ΔΙΗΓΗΜΑ: Χριστούγεννα 1898

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΜΩΡΑΪΤΙΔΟΥ
ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

ΤΟΜΟΣ Δ'
ΕΚΔΟΣΙΣ ΤΙΜΗΤΙΚΗ

ΕΠΙ ΤΗ ΠΕΝΤΗΚΟΝΤΑΕΤΗΡΙΔΙ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ
ΑΘΗΝΑΙ — ΕΚΔΟΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ν. ΣΙΔΕΡΗΣ — 1921

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ (1898)

Μου εφάνη πως δεν έκαμα Χριστούγεννα εκείνο το έτος. Ήμουν όλην την ημέραν κατηφής και λυπημένος. — Ακούς εκεί; Με τον ήλιον να σημάνουν αι εκκλησίαι; ημέρα πλέον;

Κατά το έθος, εκοιμήθην ενωρίς, την παραμονήν, και περί την δευτέραν ώραν, μετά τα μεσάνυκτα, εγερθείς, ανέμενα ν' ακούσω τον κώδωνα του γειτονικού μου ναού των Ταξιαρχών εις τους Αέρηδες — ένα γλυκύτατον, αργυρόηχον κώδωνα. Ενεδύθην, ητοιμάσθην, και ανέμενα. Και ήμουν όλος χαρά, αναλογιζόμενος την ιεράν, την θείαν, την ανεκλάλητον απόλαυσιν: «Όρθρου βαθέος. Οι πολυέλαιοι κατάφωτοι. — Το φως αναδίδει ιδιαιτέραν λάμψιν καιόμενον την νύκτα. Ο ναός απαστράπτων. Οι πιστοί συνηγμένοι πανηγυρικώς — Χριστός Γεννάται! — Οι ψάλται υπό ιδιαιτέρου ενθουσιασμού κατεχόμενοι. — Δεύτε ίδωμεν πιστοί. — Ο αχώρητος παντί — ήχοι καθ' εκάστην αδόμενοι εν ταις μοναίς, και σπανιώτατα ακουόμενοι εν τω κόσμω. — Παν σπάνιον επιθυμητόν. — Και να συρίζη ίσως ο βορράς. — Και να είνε σκοτία έξω. Και να πίπτη χιών. — Δόξα εν υψίστοις θεώ. — Ανατολή Ανατολών. — Επί γης ειρήνη. — Οποία ουράνιος απόλαυσις!

Διαβάστε Περισσότερα

ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

ΚΥΚΛΟΣ «ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ»
DANIEL ROY: ΔΥΣΦΟΡΙΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2017, 19.00

Auditorium Theo Angelopoulos | Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος

Είσοδος ελεύθερη, ταυτόχρονη μετάφραση

Πολλές είναι οι δυσκολίες που παρουσιάζουν τα παιδιά στο σχολικό περιβάλλον – από την αναστολή στην διέγερση, από τις μαθησιακές δυσκολίες μέχρι τις μεγάλες γνωστικές ανεπάρκειες. Υπάρχει πάντα κάτι στη συμπεριφορά του παιδιού που θεωρείται «υπερβολικό» ή «ελλειμματικό»: υπερκινητικό, βίαιο, απών, αφηρημένο…

Διαβάστε Περισσότερα

Επίκουρος: Η Φιλοσοφία Της Ηδονής

Ο Επίκουρος* δίδαξε ότι η ηδονή (ή αλλιώς, ευχαρίστηση) και ο πόνος είναι το μέτρο για το τι πρέπει να προτιμούμε και τι να αποφεύγουμε. Μια ηδονή, για τον Επίκουρο, είναι ηθικώς θεμιτή και πρέπει να την επιδιώκουμε, εφόσον αποτελεί μέσο διασφάλισης της κορυφαίας ηδονικής κατάστασής μας, που δεν είναι άλλη από την ψυχική μας ηρεμία. Ακόμα και ο πόνος, εάν ορισμένες φορές μας βοηθάει στην κατάκτηση της ψυχικής μας ηρεμίας, αποκτά θετική σημασία. Στο πλαίσιο της μετριοπαθούς μορφής του ηδονισμού, το κριτήριο επιλογής μεταξύ των ηδονών δεν είναι πλέον ποσοτικό, δηλαδή η έντασή τους, αλλά ποιοτικό.

*Από τη Βικιπαίδεια

Διαβάστε Περισσότερα

ΝΕΥΡΟΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΥΤΙΣΜΟΣ

ΤΗΣ ΒΙΚΥΣ ΣΙΑΜΑΝΤΑ

     Οι περισσότερες έρευνες αναφέρουν ότι τα άτομα με αυτισμό αντιμετωπίζουν τη διαφορετικότητά τους ως μια διαδικασία μοναξιάς και του μη ανήκειν σε μια ομάδα. Παρ’όλα αυτά, ένα νέο κίνημα, αυτό της νευροδιαφορετικότητας (neurodiversity) αναφέρεται στον αυτισμό ως κάτι που ναι μεν υφίσταται, αλλά δε χρειάζεται θεραπεία, (Baker 2011).

     Ερχόμενο σε αντιδιαστολή τόσο με το ιατρικό μοντέλο προσέγγισης της αναπηρίας όσο και με την έννοια της κανονικοποίησης των ατόμων που τη φέρουν, το κίνημα αυτό ασπάζεται το βιο-κοινωνικό μοντέλο προσέγγισης της αναπηρίας, με βάση το οποίο παρουσιάζουν την ταυτότητας τους με υπερηφάνεια και εναντιώνονται σε κάθε μορφή θεραπείας ή αποκατάστασης.

   Η διαφορετικότητα γιορτάζεται ως κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης, ενώ διεκδικούνται τα κοινωνικο-πολιτικά δικαιώματα τους και μια υψηλή ποιότητα ζωής. Όπως αναφέρει o Ortega (2009): «η γιορτή του αυτισμού σημαίνει ότι τα άτομα ορίζουν τους εαυτούς τους ως αυτιστικούς (παρά ως άτομα με αυτισμό) επειδή τα μυαλά τους είναι «συνδεδεμένα» με ένα μη τυπικό τρόπο». Μέσα από αυτή την προσέγγιση επιδιώκεται να κοινοποιηθεί ότι η έννοια της αλληλοεξάρτησης ανάμεσα στα άτομα με και χωρίς αναπηρία νοείται ως κάτι που λειτουργεί επιβοηθητικά ώστε ο καθένας από εμάς να μπορεί να γνωρίζει ότι διαφορετικοί πολίτες αντιμετωπίζονται και υποστηρίζονται με διαφορετικό τρόπο, ξεπερνώντας τα όρια του «φυσιολογικού» της ανθρώπινης μέχρι τώρα εμπειρίας. 

     Το κίνημα αυτό έρχεται να προσεγγίσει τα άτομα με αναπηρία εστιάζοντας στις δυνατότητες τους, και όχι στα «ελαττώματα και τις δυσλειτουργίες» τους, ενώ ψάχνει να φωτίσει τον πλούτο και την περιπλοκότητα της ανθρώπινης φύσης. Η έμφαση μεταπηδά από την εξατομίκευση και το στίγμα στην προσωποποίηση και την αναγνώριση, καταγγέλοντας τα όρια διάκρισης ανάμεσα στο «φυσιολογικό» και στο «μη φυσιολογικό. 

     Η αλλαγή δεν αφορά τα ίδια τα άτομα με αναπηρία ώστε να μπορούν να συμμορφώνονται με τους κυρίαρχους κανόνες τόσο σε σχολικό όσο και σε κοινωνικό πλαίσιο, αλλά με την αλλαγή αυτών των πλαισίων ώστε να μπορούν να ανταποκρίνονται στις δυνατότητες και τις ανάγκες τους.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Baker, D. L. (2011). The politics of neurodiversity: Why public policy matters. Boulder, CO: Lynne Rienner.

Ortega, F. (2009), The cerebral subject and the challenge of neurodiversity, BioSocieties, 4, 425–445.

Διαβάστε Περισσότερα

Μάρτιν Χάιντεγκερ: ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ

Ο Μάρτιν Χάιντεγκερ* (γερμανικά: Martin Heidegger, 26 Σεπτεμβρίου1889 - 26 Μαΐου1976) ήταν Γερμανός φιλόσοφος. Υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές αλλά και αμφισβητούμενες προσωπικότητες του εικοστού αιώνα. Από τη μια πλευρά ο ενεργός του ρόλος, ως πρύτανη και συμβούλου σε θέματα παιδείας στη ναζιστική Γερμανία και οι (σύμφωνα με τη γνώμη των επικριτών του) ρατσιστικές του αντιλήψεις, κι από την άλλη η βαρύτητα του φιλοσοφικού του έργου, που επηρέασε ένα από τα σημαντικότερα φιλοσοφικά ρεύματα της σύγχρονης εποχής, τον υπαρξισμό, και γέννησε θερμούς υποστηρικτές και φανατικούς επικριτές. Η σημαντικότερη μαθήτριά του ήταν η Χάνα Άρεντ, με την οποία είχε μάλιστα μια ερωτική περιπέτεια στα χρόνια της δεκαετίας του '20.

*Από τη Βικιπαίδεια

Διαβάστε Περισσότερα

Το στίγμα της ταυτότητας....

Της Μενελίας Τολόγλου

“Όλα τα μέλη μιας κοινωνίας είναι παίκτες στο παιχνίδι του στίγματος καθένας μας έχει το δικό του στίγμα και το μόνο που τον διαφοροποιεί από κάποιον άλλο είναι το είδος του στίγματος που έχει βιώσει προσωπικά. Όλοι, ακόμα και οι πιο τυχεροί φυσιολογικοί, έχουν βρεθεί σε κοινωνικές περιστάσεις αλληλεπίδρασης όπου δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν ικανοποιητικά στα ισχύοντα κανονιστικά πρότυπα, με αποτέλεσμα να νιώσουν περιθωριοποιημένοι και στιγματισμένοι - αυτή είναι και η έννοια του «φυσιολογικού παρεκκλίνοντα» ή του «συνήθους παραβάτη» (…) Μπορεί, κατά συνέπεια, να υποθέσει κανείς ότι ο ρόλος του φυσιολογικού και ο ρόλος του στιγματισμένου αποτελούν μέρη του ίδιου συμπλέγματος, κομμάτια από την ίδια στόφα (Goffman, 2001, σελ. 18, 19, 214).”

Το στίγμα δρα καθοριστικά για το άτομο. Αν είναι ανάπηρος, μετανάστης κλπ. δεν αναγνωρίζεται κανένα άλλο χαρακτηριστικό της ταυτότητας τους παρά μόνο εκείνο το γνώρισμα που είναι βαθιά απαξιωτικό και εξευτελιστικό. Ωστόσο, προσδιορίζεται σύμφωνα με τα ισχύοντα κοινωνικά κριτήρια. Οι “ανεπιθύμητες μορφές διαφορετικότητας” σύμφωνα με τη νόρμα δρουν τόσο καθοριστικά για το είδος της κοινωνικής ταυτότητας που αποδίδεται στο άτομο ώστε αυτό να καθίσταται «μη ανθρώπινο».

Στιγματισμένοι θεώρουνται όσοι παρεκκλίνουν κοινωνικά καταπατώντας τα ισχύοντα κυρίαρχα κανονιστικά πρότυπα περί ταυτότητας και ανατρέπουν τις προσδοκίες των υπόλοιπων μετεχόντων στην αλληλεπίδραση ως προς τα γνωρίσματα που θα έπρεπε να κατέχουν. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την κοινωνική τους περιθωριοποίηση, τη συρρίκνωση της ανθρώπινης ιδιότητάς, αλλά και τον περιορισμό των ευκαιριών της ζωής τους. 

Παρόλα αυτά, η έννοια του στίγματος και ο χαρακτηρισμός ενός γνωρίσματος ως στιγματιστικού και απαξιωτικού δεν είναι φυσικός και εγγενής, αλλά συνιστά μία κοινωνική κατασκευή. Η κοινωνία είναι εκείνη που “φτιάχνει” κατηγορίες, καθιερώνει τα μέσα κατάταξης των ατόμων σε αυτές και αποδίδει συγκεκριμένα γνωρίσματα. Έτσι καταλήγουμε στο να υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά που είναι «φυσιολογικά» και «συνηθισμένα» και άλλα «αφύσικα» και «απαξιωτικά».,

Παραπομπές

• Goffman E. (2001), Στίγμα: σημειώσεις για τη διαχείριση της φθαρμένης ταυτότητας., εκδ. Αλεξάνδρεια, Αθήνα.

Η συγκεκριμένη ανάρτηση αποτελεί μέρος συνολικού ερευνητικού έργου με τίτλο "(Απο)δομώντας την αναπηρία: το χρονικό ενός στίγματος που παρουσιάστηκε στα πλαίσια ομιλίας.

ΤΟΛΟΓΛΟΥ Μενελία - Μαρία (Νοέμβριος, 2016): (Απο)δομώντας την αναπηρία: Το χρονικό ενός στίγματος, Ομιλία στο πλαίσιο εκδηλώσεων για την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων ΑΜΕΑ Π.Ε. Ευρυτανίας, Καρπενήσι. 

Διαβάστε Περισσότερα

Η ευχαριστιακή ενότητα της Εκκλησίας κατά τον Ιγνάτιο τον θεοφόρο και ο Βίος του

Η ευχαριστιακή ενότητα της Εκκλησίας 

κατά τον Ιγνάτιο τον θεοφόρο και ο Βίος του

Θεόδωρος Ρόκας, Θεολόγος

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Όπως αναφέρει το Συναξάρι της 29ης Ιανουαρίου, «τῷ αὐτῷ μηνἰ, Ἰανουαρίῳ 29η ἡ Ἀνακομιδή τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου».

Πέρασε ένας και πλέον μήνας από την ημέρα που η αγία µας Εκκλησία γιόρτασε τη μνήμη του αγίου Ιγνατίου του θεοφόρου, (20 Δεκεμβρίου) και τώρα έφθασε η στιγμή να εορτάσει την ανακομιδή των σεπτών του λειψάνων. (σημ: Σ.Ν. ο βίος του εδώ) 

Διαβάστε Περισσότερα