Ένα από τα πολυτιμότερα δώρα που μπορούν οι γονείς να προσφέρουν στα παιδιά τους είναι η παιδεία, και όχι απαραίτητα γνωστικές πληροφορίες. Συνήθως, οι γονείς, αγχωμένοι για τη σχολική επίδοση των παιδιών τους, γίνονται αρκετά πιεστικοί, αντικαθιστώντας τη διδακτική διαδικασία της μελέτης στο σπίτι με έναν εξουθενωτικό αγώνα διαβάσματος τόσο για τους ίδιους όσο και για τα παιδιά. Για να είναι αποτελεσματική όλη αυτή η διαδικασία, στόχος των γονέων θα πρέπει να είναι η προσωπική ευτυχία και ηρεμία του παιδιού και όχι η σχολική επίδοση. Η δημιουργία εσωτερικών κινήτρων θα οδηγήσουν στην ουσιαστική μάθηση του παιδιού. Σε αντίθεση, η πίεση, το άγχος και η επιμονή έχει παρατηρηθεί ότι οδηγούν σε ρήξη τις σχέσεις γονέα-παιδιού.
Στο τελευταίο είναι σημαντικό να δίνεται ο κατάλληλος χρόνος και χώρος ώστε να δρα αυτόνομα, να αποκτήσει το ίδιο την επιθυμία για γνώση, να αναπτύξει προσωπικές δεξιότητες με βάση τις οποίες θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στις σχολικές απαιτήσεις.Σε αυτό, βέβαια, δε συμβάλει ο τυποποιημένος- παραδοσιακός τρόπος διδασκαλίας στο σχολείο, με το φόρτο εργασίας και τις πολλαπλές ασκήσεις για το σπίτι που δε χαρακτηρίζονται από προσωποποίηση σε κανένα επίπεδο.
Ωστόσο, είναι καίριο το παιδί να γνωρίζει τις υποχρεώσεις του, αλλά και να τις διαχειρίζεται κατάλληλα. Πολλές φορές έρχεται αντιμέτωπο με δυσκολίες που το οδηγούν να «σηκώσει τοίχους» και να αρνείται το διάβασμα. Και εκεί έρχεται ο γονέας, έχοντας το άγχος ότι η επίδοση του παιδιού συνδέεται άμεσα με τη δική του εικόνα προς το σχολείο –και όχι μόνο- να επιφορτίσει την όλη κατάσταση ερχόμενος σε σύγκρουση με το παιδί του.
Τα άγχη αυτά είναι αναμενόμενα και απολύτως δικαιολογημένα. Το ζήτημα, όμως, είναι να λειτουργούν παραγωγικά. Οι γονείς να αποδέχονται το παιδί τους για αυτό που είναι, κατανοώντας το όταν αυτό προβάλλει αρνητικά συναισθήματα απέναντι στη μάθηση. Έχοντας ρεαλιστικές απαιτήσεις και ενθαρρύνοντας το διάλογο μαζί του, να τονίζουν τα θετικά του σημεία και να το ενθαρρύνουν να συνεχίσει δίνοντας του και εναλλακτικές δράσεις όταν το ίδιο πιέζεται. Έτσι, διαχωρίζουν το ρόλο τους από το ρόλο του «δασκάλου», βρίσκονται κοντά στο παιδί τους και το αντιμετωπίζουν σα μια ξεχωριστή προσωπικότητα, με την οποία μπορούν να μοιραστούν προβληματισμούς.
Το παιδί, κατά αυτόν τον τρόπο, καταλαβαίνει ότι έχει δίπλα του ανθρώπους που το αγαπούν, το σέβονται και το υπολογίζουν. Τότε, ακόμα και οι αποτυχίες του θα είναι κάτι που από μικρή ηλικία θα ξέρει να αντιμετωπίζει, καθώς θα γνωρίζει ότι ό,τι κατάφερε, το κέρδισε στηριζόμενο στις δικές του δυνάμεις και ότι δε θα είναι λιγότερο αγαπητό εξαιτίας αυτών.
Δίνοντας έμφαση, λοιπόν, στην ενίσχυση της αυτοεκτίμησης και της θετικής αυτοεικόνας του παιδιού, αυτό μπορεί να οδηγηθεί σε υψηλές σχολικές επιδόσεις, αλλά και στην αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση κάθε δυσκολίας που θα συναντήσει σε όλο το εύρος της ζωής του.
Η έννοια της υπευθυνότητας και της ανεξαρτησίας που θα καλλιεργηθεί στους κόλπους της οικογένειας θα αποτελέσουν τις ρίζες για να κτίσει μια ζωή ποιοτική, ουσιώδη και ευτυχισμένη.
