Όπως οι κόρακες επί πτωμάτων

Του Νικολάου Γεωρ. Κατσούλη

Φιλολόγου

«ΤΗΝ ΚΑΚΟΔΑΙΜΟΝΙΑ, ΘΕΑ, ΤΡΑΓΟΥΔΑ ΜΑΣ, ΑΝΑΘΕΜΑ ΤΗ, ΠΙΚΡΕΣ ΠΟΥ ΔΩΚΕ ΣΤΟΥΣ ΑΧΑΙΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΙΕΣ ΚΑΙ ΠΛΗΘΟΣ ΑΝΤΡΕΙΩΜΕΝΕΣ ΕΣΤΕΙΛΕ ΨΥΧΕΣ ΣΤΟΝ ΑΔΗ ΚΑΤΩ ΠΑΛΙΚΑΡΙΩΝ, ΣΤΟΥΣ ΣΚΥΛΟΥΣ ΡΙΧΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΦΑΝΕ ΤΑ ΚΟΡΜΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΟΡΝΙΑ ΟΛΟΥΘΕ» (ΟΜΗΡΟΥ, ΙΛΙΑΣ, 1-5, ΠΑΡΑΦΡΑΣΗ)

Τα όρνεα συνήθως πετούν χαμηλά στον αέρα, ωσάν οσμώνται τον θάνατο, ακόμα και πριν αυτός επέλθει. Το ψυχορραγέν θύμα, αισθανόμενο το μοιραίο τέλος του, βλέπει αυτά να πετούν άνωθέν του, αλλά μη δυνάμενο ν' αντιδράσει, γιατί η ζωή χάνεται από μέσα του ολοένα και πιο πολύ, αφίεται παραδομένο και στο τέλος καθίσταται βορά τους, να το ξεσχίσουν, να το ξεκοκαλίσουν κυριολεκτικώς. Το δράμα του είναι οι τελευταίες ώρες αγωνίας του, εκεί που αδύναμο όντας, προσδοκά τον θάνατο σαν λύτρωση. Από μακριά δε, αν δει κανείς αυτά τα όρνεα του θανάτου να ίπτανται χαμηλά, με ασφάλεια γνωρίζει ότι κάπου εκεί υπάρχει και το ψοφίμι.

Είναι καιρός τώρα που διαφόρου είδους αρπακτικά υπερίπτανται του ελληνικού εναέριου χώρου και φέρνουν βόλτες πάνω απτό κουφάρι της Ελλάδος που ξεψυχά. Δανειστές, τροϊκανοί, «φίλιες» συμμαχικές δυνάμεις, οι δυνατοί της Δύσης οσμίσθησαν θάνατο. Τι χρείαν έχομεν αποδείξεων άλλων για το ότι το κουφάρι που ξεψυχά εν τέλει θα αφήσει και την τελευταία του πνοή; Το προμήνυμα του θανάτου, το πέταγμα των όρνεων, το φανερώνει. Απλώς ζούμε τις τελευταίες ώρες της αγωνίας εκείνης που κάθε θύμα φυσικά και αδήριτα αισθάνεται ωσάν το εγκαταλείπει η ζωή.

Και αλήθεια πώς επέρχεται ο θάνατος; Διά θανάσιμου μη ιάσιμου τραύματος και εν τέλει όταν πάψει η καρδιά να χτυπά ή ο εγκέφαλος, ο νους να δουλεύει. Και τω όντι φαίνεται πως και τα τρία αυτά συμβαίνουν στην Ελλάδα. Πάει καιρός που αυτή παρέδωσε το πνεύμα της. Πνευματικές πράξεις, και ως τέτοιες νοούνται εκείνες που αναφέρονται στην πραγματοποίηση των αξιών, χρόνια τώρα δεν συντελούνται. Ποιος ηγέτης αυτής της χώρας, αλήθεια, προσανατόλισε τον λαό για παράδειγμα να αναζητά εναγωνίως την επίγνωση της αξίας της αλήθειας, καθιστώντας αυτούς ικανούς να θεωρούν τα δεδομένα του εξωτερικού κόσμου και της πνευματικής ζωής με επίγνωση των δύο σχημάτων βάσει του αιτίου-αποτελέσματος ή βάσει του μέσα-σκοπός; Κανείς. Η πνευματική νέκρωσις απεναντίας είναι εις όλα ορατή. Επίσης, πάει καιρός που αυτή η χώρα παραδόθηκε ηθικά. Τις ηθικές δυνάμεις, στον εσωτερικό ψυχικό κόσμο του Έλληνα, τις οποίες ήταν απαιτητό ν' αφυπνίσουν κάποιοι, όπως έκαμε ο Σωκράτης και ο σωτήρας Χριστός, ποιος το έκαμε; Απεναντίας επικράτησε παν τι φθοροποιόν και διαστρεβλωτικό, παντοίου είδους κατωτέρας ορμής που δεν έπρεπε καν να εκδηλωθεί.

Τι κάνουμε τώρα; Ότι ακριβώς λέγει ο ποιητής˙ «την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου, που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανωφέλευτα θρηνήσεις. Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει» Αυτόχρημα όμως να επιστρέψουμε στις αρετές εκείνες που συνετέλεσαν στη λάμψη του ελληνικού πολιτισμού σε εποχές ακμής ή στην επιβίωση σε εποχές παρακμής δηλαδή στην διδαχή του ελληνικού πνεύματος και του χριστιανικού ήθους και να θέσουμε αυτούς ως κανόνες και οδηγούς της σύγχρονης ζωής.

Μόνο έτσι ίσως και στο πέταγμα των ορνέων, που πετούν χαμηλά πάνω από το κεφάλι μας, μπορέσουμε έστω να χαμογελάσουμε, να τους αντιτάξουμε ένα μειδίαμα, γνωρίζοντας ότι θα ξαναγεννηθούμε απ' τις στάχτες μας.