της Δρος Αριστονίκης Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου
Γνώρισα πρόσφατα μια χώρα που οι πολίτες αποφεύγουν να μιλούν για την πολιτική, μιλάνε μονάχα για δουλειά. Μια χωρα που εχει μια αιματηρή ιστορία. Ένα ταξιδι με αμφίρροπα συναισθήματα. Εφτασα στη χωρα αυτη κοντα μεσανυκτα. Ψάχνοντας για το κλειδί του δωματίου όπου θα διέμενα αντιλήφθηκα πως δεν υπήρχε κλειδί.Απλούστατα δεν μου αφησε η υπευθυνη του καταλύματος το κλειδι κατι που σημαινε πως θα ήμουν αστεγη τουλαχιστον για ένα βραδυ. Πέρασα λοιπόν το πρώτο μου βράδυ σ'ένα παγκάκι δίπλα από έναν άστεγο ηλικιωμένο κύριο. Ομολογώ πως δεν εκλεισα μάτι και ένιωθα τον φόβο να με κρατάει όμηρο του! Μετά από δεκάδες τηλεφωνήματα κατόρθωσαν άτομα από γνωστή ιστοσελίδα εξεύρεσης διαμονής να με βοηθήσουν να βρω ελεύθερο δωμάτιο σε ξενοδοχείο! Το επόμενο πρωί λοιπόν βρέθηκα να ψάχνω το ξενοδοχείο που θα με φιλοξενούσε. Κατέφθασα εκεί κατάκοπη και απελπισμένη! Ζήτησα από την υπευθυνη εξυπηρέτησης πελατών το δωμάτιο μου και εκείνη μου φέρθηκε πραγματικά άψογα. Με συνόδεψε στο δωμάτιο κουβαλώντας μου την βαλίτσα, μου πρόσφερε νερό και έδωσε οδηγίες να μου φέρουν στο δωμάτιο κάτι να φάω. Εκεί λοιπόν συνέβηκε η πρώτη αντίφαση! Από την αφιλόξενη πρώτη υπεύθυνη εξυπηρέτησης πελατών που με άφησε να την καλώ απελπισμένη στο τηλέφωνο ικετεύοντας για το κλειδί στην δεύτερη υπεύθυνη που μου κουβάλησε ακόμη και την βαλίτσα.