ΤΗΣ ΒΙΚΥΣ ΣΙΑΜΑΝΤΑ
Μητέρα μαθήτριας με αναπηρία αναφέρει σε προσωπική συνάντηση μαζί μου:
«Δε μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει; Η .... (όνομα παιδιού) είναι σα να μην πηγαίνει σχολείο. Και τι να κάνω; Δεν έχω χρήματα να πληρώνω για κάποιον. Το ξέρω θέλει συνέχεια, όλη μέρα κάποιον δίπλα της, αλλά δε μπορώ, το καταλαβαίνεις; Τι άλλο να κάνω; Δουλεύω ώρες πολλές, τη μικρή την προσέχει ο αδερφός της τις περισσότερες μέρες. Και τι να κάνω άλλο; Και η δασκάλα μου λέει «Εγώ δε ξέρω. Εγώ δε μπορώ να τη βοηθήσω. Πάρτε παράλληλη στήριξη». Μα έχω κάνει αίτηση, έχω καταθέσει χαρτιά, συνέχεια με αυτά τα χαρτιά τρέχω να βγάλω άκρη. Και τι έγινε; Να σου πω εγώ... ένα μεγάλο ΤΙΠΟΤΑ.
Τρία χρόνια τώρα στο δημοτικό είναι σα να μην έχει πάει καθόλου. Ο δάσκαλος στην Α’ τη βοήθησε λίγο, αλλά αυτό πάει τελείωσε. Β’ και Γ’ τώρα είναι σα μην πηγαίνει. Έκανα υπομονή να δω. Είπα εντάξει νωρίς είναι ακόμα δε βάζει τίποτα. Πήγα πήρα υλικά και τετράδια και φακέλους και κάθε μέρα άδεια όλα. Βιβλία απείραχτα, τετράδια άγραφα και τη (τη δασκάλα) ρωτάω στη συγκέντρωση «Όλα καλά με τη ... (όνομα παιδιού)» και μου λέει «Ναι μια χαρά. Δε δημιουργεί κανένα πρόβλημα. Βγαίνει μόνη της όταν θέλει και εμείς κάνουμε το μάθημα μας». Και ήθελα να της πω μα είστε σοβαρή; Αυτό είναι το πρόβλημά σας; Αν θα κάνετε το μάθημα σας; Και βγαίνει και πού πάει; Μόνη της; Αλλά τόσες φορές τα έχω πει και δεν έβγαζα νόημα. Μα τι πρέπει να γίνει πια να την πετάξουμε στον Καιάδα; Πες μου εσύ δασκάλα είσαι. Πες μου. Τι άλλο να κάνω; Τι πρέπει να κάνω; Να το κάνω!
Εγώ ξέρω η μικρή μου ξέρει πολλά. Το ξέρω. Δε μιλάει πολύ, αλλά ξέρει πολλά. Θέλει να την ακούσεις. Εγώ φοβόμουν από τότε που έμαθα ότι έχει αυτό στο Φάσμα που μου λένε όλοι οι γιατροί, οι αναπτυξιολόγοι και έλεγα πάντα και τι θα γίνει με αυτό το παιδί; Πώς θα μεγαλώσει; Πώς θα πάει σχολείο; Τι θα κάνει στη ζωή του; Τι έκανα λάθος; Από μωρό τρέχαμε από πόρτα σε πόρτα για να τη βοηθήσουμε. Κάποιες μας δέχτηκαν κάποιες όχι. Φέτος είμαστε μπροστά σε μια πόρτα κλειστή πάλι. Και ποιος φταιεί για αυτό; Εγώ; Το παιδί μου; Όχι τώρα το ξέρω καλά! Το πρόβλημα το έχουν οι άλλοι. Η κοινωνία πού είναι, αυτοί οι βουλευτές, τα υπουργεία, πού είναι; Το παιδί μου τους φταίει και δεν πάει μπροστά η παιδεία τους; Δε φταίει αλλά το παιδί μου τα πληρώνει. Αλλά εγώ θα φέρω τη γη ανάποδα. Μπορεί να μην έχω πολλά λεφτά αλλά το παιδί μου έχει ανάγκη να μάθει και θα μάθει όπως του αξίζει».
Πολλά ερωτήματα, πολλές απαντήσεις... Το ζήτημα είναι για ποιο λόγο το δικαίωμα της εκπαίδευσης φαίνεται τόσο ξένο για αυτό το παιδί; Από το 1994 με τη Διακήρυξη της Σαλαμάνκα θεσπίζεται ότι κάθε παιδί έχει βασικό δικαίωμα στην εκπαίδευση. Έκτοτε όλες οι διακηρύξεις, τα θεσμικά κείμενα, οι νομοθεσίες σε εγχώριο και ευρωπαϊκό επίπεδο βασίζονται στις βασικές αρχές παροχής ποιοτικής εκπαίδευσης σε όλα –ανεξαιρέτως- τα παιδιά. Ωστόσο, η πραγματικότητα αναδεικνύει αυτό που όλοι τόσα χρόνια αντιμετωπίζουμε: την πολιτική ρητοτική αυτών των υποσχέσεων.
Απαραίτητες προϋποθέσεις για την ουσιαστική εφαρμογή της ενταξιακής ιδεολογίας είναι η συνεχής πάλη με στόχο τη μετατροπή των δεδομένων δομών, τη μετάβαση από ένα μοντέλο κοινωνικής πρόνοιας σε μοντέλο ίσων ευκαιριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την άρση των προκαταλήψεων, την αποδοχή της διαφορετικότητας, την επανεξέταση των αξιών και των αρχών της εκπαίδευσης, τη ριζοσπαστική εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, το σχεδιασμό νέων αναλυτικών προγραμμάτων, την εκπαίδευση των εκπαιδευτικών στο πολυπρισματικό ζήτημα της αναπηρίας.
Το ερώτημα είναι σε αυτές τις συνθήκες στις οποίες ζούμε όλοι, ποιος θα παλέψει, γιατί και για ποιον; Οι «πόρτες μένουν κλειστές», όπως αναφέρει και η μητέρα. Αυτό, όμως, πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να αναλάβουμε δράση, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Πρέπει να υπάρχουν αλλαγές. Από μικρά πράγματα δημιουργούνται ουρανοξύστες! Αρκεί να πιστεύουμε σε αυτά!
ΚΑΝΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΕΚΤΟΣ ΣΧΟΛΕΙΟΥ!!
