Η Εξομολόγηση Ενός Πτυχιούχου του Φ.Π.Ψ




Το Φ.Π.Ψ. ιδρύθηκε το 1984 και ανταποκρίνεται στο πάντα επίκαιρο αίτημα για διεπιστημονική και διαθεματική οργάνωση των σπουδών. Το διδακτικό προσωπικό και οι λειτουργικές μονάδες του Τμήματος (Τομείς, προπτυχιακά και μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών, ερευνητικά κέντρα, εργαστήρια, σπουδαστήρια, διοικητικές υπηρεσίες) υπηρετούν την έρευνα και τη διδασκαλία της Φιλοσοφίας, της Παιδαγωγικής και της Ψυχολογίας. Από αυτούς τους επιστημονικούς κλάδους διαμορφώθηκαν οι τρεις Κατευθύνσεις σπουδών που οδηγούν σε αντίστοιχη ειδίκευση, με αφετηρία την επιλογή των φοιτητών στο δεύτερο έτος σπουδών.

Η διάρθωση και το περιεχόμενο του Προγράμματος Σπουδών του Φ.Π.Ψ. προήλθε από την ανάγκη κάθε φοιτήτριας/ή να έχει τη συνείδηση ότι σπουδάζει Φιλοσοφία, Παιδαγωγική, Ψυχολογία και παράλληλα ότι εξειδικεύεται διαμορφώνοντας το επιστημονικό του πρόσωπο, όπως αυτό καθίσταται ευκρινές από την κατεύθυνση σπουδών που επέλεξε. Η δυνατότητα για επιλογή κατεύθυνσης σπουδών κατοχυρώνει και διευρύνει την ακαδημαϊκή ελευθερία, αφού οι φοιτητές καλούνται - πέραν των υποχρεωτικών μαθημάτων - να επιλέξουν έναν αριθμό μαθημάτων ανάμεσα από πολλαπλάσιο αριθμό προσφερόμενων γνωστικών αντικειμένων μετά το δεύτερο εξάμηνο της φοίτησής τους. Δείτε σχετικές πληροφορίες στην ενότητα Προπτυχιακές Σπουδές του παρόντος ιστοτόπου. 

Το Φ.Π.Ψ., από τη φύση της επιστημονικής-επαγγελματικής αποστολής του, συνδέεται με όλα τα Τμήματα της Φιλοσοφικής Σχολής, ιδιαιτέρως με τα Τμήματα Φιλολογίας και Ιστορίας-Αρχαιολογίας. Οι φοιτητές του Φ.Π.Ψ. καλούνται να παρακολουθήσουν ικανό αριθμό μαθημάτων που διδάσκονται από τα μέλη Δ.Ε.Π. των Τμημάτων αυτών. Έτσι μυούνται στη φιλολογική και ιστορική-αρχαιολογική γνώση και έρευνα, ώστε να εξασφαλίσουν τη γνωστική βάση του φιλολογικού ρόλου. Αντίστοιχα, οι φοιτητές των παραπάνω Τμημάτων παρακολουθούν μαθήματα που διδάσκονται από μέλη Δ.Ε.Π. του Φ.Π.Ψ., ώστε να οργανώσουν τη φιλοσοφική, παιδαγωγική και ψυχολογική βάση του ρόλου τους ως εκπαιδευτικοί.

Σε μεταπτυχιακό επίπεδο, το Φ.Π.Ψ. υλοποιεί 5 Προγράμματα Μεταπτυχιακών Σπουδών, ενώ επίσης συμπράττει στην υλοποίηση μεταπτυχιακών προγραμμάτων, σε συνεργασία με άλλα Τμήματα. Δείτε περισσότερες πληροφορίες στην ενότητα μεταπτυχιακές Σπουδές του παρόντος ιστοτόπου.

Αναπόσπαστο μέρος της φυσιογνωμίας του Τμήματος αποτελούν οι ακαδημαϊκές μονάδες(σπουδαστήρια, εργαστήρια, ερευνητικά κέντρα) και οι διοικητικές δομές (γραμματεία Τμήματος, γραμματείες Τομέων), οι οποίες υποστηρίζουν το ερευνητικό και εκπαιδευτικό έργο των μελών Δ.Ε.Π.



*
(απόσπασμα από το διαδικτυακό τόπο του Φ.Π.Ψ του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών)


Το να Είσαι Φιλόλογος στις Μέρες μας






Έμπρακτα, απλώς, θα θέσω κάποια ερωτήματα: πώς δεν έχει μέλλον ένας φιλόλογος που γεμίζει μια αίθουσα ενός φροντιστηρίου και μεταδίδει τις γνώσεις του σε νέα παιδιά που διψάνε να ακούσουν και να πάρουν ερεθίσματα; Πώς «πέθανε» ένας φιλόλογος, όταν σε κάθε εφημερίδα μεγάλο μέρος του δυναμικού είναι καταρτισμένο από φιλολόγους; Πώς λειτουργούν περιοδικά, εκδοτικοί οίκοι, μεταπτυχιακά και διδακτορικά προγράμματα σε όλη τη γη, αν ζούμε το παρόν χωρίς να διαθέτουμε μέλλον ως επιστήμονες; Είναι πολύ εύκολο ένας φιλόλογος που ανήκει σε διαφορετική γενιά να βλέπει από διαφορετικό πρίσμα το «τώρα» και το «μετά» από τα παιδιά που μόλις βγήκαν στην αγορά εργασίας ως νέοι επιστήμονες, όμως αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να τα εξοβελίσουμε όλα.


Η Ύβρις, ο Οδυσσέας, ο Προμηθέας και ο Ιησούς Χριστός



Χρυσα Κουτρουμάνου

Πτυχιούχος Τμήματος Φιλοσοφικών & Κοινωνικών σπουδών, 
Φιλοσοφική Σχολή, Πανεπιστήμιο Κρήτης
– Κατεύθυνση Θεωρίας και Μεθοδολογίας Κοινωνικών Σπουδών



Η ύβρις στην αρχαία Ελλάδα ήταν μια έννοια που σχετιζόταν με την ασέβεια ή την ανυπακοή προς έναν θεό.

Η αντίθεση αυτή με το θεό είχε δύο μορφές. Στη μία περίπτωση είχε να κάνει με την ηθική, όπως την εγκράτεια, και γενικότερα το όριο στον εγωκεντρισμό του ανθρώπου για να του υπενθυμίζει ότι δεν είναι το κέντρο του κόσμου και ότι υπάρχει κάτι πέρα από αυτόν. Στην άλλη περίπτωση είχε να κάνει με την αντίσταση των ανθρώπων στον εγωισμό των ανθρωπόμορφων θεών που ήθελαν να επιβάλουν την εξουσία τους. Σε αυτή την περίπτωση ανήκει και ο Οδυσσέας όταν περηφανεύεται ως πορθητής της Τροίας, καθώς ο Ποσειδώνας θύμωσε με την άλωση της Τροίας απλώς επειδή ήταν δικό του το κάστρο της Τροίας και δε θα θύμωνε σε περίπτωση που ανήκε σε άλλο θεό. Ο Οδυσσέας επίσης υπενθυμίζει στον Πολύφημο, ο οποίος επειδή ήταν γιος του Ποσειδώνα νόμιζε ότι μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει, πως το τυφλωμένο μάτι του δεν μπορεί να το φτιάξει ούτε ο «μπαμπάς» του, ο Ποσειδώνας. Ο Οδυσσέας άλωσε την Τροία αντιστεκομενος σ’ ένα θεό, ενώ ο πιο πρόσφατος και γνωστός Μωάμεθ ο πορθητής της Κωνσταντινούπολης το 1453 μ.Χ. το έκανε στο όνομα του Θεού. Μετά την μνηστηροφονία ο Οδυσσέας δεν επιτρέπει στην Ευρύκλεια να πανηγυρίσει καθώς δεν συμμερίζεται τη χαιρεκακία του Ποσειδώνα και εξαγνίζει το παλάτι από το φονικό. Στη ραψωδία όμως Ω, όταν ο Οδυσσέας συνεχίζει να είναι εγωκεντρικά επιθετικός, η Αθηνά παρεμβαίνει και του υπενθυμίζει την ύβριν έτσι ώστε να υπάρξει επιτέλους Ειρήνη στον τόπο.


ΕΣΕΙΣ ΖΗΣΑΤΕ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ;


Ζιώγου Καλλιόπη - θεολόγος


Εσείς πού κάνατε Πάσχα; Κάθε χρόνο και χειρότερα.. Πόλεις που κινητοποιούνται για το Πάσχα αντιμετωπίζοντάς το σαν ευκαιρία για αρπαχτές, « έθιμα » που « μαγνητίζουν » τουρίστες και « αναδεικνύουν » την παράδοση της περιοχής, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ξεζουμισμένα έθιμα, κομμένα και ραμμένα στις οικονομικές ανάγκες της περιοχής..Εσείς ζήσατε το Πάσχα;


Εκπαιδευτικός Σχεδιασμός, Δημιουργικότητα και Καινοτομία για Στελέχη Εκπαίδευσης




Το E-Learning του Kέντρου Επιμόρφωσης και Δια Βίου Μάθησης (Κ.Ε.ΔΙ.ΒΙ.Μ.) του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (Ε.Κ.Π.Α.) παρέχει τη δυνατότητα παρακολούθησης του νέου ΠρογράμματοςΣυμπληρωματικής εξ Αποστάσεως Εκπαίδευσης στο γνωστικό αντικείμενο:
Εκπαιδευτικός Σχεδιασμός, Δημιουργικότητακαι Καινοτομία για Στελέχη Εκπαίδευσης





ΤΟΝ ΝΥΜΦΩΝΑ ΣΟΥ ΒΛΕΠΩ....




Οι μελετητές των καλών τεχνών ανά τον κόσμο και στην προκειμένη περίπτωση της εκστατικής Εκκλησιαστικής λογοτεχνίας και ελεύθερης Ποίησης και της Βυζαντινής Μουσικής ·σαν συνέχεια της πανάρχαιας Ορφικής Μουσικής -δεν αμφισβητούν ότι, λόγω του λογοτεχνικού και ποιητικού ασύλληπτου κάλλους· του ασυνήθιστου φιλοσοφικού δυσανάβατου ύψους από τους ανθρώπινους λογισμούς ·του μοναδικού δυσθεώρητου και απύθμενου θεολογικού βάθους ακόμα και από των Αγγέλων τα μάτια και της μεθυστικής μουσικής μελωδίας, αυτές οι τέχνες δεν μπορεί παρά να μη είναι θεόπνευστες. 



Ευτυχία είναι...

Του Γαβριήλ Μπομπέτση

Εαρινή Συμφωνία, Ν. Γύζης

Διάβαζα πρόσφατα ένα τομίδιο με τίτλο: Ευτυχία είναι... Έτσι διερωτήθηκα πώς θα σημασιοδοτούσα εγώ την ευτυχία. Ιδού τα αποτελέσματα. Αξίζει όμως να σημειώσουμε πως ο καθένας θα μπορούσε να σημασιοδοτήσει άλλως την ευτυχία. Δύσκολα, όμως, θα μπορούσε να αντιτείνει κανείς πως η ευτυχία είναι ένα αίσθημα εσωτερικής πληρότητας που ουδεμία ή μικρή σχέση έχει με την καλή τύχη (<εὖ + τύχη). Τελικά η ευτυχία είναι κάτι τόσο υποκειμενικό αλλά και τόσο αντικειμενικό.

Η ευτυχία αποτελεί το διακύβευμα του ανθρώπου από παλαιοτάτων χρόνων. Η φιλοσοφία, η ψυχολογία, ιδανικά και η ίδια η εκπαίδευση στοχεύει στην ευδαιμονία του ανθρώπου. Γράφει ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια (1102a 5-6) πως «ἡ εὐδαιμονία ἐστὶ ψυχῆς ἐνέργειά τις κατ' ἀρετὴν τελείαν», « η ευδαιμονία είναι ενέργεια της ψυχής που έχει τελειωθεί ως προς την αρετή». Πιστεύω πως ο ισχυρισμός αυτός έχει ισχύ ως τα σήμερα. Οι μεταγενέστεροι του Αριστοτέλη στωικοί φιλόσοφοι θεωρούσαν την ευδαιμονία ως εὔροια βίου, ως την καλή και φυσική ροή που πρέπει να πάρει ο βίος του καθενός. Η ευδαιμονία είναι αυτό που πάντα ποθούμε και που πάντα μας ξεφεύγει.

Είδα ανθρώπους λωλούς για τον κόσμο να λένε πως είναι καλά. Γνώρισα ανθρώπους "στερημένους" ζωής και εμπειριών να λούζονται στη χαρά. Διάβασα για αρρώστους που επέμεναν πεισματικά να είναι χαρούμενοι. Εκεί και αλλού κατάλαβα πως η ευτυχία δεν εξαρτάται τόσο από τις συνθήκες.

Ερχόμαστε λοιπόν στην προσωπική ψηλάφιση της έννοιας της ευτυχίας. Ευτυχία είναι να ζεις το θαύμα... της ζωής. Η ασχήμια ποτέ δεν εξέλειψε από τον κόσμο. Αυτό που χρειάζεται είναι η δύναμη μεταμόρφωσης της ασχήμιας σε ομορφιά. Αντί να αλλάξει ο κόσμος (...που δεν αλλάζει), αλλάζεις την οπτική σου επί του κόσμου. Αυτό είναι το διακύβευμα, θαρρώ, της ζωής, της ευτυχισμένης ζωής.

Ευτυχία σημαίνει να χαμογελά η ψυχή και όχι μονάχα τα χείλη. Ευτυχία δεν σημαίνει απρόσκοπτη ζωή, δίχως συγκρούσεις. Ευτυχία σημαίνει να συγκρούεσαι και να μπορείς στο κατόπι να ζητάς συγχώρεση. Ευτυχία είναι να χωράς τον άλλο μέσα σου, ανεξαρτήτως από το πόσο θα σε χωρέσει εκείνος. Ευτυχία σημαίνει να είσαι εσωτερικά ανεξάρτητος. Μια ευτυχία που εξαρτάται από τη συμπεριφορά του άλλου μπορεί να είναι ευτυχία; Ευτυχία είναι να πέφτεις και να αγωνίζεσαι να μην ξαναπέσεις. Ευτυχία είναι να δέχεσαι τον άλλο όπως είναι. Ευτυχία είναι να πεις ένα και δύο "ευχαριστώ". Ευτυχία είναι η προσμονή. Αναμένω μια γιορτή, αναμένω μια εκδήλωση, ένα ταξίδι, ακόμα και μια έξοδο. Δεν ξέρω πώς θα ήταν η ζωή χωρίς αυτήν την προσμονή. Ευτυχία είναι να μην έχω αρίφνητες επιθυμίες. Να έχω όνειρα έμ-μετρα. Ευτυχία είναι ένα βλέμμα, ένα χάδι, ένας λόγος. Ευτυχία είναι η ενατένιση της φύσης. Η φύση έχοντας το στοιχείο του αψεγάδιαστου και τέλειου ηρεμεί και γαληνεύει. Ευτυχία είναι να κοιτάς τον ουρανό και τ' άστρα, τη θάλασσα και τα βουνά, να νιώθεις τον αέρα να ψαύει το μάγουλό σου, να βλέπεις τον ήλιο είτε να παίρνει θέση στο στερέωμα είτε να αναχωρεί, για να πάει να κοιμηθεί. Ευτυχία είναι ένας ζεστός καφές και ένα βιβλίο ή μια εφημερίδα. Ευτυχία είναι ένας περίπατος, με καλή παρέα.

Η ευτυχία δεν βρίσκεται μόνο στα απλά. Η ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που βλέπεις τα απλά και τα σύνθετα. Η ευτυχία δεν είναι έξω μας αλλά μέσα μας. Ευτυχία δεν σημαίνει ζωή άλυπη αλλά να βλέπεις το θετικό στο κάθετί. Ευτυχία σημαίνει να είσαι ανθρώπινος, να σηκώνεσαι και να πέφτεις και πάλι να σηκώνεσαι και πάλι να ξαναπέφτεις. Η ευτυχία δεν είναι χωρίς διαλείμματα ούτε όμως και παροδική.

Alert: Δεν μπορεί η ευτυχία η δική σου να στερεί την ευτυχία του άλλου. Είναι ψευδεπίγραφη ευτυχία τότε. Έχουμε ανάγκη τον άλλον για να ζήσουμε. Αδυνατώ να συλλάβω μια ζωή όπου ο καθένας θα ζούσε μόνος του, δίχως κοινωνία με τον άλλο.

Ας δούμε ακόμη πως διάφοροι λογοτέχνες συλλαμβάνουν την ευτυχία. Γράφει ο Τόλης Νικηφόρου:
«[...]/ Να γυρίζεις στο φως.
Σαν το μικρό παιδί
εκστατικά να ανακαλύπτεις
τα δέντρα και τη θάλασσα,
ήχους και αρώματα,
ένα χαμόγελο,
θαύματα καθημερινά τριγύρω.
Να γυρίζεις στο φως,
πρώτη φορά να είναι ωραίος,
τόσο μεθυστικά ωραίος ο κόσμος»
(Μια κιμωλία στο Μαυροπίνακα)

Η ευτυχία για τον Νικηφόρου βρίσκεται στην επαναπροσέγγιση της φύσης, σαν τη σχέση που αναπτύσσει ένα μικρό παιδί μαζί της. Τα παιδιά δεν διστάζουν να τσαλακωθούν, παίζουν με το χώμα, ευφραίνονται με χρώματα, αρώματα και ζιζάνια, γιατί έχουν απλότητα και φυσικότητα. Ο Γιάννης Ρίτσος, από την άλλη, εντοπίζει, την ευτυχία στην αγάπη:

«Το κορμί μας περήφανο
απ' της χαράς την ομορφιά.
Το χέρι μας παντοδύναμο
απ' την ορμή της αγάπης.

Μέσα στη φούχτα της αγάπης
χωράει το σύμπαν».
(Εαρινή Συμφωνία).

Η ευτυχία είναι εν τέλει πολλά και σε πολλά. Αρκεί να ανανεώνει κανείς διαρκώς την όρεξη και την ορμή του και να διακηρύσσει όπως ο Νικηφόρος Βρεττάκος: «[...] Πες τους από μένα, πες τους από τα δάκρυα μου,/ ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος/είναι όμορφος» (Γράμμα στον άνθρωπο της πατρίδας μου)!