ΒΑΣΙΚΟΝ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟΝ ΤΗΣ ΛΑΤΙΝΙΚΗΣ (ΜΕΡΟΣ Α’) (Α- C)







ἐπιμελεία τοῦ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν



 
Α
1.    ā ἤ ab (abs παρὰ τῷ Nέπωτι μόνον ἐν συνθέσει, π. χ. abstineo ἐκ τῆς προο. abs καὶ leneo), πρόθεσις μετ’ ἀφαιρ.1) τοπικῶς ἀπὸ Ηn 2, 2.6,3.7, 7. Α 14,2.20,1. usque a ἀπὸ Ηn 2,1. Μετά τῆς ἐννοίας τῆς ἀπελευθερώσεως ἀπὸ τινος (ἡμείς λέγομεν: ἐναντίον) Ηn 9,4.10,5.2) χρονικῶς ἀπό C 2, 4.3, 2. Α 16,3.;8, 3 (a stirpe). 3) πρὸς δήλωσιν τῆς καταγωγῆς ἤ τοῦ γένους ἀπό, ἐκ Α 1, 1. 18, 3 (a quoque ortus=et a quo ortus). 4) πρὸς δήλωσιν ἐκπορεύσεως ἐνεργείας a patre accipio παρὰ τοῦ πατρὸς παραλαμβάνω Α 14,2.5) πρὸ δήλωσιν τοῦ ποιητικοῦ αἰτίου = ὑπό, παρὰ (+γεν.).


Πρώτη Kλίσις Oὐσιαστικῶν Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς




ΑΧΙΛΛΕΩΣ Α. ΤΖΑΡΤΖΑΝΟΥ 


 
1. Ἀσυναίρετα


§ 46. Κατὰ τὴν πρώτην κλίσιν κλίνονται ὀνόματα ἀρσενικὰ καὶ θηλυκὰ μόνον· ἀρσενικά, τὰ ὁποῖα λήγουν εἰς -ας-ης , καὶ θηλυκὰ εἰς - α-η.



Ἡ μεγάλη ἀγορά τῆς Κωνσταντινουπόλεως






Γεωργίου Τσοκόπουλου



῾Η ἰστορία τῆς βιομηχανίας καὶ τοῦ ἐμπορίου τῆς ἑλληνικῆς αὐτοκρατορίας, ἐν συγκρίσει μάλιστα πρὸς τὸν γύρω πολιτισμὸν καὶ ἰδιαιτέρως τὸν πολιτισμὸν τῆς Δύσεως, εἴναι χαρακτηριστικὴ καὶ τῆς οἰκονομικῆς καὶ κοινωνικῆς θέσεως τοῦ Κράτους ἐκείνου.

Ἡ Κωνσταντινούπολις ὑπῆρξε καθ’ ὅλους τοὺς σκοτεινοὺς χρόνους τού μεσαίωνος ἡ μεγάλη ἀγορὰ τοῦ κόσμου. ῎Εμποροι ἀπό τά τέσσαρα σημεῖα τοῦ τότε γνωστοῦ κόσμου ἔφεραν ἐκεῖ τα ἐμπορεύματὰ των είς τὴν μεγάλην αὐτήν ἀγορὰν καταναλώσεως, είς τό σημεῖον της συγκεντρώσεως διὰ τήν μετακόμισην ἀπό τήν Ἀνατολὴν είς τὴν Δύσιν καὶ ἀπό τὴν Δύσιν πρὸς τὴν Δύσιν προς τήν Ἀνατολὴν.



Τά δευτερόκλιτα ἐπίθετα τῆς ἀρχαίας ἑλληνικῆς (ΘΕΩΡΙΑ / ΑΣΚΗΣΕΙΣ)







της
Κολιοπούλου Ιωάννας





  • ΓΕΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΤΑ ΔΕΥΤΕΡΟΚΛΙΤΑ ΕΠΙΘΕΤΑ

1.    Τα επίθετα της β΄ κλίσης ανάλογα με τις καταλήξεις και τα γένη διακρίνονται σε:

α) τριγενή και τρικατάληκτα με καταλήξεις –ος, -η (ή –α), -ον: ἀγαθός, ἀγαθή, ἀγαθὸν – γενναῖος, γενναία, γενναῖον

β) τριγενή και δικατάληκτα με καταλήξεις –ος (αρσενικό και θηλυκό), -ον (ουδέτερο): ὁ, ἡ ἔνδοξος, τὸ ἔνδοξον.

γ) συνηρημένα τριγενή και τρικατάληκτα: χρυσοῦς, χρυσῆ, χρυσοῦν και συνηρημένα τριγενή και δικατάληκτα: ὁ, ἡ εὔνους, τὸ εὔνουν και δ) αττικόκλιτα επίθετα: ὁ, ἡ ἵλεως, τὸ ἵλεων.


2.    Το αρσενικό και το ουδέτερο γένος των δευτερόκλιτων επιθέτων κλίνονται όπως τα ουσιαστικά της β΄ κλίσης στο αντίστοιχο γένος.


3.    H κλίση του θηλυκού γένους των δευτερόκλιτων τρικατάληκτων επιθέτων είναι ίδια με αυτή των ουσιαστικών της α΄ κλίσης.


4.    Το θηλυκό των δευτερόκλιτων επιθέτων τρικατάληκτων επιθέτων στην ονομαστική, γενική και κλητική πληθυντικού τονίζεται στην σύμφωνα με το αρσενικό.



Δίπτωτα ῥήματα τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς




του 
ΑΧΙΛΛΕΩΣ Α. ΤΖΑΡΤΖΑΝΟΥ


 
Δίπτωτα ῥήματα

α) Μὲ δύο αἰτιατικάς.

§72. Μὲ δύο ἀντικείμενα, ἀμφότερα κατ’ αἰτιατικὴν πτῶσιν, συντάσσονται

1) τὰ ῥήματα, τὰ ὁποῖα σημαίνουν ἐρωτᾶν, εἰσπράττειν, ἀποστερεῖν, ἀποκρύπτειν : οὐ τοῦτο ἐρωτῶ σε Ἀρφ. (πρβλ. αὐτὸ σὲ ῥώτησα ). οὐδένα ἐγὼ ἐπραξάμην μισθὸν ἢ ᾔτησα (= ἀπὸ κανέναν ἐγὼ δὲν) Πλ. Διογείτων τὴν θυγατέρα ἔκρυπτε τὸν θάνατο ν τοῦ ἀνδρὸς (= ἀπὸ τὴν θυγατέρα).