Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξη ράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· καὶ ἕ τερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ᾿Επηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη. ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλούτου καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ. ταῦτα λέγων ἐφώνει· ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.
1. Αρχίζει ἡ σπορά...
Στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα αὐτῆς τῆς Κυριακῆς ἀκοῦμε τὴ γνωστὴ Παραβολὴ τοῦ Σπορέως, ἡ ὁποία ἀναγινώσκεται πρὸς τιμὴν τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καὶ συνδυάζεται μὲ τὴν ἐπίσημη ἔναρξη τοῦ κατηχητικοῦ καὶ κηρυκτικοῦ ἔργου τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὸ νέο ἐκκλησιαστικὸ ἔτος.
Στὴν Παραβολὴ αὐτὴ μὲ πολὺ ἐκφραστικὸ τρόπο ὁ Κύριος παρομοιάζει τὸ ἔργο αὐτοῦ ποὺ κηρύττει τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸ ἔργο τοῦ γεωργοῦ ποὺ σπέρνει τὸ χωράφι του. Βγῆκε, μᾶς λέει, ὁ γεωργός, νὰ σπείρει τὸ χωράφι του. Ἀφοῦ διάλεξε τὸν καλύτερο σπόρο καὶ ἔκανε τὶς ἀπαραίτητες προετοιμασίες, ξεκίνησε τὸ ἔργο του μὲ προσδοκίες καὶ ἐλπίδες γιὰ πλούσια καρποφορία.
Μὲ παρόμοιες προσδοκίες καὶ ἡ Ἐκκλησία μας, συνεχίζοντας τὸ ἔργο τοῦ πρώτου καὶ μεγάλου Σπορέως, τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ξεκινᾶ καὶ πάλι συστηματικὰ τὴ σπορὰ τοῦ θείου λόγου. Μὲ κηρύγματα καὶ ὁμιλίες, μὲ κατηχητικὲς συνάξεις γιὰ ὅλες τὶς ἡλικίες, μὲ περιοδικὲς ἔντυπες ἐκδόσεις ἢ καὶ μὲ τὰ σύγχρονα μέσα ἐπικοινωνίας σπέρνει πλουσιοπάροχα τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Εὐλογημένοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀξιώνονται νὰ διακονοῦν σ’ αὐτὸ τὸ ἱερὸ ἔργο τῆς σπορᾶς τοῦ θείου λόγου! Εὐτυχισμένοι κι ὅλοι ὅσοι ἀκοῦν ἢ μελετοῦν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν καλλιεργοῦν μέσα στὴν καρδιά τους μὲ ὑπομονὴ γιὰ νὰ ἀπολαύσουν πλούσιους καρπούς.
2. Προσεκτικοὶ ἀκροατὲς
Ὅταν ὁ Κύριος ὁλοκλήρωσε τὴν Παραβολή, ὕψωσε τὸν τόνο τῆς φωνῆς Του, γιὰ νὰ δώσει μεγαλύτερη ἔμφαση στοὺς λόγους Του καὶ γιὰ νὰ διεγείρει τὴν προσοχὴ τῶν ἀκροατῶν Του, καὶ εἶπε δυνατά:
«Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω». Αὐτὸς ποὺ ἔχει αὐτιὰ πνευματικὰ καὶ ἐνδιαφέρον πνευματικὸ γιὰ νὰ ἀκούει καὶ νὰ ἐγκολπώνεται αὐτὰ ποὺ λέω, ἂς ἀκούει.
Πράγματι πολλοὶ ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους ἄκουγαν τὴ διδασκαλία τοῦ Κυρίου, λίγοι ὅμως τὴν κατανοοῦσαν καὶ τὴν ἀποδέχονταν. Διότι, ὅπως τὸ εἶχε προφητεύσει ὁ προφήτης Ἡσαΐας, «ἐπαχύνθη ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖς ὠσὶ βαρέως ἤκουσαν» (Ματθ. ιγ΄ 15)· δηλαδὴ ὁ νοῦς τῶν ἀνθρώπων τοῦ λαοῦ Του, ἐξαιτίας τῆς κακῆς τους διαθέσεως, σκληρύνθηκε καὶ σκοτίστηκε, καὶ μὲ τὰ πνευματικά τους αὐτιὰ δὲν μποροῦσαν νὰ ἀκοῦν τίποτε.
Τί τραγικό! Σκεφθεῖτε ἕναν ἄνθρωπο νὰ ἔχει ἐντελῶς ὑγιὴ τὴν ἀκοή του ἀλλὰ νὰ ἀδιαφορεῖ στὰ σήματα κινδύνου ποὺ ἠχοῦν γύρω του. Νὰ σφυρίζει τὸ τρένο, κι ἐκεῖνος νὰ προχωρεῖ ἀκάθεκτος γιὰ νὰ περάσει τὶς γραμμές. Νὰ τοῦ φωνάζουν «πρόσεξε!», κι ἐκεῖνος νὰ μὴ δίνει σημασία. Ποιὸς ἀμφιβάλλει ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς βαδίζει στὴν καταστροφή;...
Ἂς προσέξουμε λοιπὸν κι ἐμεῖς ἰδιαιτέρως, διότι, ἂν κλείσουμε τὰ αὐτιά μας στὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, κινδυνεύουμε! Ἡ ἔκκληση τοῦ Κυρίου «ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω», ἂς γίνει ἀφυπνιστικὸ σύνθημα, ὥστε νὰ ἐντείνουμε τὴν προσπάθειά μας, γιὰ νὰ ἀκοῦμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ μὲ πνεῦμα μαθητείας καὶ διάθεση νὰ ὠφεληθοῦμε καὶ μὲ ταπεινὴ ἐξάρτηση ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, τὸ Ὁποῖο διανοίγει τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας στὴν κατανόηση τῶν θείων ἀληθειῶν.
3. Καὶ καρποφόροι
Ὅμως δὲν ἀρκεῖ νὰ εἴμαστε μόνο καλοὶ ἀκροατὲς τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ «καλὴ γῆ» ποὺ φέρει πολλὴ καρποφορία, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου, εἶναι αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι «ἀκούσαντες τὸν λόγον κατέχουσι
καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομο νῇ». «Κατέχουσι» σημαίνει ὅτι κρατοῦν σφιχτὰ μέσα τους τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν ἀδιαφοροῦν, ὅπως αὐτοὶ ποὺ ἀφήνουν τὸν σπόρο νὰ πέφτει στὸ δρόμο. «Καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ» σημαίνει ὅτι δείχνουν ὑπομονὴ στὶς θλίψεις καὶ τοὺς πειρασμούς, κι ἔτσι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ριζώνει στὶς ψυχές τους καὶ δὲν χάνεται, ὅπως ὁ σπόρος στὸ πετρῶδες ἔδαφος· ἐπίσης, δὲν ἀφήνουν τὰ ἀγκάθια νὰ ἀναπτυχθοῦν γύρω τους· δὲν τοὺς ἀπορροφοῦν δηλαδὴ οἱ βιοτικὲς μέριμνες καὶ οἱ κοσμικὲς ἐπιθυμίες, ἀλλὰ ἐπιμελοῦνται τὸν ἀγρὸ τῆς
ψυχῆς τους. Τὸν καθαρίζουν ἀπὸ τὰ πάθη καὶ φροντίζουν τὴν καλλιέργεια τῶν ἁγίων ἀρετῶν.
Δεκτικοὶ στὶς θεῖες ἀλήθειες καὶ πνευματικὰ καρποφόροι ἀναδείχθηκαν καὶ οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἱ ὁποῖοι συνῆλθαν τὸ 787 στὴ Νίκαια τῆς Βιθυνίας καὶ καταδίκασαν τὴ φοβερὴ αἵρεση τῆς Εἰκονομαχίας. Ἂς τοὺς παρακαλοῦμε νὰ πρεσβεύουν στὸν Κύριο γιὰ νὰ γίνονται καὶ οἱ δικές μας ψυχὲς δεκτικὲς στὸ θεῖο λόγο καὶ νὰ μένουμε σταθεροὶ στὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ ζωή, ὥστε νὰ φέρουμε πολλοὺς πνευματικοὺς καρπούς
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου