επιμελεία του
Κων/νου Μάντη
Νίκος Καρούζος «Ρωμαϊκή οπτασία» (απόσπασμα)
...
Δεν είμαι θάλασσα να λιώσω με νύχτα τη σελήνη
και να την κάμω κομμάτια στα νερά
με νεκρώσιμη γαλήνη περίγυρα
ή με κύματα γοερά
με θρήσκευμα τον πόνο…
Το έαρ είναι άλυτο.
Πώς να διδάξω τη φλόγα στη σταγόνα;
Η αγωνία υπερβαίνει τη ζωή,
γι’ αυτό κι αχρηστεύει τις απολαύσεις.
Αχ, τι λάκκος από σκοτάδι που κάποτε
μ’ έναν κόκορα στο κεφάλι για να τρελάνω τη νύχτα
ούρλιασα ξαφνικά σαν να μου φύτεψαν βόλι:
-Μια τριανταφυλλιά στο φεγγαρόφωτο!
Τι φρίκη, την τρώνε τα δευτερόλεπτα! –
Πώς να κρατήσουμε απείραχτο το δαίμονα;
Μ’ αν δεν μπορούμε – τότε λέω πως αρκεί
για λίγη βλόγηση κι ίσως ίαση
κείνος ο σκύλος όνειρος, κείνος ο γκρίζος τύφος…
Χαίρε Καίσαρα!
Τα μάτια μου είναι ευρήματα του θανάτου».
Ο Νίκος Καρούζος αντικρίζει το πέρασμα του χρόνου με την οδύνη που αισθάνεται κάθε θνητός απέναντι σε ό,τι αποτελεί μια θανάσιμη αντίστροφη μέτρηση για την ύπαρξή του. Θεάται την αιώνια και άφθαρτη ομορφιά της σελήνης, και την αντιπαραβάλλει με τη γοργή παρακμή και απώλεια των εφήμερων όντων.