Επιγραμματικά θα πω ότι, η Ψυχή σαν μέρισμα της θεϊκής Ουσίας κατά τον Πλάτωνα και Πνοή Του Θεού κατά την Ορθόδοξη θεολογία είναι η πηγή της Σοφίας και της Γνώσης, από την οποία ο ανθρώπινος εγκέφαλος τροφοδοτείται με γνώσεις-πληροφορίες και απλά τις επεξεργάζεται. Αυτό θα επιχειρήσω να τεκμηριώσω ξεκινώντας από μια ιστορική αναδρομή.
Η αναζήτηση της απάντησης στο ερώτημα τι είναι γνώση, χρονολογείται από την εποχή της εμφανίσεως του σκεπτόμενου ανθρώπου, ήτοι του HOMO SAPIENS. Στην πορεία της ιστορίας η Ελληνική Μυθολογία την φαντάστηκε σαν ιδιότητα των θεών και μάλιστα, όταν ο Προμηθέας τους την έκλεψε με τη μορφή της φωτιάς, τον έστειλαν δεσμώτη στον Καύκασο, για να μη την διαδώσει στους ανθρώπους και αυτοκαταστραφούν κάνοντας της κακή χρήση. Κατά την ορθόδοξη θεολογία η γνώση είναι ένα από τα δώρα της αρχεγόνου δικαιοσύνης, όπως είναι αναμαρτησία αθανασία αναρρώστεια, με τα οποία προίκισε ο Θεός τον άνθρωπο. Έκλεισε σε ένα καρπό την κακή, προειδοποιώντας τους πρωτοπλάστους να το αποφύγουν, για να μην πεθάνουν. Κατά την Ίδια, μετά την πτώση έχασε αυτά τα δώρα, μεταξύ των οποίων και τη γνώση. Του έχει μείνει η ανάμνηση της και έκτοτε εναγώνια και με κόπο προσπαθεί να τη θυμηθεί και να τη διακρίνει πίσω από το θαμπωμένο γυαλί της Ψυχής του. Εξ’ άλλου η ίδια η λέξη ανακάλυψη, με την οποία η επιστήμη χαρακτηρίζει κάθε επίτευγμά της, ετυμολογικά σημαίνει, ξαναβρίσκω αυτό που είχα και το έχασα. Ο ίδιος ενέπνευσε την Κλασική Σκέψη ότι, εκείνος και μόνο είναι η πηγή της γνώσης. Για να μας πει όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου σαν Ενσαρκωμένος Θεάνθρωπος ότι, εγώ είμαι η πηγή της Σοφίας της Γνώσης και της Αλήθειας .
