Οἱ Γ' χαιρετισμοί της Ὑπεραγίας Θεοτόκου




ἐπιμελεία τοῦ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

 
ἡ Παναγία τῶν Βλαχερνῶν


Ι. Ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος καί ἡ ἱστορία του

Ὅταν ἔγινε αὐτοκράτωρ του Βυζαντίου ὁ Ἡράκλειος τὸ κράτος εὑρίσκετο εἰς κρίσιμον κατάστασιν. Οἱ Πέρσαι εἶχον καταλάβει τήν Μεσοποταμίαν, τήν ᾽Αρμενίαν, τὴν Συρίαν, τὴν Παλαιστίνην καὶ τήν Αἵγυπτον, εἰς δὲ τὴν Εὐρώπην οἱ Ἄβαροι ἐλεηλάτουν τὰς βυζαντινὰς ἐπαρχίας τῆς Ἑλλάδος.
Εἰς τὴν δυσκολον ἐκεῖνην περίστασιν τὸν ἐνεθάρρυνεν ὁ πατριάρχης Σέργιος, ὁ ὁποῖος παρεχώρησε μάλιστα εἰς τὸν ῾Ηράκλειον τὰ πολύτιμα σκεύη τῶν ναῶν καὶ ὅλους τοὺς θησαυροὺς τῆς Ἐκκλησίας, διὰ νὰ κόψῃ νομίσματα. εἰς ἐνίσχυσιν τοῦ δημοσίου ταμείου, δυνηθῇ δὲ κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπον νὰ προετοὶμασθῇ διὰ τὸν πόλεμον κατὰ τῶν Περσῶν. Ἀφοῦ δὲ συνεπλήρωσε τὰς προετοιμασίας του ὁ Ἡράκλειος χάρις εἰς τὴν βοήθειαν τῆς ᾽Εκκκλησίας εἰς διάστημα δύο ἐτῶν, ἀνέλαβεν ὁ ἴδιος τὴν ἐκστρατείαν κατὰ τῶν Περσῶν.
Πρὸ τῆς ἀναχωρήσεως τοῦ στρατοῦ καὶ τοῦ στόλου ἔγινε θρησκευτικὴ τελετὴ εἰς τον ναὸν τῆς Ἁγίας Σοφίας. ῾0 ῾Ηράκλειος ἀπήγγειλεν ὁ ἴδιος τὴν ἑξῆς εὐχήν:

«Δέσποτα Θεέ και Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ,
 μη παραδώσης ἡμάς εἰς ὄνειδος τοῖς ἐχθροῖς Σου
διὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν,
ἀλλ’ ἐπιβλέψας ἐλέησον καὶ τὴν κατὰ τῶν ἐχθρῶν Σου νίκην δός ἡμῖν,
ὅπως μὴ καυχήσωνται οἱ ἀλάστορες κατὰ τῆς Σῆς κληρονομίας
ἐπαιρόμενοι»

᾽Αμέσως κατόπιν ἀνεχώρησε. ῎Εδωσε πολλὰς μάχας κατὰ τῶν Περσῶν, οἱ ὁποῖοι ὑπέστησαν πολλὰς καταστροφάς.
Ἐνῷ δὲ ἀκόμη ὁ Ἡράκλειος ἠγωνίζετο κατὰ τῶν Περσῶν, ἠπείλησε μέγας κίνδυνος τὴν πρωτεύουσαν του κράτους του. Οἱ ῎Αβαροι μὲ τὴν εὐκαιρίαν τῆς ἀπουσίας τοῦ στρατοῦ καὶ τοῦ αὐτοκράτορος ἐπολιόρκησαν μαζὶ μὲ τοὺς Πέρσας κατὰ τὸ ἔτος 626 μ.Χ. τὴν Κωνσταντινούπολιν ἀπὸ ξηρᾶς καὶ θαλάσσης. ῾Ο ῾Ηράκλειος, ὄταν ἔμαθεν ὃτι ἠ πόλις πολιορκεῖται, ἔστειλεν ἐκ τοῦ στρατοῦ του Ι2 χιλιάδας ἄνδρας εἰς τὸν φρούραρχον τῆς Κωνσταντινουπόλεως Βῶνον, διὰ νὰ ὑπερασπίσουν μαζὶ μὲ τὴν φρουρὰν τὴν πρωεύουσαν τῆς αὐτοκρατορίας. ῾Ο Βῶνος μετὰ τοῦ Πατριάρχου Σεργίου ἐξώπλισαν καὶ ὄσους ἐκ των πολιτῶν ἠδύναντο νὰ φέρουν ὅπλα. Ὅλοι ἀπεφάσισαν νὰ ἀντισταθοῦν μέχρις ἐσχάτων. ῾Ο πατριάρχης κρατῶν τὴν εἰκόνα τῆς Θεοτόκου περιήρχετο τήν πόλιν καὶ τὰ τείχη καὶ ἔδιδε θάρρος εἰς τὰ πλήθη καὶ τοὺς μαχητάς. ῾Η πολιορκία ἧτο ἰσχυρά. ᾽Εν τούτοις ἡ πόλις ἀνθίστατο εἰς τὰς ἐπιθέσεις τῶν πολιορκητῶν. ᾽Αλλὰ καὶ οἱ ἐχθροί ἐπέμενον εἰς τὴν πολιορκίαν. ῎Εξαφνα ὅμως φοβερός ἀνεμοστρόβιλος κατέστρεψε τὸν στόλον τῶν ἐχθρῶν καὶ τοιουτρόπως ἠναγκάσθησαν νά λύσουν τὴν πολιορκίαν καὶ νὰ φύγουν. ῾Η Κωνσταντινούπολις ἐσώθη. ῾Ο λαός τῆς πόλεως πανηγυρίζων τὴν σωτηρίαν, ἡ ὁποία ἀπεδόθη εἰς τὴν προστασίαν τῆς Παναγίας, συνεκεντρώθη εἰς τὸν ναὸν τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν, ὅπου ἔψαλαν μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸν πατριάρχην, ὄρθιοι καθ’ ὅλην τὴν νύκτα, τὸν ῎Ακάθιστον ὕμνον. Ἀπό τότε ὁ ὕμνος αὐτὸς, ὁ ὁποῖος προ-υπῆρχε, καθιερώθη κατὰ τρόπον πανηγυρικὸν εἰς τὴν ᾽Εκκλησίαν μας.

***

ΙΙ. Ακάθιστος Ύμνος - Γ' Στάσις
Νέαν δειξε κτίσιν,
μφανίσας Κτίστης,
μν τος π' ατο γενομένοις·
ξ σπόρου βλαστήσας γαστρός,
κα
φυλάξας ταύτην,
σπερ ν φθορον,
να τ θαμα βλέποντες,
μνήσωμεν ατν βοντες·
Χα
ρε, τ νθος τς φθαρσίας,
χα
ρε, τ στέφος τς γκρατείας.
Χα
ρε, ναστάσεως τύπον κλάμπουσα,
χα
ρε, τν γγέλων τν βίον μφαίνουσα.
Χα
ρε, δένδρον γλαόκαρπον, ξ ο τρέφονται πιστοί,
χα
ρε, ξύλον εσκιόφυλλον, φ' ο σκέπονται πολλοί.
Χα
ρε, κυοφοροσα δηγν πλανωμένοις,
χα
ρε, πογεννσα λυτρωτν αχμαλώτοις.
Χα
ρε, Κριτο δικαίου δυσώπησις,
χα
ρε, πολλν πταιόντων συγχώρησις.
Χα
ρε, στολ τν γυμνν παρρησίας,
χα
ρε, στοργ πάντα πόθον νικσα.
Χα
ρε, Νύμφη νύμφευτε.

Ξένον τόκον
δόντες,
ξενωθ
μεν το κόσμου, τν νον ες ορανν μεταθέντες·
δι
τοτο γρ ψηλς Θεός,
π γς φάνη ταπεινς νθρωπος·
βουλόμενος
λκύσαι πρς τ ψος,
το
ς ατ βοώντας·
λληλούια.

λως ν ν τος κάτω,
κα
τν νω οδόλως πν,
περίγραπτος Λόγος·
συγκατάβασις γ
ρ θεϊκή,
ο
μετάβασις τοπικ γέγονε,
κα
τόκος κ Παρθένου θεολήπτου,
κουούσης τατα·
Χα
ρε, Θεο χωρήτου χώρα,
χα
ρε, σεπτο μυστηρίου θύρα.
Χα
ρε, τν πίστων μφίβολον κουσμα,
χα
ρε, τν πιστν ναμφίβολον καύχημα.
Χα
ρε, χημα πανάγιον το π τν Χερουβείμ,
χα
ρε, οκημα πανάριστον το π τν Σεραφείμ.
Χα
ρε, τναντία ες τατ γαγοσα,
χα
ρε, παρθενίαν κα λοχείαν ζευγνσα.
Χα
ρε, δι' ς λύθη παράβασις,
χα
ρε, δι' ς νοίχθη παράδεισος.
Χα
ρε, κλες τς Χριστο βασιλείας,
χα
ρε, λπς γαθν αωνίων.
Χα
ρε, Νύμφη νύμφευτε.

Π
σα φύσις γγέλων,
κατεπλάγη τ
μέγα,
τ
ς σς νανθρωπήσεως ργον·
τ
ν πρόσιτον γρ ς Θεόν,
θεώρει πσι προσιτν νθρωπον,
μν μν συνδιάγοντα,
κούοντα δ παρ πάντων οτως·
λληλούια.

Ρήτορας πολυφθόγγους,
ς χθύας φώνους,
ρμεν π σο Θεοτόκε·
ποροσι γρ λέγειν,
τ
πς κα Παρθένος μένεις,
κα
τεκεν σχυσας·
μες δ τ μυστήριο ν θαυμάζοντες,
πιστ
ς βομεν·
Χα
ρε, σοφίας Θεο δοχεον,
χα
ρε, προνοίας ατο ταμεον.
Χα
ρε, φιλοσόφους σόφους δεικνύουσα,
χα
ρε, τεχνολόγους λόγους λέγχουσα.
Χα
ρε, τ μωράνθησαν ο δεινο συζητηταί,
χα
ρε, τι μαράνθησαν ο τν μύθων ποιηταί.
Χα
ρε, τν θηναίων τς πλοκς διασπσα,
χα
ρε, τν λιέων τς σαγήνας πληροσα.
Χα
ρε, βυθο γνοίας ξέλκουσα,
χα
ρε, πολλος ν γνώσει φωτίζουσα.
Χα
ρε, λκς τν θελόντων σωθναι,
χα
ρε, λιμν τν το βίου πλωτήρων.
Χα
ρε, Νύμφη νύμφευτε.

Σ
σαι θέλων τν κόσμον,
τν λων κοσμήτωρ,
πρ
ς τοτον ατεπάγγελτος λθε·
κα
ποιμν πάρχων ς Θεός,
δι'
μς φάνη καθ' μς νθρωπος·
μοί γρ τ μοιον καλέσας,
ς Θες κούει·
λληλούια.

***



ΙΙΙ. Η ιερά ακολουθία

***
ΙV. Θείον κήρυγμα
τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου
Γεωργίου Ρ. Ζουμῆ,
Γενικοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου
τῆς Ιερᾶς Μητροπόλεως Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας
Ὁ Ἀκάθιστός Ὕμνος, ἀγαπητοί μου, ἔχει 144  στίχους, 144 χαῖρε. Κάθε ἕνας στίχος εἶναι καί ἕνα μαργαριτάρι, ἕνα διαμάντι. Μέ κάθε ἕνα Χαῖρε προσφέρουμε καί ἕνα λουλούδι στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο. Ἕνα ἀπό αὐτά θά πάρουμε σήμερα νά ὀσφρανθοῦμε καί νά ἀπολαύσουμε τήν εὐωδία του. Ἕνα στίχο θά προσπαθήσουμε νά ἑρμηνεύσουμε σύντομα. Χαῖρε, δένδρον ἀγλαόκαρπον, ἐξ᾿ οὗ τρέφονται πιστοί.
  Ὁ ἱερός ὑμνογράφος τῆς Ἐκκλησίας, ἀπευθυνόμενος στήν Παναγία, τήν ἀποκαλεῖ δένδρον καί μάλιστα ἀγλαόκαρπον. Δέντρο πού ἔχει ὡραίους, γλυκεῖς καί χυμώδης καρπούς. Τρῶς καί εὐχαριστιέσαι, τούς ἀπολαμβάνεις.
Ὑπάρχουν ὅμως δύο εἰδῶν δέντρα. Τό ἕνα εἶναι τό φυσικό δέντρο καί τό ἄλλο τό πνευματικό. Τό φυσικό δέντρο εἶναι δῶρο καί εὐλογία τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Εἶναι θαυμαστά καί εὐεργετικά τά δέντρα. Εὐεργετικά, γιατί μᾶς δίνουν τούς καρπούς τους, τά φύλλα καί τά ξύλα. Μᾶς τρέφουν, μᾶς θερμαίνουν, μᾶς ἀναπαύουν καί μᾶς δροσίζουν κάτω ἀπό τόν ἴσκιο τους. Πρέπει νά εἴμαστε πολύ εὐγνώμονες στό Θεό γιά τά  δέντρα. Ὅπου ὑπάρχει δέντρο, ἡ ἀτμόσφαιρα εἶναι καθαρή, ἔχουμε πλούσιο ὀξυγόνο. Ὅπου ἔχουμε δέντρα, ἐκεῖ ὑπάρχει ὑγεία καί ὀμορφιά. Δέν εἶναι ὡραία ἡ γυμνή, φαλακρή γῆ.  
Τό θαυμαστό εἶναι ὅτι ἔχουμε διάφορα εἴδη δέντρων: μηλιά, πορτοκαλιά, ἐλιά, ἀχλαδιά, ἀμπέλι καί ἄλλα πολλά. Τό κάθε δέντρο ἔχει κορμό, κλαδιά, φύλλα, ἄνθη καί καρπούς. Ὅλα ἔχουν ρίζες καί τρέφονται ἀπό τήν γῆ. Ἀπό αὐτήν παίρνουν τό ἴδιο νερό καί τά ἴδια συστατικά. Πῶς τώρα στό ἕνα φυτό τά συστατικά γίνονται μῆλα, στό ἄλλο πορτοκάλια, σταφύλια κ.ο.κ; Καί τό ἄλλο θαυμαστό, πῶς αὐτό πού ρουφᾶνε οἱ ρίζες στό ἴδιο δέντρο γίνεται ἄλλο κορμός, ἄλλο φύλα καί ἄλλο καρπός; Ἄς ἔρθει ἡ ἐπιστήμη νά μᾶς τό ἐξηγήσει. Δέν μπορεῖ, εἶναι ἀνεξήγητο. Ἐ, μία ρίζα, ἕνα δέντρο φωνάζει, μαρτυράει καί λέει, ὅτι ὑπάρχει Θεός. Ἄθεοι καί ἄπιστοι, ὅσοι δεν πιστεύετε στό Θεό, φτιᾶξτε ἕνα δέντρο, μία ρίζα, δέν μπορεῖτε!
  Εἶναι αὐτό πού λέει μέσα στό Εὐαγγέλιο, κἄν ἐγώ σιωπήσω, οἱ λίθοι κεκράξονται. Οἱ πέτρες καί τά ξύλα βροντοφωνάζουν, ὅτι ὑπάρχει Θεός.
Ἀλλά ἄς πᾶμε τώρα στό ἄλλο δέντρο, τό πνευματικό. Αὐτό εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Ὅπως τό φυσικό δέντρο ἔχει ρίζα, ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος. Ἡ ρίζα ὅμως τοῦ ἀνθρώπου δέν εἶναι στή γῆ, ἀλλά στόν οὐρανό. Ἡ ρίζα πού δίνει χυμό στόν ἄνθρωπο, γιά νά καρποφορεῖ ἔργα ἀγαθά, εἶναι ὁ Χριστός. Αὐτός εἶναι τό ἄνθος ἐκ τῆς ρίζης Ἰεσσαί, ὅπως ψάλλουμε στίς καταβασίες τῶν Χριστουγέννων. Ὅπου ὑπάρχει αὐτή ἡ ρίζα, ὁ Χριστός, ἐκεῖ βλέπουμε καρπούς, ἀρετές, τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος εἶναι ἡ ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις , πραότης, ἐγκράτεια.
  Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία εἶναι ἕνα ἀπέραντο δάσος καί δέντρα καρποφόρα οἱ προφῆται, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Μάρτυρες, οἱ Ὅσιοι, ὅλοι οἱ Ἅγιοι, ὅλοι οἱ ἀπ᾿ αἰῶνος χριστιανοί. Τό μεγαλύτερο δέ, τό ὡραιότερο ἀπό ὅλα, τό ἀγλαόκαρπο δέντρο εἶναι ἡ Παναγία, διότι ἔφερε στόν κόσμο τόν πλουσιότερο καί πολυτιμότερο καρπό, τόν Χριστό, πού εἶναι ὁ οὐράνιος ἄρτος, ἡ τροφή τοῦ παντός κόσμου.
  Τώρα νά ρωτήσουμε, ἐμεῖς τί εἴμαστε; Εἴμαστε δέντρα καρποφόρα; Ἄς ἐξετάσουμε τούς ἑαυτούς μας. Ποῦ εἶναι οἱ καρποί μας; Ποῦ εἶναι ἡ πίστη μας; Τίφανερώνει ἡ ζωή μας; Ποῦ εἶναι ἡ ἀγάπη μας; Γιατί τόσο μίσος ἀκόμη καί μεταξύ τῶν συγγενῶν; Ποῦ εἶναι ἡ χαρά; Ὅλοι μελαγχολοῦν. Γεμᾶτες οἱ καρδιές μας μελαγχολία, ἆγχος καί ἀγωνία.
Καταντίσαμε δέντρα ἄκαρπα καί ὡς ἄτομα καί ὡς οἰκογένειες. Ποῦ εἶναι οἱ καρποί τοῦ γάμου, ἡ τεκνογονία; Ἁμαρτία, ναί, μεγάλη. Πολύ διαδεδομένα τά σαρκικά παραπτώματα, περιορισμένη ὅμως στό ἐλάχιστο ἡ γέννηση τῶν παιδιῶν. Τά νοσοκομεῖα καί οἱ κλινικές ἔγιναν σφαγεῖα. Οἱ γιατροί μετατράπηκαν σέ σφαγεῖς. Οἱ γονεῖς δολοφόνοι τῶν παιδιῶν τους, σκοτώνουν μέ ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ τά ἴδια τους τά παιδιά. Ἐγίναμε δέντρα ἄκαρπα. Μόνο τό κακό κάνουμε. Ἡ πατρίδα μας, παλαιότερα εὐλογημένο δέντρο, τώρα μαραζώνει. Κατάντησε ἕνα ἄκαρπο γερασμένο δέντρο.
  Τί θά γίνει, ἐδῶ πού φτάσαμε; Ἐμένα ρωτᾶτε; Νά ρωτήσουμε τόν Τίμιο Πρόδρομο, ὅπως τόν ρώτησαν τότε οἱ γραμματεῖς καί οἱ φαρισαῖοι. Οἱ σαδδουκαῖοι, οἱ διανοούμενοι, οἱ στρατιωτικοί καί οἱ ἁπλοῖ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Σᾶς φύτεψε ὁ Θεός, τούς εἶπε, γιά νά φέρετε καρπό, μά ἐσεῖς γίνατε ἄκαρπα δέντρα. Νά τώρα, τό τσεκούρι βρίσκεται στή ρίζα τῶν δέντρων. Κάθε δέντρο, πού δέν κάνει καλό καρπό, τό κόβουν καί τό ρίχνουν στή φωτιά. Ἔτσι κι᾿ ἐμᾶς μᾶς περιμένει τσεκούρι καί φωτιά. Δηλαδή μεγάλη τιμωρία καί φοβερή κόλασις.
  Ἕνα πρᾶγμα ὑπολείπεται νά κάνουμε. Νά πέσουμε στά γόνατα. Νά πέσουμε μπροστά στήν Παναγία καί νά τήν θερμοπαρακαλέσουμε, αὐτή πού εἶναι τό δένδρον τό ἀγλαόκαρπον, τό ἐγκαλλώπισμα ὅλης τῆς οἰκουμένης, νά βοηθήσει κι᾿ ἐμᾶς νά γίνουμε δέντρα καρποφόρα. Ἀπό ἄγρια ξύλα καί ἄκαρπα πού εἴμαστε, νά ἐμβολιαστοῦμε μέ τό ἐμβόλιο τῆς πίστεως τοῦ Χριστοῦ. Νά ἑλκύσουμε πάνω μας τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιά νά κάνουμε καρπούς σωτηρίας. Ἀμήν.-
DMCA.com Protection Status Copyrighted.com Registered & Protected


author image

About the Author

This article is written by: Φιλόλογος Ερμής - He has already written over 2.200 articles for Φιλόλογος Ερμής. He has Graduate Diploma in Classical Philology, Postgraduate Diploma in Applied Pedagogic, and is Candidate Doctor(Dph) of Classical Philology. Stay touch with him or email him