της Δρος Αριστονίκης Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου
Είναι κοινώς αποδεκτό πώς το χρήμα τουλάχιστον σου εξασφαλίζει την ψευδαίσθηση του οτι μπορείς να ελέγχεις ακόμη και το απροσδόκητο, την ίδια την αβεβαιότητα. Όμως, η ανασφάλεια έχει εσωτερική ρίζα όχι εξωτερική. Και αυτή η εσωτερική ανασφάλεια γεννά αισθήματα κατωτερότητας που το χρήμα ντύνει με μια ελεεινή ψευδόανωτερότητα. Στην ουσία, τα συσσωρευμένα αισθήματα κατωτερότητας καταλήγουν να οδηγήσουν τον άνθρωπο να κάνει αντισταθμιστική κίνηση προς αισθήματα ψευδόανωτερότητας. Ο ψευδοανώτερος άνθρωπος έχει διαπαιδαγωγηθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να μην μπορεί να είναι ανεξάρτητος. Κρινει τους άλλους με ευκολία ενώ ότι δεν είναι ο ίδιος είναι αδύνατον να είναι άλλος. Έτσι εκμεταλλεύεται και χειρίζεται τους γύρω του για να αναπληρώσουν τις αδυναμίες του. Μονιμως, αναζητεί τη δύναμη που θα τον καθιστά ικανό να ελέγχει και να κυριαρχεί.
Τα αισθήματα ψευδοανωτερότητας θα γίνουν ισοβαρή, αν και θα είναι σε αντίθεση με τα αισθήματα κατωτερότητας, ενώ θα βρίσκονται σε άμεση σύγκρουση με οποιεσδήποτε αξιώσεις συνεργασίας. Το πραγματικό του πρόβλημα δεν θα λυθεί εφόσον θα στηρίζεται σε άλλους. Άλλους κατώτερους από αυτόν φυσικά καθότι αυτοί οι άλλοι του χρωστάνε τη χαρά της γνωριμίας τους! Κάπως έτσι πλάθονται άνθρωποι δίχως πνευματικότητα καθώς όλα, γιαυτούς, μετριούνται με το χρήμα. Και ύστερα χάρην σε αυτούς ξεπηδά ένα σύστημα ανασφαλές και ολότελα σαθρό. Αυτό το σύστημα τρέφεται από το συμφέρον και τις πελατειακές σχέσεις. Και έρχεται με λογική συνέπεια η εξής ερώτηση: Γιατί πρέπει να διοικούμαστε από κομματικά προσκείμενους και όχι από επιστήμονες; Γιατί οι "δικοί" του καθενός συντηρούν τη σάπια πολιτική σκηνή; Αυτοί οι "δικοί" προσκυνούν ψηφίζοντας τα ίδια δημόσια πρόσωπα, που θησαυρίζουν στις πλάτες του απλού κοσμάκη. Αυτοί οι "δικοί" κρατάνε ζωντανό το σάπιο σύστημα. Γι' αυτό, και για άλλους λόγους, αυτό το σύστημα είναι δύσκολο να αποδεκατιστεί.
Έχεις μέσον έχεις ελπίδα επιβίωσης. Αντιλαμβάνεσαι πέντε πράγματα παραπάνω είσαι καταδικασμένος στην κατάκριση καθότι ότι ξεπερνά τις γνώσεις κάποιου δεν είναι δυνατόν να είναι πραγματικό. Δεν πρέπει να δείχνεις τι αξίζεις γιατί γίνεσαι ενοχλητικός και επικίνδυνος. Οπότε έχεις δύο επιλογές ή θα έχεις λιγότερα προσόντα από τις μετριότητες που κυβερνούν για να νιώθουν σημαντικότεροι από σένα ή θα μάθεις να τους προσκυνάς για να νιώσουν ότι τους υπολογίζεις ως σημαντικούς. Στην αντίθετη περίπτωση θα δεχθείς ανελέητο πόλεμο. Θα υποστείς επαγγελματικό εκφοβισμό μέχρι να πεις «ήμαρτον».
Και τούτη η χώρα μένει με τους καρεκλοκένταυρους και απαίδευτους μαθουσάλες της. Αυτούς που αναρριχήθηκαν στις θέσεις κλειδιά με τις κομματικές υποκλίσεις τους. Μένει με τις μετριότητες σε θέσεις κλειδιά να επικρίνουν και να εκφοβίζουν ότι νέο πάει να αναρριχηθεί. Αυτές οι μετριότητες κρίνουν τους νέους επιστήμονες με την εξής λογική: όποιος έχει λιγότερα προσόντα από μένα είναι ανίκανος για την δουλειά αυτή, όποιος έχει τα ίδια προσόντα με μένα χρειάζεται να με παραδέχεται ως ανώτερο του και όποιος έχει περισσότερα προσόντα από μένα πρέπει να είναι ψεύτικα!
Με βάση αυτή την «οξυδερκή» κρίση νέοι επιστήμονες δέχονται τόνους λάσπη και «κακοποιούνται» ανελέητα από τους βολεμένους του συστήματος! Όλα αυτά επισυμβαίνουν εν έτει 2017 και εγώ αναρωτιέμαι ποια διέξοδο έχουν οι νέοι άνθρωποι που «πάσχουν» από ελευθερία της σκέψης και δεν ανέχονται να τους καταρρακώνει το σαθρό σύστημα.
Είναι κοινώς αποδεκτό πώς το χρήμα τουλάχιστον σου εξασφαλίζει την ψευδαίσθηση του οτι μπορείς να ελέγχεις ακόμη και το απροσδόκητο, την ίδια την αβεβαιότητα. Όμως, η ανασφάλεια έχει εσωτερική ρίζα όχι εξωτερική. Και αυτή η εσωτερική ανασφάλεια γεννά αισθήματα κατωτερότητας που το χρήμα ντύνει με μια ελεεινή ψευδόανωτερότητα. Στην ουσία, τα συσσωρευμένα αισθήματα κατωτερότητας καταλήγουν να οδηγήσουν τον άνθρωπο να κάνει αντισταθμιστική κίνηση προς αισθήματα ψευδόανωτερότητας. Ο ψευδοανώτερος άνθρωπος έχει διαπαιδαγωγηθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να μην μπορεί να είναι ανεξάρτητος. Κρινει τους άλλους με ευκολία ενώ ότι δεν είναι ο ίδιος είναι αδύνατον να είναι άλλος. Έτσι εκμεταλλεύεται και χειρίζεται τους γύρω του για να αναπληρώσουν τις αδυναμίες του. Μονιμως, αναζητεί τη δύναμη που θα τον καθιστά ικανό να ελέγχει και να κυριαρχεί.
Τα αισθήματα ψευδοανωτερότητας θα γίνουν ισοβαρή, αν και θα είναι σε αντίθεση με τα αισθήματα κατωτερότητας, ενώ θα βρίσκονται σε άμεση σύγκρουση με οποιεσδήποτε αξιώσεις συνεργασίας. Το πραγματικό του πρόβλημα δεν θα λυθεί εφόσον θα στηρίζεται σε άλλους. Άλλους κατώτερους από αυτόν φυσικά καθότι αυτοί οι άλλοι του χρωστάνε τη χαρά της γνωριμίας τους! Κάπως έτσι πλάθονται άνθρωποι δίχως πνευματικότητα καθώς όλα, γιαυτούς, μετριούνται με το χρήμα. Και ύστερα χάρην σε αυτούς ξεπηδά ένα σύστημα ανασφαλές και ολότελα σαθρό. Αυτό το σύστημα τρέφεται από το συμφέρον και τις πελατειακές σχέσεις. Και έρχεται με λογική συνέπεια η εξής ερώτηση: Γιατί πρέπει να διοικούμαστε από κομματικά προσκείμενους και όχι από επιστήμονες; Γιατί οι "δικοί" του καθενός συντηρούν τη σάπια πολιτική σκηνή; Αυτοί οι "δικοί" προσκυνούν ψηφίζοντας τα ίδια δημόσια πρόσωπα, που θησαυρίζουν στις πλάτες του απλού κοσμάκη. Αυτοί οι "δικοί" κρατάνε ζωντανό το σάπιο σύστημα. Γι' αυτό, και για άλλους λόγους, αυτό το σύστημα είναι δύσκολο να αποδεκατιστεί.
Έχεις μέσον έχεις ελπίδα επιβίωσης. Αντιλαμβάνεσαι πέντε πράγματα παραπάνω είσαι καταδικασμένος στην κατάκριση καθότι ότι ξεπερνά τις γνώσεις κάποιου δεν είναι δυνατόν να είναι πραγματικό. Δεν πρέπει να δείχνεις τι αξίζεις γιατί γίνεσαι ενοχλητικός και επικίνδυνος. Οπότε έχεις δύο επιλογές ή θα έχεις λιγότερα προσόντα από τις μετριότητες που κυβερνούν για να νιώθουν σημαντικότεροι από σένα ή θα μάθεις να τους προσκυνάς για να νιώσουν ότι τους υπολογίζεις ως σημαντικούς. Στην αντίθετη περίπτωση θα δεχθείς ανελέητο πόλεμο. Θα υποστείς επαγγελματικό εκφοβισμό μέχρι να πεις «ήμαρτον».
Και τούτη η χώρα μένει με τους καρεκλοκένταυρους και απαίδευτους μαθουσάλες της. Αυτούς που αναρριχήθηκαν στις θέσεις κλειδιά με τις κομματικές υποκλίσεις τους. Μένει με τις μετριότητες σε θέσεις κλειδιά να επικρίνουν και να εκφοβίζουν ότι νέο πάει να αναρριχηθεί. Αυτές οι μετριότητες κρίνουν τους νέους επιστήμονες με την εξής λογική: όποιος έχει λιγότερα προσόντα από μένα είναι ανίκανος για την δουλειά αυτή, όποιος έχει τα ίδια προσόντα με μένα χρειάζεται να με παραδέχεται ως ανώτερο του και όποιος έχει περισσότερα προσόντα από μένα πρέπει να είναι ψεύτικα!
Με βάση αυτή την «οξυδερκή» κρίση νέοι επιστήμονες δέχονται τόνους λάσπη και «κακοποιούνται» ανελέητα από τους βολεμένους του συστήματος! Όλα αυτά επισυμβαίνουν εν έτει 2017 και εγώ αναρωτιέμαι ποια διέξοδο έχουν οι νέοι άνθρωποι που «πάσχουν» από ελευθερία της σκέψης και δεν ανέχονται να τους καταρρακώνει το σαθρό σύστημα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου