Καταχνιά

ποίημα του

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-φιλολόγου-

Η μικρή καραβέλα μόλις καβαντζάριζε

Τον περίτρανο Καφηρέα.

Παρ’ όλην την καλπάζουσα φθίσι του

Βγήκε ως το γλιστερό κατάστρωμα.

Τι κι αν δεν είχε πια παρέα;

Τι κι αν δεν υπήρχαν γύρω άλλοι;

Κάλμα ήτανε κι αυτό επιπρόσθεσε

Την μεγάλη κατατονία του.

Κοιτώντας τα’ ακρωτήρι και το πέλαγος

Κάθισε ακουμπώντας στην κουπαστή.

Πόσο μεγάλη ήταν η δυστυχία του;

Ποιος θα βρισκότανε ποτέ να του πή

Ένα γιατί;

Κατέβασε το καλπάκι του όσο το δυνατόν

Πιο βαθιά στ’ αυτιά.

Ταυτόχρονα σήκωσε τον γιακά της κάπας

Του κι έμεινε να κοιτά.

Στ’ αλήθεια δεν είχε μέσα της καρδιά;

Ποτέ της δεν ένοιωσε να τον αγαπά;

Ω, τι ομορφιά αντίκρυ σ’αυτήν την αλήθεια.

Στίχοι του Κάμα Σούτρα του ‘ρθανε

Στο νού καθώς και περιοχές

Του Καρτιέ Λατέν.

Δέσμες φωτός που τις σκέπασε η καταχνιά.

Οι βράχοι κέρβεροι θαρρείς φυλάγαν

Απ’ τα μάτια του

Τα κόστα από πίσω.

Ω, γιατί η αλήθεια να σκοτώνη την ομορφιά;

Καταλογάδην έγραψε τα τελευταία του λόγια.

Καταλαλιές όχι. Μόνον αγάπη για εκείνην.

Μερικοί  παφλασμοί ήτανε τα δικά του ξόδια.

Η θάλασσα κατένευσε και τον δέχτηκε

Αντί γι’ αυτήν. Έπεσε κοντά της.

Έμεινε μακρυά της.