Ένας πανηγυρικός της επετείου του «ΟΧΙ»

«Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΝΥΚΤΑ ΤΟΥ ΟΧΙ ΤΟΥ 1940»

Τοῦ κ. Ἀλεξ. Μυγδαναλεύρου,

Θεολόγου-Ἱεροκήρυκος

επιμελεία

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-κλασσικού φιλολόγου

 

«Ἕλληνες μές στά σκοτεινά δεί-

χνουν τόν δρόμο: Ἐλευθερία, γιά

σένα θά δακρύσει ἀπό χαρά ὁ

ἥλιος»..

Ὀδυσσέας Ἐλύτης

Ἡ 28ῃ Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ὑπῆρξε διά τήν Ἑλλάδα καί διά τόν

κόσμον ὁλόκληρον ἡ σημαντικωτέρα ἱστορική χρονολογία. Εἰς την λεωφόρον τῶν χρόνων τῆς μνήμης, καθάριος ὁ νοῦς τῶν Ἑλλήνων, μέ Ἐθνικήν ὑπερηφάνειαν και ὀρθόδοξον πίστιν, θυμίζει εἰς τους λαούς τό ἀδιάκοπον καί ἀστείρευτον φῶς τῆς ἐλευθερίας καί διδάσκει εἰς τούς δυνατούς τῆς γῆς το ὄχι εἰς τήν δουλείαν τό ναί εἰς την ἀνδρείαν, δι᾽ ἐλευθερίαν.

Ἡ Ἑλλάς τοῦ ΟΧΙ, ἡ ἀστείρευτος πηγή τοῦ πολιτισμοῦ καί τῶν ἰδανικῶν, ψηλά ὕψωσε τήν δάδα και φώτισε καί ἀφύπνισε τήν κεκοιμημένην ἀνθρωπότητα. Ἡ 28ῃ Ὀκτωβρίου εἶναι ἡ ἐπέτειος τῆς ἐλευθερίας, ἡ ὁποία κατ᾽ ἔτος μᾶς «ξεναγεῖ» εἰς τά ἱστορικά δρώμενα ἐκείνου τοῦ τιτανίου ἀγῶνος τῶν ἐνόπλων δυνάμεων, ἐναντίον τῶν κατακτητικῶν βλέψεων τῶν ἐχθρῶν τῆς Πατρίδος μας. Ἦτο Τιτάνιος ὁ ἀγών, δεδομένου ὅτι τρομεραί δυσχέρειαι ὑπῆρχον κατά τήν χρονικήν ἐκείνην περίοδον. Τό Ἑλληνικόν Ἔθνος εἶχε νωπάς εἰσέτι τάς πληγάς ἐκ τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς καί εἰς δυσχερῆ οἰκονομικήν κατάστασιν εὑρίσκετο.

Δέν πτοεῖται ὅμως οὐδέ λησμονεῖ ὅτι τό μικρόν αὐτό Ἔθνος δέν εἶναι τυχαῖον καί ἄγνωστον, ἀλλ᾽ ἡ ἰδία, ἡ αἰώνιος Ἑλλάς, ἡ Ἑλλάς τῶν Μαραθώνων, τῶν Σαλαμίνων, τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Τραπεζοῦντος, τοῦ Σουλίου, τοῦ Μεσολογγίου καί τοῦ Ζαλόγγου. Ἡ Ἑλλάς «τοῖς κείνων ρήμασι πειθόμενοι» προσέφερε καί θά προσφέρη ἐσαεί μεγάλας ὑπηρεσίας πρός τήν ἀνθρωπότητα, ἱκανή να διαψεύδη τούς βιολογικούς νόμους τῆς ἱστορίας καί τάς γνώμας τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσμου. Κατά τήν ἱστορικήν ἐκείνην νύκτα τοῦ ᾽40, εἰς το ΟΧΙ τοῦ τότε Πρωθυπουργοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ, ὁλόκληρος ὁ κόσμος μέ σεβασμόν καί συγκρατημένην ἀναπνοή, ἐστάθη μέ θαυμασμόν και συγκίνησιν, ἀλλά καί εὐγνωμοσύνην εἰς τό μικρόν αὐτό Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων. Μέσα εἰς μίαν ἀνθρωπότητα, τήν ὁποίαν εἶχε καταλάβει ὁ φόβος καί ὁ τρόμος πρό τῶν μηχανοκινήτων δυνάμεων τῆς βίας, ἕνα κόσμον, ὁ ὁποῖος, ὡς ἐφαίνετο, εἶχε ἀπωλέσει πλέ ον τήν πίστιν εἰς τον ἑαυτόν του. Ἐμφανίζεται ἀδρανής, ἀδύναμος, ψοφοδεής, ἕτοιμος να δεχθῆ τήν τελικήν αὐτοῦ καταστροφήν. Μέσα εἰς τήν διαγραφομένην κατάστασιν εὑρέθη ἕν μικρόν Ἔθνος ὀνομαζόμενον ΕΛΛΑΣ νά ὑψώσῃ ὑπερήφανον ἀνάστημα ἐναντίον τῶν δυνάμεων τῆς βίας.

Διετράνωσε τήν ἀκλόνητον πίστιν του ποῦ; εἰς τά ὑψηλά ἰδανικά και τάς ἠθικάς ἀρετάς τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς ἐλευθερίας καί τοῦ πολιτισμοῦ τάς ἀρχάς καί ἀξίας, καταρρίπτοντας τόν μῦθον περί τοῦ ἀνικήτου ἐ χθροῦ. Μέ τήν θαρραλέαν στάσιν του, τά κατορθώματά του καί μέ τάς ἡρωϊκάς νίκας του, ἐνέπνευσε τήν ἐλπίδα εἰς τήν φοβισμένην καί κυρτωμένην ἀνθρωπότητα, μέ ἀπο τέλεσμα νά ἐπέλθῃ ἡ ἀποφασιστική καμπή εἰς τήν πορείαν τοῦ παγκοσμίου πολέμου. Ἡ σωτηρία τῶν ἐθνῶν, τῆς Δημοκρατίας, τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς ἐλευθερίας εἶναι πλέον ἐμφανής καί ἡ ἀναπνοή τοῦ κόσμου ἐπανέρχεται εἰς τούς φυσιολογικούς ρυθμούς της.

«Ἡ Ἐλευθερία ἀπαιτεῖ θυσίας καί πίστιν εἰς τόν Θεόν»

Ὁ Θεός τῆς Ἑλλάδος, ναί ἔχει ἰδικόν του ἀληθινόν Θεόν τό Ἑλληνικόν ΕΘΝΟΣ– εἶναι ὁ Θεός τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, εἶναι το ΕΘΝΟΣ τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων καί τάς ὑψωμένας χεῖρας τοῦ λαοῦ καί τῶν στρατιωτικῶν Ἑλληνικῶν δυνάμεων εὐλογεῖ ὁ Κύριος καί κραταιώνει, ἵνα κρατοῦν καί φυλάττουν ἀμώμητον τήν πίστιν και τῆς Παρίδος τήν ἐλευθερίαν να ὑπερασπίζονται. Εἰς τήν κρισιμοτάτην περίοδον τῆς ἐποποιΐας τοῦ πολέμου τοῦ 40, ἡ ἀποφασιστικότητα, ἡ ταχύτητα λήψεως τῶν ἀποφάσεων ἐκ τῶν ἁρμοδίων πολιτικῶν ὀργάνων καί στρατιωτικῶν δυνάμεων ἔπαιξαν τόν σημαντικώτατον ρόλον διά τήν ἔκβασιν τοῦ πολέμου.

Ὁ Σπαρτιάτης Συνταγματάρχης ἥρωας τῆς Πίνδου Δαβάκης γράφει καί κοινοποιεῖ διαταγήν πρός τους Ἀξιωματικούς καί ὁπλίτας:

«…Φανῆτε Ἕλληνες καί κρα τῆστε γερά τά ὅπλα, μέ πίστιν εἰς τόν Θεόν … Ζήτω ἡ Ἑλλάς…».

Τήν πρώτην Νοεμβρίου τοῦ 1940 ἑτοιμάζει την ἀντεπίθεσιν, ὁ δέ Ὑπασπιστής αὐτοῦ τόν ἐρωτᾶ: «μέ ποίας δυνάμεις θά κάνωμεν τήν ἀντεπίθεσιν κ. Διοικητά;». Ἀπάντησις:

«Ἐγώ, ἐσύ, αὐ τοί πού μαζεύεις, οἱ ἡμιονηγοί, οἱ φουρναραῖοι, οἱ γραφιᾶδες καί ὁ Θεός μαζί μας».

 Διά νά ἀποκτήσουν θάρρος, δύναμιν καί ἐλπίδα νίκης, εἰσῆλθον καί διανυκτέρευσαν προσευχόμενοι εἰς τό Μοναστήριον τῆς Παναγίας τῆς Κλαδόρμης. Τάμα εἰς τήν Παναγίαν ἀπό το Δαβάκη, λάδι, Ἅγια σκεύη, κανδήλια, ὅπερ καί ἐξεπλήρωσε μετά την πρώτην νίκην, τήν πρώτη νίκη τοῦ Β. Παγκοσμίου Πολέμου εἰς την Πίνδον, ἀπό τόν ἥρωα Συνταγμα-

τάρχην Δαβάκην.

Ὁ Διοικητής τῆς 8ης Μεραρχίας Ὑποστράτηγος Χαρ. Κατσιμῆτρος, τήν παραμονήν τῆς μεγάλης μάχης τοῦ Καλπακίου (30.10.1940), εἰς την μνημιώδη διαταγήν του ἔλεγε:

«… Ὁ ἀγών θά διεξαχθεῖ μετά πείσματος καί ἐπιμονῆς ἀκαταβλήτου. Ἄμυνα κρατερά ἐπί τῶν θέσεών μας μέχρις ἐσχάτων. Οὐδεμία ἰδέα εἰς οὐδένα νά ὑπάρχει περί ὑποχωρήσεως. Πάντες, ἀπό τοῦ Στρατηγοῦ Δ/τοῦ τῆς Μεραρχίας μέχρι τοῦ τελευταίου στρατιώτου, θά ἀγωνισθῶμεν ἐπί τῶν θέσεών μας καί ἐν ἀνάγκῃ θά πεθάνωμεν ὅλοι ὑπερασπιζόμενοι αὐτάς. Ὁ Θεός μαζί μας».

 Ἅπαντες εἶχον τόν σταυρόν εἰς τό στῆθος τους καί τό εἰκόνισμα τῆς Παναγίας, ὅπου ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Χρύσανθος ἐφρόντισε καί ἀπέστειλε εἰς τά μαχόμενα τέκνα τῆς Ἑλλάδος εἰς το Ἀλβανικόν μέτωπον. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, γράφει ὁ Σπ. Μελᾶς:

«… εἶναι ἡ μόνη γυναικεία μορφή, πού κυκλοφορεῖ σέ χιλιάδες εἰκονίτσες στό Μέτωπο. Εἶναι μικρογραφίες τῆς Μεγαλόχαρης τῆς Τήνου, διαβασμένες στήν Ἐκ κλησία, κρεμασμένες στό λαιμό τῶν παλληκαριῶν. Σ᾽ ὅλες τίς δύσκολες στιγμές, φέρουν τό χέρι στό στῆθος καί ἐγγίζουν αὐτό τό φυ λαχτό, μ᾽ ἐνδόμυχη παράκληση, νά κάμη τό θαῦμα της. Καί εἶναι τόσο καλή, πού δέν τό παραλείπει ποτέ».

Τά τέκνα σου Ἑλλάδα καί τό μεγαλεῖο σου βασίλευμα δέν γνωρίζουν. Ἄς σέ φθονοῦν, ἄς σέ ζηλεύουν καί παγίδας ἄς σοῦ στήνουν. Ἐσύ μέ τάς σελίδας δόξης τῆς ἱστορίας τῆς ζωῆς σου, πορεύεσαι, καί μέ τό Ἅγιον Εὐαγγέλιον. Με τήν πίστιν εἰς τόν Θεόν προχωρεῖς, σταυρώνεσαι καί ἀνασταίνεσαι, καταβαραθρώνεσαι, ἀλλά καί πάλιν ἀπό τήν τέφραν σου ἀναγεννᾶσαι καί γράφεις νέαν ἱστορίαν εἰς τάς κορυφάς τῆς Πίνδου. Τά ἡρωϊκά σου κατορθώματα αἱ Οὐράνιαι Δυνάμεις ὑπερθαυμάζουν. Ἐκείνη ἡ ἡρωϊκή ἀπάντησις τοῦ Διοικητοῦ Δαβάκη ἀπό τήν Πίνδον πρός τον τότε Ἀντιστράτηγον Ἰ. Πιτσίκα «Πρῶ τα ὁ Θεός θά νικήσωμεν» ἀντηχεῖ καί σήμερον μετά ἀπό 72 ἔτη ἀπό τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, εἰς τά ὦτα τῶν Ἑλλήνων ὅτι καὶ πάλιν θά νικήσωμεν δεδομένου ὅτι δεν ἐξέλιπον αἱ προκλήσεις καί οἱ κίνδυνοι δι᾽ ἀπώλειαν ἐδαφικήν και Ἐθνικήν ἀνεξαρτησίαν.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Θάρρος – Αἰσιοδοξία

«Δέν χάνομαι στά τάρταρα, μονάχα ξαποσταίνω. Στή ζωή ξανα-

φαίνομαι καί λαούς ἀνασταίνω»

Κ. Παλαμᾶς

Ὅταν εἷς ἄνθρωπος, εἷς λαός, ἕν ΕΘΝΟΣ ζεῖ καί ἀνέρχεται τήν βαθμίδα τῆς κλίμακος, πού ὁδηγεῖ εἰς τόν Θεόν, μεταρσιώνεται, καθίσταται μέλος τῆς οἰκογενείας τῶν Οὐρανίων δυνάμεων, ὁπλίζεται με θάρρος, μέ αἰσιοδοξία, μέ ἐλπίδα, μέ τόλμη καί μέ Θείαν ὑπερθαύμαστον προστασίαν καλύπτεται. Αὐτή ἡ αἰώνιος ΕΛΛΑΣ παρέμεινε καί παραμένει, ἀκλόνητος, ἀμετάβλητος, ἀμετακίνητος, ἀμεταγλώττιστος, ἀφοσιωμένη, πιστή εἰς τά ἱερά, τά ὅσια τῆς πίστεως καί εἰς τά ἰδανικά τῶν προγόνων της, ἀνύστακτος ναοφύλαξ τῆς ἐλευθερίας καί τῆς Δημοκρατίας. Συνεχίζει διαφυλάττουσα Θερμοπύλας, ἀμώμητον πίστιν, πορευομένη ἐντός τοῦ κόσμου, μη φοβουμένη καταιγίδας, δοκιμασίας, ἀποδοκιμασίας, ἔχουσα ἐν ἀγκάλαις τήν κιβωτόν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως τῶν ἀρετῶν, καί τῆς πατρίδος τῶν ἰδανικῶν «καταστολισμένη ἄθλων στίγμασιν» λαούς διδάσκουσα. «Εἰρήνη μέν μέγα ἀγαθόν δοκεῖ τοῖς ἀνθρώποις εἶναι, πόλεμος δέ μέγα κακόν». Ἄν δε τοῦτο -μή γένοιτο- ἀπαιτήσουν δύσκολοι καιροί, διά τήν πίστιν καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερίαν, τά τέκνα αὐτῆς ἐν ὁμονίᾳ, μὲ ἐθνικήν φωνήν διατρανώνουν καί λέγουν:

«Ἅμμες δέ γʼ ἐσόμεθα πολλῷ κάρρονες»,

«…τοῖς κείνων ρήμασι πειθόμενοι…» γνωρίζοντα τήν τοῦ Περικλέους (490-429) ἀρχηγοῦ τῆς Δημοκρατίας τῶν Ἀρχαίων Ἀθηνῶν ρῆσιν: «Εὔδαιμον τό ἐλεύθερον, το δʼ ἐλεύθερον τό εὔψυχον κρίναντες μή περιορᾶσθε τούς πολεμικούς κινδύνους».

ΠΗΓΗ: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ

26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012