Θεολογική Δοκιμή: Ο Φίλιππος ως Προαγωγός της Χάριτος και η Προοιμιακή Λειτουργία του «Ἔρχου καὶ Ἴδε» στην Καινή Διαθήκη

του
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-φιλολόγου

Sub-arbore-ficus-vidi-te



Η Κανονική Κλήση: Από την Ακολούθηση στην Ευαγγελική Ανακάλυψη

Η περικοπή του Ευαγγελίου κατά Ιωάννη (Ιωάν.1:43-51) δεν συνιστά απλώς μια χρονολογική καταγραφή της κλήσεως δύο μαθητών, του Φιλίππου και του Ναθαναήλ (Βαρθολομαίου). Αντιθέτως, λειτουργεί ως προτύπωση της αυθεντικής κηρυγματικής διαδικασίας, θεμελιώδους για την οικοδόμηση του Χριστιανικού σώματος.


Η Παλινωδία ως Παιδαγωγικό Μοντέλο: Από τη Θεία Αποκάλυψη στη Φιλοσοφική Ωρίμανση


του 
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
- φιλολόγου

Μεταμόρφωση-Ψυχής-Σοφία-Από-Εμπειρία


Εισαγωγή: Η Κρίσιμη Στιγμή της Αναθεώρησης

Η Παλινωδία, ως έννοια που δηλώνει την ανάκληση ή την αναθεώρηση μιας προηγούμενης θέσης, διατρέχει τη γραμματεία και τη θεολογία, σηματοδοτώντας μια κομβική στιγμή πνευματικής ή ηθικής αλλαγής. Το παρόν συγκρίνει τις αιτίες της παλινωδίας σε πέντε εμβληματικές μορφές—τους Στησίχορο, Σαούλ/Παύλο, Άγιο Ευστάθιο, Λουκιανό και Δίωνα τον Χρυσόστομο—με στόχο να αναδείξει την παιδαγωγική αξία της εσωτερικής ωρίμανσης, ενός φαινομένου που εκπροσωπεί ο Δίων, ως υπόδειγμα για την κατανόηση της εξέλιξης των ιδεών.


Ο Μυστηριώδης Θάνατος του Ιωάννη Μεταξά: Διπλωματία, Υγεία και Υπόνοιες Δολιοφθοράς (Ιανουάριος 1941)

επιμέλεια
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
- φιλολόγου


"Τέσσερις Γερμανοί στρατιώτες (πιθανώς Gebirgsjäger - Ορεινοί Κυνηγοί) στέκονται σε ορεινό έδαφος. Η χιονισμένη οροσειρά διακρίνεται στο βάθος."

Η αναπάντεχη απώλεια του Πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά στις 29 Ιανουαρίου 1941, εν μέσω της θριαμβευτικής πορείας του Ελληνικού Στρατού στο Αλβανικό Μέτωπο, αποτελεί ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα και αδιευκρίνιστα κεφάλαια της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Πέρα από την επίσημη ιατρική εκδοχή της σηψαιμίας, μία ισχυρή και διαρκής ιστορική αφήγηση θέτει το ενδεχόμενο της δολοφονίας για λόγους υψηλής στρατηγικής και διπλωματικής σκοπιμότητας, με κεντρικούς υπόπτους τους Βρετανούς Συμμάχους.



Η Κληρονομική Διαδοχή ως Καθρέφτης της Ενδοοικογενειακής Δυσλειτουργίας: Μια Συστημική Ανάλυση

του
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
- φιλολόγου

Η Εικόνα-το-Βάρος-της-Κληρονομιάς-της-Οικογένειας


Η κληρονομική διαδοχή, πέραν της τυπικής της νομικής υπόστασης ως μεταβίβαση περιουσίας, συνιστά ένα κομβικό ψυχοκοινωνικό ορόσημο στον οικογενειακό κύκλο ζωής. Ο θάνατος του γεννήτορα καταργεί τη δομική και συναισθηματική αγκύρωση του συστήματος, μεταλλάσσοντας τη διαχείριση της υλικής περιουσίας σε ένα δραματικό πεδίο επαναδραματοποίησης και τελικής επικύρωσης άλυτων αδελφικών ζητημάτων.


Εκ της Λακεδαίμονος Πειθαρχίας το Κράτος: Η Πολιτική Υπεροχή του Λυκούργειου Πολιτεύματος Έναντι της Σολώνειας Δημοκρατικής Ευαισθησίας

του
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ, ΚΑΤΣΟΥΛΗ
- φιλολόγου

Σπάρτης: Νίκη - Αταραξία (ή Σταθερότητα) Αθηνών: Καταστροφή - Ελευθερία Μάθετε (Διδαχθείτε): Όπλα - Σταθερότητα

Εισαγωγή: Το Δίλημμα της Πολιτείας και το Τέλος των Αντιπάλων

Η σύγκριση των θεμελιωδών πολιτικών αρχών που εισηγήθηκαν ο Σόλων στην Αθήνα και ο θρυλικός Λυκούργος στη Σπάρτη αποτελεί διαχρονικό πεδίο επιστημονικής και πολιτικής αντιπαράθεσης. Ο Σόλων, ο «Μεσολαβητής», επέλεξε την οδό του κοινωνικού συμβιβασμού και της τιμοκρατικής διεύρυνσης, θέτοντας τα θεμέλια μιας ευέλικτης, αλλά συχνά ασταθούς, πορείας προς τη Δημοκρατία. Ο Λυκούργος, ο «Νομοθέτης», επέβαλε την απόλυτη πειθαρχία, τη στρατιωτική ομοιομορφία και την κρατική κυριαρχία επί του ατομικού βίου.


Η Νάξος υπό Κατοχή (1941-1944): Διοίκηση, Αντίσταση και οι Ενδοκοινοτικές Συγκρούσεις για την Επιβίωση

επιμέλεια
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ
- φιλόλογος

Καταπιεσμένη Νάξος: Αδελφοί εναντίον Αδελφών


Η Νάξος, ως μέρος των Κυκλάδων, περιήλθε στην Ιταλική Ζώνη Κατοχής από τον Απρίλιο του 1941, μετά την κατάρρευση του Αλβανικού Μετώπου και την εισβολή των Γερμανών. Η Ιταλική Κατοχή διήρκεσε μέχρι τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας τον Σεπτέμβριο του 1943. 

Οι συνθήκες στη Νάξο κατά τη διετία αυτή χαρακτηρίστηκαν από οικονομικές δυσχέρειες, ασταμάτητη φτώχεια και έλεγχο από τις ιταλικές αρχές, αν και η κατάσταση ήταν γενικά ηπιότερη σε σχέση με τις περιοχές της Γερμανικής Κατοχής ή τη φρίκη του επισιτιστικού προβλήματος στην Αθήνα.


Ἡ Συστηματικὴ Χρῆσις τοῦ Πάθους ὡς Τεχνικὴ Νομιμοποιήσεως στοὺς Πρώτους Δικανικοὺς Λόγους τοῦ Δημοσθένους (Or. 27–31)

του
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
- φιλολόγου


Ἡ Ἐκδίκησις τοῦ Ὀρφανοῦ: Ὁ Νεαρὸς Δημοσθένης στὴν Ἀγορὰ (Δικαστήριο)
Ἀγωνίζεται ὑπὲρ τῆς Δικαιοσύνης.



Περίληψις

Ἡ παροῦσα μελέτη ἔχει ὡς σκοπὸ νὰ ἀναλύσει τὸν ρόλο τοῦ πάθους (τῆς συναισθηματικῆς ἐπικλήσεως) ὡς κύριου ῥητορικοῦ μέσου στοὺς πέντε πρώτους δικανικοὺς λόγους τοῦ Δημοσθένους, οἱ ὁποῖοι ἀφοροῦν στὴν διεκδίκηση τῆς περιουσίας του ἀπὸ τοὺς κηδεμόνες του. Ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ χρήση τοῦ οἴκτου (ἔλεος) καὶ τῆς δείνωσης (ἐξόργιση) δὲν εἶναι ἁπλῶς μία ἐπιλογή, ἀλλὰ μία στρατηγικὴ ἀναγκαιότητα γιὰ νὰ νομιμοποιηθεῖ ὁ νέος ῥήτορας ἀπέναντι στοὺς δικαστὲς (Ἡλιαστὲς) καὶ τὴν κοινωνία, ἰδίως ἀντιμετωπίζοντας ἀντιδίκους μὲ ἰσχυρὴ κοινωνικὴ θέση. Ἡ κατασκευὴ τοῦ ἤθους τοῦ ἀδικημένου ὀρφανοῦ χρησιμοποεῖται ὡς βάση γιὰ νὰ προβάλει τὴν οἰκογενειακὴ τιμή καὶ νὰ γενικεύσει τὴν ἀδικία ὡς ἀπειλὴ γιὰ τὴν εὐνομία τῆς πολιτείας.


Η Μετατόπιση της Αποτυχίας: Όψεις της Λανθάνουσας Διαρροής στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση


του
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
- φιλολόγου - παιδαγωγού

«Η κρυφή πλευρά του αριθμού απατά, η αλήθεια του συστήματος παραμένει»

Η Παραπλανητική Ευστάθεια του Δείκτη ΠΕΕΚ: Μια Κριτική Θεώρηση των Μηχανισμών Αντιστάθμισης στην Ελληνική Εκπαίδευση

Περίληψη

Η παρούσα αναλυτική πραγματεία θέτει υπό επιστημολογική αμφισβήτηση την αξιωματική εγκυρότητα των δεικτών Πρόωρης Εγκατάλειψης της Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (ΠΕΕΚ), οι οποίοι, παρά τη φαινομενική τους συγκριτική ελαχιστοποίηση στον ελλαδικό χώρο, συγκαλύπτουν την ενδημική δυσλειτουργία του βασικού εκπαιδευτικού κορμού. Διερευνάται ο τρόπος με τον οποίον η μετατόπιση των αποχωρούντων μαθητών σε μηχανισμούς αντιστάθμισης (Εσπερινά Σχολεία, Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας - ΣΔΕ) λειτουργεί ως στατιστικό καμουφλάζ της πρωτογενούς σχολικής αποτυχίας. Η κριτική εστιάζει στον ετεροχρονισμό της εκπαιδευτικής ολοκλήρωσης και την απώλεια πολιτισμικού κεφαλαίου που υφίσταται ο μαθητής, επιβεβαιώνοντας τη ρήξη μεταξύ της θεσμικής ρητορικής της συμπερίληψης και της ποιοτικής πραγματικότητας της εκπαιδευτικής εκροής.