Επαναληπτικές πανελλήνιες με δάκρυα και πόνο

του

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-φιλολόγου-

Ο νόμος ορίζει τα κατωτέρω:

Άρθρο 25

Μαθητές μη προσερχόμενοι στις γραπτές εξετάσεις

Οι μαθητές της Γ΄ τάξης οι οποίοι − λόγω ασθένειας ή σοβαρού κωλύματος που συνιστά ανωτέρα βία − δεν έλαβαν μέρος σε εξετάσεις του Ιουνίου ή διέκοψαν την εξέτασή τους έχουν τη δυνατότητα να εξετασθούν σε όσα μαθήματα δεν εξετάσθηκαν σε επαναληπτικές εξετάσεις, που διενεργούνται για το σκοπό αυτό, εντός μηνός από τη λήξη των απολυτήριων εξετάσεων του Ιουνίου ως προς τα εξεταζόμενα σε εθνικό επίπεδο μαθήματα.

Ως προς αυτά που εξετάζονται σε επίπεδο σχολικής μονάδας οι επαναληπτικές εξετάσεις διενεργούνται μέχρι τέλος Ιουνίου. Για τη διεξαγωγή των εξετάσεων αυτών στα μαθήματα που εξετάζονται σε εθνικό επίπεδο ο διευθυντής κάθε Δ/νσης Δ.Ε. ορίζει ανάλογα με τον αριθμό των εξεταζόμενων μαθητών τουλάχιστον ένα εξεταστικό κέντρο σε Λύκειο της περιφέρειάς του, στο οποίο εξετάζονται οι μαθητές αυτοί. Αν ο αριθμός των μαθητών είναι μικρότερος των πέντε, μπορεί με απόφαση του Διευθυντή της οικείας Δ/νσης Δ.Ε. οι μαθητές να παραπέμπονται για εξέταση σε εξεταστικό κέντρο γειτονικής Δ/νσης Δ.Ε. Οι εξετάσεις αυτές διενεργούνται σε κοινά σε εθνικό επίπεδο θέματα που καθορίζει η οικεία Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων. Για το πρόγραμμα των εξετάσεων της παραγράφου αυτής, τον τρόπο εξέτασης, τη συγκρότηση της Κεντρικής Επιτροπής Εξετάσεων, των Λυκειακών και Νομαρχιακών Επιτροπών, τους επιτηρητές, τον ορισμό Βαθμολογικών Κέντρων, που μπορεί να είναι ένα ή περισσότερα, τη διακίνηση και βαθμολόγηση των γραπτών δοκιμίων και την αναβαθμολόγησή τους και γενικά για κάθε θέμα που αφορά στη διεξαγωγή και ολοκλήρωση της εξεταστικής αυτής διαδικασίας εφαρμόζονται ανάλογα οι διατάξεις του παρόντος διατάγματος. 3. Για να συμμετάσχει μαθητής στις εξετάσεις του εδαφίου β΄ της παραγράφου 2 του άρθρου αυτού, πρέπει το αργότερο εντός τριών (3) ημερών από την ημέρα λήξης των απολυτήριων εξετάσεων του Ιουνίου να

καταθέσει ο ίδιος, εφόσον είναι ενήλικος, ή ο κηδεμόνας του στο Διευθυντή του Λυκείου: α) δικαιολογητικά ασθενείας από Δημόσιο ή Ιδιωτικό Νοσοκομείο ή Κλινική, από τα οποία προκύπτει η αδυναμία του μαθητή για τη συμμετοχή στις εξετάσεις του Ιουνίου επικυρωμένα από την αρμόδια Υγειονομική Επιτροπή β) άλλα δικαιολογητικά− εκτός εκείνων που αναφέρονται στην περίπτωση α΄ της παρούσης− που ο Σύλλογος Διδασκόντων ή η Λυκειακή Επιτροπή εξετάσεων κρίνει επαρκή για τη δικαιολόγηση της μη συμμετοχής του στις εξετάσεις του Ιουνίου και επικυρώνει ο αρμόδιος διευθυντής κάθε Διεύθυνσης Δ.Ε. Δε θεωρούνται επαρκείς απλές ιατρικές βεβαιώσεις από ιδιώτες ή υπεύθυνες δηλώσεις των μαθητών ή των γονέων και κηδεμόνων τους. 4. Σε κάθε περίπτωση απουσίας μαθητή για μάθημα που εξετάζεται σε εθνικό επίπεδο, προβλεπόμενης από το άρθρο αυτό, συντάσσεται σχετικό πρακτικό στο βιβλίο πράξεων που τηρεί η Λυκειακή Επιτροπή.

Άρθρο 1

Τροποποιούμε και συμπληρώνουμε τις διατάξεις του Π.Δ. 60/2006 (ΦΕ Κ Α΄ 65) «Αξιολόγηση των μαθητών του Ενιαίου Λυκείου», όπως τροποποιήθηκε με τις διατάξεις των Π.Δ. 105/2006 (ΦΕΚ Α΄ 102), 36/2008 (ΦΕΚ Α΄ 61), 12/2009 (ΦΕΚ Α΄ 22) και 21/2011 (ΦΕΚ Α΄ 2), ως ακολούθως:

1. Το τρίτο και τέταρτο εδάφιο της περίπτωσης β΄ της παραγράφου 2 του άρθρου 25 αντικαθίστανται από τα εξής εδάφια:

«Για τη διεξαγωγή των εξετάσεων αυτών στα μαθήματα που εξετάζονται σε εθνικό επίπεδο ορίζονται ως εξεταστικά κέντρα λύκεια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης και ανάλογα με τον αριθμό των υποψηφίων, μπορεί να ορίζονται εξεταστικά κέντρα και σε άλλες πόλεις της χώρας. Τα εξεταστικά κέντρα και η κατανομή των υποψηφίων σε αυτά ορίζονται με απόφαση του Υπουργού Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων.

2. Η εισαγωγική πρόταση και η περίπτωση α’ της παραγράφου 3 του άρθρου 25, όπως συμπληρώθηκε με την παράγραφο 9 του άρθρου 1 του Π.Δ. 12/2009 (ΦΕΚ Α΄ 22) αντικαθίσταται ως εξής:

«Για να συμμετάσχει μαθητής στις εξετάσεις του εδαφίου β΄ της παραγράφου 2 του άρθρου αυτού, πρέπει το αργότερο εντός τριών (3) ημερών από την ημέρα εξέτασης του μαθήματος από το οποίο απουσίασε ή διέκοψε την εξέτασή του να καταθέσει ο ίδιος, εφόσον είναι ενήλικος, ή ο κηδεμόνας του στο Διευθυντή του Λυκείου: α) δικαιολογητικά ασθενείας από Δημόσιο Νοσοκομείο τα οποία φέρουν σφραγίδα Διευθυντή είτε Κλινικής ΕΣΥ ή Εργαστηρίου ή Πανεπιστημιακού Τμήματος ή Δημόσιου Κέντρου Υγείας, τα οποία φέρουν σφραγίδα του Διευθυντή του Κέντρου από τα οποία προκύπτει η αδυναμία του μαθητή να συμμετάσχει στην εξέταση».

Γίνεται εμφανές ότι υπάρχουν τα εξής δεδομένα:

1.     οι μαθητές που δεν μπόρεσαν να εξεταστούν στην κανονική περίοδο που ορίζει το υπουργείο για αξιολόγησή των είναι πιστοποιημένα με σφραγίδες διευθυντών δημοσίων νοσοκομείων άτομα πάσχοντα

2.     αυτά τα άτομα, μιλάμε για παιδιά, καλούνται σε 20 μέρες το πολύ να διαγωνιστούν σε εξοντωτικές εξετάσεις, σαν να είναι άρτια πνευματικώς να το πράξουν, λές και το έχουν ξεπεράσει το πρόβλημά των ως δια μαγείας, αυτό το τόσο σοβαρό, που απαιτήθη και βεβαίωση διευθυντού νοσοκομείου. Μια απλή ερώτηση. Αν έχω πάθει πνευμονία, σε 20 μέρες είμαι εντάξει να δώσω εξετάσεις;

3.     τους καλεί ο νόμος ο τροποποιητικός να κάνουν τι; Να ταξιδέψουν σε Αθήνα και Θες/κη από την άκρη της Ελλάδας, να παραβρεθούν σε εξετάσεις διαρκούσες μιαν βδομάδα. Έξοδα, μετακινήσεις και στο τέλος τι; Να δίδουν εξετάσεις διαβάζοντας σε κάποιο δωμάτιο ξενοδοχείου, και τρώγοντας πού; Κάπου σε κάποιο ταχυφαγείο. Μερικοί μόνοι κι άλλοι συνοδευόμενοι με κάποιο γονέα που ποιος ξέρει κι αυτός τι δουλειές άφησε κάπου να τον περιμένουν. Όταν την κανονική περίοδο, όλοι οι εξεταζόμενοι από το σπίτι τους και με όλην την άνεσή τους και όντες δυνατοί πνευματικά και σωματικά δώσανε την μάχη τους, άλλοι άνισα και με χίλιες δυσκολίες συναγωνίζονται αυτούς τους δυνατούς.

4.     τα θέματα δε ακριβώς δυσκολότερα. Έχοντας μεσολαβήσει η διόρθωση των γραπτών των λοιπών της κανονικής περιόδου, κι έχοντας δεί η επιτροπή την τάση για άνοδο ή για μείωση των βάσεων, χρησιμοποιεί κατά το δοκούν τον πληθυσμό των επαναληπτικών για να κάνει τι; Να διατηρήσει, συντηρήσει τις βάσεις σε επίπεδα ίδια, αν οι προηγούμενοι έχουν γράψει καλά, αντιμετωπίζοντες θέματα εύκολα.

5.     είναι επί ίσοις όροις η εξέταση καθ’ ημέρα, όταν οι της κανονικής περιόδου έχουν πάντα ένα κενόν μιας ημέρας σε κάθε εξέταση μαθήματος; Για τις ίδιες θέσεις αν δεν απατώμεθα είναι όλοι υποψήφιοι

Είναι όλα αυτά λογικά; Έχουν εντός των το αίσθημα του δικαίου; Για όλα αυτά προτείνονται τα εξής:

1.     οι επαναληπτικές εξετάσεις να μετατεθούν στις αρχές φθινοπώρου μαζί με αυτές των ομογενών

2.     να ορίζεται εξεταστικό κέντρο στην έδρα κάθε νομού, ανεξαρτήτως του αριθμού συμμετεχόντων και

3.     οι εξετάσεις να γίνονται με όλα τα προβλεπόμενα της κανονικής περιόδου, ήτοι με κενό ημέρας μεταξύ των μαθημάτων υπό εξέταση

……….

Το παρόν τίθεται προς δημόσια διαβούλευση, προκειμένου να καταστεί ικανό ώστε να δημοσιοποιηθεί προς το υπουργείο και τον τύπο. Καλείσθε όλοι να κρίνετε και να πείτε τις προτάσεις σας, διαλεγόμενοι εδώ και από κοινού να του προσδώσουμε την δέουσα μορφή….

Σύνοψη ερεύνης

του ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ ΕΡΜΗ

 

Σε πόσα μαθήματα αναγκάζεται να δώση επαναληπτικές εξετάσεις το παιδί σας;

 

 

ένα	70%
δύο	25%
περισσότερα	5%

 

Διαμένετε στην επαρχία και αναγκασθήκατε να μεταβήτε στην Αθήνα/Θεσσαλονίκη προκειμένου να δώση το παιδί σας;

 

Ναί                                                                             50%
Όχι (διαμένω ήδη στα δύο ανωτέρω κέντρα) 50%

 

Ταξιδέψατε και εσείς μαζί με το παιδί σας;

 

Ναί	68%
Όχι	32%

 

Που διαμένετε / διαμένατε κατά την διάρκεια των εξετάσεων

 

Σε σπίτι φίλου / συγγενούς	10%
Σε ξενοδοχείο	30%
Σπίτι μας	60%

 

Το κόστος δια την συμμετοχή του παιδιού σας στις επαναληπτικές Πανελλήνιες ήταν υπαρκτό και ήταν σημαντικό;

 

Ναί και ήταν αρκετό	45%
Ναί αλλά δεν ήταν σημαντικό	10%
Όχι, το κόστος ήταν ασήμαντο	45%

Διαβάστε Περισσότερα

Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ ΓΙΑ ΜΕΣΟΤΗΤΑ- ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ- ΑΡΕΤΗ

ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ:

ΜΠΡΙΛΗ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

ΚΗΡΥΚΟΥ ΑΝΝΑ

ΑΝΔΡΕΙΩΤΗ ΑΦΡΟΔΙΤΗ  

ΖΕΡΒΟΥΔΑΚΗ ΣΤΑΥΡΙΑΝΗ

Η θεωρία του Αριστοτέλη αποτελεί κεντρικό άξονα της ηθικής φιλοσοφίας του. Στο πλαίσιο της θεωρίας του αυτής ο Αριστοτέλης μας προτρέπει, αν θέλουμε να κατακτήσουμε την αρετή και να γίνουμε ευτυχισμένοι, να αποφεύγουμε στη συμπεριφορά μας τις ακραίες επιλογές. 

Διαβάστε Περισσότερα

Η πραγματική ιστορία του Ιούδα του Ισκαριώτη

Στήν σελίδα αυτή θά δούμε, τί ακριβώς έχουμε παραλάβει γιά τόν Ιούδα από τήν επίσημη αρχαία Χριστιανική Παράδοση καί τί αναφέρουν γι΄ αυτόν τά ιερά Ευαγγέλια ; 

Ό Ιούδας, γεννήθηκε στήν Ισκαρία εξ΄ ού καί Ισκαριώτης, καί ό πατέρας του λεγόταν Ρόβελ. Ένα βράδυ, αναφέρει ή Παράδοση ( Βιβλίο Τριωδίου τού Μεγάλου Συναξαριστή ), ή γυναίκα τού Ρόβελ, είδε ένα φοβερό όνειρο. Ξύπνησε τρομαγμένη από τόν φόβο της. Καί ενώ προσπαθούσε νά τήν καθησυχάσει  ό άνδρας της, αυτή τού είπε:

" Είδα στό όνειρό μου ότι θά μείνω έγκυος καί τό αγόρι πού θά γεννήσω θά γίνει αιτία τής καταστροφής τού γένους τών Εβραίων... "

Ό άνδρας της τήν περιγέλασε σάν ανόητη πού πιστεύει σέ όνειρα, ενώ αυτή προτίμησε νά σωπάσει. Τήν ίδια νύκτα όμως έμεινε έγκυος. Γέννησε πράγματι αγόρι, αλλά φοβούμενη μήπως τό όνειρο βγεί πραγματικότητα, θέλησε νά τό σκοτώσει. Κρυφά από τόν Ρόβελ έφτιαξε ένα καλάθι, τό άλειψε μέ πίσσα καί τό έριξε στήν θάλασσα τής Γαλιλαίας, λέγοντας ψέματα στόν άνδρα της γιά τήν τύχη τού παιδιού. Τό κιβώτιο αυτό παρασυρμένο από τούς ανέμους έφθασε σέ ένα μικρό νησάκι απέναντι τής Ισκαρίας, πού κατοικούσαν βοσκοί. Τό βρήκαν οί βοσκοί καί αρχικά τό έτρεφαν από τό γάλα τών ζώων, μετά όμως τό έδωσαν σέ μιά συγχωριανή τους νά τό θηλάζει, καί τό ονόμασαν Ιούδα, γιατί κατάλαβαν ότι προερχόταν από τό γένος τών Εβραίων.

Όταν άρχισε νά περπατάει, πήραν τό παιδί από τό νησάκι καί τό έφεραν στήν Ισκαρία. Κατά μία περίεργη σύμπτωση καί ενώ έψαχναν ρωτώντας σέ ποιούς μπορούσαν νά αφήσουν τό παιδί, πέσανε επάνω στόν Ρόβελ, στόν πραγματικό του δηλαδή πατέρα, ό οποίος καί τό ανέλαβε μή γνωρίζοντας ότι ήταν τό δικό του, χαμένο παιδί...

Ό Ιούδας, ήταν ένα πολύ όμορφο παιδί, καί ή μητέρα του τό αγαπούσε υπερβολικά, σκεπτόμενη πάντα καί τό δικό της τό παιδί πού είχε παλαιότερα ρίξει στήν θάλασσα. Στό μεταξύ γέννησε καί δεύτερο παιδί ανατρέφοντας καί τά δύο μαζί αλλά ό Ιούδας πονηρός έκ φύσεως καί υπολογίζοντας στήν διανομή τής πατρικής περιουσίας έδερνε σέ κάθε ευκαιρία τό άλλο παιδί, προσπαθώντας νά τό ξεκάνει. 

Ή μητέρα τους συμβούλευε τόν Ιούδα λέγοντάς του ότι από κοινού θά είναι μοιρασμένη ή περιουσία τών γονέων τους καί νά πάψη επί τέλους νά κτυπάει άσπλαχνα τόν αδελφό του. Μιά μέρα όμως ό Ιούδας σάν μεγαλύτερος καί δυνατότερος πού ήταν, αφού σκότωσε τόν αδελφό του κτυπώντας τον  μέ μία  πέτρα στά μηνίγγια, έφυγε γιά τήν Ιερουσαλήμ φοβούμενος τήν τιμωρία...

Κλαίγοντας οί γονείς απαρηγόρητα πού έχασαν έτσι καί τά δύο παιδιά τους έπεσαν σέ μεγάλη θλίψη. Έν τώ μεταξύ ό Ιούδας, φιλάργυρος καί πονηρός όπως ήταν, γνωρίστηκε στήν Ιερουσαλήμ μέ τόν βασιλιά Ηρώδη, ό οποίος εκτιμώντας τήν δύναμη καί τήν ομορφιά του, όπως τότε οί βασιλείς συνήθιζαν γιά νά διαλέγουν τούς σωματοφύλακές τους, τόν έβαλε φροντιστή καί οικονόμο στό παλάτι του.

Μετά από λίγο καιρό λόγω ταραχών στήν Ισκαρία, ό Ρόβελ παίρνοντας τήν γυναίκα του καί τά υπάρχοντά του ήλθε καί κατοίκησε στά Ιεροσόλυμα, όπου καί αγόρασε ένα πλούσιο σπίτι κοντά στό παλάτι τού Ηρώδη, χωρίς νά γνωρίσουν τόν Ιούδα αλλά ούτε καί ό Ιούδας αυτούς.

Μιά μέρα πρόσεξε ό Ιούδας ότι ό βασιλιάς Ηρώδης κοιτούσε τακτικά από τό παράθυρο τών ανακτόρων τούς ωραίους κήπους τού Ρόβελ. Μέ αυτή τήν αφορμή καί θέλοντας νά φανεί εξυπηρετικός στόν Ηρώδη μπήκε στούς κήπους αυτούς καί αφού έκοψε τά ωραιότερα  άνθη καί τούς καλύτερους καρπούς θέλησε νά φύγει. Τόν είδε ό Ρόβελ καί τού είπε: " Γιατί τό έκανες αυτό; Άν ήθελες κάτι γιά τόν βασιλέα μπορούσες νά μού τό ζητήσεις..." Αντί άλλης απαντήσεως ό Ιούδας, κακότροπος όπως ήταν, καί αφού βεβαιώθηκε ότι ήσαν μόνοι τους, άρπαξε μιά πέτρα καί σκότωσε τόν πατέρα του όπως είχε σκοτώσει καί τόν αδελφό του, ενημερώνοντας καί τόν Ηρώδη γιά τό συμβάν ό οποίος καί τόν κάλυψε, γιά νά μή μαθευτεί στόν κόσμο καί εκτεθεί τό παλάτι...

Θέλοντας ό Ηρώδης, άπληστος όπως ήταν, νά αρπάξει τά ωραία κτήματα τού Ρόβελ πού συνόρευαν μέ τά δικά του, πίεσε τόν Ιούδα νά παντρευτεί τήν χήρα τού φονευθέντος, δηλαδή τήν μητέρα του, πράγμα πού έγινε. Ό Ιούδας, έζησε αρκετά χρόνια σάν σύζυγος τής χήρας Ρόβελ, κάνοντας καί παιδιά μαζί της!!!

Κάποια μέρα, βρίσκοντας τήν χήρα νά κλαίει ενθυμούμενη τά όσα κακά τήν είχαν μέχρι τότε συναντήσει, καί ρωτώντας την τί τής συμβαίνει, αυτή άρχισε νά τού εξιστορεί λεπτομερώς τήν ζωή της.

Ό Ιούδας, έχοντας μάθει από τούς βοσκούς, τό πώς τόν είχαν μαζέψει από τήν θάλασσα, μέσα στό καλαθάκι μέ τήν πίσσα, κατάλαβε ότι ή χήρα ήταν ή μητέρα του, καί τής είπε: 

" Εγώ είμαι ό γυιός σου, πού τόν είχες ρίξει παλαιότερα στήν θάλασσα, καί εγώ σκότωσα τόν αδελφό μου καί τόν πατέρα μου..." Ακούγοντας όλα αυτά ή μητέρα του καί μάλιστα ότι είχε πέσει καί σέ αιμομιξία καί τεκνογονία μέ τό παιδί της, κτυπιόταν μέ θρήνους γιά τό κατάντημά της λέγοντας στόν Ιούδα νά φύγει από εμπρός της καί νά μή τόν ξαναδούν τά μάτια της...

Από τό γεγονός αυτό καί μετά, συναισθανόμενος ό Ιούδας τό βάθος τών εγκληματικών του πράξεων, καί ακούγοντας  ότι κάποιος σπουδαίος διδάσκαλος, ό Χριστός, έχει εμφανιστεί στά μέρη τής Γαλιλαίας καλώντας τούς αμαρτωλούς σέ μετάνοια, πήγε σέ Αυτόν θέλοντας νά σώσει τήν ψυχή του.

Ό Χριστός, σάν εύσπλαχνος πρός όλους τούς αμαρτωλούς, τόν δέχθηκε μαθητή του, δίνοντάς του μάλιστα καί τήν διαχείριση τών χρημάτων τού ταμείου τής ελεημοσύνης πού ήταν απαραίτητα γιά τήν συντήρηση όλων τών μαθητών καί τού λαού πού ακολουθούσε...

Ό Ιούδας όμως, παρ΄ όλο πού έβλεπε αλλά καί έκανε κι΄ αυτός θαύματα επικαλούμενος τό όνομα τού Χριστού όπως καί οί άλλοι Απόστολοι, έν τούτοις συνέχιζε τίς παλαιές κακίες του κλέβοντας τό ταμείο...

Αποκορύφωμα αυτής τής κακίας του ήταν νά κλείσει συμφωνία μέ τούς αρχιερείς καί νά πουλήσει τόν ίδιο τόν διδάσκαλό του στήν εξευτελιστική τιμή τών 30 αργυρίων, πού ήταν τότε μία  συνηθισμένη τιμή στά σκλαβοπάζαρα ανθρώπων, παρ΄  όλο πού ό Χριστός έφθασε στό σημείο νά τού πλύνει καί τά πόδια, θέλοντας νά τόν φέρει σέ συναίσθηση τής βαρύτατης πράξης τής προδοσίας. 

Γιατί ό Χριστός, σάν Θεάνθρωπος πού είναι, προγνώριζε ( αλλά δέν προόριζε...) από τήν πρώτη στιγμή πού είδε τόν Ιούδα ότι αυτός ήταν ό άνθρωπος πού θά τόν πρόδιδε όπως από αρχαιοτάτων χρόνων μιλούσαν οί προφητείες. Καί οί προφητείες μιλούσαν όχι μόνο γιά τήν παρουσία τού Ιούδα, αλλά καί γιά όσα όλα πρόσωπα θά έπαιζαν ρόλο στό Θείο Δράμα. 

Τά γνώριζε σάν Θεός, αλλά δέν τά κατεύθυνε. 

Γιατί άν τά κατεύθυνε, παραβιάζοντας τήν ελευθερία βουλήσεώς τους, τότε τά πρόσωπα αυτά ( καί ό Ιούδας βεβαίως ), δέν θά είχαν καί καμία ευθύνη.

Γνώριζε ακόμη, σάν Θεός Πανταχού Παρών, καί όλες τίς μυστικές συμφωνίες καί συζητήσεις πού έκανε ό  Ιούδας μέ τούς τότε Αρχιερείς, πίσω από τήν πλάτη Το

Ό Ιούδας προφανώς υπολόγιζε, ότι τελικώς ό Χριστός θά διαφύγει από τούς εχθρούς του παρ΄  όλη τήν δική του προδοσία, όπως καί άλλες φορές είχε καί στό παρελθόν γίνει. Όταν όμως είδε ότι καταδικάσθηκε σέ θάνατο, μεταμελήθηκε μέν γιά ότι έκανε αλλά δέν μετανόησε ειλικρινά, φθάνοντας καί στήν συγγνώμη. Πέταξε βέβαια τά αργύρια στούς αρχιερείς αλλά "...απελθών απήγξατο" ( κρεμάστηκε...), σημειώνεται στά Ευαγγέλια. 

Υπάρχει ακόμη ή αντίληψη, στήν αρχαία Χριστιανική γραμματεία,  ότι ή  αυτοκτονία τού Ιούδα  έγινε καί από πονηριά, ώστε νά προλάβει ό Ιούδας νά μπεί στόν Παράδεισο πρίν τόν θάνατο τού Χριστού. 

Γιατί όπως είχε ακούσει, στά χρόνια τής τριετούς διδασκαλίας τού Χριστού, θά κατέβαινε ό Χριστός  στόν Άδη γιά νά κηρύξει καί εκεί στίς ψυχές τών νεκρών, καί νά σωθούν όσες από αυτές πίστευαν. Έπρεπε λοιπόν νά προλάβει, νά βρίσκεται μεταξύ αυτών, τών πρός σωτηρία ψυχών, πρίν πεθάνει ό Χριστός καί όσο διαρκούσε ακόμη ή εποχή τής Παλαιάς Διαθήκης...

Όμως ή πονηρία του αυτή πήγε χαμένη γιατί έσπασε τό σχοινί, καί " πρηνής γενόμενος ελάκησε μέσος, καί εξεχύθη πάντα τά σπλάχνα αυτού..." όπως σημειώνεται από τόν Ευαγγελιστή Λουκά (  Πράξεις τών Αποστόλων - α΄18). Τού χύθηκαν δηλαδή έξω τά έντερα καί ψυχορραγώντας μερικές ώρες άργησε νά καταλήξει, πεθαίνοντας έτσι μετά τόν Χριστό, καί πηγαίνοντας στήν αιώνια Κόλαση τής Καινής Διαθήκης καί όχι στόν Άδη τής Παλαιάς, όπως πονηρά υπολόγιζε...

Αυτή είναι έν συντομία ή ιστορία τού προδότη Ιούδα γιά τόν οποίον ό Χριστός,  προδικάζοντας τό αιώνιο μέλλον του, είπε εκείνα τά βαρυσήμαντα λόγια, ότι: " ουαί ( καί αλλοίμονο) δε τώ ανθρώπω εκείνω, δι΄ ού ό υιός τού ανθρώπου παραδίδοται. Καλόν ήν αυτώ, εί ούκ εγεννήθη ( νά μή είχε γεννηθεί ) ό άνθρωπος εκείνος..." (κατά Μάρκο ιδ΄ 21)

Πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

 http://www.kivotoshelp.gr/index.asp

Διαβάστε Περισσότερα

Μεγάλη ιδέα, ένα άπιαστο όνειρο

επιμελεία του

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-φιλολόγου-

 Η έκρηξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αποτέλεσε για τον Πρωθυπουργό της Ελλάδας Ελευθέριο Βενιζέλο, το εναρκτήριο λάκτισμα για την πραγματοποίηση μιας μεγάλης ευκαιρίας η οποία φώλιαζε από αιώνες στις καρδιές των Ελλήνων και άκουγε στο όνομα «Μεγάλη Ιδέα». Οι άμεσες επαφές του Βενιζέλου με τον Βασιλιά Κωνσταντίνο δύο μόλις ημέρες από την έναρξη των εχθροπραξιών απέδειξαν ότι τα πράγματα δεν θα ήταν και τόσο εύκολα για τον πρωθυπουργό της χώρας καθώς υπήρχε διάσταση απόψεων μεταξύ των δύο ανδρών περί του τρόπου δράσης. Ενώ από τη μια πλευρά ο Βενιζέλος επιθυμούσε την άμεση είσοδο της χώρας στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων της «Entente» καθώς προσέβλεπε στα οφέλη τα οποία θα αποκόμιζε σε περίπτωση ήττας των Κεντρικών Αυτοκρατοριών στηριζόμενος και στις διαβεβαιώσεις των ξένων πολιτικών, ο Βασιλιάς είχε άλλη άποψη λόγω και της συγγένειας του με τον επικεφαλής των εχθροπραξιών Αυτοκράτορα της Γερμανίας Γουλιέλμο Β΄. Η εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις των δύο ανδρών διαίρεσαν τη χώρα σε σημείο που να γίνεται λόγος για Εθνικό Διχασμό, καθώς ο Βενιζέλος ανήμπορος να πείσει τον Μονάρχη για την ορθότητα της σκέψης του λόγω και του επηρεασμού του δευτέρου από τη Βασίλισσα Σοφία και τον Ιωάννη Μεταξά, υπέβαλε την παραίτησή του59. 

Οι εκλογές της 31 Μαΐου /13 Ιουνίου 1915 που έλαβαν χώρα σε κλίμα έντασης το οποίο οξύνθηκε και από την επιδείνωση της υγείας του Βασιλιά, επανέφεραν το Βενιζέλο με πλειοψηφία 184 εδρών έναντι 310 στην Ελληνική Βουλή, με δεύτερο κόμμα εκείνο του Δημήτρη Γούναρη που κατάφερε να κερδίσει 90 έδρες. Η νέα κυβέρνηση Βενιζέλου ορκίστηκε στις 17/30 Αυγούστου. Η κατάσταση άλλαξε άρδην όταν στο πλευρό των Κεντρικών Αυτοκρατοριών μπήκε η Βουλγαρία. Για τον Έλληνα Πρωθυπουργό ήταν μια δεύτερη ευκαιρία καθώς η συνθήκη συμμαχίας που είχε υπογράψει με τη Σερβία προέβλεπε την άμεση αρωγή της Ελλάδας σε περίπτωση βουλγαρικής επίθεσης. Το παλάτι όμως ενέμενε στις απόψεις του, υποστηρίζοντας ότι η βοήθεια που θα παρείχε η Ελλάδα προβλέπονταν σε περίπτωση διαβαλκανικού και όχι διευρωπαϊκού πολέμου. Και πάλι η χώρα έμπαινε σε κρίση, καθώς ο Βενιζέλος ζήτησε και πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή η οποία επικύρωνε την πολιτική του. Παρά ταύτα ο Βασιλιάς παρέμενε ανένδοτος. Εμπρός σε αυτή την κατάσταση ο Βενιζέλος παραιτήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 1915, για δεύτερη φορά σε διάστημα οκτώ μηνών60. Ο Βασιλιάς διέλυσε ξανά τη Βουλή και προκήρυξε εκλογές για τις 6/19 Δεκεμβρίου, από τις οποίες όμως, απείχε το κόμμα των Φιλελευθέρων.

Από τους πρώτους κιόλας μήνες του 1917 η κατάσταση άρχιζε να γίνεται ασφυκτική για την Ελλάδα, καθώς Γαλλία και Μεγάλη Βρετανία αποφάσισαν να εκθρονίσουν τον Κωνσταντίνο αποβλέποντας στην άμεση είσοδο της χώρας στο πλευρό της «Entente» αναθέτοντας στον Ύπατο Αρμοστή Ζόναρ τη διευθέτηση του όλου ζητήματος. Πράγματι ο Κωνσταντίνος εγκατέλειψε τη χώρα στις 2/15 Ιουνίου 1917, ορίζοντας ως διάδοχο του τον δευτερότοκο γιο του Πρίγκιπα Αλέξανδρο 24 ετών. Δύο ημέρες μετά την αποχώρηση του βασιλιά επανήλθε ο Βενιζέλος στην εξουσία και στις 16/29 Ιουνίου η Ελλάδα κήρυσσε τον πόλεμο κατά των Κεντρικών Αυτοκρατοριών.

Η συμμετοχή της χώρας στον πόλεμο της έδωσε την ευκαιρία να λάβει ενεργά μέρος στις διαπραγματεύσεις που διεξήχθησαν στο Παρίσι για την υπογραφή Συνθήκης Ειρήνης, λίγους μήνες μετά την υπογραφή της ανακωχής του Μούδρου τον Οκτώβριο του 1918. Μυστικές συμφωνίες μεταξύ των ενδιαφερομένων πλευρών είχαν ήδη προβλέψει το διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Παρά ταύτα ο Έλληνας Πρωθυπουργός βασιζόμενος και στις αλλοτινές διαβεβαιώσεις του Άγγλου ομολόγου του για «σημαντικές παραχωρήσεις στη Μικρά Ασία», υπέβαλε στις 30 Δεκεμβρίου 1918 υπόμνημα στο οποίο ζητούσε: α) ολόκληρη τη Θράκη, με την Κωνσταντινούπολη, μη αποκλείοντας όμως και τη δημιουργία μιας ζώνης υπό διεθνές καθεστώς σε περίπτωση διαφορετικής απόφασης για τα Στενά και την Κωνσταντινούπολη, β) την περιοχή του βιλαετίου της Σμύρνης και γ) όλα τα νησιά του Αιγαίου μαζί με τα Δωδεκάνησα και τη Ρόδο. Παρά το γεγονός ότι με μια πρώτη ματιά, οι διεκδικήσεις του Βενιζέλου θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν υπερβολικές, αυτές στηρίζονταν στα 14 σημεία του Wilson στα οποία δεν παρέλειπε να κάνει εκτενή αναφορά, σε αντίθεση με τους συμμάχους των οποίων οι διεκδικήσεις στηρίζονταν σε αμιγώς οικονομικά και προσωπικά κριτήρια.

Η δυνατότητα αποστολής εκστρατευτικού σώματος στη Σμύρνη κατόπιν εντολής των Συμμάχων και η αποβίβαση του στην περιοχή στις 2/15 Μαΐου 1919, έδωσε την ευκαιρία στους έλληνες να προσδοκούν με απτά πλέον στοιχεία την ενσωμάτωση εδαφών της Μικράς Ασίας στον ελληνικό κορμό. Την περίοδο εκείνη διαβιούσαν στην πρωτεύουσα της Ιωνίας, 165.000 έλληνες οι οποίοι κατείχαν και τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού που αποτελούνταν από 80.000 τούρκους, 40.000 αρμενίους, 55.000 εβραίους και 30.000 λεβαντίνους67. Η άφιξη ελληνικού στρατού φάνηκε στα μάτια των εκεί ελλήνων κατοίκων ως η απαρχή υλοποίησης του ονείρου της «Μεγάλης Ιδέας». Μετά τη διάσκεψη του Λονδίνου το Φεβρουάριο του 1920, όπου πάρθηκε η απόφαση σχετικά με την τύχη της Κωνσταντινούπολης η οποία θα συνέχιζε να παραμένει υπό τουρκική κυριαρχία και επιβεβαιώθηκαν τα δικαιώματα των ελλήνων στην περιοχή της Σμύρνης τα οποία θα κατοχυρώνονταν και επίσημα με τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος πέντε χρόνια αργότερα, η διάσκεψη του San Remo ασχολήθηκε με το καθεστώς των Στενών τα οποία προβλέπονταν να αποστρατιωτικοποιηθούν και να τεθούν υπό τον έλεγχο Διεθνούς Επιτροπής.

Η υπογραφή στις 10 Αυγούστου 1920 της Συνθήκης των Σεβρών, έρχονταν να επιβεβαιώσει τα προαποφασισθέντα και να δημιουργήσει την Ελλάδα των πέντε θαλασσών και των δύο ηπείρων. Επτά χρόνια μετά τη λήξη των Βαλκανικών πολέμων η Ελλάδα διπλασίαζε τα εδάφη της και τριπλασίαζε το ποσοστό του πληθυσμού που κατοικούσε σε αυτά. Παρά ταύτα τα σπέρματα του διχασμού ελλόχευαν πάντοτε στις καρδιές ενός κουρασμένου από την παρατεταμένη παραμονή σε πόλεμο πληθυσμού. Η δολοφονία του Ίωνα Δραγούμη, η απόπειρα δολοφονίας κατά του Βενιζέλου στο σταθμό της Λυών ήταν η απτή απόδειξη ότι πίσω από τη θριαμβευτική πορεία των γεγονότων η πραγματικότητα ήταν εντελώς διαφορετική. Ο Βενιζέλος θέλοντας να ανανεώσει την εντολή του Ελληνικού Λαού εκμεταλλευόμενος και τα υπέρ του στοιχεία που η Συνθήκη των Σεβρών του παρείχε, προκήρυξε εκλογές για τις 25 Οκτωβρίου/7 Νοεμβρίου. Ο αστάθμητος παράγων λειτούργησε κατά τρόπο απροσδόκητο. Ο αιφνίδιος θάνατος του Βασιλιά Αλέξανδρου Α΄, εκτός από την αναβολή κατά μια εβδομάδα των εκλογών, επανέφερε στο προσκήνιο το θέμα της μοναρχίας καθώς ο νεαρός Βασιλιάς δεν είχε αφήσει διάδοχο. Η Βουλή βάσει του συντάγματος εξέλεξε ως αντιβασιλέα το Ναύαρχο Κουντουριώτη με 138 υπέρ, 3 κατά και 100 λευκές.

Οι εκλογές της Κυριακής 1/14 Νοεμβρίου έλαβαν χαρακτήρα δημοψηφίσματος. Η βενιζελική παράταξη χαρακτηρίστηκε αντιβασιλική καθώς αντιτάχθηκε στην επάνοδο του Βασιλιά Κωνσταντίνου κατόπιν και των συμμαχικών πιέσεων, ενώ η αντιπολίτευση τάχθηκε ανοιχτά υπέρ του έκπτωτου μονάρχη. Με ψήφους 375.803 ο Βενιζέλος έχασε τις εκλογές παρά το γεγονός ότι η αντιπολίτευση είχε πάρει λιγότερες ψήφους σε αριθμό, ήτοι 368.678. Το ισχύον πλειοψηφικό σύστημα ενισχυμένης περιφέρειας έδινε στο κόμμα του Βενιζέλου 118 έδρες, ενώ στην αντιπολίτευση 251.

Ωστόσο τα αποτελέσματα της Συνθήκης των Σεβρών λειτούργησαν συσπειρωτικά για την ταπεινωμένη τουρκική πλευρά. Ο Μουσταφά Κεμάλ Πασάς, συσπείρωσε γύρω του τους εθνικιστές και απομόνωσε το Σουλτάνο τον οποίο θεωρούσε αιχμάλωτο των συμμάχων στην Κωνσταντινούπολη. Τα Συνέδρια στο Ερζερούμ και τη Σεβάστεια χάραξαν την τακτική που έπρεπε να ακολουθηθεί ώστε να διασωθεί το γόητρο της χώρας. Και ενώ ο ελληνικός στρατός άρχιζε την προέλαση προς το εσωτερικό της Μικράς Ασίας, ο στρατός του Κεμάλ εφάρμοζε την τακτική της υποχώρησης με στόχο να κουράσει την αντίπαλη πλευρά και να αντεπιτεθεί για να τη συντρίψει. Πράγμα που πέτυχε. Τον Αύγουστο του 1922 ο ελληνικός στρατός εξαντλημένος και με το ηθικό καταρρακωμένο βρίσκονταν σε απόσταση 459 χιλιομέτρων από το σημείο ανεφοδιασμού και εξαπλωμένος σε μέτωπο ακτίνας 600 χιλιομέτρων κατά μήκος της γραμμής Κιουτάχεια-Εσκί Σεχίρ- Αφιόν Καραχισάλ. Όταν άρχισε η αντεπίθεση, η άτακτη υποχώρηση, μετατράπηκε γρήγορα σε φυγή.

Η Μεγάλη Ιδέα αποδεικνύονταν άπιαστο όνειρο.

του

Γεωργίου-Σπυρίδωνος Μαμάλου

εκ της εργασίας του

«η ελληνική μειονότητα στην Κων/πολη

κατά τον εικοστόν αιώνα»

κεφ. «το άπιαστο όνειρο»

ΕΘΝΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

ΤΜΗΜΑ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝ ΤΥΠΟΥ

Διαβάστε Περισσότερα

ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ, ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΡΟΔΙΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ

επιμελεία του

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-κλασσικού φιλολόγου-

 

 

Οι ολιγαρχικοί εμποδίζουν την εκτέλεση

 των συμφερουσών αποφάσεων

–        Ἐπίλογος(§35): Η υποχρέωση να ενεργήσουν

οι Αθηναίοι αντάξια της πόλης και των προγόνων τους

  [30] Ἐπειδὴ τοίνυν ὑμῖν ἐγνωκέναι τὰ δίκαια [ποιεῖν] ὑπάρχει, ὅπως καὶ πρᾶξαι  αῦτ’ ἐφ’ ὑμῖν ἔσται δεῖ σκοπεῖν. ἔστι δὲ ταῦτ’, ἐὰν ὑποληφθῆτε κοινοὶ προστάται τῆς πάντων ἐλευθερίας εἶναι. εἰκότως δέ μοι δοκεῖ χαλεπώτατον ὑμῖν εἶναι πρᾶξαι τὰ δέοντα. τοῖς μὲν γὰρ ἄλλοις ἅπασιν ἀνθρώποις εἷς ἀγών ἐστιν ὁ πρὸς τοὺς προδήλους ἐχθρούς, ὧν ἂν κρατήσωσιν, οὐδὲν ἐμποδὼν αὐτοῖς κυρίοις τῶν ἀγαθῶν εἶναι·[31] ὑμῖν δ’, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, δύο, οὗτός θ’ ὁ καὶ τοῖς ἄλλοις καὶ πρόσεσθ’ ἕτερος τούτου πρότερος καὶ μείζων· δεῖ γὰρ ὑμᾶς βουλευομένους κρατῆσαι τῶν τἀναντία τῇ πόλει παρ’ ὑμῖν πράττειν προῃρημένων. ὅταν οὖν μηδὲν ᾖ διὰ τούτους ἀκονιτεὶ τῶν δεόντων γενέσθαι, πολλῶν διαμαρτάνειν ὑμᾶς εἰκότως συμβαίνει. [32] τοῦ μέντοι πολλοὺς ἀδεῶς ταύτην τὴν τάξιν αἱρεῖσθαι τῆς πολιτείας, ἴσως μὲν αἱ παρὰ τῶν μισθοδοτούντων αὐτοὺς ὠφέλειαι μάλιστ’ αἴτιαι, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ ὑμᾶς ἄν τις ἔχοι δικαίως αἰτιᾶσθαι. ἐχρῆν γάρ, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, τὴν αὐτὴν ἔχειν διάνοιαν ὑμᾶς περὶ τῆς ἐν τῇ πολιτείᾳ τάξεως ἥνπερ περὶ τῆς ἐν ταῖς στρατείαις ἔχετε. τίς οὖν ἐστιν αὕτη; ὑμεῖς τὸν λιπόντα τὴν ὑπὸ τοῦ στρατηγοῦ τάξιν ταχθεῖσαν, ἄτιμον οἴεσθε προσήκειν εἶναι καὶ μηδενὸς τῶν κοινῶν μετέχειν. [33] χρῆν τοίνυν καὶ τοὺς τὴν ὑπὸ τῶν προγόνων τάξιν ἐν τῇ πολιτείᾳ παραδεδομένην λιπόντας καὶ πολιτευομένους ὀλιγαρχικῶς ἀτίμους τοῦ συμβουλεύειν ὑμῖν αὐτοῖς ποιεῖσθαι· νῦν δὲ τῶν μὲν συμμάχων τοὺς τὸν αὐτὸν ἐχθρὸν καὶ φίλον κρινεῖν ὀμωμοκότας νομίζετ’ εὐνουστάτους, τῶν δὲ πολιτευομένων οὓς ἴστε σαφῶς τοὺς τῆς πόλεως ἐχθροὺς ᾑρημένους, τούτους πιστοτάτους ἡγεῖσθε.

    [34] Ἀλλὰ γὰρ οὐχ ὅ τι τις κατηγορήσει τούτων ἢ τοῖς ἄλλοις ὑμῖν ἐπιπλήξει χαλεπὸν εὑρεῖν, ἀλλ’ ἀφ’ ὁποίων λόγων ἢ πράξεως ποίας ἐπανορθώσεταί τις ἃ νῦν οὐκ ὀρθῶς ἔχει, τοῦτ’ ἔργον εὑρεῖν. ἴσως μὲν οὖν οὐδὲ τοῦ παρόντος καιροῦ περὶ πάντων λέγειν· ἀλλ’ ἐὰν ἃ προῄρησθε δυνηθῆτ’ ἐπικυρῶσαι συμφερούσῃ τινὶ πράξει, καὶ τἆλλ’ ἂν ἴσως καθ’ ἓν ἀεὶ βέλτιον σχοίη. [35] ἐγὼ μὲν οὖν οἶμαι δεῖν ὑμᾶς ἀντιλαμβάνεσθαι τῶν πραγμάτων τούτων ἐρρωμένως, καὶ πράττειν ἄξια τῆς πόλεως, ἐνθυμουμένους ὅτι χαίρετ’ ἀκούοντες, ὅταν τις ἐπαινῇ τοὺς προγόνους ὑμῶν καὶ τὰ πεπραγμέν’ ἐκείνοις διεξίῃ καὶ τὰ τρόπαια λέγῃ. νομίζετε τοίνυν ταῦτ’ ἀναθεῖναι τοὺς προγόνους ὑμῶν οὐχ ἵνα θαυμάζητ’ αὐτὰ θεωροῦντες, ἀλλ’ ἵνα καὶ μιμῆσθε τὰς τῶν ἀναθέντων ἀρετάς.

Μτφρ. Β.Η. Τσακατίκας. χ.χ. Λόγοι του Δημοσθένη. Γ' Ολυνθιακός, Υπέρ της Ελευθερίας των Ροδίων, Ισοκράτη Επιστολή προς Φίλιππον. Εισαγωγή, μετάφραση, σημειώσεις. Αθήνα: ΟΕΔΒ.

^[30] Εφόσον λοιπόν σας είναι δυνατό να κρίνετε ποιο είναι το σωστό, πρέπει να εξετάσετε και πώς θα μπορέσετε να το εφαρμόσετε. Και θα το κατορθώσετε, αν θεωρηθείτε ότι είστε οι κοινοί προασπιστές της ελευθερίας όλων των Ελλήνων. Μου φαίνεται όμως, και το θεωρώ φυσικό, ότι είναι δυσκολότατο για σας να κάνετε αυτό που πρέπει. Όλοι οι άλλοι άνθρωποι δηλαδή έχουν να παλέψουν έναν αγώνα με τους φανερούς των εχθρούς· αν αυτούς τους νικήσουν, τίποτε δεν τους εμποδίζει να οικειοποιηθούν τα αγαθά. ^[31] Εσείς όμως, άνδρες Αθηναίοι, έχετε δυο αγώνες: και αυτόν που διεξάγουν οι άλλοι, και επιπλέον έναν ακόμα, που προηγείται και είναι πιο μεγάλος. Πρέπει δηλαδή, όταν αποφασίζετε, να νικήσετε αυτούς που έργο τους έχουν να πράττουν αντίθετα με το συμφέρον της πόλεως. Όταν λοιπόν εξαιτίας τους δεν μπορεί να γίνει τίποτε σωστό χωρίς αγώνα, είναι επόμενο να δοκιμάζετε πολλές ατυχίες. ^[32] Το γεγονός ωστόσο ότι πολλοί διαλέγουν χωρίς δισταγμό αυτή την πολιτική στάση ίσως έχει αιτία προπάντων τα κέρδη που έχουν από αυτούς που τους δίνουν χρήματα. Παρόλα αυτά δικαιολογημένα θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει ενόχους κι εσάς. Γιατί έπρεπε, άνδρες Αθηναίοι, να έχετε την ίδια αντίληψη για τη στάση ενός ατόμου μέσα στην πολιτεία μ' αυτήν που έχετε για την υπηρεσία του στο στρατό. Ποια είναι αυτή η αντίληψη; Θεωρείτε ότι αρμόζει εκείνος που εγκαταλείπει τη θέση στη μάχη, όπου τον έταξε ο στρατηγός, να χάνει τα πολιτικά του δικαιώματα και να μη μετέχει στα κοινά. ^[33] Έπρεπε λοιπόν και αυτούς που εγκαταλείπουν την τάξη της πολιτείας την οποία μας παρέδωσαν οι πρόγονοι και ακολουθούν ολιγαρχική πολιτική να τους στερείτε το δικαίωμα να σας συμβουλεύουν. Όμως τώρα εσείς, ενώ θεωρείτε ότι οι σύμμαχοι που έχουν ορκιστεί να έχουν τον ίδιο εχθρό και φίλο μ' εσάς είναι οι καλύτεροι φίλοι σας, παράλληλα πιστεύετε ότι οι πολιτευόμενοι, που γνωρίζετε σαφώς ότι προτιμούν τους εχθρούς της πόλεως, αξίζουν τη μεγαλύτερη εμπιστοσύνη. ^[34] Αλλά βέβαια, δεν είναι δύσκολο να βρει κανείς τι να κατηγορήσει σ' αυτούς ή τι να κατακρίνει σ' εσάς τους άλλους: το δύσκολο έργο είναι να βρει με ποια λόγια ή με ποιες πράξεις θα επανορθώσει όσα τώρα δεν είναι σωστά. Ούτε είναι ίσως η ώρα να μιλήσει κανείς για όλα. Εάν πάντως, όσα έχετε αποφασίσει να κάμετε, μπορέσετε να τα επικυρώσετε με κάποια πράξη σύμφωνη με το συμφέρον σας, ίσως και οι άλλες υποθέσεις σας μία μία θα βελτιώνονται συνεχώς. ^[35] Φρονώ λοιπόν ότι πρέπει να αρπάξετε γερά στα χέρια σας την υπόθεση αυτή των Ροδίων και να ενεργήσετε με τρόπο αντάξιο της πόλης μας, αναλογιζόμενοι με πόση ευχαρίστηση ακούτε όταν κάποιος ρήτορας επαινεί τους προγόνους σας και ανιστορεί τα κατορθώματά τους και απαριθμεί τα τρόπαια. Να θεωρείτε λοιπόν ότι οι πρόγονοί σας έστησαν αυτά τα τρόπαια όχι για να τα βλέπετε και να θαυμάζετε, μα και για να μιμείστε τις αρετές εκείνων που τα έστησαν.

Διαβάστε Περισσότερα

Η απογοήτευση του Πλάτωνα από τα υπάρχοντα πολιτεύματα

>

επιμελεία του

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-κλασσικού φιλολόγου-

    Η επιστολή αυτή (η έβδομη) αποτελεί απάντηση στην έκκληση για βοήθεια από την πλευρά των συγγενών και των φίλων του δολοφονημένου (το 354 π.Χ.) τυράννου των Συρακουσών, του Δίωνα. Σε αυτήν ο Πλάτωνας, γέρος πια, θεώρησε σκόπιμο να προχωρήσει σε έναν απολογισμό για τα τρία ταξίδια του στη Σικελία. Ποια ήταν, όμως, η άποψή του για τα υπάρχοντα πολιτεύματα, όταν έφτανε για πρώτη φορά στη Σικελία (390 ή 389 π.Χ);

Διαβάστε Περισσότερα

Ναυπλιακά (1862)

Η μεγαλύτερη και πιο αιματηρή από τις στάσεις της Α’ Δυναστείας, η οποία τερματίστηκε με εκστρατεία και τακτική πολιορκία του Ναυπλίου. Χίλιοι στρατιώτες υπό τους , Αρτέμιο Μίχο, Πάνο Κορωναίο και τον δικαστικό Γεώργιο Πετιμεζά, μαζί με τους περίπου χίλιους πολιτικούς κρατούμενους στην Ακροναυπλία που απελευθερώθηκαν και μερικές εκατοντάδες νέους εθελοντές, ξεκίνησαν αντιδυναστικό αγώνα. Η βασιλική κυβέρνηση του Αθανασίου Μιαούλη έστειλε εναντίον τους στρατό περίπου 7.000 ανδρών. Μέσα Μαρτίου του 1862, η επανάσταση είχε κατασταλεί. Πολλοί από τους επαναστάτες αμνηστεύτηκαν.

 

Στο Ναύπλιο, λόγω του αντιδυναστικού πνεύματος που επικρατούσε και που ήταν διαδεδομένο στο στρατό από το 1861, η κυβέρνηση του Αθανασίου Μιαούλη είχε εκτοπίσει αξιωματικούς όλων των όπλων για πειθαρχικά παραπτώματα. Τον Δεκέμβριο του 1861 βρέθηκαν στο Ναύπλιο όσοι υπηρετούσαν στη φρουρά ή στις φυλακές του Ιτς-Καλέ, γύρω στους έντεκα αξιωματικούς, μεταξύ των οποίων οι ανώτεροι Αρτέμιος Μίχος, Πάνος Κορωναίος, Δ. Μπότσαρης και Χ. Ζυμπρακάκης και οι κατώτεροι Δ. Γρίβας, γιος του Θ. Γρίβα, ο Παραμυθιώτης, ο Σμόλενιτς, ο Πραΐδης, ο Μάνος, ο Κατσικογιάννης, ο Παγένος και ο Δημόπουλος.

Οι αξιωματικοί αυτοί άρχισαν τις συνομωσίες για την ανατροπή  του Όθωνα και πέτυχαν μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα να μυήσουν ένα μεγάλο μέρος των αξιωματικών και των υπαξιωματικών της φρουράς του Ναυπλίου, του Ιτς-Καλέ και του Παλαμηδίου προς επίμετρο δε συνεννοήθηκαν με τους πολιτικούς Γεώργιο Πετιμεζά και Πέτρο Μαυρομιχάλη και παρέσυραν στη συνομωσία ικανούς ιθύνοντες του Ναυπλίου, όπως τον Δήμαρχο, την πλειονότητα του Δημοτικού Συμβουλίου, τον πρόξενο Ζαβιτσιάνο, μέσω του οποίου είχαν ασφαλή αλληλογραφία με άλλους Αθηναίους πολιτικούς, στρατιωτικούς συνωμότες και ικανή μερίδα επιστημόνων και προυχόντων.

Η στάση και η κατάληψη των φρουρίων είχε ορισθεί για τη νύχτα της 3^ης προς 4^η Φεβρουαρίου, αλλά εξαιτίας ενός τυχαίου περιστατικού οι συνωμότες στασίασαν τη νύχτα της 31^ης Ιανουαρίου προς 1^η Φεβρουαρίου. Με συνθηματικούς πυροβολισμούς από τους διάφορους προμαχώνες του φρουρίου και των στρατώνων επιτέθηκαν κατά των πιστών ή αμύητων αξιωματικών και συλλαμβάνοντάς τους έγιναν κύριοι των φρουρίων και της πόλης. Συνέλαβαν και φυλάκισαν τον νομάρχη, τον φρούραρχο συνταγματάρχη Σπηλιωτόπουλο, τον αντισυνταγματάρχη Ζορμπά και τους ταγματάρχες Στέλβαχ και Γιάνναρη, έως και κάποιους κατώτερους, διέρρηξαν τις φυλακές, αποφυλάκισαν όλους τους φυλακισμένους και συνέστησαν προσωρινή κυβερνητική επιτροπή αποτελούμενη από στρατιωτικά και πολιτικά πρόσωπα, απηύθυναν δε διάγγελμα προς τον λαό και τον στρατό ζητώντας: α) τη μεταβολή του κυβερνητικού συστήματος, β) τη διάλυση της Βουλής και γ) τη συγκρότηση Εθνοσυνέλευσης «για την ανάκτηση των καταπατημένων ελευθεριών».

Οι στρατιωτικοί από την επόμενη ημέρα άρχισαν να προετοιμάζουν την άμυνά τους. Ανώτερος αρχηγός ανακηρύχθηκε ο Αρτέμιος Μίχος, αρχηγός των γενικών επιτελών ο Πάνος Κορωναίος με επιτελείς τους Ιωάννη Μανωλάκη, Θ. Κυδωνάκη, Θ. Πετιμεζά και Μ. Μοσχόπουλο. Ο ταγματάρχης Δ. Μπότσαρης διορίσθηκε φρούραρχος Παλαμηδίου. Το Άργος  και η Τρίπολη πραγματοποίησαν στάση την επόμενη και μεγάλο μέρος της δεύτερης φρουράς και ολόκληρη η πρώτη φρουρά έσπευσαν στο Ναύπλιο και ενώθηκαν με τους επαναστάτες. Οι γνώμες ωστόσο των επαναστατών διχάσθηκαν. Στο συμβούλιο που έγινε τη 2^η ημέρα του Φεβρουαρίου ο Κορωναίος πρότεινε την άμεση εκστρατεία κατά της Αθήνας, αλλά ο αρχηγός Μίχος υποστήριξε ότι όφειλαν να παραμείνουν στο Ναύπλιο και να κρατήσουν την πόλη και τα φρούρια, εν αναμονή της στάσης της πρωτεύουσας και άλλων πόλεων.

Η κυβέρνηση της Αθήνας, παρότι θορυβήθηκε από την πρώτη είδηση, διευθυνόταν από έναν άνδρα που διέθετε ψυχραιμία και θέληση, τον Αθανάσιο Μιαούλη, πέτυχε να συγκεντρώσει σε διάστημα 58 ωρών δύναμη 4.000 ανδρών στην Κόρινθο, ενώ μέσα σε δύο ημέρες ανέβασε τη δύναμή της σε 6.000 άνδρες με πυροβολικό, ιππείς και εθελοντικές ομάδες, διόρισε δε αρχηγό τον φιλέλληνα υποστράτηγο Χαν (Hahn), και απηύθυνε διάγγελμα μέσω του υπουργού των Στρατιωτικών, που άρχιζε με τις φράσεις: «Συστρατιώτες, στυγερό έγκλημα διαπράχθηκε από εκείνους, στα χέρια των οποίων η πατρίδα εμπιστεύθηκε το ξίφος για τη διατήρηση της ισχύος και της τάξης», και αφού δούλεψε με ταχύτητα και αποφασιστικότητα, έριξε μέσα σε πέντε μέρες κατά του Ναυπλίου ισχυρή δύναμη πιστού κυβερνητικού στρατού.

 Το πρωί της 4^ης Φεβρουαρίου ο βασιλιάς Όθωνας επιθεώρησε τον στρατό που είχε συγκεντρωθεί στην Κόρινθο και προσφώνησε τους αξιωματικούς και τους στρατιώτες, οι οποίοι ορκίσθηκαν πίστη και επευφήμησαν τον βασιλιά. Μετά την επιθεώρηση ο Χαν διέταξε την κάθοδο της φάλαγγας προς την αργολική πεδιάδα. Οι πρώτες αψιμαχίες και συγκρούσεις μεταξύ στασιαστών και κυβερνητικού στρατού άρχισαν από τα Δερβένια Κορινθίας, όπου ο αξιωματικός του ιππικού των στασιαστών Τριτάκης, αρχηγός των ιππέων, προσπάθησε να αναστείλει την κάθοδο των κυβερνητικών.

Οι επαναστάτες έστειλαν ως ενίσχυση δύο λόχους πεζικού, μία ίλη ιππέων, 4 πυροβόλα και γύρω στους 100 εθελοντές, ως επί το πλείστον Αργείτες, υπό τις εντολές των αξιωματικών Σμόλετς, Πραΐδη, Παγώνη και Δημόπουλου και αρχηγό της μικρής φάλαγγας τον Ζυμπρακάκη. Όμως ο Ζυμπρακάκης υποχώρησε από τις ανώτερες κυβερνητικές δυνάμεις, αφού ακροβολίστηκε στο Άργος. Την επόμενη ημέρα εγκατέλειψε την πόλη και κλείστηκε στο Ναύπλιο. Οι κυβερνητικοί, όταν κατέλαβαν το Άργος, άρχισαν από τη μεθεπόμενη της 8^ης Φεβρουαρίου να προετοιμάζονται για κατάληψη του Ναυπλίου μετά από την πολιορκία, οι δε επαναστάτες για την άμυνά του. Οι τελευταίοι κατέλαβαν την ανατολική πλευρά του Ναυπλίου, την Άρια, από όπου προερχόταν η ύδρευση της πόλης, τοποθετώντας 300 άνδρες υπό τους αξιωματικούς Κατσικογιάννη, Σμόλενς και Δημόπουλο, οχύρωσαν τους προς τη βορειοδυτική πλευρά λοφίσκους του Προφήτη Ηλία, στους οποίους τοποθετήθηκε ο Γρίβας με τους ανθυπολοχαγούς Μάνο, Πραΐδη και τον ανθυπολοχαγό Παγώνη με 200 άνδρες. Επίσης κατέλαβαν και οχύρωσαν στη θέση «Μύλοι Ταμπακόπουλου», όπου τοποθετήθηκαν οι αξιωματικοί Νικηταράς, Λώρης και Κακλαμάνος με λόχο πεζικού.

Ο Κορωναίος, που ανέλαβε τη γενική διοίκηση της εφεδρείας, οχυρώθηκε στην Πρόνοια, επιβλέποντας την άμυνα γενικότερα. Ο κυβερνητικός στρατός, που στρατοπέδευσε στην Τίρυνθα, επιτέθηκε το πρωί της 9^ης Φεβρουαρίου κατά των τριών θέσεων της άμυνας των στασιαστών ταυτόχρονα. Σφοδρή μάχη πραγματοποιήθηκε ανάμεσα στις δυνάμεις του πυροβολικού, η οποία διήρκεσε έως το βράδυ. Οι επαναστάτες παρέμειναν κύριοι των θέσεών τους, αλλά έχασαν στη μάχη δύο αξιωματικούς, τον Παγώνη και τον Δημόπουλο και 27 άνδρες, είχαν δε τριπλάσιους τραυματίες. Από τους κυβερνητικούς σκοτώθηκε ο λοχαγός του πεζικού Κουμουνδουράκης και 31 άνδρες, τραυματίστηκαν τέσσερις αξιωματικοί και 170 στρατιώτες. Το αίμα που χύθηκε ερέθισε τους αντιμαχόμενους και η αδελφοκτόνος πάλη είχε πιο αιματηρές συνέπειες. Καθ’ όλη τη διάρκεια του Φεβρουαρίου γίνονταν πεισματώδεις και αιματηρές συρράξεις στα χωριά Κατσίγκρι, Τολό, Χαϊδάρι, Τζαφέραγα, περιβόλι Ροδίου και Παπαφωνά. Ο Χαν, που προετοίμαζε αποφασιστική επίθεση, για να αποκλείσει τους στασιαστές μέσα στο φρούριο, τους καταπονούσε με συνεχείς αιφνιδιασμούς. Η αποφασιστική επίθεση έγινε την 1^η Μαρτίου. Κυβερνητικά στρατεύματα, δύναμη 4.000 ανδρών με πυροβολικό, επιτέθηκαν ταυτόχρονα εναντίον όλων των θέσεων των επαναστατών και μετά από ολοήμερη μάχη να τους εκτοπίσουν από τις οχυρωμένες θέσεις τους, τους ανάγκασαν να κλειστούν εντός των τειχών του Ναυπλίου. Κατά τη μάχη αυτή σκοτώθηκαν και από τις δύο πλευρές πέντε αξιωματικοί και 103 στρατιώτες, μεγάλος δε ήταν ο αριθμός των τραυματισμένων.

Στις πύλες του Ναυπλίου τραυματίστηκε και ο αντισυνταγματάρχης Κορωναίος, ο οποίος συνελήφθη ως αιχμάλωτος από τους κυβερνητικούς, σκοτώθηκαν οι αξιωματικοί Δυοβουνιώτης, Φανδρίδης και Οικονομίδης. Την επόμενη της αιματηρής μάχης, ο Χαν απέκλεισε το Ναύπλιο και έστησε προ των πυλών του πυροβόλα, ενώ απέστειλε προς τον αρχηγό Αρτ. Μίχο επιτακτικό έγγραφο, δηλώνοντας ότι εάν η φρουρά και οι πολίτες δεν παραδοθούν άνευ όρων, θα βομβαρδίσει την πόλη. Οι επαναστάτες, που συνήλθαν σε συμβούλιο, διαφώνησαν. Οι μεν έκριναν περιττό να χυθεί επιπλέον αδελφικό αίμα και πρότειναν την κατάπαυση του αγώνα και την παροχή αμνηστίας, οι δε αδιάλλακτοι επέμειναν στην άμυνα. Οι τελευταίοι ήταν οι Δ. Γρίβας, Γαρδικιώτης, Γρίβας, Μάνος, Κατσικογιάννης, Σμόλεντς, Πραΐδης και Σουλιώτης. Μεταξύ των αδιάλλακτων τάχθηκε και η Καλλιόπη Παπαλεξοπούλου, επαναστάτισσα από τις σφοδρότερες, της οποίας το σπίτι αργότερα έγινε το έδρα των αδιάλλακτων επαναστατικών ενεργειών κατά του Όθωνα.

Οι διαλλακτικοί με αρχηγό τον Μίχο απέστειλαν την επόμενη ημέρα την απόφαση περί αμνηστίας του Χαν. Ενώ η κυβέρνηση της Αθήνας αποδέχτηκε την αμνηστία, εξαιρώντας από αυτήν δώδεκα στρατιωτικούς και επτά πολιτικούς. Στο Ναύπλιο επικράτησαν οι αδιάλλακτοι με αρχηγό τον Δ. Γρίβα, οι οποίοι, παρά τη σιωπηλή εκεχειρία, υπό την οποία τελούσαν οι αντίπαλοι, άρχισαν αιφνιδίως σφοδρό κανονιοβολισμό κατά των πολιορκητών. Οι πολιορκητές με πυροβολισμούς κατά της πόλης, προκάλεσαν σύγχυση και ταραχή χωρίς θύματα, πέτυχαν όμως με αυτόν τον τρόπο την επικράτηση των φιλειρηνικών, με συνέπεια να παραδοθεί το Ναύπλιο την 7^η Απριλίου, να εισέλθει και να καταλάβει την πόλη ο κυβερνητικός στρατός το πρωί της επόμενης ημέρας.

Με το διάγγελμα της αμνηστίας, που υπογράφηκε στην Αθήνα την 24^η Μαρτίου, εξαιρέθηκαν από αυτή οι εξής αξιωματικοί: Δημ. Τσόκρης, Αρτέμης Μίχος, Λουδοβίκος Στέλβαχ, Δημ. Μπότσαρης, Χαρ. Ζυμπρακάκης, Δημ. Γρίβας, Χρ. Κατσικογιάννης, Διον. Τριτάκης, Χρ. Γρίβας. Θρ. Μάνος, Αλέξ. Πραΐδης, Νικ. Σμόλεντς. Επίσης εξαιρέθηκαν από την αμνηστία και οι εξής πολιτικοί επαναστάτες: Γ. Α. Πετιμεζάς, Π. Μαυρομιχάλης, Κων. Αντωνόπουλος, Γρ. Δημητριάδης, Ιωάν. Παπαζαφειρόπουλος, Σπ. Ζαβιτσάνος, Γ. Φραγκιάς. Με τη συγκατάθεση της κυβέρνησης, όσοι εξαιρέθηκαν της αμνηστίας, επέβησαν σε γαλλικό και αγγλικό ατμόπλοιο και έφυγαν από το Ναύπλιο για την Αίγυπτο, Σμύρνη και Κωνσταντινούπολη. Ο Όθωνας εκθρονίστηκε τον επόμενο Οκτώβριο (12/10/1862).

Πηγή

Μεγάλη Στρατιωτική και Ναυτική Εγκυκλοπαίδεια, Τόμος 5^ς, Αθήνα, 1930. 

Διαβάστε Περισσότερα