ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΣ: ΕΘΙΜΟ Ή ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΩΤΗΡΙΟΛΟΓΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ;



Ζιώγου Καλλιόπη



ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ ΕΡΜΗΣ



Η συντριπτική πλειοψηφία των γονέων βαπτίζουν τα παιδιά τους, τα οποία, στη συνέχεια προσέρχονται και στο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Γίνεται όμως αυτή η κίνηση με επίγνωση και την ανάλογη ευλάβεια ή συμμετέχουμε εθιμοτυπικά και αρκούμαστε στον στολισμό του Ναού, στην αγορά βαπτιστικών ενδυμάτων, στη δεξίωση που θα ακολουθήσει και στο κλάμα ή όχι του μωρού ;



Μ. Stora: Παιδιά & έφηβοι - η γενιά της οθόνης



ΚΥΚΛΟΣ «ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ»

MICHAEL STORA: ΠΑΙΔΙΑ & ΕΦΗΒΟΙ: Η ΓΕΝΙΑ ΤΗΣ «ΟΘΟΝΗΣ»
TΑ ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑ






Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016, 19.00΄
Auditorium Theo Angelopoulos | Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος

Είσοδος ελεύθερη, ταυτόχρονη μετάφραση

Την Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2016, στις 19.00, το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδoς θα φιλοξενήσει στο Auditorium Theo Angelopoulos τον γάλλο ψυχαναλυτή Μικαέλ Στορά [Michaël Stora], ο οποίος θα παρουσιάσει την ομιλία «Παιδιά και έφηβοι: η γενιά της “οθόνης” – τα υπέρ και τα κατά», στο πλαίσιο της οποίας θα εξετάσει τη στάση των γονιών απέναντι στη σχεδόν εθιστική σχέση που αναπτύσσουν τα παιδιά και οι έφηβοι με τα κινητά, τα τάμπλετ, τα smartphones, τις κονσόλες και τους υπολογιστές που έχουν κατακλύσει τη ζωή μας. Τι ακριβώς συμβαίνει με τη γενιά της «οθόνης» και τις νέες διαδραστικές απολαύσεις; Πότε η ενασχόληση με την ψηφιακή απόλαυση είναι ανησυχητική; Πότε μπορούμε να μιλήσουμε για εξάρτηση; Πότε επίσης μπορεί το βιντεοπαιχνίδι να αποτελέσει μέσο θεραπείας για κάποιους νέους;


ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ...!

ΤΗΣ ΒΙΚΥΣ ΣΙΑΜΑΝΤΑ



 
 
ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ ΕΡΜΗΣ

       
 
 
             Για τη διαμόρφωση ενός ενταξιακού-διαφοροποιημένου σχολείου κρίνεται επιτακτική η εκ ριζών αλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος και της εκπαιδευτικής κουλτούρας. Το κάθε σχολείο μπορεί να αποτελέσει έναν πυρήνα αλλαγής. Ένας εκπαιδευτικός μπορεί να κάνει την αρχή και στη συνέχεια να ακολουθήσουν και άλλοι. Το σημαντικό, όμως, είναι να πιστεί η εκπαιδευτική κοινότητα για την αναγκαιότητα αυτής της αλλαγής.

            Συχνά παρατηρείται η διακηρυκτική εφαρμογή των σύγχρονων μεθόδων διδασκαλίας και μάθησης, λόγω της σύγχυσης που υπάρχει σε ένα ευρύτερο επίπεδο γύρω από την ένταξη του συνόλου του μαθητικού πληθυσμού στην εκπαιδευτική διαδικασία. Αυτό το γεγονός έρχεται να επιβεβαιώσει η ύπαρξη αντιφάσεων ανάμεσα σε αυτά που ορίζει η θεωρία και σε αυτά που πραγματοποιούνται στην πράξη στο πλαίσιο των σχολείων.

            Μια πρώτη αντίφαση μπορούμε να συναντήσουμε στην ίδια την εκπαιδευτική πολιτική, στα αναλυτικά προγραμμάτα και στις νομοθεσίες περίς γενικής και ειδικής αγωγής. Σε κάθε ένα από αυτά ορίζεται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο η επιδίωξη για την ολόπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητας του συνόλου των μαθητών (γνωστική, κοινωνική, συναισθηματική, κινητική, αισθητική, ηθική), ενώ στην ουσία η έμφαση δίνεται στη καθαρά γνωσιοκεντρική μάθηση, μέσω του βομβαρδισμού των παιδιών με πολλαπλές γνώσεις, ανοίκειες με τις εμπειρίες και τα βιώματά τους. Η έμφαση, δε, στην αποτελεσματικότητα, αποτελεί βασική επιδίωξη και καθιερώνει το μοντέλο του "ιδεατού" μαθητή. Αυτή η πρακτική στη συνέχεια έρχεται να κατηγοριοποίησει τους μαθητές, σε «ικανούς» και «μη ικανούς» και να απομακρυνθεί αυτομάτως από την αρχή της ισότιμης και ολιστικής ανάπτυξης τους.

Η δεύτερη αντίφαση συναντάται στις μεθόδους διδασκαλίας. Η σύγχρονη θεωρία διακηρύσσει τη μαθητοκεντρική μάθηση, με έμφαση στη διαφοροποίηση και την εφαρμογή εναλλακτικών μεθόδων διδασκαλίας. Στην παιδαγωγική πρακτική, ωστόσο, κυριαρχεί ο δασκαλοκεντρισμός, η έμφαση στην ύλη, και η εστίαση στο παραδοσιακό μοντέλο μάθησης ιδίως όσο ανεβαίνουμε στις βαθμίδες της εκπαίδευσης.

            Η τρίτη αντίφαση σχετίζεται με αυτό που κατά πολλοίς έχω αναφέρει στα άρθρα μου: την εμμονή στην κανονικοποίηση και την ετικετοποίηση όσων δε συμβαδίζουν με αυτό το πρότυπο. Σε αντίθεση με τις νέες παιδαγωγικές μεθόδους που αναφέρουν τη σπουδαιότητα αναγνώρισης και αποδοχής της διαφορετικότητας σε όλα τα επίπεδα και όλους τους τομείς και εκφάνσεις της προσωπικότητας των μαθητών, η σημερινή εκπαίδευση έρχεται να αντικρούσει μέσω της εφαρμογής πρακτικών που στοχεύουν στην διατήρηση της ομοιομορφίας και την απομάκρυνση των «στοιχείων» που τη διαταράσσουν (μαθητές διαφορετικής εθνότητας, φυλής, με αναπηρία, με εμφάνιση παραβατικής συμπεριφοράς κλπ).  

            Στο πλαίσιο της σχολικής μονάδας δοκιμάζονται αυτές οι θεωρίες και υλοποιούνται τα οράματα! Αν κάθε εκπαιδευτικός, κάθε σχολείο ενεργοποιηθεί, μπορεί να αποτελέσει την αρχή για μια ολιστική, συστημική αλλαγή!


Στο ταξίδι μας για την Ιθάκη με σοφία...

Στο ερημικό εκκλησάκι της Αγίας Σοφίας 
χτισμένο το 1954, στον Χάλακα της Μήλου

Στο ταξίδι μας για την Ιθάκη 
με σοφία, πίστη, ελπίδα και αγάπη
Σοφία Ντρέκου

Σας εύχομαι Σοφία (νοός), 
Πίστη στον Χριστό 
με μίμηση τον Σταυρό Του, 
Ελπίδα για καλύτερες μέρες 
Αγάπη προς όλους 
τους κυνηγημένους!

Στο ταξίδι μας για την Ιθάκη 
η σοφία το φωτίζει με θυσίες, 
η πίστη το ενδυναμώνει, 
η ελπίδα του προσφέρει φτερά, 
και η αγάπη αενάως νικά. 

Αγάπη, Ελπίδα, Σοφία!
Πανανθρώπινες αξίες
με βαθύτατο νόημα, 
που έγιναν ονόματα,
γεμάτα με Την Χάρη!


Αγία Σοφία, Πίστις, Ελπίς 
και Αγάπη (17 Σεπτεμβρίου)

Το επίσημο απολυτίκιο που ψάλλεται στην 
εκκλησία των τεσσάρων αγίων είναι:

Σοφία ἐκθρέψασα, κατὰ τὴν κλῆσιν σεμνή,
τᾶς τρεῖς θυγατέρας σου, ταύτας προσάγεις Χριστῷ,
ἀθλήσεως σκάμασιν ὅθεν τῆς ἄνω δόξης,
σὺν αὐταὶς κοινωνοῦσα, πρέσβευε τῷ Σωτήρι,
καλλιμάρτυς Σοφία, δοῦναι τοὶς σὲ τιμώσι,
χάριν καὶ ἔλεος.

Στα νέα ελληνικά:

Σεμνή Σοφία, που ανάθρεψες τις τρεις κόρες σου
σύμφωνα με τα ονόματά τους,
τις προσφέρεις στο Χριστό
μέσα από τα μαρτυρικά τους αθλήματα.

Αφού λοιπόν μοιράζεσαι
μαζί τους την ουράνια δόξα,
ωραία μάρτυρα Σοφία,
μίλησε στο Σωτήρα να δώσει χάρη και έλεος
σ' εκείνους που σε τιμούν.

Ας έχουμε την Χάρη και τις Πρεσβείες των...

Διαβάστε τον Βίο των Τεσσάρων Αγίων εδώ
Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ και οι Κόρες της, Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη




Η εκπαίδευση του διαφορετικού "άλλου"...

Της Μενελίας Τολόγλου 

ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ ΕΡΜΗΣ


Θυμάστε τότε που κάναμε κατάληψη στο σχολείο επειδή δεν μας πήγαιναν πενθήμερη στη Ζάκυνθο ή χορό του σχολείου στον Κιάμο;

Κάτι τέτοιο πολύ πιθανόν θα κάνουν και στο σχολείου του Ωραιοκάστρου ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων υπερασπιζόμενοι τα θεμελιώδη δικαιώματά για την εκπαίδευση των παιδιών τους.

Το μίασμα των μεταναστών και των προσφύγων δεν έχει θέση στο δημόσιο σχολείο. Αποτελεί επίθεση στην ομοιογένεια της ελληνικής (πατριωτικής) σχολικής τάξης.

Όμως, η ομοιογένεια είναι μια επιφανειακή ψεύτικη εικόνα. Η ετερότητες υπάρχουν σε κάθε σχολικό πλαίσιο. Οι αλλοεθνείς, οι αλλόθρησκοι και οι αλλόγλωσσοι μαθητές δεν αποτελούν πρόβλημα, αλλά λειτουργούν σαν µεγεθυντικός φακός που αναδεικνύει τα προβλήµατα και ενισχύει την αβεβαιότητα και την αµηχανία των εκπαιδευτικών.

Το ζήτημα, όμως, είναι να αντιληφθούμε την εικόνα για το εθνικό “εμείς” και τους “άλλους” που προβάλλει το εκπαιδευτικό μας σύστημα και απορρέει από την στάση της ευρύτερης κοινωνίας. 

Μέσα από τη διδασκαλία µαθηµάτων όπως η ιστορία, η γεωγραφία και η γλώσσα, το ελληνικό έθνος παρουσιάζεται απόλυτα οµοιογενές, έχοντας πολιτισµικά χαρακτηριστικά τα οποία διατηρούνται αµετάβλητα στη διάρκεια της αδιάσπαστης µακραίωνης ιστορίας του.

Το «εθνικό συµφέρον» εµφανίζεται στα πλαίσια της ελληνικής κοινωνίας ως υπέρτατη προτεραιότητα. Συν τοις άλλοις, χρωματίζει όλες τις πτυχές του εκπαιδευτικού συστήματος. 

Η εθνική ταυτότητα λοιπόν, η οποία προβάλλεται ως «υπερχρονική αναλλοίωτη ουσία», αναδεικνύεται ως η ισχυρότερη ορίζουσα της ύπαρξής µας, που καλύπτει και περιθωριοποιεί άλλες θεµελιώδεις όψεις της κοινωνικής µας υπόστασης, όπως το φύλο ή την ταξική τοποθέτηση.

Η “εμμονική” μας ματιά στην εθνική μας ταυτότητα παραγνωρίζει το γεγονός ότι τα άτοµα έχουν πολλές κοινωνικές ταυτότητες, οι οποίες δεν είναι στατικές, αλλά διαµορφώνονται και αναδιαµορφώνονται ιστορικά µέσα από τις κοινωνικές σχέσεις.

Συνεπώς οι μετανάστες δεν είναι μόνο μετανάστες, είναι άνθρωποι, γονείς, επιστήμονες, εργαζόμενοι, μαθητές δημοτικού σχολείου, φοιτητές κοκ.

Η αντίληψη για την εθνική οµοιογένεια εξουδετερώνει τους άλλους λαούς και προβάλλει την πολιτισµική υπεροχή των Ελλήνων. Έχεις όμως και “επιπρόσθετες δεινοπάθειες για το ακλόνητο ελληνικό έθος”. 

Μας “αναγκάζει” να καλλιεργήσουμε ξενοφοβικά αισθήµατα στους εαυτούς μας. Ακούσον άκουσον! Μα να θέλουν να μπουν στα σχολεία μας, στη χώρα μας και να μας αυθυποβάλουν σε τέτοια αισθήματα;

 Έτσι, λοιπόν και εμείς τους αποκλείουμε, όπως είναι “λογικό”, στο όνοµα της διαφύλαξης των «αυθεντικών» εθνικών χαρακτηριστικών από «αλλότριες» επιδράσεις.

Το ιδεώδες της φαντασιακής οµοιότητας που προβάλλει το σχολείο αντιτίθεται στην φυσική ανομοιογένεια και περισσότερο, στην ελληνική πραγµατικότητα των µεταναστών και των προσφύγων.

Οι διαφορετικοί «άλλοι» αποτελούν εδώ και χρόνια αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής πραγματικότητας. Δεν είναι παροντικό, είναι παρελθοντικό. 

Συνεπώς, γιατί τώρα μας ξενίζει; Μήπως και παλαιότερα μας ξένιζε και το κατάπιαμε. Καταπιείτε το και τώρα λοιπόν!! Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι, όπως και ο κάθε άνθρωπος, μπορεί να μας διδάξει κάτι. Μπορούμε να μάθουμε από αυτούς. Και πολύ φοβάμαι ότι θα μας μάθουν να είμαστε άνθρωποι.

Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστηµα πρέπει να προβεί σε ριζικές αλλαγές. Δεν αντέχεται πλέον το γεγονός του αποκλεισμού ομάδων επειδή έτσι τα βρήκαμε από τους παππούδες μας. Και να μην ξεχνάμε και το viral στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ο παππούς μου πρόσφυγας, εγώ ρατσιστής;

Πρέπει να δούμε σφαιρικά, λοιπόν, το πως προσεγγίζουµε την εθνοπολιτισµική ποικιλία και διαφορετικότητα, καθώς και το πως επηρεάζουν την δομή της εκπαιδευτικής πολιτικής. 

Η αµφισβήτηση του αφοµοιωτικού µοντέλου οδηγεί σε παρεµβάσεις που ορίζουν ένα ετερογενές πεδίο, γνωστό ως πολυπολιτισµική/διαπολιτισµική εκπαίδευση.

Στόχος μας θα πρέπει να είναι η αρµονική συνύπαρξη των διαφορετικών οµάδων, δίνοντας έµφαση και αξιοποιώντας την πολιτισµική διαφορά. 

Η ιδιαίτερη κουλτούρα των µαθητών πρέπει να λειτουργεί σαν µοχλός για την εκπαιδευτική διαδικασία. Συν τοις άλλοις η γνώση για τους άλλους πολιτισµούς εµποδίζει τη δηµιουργία στερεοτύπων και περιορίζει τις προκαταλήψεις και τις διακρίσεις εις βάρος των µειονοτήτων. 

Πρέπει, λοιπόν, να συγκρουστούμε µε την κυρίαρχη αντίληψη της οµοιογένειας και την παιδαγωγική σιγουριά που αυτή του παρέχει. Το σχολείο οφείλει να αναγνωρίσει ως ισότιμο τον πολιτισμό των παιδιών των μειονοτήτων και να καταπολεμήσει τις διακρίσεις.

Το σχολείο δεν είναι µόνο ένας οργανισμός που εντάσσει στους κόλπους του τις πολιτισµικές ιδιαιτερότητες, αλλά ταυτόχρονα ανοίγει προοπτικές σχολικής και δυνάµει κοινωνικής επιτυχίας για όλους.


Ἀτθίς: Ἡ Παλαιοτέρα Διάλεκτος τῶν Ἑλλήνων





ἐπιμελεία τοῦ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-Πτυχιούχου Κλασσικῆς Φιλολογίας
Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-Μεταπτυχιακοῦ Ἐφηρμοσμένης Παιδαγωγικῆς
Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-Ὑποψηφίου Διδάκτορος Κλασσικῆς Φιλολογίας
Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν





Το περί της των Ελλήνων γραφής ζήτημα χρονολογείται από του 1795, οπότε ο μέγας κριτικός F. A. Wolf[1] εξέδωκε τα αξιομνημόνευτα εις Όμηρον «Προλεγόμενα», εν οίς επειράθη ν’ αποδείξη ότι επί των ομηρικών χρόνων δεν ήτο εν χρήσει η γραφή, επομένως η Ιλιάς και η Οδύσσεια επ’ αιώνας απεμνημονεύθησαν υπό των αοιδών.


Οι δομές της γλώσσας και του κόσμου μας.


Της Μαριλένας Κουγιού 


http://www.filologos-hermes.info/
http://www.filologos-hermes.info/

Ο δομισμός συνιστά χαρακτηριστικό γνώρισμα της σύγχρονης γλωσσολογίας, το οποίο μοιράζεται από κοινού με άλλες επιστήμες. Η εγκόλπωση της δομής ως εργαλειακής και αναλυτικής έννοιας από το γλωσσολογικό κλάδο έγκειται στην θεώρηση της γλώσσας ως ενός ολοκληρωμένου συστήματος σχέσεων, τα στοιχεία του οποίου δεν μπορούν να έχουν υπαρκτική επάρκεια παρά μόνο εντός του συστημικού δικτύου και μόνο σε μεταξύ τους σχεσιακή εξάρτηση. Η εξάρτηση αυτή συμπυκνώνεται και καθορίζεται από συνδέσεις τύπου ισοδυναμίας και αντιπαράταξης.