ἐπιμελεία τοῦ

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας

πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς

πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Τὸ ἀπρόσωπο χρή

Ἄλλα ῥήματα ποὺ κλίνονται ὁλικὰ ἤ μερικὰ κατὰ τὰ ῥήματα σὲ -μι μὲ διάφορες ἀνωμαλίες εἶναι:

1. Τὸ ἀπρόσωπο εἵμαρται(=εἶναι πεπρωμένο), πρκ. τοῦ ποιητ. ρ. μείρομαι(=παίρνω το μέρος ποὺ μοῦ ἀνήκει).
2. Τὸ ἀπρόσωπο πέπρωται(=εἶναι πεπρωμένο).
3. Τὸ ἀπρόσωπο χρή(=εἶναι ἀνάγκη, πρέπει).

Διαβάστε Περισσότερα

Σχηματισμὸς τῶν ἐγκλίσεων καὶ τῶν χρόνων τῶν ῥημάτων

ἐπιμελεία τοῦ

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας

πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς

πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

1. Συζυγία τῶν εἰς -ω ῥημάτων

 

῾Η συζυγία τῶν εἰς - ω ῥημάτων περιλαμβάνει:

1) ῥήματα βαρύτονα , ἤτοι ῥήματα, τὰ ὁποῖα λήγουν εἰς -ω ἄτονον: λύω, πείθω ˙

2) ῥήματα συνῃρημένα ἡ περισπώμενα , ἤτοι ῥήματα, τὰ ὁποῖα λήγουν εἰς - ω περισπώμενον: τιμῶ, ποιῶ

Διαβάστε Περισσότερα

Αἱ ἀντωνυμίαι τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς (ΘΕΩΡΙΑ)

ἐπιμελεία τοῦ

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας

πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς

πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Ἀντωνυμίαι λέγονται αἱ λέξεις, αἱ ὁποῖαι λαμβάνονται εἰς τὸν λόγον ἀντὶ ὀνομάτων οὐσιαστικῶν ἢ ἐπιθέτων : ἐκείνος γράφει (π,χ. ὁ Πλάτων) - τοιοῦτος ἦν Ἀριστείδης (δηλ. δίκαιος). 

Διαβάστε Περισσότερα

Αὐτοπαθεῖς ἀντωνυμίαι τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς

ἐπιμελεία τοῦ

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας

πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς

πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Αὐτοπαθεῖς ἀντωνυμίαι λέγονται ἐκεῖναι, αἱ ὁποῖαι λαμβάνονται ἐπὶ αὐτοπαθείας, ἤτοι ὅταν δηλοῦται ὅτι ἕν καὶ τὸ αὐτὸ πρόσωπον ἐνεργεῖ συγχρόνως καὶ πάσχει : γνῶθι σαυτὸν (= γνώρισε σὺ τὸν ἐαυτόν σου ).

Διαβάστε Περισσότερα

Ἡ Α’ Κλίσις τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς

Γραμματική τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης

(ΜΕΡΟΣ Ε')

ὑπό

Γεωργίου Γενναδίου

 

ἐπιμελεία τοῦ

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας

πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς

πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Η πρώτη κλίση στα αρχαία ελληνικά περιλαμβάνει ονόματα αρσενικά και θηλυκά. Δεν περιλαμβάνει ουδέτερα 

Διαβάστε Περισσότερα

ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ: διαίρεση και στοιχεῖα τῶν μερῶν τοῦ λόγου

Γραμματική τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης 

(ΜΕΡΟΣ Δ')

ὑπό

Γεωργίου Γενναδίου *

ἐπιμελεία τοῦ

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας

πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς

πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

  

Τα Μέρη του λόγου διακρίνονται σε δύο βασικές κατηγορίες στα "κλιτά" μέρη του λόγου και στα "άκλιτα" μέρη του λόγου.
Άκλιτα μέρη είναι τα τέσσερα τελευταία δηλαδή η πρόθεση, το επίρρημα, ο σύνδεσμος και το επιφώνημα. Λέγονται άκλιτα επειδή αυτά δεν κλίνονται, δηλαδή σε αντίθεση των έξι πρώτων, στο λόγο διατηρούν πάντα την ίδια μορφή, (π.χ. μπράβο!, εδώ, εκεί, κάτω, για, και, κ.λπ.).

Σημειώνεται ότι καθένα από τα παραπάνω μέρη του λόγου διακρίνεται και σε επιμέρους κατηγορίες ή είδη. Επίσης θα μπορούσαμε να τονίσουμε το ότι υπάρχει η (κλιτή) και (άκλιτη) Μετοχή

Διαβάστε Περισσότερα

Γραμματική τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης: Τα Πάθη τῶν Φθόγγων (ΜΕΡΟΣ Γ')

Γραμματική τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης

ὑπό

Γεωργίου Γενναδίου *

ἐπιμελεία τοῦ

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας

πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς

πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

ΦΘΟΓΓΙΚΑ ΠΑΘΗ

Οι λέξεις δε μένουν πάντοτε αμετάβλητες, όπως σχηματίστηκαν εξαρχής. Συχνά αλλάζουν μορφή, γιατί οι φθόγγοι τους χάνονται ή συγχωνεύονται ή με οποιονδήποτε τρόπο μεταβάλλονται (πβ. τα νεοελλ.: ημέρα - μέρα, από αυτού - απ' αυτού· λέγω - λέω· το έφερα - το 'φερα· φωνάξετε - φωνάξτε - φωνάχτε κτλ.).

Οι διάφορες αποβολές, συγχωνεύσεις και κάθε είδους μεταβολές των φθόγγων λέγονται φθογγικά πάθη.

Διαβάστε Περισσότερα

Γραμματική τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης: Τόνοι, κανόνες τονισμοῦ, ἒγκλισις τόνου, πνεύματα, σημεῖα τοῦ λόγου (ΜΕΡΟΣ Β')

ὑπό

Γεωργίου Γενναδίου *

ἐπιμελεία τοῦ

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας

πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς

πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

Τί εἶναι οἱ τόνοι καὶ τὰ πνεύματα;

Ἔχουμε τρεῖς τόνους: τὴν ὀξεία (μὲ κλίση πρὸς τὰ δεξιά: ʹ «τό»), τὴν βαρεία (μὲ κλίση πρὸς τὰ ἀριστερά: ` «τὸ»), τὴν περισπωμένη (πού, ἀνάλογα μὲ τὴν γραμματοσειρά, ἄλλοτε γράφεται σὰν μουστάκι, ἄλλοτε σὰν τόξο, ἄλλοτε σὰν ὁριζόντια γραμμούλα: ῀ «τῶν»).

Ἔχουμε δύο πνεύματα: τὴν ψιλὴ (δεξὶ φεγγαράκι: ᾿ «ἐδῶ») καὶ τὴν δασεία (ἀριστερὸ φεγγαράκι: ῾ «ὁ»).

Κάθε λέξη ποὺ ἀρχίζει μὲ φωνῆεν (α, ε, η, ι, ο, υ, ω) παίρνει ὁπωσδήποτε πνεῦμα στὸ φωνῆεν αὐτό: «ἀπό, ἐγώ, ἡ, ἱστός, ὁ, ὑγεία, ὡς».

Διαβάστε Περισσότερα