της Δρος
Αριστονίκης Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου
Έλεγε ο Baudelaire: Στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του ανθρώπου ξέχασαν δύο δικαιώματα: της αντίρρησης και της φυγής.
Αντίρρηση για όσα ζω και είμαι αναγκασμένη να τα υπομένω σε μια χώρα πάτρια αλλά τόσο ξένη
Και το δικαίωμα στην Φυγή
Να μπορείς να φεύγεις όταν δεν μπορούν τα πράγματα να γίνουν όπως ονειρεύεσαι γιατί οι αυτοί που κινούν τα νήματα είναι τόσο αλλιώτικοι από σένα
Ψάχνω μια χώρα, έναν πλανήτη που οι Άνθρωποι έχουν δικαίωμα στο όνειρο
Μα νιώθω πως το αγκυροβόλι με κρατά δέσμια σε μια χώρα που την είπαν «πατρίδα μου»
Δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο, τι κρίμα!
Άλλαξα τον εαυτό μου και τώρα δεν μπορεί να χωρέσει πουθενά!
Πολύ συχνά συνηθίζω να γράφω αυτό που με απασχολεί. Το γράφω, όπως μου βγει, χωρίς φτιασίδια και περιττά κοσμητικά επίθετα. Σαν το γράψω μοιάζει αυτό το ίδιο το «πρόβλημα», αν μπορώ να το ονομάσω έτσι, να αρχίζει να παίρνει μια απόσταση από εμένα και έτσι βοηθιέμαι να το δω πιο καθαρά!
Ένα τέτοιο «πρόβλημα» είναι αυτό που γράφω πιο πάνω. Είναι ένα από αυτά τα ζητήματα που έρχονται, σε βασανίζουν και ύστερα σβήνουν γιατί κάτι άλλο τα επισκιάζει. Και κάνουν έτσι ένα μεγάλο σεργιάνισμα για χρόνια καθότι μόνο χρόνια μπορώ να ονομάσω την κατάσταση μιας πατρίδας που μένει στάσιμη. Στάσιμη σε συνήθειες παρακμής, σε τακτικές και βολέματα!