ΤΗΣ ΒΙΚΥΣ ΣΙΑΜΑΝΤΑ
Σημαντικό στοιχείο που συνδέεται με τη δημιουργία κατάλληλων
περιβαλλόντων μάθησης για τους εμπλεκόμενους στη διδακτική πράξη, είναι η
αντιμετώπιση του λάθους στο πλαίσιο αυτής. Παραδοσιακά
το λάθος αποτελούσε ένδειξη ατελούς εργασίας από το μαθητή, ο οποίος δεν
κατείχε επάρκεια των γνώσεων που του παρέχονταν με αποτέλεσμα να
αντιμετωπιζόταν αυτό ως πρόβλημα που χρειαζόταν άμεση διόρθωση. Αυτή όμως η
προσέγγιση ουσιαστικά δε βοηθούσε το μαθητή να αποφύγει και να κατανοήσει το
λάθος του, με αποτέλεσμα να οδηγείται στην επανάληψη αυτού.
Αντίθετα, σε μια διαφοροποιημένη- ενταξιακή τάξη, ο εκπαιδευτικός δε
διορθώνει το λάθος του παιδιού, θεωρώντας προβληματική την κατάσταση ούτε τον
επαναφέρει στο «σωστό δρόμο». Αλλά, τον κατευθύνει με ερωτήσεις ώστε ο μαθητής μόνος
του να διακρίνει το λάθος του και να προβεί σε αυτοδιόρθωση. Έτσι, το παιδί δε
θα βιώσει το αίσθημα της αποτυχίας και θα κατανοήσει το λάθος του. Σε αυτήν την
προσέγγιση ουσιαστικά το λάθος γίνεται συστατικό της ίδιας της διαδικασίας
μάθησης. Το λάθος λειτουργεί δυναμικά, ωθεί τη μάθηση, αφού αποτελεί έναυσμα
για το μαθητή να δράσει και να το ανακαλύψει μέσα σε μια ενεργή διαδικασία
γεμάτη νόημα για αυτό.
Για να λειτουργήσει κατά αυτόν
τον τρόπο το λάθος, ο εκπαιδευτικός έχει καίριο ρόλο αφού πρέπει να το
χειριστεί ανάλογα κάθε φορά. Η δημιουργία κλίματος αποδοχής του λάθους και των
διαφορετικών απαντήσεων, η συνεχής παρατήρηση εκ μέρους του της δυναμικής της
τάξης του, η αντιμετώπιση του λάθους με χιούμορ και η μετατροπή του σε μια
ενδιαφέρουσα διαδικασία για το παιδί αποτελούν βασικές ενέργειες ενός
ενταξιακού παιδαγωγού. Το παιδί πρέπει να νιώσει άνετα απέναντι στο λάθος του,
να παίξει με αυτό, να προβληματιστεί, να γελάσει, να ανακαλύψει το πώς και το
γιατί, να μάθει μέσα από αυτό.
Η αξιολόγηση οφείλει και πρέπει να έχει ως στόχο τη μάθηση και όχι την
αρνητικά φορτισμένη αίσθηση της αποτυχίας. Ο εκπαιδευτικός κατέχει το ρόλο
κλειδί για αυτήν τη συνθήκη, για αυτό και ο ίδιος πρέπει να αξιολογείται ως προς
το εκπαιδευτικό του έργο. Σύμφωνα με την ενταξιακή εκπαίδευση, οι ιεραρχικές
σχέσεις εξάλλου μεταξύ μαθητών και εκπαιδευτικών διαταράσσονται. Και τα δύο
μέλη βρίσκονται σε μια συνεχή διαδικασία στοχασμού, αναστοχασμού και δράσης, με
στόχο τη βελτίωση στο μέγιστο βαθμό της εκπαιδευτικής πράξης στην οποία
συμμετέχουν. Έτσι, ο εκπαιδευτικός απομακρύνεται από το ρόλο του παντογνώστη
και και ως αρωγός συμμετέχει στην ανακάλυψη της γνώσης από τους μαθητές του και τον ίδιο. Σε μια διαφοροποιημένη τάξη όλοι μαθαίνουν από όλους!!!
