O "Καλός" μάγος απέθανε; Ζήτω ο "καλός" Βρυκόλακας!(ΜΕΡΟΣ Β')

Ιωάννου Μηλιώνη

Πέραν όμως απ' τα ιστορικά στοιχεία κι από τη λαϊκή μας παράδοση, που χαρακτηρίζει το βρυκόλακα δαιμονικό κι αποφευκταίο, η λαϊκή φιλολογία και ο κόσμος τού θεάματος αγκάλιασε, στις μέρες μας, με ενδιαφέρον την αντίστοιχη θεματολογία μετά τη συχνή προβολή αυτού τού συνδρόμου και την πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ. Έτσι, ενώ η προ­βολή τού βαμπιρισμού στη δεκαετία τού '50 έχει τρομακτικό και αποκρουστικό χαρακτήρα, προωθώντας στον αναγνώστη ή στο θεατή κυ­ρίως την τρομολαγνεία, σταδιακά τις επόμενες δεκαετίες αρχίζει να γίνεται ήπια αποδεκτή από το κοινό -προσλαμβάνοντας κάποτε και χιουμοριστική χροιά1-, μέχρι πρόσφατα, που προβάλλεται πλέον με τρόπο που να την κα­θιστά ευχάριστη και απόλυτα αποδεκτή από το μέσο άνθρωπο.Το θέμα των βρυκολάκων τροφοδοτεί και τροφοδοτείται κι από το Γκόθικ (Gothic), κί­νημα «υποκουλτούρας» του 20ου αιώνα, που υποκατέστησε το κίνημα Punk της δεκαετίας του '70 και που δανείζεται μεσαιωνικά βαρβα­ρικά στοιχεία, σκοτεινές και ανατριχιαστικές φιγούρες και δαιμονικές μορφές και λειτουρ­γεί σαν μέσο προσωπικής έκφρασης, τρόπος ενδυμασίας και είδος μυθιστοριογραφίας ή μουσικής. Κύριοι εκφραστές του είναι δυσαρε­στημένοι νέοι της μεσαίας κοινωνικής τάξης, νεόπλουτοι σε σχέση με τους γονείς τους, με αίσθημα αστάθειας και έλλειψης ταυτότητας.Το πέρασμα των βαμπίρ στον κινηματογρά­φο έγινε το 1922, όταν ο Γερμανός σκηνοθέτης Φ. Β. Μουρνάου (Friedrich Wilhelm Murnau) γύρισε το «Νοσφεράτου, μια συμφωνία τρό­μου» (Nosferatu, Eine Symphonie Des Grauens), το πρώτο βουβό ασπρόμαυρο φιλμ βαμπίρ. Από αυτό εμπνεύστηκε το 1968 ο Αμερικανός Γ. Α. Ρομέρο (George Andrew Romero) για την ταινία «Η νύχτα των ζωντανών νεκρών» (Night of the Living Dead). Ήταν το πρώτο από τρία «b-movies» τρόμου που δημιούργησαν μόδα. Είχε προηγηθεί το 1931 ο «Δράκουλας» τού Τόντ Μπράουνινγκ (Tod Browning) και το «Δράκουλας, ο Βρυκόλακας των Καρπαθίων», που γύρισε το 1958 ο Τέρενς Φίσερ (Terence Fisher) κι ανήκει στη «βρετανική σχολή τρό­μου», που εδραιώθηκε στα τέλη της δεκαετίας τού 1950 και στις αρχές τού '60.Η κουλτούρα της μάζας, εξηγούν πολλοί μελετητές, πήρε σήμερα τη θέση των αρχαίων μυθολογικών διηγήσεων. Έτσι τα βαμπίρ και τα ζόμπι γίνονται το σημερινό σύμβολο τού ταμπού των νεκρών και οι ζωντανοί νεκροί δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι σύγχρονοι απόγονοι του Δράκουλα και του Φρανκεστάϊν. Στα χρόνια που ακολουθούν εμφανίζονται δεκάδες σχε­τικοί τίτλοι από τους οποίους αναφέρουμε τυ­χαία μερικούς: «Κόρες τού σκότους» (Daughters of Darkness - 1971), «Βρυκόλακες» (Vampyres - 1974), «Τα χαμένα παιδιά» (Lost Boys - 1987), «Σχεδόν σκοτεινά» (Near Dark -1987), «Βασίλισ­σα των καταραμένων» (Queen of the damned - 2002), «Βάν Χέλσινγκ» (Van Helsing - 2004). Η πρώτη και πιό κραυγαλέα αποδοχή του «καλού» βρυκόλακα θα πρέπει να αναζητη­θεί στα γραπτά της Στέφενι Μέϊερ (Stephenie Meyer)2, της «φιλήσυχης, μορμόνου νοικοκυράς και πολύτεκνης μητέρας», που με την τετραλογία της: «Το Έπος τού Λυκόφωτος» (The Twilight Saga) έχει ξετρελάνει ειδικά τον κοριτσόκοσμο σε διεθνές επίπεδο. Το «Λυκό­φως», ένα ρομαντικό μυθιστόρημα φαντασί­ας, που κυκλοφόρησε το 2005, είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς και περιγράφει την ζωή της δεκαεπτάχρονης Ιζαμπέλας (Μπέλας) Σουάν που ερωτεύεται ένα «νέο» και ωραίο βρυκόλα­κα, τον Έντουαρτ Κάλεν θέτοντας τη ζωή της σε κίνδυνο. Το μυθιστόρημα ακολουθείται από τη «Νέα Σελήνη» (New Moon), την «Έκλειψη» (Eclipse) και τη «Χαραυγή» (Breaking Dawn). Μέχρι σήμερα, τα βιβλία έχουν πουλήσει πά­νω από 85 εκατομμύρια αντίτυπα έχοντας μεταφραστεί σε 38 γλώσσες. Το Λυκόφως γυρίστηκε σε ταινία το 2008 και απέσπασε 382.133.300 δολλάρια στο διεθνές box office, ενώ η «Νέα Σελήνη», η δεύτερη ταινία, είχε κόψει 72,7 εκατ. εισιτήρια κατά το ντεμπούτο της στους κινηματογράφους. Τα βιβλία και τις ταινίες αυτές έσπευσαν φυσικά να ακολουθήσουν κι οι σχετικές τηλε­οπτικές σειρές (tv series) πολλές από τις οποίες είχαμε την ευκαιρία να «απολαύσουμε» κι απ' την ελληνική TV. Κάποιες διατήρησαν την τηλεθέασή τους επί πολλά χρόνια σε εβδομα­διαία ή και καθημερινή βάση. Δειγματοληπτικά αναφερόμαστε στις σει­ρές: α) «True Blood»3 («Γνήσιο αίμα»), μία αμε­ρικανική τηλεοπτική σειρά, δημιουργημένη από τον Άλαν Μπόλ, που περιγράφει τη συμ­βίωση ανθρώπων και βρυκολάκων σε μια μικρή πόλη της Λουιζιάνα. Το σενάριο αφορά στη Σούκι Στάκχαουζ, που είναι ερωτευμένη με το βρυκόλακα Μπίλ Κόμπτον. Η σειρά έκανε μέχρι σήμερα τρεις σεζόν και ακολουθεί και τέταρτη. Στην Ελλάδα η σειρά ξεκίνησε το Μάιο 2010 στον ΑΝΤΙ και μέχρι στιγμής έχουν προβληθεί οι τρεις πρώτοι κύκλοι. Είναι ενδιαφέρον ότι ο ΑΝΤΙ χαρακτηρίζει το είδος της σειράς ως «επιστημονική» φαντασία. β) Δεύτερη και με αρκετή τηλεθέασή μπορεί να αναφερθεί και η σειρά «Vampire Diaries» («Τα ημερολόγια των Βρυκολάκων») παραγω­γής των Kevin Williamson και Julie Plec. Η σει­ρά αναφέρεται στη ζωή της 17χρονης Έλενας Γκίλμπερτ, που ερωτεύεται τον «νεαρό» (162 χρονών) βαμπίρ Στέφαν Σαλβατόρε στη φα­νταστική Mystic Falls, της Virginia και στις πε­ριπέτειες που προκύπτουν από τη σχέση τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Star Channel, που εκμεταλλεύεται τη σειρά στη χώρα μας, στην επίσημη ιστοσελίδα του με τον τίτλο «Οι... γητευτές των γυναικών»4 αναφέρει για τους άρρενες βρυκόλακες της σειράς μεταξύ άλλων και: «Αυτό είναι το προφίλ των πιο σέξι ανδρών στον κόσμο, σύμφωνα με διαδικτυακή ψηφοφορία στην οποία πήραν μέρος αυστηρά και μόνο γυναίκες. Ο πιο σέξι άνδρας παγκοσμί­ως δεν είναι άλλος από τον "βρυκόλακα" Robbert Pattinson, που συγκέντρωσε την συντριπτική πλειοψηφία στην ψηφοφορία του αμερικανικού γυναικείου περιοδικού "Glamour". Και επειδή τα βαμπίρ φαίνεται πως έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας και έχουν γίνει must, στην δεύτερη θέση συναντάμε τον έτερο πρωταγωνιστή του «Twilight», τον 18χρονο, τίγκα στα μούσκουλα, Taylor Lautner... Είδες φίλε μου σουξέ τα βα­μπίρ;». Ίσως από τα λίγα αυτά κατανοούμε ποιοί προωθούν το σύνδρομο του καλού και ωραίου βρυκόλακα. Τα σενάρια όλων των τίτλων είναι εντυπωσιακά πανομοιότυπα. Ο ωραίος νεαρός βαμπίρ αρνείται στην αρχή να αποδεχθεί την ερωτική σχέση με την ωραία, θνητή, νεαρή πρωταγωνίστρια από αλτρουισμό γιατί γνω­ρίζει ότι δε θα μπορέσει τελικά να αντισταθεί και να μη τη δαγκώσει Εκείνη όμως, μετά πολλές αμφιταλαντεύσεις, αποφασίζει να τον ακολουθήσει και να δεχθεί να γίνει κι εκείνη βαμπίρ κι έτσι να επωφεληθεί κι από τα «πλεο­νεκτήματα» αυτής της «μορφής ύπαρξης», την υπεράνθρωπη δύναμη, την υπερταχύτητα, τη μεταμόρφωση (νυχτερίδα κ. α.), το «διάβασμα» της σκέψης του άλλου, την υπνωτιστική επι­βολή της θέλησης στους άλλους, την «αιώνια νιότη», την αιώνια «ζωή». Μήπως όλ' αυτά -συνδυαζόμενα με την αιμοποσία- ακούγονται σε μας κάπως... δαιμο­νικά και σατανιστικά; Ας μην ανησυχούμε... η «Νέα Εποχή» έχει φροντίσει να τα παρουσι­άσει ρομαντικά, όμορφα, ηθικά κι αγγελικά πλασμένα (φιλία, αλτρουισμός, θυσία μητρική, αγνός νεανικός έρωτας...). Κι ο χορός των ΜΜΕ φροντίζει να συμπορεύεται με συνέπεια σε όλα τα επίπεδα! Θα πρέπει να συμπληρώσουμε ότι στη λαί­λαπα του βαμπιρισμού δε μπορούσαν να μην ενδώσουν και τα video games και τα computer games που έτσι κι αλλιώς πάντα ακολου­θούν τις «επιτυχημένες» κινηματογραφικές παραγωγές και τηλεοπτικές σειρές. Από τα μάλλον χαζά online Vampire Games (παιχνί­δια μέσω διαδικτύου) μέχρι τα πιο σοφιστικέ, σαν το «bitefight» (δάγκωμα/μάχη) και το «Vampires and Werewolves... allies or enemies?» (Βρυκόλακες και Λυκάνθρωποι., σύμμαχοι η εχθροί;), το διαδίκτυο βρίθει προτάσεων. Μεταξύ των PC games αξίζει να αναφερθεί το κλασσικό τού είδους adventure game (παιχνίδι περιπέτειας) «Dracula: Origin» (Δράκουλας: η προέλευση) ακολουθούμενο από μεγάλη σει­ρά άλλων τίτλων. Μέχρι και το υποτιθέμενα αθώο simulation game (παιχνίδι προσομοίω­σης), «The Sims», στις εκδόσεις του 2 και 3, διαθέτει ικανό μερίδιο από τη ζωή των βαμπίρ με ιδιαίτερα αληθοφανή κι αποκρυφιστικά συνεπή προβολή. Θα κλείσουμε με μικρή αναφορά στη χα­μηλού επιπέδου εγχώρια show business, σε σχέση με τα «Καλλιστεία Sexy Vampire 2010», που διοργανώθηκαν στο «Club Ano Kato», το Δεκέμβριο του 2009 για την εκλογή της «Μίς Βαμπιρέλα 2010», τίτλο τον οποίο διεκδίκησαν αρκετές «χαριτόβρυτες» νεαρές υπάρξεις. Δε θα επιμείνουμε στο όλο kits της διοργάνω­σης, ούτε στο ευτελές επίπεδο διαγωνιζομέ­νων, κριτών και παρουσιαστών. Εκείνο που είναι εξοργιστικό είναι η προβολή που είχε το happening από τα ΜΜΕ. Οι «επικρατέστε­ρες»: Lady D, Lady Theodosia, Lady Julia και Diva Lady φιλοξενήθηκαν, τόσο στην εκπο­μπή «Φώτης και Μαρία Live» τού Star Channel (4/1/2010), όσο και στην εκπομπή «10 με 1» του Antenna TV (13/1/2010), αλλά και το «Βήμα της Κ.», το «Κυριακάτικο Veto» κι η «Espresso» πρόβαλαν το γεγονός με τετρασέλιδα αφιερώματα, όπως και δεκάδες άλλα έντυπα. Η Lady D δήλωσε μεταξύ άλλων ότι «ειδικεύεται στα Gothic Sex Shows αλλά και στα BDSM5 Shows», ενώ η Diva Lady εξέφρασε ενθουσιασμό όταν ερωτήθηκε αν θα δεχόταν «γυναίκα στο κρεβάτι της». Οι διοργανωτές δήλωσαν φυσικά απόλυτα ικανοποιημένοι κι ότι ετοιμάζουν τη δεύτερη διοργάνωση το Δεκέμβριο τού 2011. Δε θα επιμείνουμε άλλο στην παράθεση περιπτώσεων προβολής τού συνδρόμου, ούτε θα σχολιάσουμε περαιτέρω το θέμα. Ένα μόνο αξίζει να υπογραμμιστεί: Τέτοιο παγκόσμιο πρόβλημα όπως ο βαμπιρισμός, που οι ειδικοί τον κατατάσσουν στο χώρο του σατανισμού, που οι πρακτικές του εντάσσονται στο ευρύτε­ρο πλαίσιο της σατανολατρίας, με παραδείγμα­τα όπως του Άλιστερ Κρόουλι -που «είχε τροχίσει τους κυνόδοντες του για να δίνει το "φιλί τού φιδιού" σε γυναίκες, δαγκώνοντας τους λαιμούς και τους καρπούς τους6»- ή του Anton LaVey -που καθιέρωσε το μύθο του psy vamp (psychic vampire, «ψυχικού» βρυκόλακα)7-, το κατεστημένο της «Νέας Εποχής» και της «Νέας Τάξης» το προβάλλει θετικά, σαν μέσο ψυχαγωγίας καθ' όλους τους δυνατούς τρόπους. Είναι εμφα­νές για το που ο κόσμος μας οδηγείται...Μόνο η κραταιά πίστη μας στον Κύριο μας Ιησού Χριστό και στην Εκκλησία Του είναι και η τελική ελπίδα της επιβίωσης μας σ’αυτούς τους όντως πονηρούς καιρούς.

http://www.impantokratoros.gr/

Υποσημειώσεις β' Μέρους
1. Με την ταινία και τις τηλεοπτικές σειρές της «Μπάφυ, της σφαγέως των βρυκολάκων» (Buffy the Vampire Slayer) κ. α.
2. Βλ. και: «Διάλογος», τ. 59, Ιανουάριος-Μάρτιος 2010, σελ. 27.
3. http://el.wikipedia.org/wiki/True_Blood
4. 28/9/2011. http://www.star.gr/hot_of_the_day/56740/
5. Bondage, Discipline / Dominance, Sado-Masochism. Δουλεία, πειθαρχία/κυριαρχία, σαδο-μαζοχισμός. «Ερω­τικά παιχνίδια» εξουσίας κι επιβολής που εξελίσσονται σε βασανιστήρια και κάποτε και σε δολοφονία τού «ερω­τικού» συντρόφου.
6. Εφημ. «Χρυσή Αυγή», 1/2/2002, αρ.φύλ. 407, σελ. 6 και «Διάλογος», τ. 63, Ιαν.-Μάρ. 2011, σ. 23.
7. http://en.wikipedia.org/wiki/Psychic_vampire

Διαβάστε Περισσότερα

O "Καλός" μάγος απέθανε; Ζήτω ο "καλός" Βρυκόλακας!(ΜΕΡΟΣ Α')

του κ. Ιωάννου Μηλιώνη.

Μέλους της Πανελλήνιας Ένωσης Γονέων

Πάνω από μία δεκαετία, βομβαρδιζόμασταν, εμείς και τα παιδιά μας, με όλους τους δυνατούς τρόπους, από τα ΜΜΕ και το αδίστακτο μάρκετινγκ των εκατοντά­δων ενδιαφερομένων φορέων διεθνώς, αλ­λά και στη χώρα μας, με το προφίλ του «καλού» μάγου, με πρωταγωνιστή του εί­δους τον ήρωα της J. Κ. Rowling νεαρό μά­γο Χάρι Πότερ. Κι ενώ ο «βομβαρδισμός» δε σταμάτησε από το 1997 -με την κυκλοφο­ρία του πρώτου βιβλίου- μέχρι το 2011 -με την προβολή του 2ου μέρους της έβδομης ταινίας- οι συντελεστές αυτής της πρωτο­φανούς στα χρονικά της ανθρωπότητας παγκόσμιας πλύσης εγκεφάλου απεφάσι­σαν ότι θα πρέπει να συνεχιστεί η «επιχεί­ρηση» εις το διηνεκές με τη δημιουργία, στο Orlando της Florida[1], από τη Warner Bros, σε συνεργασία με τη Universal Studios, του «Πάρκου Διασκέδασης Χάρι Πότερ» (The Wizarding World of Harry Potter) -κάτι αν­τίστοιχο με τα διάφορα Disney Lands-, που άνοιξε στο κοινό το 2010.

Επειδή όμως, όσο και καλοστημένο να είναι από τη «Νέα Εποχή» ένα τέτοιο σενά­ριο, το κοινό κάποτε αρχίζει να κουράζεται, οι διεθνείς εγκέφαλοι για την υποδούλωση του ανθρώπου έσπευσαν να βρουν το υποκατάστατο· και το βρήκαν στο «πρόσωπο» του βαμπίρ. Σε παλαιότερο τεύχος του «Διαλόγου»[2] είχαμε ασχοληθεί με το θέμα των βρυκολάκων, από τη «μεταφυσική» του ή μάλλον από την αποκρυφιστική του πλευρά και θα άξιζε να μελετηθεί και πάλι σοβαρά εκεί­νο το άρθρο. Σήμερα όμως η χιονοστιβάδα που λέγεται «βαμπιρισμός» και που έχει κατακλύσει όλους τους τομείς της ζωής μας (φιλολογία, θέαμα, «τέχνη», παιχνίδι κ. ά., ακόμη και την πορνογραφία) καθιστά την επαναφορά μας στο θέμα απολύτως αναγκαία.Αλλά ας δούμε πρώτα τι είναι οι βρυκόλακες; Είναι, σύμφωνα με τη λαϊκή αντίλη­ψη, οντότητες που βγαίνουν από τον τάφο τους για να πιούν το αίμα των ανθρώπων, αφού δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό; Τι πιστεύει ο λαός μας για τους βρυκόλακες; Πρόκειται ή όχι για χθόνιες οντότητες; Τι λέει η παράδοση γι’ αυτούς, και πώς αντιμετωπίζει το θέμα η Εκκλησία μας; Ο βρυκόλακας, βουρδούλακας, βαμπίρ κ. ά. αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του λαϊκού θρύλου στην παγκόσμια μυθο­λογία. Κατά τη γνωστή συγγραφέα του είδους Κάρεν Τόμπσον (Karen Thompson) και τη μελέτη της για τη μυθολογία των βαμπίρ[3], ο βρυκόλακας αντιπροσωπεύει «ένα φάντασμα που έχει επιβληθεί μέσω του φόβου εδώ και αρκετούς αιώνες σχεδόν σε όλο τον κόσμο». Παρά τις αποστάσεις -τόπου και επο­χής- που χωρίζουν τους διάφορους πολι­τισμούς, οι ιστορίες που αφορούν τα βαμ­πίρ είναι εντυπωσιακά ομοιόμορφες. Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι οι περισσότερες από τις περιγραφές επιθέσεων βαμπίρ προέρ­χονται από την Κίνα, την Ελλάδα και τα σλαβικά έθνη. Κι αυτό είναι απορίας άξ­ιο, καθόσον, ενώ οι σλάβοι γειτνιάζουν το­πικά με τον ελλαδικό χώρο, η Κίνα, τόσον εδαφικά όσο και πολιτισμικά, απέχει πολύ από τη βαλκανική χερσόνησο[4].

Ο βρυκόλακας αντικατοπτρίζει μεταξύ άλλων, τον πρωτόγονο φόβο του μακράν της Εκκλησίας ανθρώπου για το θάνα­το, τους νεκρούς και την αναζήτηση της αθανασίας. Όλα αυτά συγκλίνουν στο πέ­ρασμα του χρόνου για να μας δώσουν τη σύγχρονη και σχετικά περίπλοκη εικόνα του σημερινού βαμπίρ. Το σημαντικότερο γεγονός για το βρυκόλακα είναι ότι «ζει» πέρα από το φυσικό θάνατο, ενώ οι μύθοι οι σχετικοί με την προέλευση του υποδεικνύουν μια πολύ ισχυρή σύνδεση με το σύμβολο του φιδιού. Το βαμπίρ συνδέεται με τους αρχαίους μύ­θους της γονιμότητας, και λόγω της συμ­βολικής σχέσης φιδιού και γονιμότητας, και λόγω των ζωικών χαρακτηριστικών του βαμπίρ που επαναλαμβάνονται, όπως ο τρόπος του ύπνου του, η επιστροφή του εκ νεκρών και η ανανέωση του μέσω της επαφής του με τη ζωή. Δύο μύθοι που σχετίζονται με την προέλευση του βαμπίρ είναι παρόμοιοι και είναι πιθανώς παραλλαγές του ίδιου λαογραφικού μοτίβου. Ο πρώτος σχετίζεται με την ιστορία της Λάμιας, της βασίλισσας της Λιβύης, που αγαπήθηκε από το Δία, με το παιδί που γεννήθηκε από την ένωσή τους και με τη ζηλοτυπία της Ήρας που έκλεψε το νήπιο. Η Λάμια αποσύρθηκε σε μια σπηλιά κι άρχισε να περιπλανιέται τις νύχτες, κλέβοντας και τρώγοντας τα νεο­γέννητα μωρά, ενώ αργότερα οι προτιμή­σεις της επεκτάθηκαν στην αποπλάνηση νεαρών ανδρών, που τους σκότωνε είτε κάνοντας έρωτα μέχρι θανάτου ή πίνοντας το αίμα τους. Η μυθολογία την περιγράφει με σώμα ερπετού από τη μέση και κάτω και φτερά. Τα σύγχρονα θηλυκά βαμπίρ συ­χνά παρουσιάζονται εικαστικά με χλωμό δέρμα, κάτω άκρα ερπετού, κόκκινη τριχο­φυία, πράσινα μάτια και φτερά δράκοντα. Ο δεύτερος μύθος αφορά στη Λίλιθ, την υποτιθέμενη πρώτη σύζυγο του Αδάμ, που συναντούμε σε διάφορα αρχαία θρησκεύ­ματα και στον αποκρυφισμό. Η Λίλιθ ήταν θηλυκός δαίμονας στη μυθολογία των λα­ών της Μεσοποταμίας, που σχετιζόταν με τον άνεμο και επιστεύετο ότι έβλαπτε τα παιδιά[5]. Ταλμούδ και Μιντράς[6], εμφανί­ζουν τη Λίλιθ σα νυχτερινό δαίμονα, που όπως λέγεται δημιουργήθηκε ταυτόχρονα με τον Αδάμ, από τον ίδιο πηλό -επομέ­νως ήταν ίση του σε όλα- αλλά αρνήθηκε υπακοή στον Αδάμ, έβγαλε φτερά και πέ­ταξε μακριά του, αφού πρώτα πρόφερε το τετραγράμματο, το απαγορευμένο όνομα του Θεού. Αναζητώντας τη Λίλιθ τη βρίσκουμε για πρώτη φορά σε αρχαία Σουμερικά μυστικιστικά γραπτά και φυλαχτά ως Λιλλάκε, που είναι το απόκρυφο όνομα της Θεάς Μπελίλι. Την ξανασυναντάμε ως Μπααλάτ -παράφραση του «Μπελίλι»- στους Καϊνίτες[7] κι αργότερα, στις Εβραϊκές δο­ξασίες σαν θηλυκό δαίμονα της έρημου. Η πρώτη σοβαρή αναφορά της Λίλιθ γίνεται στο Εβραϊκό Ταλμούδ. Στα Καμπαλιστικά γραπτά αναφέρεται κυρίως ως σύντροφος του Σαμαήλ (του Σατανά) και ως η θηλυκή έκφρασή του. Αναφέρεται επίσης και ως η προσωποποίηση του πειρασμού της Εδέμ καθώς και ως το πρώτο Succubus[8]. Συναντάμε τη Λίλιθ στη ζωγραφική από το Μεσαίωνα έως τις μέρες μας, όπου αναπαριστάται ως ο πειρασμός του Αδάμ και της Εύας, είτε σαν φίδι με γυναικείο κεφά­λι, είτε και σαν γυναίκα που τους προσφέ­ρει τον καρπό. Το 19ο αιώνα, ο Καρλ Γιουγκ (ψυχολόγος και αποκρυφιστής) τη χρησιμοποιεί σαν έκφραση και προσωποποίηση του αρσενικού άνιμους, της δήθεν θηλυκής πλευράς του άνδρα, που βρίσκεται καταπι­εσμένη. Τον ίδιο αιώνα, η Λίλιθ αρχίζει να μεταλλάσσεται, από πλάσμα δαιμονικό σε σύμβολο θηλυκότητας. Οι φεμινίστριες -κυρίως οι προερχόμενες από τη «Θεοσοφική Εταιρία» της Έ. Π. Μπλαβάτσκυ- τη λατρεύουν ως το αυθεντικό θηλυκό ίνδαλμα που απαρνείται ακόμα και τον κήπο της Εδέμ για χάρη της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας της· φυσικά η δαιμονική και η παιδοκτόνος πλευρά της παραμερίζονται τώρα και απορρίπτονται. Τα νεοπαγανιστικά κινήματα (Wicca κ. ά.) αποδέχονται τη Λίλιθ ως θεότητα-προστάτιδα της σκο­τεινής γυναικείας πλευράς, αλλά και του γυναικείου ερωτισμού. Λατρεύεται όμως μέχρι τις μέρες μας και από διάφορα σκο­τεινά τάγματα με την αρχική της μορφή, ως αρχόντισσα του σκότους και ως η ηγέτι­δα των άυλων βαμπίρ (incubi και succubi).

Τόσο η Λάμια όσο και η Λίλιθ έχουν μια ισχυρή σχέση με το φίδι. Και οι δύο αποπλανούσαν τα αρσενικά θύματά τους και τα οδηγούσαν στο θάνατο. Σε μια από τις μεταφράσεις της Βίβλου, συγκεκριμένα τη Vulgata[9], η μετάφραση του ονόματος Λίλιθ είναι Λάμια[10]. Σε ένα και μοναδικό στίχο της Παλαιάς Διαθήκης[11] η σχετική αναφορά ερμηνεύεται από δυτικούς μετα­φραστές κατά τρόπον που να παραπέμπει στη Λίλιθ[12] .Στην εξάπλωση του μύθου των βρυκολάκων φαίνεται πως ευθύνονται, εκτός των λαϊκών και κάποιοι κληρικοί, απλοί άνθρωποι της υπαίθρου. Μέχρι το Σχίσμα του 1054 μ.Χ. η Εκκλησία δεν είχε συγκεκριμένη στάση στο ζήτημα αυτό[13] . Τελικά και η Εκκλησία και ο παπισμός αποδέχθη­καν ότι τα περί βρυκολάκων συνιστούν δι­δασκαλίες περί δαιμονίων. Στην προσπά­θειά της η Εκκλησία να εκριζώσει αυτή την ειδωλολατρική δεισιδαιμονία χρησιμο­ποίησε σε κάποιες περιπτώσεις επιλεκτικά τους εξορκισμούς και τα αγιαστικά της μέσα, τον «αγιασμό», το αντίδωρο και τον Εσταυρωμένο. Αν και σε κάποιες περιπτώ­σεις και κληρικοί αναπαρήγαγαν τον μύθο για την καταπολέμηση των βρυκολάκων με μελέτες και συγγράμματα, κυρίως κα­τά το διάστημα 1600-1800, από λόγιους μοναχούς γράφτηκαν εκατοντάδες πραγ­ματείες, στις οποίες γινόταν απόπειρα εκλογίκευσης του θέματος, όπως π.χ. ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης που κατα­δικάζει στο Πηδάλιο όσους ασχολούνταν με τέτοια θέματα. Δύο ιστορικά πρόσωπα φαίνεται να ευθύνονται για την αναβίωση του μύθου για τους νεκροζώντανους γύρω στους 15ο και 16ο αιώνες. Πρώτος αναφέρεται ο Βλαντ ΙΙΙ’, Πρίγ­κιπας της Βλαχίας (1431-1476), που πέρασε στην ιστορία και ως Βλαντ Τέπες Ντράκουλα (Vlad Tepes), δηλαδή, «Βλαντ ο ανασκολοπιστής», γιός του Ντακούλ[14] , ηγεμόνας της Βλαχίας, δημοφιλής ήρωας στη Ρου­μανία και στη Μολδαβία, που «μετεξελί­χθηκε» από τον Άγγλο μυθιστοριογράφο Μπραμ Στόουκερ[15], το 1897, στον περιβό­ητο Κόμη Δράκουλα των Καρπαθίων. Ο Στόουκερ εμπνεύστηκε από την ιστορική φιγούρα του κόμη της Τρανσυλβανίας, ο οποίος βέβαια δεν ήταν βαμπίρ, αλλά ήρω­ας αγωνιστής κατά των Τούρκων κατακτη­τών στην περιοχή. Οι προφανώς σκληρές και βάρβαρες μέθοδοι της εποχής (ανασκολοπισμός-παλούκωμα κ. ά.) ήταν ο λόγος που ο Βλαντ ΙΙΙ’ έμεινε στην ιστορία ως «ο ανασκολοπιστής Πρίγκιπας» (Kaziglu Bey). Το δεύτερο πρόσωπο που έδωσε τροφή στους μύθους περί βρυκολάκων είναι η Ελίζαμπεθ Μπάθορυ (Countess Erzsebet Bathory de Ecsed), (1560-1614) -με καταγω­γή από τις πιο αριστοκρατικές οικογένειες της Ουγγαρίας-, μια γυναίκα που έμεινε στην ιστορία ως η «Ματωμένη Κόμισσα». Παντρεμένη με τον κόμη Φέρεντς Ναντάσντυ, στρατιωτικό, αρκετά μεγαλύτερό της, περιγράφεται ως μια εξαιρετικά όμορφη γυναίκα, η οποία όμως έκρυβε ένα διεστραμμένο και σαδιστικό χαρακτήρα[16]. Όταν ο άντρας της, ως στρατιωτικός, έλει­πε αρκετό καιρό από την συζυγική εστία, η Ελίζαμπεθ εκτόνωνε τις σαδιστικές της τάσεις πάνω στις υπηρέτριές της, κάτι που δεν εθεωρείτο μεμπτό την εποχή εκείνη, όταν επρόκειτο για το σωφρονισμό υπηρε­τών και ειδικά όταν αφορούσε σε ανθρώ­πους κατώτερης κοινωνικής τάξης. Σύμ­φωνα μάλιστα με κάποιες πηγές ο ίδιος ο κόμης «εκπαίδευσε» την γυναίκα του στην «τέχνη» των βασανιστηρίων και σε σατανιστικές τελετουργίες. Όταν ο Ναντάστυ πέθανε, το 1601 η Ελίζαμπεθ συνέχισε, στο οικογενειακό της φέουδο κοντά στην Μπρατισλάβα, το αγαπημένο της σπορ, τον σαδισμό πάνω στις υπηρέτριές της, δι­ανθισμένο με πρακτικές ομοφυλοφιλίας. Καθώς τα έργα της γίνονταν γνωστά στην τοπική κοινωνία κι οι κάτοικοι απέφευγαν να στέλνουν τις κόρες τους να μπουν στην υπηρεσία της, οδηγήθηκε στη λύση της απαγωγής νεαρών κοριτσιών από τις οι­κογένειες των χωρικών που ζούσαν γύρω από το κάστρο/κολαστήριο. Με τα πρώτα σημάδια γήρατος, η Ελίζαμπεθ ξέφυγε από κάθε όριο. Κατέφυγε στη μαγεία, σκοτώνοντας νεαρές παρθέ­νες για να κάνει μπάνιο στο αίμα τους και να διατηρήσει, όπως πίστευε, τη νεότητα και την ομορφιά της. Η αρχή του τέλους ήλθε όταν «έκανε το λάθος» να σκοτώσει δύο νεαρές αριστοκράτισσες. Ο βασιλιάς Ματίας Β', εξάδερφός της, έστειλε αντιπρο­σωπεία να ξεκαθαρίσει τα συμβαίνοντα στο κάστρο Csejthe. Οι εικόνες που αντίκρι­σαν οι απεσταλμένοι παραπέμπουν σε εφι­αλτικό θέαμα, με πτώματα παντού, ωχρά από την αποστράγγιση του αίματός τους. Η κόμισσα συνελήφθη και οδηγήθηκε σε δίκη. Οι κατηγορίες, βαρύτατες: φόνος, λυκανθρωπία, βαμπιρισμός, σαδισμός. Δια­βάστηκε και το ημερολόγιό της όπου είχε καταγράψει 850 θύματα της. Τέλος, ενώ οι συνένοχές της δεν απέφυγαν το θάνατο, εκείνη καταδικάστηκε σε εγκλεισμό στον πύργο της όπου χτίστηκε ζωντανή και πέ­θανε μετά 3 χρόνια.

 

http://www.impantokratoros.gr/

Υποσημειώσεις Α' Μέρους

[1] http://en.wikipedia.org/wiki/The_Wizarding_World_ of_Harry_Potter

[2] «Διάλογος», τ. 32, Απρίλιος - Ιούνιος 2003, σσ. 25-29.

[3] http://kekrops.tripod.com/Mythology_Vampire.html

[4]  http://www.e-telescope.gr/el/mystery-and-strange/300-vampires-in-myth

[5] http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CE%B8

[6] Midrash: Μέθοδος βιβλικής ερμηνείας από τους εβραίους ραββίνους. Αποτελεί ραββινική παράδοση για τη συμπλήρωση των «κενών» στη Βίβλο. Σχετίζεται και με την αυθαίρετη καμπαλιστική ερμηνεία των Γραφών.

[7] Μερίδα του κινήματος των Γνωστικών του 2ου μ.Χ. αιώνα. Θεωρούσαν το Θεό της Παλαιάς Διαθήκης κατώ­τερο ον και τύραννο και τιμούσαν τον Κάιν ως τον κάτοχο της αληθινής γνώσης, που διά μέσου των αιώνων μετα­δόθηκε σε όλους τους αποβλήτους της Αγίας Γραφής μέ­χρι τον Ιούδα. Νομιμοποιούσαν την ανηθικότητα, ερμη­νεύοντας και βιώνοντας την ευαγγελική ελευθερία ως ακολασία.

[8] Succubus (πληθ.: succubi): Θηλυκός δαίμονας που πιστεύεται ότι επισκέπτεται άντρες στη διάρκεια του ύπνου και προχωρεί σε σεξουαλική επαφή μαζί τους.

[9] Η λατινική μετάφραση της Αγίας Γραφής. Έγινε στο τέλος του 4ου αιώνα μ.Χ., εντολή του Πάπα Δάμασου Α' και υιοθετήθηκε από τους παπικούς.

[10] http://www.etymonline.com/index.php?search=Bible +translations&searchmode=none

[11] «εκεί ενόσσευσεν εχίνος, και έσωσεν η γη τα παι­δία αυτής μετά ασφαλείας, εκεί συνήντησαν έλαφοι και είδον τα πρόσωπα αλλήλων...» (Ησαΐας ΛΔ' 15).

[12]  http://www.youtube.com/watch?v=6D3ssTsZdmI

[13]  http://www.livepedia.gr/content-provides/periskopio/crypto/3386BRIKOLAKES.pdf

[14]  Βλαντ ΙΙ', πατέρας του Βλαντ ΙΙΙ’, ο επονομαζόμε­νος «Δράκος» (Dracul), μετά την εισαγωγή του, το 1431, στο «Τάγμα του Δράκου» (Order of the Dragon), ιδρυθέν από τον αυτοκράτορα της «Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατο­ρίας» Σιγισμούνδο.

[15]  http://www.focusmag.gr/articles/view-article.rx?oid= 395124

[16]  http://foititikospalmosistoria.blogspot.com/2010/12/ blog-post.html

Διαβάστε Περισσότερα

Η ιστορικότητα του κόμη Δράκουλα της Βλαχίας

Ιστορική Μελέτη για τη σύνδεση του (λογοτεχνικού) Κόμη Dracula με τον (ιστορικά υπαρκτό) Πρίγκιπα της Βλαχίας Vlad Tepes

Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, έχουμε ακούσει την ιστορία του αιμοδιψή πρίγκιπα των Καρπαθίων. Μια τραγική και ευγενική φιγούρα που η ίδια του η φύση τον καταδίκασε να τιμωρείται αιώνια, πίνοντας το αίμα των θυμάτων του. Ενέπνευσε με πολλούς τρόπους τη σύγχρονη τέχνη ώστε να την επηρεάσει. Κυρίως όμως επηρεάστηκε από αυτήν.. Έτσι ο μύθος του Κόμη Δράκουλα πήρε πολλές μορφές. Ο ίδιος ο Κόμης μεταμορφωνόταν στα χέρια κάθε καλλιτέχνη. Κάπως έτσι κατέληξε σήμερα να έχει απομακρυνθεί τόσο από την πραγματικότητα, ώστε να θεωρείται εξ’ ολοκλήρου γέννημα της λογοτεχνικής φαντασίας..

Υπήρξε πραγματικά ο Κόμης Δράκουλα; Είχε τις βαμπιρικές δυνάμεις που ο θρύλος του καταλογίζει; Ποια κοινά σημεία έχει κρατήσει με την πραγματική ιστορία; Αυτά είναι μερικά μόνο από τα μυστικά του “Κόμη” που έχουμε σκοπό να ξεκλειδώσουμε..

Η βίαιη ιστορία του άρχοντα της Τρανσυλβανίας..

Η σκοτεινή προσωπικότητα του Κόμη Δράκουλα εμπνεύστηκε από τον πρίγκιπα της Βλαχίας, Βλαντ Τσέπες. Γιος του Βλαντ Νρακούλ και εγγονός του ηγεμόνα(βοεβόδα) της Βλαχίας Μιρτσέα του Γηραιού, γεννήθηκε στην πόλη Σιγκισοάρα το 1431 μ.Χ.. Ήταν ο ίδιος, που μετά από χρόνια θα αποτελέσει τον φόβο για ολόκληρη την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ως η ενσάρκωση του Τρόμου. Μια Αυτοκρατορία που την εποχή εκείνη αποτελούσε φόβητρο για τον υπόλοιπο κόσμο, μιας και είχαν περάσει λίγα χρόνια από την άλωση της Κωνσταντινούπολης..

Ο «εφιάλτης» των Οθωμανών “δημιουργήθηκε” από τον ίδιο τον Σουλτάνο. Μια σειρά από τυχαία γεγονότα τον οδήγησαν αιχμάλωτο στην Αυτοκρατορία, όταν στην ηγεμονία της Βλαχίας ήταν ο πατέρας του. Είχε δοθεί ως αντάλλαγμα μαζί με τον αδερφό του Ράντου, για την ελευθερία του πατέρα του. Κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας έμαθε την τουρκική γλώσσα και έγινε δέκτης ανώτερης στρατιωτικής παιδείας. Κάτι που θα αποδειχτεί λάθος για τους τότε δασκάλους του, τους Οθωμανούς. Αποφυλακίστηκε το 1448 και περίμενε αρκετά χρόνια, έως ότου έρθει η στιγμή να εφαρμόσει όσα είχε μάθει..

Το 1456, ύστερα από πολύ υπομονή και ταλαιπωρία, ο Βλαντ αναλαμβάνει την ηγεμονία της Βλαχίας. Από τότε και μέχρι τον θάνατο του, δεν θα περάσει μέρα που να μην αποδεικνύει την απάνθρωπη σκληρότητα του. Η μέθοδος που χρησιμοποιούσε για να θανατώνει τους εχθρούς του, αν και φρικτή, ήταν αυτό που σήμερα θα ονομάζαμε ψυχολογικό πόλεμο.. Η μέθοδος του ανασκολοπισμού. Κάρφωνε τους αιχμαλώτους σε παλούκια, συνήθως ζωντανούς, και άφηνε τα πτώματα τους ως τροφή για τα όρνια.. Το 1459 δεν διστάζει να σκοτώσει 20.000 βογιάρους (αριστοκρατικές οικογένειες) μαζί με τους συγγενείς και όλους τους υπηρέτες. Σε οποιονδήποτε διαφωνούσε μαζί του, στους στρατιώτες που έδειχναν δειλία, στα κατώτερα κοινωνικά στρώματα για το παραμικρό παράπτωμα και σε όλους τους παρανόμους, εφάρμοζε την ίδια μέθοδο..

Στο αποκορύφωμα της δαιμονικής αγριότητας του, δεν δίστασε να βάλει μπροστά ένα σχέδιο εξολόθρευσης των «άχρηστων υπηκόων» του. Ξεκίνησε να θανατώνει όλους τους ηλικιωμένους, ανάπηρους, φτωχούς και γενικά αδύναμους. Με κυνισμό έλεγε ότι το κάνει για το καλό τους και το καλό της χώρας. Τους γλίτωνε από τα βάσανα τους και ταυτόχρονα μείωνε τον αριθμό των φτωχών του κράτους.. Έτσι προήλθε, ο γνωστός στους περισσότερους από εμάς, Βλαντ Τσέπες.. ή αλλιώς Βλαντ ο Ανασκολοπιστής..

Αν και απάνθρωπα βίαιος, υποστήριζε ότι ήταν Χριστιανός. Έκανε μάλιστα και αρκετές χρηματικές δωρεές στις μονές του Αγίου Παντελεήμονα και του Φιλόθεου στο Άγιον Όρος.. Ένας συνδυασμός αλλόκοτος, η ενσάρκωση του Κακού πίστευε στην Αγάπη της Ορθόδοξης Εκκλησίας.. Μια σχέση παράλογη, που δεν μπορούσε να είχε γεννηθεί σε αυτόν τον κόσμο.. Ο ίδιος ο Βλαντ Τσέπες φάνταζε αλλόκοσμος..

Ο Βλαντ αναγκάστηκε να πολεμήσει μόνος του τον επεκτατικό στρατό του Σουλτάνου. Ύστερα από την αδιαφορία των Δυτικών μοναρχών, την προδοσία του Βασιλιά των Ούγγρων, Ματθία Κορβίνο (θυμίζει κάτι από τον Κορβίνους του Underworld;), η μάχη φαινόταν άνιση. Μια σίγουρη σφαγή των Βλάχων από 60.000 Οθωμανούς που όδευαν ανενόχλητοι προς την χώρα τους.. Με κεφαλή τον ίδιο τον Σουλτάνο. Ο φόβος όμως που υπήρχε στο στρατόπεδο των Βλάχων, δεν προερχόταν από την δύναμη του εχθρικού στρατού, αλλά από τον ίδιο τον ηγέτη τους.. Κανένας δεν έκανε πίσω στο άκουσμα της φράσης «όποιος σκέφτεται τον θάνατο να μην έλθει μαζί. Να κάτσει εδώ..». Ήξεραν ότι το «κάτσει» είχε διαφορετική σημασία για τον ηγεμόνα τους.. Έτσι, 22.000 ντόπιοι που στην σύνθεση τους υπήρχαν και 12χρονα παιδιά, κατάφεραν να ανακόψουν την προέλαση 3πλάσιας στρατιωτικής δύναμης. Στις τάξεις της οποίας μάλιστα υπήρχαν άριστα εκπαιδευμένοι φονιάδες, δίχως καμιά εξαίρεση..

Ο «στρατός ανάγκης» των Βλάχων(που ο Βλαντ τον αποκαλούσε «μεγάλο στρατό») κατάφερε να τρέψει σε φυγή τον Σουλτάνο. Ο Βλαντ Τσέπες έπαιξε καταλυτικό ρόλο και για τα δύο στρατόπεδα. Από τη μια οι πολεμιστές του προτιμούσαν να πεθάνουν παρά να υποστούν την αγριότητα του ηγέτη τους, και από την άλλη η στρατηγική του ευφυΐα έφερε την αριθμητική ανισότητα σε δεύτερη μοίρα.

Μια αιφνιδιαστική και τρομακτική επίθεση κατά την διάρκεια της νύχτας, καθώς και ένα αποτρόπαιο τοίχος που έχτισαν οι άνθρωποι του, καταρράκωσε το ηθικό κάθε στρατιώτη των Οθωμανών. Τι και αν στον αριθμό, στον εξοπλισμό και στην εκπαίδευση οι Οθωμανοί υπερτερούσαν; Η φρίκη και ο τρόμος ήταν κάτι το πρωτόγνωρο γι’ αυτούς. Δεν ήξεραν πώς να τα αντιμετωπίσουν..

Οι Θεριστές του Κόμη και το Δάσος των Νεκρών..

Αν και ο Βλαντ συνεχώς υποχωρούσε, όλα ήταν έβαιναν με το σχέδιο του.. Την 17η Ιουνίου του 1462 οι «θεριστές» του επισκέφτηκαν το στρατόπεδο του Σουλτάνου. «Μέσα στη σκοτεινή νύκτα, άνθρωποι λυγεροί σαν τα θηρία ξεπήδησαν κάτω από τις πυκνές φυλλωσιές των δέντρων. Έβγαιναν τσούρμα- τσούρμα ώσπου έφτασαν κάπου στις 10.000. […] Ο απεριόριστος τρόμος του αφέντη τους, που βρισκόταν ανάμεσα τους, ο σφοδρός πόθος να εκδικηθούν αυτόν που ήρθε να ληστέψει το βιός τους, είχαν σφραγίσει τα στόματα τους. Μόλις έφτασαν στην άκρη του στρατοπέδου.. μια άγρια ιαχή έσκισε τον άφωτο αγέρα και οι θεριστάδες άρχισαν […] είχαν αποκάμει να θερίζουν τα ζωντανά σπαρτά. Οι Ρουμάνοι έστριψαν.. και ο γοργός αγέρας του πρωινού τους έσπρωξε πίσω στο δάσος, απ’ όπου είχαν έρθει..» *(1)

Οι «θεριστές», μαζί με τον Βλαντ Τσέπες, βγήκαν κάτω από το φως του φεγγαριού, έσπειραν τον θάνατο θερίζοντας ζωές και με την εμφάνιση του ηλίου χάθηκαν, έτσι ξαφνικά όπως εμφανίστηκαν..

Στόχος τους ήταν η σκηνή του Σουλτάνου και η δολοφονία του. Ένα λάθος όμως, τους οδήγησε αρχικά στις σκηνές δύο αξιωματούχων. Τελικά, όταν έφτασαν στην σκηνή του Σουλτάνου, η φρουρά των γενίτσαρων είχε ήδη παραταχθεί, έτοιμη να θυσιαστεί. Ο ήλιος είχε ήδη κάνει την εμφάνιση του.. Έτσι υποχώρησαν δίχως να ολοκληρώσουν τον «θερισμό».. Η επίθεση της 17ης Ιουνίου έσπειρε την απελπισία στο στρατόπεδο του Μωάμεθ Β’. Με δυσκολία Οθωμανοί σύμβουλοι τον έπεισαν να μην εγκαταλείψει τον στρατό του. Όπως αποδείχτηκε είχαν λάθος..

Την επόμενη μέρα, ο Οθωμανικός στρατός ξεκινάει την προέλαση με σκοπό την ολοκληρωτική εξολόθρευση του Βλαντ. Ακόμα και με τις χθεσινές μεγάλες απώλειες, οι αριθμητική αναλογία ήταν δυσανάλογα υπέρ τους.. Η μάχη αυτή όμως δεν έμελλε να γίνει ποτέ..

Τα στρατεύματα συνάντησαν στο δρόμο τους ένα δάσος. Είχε μήκος τριών χιλιομέτρων και πλάτος ενός.. Ένας δάσος από παλούκια τα οποία διαπερνούσαν πτώματα Οθωμανών συμπολεμιστών τους.. Τα νεκρά κορμιά βρίσκονταν σε αποσύνθεση, το σκηνικό συμπλήρωναν τα όρνια που τρέφονταν από την σάπια σάρκα..

Οι Οθωμανοί είχαν αποδείξει αρκετές φορές ότι ήταν οι καλύτεροι πολεμιστές στον γνωστό τότε κόσμο.. Αλλά αυτό ήταν κάτι αλλόκοσμο, κάτι δαιμονικό. Αμέσως ο Σουλτάνος διέταξε υποχώρηση και ο θρύλος του ενσαρκωμένου Τρόμου, Βλαντ Τσέπες, απλώθηκε σε όλη την Ευρώπη και την Οθωμανική Αυτοκρατορία..

Ακόμα και όντας φυλακισμένος του Ούγγρου Ματθία Κορβίνου, αφού τον πρόδωσε για δεύτερη φορά με μόνο κίνητρο μια πλαστή επιστολή, αποτελεί φόβητρο για τους Οθωμανούς. Ο Ούγγρος Βασιλιάς τον χρησιμοποιεί ως διπλωματικό χαρτί απειλώντας κάθε τόσο τον Σουλτάνο, Μωάμεθ Β’, ότι θα τον αφήσει ελεύθερο. Μια πρόταση που αρκούσε ώστε ο τελευταίος να γίνει πιο διαλλακτικός..

Όταν ο Βλαντ πεθαίνει το 1476, ύστερα από ένα χρόνο ελευθερίας για τον ίδιο και θανάτου για τους Οθωμανούς στρατιώτες, ο Σουλτάνος δεν δέχεται να το πιστέψει. Το κεφάλι του, δίχως το υπόλοιπο σώμα, ταξιδεύει μέχρι τον ίδιο ως απόδειξη των αναπάντεχων νέων..

Ο Βλαντ Τσέπες, γιος του Βλαντ Ντρακούλ, τρόμος και ζωντανός εφιάλτης των αντιπάλων του, πεθαίνει.. Με τον θάνατο του όμως αρχίζει και η γέννηση ενός θρύλου. Η γέννηση του μυθικού βαμπίρ Κόμη Δράκουλα και ένας “δεύτερος θάνατος” του ιστορικού ηγέτη της Ρουμανίας..

Η «γέννηση» του Κόμη Δράκουλα..

Πως όμως ο σκληρός, απάνθρωπος και πολεμοχαρής ηγέτης κατέληξε ευγενής εραστής και μάλιστα θηλυπρεπής στην τελευταία εμφάνιση του στους κινηματογράφους(Van Helsing, 2004);

Η πρώτη, ευρέως γνωστή, λογοτεχνική προσέγγιση του θρύλου του Βλαντ του Ανασκολοπιστή έγινε από τον Μπραμ Στόουκερ. Το κλασσικό πλέον «Dracula» του 1897, αν και αποτυχημένο ως προς την ιστορική του αξιοπιστία, εντούτοις η συγγραφική του ικανότητα και η σκοτεινή του φαντασία ήταν υπεραρκετές ώστε ο φανταστικός του μύθος να εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο.. Κάπως έτσι ξεχάστηκε η πραγματική ιστορία του Βλαντ Τσέπες..

Η μεταμόρφωση του σκληρού Βλάχου ήρωα ήταν σταδιακή.. Με την πάροδο των χρόνων, αλλά και με την παρέλαση τόσων καλλιτεχνικών προσεγγίσεων, έγινε ο απέθαντος ευγενής που γνωρίζουμε σήμερα. Κατέληξε να θεωρείται μια εκλεπτυσμένη μορφή του Κακού και σε καμία περίπτωση ο σκληρός και βίαιος δολοφόνος που το παρελθόν μας εξιστορεί..

Ήταν καταραμένος να ζει πίνοντας το αίμα των θυμάτων του, μια προσθήκη που πηγάζει από παρεξήγηση πραγματικών γεγονότων. Ο Βλαντ ο Ανασκολοπιστής συνήθιζε να τοποθετεί σε παλούκια τους εχθρούς του στις αυλές και στο εσωτερικό του κάστρου ώστε να προκαλεί τρόμο στους αντιπάλους του. Η καθημερινή επαφή με πτώματα τον έκανε, όσο περίεργο και αλλόκοτο να ακούγεται, να εξοικειωθεί με αυτό το αποτρόπαιο θέαμα. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να γευματίζει μπροστά στα ανασκολοπισμένα πτώματα των εχθρών του, κάτι που ενέπνευσε τους υπηκόους του να προχωρήσουν την ιστορία στη γνωστή σημερινή εκδοχή. «Έτρωγε κομμάτια από τα νεκρά σώματα και έπινε αντί για κρασί το αίμα τους.», κάτι που είναι καθαρά αναληθές και δίχως ιστορική τεκμηρίωση..

Ο Κόμης Δράκουλα αποκτάει την βαριά ουγγρική προφορά του μέσα από τον κινηματογράφο(όταν τον υποδύεται ο Μπέλα Λουγκόζι). Στην ταινία που πρωταγωνίστησε ο Κρίστοφερ Λι, παρουσιάζεται να πλησιάζει τα θύματα του ερωτικά, ενώ κάτι το τελείως ξεχωριστό βλέπουμε στην ταινία σταθμός, για τον μύθο του Κόμη, του Φράνσις Φορντ Κόπολα(1992). Σε αυτήν ο Δράκουλας εμφανίζεται ως ένα ων πέρα από το Καλό και το Κακό, που οδηγείται από τον έρωτα και καταστρέφεται από την μοναδική του φύση.. Στην πορεία του ως κινηματογραφικός ήρωας απέκτησε και τα διάφορα αξεσουάρ του.. Μπέρτα, μυτερά δόντια, σμιχτά φρύδια και σκοτεινό ύφος..

Η απουσία οποιασδήποτε βιογραφικής ιστορίας του Κόμη, αλλά και η εμπορική εκμετάλλευση του ήδη αλλοιωμένου μύθου, οδήγησε στην γέννηση του Κόμη των Βαμπίρ. Με αυτόν τον τρόπο λοιπόν, ο Βλαντ Ντράκουλα Τσέπες μετατρέπεται στον αιμοδιψή Κόμη Δράκουλα..

Έτσι από την μια πλευρά, έχουμε την περιγραφή του καθολικού επισκόπου Νίκολο Ντε Μοντρούσα που τον συνάντησε..

«Τον τύραννο των Βαλάχων με το όνομα Δράκουλας, που σημαίνει διάβολος, […] Σύμφωνα με αυτό ήταν βραχύσωμος, δυνατός, με βλοσυρή και φρικιαστική όψη, γαμψή μύτη, φουσκωτά ρουθούνια, πρόσωπο λεπτό και κόκκινο, μακριές βλεφαρίδες σκέπαζαν τα γαλάζια και ορθάνοικτα μάτια του. Μαύρα και παχιά φρύδια έκαναν την ματιά του απειλητική. Το πρόσωπο του δίχως γένια παρά μόνο μουστάκι, φουσκωτούς κροτάφους, και λαιμό σαν ταύρου που ένωνε τον διογκωμένο αυχένα με φαρδύς ώμους που πάνω τους έπεφταν μαύρες σγουρές πλεξούδες..» *(2)

Από την άλλη μεριά υπάρχει ο μύθος του Κόμη.. Ένας ευγενής απέθαντος, που θεωρεί κατάρα την δύναμη του, καθόλου σκληρός ή βίαιος αλλά ερωτικός, με θηλυπρεπή συμπεριφορά που πίνει το αίμα των θυμάτων του για να ζήσει ο ίδιος.. Μια τραγική φιγούρα του Κακού..

Τα «Βαμπίρ» σήμερα..

Αν και η βαμπιρική φύση του Κόμη είναι ένας μύθος που αλλοίωσε ολοκληρωτικά τα περισσότερα πραγματικά στοιχεία, εντούτοις το φαινόμενο των βαμπίρ(Vampir) εμφανίστηκε αιώνες πριν το 1897..

Στη φολκλορική παράδοση συναντάμε αρκετές «σκοτεινές» περιγραφές ενός αλλόκοσμου όντος.. Ένα ον λοιπόν, με υπερφυσική σωματική δύναμη, αόρατο κατά βούληση, με την ικανότητα να μεταμορφώνεται σε διάφορα ζώα, ιπτάμενο και που κατοικεί σε σπηλιές.. Σε πιο σύγχρονες περιγραφές παρουσιάζεται να κατοικεί σε παλιά φρεάτια, από όπου και βγαίνει σε αναζήτηση των θηραμάτων του.. Από τα θύματα του πίνει όλο το αίμα, αλλά και τα υπόλοιπα υγρά του νεκρού σώματος. Όσα από αυτά δεν πεθαίνουν μετατρέπονται και τα ίδια σε βαμπίρ. Με αυτόν τον τρόπο διαιωνίζεται το Αίμα..

Αλλά τα παραπάνω, δεν είναι παρά μύθοι και κλασσικά παραμύθια μιας παράδοσης.. Μπορεί όμως η λογοτεχνική σύλληψη του βαμπιρισμού να πλησιάζει μια πραγματική σπάνια «ασθένεια»;

Στηριζόμενοι σε ιατρικά γραπτά της αρχαίας Ρώμης *(3), ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι μια πρώιμη μορφή βαμπιρισμού είχε κάνει την εμφάνιση της σε εκείνη την περιοχή.. Είχαν την πεποίθηση ότι ασθενείς μπορούσαν να θεραπευτούν από την επιληψία πίνοντας το αίμα νεκρού μονομάχου.. Μάλιστα, στο έργο του «Φυσική Ιστορία», ο Πλίνιος υποστηρίζει ότι η θεραπεία ήταν πιθανότερη αν ο ασθενής έπινε το αίμα του μονομάχου την στιγμή που αυτός ξεψυχούσε.. Ερχόμενοι στο σήμερα, ο μύθος του βαμπιρισμού θυμίζει σε αρκετούς ερευνητές την αρρώστια της πορφυρίας.. Ο καθηγητής David Dolphin, βιοχημικός του πανεπιστημίου του Βανκούβερ στον Καναδά, μελέτησε τα συμπτώματα που ο Κόμης των Καρπαθίων παρουσίαζε στο έργο του Μπραμ Στόκερ. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο μύθος του βαμπιρισμού, εν αντιθέσει με αυτό του Κόμη Δράκουλα, δεν είναι τόσο φανταστικός όσο σήμερα πιστεύουμε.. Πολλά από τα συμπτώματα της πορφυρίας συναντιόνται στους εκατοντάδες μύθους για βρυκόλακες που όλοι έχουμε ακούσει, αλλά και σε κάποιους άγνωστους της Ασίας. Νευρικές κρίσεις, κόκκινα ούρα, υπερευαισθησία στο φως του ηλίου, απέχθεια για το σκόρδο κ.λ.π..

Σύμφωνα πάντα με τον εν λόγω ερευνητή, η σπάνια ασθένεια της πορφυρίας οφείλεται στην έλλειψη ερυθρών αιμοσφαιρίων από το αίμα, κάτι που οδηγεί σε υπερευαισθησία στο φως. Επίσης, ο ασθενής γίνεται δέκτης αρκετών παραμορφώσεων. Η μύτη και τα δάχτυλα ατροφούν σε σημείο που να μοιάζουν περισσότερο με νύχια αρπακτικού παρά με ανθρώπινα άκρα.. Όσο η ασθένεια εξελίσσεται, τα χείλη και τα ούλα του πάσχοντα γίνονται δύσκαμπτα φανερώνοντας απειλητικά τα δόντια του. Όλες αυτές οι παραμορφώσεις δημιουργούσαν ένα αποκρουστικό θέαμα, κάτι που κάνει κατανοητή την απέχθεια των «Βαμπίρ» για τους καθρέφτες.. Τέλος το σκόρδο, σύμφωνα με τον καθηγητή David Dolphin, προκαλούσε τεράστια προβλήματα στους ασθενείς..

Η περιγραφή της ασθένειας ολοκληρώνεται με μια παρατήρηση.. Αν και σήμερα η σπάνια ασθένεια της πορφυρίας αντιμετωπίζεται με συχνές μεταγγίσεις αίματος, στον Μεσαίωνα και παλαιότερα δεν υπήρχε αυτή η δυνατότητα. Έτσι, όσοι έπασχαν ήταν αναγκασμένοι να καταναλώνουν μεγάλη ποσότητα αίματος. Κάτι που όμως ιατρικά δεν εξηγείται, μιας και με αυτόν τον τρόπο μετάγγιση αίματος δεν επιτυγχάνεται, ούτε στο ελάχιστο..

Νεότερες έρευνες έχουν επικεντρωθεί στην ψυχολογική, παρά στην σωματική, εξήγηση του φαινόμενου της μυθικής «ασθένειας». Εκτός από την αμφισβητούμενη συγγένεια του βαμπιρισμού με την πορφυρία, τίποτα άλλο δεν εξηγεί την ανάγκη των ανθρώπων-βαμπίρ για αίμα. Σύμφωνα λοιπόν με την ψυχολογική προσέγγιση, τα βαμπίρ είναι κανονικοί άνθρωποι με ψυχολογικά προβλήματα. Έχουν την πεποίθηση ότι πίνοντας το αίμα κάποιων ατόμων θα πάρουν και τις δυνάμεις και τις γνώσεις τους..

Αυτή η προσέγγιση του φαινόμενου των βαμπίρ συναντάται στην περίπτωση της Κόμισσας της Ουγγαρίας, Ελίζαμπεθ Μπάρθορι(Elizabeth Barthory), γνωστή σήμερα ως η μυθική «Ματωμένη Πριγκίπισσα» του Μεσαίωνα. Μια γυναίκα, ψυχολογικά ασθενής, που η λογική της κατέρρευσε μετά τον θάνατο του συζύγου της. Ιστορικά στοιχεία αναφέρουν ότι χρησιμοποιούσε το αίμα των θυμάτων αντί για νερό όταν έκανε μπάνιο.. Είχε την πεποίθηση ότι κάτι τέτοιο θα της έδινε την αθανασία που επιζητούσε.

Ο μύθος της, όπως ήταν φυσικό, πήρε γιγάντιες διαστάσεις. Με μια δόση υπερβολής, πιστεύεται ότι είχε πιει το αίμα 650 παρθένων κοριτσιών. Ακόμη και σήμερα, κάτοικοι των Καρπαθίων υποστηρίζουν ότι την βλέπουν να τριγυρνάει ψάχνοντας απεγνωσμένα και με θυμό το επόμενο της θύμα..

Επίλογος

Στην ερώτηση επομένως, αν υπήρχε ο Κόμης Δράκουλα αντιστοιχεί μια νέα ερώτηση.. Ποιος Κόμης Δράκουλα; Αν εννοείται τον γιο του Βλαντ Ντρακούλ (Ντράκουλ-α, το α προσδίδει κτητικότητα), Βλαντ Ντράκουλα Τσέπες, η απάντηση είναι καταφατική. Αποτελεί ήρωα και ηγέτη ενός ολόκληρου έθνους. Αν όμως έχετε στο μυαλό σας τον σκοτεινό ευγενή με τα κοφτερά δόντια, την μπέρτα και την ανάγκη για αίμα, τότε όχι. Από ιστορικής άποψης, τίποτα απολύτως δεν τεκμηριώνει την παραπάνω περιγραφή..

Η ιστορία του Κόμη αποτελεί έναν μύθο που καταλήγει να είναι διαχρονικός.. Αν και γεννήθηκε αιώνες πριν, ο μύθος των Βαμπίρ συνεχίζει να μαγεύει τους αναγνώστες του.. Ένας μύθος τόσο περίτεχνα πλεγμένος με την ιστορία, που καταλήγει να την επηρεάζει.. Να επηρεάζει την πραγματικότητα..

 Συγγραφέας: Νικόλαος Κουμαρτζής

http://www.metafysiko.gr/

[Παραπομπές:]

(1): Περιγραφή από το βιβλίο του Νικολάε Στοϊτσέσκου, «Δράκουλας, μύθος και ιστορική αλήθεια».

(2): Επίσης από το βιβλίο «Δράκουλας, μύθος και ιστορική αλήθεια» του Ν. Στοϊτσέσκου. Εκδόσεις Σύχρονη Εποχή.

[Βιβλιογραφία:]

1. «Δράκουλας, μύθος και ιστορική αλήθεια», Νικολάε Στοϊτσέσκου, εκδόσεις Σύχρονη Εποχή

2. «Dracula», Μπραμ Στόουκερ

3. The Unknown history of Dracula, Roger Vacon, London 1945

4. Dracula, History and Myth, Miroslav Andrew, Endiburg 1934

Διαβάστε Περισσότερα

Μὲ τὴν τεχνολογία χάνουμε τὴν ἀνθρωπιά μας!

επιμελεία του

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-φολολόγου-

Ἡ ραγδαία ἐξελισσόμενη τεχνολογία, ὑπόσχεται σήμερα τὰ πάντα. Ἀπʼ τὸ ὅτι θὰ κάνει καλύτερη τὴν καθημερινότητά μας, ὡς τὸ ὅτι θὰ διαμορφώσει πρὸς χάριν μας ἕνα καλύτερο κόσμο. Μὲ ἀνέσεις, ἀγαθά, ἀπολαύσεις, ὑγεία, μακροζωία… Τέτοια! Λειτουργεῖ κάπως σὰν μεσσίας, ποὺ ὑπόσχεται νὰ μᾶς ὁδηγήσει στὴν δική της «γῆ τῆς ἐπαγγελίας»! Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ πολλοί, ὄχι μόνο δὲν ἔχουν καμμιὰ ἐπιφύλαξη γιʼ αὐτήν, ἀλλὰ καὶ ἀφήνονται στὶς ἐξελίξεις της, ζοῦν γιʼ αὐτές, λατρεύουν – λὲς – τὴν ἴδια, κάνουν καὶ δίνουν τὰ πάντα, γιὰ νὰ ἀποκτήσουν τὰ προϊόντα της καὶ νὰ ζήσουν τὰ ἐπιτεύγματά της! Ὡστόσο, ὅπως θὰ δοῦμε, λειτουργεῖ κατὰ ἕνα παράξενο τρόπο. Ἀντιστρατεύεται τὴν ὅποια ἀνθρωπιὰ ἔχουμε μέσα μας! Ὡς ψυχρὴ ποὺ εἶναι, θέλει κι ἐμεῖς νὰ εἴμαστε τὸ ἴδιο! Ὡς μηχανή, θέλει τὸ ἴδιο κι ἐμεῖς ἔτσι νὰ δροῦμε στὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς ἄλλους! Ὁπότε, γιὰ ποιὰ «ὡραία ζωὴ» μιλᾶμε καὶ ποιὸν «ὡραῖο κόσμο», πού θὰ μᾶς ὁδηγήσει, ἂν ἀπʼ αὐτὸν λείπει τελείως ἡ ἀνθρωπιά; Ἂν ὅλα εἶναι μία μηχανή; Τί κι ἂν εἶναι αὐτόματη, πολύχρωμη, πολυδιάστατη, μοδάτη, ἀπόλυτη, γοητευτική; Τόσο τὸ χειρότερο!

 «Πόσο φίλοι εἶναι οἱ ὑπερβολικὰ πολλοὶ φίλοι; Καὶ πόσο πραγματικὰ φίλοι εἶναι οἱ ἠλεκτρονικοὶ φίλοι;», ἀναρωτήθηκαν σὲ σχετικὰ δημοσιεύματά τους τὸ περιοδικὸ «Newsweek » καὶ ἡ ἐφημερίδα «Independent ». Καὶ τοῦτο γιατί ἀπʼ τὶς ἐν λόγῳ φιλίες λείπει τελείως ἡ ἀνθρώπινη ζεστασιὰ, ποὺ παρέχει τὸ συναίσθημα. Ἔγραψε ἕνας 24χρονος μὲ προφὶλ στὸ facebook, ἀπογοητευμένος ἀπʼ τὴν σχετικὴ ἐμπειρία του: «Στὸ facebook κάνεις ὑποτιθέμενους φίλους. Φίλους ἐντὸς εἰσαγωγικῶν. Εἶναι ἀδύνατο νὰ ἀναπτύξεις οὐσιαστικὴ ἀνθρώπινη σχέση σʼ αὐτὸ τὸ χῶρο». Πόσο ἀποκαλυπτικὸ δὲν εἶναι αὐτό! Ἀλλʼ εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸ ἐπʼ αὐτοῦ καὶ τὸ ἑξῆς συγκλονιστικὸ γεγονός. Ἀνήμερα τὰ Χριστούγεννα, μία κοπέλα ἔστειλε ἕνα μήνυμα πρὸς ὅλους τούς φίλους της, ποὺ εἶχε στὸ facebook. Τὸ μήνυμα αὐτὸ ἔλεγε: «Πῆρα ὅσα χάπια εἶχα. Σὲ λίγο θὰ εἶμαι νεκρή. Σᾶς ἀποχαιρετῶ ὅλους»! Καὶ τὸ μήνυμα αὐτὸ ἐλήφθη ἀπὸ τοὺς 1082 φίλους της, ποὺ ἦταν καταγεγραμμένοι ἐκείνη τὴ στιγμὴ στὴν ἱστοσελίδα της. Ναί, τόσους πολλοὺς εἶχε! Ὡστόσο, κανεὶς ἀπʼ αὐτοὺς δὲν εἰδοποίησε τὴν ἀστυνομία καὶ δὲν ἔκανε τὸ παραμικρὸ, γιὰ νὰ τὴν ἐμποδίσει! Τὸ μόνο ποὺ ἔγινε ἦταν νὰ συζητηθεῖ ἀρκετὰ τὸ γεγονὸς μεταξὺ τῶν «φίλων» της αὐτῶν ἐκεῖ στὸ διαδίκτυο! Ἡ μητέρα της διάβασε τὸ μήνυμα τὴν ἑπομένη κι ὅταν εἰδοποιήθηκε ἡ ἀστυνομία ἦταν πλέον ἀργά… Τὸ γεγονὸς εἶναι ὄντως τραγικό! Ἂν ἔστω κι ἕνας «φίλος» της εἶχε παρέμβει, ἡ κοπέλα αὐτὴ θὰ ζοῦσε σήμερα. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔδειξε, πὼς ἕνα ἀπʼ τὰ πολὺ μεγάλα λάθη της ἦταν, πὼς πραγματικὰ πίστεψε στοὺς πολλοὺς φίλους ποὺ εἶχε, ὑπερεκτιμώντας τὴν ἀξία τοῦ facebook. Ἀποδείχθηκε ὅτι οὔτε ἕνας δὲν ἦταν φίλος πραγματικός! Γιʼ αὐτὸ καὶ δὲν εἶχε κανέναν στὶς πλέον δύσκολες στιγμὲς τῆς ζωῆς της! Ὡραῖος, πράγματι, καὶ τόσο γοητευτικὸς ὁ τεχνολογικός της κόσμος στὸν ὁποῖο ζοῦσε, ὅμως ἀποδείχθηκε τελείως εἰκονικὸς καὶ γιὰ τοῦτο ἀπάνθρωπος! Καὶ τί τραγικὸ νὰ λείπουν αὐτὰ ἀκόμη καὶ ἀπʼ αὐτὴν τὴν φιλία!

Εἶναι πεντακάθαρο! Ἡ τεχνολογική μας πρόοδος, ὄχι μόνο δὲν συνοδεύεται ἀπὸ ἀνάλογα βήματα ἀνθρωπιᾶς, ἀλλʼ ἀντίθετα συντελεῖ στὸ νὰ χάνουμε ὅλο καὶ πιὸ πολὺ τὴν ἱκανότητα νὰ νοιώθουμε τοὺς ἄλλους καὶ νὰ νοιαζόμαστε γιʼ αὐτούς! Ἔλεγε πολὺ χαρακτηριστικὰ ὁ Γέροντας Παίσιος: «Ἐπειδὴ οἱ ἀνθρώπινες εὐκολίες ξεπέρασαν τὰ ὅρια, ἔγιναν δυσκολίες. Πλήθυναν οἱ μηχανές, πλήθυνε ὁ περισπασμός, ἔκαναν καὶ τὸν ἄνθρωπο μηχανή, καὶ τώρα οἱ μηχανὲς καὶ τὰ σίδερα κάνουν κουμάντο καὶ τὸν ἄνθρωπο. Γιʼ αὐτὸ καὶ οἱ καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων ἔγιναν σιδερένιες! Μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ μέσα δὲν καλλιεργεῖται ἡ συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου. Παλιότερα οἱ ἄνθρωποι δούλευαν μὲ τὰ ζῶα καὶ ἦταν σπλαχνικοί. Ἂν φόρτωνες τὸ ζῶο λίγο παραπάνω, καὶ τὸ κακόμοιρο γονάτιζε, τὸ λυπόσουν. Ἂν ἦταν νηστικὸ καὶ κοίταζε μὲ παράπονο, σοῦ ράγιζε τὴν καρδιά. Σήμερα οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τὰ σίδερα κι ἔχουν καρδιὲς

σιδερένιες. Ἔσπασε ἕνα σίδερο; Ὀξυγονοκόλληση! Χάλασε τὸ αὐτο κίνητο; Τὸ πάω στὸ συνεργεῖο! Κι ἂν δὲν γίνεται, τὸ πετᾶνε, δὲν τὸ πο νᾶνε. Δὲν δουλεύει καθόλου ἡ καρδιά.Ἔτσι ὅμως καλλιεργεῖται ἡ φιλαυτία καὶ ὁ ἐγωισμός. Δὲν σκέφτεται τὸν ἄλλο σήμερα ὁ ἄνθρωπος. Παλιὰ ἂν ἔμενε τὸ φαγητὸ γιὰ τὴν ἄλλη μέρα, θὰ χαλοῦσε, καὶ σκέφτονταν οἱ ἄνθρωποι καὶ κανέναν φτωχό. Ἔλεγε: «Νὰ φάει πρῶτα ὁ φτωχὸς κι ὕστερα ἐγώ». Τώρα τὸ βάζουν στὸ ψυγεῖο καὶ δὲν θυμοῦνται τὸν ἄλλο, ποὺ ἔχει ἀνάγκη…». Ἂς τὸ δοῦμε καὶ ἀπʼ αὐτό: Ἔρευνα τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Μίτσιγκαν μεταξὺ τῶν φοιτητῶν ἔδειξε πώς, τὰ ἐπίπεδα συμπόνιας ἔχουν καθοδικὴ πορεία τὰ τελευταῖα 30 χρόνια, ἰδιαίτερα δὲ τὴν τελευταία 10ετία, ὁ δὲ ναρκισσισμὸς ὅλο καὶ ἀναπτύσσεται τὸ τελευταῖο διάστημα! Εἶναι φανερό, λοιπόν, πὼς τὰ τεχνολογικά μας ἐπιτεύγματα, περνοῦν ὅλο καὶ πιὸ πολὺ τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο, ὅλο καὶ πιὸ γρήγορα, ἀπʼ τὸ «ἐσὺ» στὸ «ἐγώ»! Μᾶς μεταβάλλουν σὲ σκληροὺς καὶ γιὰ τοῦτο ἄκαμπτους ἀτομικιστές!

Στὶς ἠλεκτρονικὲς πλατφόρμες εἶναι ὁλοφάνερο πὼς λείπει πολὺ ἡ ἀνθρώπινη «παρουσία». Δηλαδὴ ἡ ἀνθρωπιά, ἡ ζεστασιά, τὸ προσωπικὸ ἐνδιαφέρον, ἡ πραγματικὴ προσέγγιση, ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη καὶ μὲ δύο λόγια τὸ γνήσιο ἀνθρώπινο πρόσωπο! Ἔγραψε εὔστοχα κάποιος blogger:

«Ὅταν χρησιμοποιῶ μία τεχνολογία ἄχαρη, ψυχρὴ καὶ ξένη στὴν προσωπικότητά μου λέω: “Δὲν ἔχει ἀνθρώπινη παρουσία ἐδῶ”! Ὅποτε πατάω “ἔντερ”, γιὰ νὰ φύγω ἀπὸ ἐκεῖ…». Ναί, αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι καὶ ἡ

αὐθόρμητη ἀντίδραση τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ ἐκεῖ ποὺ ἀπουσιάζει τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο. Τὸ ἴδιο γίνεται καὶ σὲ ὅλων τῶν

εἰδῶν τὶς εἰκονικὲς φιλίες. Περνᾶς ὧρες καὶ ὧρες συνομιλώντας μὲ ἕνα πλῆθος «κολλητῶν», στὴν οὐσία ὅμως βρίσκεσαι σὲ μία ψυχρὴ κι ἐπίπεδη ὀθόνη, ἂς εἶναι καὶ τῆς τελευταίας τεχνολογίας! Τίποτα περισσότερο, τίποτα ἀνώτερο, τίποτα ἀνθρώπινο! Ἀλλʼ ἡ ψυχρότητα αὐτῆς τῆς φιλίας, προκύπτει καθαρὰ καὶ ἀπὸ ἕνα ἄλλο πολὺ χαρακτηριστικὸ γεγονός. Διαγράφεται πανεύκολα μὲ ἕνα… κλίκ! Τὸ θέμα αὐτὸ φαίνεται πὼς πῆρε μεγαλύτερες διαστάσεις ἀπʼ τὸ γε γονὸς ὅτι χρησιμοποιεῖται ἡ σύγχρονη τεχνολογία (ἱστοσελίδες κοινωνικῆς δικτύωσης, sms, e-mail κ.λπ) γιὰ νὰ πεῖ ἡ μία πλευρὰ στὴν ἄλλη, πανεύκολα καὶ πολὺ γρήγορα ἐπίσης, «χωρίζουμε»! Μάλιστα γιʼ αὐτὸ τὸ τελευταῖο δημοσκόπηση τῆς Ἀμερικανικῆς ἑταιρείας (τῆς Lad42 Market Research) ἔδειξε, πὼς τὸ 33% τῶν ἐνηλίκων προτιμᾶ νὰ λήξει μία σχέση

… ἠλεκτρονικά, χρησιμοποιώντας ἔτσι τὴ λογικὴ «χωρίστε – διαγράψτε – τελειώσατε»! Ὅπως ἔγραψαν οἱ «New York Times » ἄλλη Ἀμερικανικὴ ἑταιρεία (ἡ Burker King) προέβη στὴν ἑξῆς ἐκστρατεία: Χάριζε σὲ κάθε χρήστη τοῦ facebook ἕνα χάμπουργκερ ἂν δέχονταν νὰ διαγράψουν 10 ἄτομα ἀπὸ τὴν λίστα τῶν «φίλων» τους! Ὡς τὴν παρέμβαση τοῦ facebook διαγράφηκαν 234.000 ἠλεκτρονικὲς φιλίες! Ἕνας ἀπʼ αὐτοὺς, ποὺ θυσίασε 10 τέτοιους «φίλους» του, γιὰ ἕνα μπιφτέκι, ὁμολόγησε πὼς ἔνιωσε γιʼ αὐτὸ ἐλάχιστες τύψεις! Πρὶν τοὺς διαγράψει μάλιστα, τοὺς ἔστειλε τὸ ἑξῆς μήνυμα: «Γιὰ νὰ εἶ μαι εἰλικρινὴς ἀμφισβητούμενε φίλε στὸ facebook, σὲ διατηροῦσα ἐπειδὴ θὰ αἰσθανόμουν ἄσχημα ἂν ἀνακάλυπτες ὅτι σὲ διέγραψα. Αὐτὸ μέχρι τώρα,

ἐπειδὴ κανεὶς δὲν θὰ μοῦ εἶχε χαρίσει ἕνα μπιφτέκι ὡς ἀντάλλαγμα τῶν συναισθημάτων σου»! Νὰ καὶ ἡ διαπίστωση τοῦ Ἀϊνστάιν: «Ἔχει καταστεῖ τρομακτικὰ προφανὲς ὅτι ἡ τεχνολογία μας ἔχει ὑπερκεράσει τὴν ἀνθρωπιά μας»!

Ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, τὰ ἀνθρώπινα συναισθήματα, ἡ ἴδια ἡ ἀνθρωπιά, ἀναπτύσσονται ἀσφαλῶς μέσα ἀπὸ τὶς σχέσεις «πρόσωπο μὲ πρόσωπο». Ὅταν μπορεῖς καὶ τὸν βλέπεις τὸν ἄλλο, ὅταν μπορεῖς καὶ τὸν ἀκοῦς, ὅταν μπορεῖς καὶ τὸν αἰσθάνεσαι, ὅταν τὸν ἔχεις δίπλα σου ἢ ἀπέναντί σου. Διαφορετικὰ τίποτα τὸ οὐσιαστικὸ δὲν ἀντιλαμβάνεσαι, ὅπως δὲν ἀντιλαμβάνεται μία μηχανὴ μία ἄλλη μηχανὴ ποὺ βρίσκεται σὲ ἀπόσταση. Γιατί κι αὐτὲς ἂν βρίσκονται δίπλα – δίπλα, ἂν κάτι τὶς ἑνώσει, δὲν μπορεῖ, θὰ ὑπάρχει καὶ μία κάποια στοιχειώδης ἀλληλεπίδραση μεταξύ τους! Ἔλεγε σοφὰ ὁ Ἀλ. Καρέλ: «Πολιτισμὸς δὲν εἶναι ἡ ἀνάπτυξη τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς μηχανῆς, ἀλλὰ τοῦ ἀνθρώπου». Κι ἐμεῖς βαλθήκαμε σήμερα νὰ οἰκοδομήσουμε ἕνα πολιτισμὸ μὲ μόνη τὴν ἀνάπτυξη τῶν μηχανῶν, τὴν ἀποκαλούμενη τεχνολογία, τὴν ὁποία ἀπολυτοποιοῦμε κιόλας; Ἄς προσέξουμε καὶ τοῦτο τὸν λόγο τοῦ Ἄλφρεντ Ἄντλερ: «Τὸ ἄτομο ποὺ δὲν ἐνδιαφέρεται γιὰ τοὺς συνανθρώπους του, συναντᾶ τὶς μεγαλύτερες δυσκολίες στὴ ζωὴ καὶ προκαλεῖ τὶς μεγαλύτερες δυστυχίες ἀπʼ ὅλους τους ἄλλους. Ἀπὸ τέτοιους ἀνθρώπους προέρχονται οἱ δυστυχίες, ποὺ γνώρισε ἡ ἀνθρωπότητα»! Ναί, ἐκεῖ καταλήγουμε ἔτσι...

Ἄλλα πῶς ἀναπτύσσονται ἄραγε τὰ ἀνθρώπινα συναισθήματα καὶ ἡ ἀνθρωπιὰ καὶ μάλιστα στὸν καλύτερο δυνατὸ βαθμό; Νὰ ἕνα ὡραῖο ἐρώτημα, ποὺ θὰ πρέπει συνέχεια νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ. Καὶ τότε θὰ δοῦμε πὼς ἡ ἀπάντηση βρίσκεται μονάχα σʼ αὐτό: Ὅταν καὶ ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἀναπτύσσεται πνευματικὰ καὶ πορεύεται πρὸς τὸν Θεό! Ναί, ἀπὸ τὸν Θεὸ προέρχεται «πᾶν δώρημα τέλειον», ἑπομένως καὶ ἡ ἀνθρωπιά. Ἡ φιλευσπλαχνία, ἡ ἀγάπη, τὸ ἐνδιαφέρον, τὸ δόσιμο καὶ ἡ προσφορὰ πρὸς τὸν συνάνθρωπο. Εἶναι τελικὰ θέμα σχέσης «προσώπου μὲ Πρόσωπο». Ὅπου λείπουν τέτοια συναισθήματα, ὁπωσδήποτε ἀπουσιάζει ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ὁ Θεός. Δὲν εἶπαν τυχαῖα τοῦτο τὸ λόγο: «Ὁ τεχνολογικὸς πολιτισμὸς

ἀφάνισε τὸν ἄνθρωπο, τὸν ἔκανε ἀριθμό. Ὁ διωγμὸς αὐτὸς τοῦ ἀνθρώπου προῆλθε ἀπʼ τὸν διωγμὸ τοῦ Θεοῦ»! Διάβασα κάπου τοῦτο: «Ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ τεχνολογία χρειάζεται στὸν ἄνθρωπο γιὰ νὰ ζήσει, ὁ δὲ Λόγος τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ σωθεῖ». Ἔτσι εἶναι. Ἡ τεχνολογία, εἰδικά, εἶναι ἐργαλεῖο, γιὰ τὴν ἐπιβίωσή μας. Σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν εἶναι ὁ σωτήρας μας, ὁ μεσσίας μας, ὁ Θεός μας! Μὴ τὴν καταντᾶμε εἴδωλο. Μὴ φθάσουμε ποτὲ ὡς ἐκεῖ! Ἐξ ἄλλου ἡ τεχνολογία, ἐτυμολογικά, προέρχεται ἀπʼ τὶς λέξεις

«τέχνη» καὶ «λόγος». Δηλαδὴ αἰσθητικὴ καὶ ἀλήθεια, ποὺ ἀποτελοῦσαν καὶ τοὺς ἄξονες τοῦ ἀρχαίου Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Σήμερα ἡ τεχνολογία, ὡς ἡ πεμπτουσία ὅλων τῶν πραγμάτων, ποὺ θέλει νὰ εἶναι, ἔρχεται ὡς ὑπέρτατη τέχνη, νὰ ἀποβλέπει καὶ σʼ αὐτὴν ἀκόμη τὴν ὑποκατάσταση τοῦ Λόγου, τοῦ Χριστοῦ δηλαδή, γιʼ αὐτὸ καὶ παρακάμπτει τόσο πολὺ καὶ τὸν ἴδιο τὸν ἄνθρωπο! Καὶ μόνο τὸν παρακάμπτει; Αὐτὴ ἡ «τεχνικοποίηση» τῆς ζωῆς μας, ὁ τεχνοκρατισμός, ὁδηγοῦν – ὅπως ὑποστηρίζεται βάσιμα – στὴ γένεση ἑνὸς ὁλοκληρωτικοῦ συστήματος, ὅπου ὄχι μόνον ἡ ἀνθρωπιὰ ἀλλὰ καὶ ὁτιδήποτε ἀφορᾶ τὸν ἄνθρωπο χάνονται διὰ παντός, ὅπως ἡ ἐλευθερία, ἡ αὐτόνομη ἀνάπτυξη τῆς ἀνθρώπινης προσωπικότητας, τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα κ.λπ.

Εἶπαν πολὺ ὡραῖα: «Τὸ μέλλον τῶν ἀνθρώπων δὲν εἶναι οἱ μηχανές, οὔτε καὶ ἡ ὅποια ἐξέλιξή τους. Τὸ μέλλον τῶν ἀνθρώπων εἶναι ὁ ἄνθρωπος. Τὰ ὑπόλοιπα ἁπλῶς τὸν βοηθοῦν». Ἐξάλλου εἴμαστε ἔτσι πλασμένοι, ὥστε νὰ λειτουργοῦμε ὁ ἕνας γιὰ τὸν ἄλλον. Ἑπομένως ἡ ἀνθρωπιὰ εἶναι τὸ μέλλον μας. Αὐτὴν ἀκριβῶς ποὺ ἀντιμάχονται οἱ μηχανές, ἐκεῖνες στὶς ὁποῖες δώσαμε τὸν ὡραῖο τίτλο «τεχνολογίες» καὶ τώρα τὸν ἀκόμη πιὸ ἐντυπωσιακὸ «νέες τεχνολογίες». Ναί, σαφῶς μᾶς βοηθοῦν στὸν ἀγώνα

τῆς ζωῆς__μας. Ἀλλὰ γιατί θέλουν ὡς ἀντάλλαγμα τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας;

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ 6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012

Διαβάστε Περισσότερα

Η κ. ΡΕΠΟΥΣΗ, ΑΙ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΣΗΡΙΑΛ (Ντροπή σας κ. Κουβέλη)

Τοῦ κ. Νίκου Χειλαδάκη, Δημοσιογράφου-Συγγραφέως-

Τουρκολόγου, Διευθυντοῦ Συντάξεως τοῦ «ΕΡΩ»

Στὶς 15 Μαρτίου 1921, λίγα χρόνια μετὰ τὴν μεγάλη σφαγὴ – γενοκτονία τῶν Ἀρμενίων, λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ μεσημέρι, ὁ Ἀρμένιος πατριώτης Soghomon Tehlirian...ὕστερα ἀπὸ συστηματικὴ παρακολούθηση δέκα ἡμερῶν, ἔκρινε πὼς ἔφτασε ἡ κατάλληλη στιγμὴ νὰ ἐκτελέσει τὸ σχέδιό του. Στὴν ὁδὸ Χίντεμπουργκ, σὲ ἕνα προάστιο τοῦ Βερολίνου, κάνει ἀνύποπτος τὴν συνηθισμένη του βόλτα ντυμένος εὐρωπαϊκὰ καὶ ἀκολουθούμενος σὲ ἀπόσταση μερικῶν μέτρων, κατὰ τὰ μουσουλμανικὰ ἔθιμα, ἀπὸ τὴν σύζυγό του, ὁ ὀργανωτὴς τοῦ φρικιαστικότερου ἐγκλήματος στὴν ἱστορία, τῆς ἐξόντωσης τῶν 1.500.000 Ἀρμενίων, ὁ ἄλλοτε ὑπουργὸς Ἐσωτερικῶν τῆς Ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας, ὁ Talat Pascha. Ὁ Τεχλιριὰν ξεκίνησε ἀπὸ τὸ ἀπέναντι πεζοδρόμιο, διασταυρώνεται μὲ τὸν

Ταλαάτ, τὸν προσπερνάει καὶ ἐπιβραδύνει τὸ βῆμα του. Ξαφνικὰ γυρίζει πίσω καὶ τὸν κοιτάζει κατάματα. Τὸ βλέμμα του ἦταν ὁ πόνος μίας ὁλόκληρης γενιᾶς. Ὁ Τεχλιριὰν ἦταν ἥσυχος καὶ ἡ συνείδηση του ἦταν ἤρεμη. Ὁ Ταλαὰτ ἔδειξε πὼς κατάλαβε κάτι, τὰ βλέφαρά του, ὅπως διηγήθηκε ἀργότερα ὁ ἐκτελεστὴς του, τρεμόπαιξαν. Θέλησε νὰ λοξοδρομήσει, γιὰ νὰ ἀποφύγει τὸν ἄγνωστο διαβάτη, ἀλλὰ δὲν πρόλαβε. Ὁ Τεχλιριὰν ἔβγαλε τὸ περίστροφό του καὶ μὲ μία ἀστραπιαία κίνηση τὸ σήκωσε στὸ ὕψος τοῦ κεφαλιοῦ τοῦ γιγαντόσωμου Ταλαάτ. Μία σφαίρα ἦταν ἀρκετή. Ὁ Ταλαὰτ βρέθηκε ξαπλωμένος καταγῆς. Ἡ γυναίκα του ἔπεσε λιπόθυμη, ἐνῶ ὁ κόσμος ξεπετάχτηκε στὰ μπαλκόνια καὶ ἀπὸ τὰ παράθυρα φωνάζοντας, «πιάστε τον πιάστε τον». Ὁ Τεχλιριὰν ἔτρεξε νὰ ἐξαφανιστεῖ, ἀλλὰ κάποιος, ποὺ ἔρχονταν ἀπὸ τὴν ἀντίθετη κατεύθυνση κατάφερε νὰ τὸν συλλάβει. Στὴν δίκη ποὺ ἔγινε καὶ ἡ ὁποία συγκέντρωσε τὸ παγκόσμιο ἐνδιαφέρον, ὁ Τεχλιριὰν ἀπολογούμενος ἀπέρριψε τὴν κατηγορία, ποὺ τοῦ ἀποδίδονταν μὲ τὴν φράση: «Σκότωσα μὰ δὲν εἶμαι δολοφόνος». Τὸ δικαστήριο, μετὰ ἀπὸ μία δραματικὴ δίκη τὸν ἀθώωσε. Ἡ ἀπόφαση αὐτὴ ἔγινε δεκτὴ μὲ ἀνακούφιση ἀπὸ τὴν διεθνῆ κοινὴ γνώμη καὶ θεωρήθηκε σὰν μία πρώτη δικαίωση στὸ ἀνοσιούργημα τῆς ἀρμένικης γενοκτονίας τοῦ 1915. Ἀλήθεια τί κρίμα, ποὺ ὁ Τεχλιριὰν δὲν πρόλαβε νὰ γνωρίσει τὴν κυρία Ρεπούση καὶ τοὺς τουρκολάγνους Νεοέλληνες. Σίγουρα θὰ εἶχε ἀποφευχθεῖ ὅλη αὐτὴ ἡ βία καὶ ὁ Ταλαὰτ θὰ ἀπαλλάσσονταν

πανηγυρικὰ ἀπὸ τὶς «ἱστορικὲς συκοφαντίες» περὶ δῆθεν γενοκτονιῶν καθὼς σύμφωνα μὲ ὅλους αὐτούς, οἱ χριστιανοὶ περνοῦσαν «ζωὴ καὶ κότα» καὶ ἀναπτυσσόταν συνεχῶς μέσα στὴν «στοργικὴ» Ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία, ποὺ τοὺς προστάτευε μὲ «μητρικὸ τρόπο» σὰν τὰ «ἀγαπημένα» της παιδιά. Ἡ ἐμφάνιση τῆς κυρίας Ρεπούση σὰν ὑποψήφια βουλευτὴς καὶ μάλιστα ἀριστεροῦ πολιτικοῦ νεόκοπου σχήματος, ἀφοῦ στὴν ἀρχὴ μὲ ἐξέπληξε, στὴ συνέχεια ξεσήκωσε μέσα μου ὅλες τὶς ἐνστάσεις, ποὺ εἶχαν ἀναδυθεῖ, ὅταν ἡ κυρία αὐτὴ περιέγραψε τὴν σφαγὴ τῆς Σμύρνης σὰν τὸν γνωστὸ συνωστισμό. Καὶ αὐτὸ ὄχι μόνο, γιατί πρόσβαλε βάναυσα τὴν μνήμη τῶν προγόνων μου καὶ ἰδιαίτερα τοῦ παπποῦ μου, ποὺ μετὰ τὴν σφαγὴ τῆς οἰκογένειάς του καὶ τὸν διασκορπισμὸ ὅλων τῶν διασωθέντων συγγενῶν στὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ ὁρίζοντα κατάφερε μὲ χίλια βάσανα καὶ περιπέτειες νὰ καταφύγει στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ στὴ συνέχεια στὴν

τουρκοκρατούμενη τότε Θεσσαλονίκη. Ὑπάρχει ὅμως καὶ ἕνα ἄλλο ἐνδιαφέρον στοιχεῖο στὴν ὅλη αὐτὴ τὴν ἱστορία, (ἢ παραϊστορία). Φαίνεται πὼς ἡ κυρία αὐτὴ εἶναι θαυμάστρια τῆς τουρκικῆς τηλεόρασης καὶ τῶν εἰδικὰ σχεδιασμένων τουρκικῶν σήριαλ, τὰ ὁποῖα ἀνάδειξαν τὴν «ἱστορικὴ ἀντικειμενικότητα» τῆς ἰδίας καὶ τῶν ὀπαδῶν της. Ἡ κυρία αὐτὴ λοιπὸν στὸ περίφημο βιβλίο τῆς ἱστορίας της δὲν ἔκανε τίποτα ἄλλο παρὰ νὰ περιγράψει πιστὰ τὶς σκηνὲς τοῦ παρακάτω τουρκικοῦ τηλεοπτικοῦ σήριαλ, ποὺ ἔκανε θραύση στὴν τουρκικὴ τηλεθέαση καὶ ἀναφέρεται σὲ ἐκείνη τὴν τραγικὴ ἐποχή. Ἡ καταπληκτικὴ λοιπὸν τηλεοπτικὴ σειρά, στὴν ὁποία ἀναφέρομαι εἶναι τό, «Kirik Kanatlar», ἢ «Σπασμένα Φτερά», ἡ ὁποία προ-

βλήθηκε στὸ ἴδιο δηλαδὴ τουρκικὸ κανάλι, (τὸ KanalD), ποὺ παρήγαγε καὶ τὸ περίφημο καὶ πασίγνωστο σὲ μᾶς σήριαλ, «Τὰ σύνορα τῆς Ἀγάπης». Μία χαρακτηριστικὴ σκηνὴ αὐτῆς τῆς σειρᾶς, ποὺ φαίνεται πὼς γοήτευσε τὴν κ. Ρεπούση καὶ τοὺς «σὺν αὐτῆς», ξετυλίγετε σὲ μία προκυμαία τῆς Ἰωνίας κοντὰ στὴν Σμύρνη, μετὰ τὴν ἧττα τῶν Ἑλλήνων καὶ ἐνῶ ἔχει ὑπογραφεῖ, παρὰ τίς …ἔντονες διαμαρτυρίες τῶν Τούρκων κατοίκων τῆς περιοχῆς, ἡ ἀνταλλαγὴ τῶν πληθυ σμῶν. Οἱ Ρωμιοὶ κάτοικοι ἀναγκάζονται νὰ πάρουν τὸν δρόμο τῆς προσφυγιᾶς. Ἡ χαρακτηριστικὴ σκηνὴ εἶναι στὴν προκυμαία, ὅπου ἔχουν ἀρχίσει νὰ συγκεντρώνονται οἱ πρόσφυγες παρέα μέ… τοὺς θρήνους τῶν Τούρκων συγκατοίκων τους, ποὺ κλαῖνε οἱ «καημένοι», γιατί… θὰ φύγουν οἱ ἀγαπημένοι τους Ρωμιοί. Τὸ ἐκπληκτικὸ ὅμως δὲν εἶναι σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο, ἀλλὰ στὸ ὅτι ὁ τουρκικὸς στρατός, ὄχι μόνο συνοδεύει καὶ κουβαλᾶ μὲ μεγάλη εὐγένεια τὰ ὑπάρχοντα τῶν προσφύγων, μὴ τυχὸν καὶ κουραστοῦν, ἀλλά… ἔχει στήσει καὶ ἕνα μεγάλο πάγκο στὴν προκυμαία, ὅπου τοὺς προσφέρει… τρόφιμα, (catering τῆς ἐποχῆς), ποτὰ καὶ ὅτι ἄλλο, ποὺ θὰ τοὺς κάνει εὐχάριστο τὸ ταξίδι τῆς προσφυγιᾶς. Μάλιστα κάποιοι Τοῦρκοι στρατιῶτες… κλαῖνε, γιατί θὰ χάσουν τὸν φίλο τους, κάποιο Νίκο καὶ κάποιο Κώστα. Ἕνας Λοχαγὸς εἶναι ἀπαρηγόρητος γιὰ κάποια Μαρία,

ποὺ τὸν χαιρετᾶ μὲ ἐμφανῆ τὴν στενοχώρια, γιατί φεύγει στὴν προσφυγιά! (καημένε Τοῦρκε χάνεις τὴν Ρωμιά σου ἑτέρα σου. Ἂχ ἄτιμε Κεμὰλ τὶς μᾶς ἔκανες!) Σὲ λίγο τὰ πλοῖα, ποὺ θὰ τοὺς παραλάβουν φτάνουν καὶ ἀφοῦ οἱ Τοῦρκοι φαντάροι φορτώσουν τὰ ὑπάρχοντά τους, τότε βγάζουν τὰ μαντήλια. Ἀπὸ τὴν μία ὁ τουρκικὸς στρατὸς τοῦ Κεμάλ, πού… κλαίει ἀπαρηγόρητος, γιατί φεύγουν οἱ Ρωμιοὶ πρόσφυγες καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ Ρωμιοὶ κλαῖνε καὶ αὐτοὶ καθὼς ἀνεμίζουν τὰ μαντήλια τοῦ ἀποχαιρετισμοῦ. Κάπως ἔτσι ἔγινε… ἡ Μικρασιατικὴ κατα-

στροφὴ καὶ ἄρχισε ἡ μεγάλη ἑλληνικὴ προσφυγιά, γιὰ τὸ περίφημο αὐτὸ τουρκικὸ σήριαλ. Χαρακτηριστικὴ εἶναι καὶ μία ἄλλη σκηνή, ποὺ δείχνει πὼς οἱ Τοῦρκοι, τὸ 1922 πάλι, καταφέρνουν νὰ κάψουν ἕνα ἑλληνικὸ στρατόπεδο μέ… ἀναπτῆρες σύγχρονης ἐποχῆς. Φαίνεται πὼς οἱ Τοῦρκοι ξέρουν νὰ ξαναγράφουν τὴν ἱστορία μέσῳ τηλεοπτικῶν ἐπιτυχιῶν, ποὺ

ἔχουν ρεκὸρ τηλεθέασης στὴν χώρα τους. Αὐτὰ λοιπὸν προβάλ-

λονται στὴν Τουρκία καὶ ἴσως σύντομα νὰ τὰ δοῦμε καὶ στὰ ἑλληνικὰ κανάλια ἄλλωστε ἡ ἀρχὴ ἔγινε πρὸς δόξα τῆς κ. Ρεπούση καὶ τῶν ὀπαδῶν της. Ἀλλὰ ἂς εἴμαστε λίγο σοβαροί. Τὸ λιγότερο, ποὺ θὰ ἔλεγα, εἶναι μεγάλη ντροπὴ καὶ προσβολὴ

στὴν μνήμη ὅλων τῶν θυμάτων τῆς γενοκτονίας τῶν χριστιανῶν

τῆς Ἀνατολῆς, ἡ ἀνάδειξη αὐτῆς τῆς κυρίας σὰν ὑποψήφια βουλευτὴς πρὸς «ἀνταμοιβὴ» τῶν πολύτιμων ὑπηρεσιῶν της. Ντροπή σας κ. Κουβέλη. Ἂν δὲν σέβεστε τὶς μαρτυρίες τῶν προγόνων μας, τουλάχιστον ἔλπιζα ὅτι θὰ ἔχετε στοιχειώδεις γνώσεις τῆς ἱστορίας. Ἂν πάλι δὲν μπορεῖτε νὰ διαβάσετε ξένη, (κυρίως γαλλικὴ καὶ ἀγγλική), βιβλιογραφία, τότε σᾶς προτείνω στὰ ἑλληνικὰ τὰ σχετικὰ συγγράμματα – μαρτυρίες, ὅπως: «Ἡ Σμύρνη στὶς Φλόγες», τῆς Μαρτζορὶ Χαουτζπιᾶν, «Ἡ κατάρα

τῆς Ἀσίας», τοῦ Goerge Horton, «Ἀρμενία 1915», τοῦ Jean Marie Carzou καὶ τὸ βιβλίο τοῦ Χάρη Τσιρκινίδη, «Ἐπιτέλους τοὺς Ξεριζώσαμε», ἀπὸ προσωπικὴ ρήση τοῦ Κεμὰλ Ἀτατοὺρκ στὶς 13 Αὐγούστου τοῦ 1923. Ἴσως ἔτσι καταλάβετε μερικὰ αὐτονόητα,ἀλλὰ ἱερὰ καὶ ὅσια.

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ

30 ΜΑΡΤΙΟΥ 2012

Διαβάστε Περισσότερα

Η μόνη διέξοδος από την κακοδιοίκηση των πόλεων

Οι συνομιλητές συμφώνησαν ότι η δικαιοσύνη στην ιδανική πολιτεία (βλ. σχετικά και ΠΛ Πολ 392c–394b) εξασφαλίζεται από το γεγονός ότι τα μέλη της καθεμιάς πράττουν τα έργα που τους έχουν ανατεθεί ανάλογα με τη φύση και τις αρετές τους. Κατ' αναλογία, η δικαιοσύνη εξασφαλίζεται στην ψυχή, όταν καθένα από τα τρία διαφορετικά τμήματά της επιτελεί το δικό του έργο. Αφού συζητήθηκε το θέμα της ισότητας των δύο φύλων και των οικογενειακών σχέσεων στην τάξη των φυλάκων, θίγεται το ζήτημα της διοίκησης των πόλεων. Η μόνη διέξοδος από την κακοδιοίκηση των πόλεων: πολιτική δύναμη και φιλοσοφία να συναντηθούν στα ίδια πρόσωπα

 

Τὸ δὲ δὴ μετὰ τοῦτο, ὡς ἔοικε, πειρώμεθα ζητεῖν τε καὶ ἀποδεικνύναι τί ποτε νῦν κακῶς ἐν ταῖς πόλεσι πράττεται δι’ ὃ οὐχ οὕτως οἰκοῦνται, καὶ τίνος ἂν σμικροτάτου μεταβαλόντος ἔλθοι εἰς τοῦτον τὸν τρόπον τῆς πολιτείας πόλις, μάλιστα μὲν ἑνός, εἰ δὲ μή, δυοῖν, εἰ δὲ μή, ὅτι ὀλιγίστων τὸν ἀριθμὸν καὶ σμικροτάτων τὴν δύναμιν.    [473c] Παντάπασι μὲν οὖν, ἔφη.     Ἑνὸς μὲν τοίνυν, ἦν δ’ ἐγώ, μεταβαλόντος δοκοῦμέν μοι ἔχειν δεῖξαι ὅτι μεταπέσοι ἄν, οὐ μέντοι σμικροῦ γε οὐδὲ ῥᾳδίου, δυνατοῦ δέ.     Τίνος; ἔφη.     Ἐπ’ αὐτῷ δή, ἦν δ’ ἐγώ, εἰμὶ ὃ τῷ μεγίστῳ προσῃκάζομεν κύματι. εἰρήσεται δ’ οὖν, εἰ καὶ μέλλει γέλωτί τε ἀτεχνῶς
ὥσπερ κῦμα ἐκγελῶν καὶ ἀδοξίᾳ κατακλύσειν. σκόπει δὲ ὃ μέλλω λέγειν.     Λέγε, ἔφη.     Ἐὰν μή, ἦν δ’ ἐγώ, ἢ οἱ φιλόσοφοι βασιλεύσωσιν ἐν [473d] ταῖς πόλεσιν ἢ οἱ βασιλῆς τε νῦν λεγόμενοι καὶ δυνάσται φιλοσοφήσωσι γνησίως τε καὶ ἱκανῶς, καὶ τοῦτο εἰς ταὐτὸν συμπέσῃ, δύναμίς τε πολιτικὴ καὶ φιλοσοφία, τῶν δὲ νῦν πορευομένων χωρὶς ἐφ’ ἑκάτερον αἱ πολλαὶ φύσεις ἐξ ἀνάγκης ἀποκλεισθῶσιν, οὐκ ἔστι κακῶν παῦλα, ὦ φίλε Γλαύκων, ταῖς πόλεσι, δοκῶ δ’ οὐδὲ τῷ ἀνθρωπίνῳ γένει,
[473e] οὐδὲ αὕτη ἡ πολιτεία μή ποτε πρότερον φυῇ τε εἰς τὸ δυνατὸν καὶ φῶς ἡλίου ἴδῃ, ἣν νῦν λόγῳ διεληλύθαμεν. ἀλλὰ τοῦτό ἐστιν ὃ ἐμοὶ πάλαι ὄκνον ἐντίθησι λέγειν,
ὁρῶντι ὡς πολὺ παρὰ δόξαν ῥηθήσεται· χαλεπὸν γὰρ ἰδεῖν ὅτι οὐκ ἂν ἄλλη τις εὐδαιμονήσειεν οὔτε ἰδίᾳ οὔτε δημοσίᾳ.     Καὶ ὅς, Ὦ Σώκρατες, ἔφη, τοιοῦτον ἐκβέβληκας ῥῆμά τε καὶ λόγον, ὃν εἰπὼν ἡγοῦ ἐπὶ σὲ πάνυ πολλούς τε καὶ
[474a] οὐ φαύλους νῦν οὕτως, οἷον ῥίψαντας τὰ ἱμάτια, γυμνοὺς λαβόντας ὅτι ἑκάστῳ παρέτυχεν ὅπλον, θεῖν διατεταμένους ὡς θαυμάσια ἐργασομένους· οὓς εἰ μὴ ἀμυνῇ τῷ λόγῳ καὶ ἐκφεύξῃ, τῷ ὄντι τωθαζόμενος δώσεις δίκην.     Οὐκοῦν σύ μοι, ἦν δ’ ἐγώ, τούτων αἴτιος;     Καλῶς γ’, ἔφη, ἐγὼ ποιῶν. ἀλλά τοί σε οὐ προδώσω,
ἀλλ’ ἀμυνῶ οἷς δύναμαι· δύναμαι δὲ εὐνοίᾳ τε καὶ τῷ παρακελεύεσθαι, καὶ ἴσως ἂν ἄλλου του ἐμμελέστερόν σοι [474b] ἀποκρινοίμην. ἀλλ’ ὡς ἔχων τοιοῦτον βοηθὸν πειρῶ τοῖς ἀπιστοῦσιν ἐνδείξασθαι ὅτι ἔχει ᾗ σὺ λέγεις.     Πειρατέον, ἦν δ’ ἐγώ, ἐπειδὴ καὶ σὺ οὕτω μεγάλην συμμαχίαν παρέχῃ. ἀναγκαῖον οὖν μοι δοκεῖ, εἰ μέλλομέν πῃ ἐκφεύξεσθαι οὓς λέγεις, διορίσασθαι πρὸς αὐτοὺς τοὺς
φιλοσόφους τίνας λέγοντες τολμῶμεν φάναι δεῖν ἄρχειν, ἵνα διαδήλων γενομένων δύνηταί τις ἀμύνεσθαι, ἐνδεικνύ[474c] μενος ὅτι τοῖς μὲν προσήκει φύσει ἅπτεσθαί τε φιλοσοφίας ἡγεμονεύειν τ’ ἐν πόλει, τοῖς δ’ ἄλλοις μήτε ἅπτεσθαι ἀκολουθεῖν τε τῷ ἡγουμένῳ.

Μτφρ. Ι.Ν. Γρυπάρης. χ.χ. Πλάτων. Πολιτεία. Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια. Πρόλογος Ε. Παπανούτσος. Ι–ΙΙ. Αθήνα: Ζαχαρόπουλος.

Ας προσπαθήσωμε λοιπόν τώρα να βρούμε και ν' αποδείξωμε τι τάχα ελάττωμα να υπάρχη σήμερα στις πόλεις που εξ αιτίας του δεν κυβερνούνται καλά, και ποια μικρότατη μεταβολή θα μπορούσε να γίνη για να 'φτανε μια πόλη σ' αυτή την τελειότητα που έχει το δικό μας πολίτευμα, μόνο που να είναι μια μονάχα αυτή η μεταβολή, ειδεμή δυο, ειδεμή όσο μπορεί λιγώτερης και μικρότερης σημασίας. Εξάπαντος έτσι. Μια λοιπόν μονάχα μεταβολή αν γίνη, μου φαίνεται πως μπορούμε ν' αποδείξωμε ότι θ' αλλάξη ολότελα η σημερινή κατάσταση, αν κι αυτή η μεταβολή δε θα είναι ούτε μικρή, ούτε εύκολη, δυνατή όμως οπωσδήποτε. Και ποια λοιπόν είναι αυτή; Τώρα ίσα ίσα θα 'ρθω σ' αυτό που το παρομοιάζαμε πριν με το μεγαλύτερο κύμα· όμως θα το πω, κι αν ακόμα πρόκειται, σαν κύμα που ξεσπά σε γέλοια, να με πάρη από κάτω του και να με παρουσιάση έτσι καταγέλαστο και πομπιασμένο· άκου λοιπόν τι θα πω. Λέγε το. Αν οι φιλόσοφοι δεν γίνουν βασιλείς στις πόλεις, ή αυτοί που ονομάζονται σήμερα βασιλείς και δυνάστες, δεν φιλοσοφήσουν γνήσια κι όσο χρειάζεται, σε τρόπο που να συμπέση στο ίδιο πρόσωπο και δύναμη και φιλοσοφία, και δεν αποκλειστούν αναγκαστικά οι πολλές και διάφορες φύσεις ανθρώπων, που τραβούν σήμερα χωριστά τον ένα ή τον άλλο απ' αυτούς τους δυο δρόμους, είναι αδύνατο, φίλε μου Γλαύκων, να σταματήση το κακό στις πόλεις και σ' όλο, νομίζω, το ανθρώπινο γένος, ουδέ να ξεφυτρώση όσο είναι κατορθωτό και να δη το φως του ήλιου και αυτή η πολιτεία που εμείς τώρα χαράξαμε το σχέδιό της. Αλλ' αυτό είναι που τόσην ώρα τώρα δίσταζα να το βγάλω από το στόμα μου, επειδή το 'βλεπα πόσο πολύ παράδοξο θα φανή στην κοινή γνώμη· γιατί είναι πραγματικώς δύσκολο να το νοιώση κανείς, πως με κανέναν άλλο τρόπο δεν μπορεί να υπάρξη ευδαιμονία ούτε για τα άτομα ούτε για τις πολιτείες. Πρέπει πραγματικώς να περιμένης, Σωκράτη, μ' αυτή τη γνώμη και το λόγο πού 'πες, να δης να ξεσηκώνουνται πάρα πολλοί κι όχι οι χειρότεροι καταπάνω σου, να πετούν έτσι τα φορέματα τους και γυμνοί ν' αρπάζουν για όπλο ό,τι πρωτοβρεθή μπρος τους και μ' όλη τη φόρα τους να σου ριχτούν για να σε διορθώσουν μια χαρά· που αν δεν τους αποκρούσης με τούς λόγους σου και ξεφύγης, έχεις ν' ακούσης των παθών σου τον τάραχο για τιμωρία σου. Μα δεν είσαι εσύ η αιτία για όλ' αυτά; Κ' έκαμα πολύ καλά· δε θα σε παρατήσω μ' όλα ταύτα στη τύχη σου, μα θα σε βοηθήσω μ' όποια μέσα διαθέτω: με το ενδιαφέρο μου και με το θάρρος που θα σου δίνω και ίσως με το να είμαι σε θέση ν' απαντώ πιο αρμονισμένα από κάθε άλλον στις ερωτήσεις σου. Μ' ένα λοιπόν τέτοιο βοηθό που έχεις, προσπάθησε ν' αποδείξης στους άπιστους, πως έτσι είν' αυτά όπως τα λες εσύ. Ας προσπαθήσω λοιπόν, αφού μου εξασφαλίζεις και συ την τόσο πολύτιμη συμμαχία σου· μου φαίνεται όμως πως είναι ανάγκη, αν θέλωμε να γλυτώσωμε οπωσδήποτε απ' αυτούς που λες, να εξηγηθούμε μαζί τους, ποιοι είναι αυτοί οι φιλόσοφοι, που τολμούμε να λέμε πως σ' αυτούς πρέπει ν' ανατεθή η εξουσία, για να μπορέση κανείς, αφού ξεκαθαριστή αυτό το ζήτημα, να υπερασπίση την ιδέα του αποδείχνοντας ότι οι τέτοιοι μόνο έχουν από τη φύση το δικαίωμα και να φιλοσοφούν και να κυβερνούν την πολιτεία, και όλοι οι άλλοι μήτε ν' ανακατώνουνται με τη φιλοσοφία και ν' ακολουθούν τους αρχηγούς εκείνους.

ΠΛΑΤΩΝ, ΠΟΛΙΤΕΙΑ

ΠΛ Πολ 473b–474c

Από την «Πύλη για την ελληνική γλώσσα»

Διαβάστε Περισσότερα

ΕΥΡΩΠΗ : ΧΘΕΣΙΝΗ ΜΑΣ ΕΛΠΙΔΑ, ΣΗΜΕΡΙΝΟΣ ΜΑΣ ΕΦΙΑΛΤΗΣ...

Αν γυρίσουμε κάποιες δεκαετίες πίσω, τότε που μόλις είχε λήξει ο πόλεμος, παρά την φρίκη του, οι γονείς μας και οι παππούδες μας δεν έμειναν να κλαίνε πάνω από τις στάχτες και τ΄ αποκαΐδια. Αμέσως ανασκουμπώθηκαν, πήραν την ζωή στα χέρια τους και πάλεψαν με πείσμα μέσα από τις δύσκολες συνθήκες της εποχής. Ο ιδιωτικός τομέας άρχισε να παράγει έργο σε όλους τους τομείς. Στην γεωργία, στην κτηνοτροφία, στο εμπόριο, στην βιομηχανία, στην εμπορική ναυτιλία.

Στον τομέα του κράτους, μέσα από το ΚΕΑ (Κρατικό Εργοστάσιο Αεροσκαφών) το Ελληνικό δημιουργικό δαιμόνιο έφτιαξε δεκαπέντε περίπου πολεμικά αεροπλάνα της εποχής, πράγμα απαράδεκτο για τις «συμμαχικές» μας προδιαγραφές…

Στον ιδιωτικό τομέα, μερακλήδες επιχειρηματίες έφτιαξαν πρωτοποριακές για την εποχή πετρελαιομηχανές με τις οποίες κάλυψαν τις ανάγκες της εσωτερικής αγοράς και επεκτάθηκαν σε εξαγωγές.( Μαρκότσης, Αποστολίδης κλπ) Φαρμακοβιομηχανίες όπως η ΧΡΩΠΕΙ, απασχολούσαν χιλιάδες εργάτες και κάλυπταν τις ανάγκες μας σε φάρμακα  . Μεταλλεία,  προσέφεραν εργασία σε χιλιάδες εργάτες. Τά ναυπηγεία μας είχαν αλματώδη ανάπτυξι και επεκτάθηκαν και σε κατασκευές πολεμικών πλοίων, όπως αρματαγωγών, πυραυλακάτων, φρεγατών κλπ. Μία βιομηχανία αναπτυσσόμενη στον τομέα τον αμυντικό, στις διάφορες κατασκευές και από τις μεγαλύτερες τσιμεντοβιομηχανίες τού κόσμου. Οι εθνικές αερογραμμές δηλαδή η Ολυμπιακή Αεροπορία, μία από τις δέκα μεγαλύτερες και ασφαλέστερες στον κόσμο. Πάντα πρώτοι, υπήρξαμε στον εμπορικό στόλο σε παγκόσμιο επίπεδο.

Αναπτύξαμε τον τουρισμό. Αναπτύξαμε βιομηχανικές περιοχές σε διάφορες πόλεις της χώρας προσφέροντας συνθήκες εργασίας και αξιοπρεπείς μισθούς. Όλη αυτή η δραστηριότης, καθόριζε τους υψηλούς ρυθμούς ετησίας αναπτύξεως και είχε αποτυπωθεί σ΄ένα από τα πλέον ισχυρά και αξιόπιστα νομίσματα στον κόσμο, την δραχμή! Μέχρι το τέλος της δεκαετίας τού1970, η χώρα είχε ελάχιστα εθνικά χρέη και μία αλματώδη άνοδο η οποία την είχε εντάξει σε μία από τις είκοσι ευημερούσες χώρες τού πλανήτη. Μέχρι πού ήρθε αυτή η στιγμή που τα εθνικά μας οράματα τα τιθάσεψε ένα νέο όραμα. Αυτό της Ενωμένης Ευρώπης. Μας ενέταξαν μέσα από μία διαδικασία εορταστική στο Ζάππειο η οποία προβλήθηκε ως νίκη εθνική, ως ασφάλεια ατομική και συλλογική, ως μελλοντικό όραμα και θαύμα ! Σύνθημα έγινε το να γίνουμε Ευρωπαίοι ! Γιατί άραγε ;  Γιατί Ευρωπαίοι και όχι Έλληνες ;

Η Ευρώπη μέσα από την ιστορία έφτιαξε την Ελλάδα, ή η Ελλάδα την Ευρώπη ; Είχε η Ευρώπη ενσωματωμένες ηθικές, πολιτικές και πνευματικές αξίες ή η Ελλάδα;  Πέρα από την αναγέννησι στην οποία συνέβαλαν δραστικά οι Έλληνες μετανάστες που έφευγαν αναρίθμητοι για ν΄αποφύγουν τους Τούρκους και η οποία αναγέννησις ήταν αναβάπτισις  στις κλασικές μας αξίες, τι άλλο προσέφερε η Ευρώπη ;

Προσέφερε τις αστραφτερές λάμψεις και την άνεσι από την καταλήστευσι  των αποικιών πράγμα που έμοιαζε φαντασία στα μάτια αυτών που είχαν ροζιασμένα χέρια από την τίμια εργασία.

Και αυτά ήταν τα πρότυπα που μας προσέφεραν. Δεν μας πρόβαλαν οι κομματικοί εθνικοί μας ταγοί ως ανάγκη να βιώσουμε τις διαχρονικές μας αξίες τις οποίες να παρείχαν μέσα από την εθνική μας παιδεία.

Έτσι μας έριξαν στην πλεκτάνη. Μας είπαν ψέματα ! Χοντρά ψέματα ! Πάντα μας έλεγαν τι μας δίνουν, αλλά ποτέ τι μας παίρνουν και τι υποθηκεύουμε. Ό,τι δίναμε το ήξεραν αυτοί που μας κυβερνούσαν μαζί με τά σκοτεινά τους αφεντικά της Ευρώπης! Και μας απογύμνωναν σιγά σιγά … Α, δεν μπορείτε να είσθε αυτάρκεις σε ζάχαρη… Να κλείσετε τα τρία από τα τέσσερα εργοστάσιά σας ! Α,  είστε υποχρεωμένοι να δεχτείτε τις συνθήκες ανταγωνισμού… Πού ανταγωνισμός σημαίνει ότι εγώ η κεφαλή που ονομάζομαι Γερμανία, επειδή έχω επενδύσει σε τριτοκοσμικές χώρες ό,που το μεροκάματο είναι ένα ευρώ πρέπει να εξάγω στην χώρα σας αυτά που παράγω και ας είναι ομοειδή με τα δικά σας… Μην μου είσθε εμπόδιο λοιπόν… Δεν μ΄ ενδιαφέρει αν στην χώρα σας τα παραγόμενα προϊόντα έχουν ενσωματωμένο μεροκάματο τριάντα ή σαράντα Ευρώ ! Να κόψετε το κεφάλι σας ! Άλλωστε έχετε υπογράψει τις διεθνείς συνθήκες για την ελευθερία στο παγκόσμιο εμπόριο !  -  Τις είχαν υπογράψει οι εθνικοί μας «προοδευτικοί» δυνάστες!..-  Γι΄ αυτό εισάγουμε μέχρι λάδι από την Γερμανία !!!!

Έτσι καταντήσαμε, το σιτάρι μας να πωλείται από τους αγρότες δέκα λεπτά το κιλό,  οι πατάτες να σαπίζουν στις αποθήκες της Μακεδονίας, το εμπορίου του λαδιού να καρκινοβατεί και όλη αυτή η μαύρη κατάντια να ισοσκελίζεται με επιδοτήσεις της πείνας ! Έτσι, έγινε καπνός η αγορά των τριακοσίων εκατομμυρίων καταναλωτών για τ αγροτικά μας προϊόντα με την οποία είχαν κάποτε κεντρίσει την φαντασία μας…  Αυτή η απώλεια συνδέθηκε και με τον μύθο του κακόπιστου που παρανομεί για να εισπράξει επιδοτήσεις από τους …καλόπιστους πού σε κλέβουν και σε εκμεταλλεύονται με το γάντι… Και το κακό συνεχίζεται … Όσο ξυπνούμε, βλέπουμε τον εφιάλτη της επιστημονικής ληστείας που μας έγινε, σε όλη του την φρίκη. Βρισκόμαστε ξεγυμνωμένοι από κάθε παραγωγικό μέσον. Μας τα πήραν όλα μέσα από τα σκότη που μας έριξαν για να μην το καταλάβουμε ! Μας πήραν τηλεπικοινωνίες, ηλεκτρικό δίκτυο, τράπεζες, αεροδρόμια, οδικούς άξονες, λιμάνια, επιχειρήσεις.

Σ΄αυτή την κατεδάφισι, τα πουλημένα τομάρια της πολιτικής, είχαν στρατεύσει τις πόρνες αυλήτριες των συνδικάτων οι οποίες με τα σαγηνευτικά τους τραγούδια μας κοίμιζαν, μας νάρκωναν και μας έκαναν να νοιώσουμε τις εθνικές μας επιχειρήσεις ως ανυπόφορα βαρίδια τα οποία έπρεπε να ξεφορτωθούμε!...

Σήμερα λοιπόν μας είπαν :  Έχετε ακόμη και κάποια χωραφάκια με πετρέλαια, έχετε κάποια πολύτιμα μέταλλα, έχετε νησιά, θάλασσα και αέρα, έχετε οι Έλληνες ιδιωτικές κατοικίες πράγμα που αποτελεί περιττή πολυτέλεια… Εμείς με δάνειο θα σας σώσουμε ! Και υπογράφεται το μνημόνιο Ένα, ανάμεσα σ΄αυτούς και στους εδώ εκπροσώπους τους τους οποίους εμείς καθαγιάσαμε με την συλλογική μας μαλακία ή οποία αποτελεί συνέπεια μιάς διαρκούς εγκεφαλικής μαλακύνσεως ή οποία εμφυτεύεται μέσω του εθνικού συστήματος παιδείας, τών τσοντοκάναλων, της φτηνής εν γένει δημοσιογραφίας και της «προοδευτικής»  διανοήσεως η οποία αμείβεται πλουσιοπάροχα για τις μαλακίες που προωθεί! Αλλά τελικά το μνημόνιο Ένα δεν μας έσωσε, κατέληξε σε θλιβερό μνημόσυνο…  Φτάσαμε στο μνημόσυνο δύο. Τρία και η κακή του ώρα ! Επιτέλους, ξυπνάτε όλοι μέσα από τα σκουπίδια στα οποία ζήσατε πασάδες της αφροσύνης και της ανευθυνότητας όλα αυτά τα χρόνια! Λυθείτε από τα παλούκια σας και πείσετε τον εαυτόν σας ότι δεν ανήκετε σε κανένα αφεντικό, ούτε κομματικό, ούτε υπερεθνικό. Αξίζουμε πολλά, τα μέγιστα .  Είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι, Έλληνες πολίτες που κρατάμε την ζωή μας στα χέρια μας.  Υπεύθυνοι και υπόλογοι απέναντι στον εαυτό και αλλήλους.

Ας κοιτάξουμε γύρο μας. Το παζάρι των αξιών είναι γεμάτο από πραμάτειες. Ελεύθερα να ψάξουμε και να ξαναψάξουμε. Χωρίς καμία προκατάληψι απέναντι σε καμία αξία.  Μέσα απ΄αυτή την διαδικασία θα κρατήσουμε τα καλά και θ΄αφήσουμε τα σκάρτα.

Σκάρτες διχαστικές ιδέες. Σκάρτα σύμβολα. Σκάρτες πολιτικές, σκάρτοι και διαβολικοί σκεπτικισμοί,  κάλπικα νομίσματα. Ένα ήταν το νόμισμα. Η ιστορική μας δραχμή. Όχι η μασκαρεμένη ξένη δραχμή. Η δική μας. Αυτή που θα βγαίνει από την τράπεζά μας .

Τά υπόλοιπα, οι φενάκες της Ευρώπης και των τεράτων της αρχαίας μυθολογίας τα οποία στην σύγχρονη γλώσσα ονομάζονται αγορές ας τα πετάξουμε στον ιστορικό Καιάδα. Μαζί ας πετάξουμε και όλους αυτούς τους βολεμένους κοπρίτες πού μέσα από τις σκουληκότρυπες τους μας εμπνέουν τον φόβο ότι χωρίς Ευρώπη και μνημόνια είμαστε χαμένοι ! Αυτούς που πετούν λάσπες εναντίον οιουδήποτε τολμήσει να πολεμήσει τα σκοτεινα τους αφεντικά !

Δεν θα είμαστε χαμένοι ! Θα είμαστε ελεύθεροι ! Πραγματικά ελεύθεροι !

Παναγιώτης Δερματάς

http://dermatas.blogspot.gr/

Διαβάστε Περισσότερα