Α’ Στάσις
Ἄγγελος πρωτοστάτης,
οὐρανόθεν ἐπέμφθη,
εἰπεῖν τῇ Θεοτόκω τὸ Χαῖρε·
καὶ σὺν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ,
σωματούμενόν σε θεωρῶν, Κύριε,
ἐξίστατο καὶ ἵστατο,
κραυγάζων πρὸς Αὐτὴν τοιαῦτα·
Χαῖρε, δ' ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει,
χαῖρε, δι' ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει.
Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις,
χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις.
Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀθρωπίνοις λογισμοῖς,
χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον καὶ ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς.
Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις Βασιλέως καθέδρα,
χαῖρε, ὅτι βαστάζεις τὸν βαστάζοντα πάντα.
Χαῖρε, ἀστὴρ ἐμφαίνων τὸν ἥλιον,
χαῖρε, γαστὴρ ἐνθέου σαρκώσεως.
Χαῖρε, δι' ἧς νεουργεῖται ἡ κτίσις,
χαῖρε, δι' ἧς βρεφουργεῖται ὁ Κτίστης.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Βλέπουσα ἡ Ἁγία,
ἑαυτήν ἐν ἁγνείᾳ,
φησὶ τῷ Γαβριὴλ θαρσαλέως·
τὸ παράδοξόν σου τῆς φωνῆς,
δυσπαράδεκτόν μου τῇ ψυχῇ φαίνεται·
ἀσπόρου γὰρ συλλήψεως,
τὴν κύησιν πὼς λέγεις κράζων·
Ἀλληλούια.
Γνῶσιν ἄγνωστον γνῶναι,
ἡ Παρθένος ζητοῦσα,
ἐβόησε πρὸς τὸν λειτουργοῦντα·
ἐκ λαγόνων ἁγνῶν,
υἷον πῶς ἔσται τεχθῆναι δυνατόν;
λέξον μοι.
Πρὸς ἥν ἐκεῖνος ἔφησεν ἐν φόβῳ,
πλὴν κραυγάζων οὕτω·
Χαῖρε, βουλῆς ἀπορρήτου μύστις,
χαῖρε, σιγῆς δεομένων πίστις.
Χαῖρε, τῶν θαυμάτων Χριστοῦ τὸ προοίμιον,
χαῖρε, τῶν δογμάτων αὐτοῦ τὸ κεφάλαιον.
Χαῖρε, κλῖμαξ ἐπουράνιε, δι' ἧς κατέβη ὁ Θεός,
χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανόν.
Χαῖρε, τὸ τῶν Ἀγγέλων πολυθρύλητον θαῦμα,
χαῖρε, τὸ τῶν δαιμόνων πολυθρήνητον τραῦμα.
Χαῖρε, τὸ φῶς ἀρρήτως γεννήσασα,
χαῖρε, τὸ πῶς μηδένα διδάξασα.
Χαῖρε, σοφῶν ὑπερβαίνουσα γνῶσιν,
Χαῖρε, πιστῶν καταυγάζουσα φρένας.
Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Δύναμις τοῦ Ὑψίστου,
ἐπεσκίασε τότε,
πρὸς σύλληψιν τῇ Ἀπειρογάμω·
καὶ τὴν εὔκαρπον ταύτης νηδύν,
ὡς ἀγρὸν ὑπέδειξεν ἡδὺν ἅπασι,
τοῖς θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν,
ἐν τῷ ψάλλειν οὕτως·
Ἀλληλούια.
Ἔχουσα θεοδόχον,
ἡ Παρθένος τὴν μήτραν,
ἀνέδραμε πρὸς τὴν Ἐλισάβετ.
Τὸ δὲ βρέφος ἐκείνης εὐθὺς ἐπιγνόν,
τὸν ταύτης ἀσπασμὸν ἔχαιρε,
καὶ ἅλμασιν ὡς ἄσμασιν,
ἐβόα πρὸς τὴν Θεοτόκον·
Χαῖρε, βλαστοῦ ἀμάραντου κλῆμα,
χαῖρε, καρποῦ ἀκήρατου κτῆμα.
Χαῖρε, γεωργὸν γεωργοῦσα φιλάνθρωπον,
χαῖρε, φυτουργὸν τῆς ζωῆς ἠμῶν φύουσα,
Χαῖρε, ἄρουρα βλαστάνουσα εὐφορίαν οἰκτιρμῶν,
χαῖρε, τράπεζα βαστάζουσα εὐθηνίαν ἱλασμῶν.
Χαῖρε, ὅτι λειμῶνα τῆς τρυφῆς ἀναθάλλεις,
χαῖρε, ὅτι λιμένα τῶν ψυχῶν ἑτοιμάζεις.
Χαῖρε, δεκτὸν πρεσβείας θυμίαμα,
χαῖρε, παντός τοῦ κόσμου ἐξίλασμα.
Χαῖρε, Θεοῦ πρὸς θνητοὺς εὐδοκία,
χαῖρε, θνητῶν πρὸς Θεὸν παρρησία.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Ζάλην ἔνδοθεν ἔχων,
λογισμῶν ἀμφιβόλων,
ὁ σώφρων Ἰωσὴφ ἐταράχθη·
πρὸς τὴν ἄγαμόν σὲ θεωρῶν,
καὶ κλεψίγαμον ὑπονοῶν Ἄμεμπτε·
μαθὼν δέ σου τὴν σύλληψιν,
ἐκ Πνεύματος Ἁγίου,
ἔφη·
Ἀλληλούια.
οὐρανόθεν ἐπέμφθη,
εἰπεῖν τῇ Θεοτόκω τὸ Χαῖρε·
καὶ σὺν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ,
σωματούμενόν σε θεωρῶν, Κύριε,
ἐξίστατο καὶ ἵστατο,
κραυγάζων πρὸς Αὐτὴν τοιαῦτα·
Χαῖρε, δ' ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει,
χαῖρε, δι' ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει.
Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις,
χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις.
Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀθρωπίνοις λογισμοῖς,
χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον καὶ ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς.
Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις Βασιλέως καθέδρα,
χαῖρε, ὅτι βαστάζεις τὸν βαστάζοντα πάντα.
Χαῖρε, ἀστὴρ ἐμφαίνων τὸν ἥλιον,
χαῖρε, γαστὴρ ἐνθέου σαρκώσεως.
Χαῖρε, δι' ἧς νεουργεῖται ἡ κτίσις,
χαῖρε, δι' ἧς βρεφουργεῖται ὁ Κτίστης.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Βλέπουσα ἡ Ἁγία,
ἑαυτήν ἐν ἁγνείᾳ,
φησὶ τῷ Γαβριὴλ θαρσαλέως·
τὸ παράδοξόν σου τῆς φωνῆς,
δυσπαράδεκτόν μου τῇ ψυχῇ φαίνεται·
ἀσπόρου γὰρ συλλήψεως,
τὴν κύησιν πὼς λέγεις κράζων·
Ἀλληλούια.
Γνῶσιν ἄγνωστον γνῶναι,
ἡ Παρθένος ζητοῦσα,
ἐβόησε πρὸς τὸν λειτουργοῦντα·
ἐκ λαγόνων ἁγνῶν,
υἷον πῶς ἔσται τεχθῆναι δυνατόν;
λέξον μοι.
Πρὸς ἥν ἐκεῖνος ἔφησεν ἐν φόβῳ,
πλὴν κραυγάζων οὕτω·
Χαῖρε, βουλῆς ἀπορρήτου μύστις,
χαῖρε, σιγῆς δεομένων πίστις.
Χαῖρε, τῶν θαυμάτων Χριστοῦ τὸ προοίμιον,
χαῖρε, τῶν δογμάτων αὐτοῦ τὸ κεφάλαιον.
Χαῖρε, κλῖμαξ ἐπουράνιε, δι' ἧς κατέβη ὁ Θεός,
χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα ἀπὸ γῆς πρὸς οὐρανόν.
Χαῖρε, τὸ τῶν Ἀγγέλων πολυθρύλητον θαῦμα,
χαῖρε, τὸ τῶν δαιμόνων πολυθρήνητον τραῦμα.
Χαῖρε, τὸ φῶς ἀρρήτως γεννήσασα,
χαῖρε, τὸ πῶς μηδένα διδάξασα.
Χαῖρε, σοφῶν ὑπερβαίνουσα γνῶσιν,
Χαῖρε, πιστῶν καταυγάζουσα φρένας.
Χαῖρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.
Δύναμις τοῦ Ὑψίστου,
ἐπεσκίασε τότε,
πρὸς σύλληψιν τῇ Ἀπειρογάμω·
καὶ τὴν εὔκαρπον ταύτης νηδύν,
ὡς ἀγρὸν ὑπέδειξεν ἡδὺν ἅπασι,
τοῖς θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν,
ἐν τῷ ψάλλειν οὕτως·
Ἀλληλούια.
Ἔχουσα θεοδόχον,
ἡ Παρθένος τὴν μήτραν,
ἀνέδραμε πρὸς τὴν Ἐλισάβετ.
Τὸ δὲ βρέφος ἐκείνης εὐθὺς ἐπιγνόν,
τὸν ταύτης ἀσπασμὸν ἔχαιρε,
καὶ ἅλμασιν ὡς ἄσμασιν,
ἐβόα πρὸς τὴν Θεοτόκον·
Χαῖρε, βλαστοῦ ἀμάραντου κλῆμα,
χαῖρε, καρποῦ ἀκήρατου κτῆμα.
Χαῖρε, γεωργὸν γεωργοῦσα φιλάνθρωπον,
χαῖρε, φυτουργὸν τῆς ζωῆς ἠμῶν φύουσα,
Χαῖρε, ἄρουρα βλαστάνουσα εὐφορίαν οἰκτιρμῶν,
χαῖρε, τράπεζα βαστάζουσα εὐθηνίαν ἱλασμῶν.
Χαῖρε, ὅτι λειμῶνα τῆς τρυφῆς ἀναθάλλεις,
χαῖρε, ὅτι λιμένα τῶν ψυχῶν ἑτοιμάζεις.
Χαῖρε, δεκτὸν πρεσβείας θυμίαμα,
χαῖρε, παντός τοῦ κόσμου ἐξίλασμα.
Χαῖρε, Θεοῦ πρὸς θνητοὺς εὐδοκία,
χαῖρε, θνητῶν πρὸς Θεὸν παρρησία.
Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.
Ζάλην ἔνδοθεν ἔχων,
λογισμῶν ἀμφιβόλων,
ὁ σώφρων Ἰωσὴφ ἐταράχθη·
πρὸς τὴν ἄγαμόν σὲ θεωρῶν,
καὶ κλεψίγαμον ὑπονοῶν Ἄμεμπτε·
μαθὼν δέ σου τὴν σύλληψιν,
ἐκ Πνεύματος Ἁγίου,
ἔφη·
Ἀλληλούια.
ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
Η ακολουθία των Α΄ Χαιρετισμών 2010
στον Μητροπολιτικό Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Καισαριανής,
χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Καισαριανής, Βύρωνος & Υμηττού κ.κ. Δανιήλ.
***
Ομιλία εις την Α΄Στάσιν των Χαιρετισμών της Θεοτόκου
Άρθρο του
αρχιμ. Κοσμά Λαμπρινού
«Δύναμις του Υψίστου επεσκίασε
τότε προς σύλληψιν του απειρογάμου»
Όταν ο αρχάγγελος Γαβριήλ επισκέφτηκε την Υπεραγία Θεοτόκο στη Ναζαρέτ και της απηύθυνε το «χαίρε» η Παναγία απόρεσε και άρχισε να ρωτά τον άγγελο γιατί επέλεξε αυτήν ανάμεσα σε όλες τις γυναίκες του κόσμου. Κι όταν πάλι ο αρχάγγελος απάντησε ότι απ’ αυτήν θα ερχόταν στο κόσμο ο Υιός και Λόγος του Θεού η έκπληξή της μεταβάλλεται σε δέος. Πως ήταν δυνατόν να συμβεί αυτό το παράδοξο γεγονός σε αυτήν που δεν είχε άνδρα; Αλλά όταν ο Γαβριήλ της είπε ότι το «τεχθέν» θα είναι αποτέλεσμα του Αγίου Πνεύματος, θα είναι εκ Πνεύματος αγίου, θα γεννηθεί υπερφυσικά, η Υπεραγία Θεοτόκος έσκυψε τη κεφαλή της και υπακούοντας στο νόμο του Θεού ταπεινά είπε: «ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Και τότε, όπως λέει ο ιερός υμνογράφος του Ακαθίστου Ύμνου «δύναμις του Υψίστου επεσκίασε προς σύλληψιν τη απειρογάμω».
Η δύναμις του Υψίστου σκέπαζε την Παναγία. Κι αυτή η θεϊκή δύναμη πρέπει να δούμε πως σκεπάζει τους νεωτέρους χριστιανούς, τους εκπολιτισμένους τάχα χριστιανούς. Είναι αλήθεια ότι πολλοί λένε ότι πιστεύουν στο Θεό. Θεωρητικά μεν μπορεί να πιστεύουν. Όμως αυτή η πίστη μας γίνεται βίωμα; Εφαρμόζουμε στη ζωή μας τα διδάγματα του Ευαγγελίου;
Λέμε ότι πιστεύουμε στα ρήματα του Ευαγγελίου. Λέμε ότι έχουμε ευαγγελικές αρχές. Θεωρητικά όμως σαν τον πατέρα του αγ. Ιωάννου του Προδρόμου τον ιερέα Ζαχαρία. Όταν λίγο μετά τον Ευαγγελισμό, «έχουσα θεοδόχον η Παρθένος την μήτραν, ανέδραμε προς την Ελισάβετ», εκείνη (η Ελισάβετ) την υποδέχθηκε λέγοντάς της: «μακαρία η πιστεύσασα ότι έσται τελείωσις τοις λελαλημένοις αυτή παρά Κυρίου». Δηλαδή, είναι σαν της έλεγε: ο άνδρας μου, ο ιερέας Ζαχαρίας, όταν ο άγγελος του είπε ότι θα φέρει στον κόσμο τον άγιο Ιωάννη, απίστησε και τιμωρήθηκε να μείνει βουβός μέχρι τη γέννηση του παιδιού. Εσύ, όμως, η κόρη της Ναζαρέτ, φάνηκες πιο πιστή στον αρχάγγελο, λέει στην Παναγία, από τον άνδρα μου.
Η πίστη δεν πρέπει να είναι θεωρητική αλλά βίωμα. Γι’ αυτό άς κάνουμε μια αυτοκριτική και άς δούμε μέσα μας αν η ζωή μας σύμφωνη με το θέλημα του Θεού. Να δούμε άν ζούμε όπως ζούσε η Παναγία και όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας. Πρέπει να δούμε κατάβαθα στη ψυχή μας αν ζούμε χριστιανική.
Κι αν ζούμε έτσι τότε πρέπει να εφαρμόζουμε το νόημα των λόγων του ευαγγελίου μας. Γιατί ο Χριστός, όπως ακούσαμε στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, είπε στους μαθητάς του ότι «καθώς το κλήμα ου δύναται καρπόν φέρειν αφ’ εαυτού, εάν μη μείνη εν τη αμπέλω, ούτως ουδέ υμείς, εάν μη εν εμοί μείνητε». Άλλωστε ξέρουμε όλοι ότι καρπός που φεύγει από το δένδρο, το κορμό και τις ρίζες χάνει την αξία του. Έτσι κι εμείς οι χριστιανοί, άν φύγουμε από την Ορθόδοξη Εκκλησία χάνουμε το νόημα της πνευματικής ζωής μας. Μεθαύριο θα εορτάσουμε τη νίκη της Ορθοδοξίας, μεθαύριο, που είναι Κυριακή της Ορθοδοξίας θα δούμε τι σημαίνει να είσαι Ορθόδοξος χριστιανός.
Αδελφοί μου! Ο απόστολος του Χριστού άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος μας λέει «εγγίσατε τω Θεώ και εγγιεί υμίν» (Ιακ. 4,8). Να πλησιάσουμε δηλ. το Χριστό γιατί ο Χριστός είναι η ζωή μας. Άλλωστε όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας το αυτό λέγουν. Το θαύμα δε του αγίου Θεοδώρου του Τύρωνος, το οποίο θα το δούμε αύριο, δείχνει πως ο Χριστός σκεπάζει τους πιστούς Του. Εύχομαι να τηρούμε με τη δύναμη του Υψίστου όλα τα χριστιανικά μας καθήκοντα, γιατί αυτό θέλει η αγία μας Εκκλησία, αυτό θέλει το Ευαγγέλιο, αυτό θέλει η Παναγία. Εύχομε να ακούσουμε τη φωνή του Θεού για να μας επισκιάζει η δύναμις του Θεού. Κι άν καμμιά φορά σαν άνθρωποι αναρωτιόμαστε πως θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στα καθήκοντά μας πρέπει να ξέρουμε ότι όλα τα προβλήματα τα επιλύει δια πρεσβειών της Υπεραγίας Θεοτόκου ο Θεός. Άν αυτό που θέλουμε να κάνουμε είναι προς δόξαν του Θεού σίγουρα θα έχουμε τη συνδρομή του Θεού. Άς είμαστε επομένως πιστοί θεωρητικά και πρακτικά για να κερδίσουμε τη βασιλεία του Θεού. Αμήν!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου