Ἑπτά (7) ἀσκήσεις online για τήν Ἑλένη τοῦ Εὐριπίδου

επιμελεία
Σ. Σταμάτη

Η Ελένη του Ευριπίδη γράφτηκε το 412 π.Χ και παρουσιάστηκε για πρώτη φορά την ίδια εποχή, δηλαδή μόλις είχε τελειώσει η Σικελική εκστρατεία με την πανωλεθρία του αθηναϊκού στόλου. Παράλληλα την ίδια εποχή αναπτύσσεται το σοφιστικό κίνημα που είχε αρχίσει να αμφισβητεί πατροπαράδοτες αξίες και προκαλούσε με την κριτική των εκπροσώπων του κρίση στο δημοκρατικό πολίτευμα και φαινόμενα ασέβειας. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια ο Ευριπίδης με την τραγωδία του Ελένη καταδικάζει τον πόλεμο ως πρόξενο όλων των κακών. Το παράλογο του τρωικού πολέμου με πρόσχημα την Ελένη προσπάθησε να τονίσει σ΄ όλα τα δράματα, που ήταν εμπνευσμένα από τον τρωικό κύκλο, ο Ευριπίδης. Έτσι στο παράλογο της άποψης ότι για μια γυναίκα μπορεί να εξοντωθεί ένας λαός και ένα κράτος και να σκοτωθούν χιλιάδες Ελλήνων, ο Ευριπίδης θα απαντήσει με το παράλογο του «ειδώλου», δηλαδή ο μύθος που αξιοποιεί λογοτεχνικά δεν είναι η ομηρική του εκδοχή, αλλά αυτή που δημιούργησε ο Λυρικός ποιητής Στησίχορος.

Διαβάστε Περισσότερα

"Ὁ Θεόδοτος" τοῦ Κων/νου Καβάφη

επιμελεία του
Κων/νου Μάντη

Κωνσταντίνος Καβάφης «Ο Θεόδοτος» 

 

Aν είσαι απ’ τους αληθινά εκλεκτούς,

την επικράτησί σου κύτταζε πώς αποκτάς.

Όσο κι αν δοξασθείς, τα κατορθώματά σου

στην Ιταλία και στην Θεσσαλία

όσο κι αν διαλαλούν η πολιτείες,

όσα ψηφίσματα τιμητικά

κι αν σ’ έβγαλαν στη Pώμη οι θαυμασταί σου,

μήτε η χαρά σου, μήτε ο θρίαμβος θα μείνουν,

μήτε ανώτερος — τι ανώτερος; — άνθρωπος θα αισθανθείς,

όταν, στην Aλεξάνδρεια, ο Θεόδοτος σε φέρει,

επάνω σε σινί αιματωμένο,

του αθλίου Πομπηίου το κεφάλι.

Και μη επαναπαύεσαι που στην ζωή σου

περιωρισμένη, τακτοποιημένη, και πεζή,

τέτοια θεαματικά και φοβερά δεν έχει.

Ίσως αυτήν την ώρα εις κανενός γειτόνου σου

το νοικοκερεμένο σπίτι μπαίνει —

αόρατος, άυλος — ο Θεόδοτος,

φέρνοντας τέτοιο ένα φρικτό κεφάλι.

 

Ο Καβάφης χρησιμοποιεί στο ποίημα αυτό πτυχές ενός ιστορικού γεγονότος, εστιάζοντας μάλιστα στην ιδιαίτερα απωθητική εικόνα του κομμένου κεφαλιού, για να προχωρήσει σε μια απ’ τις πιο σκληρές διαπιστώσεις που βρίσκουμε στην ποίησή του: Δεν υπάρχει κανένα όριο ή φραγμός στο τι μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. 

Διαβάστε Περισσότερα

Δύο (2) κριτήρια ἀξιολογήσεως στήν Ἱστορία Κατευθύνσεως Γ' Λυκείου

Ακολουθούν κριτήρια αξιολόγησης στην ιστορία κατεύθυνσης 

στις ενότητες: 

ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ – ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ 

ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

επιμελεία του

Πέτρου Μυλωνά

ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ

ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ - ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ

ΤΑΞΗ.................................Γ΄ ΛΥΚΕΙΟΥ…………………………..

ΜΑΘΗΜΑ.......ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ..........................................

                   ΟΜΑΔΑ Α’

ΘΕΜΑ Α1

Α1. Να δώσετε το περιεχόμενο των ακόλουθων όρων:

α. Εθνικό Κόμμα (Κ. Μαυρομιχάλη).

β. Ομάδα των Ιαπώνων

γ. Στρατιωτικός Σύνδεσμος

Μονάδες 15

Διαβάστε Περισσότερα

2014 ΕΥΧΑΙ

Χρόνια πολλά

!!!

Ευτυχισμένος

ο καινούριος χρόνος

You have received a Digital Card!

Διαβάστε Περισσότερα

Νεοελληνική Γλώσσα Γ΄ Λυκείου: Σημεία Στίξεως

 επιμελεία του

Κωνσταντίνου Μάντη

 

Όταν μιλάμε σταματάμε και σιωπάμε κάθε τόσο, κατά το νόημα ή για να πάρουμε ανάσα – άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο – ανάμεσα στις λέξεις ή ομάδες από λέξεις, προτάσεις και περιόδους. Άλλοτε πάλι ανεβοκατεβάζουμε τη φωνή – κάποτε κάνουμε και κινήσεις – για να ρωτήσουμε, ν’ απορήσουμε, να δείξουμε τη χαρά μας ή να εκφράσουμε κάθε είδους συναισθήματα. Ένα «ναι» μόνο να πούμε, μπορεί να εκφράσει με τον τρόπο που θα το προφέρουμε και θα το χρωματίσουμε, αδιαφορία, έντονη κατάφαση, αβεβαιότητα, ερώτηση, χαρά, λύπη.

Η γραφή που έχει ν’ αποδώσει την ομιλία μας είναι αδύνατο να καθρεφτίσει όλη την ποικιλία του χρωματισμού της φωνής μας. Για να λείψει, ωστόσο, αυτή η δυσκολία χρησιμοποιούμε μερικά σημάδια, που μας βοηθούν να ζωντανέψουμε κάπως ό,τι είναι γραμμένο, σταματώντας κατά το νόημα και χρωματίζοντας τη φωνή μας. Τα σημάδια αυτά λέγονται σημεία στίξης.

[Από το αρχαίο ελληνικό στίζω = κεντώ, χαράζω, τρυπώ, βάζω σημαδάκι] 

 

Διαβάστε Περισσότερα

Ὄνειρον στο κῦμα - Παράλληλα Κείμενα

επιμελεία του

Κωνσταντίνου Μάντη

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης «Ο Καλόγερος» 

 

Την νύκτα δε αυτήν, αφού είπαν πολλά με τας νεάνιδας και όχι ολίγα με την γραίαν, αι δύο αδελφαί του διηγήθησαν ότι η πλαγινή των, η κυρα-Κώσταινα, τας υποβλέπει, ότι φλυαρεί εναντίον των πολλά, και ότι τολμά να κακολογεί και αυτόν, τον καλόγηρον· όλα ταύτα, έλεγαν, από την ζήλιαν οπού είχε, βλέπουσα τας αθώας σχέσεις των. Αθώας σχέσεις των! Βεβαίως, το εφρόνει εν συνειδήσει ο καλόγηρος, το εφρόνουν και αυταί. Αλλ’ εις τι ημάρτησαν τάχα; Μήπως δεν εφέροντο καλά; Και όμως η γραία, η όχι πολύ ερρυτιδωμένη, είχε την εσπέραν εκείνην ερυθροτέρας του συνήθους τας παρειάς, ιδού διατί. Αφού είχε καλέσει τον καλόγηρον, ειπούσα αυτώ μυστηριωδώς ότι κάτι είχαν να του πουν τα κορίτσια (και το κάτι ήσαν τα αφορώντα την γειτόνισσαν, την κυρα-Κώσταινα), εφρόντισε ν’ αγοράσει ολίγον ρητινίτην, διά να κεράσουν τον επισκέπτην. Έπιε και αυτή ενάμισυ ποτηράκι (διό και αι παρειαί της έλαβον χρώμα τρίγλης ζεστής και αι ρυτίδες της έτι μάλλον ωλιγόστευσαν) έπιε και ο καλόγηρος δύο, έπιαν και τα κορίτσια από μισό. Ο καλόγηρος την εσπέραν εκείνην ήκουε τι του έλεγαν αι δύο αδελφαί μάλλον με τους οφθαλμούς παρά με τα ώτα. Εκοίταζε τα χείλη δι’ων εξήρχοντο αι λαλιαί, τα εκοίταζεν ως να ήθελε να ροφήσει τας λέξεις και να γλείψει και τα χείλη, εξ ων απέρρεον. Του εφαίνετο ότι αι λέξεις εκείναι είχαν σημασίαν άλλην, άρρητον, όχι την εκφραζομένην, την κοινήν. Απήντα δε εική, διά κοινών τόπων και μονοσυλλάβων. Αι δύο αδελφαί εφαίνοντο σχεδόν ωραίαι υπό το φως της λυχνίας. Της μιας μάλιστα, της νοστιμούλας, έλαμπε το ύπωχρον χρώμα, το ηλιώδες και μελιχρόν. Και αι δύο είχον γίνει ζωηρότεραι διά της συναναστροφής και διά του ολίγου οίνου. Έπειτα αι διάφοροι κινήσεις των μυώνων του προσώπου, τα μειδιάματα, αι γέλωτες, αι στάσεις, και αι χειρονομίαι, επί πάσι δε το ατημελές της οικιακής περιβολής, όλα συνέτεινον εις το να φαίνωνται άλλαι, αγνώριστοι. Η μεν Ελπινίκη είχε τας ωλένας γυμνάς μέχρι του αγκώνος κι εφόρει λεπτόν, λευκότατον σάκκον, της δε Κατίνας, της νοστιμούλας, έτυχε να λείπει το επάνω κομβίον του λευκού περιστηθίου της, το δε υποκάμισόν της ήτο άνευ περιλαιμίου, και εντεύθεν εφαίνετο γυμνός ο τράχηλός της και μέρος του στήθους της.

Διαβάστε Περισσότερα

ΕΝΟΤΗΤΑ 4η ΤΑ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

ΕΝΟΤΗΤΑ 4^Η  «Τα πλεονεκτήματα της ειρήνης» 

 

του 

Στάθη Μανάτου

 

 

4.Α Συμπληρωματικά στοιχεία για το συγγραφέα.

 

 

Ο Ισοκράτης είναι ένας από τους πιο γνωστούς Αθηναίους ρήτορες. Γεννήθηκε το 436 π.Χ. στον αττικό δήμο Ερχιά και πέθανε λίγο μετά το 338 π.Χ. σε ηλικία περίπου 98 ετών. Καταγόταν από εύπορη οικογένεια και μαθήτευσε κοντά στον σοφιστή Γοργία, τον Πρόδικο, τον Τεισία και τον μετριοπαθή ολιγαρχικό Θηραμένη· θεωρείται ότι ανήκε και στον κύκλο του Σωκράτη. Κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου η πατρική περιουσία του εξανεμίστηκε και ο Ισοκράτης αναγκάστηκε να ασκήσει για κάποια περίοδο το επάγγελμα του λογογράφου.

Διαβάστε Περισσότερα