Σελίδες του Γιώργου Ιωάννου - Ερωτήσεις κατανοήσεως

του
ΚΕΝΤΡΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΗΣ

1.     Μές στούς Προσφυγικούς Συνοικισμούς

2.     Το Γάλα

3.     Παναγία ἡ Ρευματοκρατόρισσα

4.     Ὁμίχλη

5.     Στοῦ Κεμάλ τό Σπίτι

6.     Τό Λειρί τοῦ Πετεινοῦ

Διαβάστε Περισσότερα

Συντακτικό Αρχαίων : Προσδιορισμοί

ΟΝΟΜΑΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΙ :
Χρησιμοποιούνται :  ουσιαστικά, επίθετα, αντωνυμίες, αριθμητικά, επιθετικές μετοχές, δευτερεύουσες ονοματικές προτάσεις .
Προσδιορίζουν  ονόματα που είναι  όροι της πρότασης και αποδίδουν ένα ορισμένο χαρακτηριστικό σε αυτά.

Διαβάστε Περισσότερα

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΑΤΑΤΖΗΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ ΤΟΥ

Τοῦ κ. Κωνσταντίνου Χολέβα,

Πολιτικοῦ Ἐπιστήμονος

Σέ πολλούς μελετητές προξενεῖ ἐντύπωση ἡ ὀνομασία «βασιλεύς Ρωμαίων», τήν ὁποία χρησιμοποιοῦσαν οἱ αὐτοκράτορες τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἡ ὁρολογία «Ρωμανία», τήν ὁποία συναντοῦμε σέ πολλά ἔγγραφα τῆς ἐποχῆς ὡς ὀνομασία τοῦ κράτους. Εἶναι γεγονός ὅτι ἡ ὀνομασία «Βυζαντινή Αὐτοκρατορία» εἶναι μεταγενέστερη καί δημιουργήθηκε τό 1562 ἀπό τον Γερμανό ἱστορικό Ἱερώνυμο Βόλφ.

Σήμερα τήν χρησιμοποιοῦμε, γιά να γινόμαστε κατανοητοί στούς πολλούς. Ὅμως ἀπό σεβασμό πρός τις ἱστορικές πηγές πρέπει νά ἐξηγοῦμε στούς νεωτέρους ὅτι οἱ ὅροι Ρωμαῖος καί Ρωμανία ἀναφέρονται στη Νέα Ρώμη–Κων σταντινούπολη καί

ὄχι στήν Παλαιά Ρώμη. Ἄλλωστε στό βυζαντινό κράτος ἡ παιδεία βασιζόταν στόν Ὅμηρο καί οὐδέποτε ἐδιδάχθη τό λατινικό ἔπος τοῦ Βιργιλίου, ἡ Αἰνειάδα, πού ἀναφέρεται στήν πρεσβυτέρα Ρώμη. Ἡ ἑλληνική συνείδηση ἦταν διαδεδομένη μεταξύ ἀρχόντων καί ἀρχομένων στό βυζαντινό κράτος ἰδίως μετά τόν 7ο αἰῶνα, ἄν καί τό κράτος ἦταν πολυεθνικό καί τό συνδετικό στοιχεῖο ἦταν ἡ Ὀρθοδοξία. Ἀπό τά ὀνόματα Ρωμαῖος καί Ρωμανία προῆλθε καί ὁ ὅρος Ρωμηός, ὁ ὁποῖος στην νεώτερη ἱστορία μας σημαίνει ὑπό εὐρεῖα ἔννοια κάθε Ὀρθόδοξο και ὑπό στενή ἔννοια τόν Ἕλληνα.

Γιά νά ξεκαθαρίσουμε τό θέμα τῆς ἑλληνικῆς συνειδήσεως τῶν Βυζαντινῶν Αὐτοκρατόρων, ἰδιαιτέρως δέ κατά τούς τελευταίους αἰῶνες, καλόν εἶναι νά μελετήσουμε ἕνα ἐκπληκτικό κείμενο ἑλληνορθοδόξου ἀξιοπρεπείας καί πατριω τικῆς παρρησίας γραμμένο ἀπό τον Αὐτοκράτορα τῆς Νικαίας Ἰωάννη Γ΄ Δούκα Βατάτζη καί ἀπευθυνόμενο στόν Πάπα Νικόλαο Θ΄. Ὅπως γνωρίζουμε μετά τήν Δ΄ Σταυροφορία καί τήν ἐπιβολή τῆς Λατινοκρατίας στόν χῶρο τοῦ Ἑλληνισμοῦ (1204) ἡ αὐτοκρατορία τῆς Νικαίας μέ ἕδρα τή Νίκαια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ὑπῆρξε ἕνα ἀπό τά ἐλεύθερα ἑλληνικά κράτη ἀπ᾽ ὅπου προῆλθε καί ἡ ἐκδίωξη τῶν Φράγκων ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη τό 1261. Ὁ Ἰωάννης Βατάτζης βασίλευσε ἀπό τό 1222 ἕως το 1254 διαδεχόμενος τόν πεθερό του Θεόδωρο Λάσκαρι, τόν ποιητή τοῦ Μεγάλου Παρακλητικοῦ Κανόνος πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον. Ὁ Ἰωάννης Βατάτζης γεννήθηκε το 1193 στό Διδυμότειχο τῆς Θράκης καί σήμερα τιμᾶται ἀπό τήν Ἱερά Μητρόπολη Διδυμοτείχου καί Ὀ ρεστιάδος ὡς τοπικός Ἅγιος (4 Νοεμβρίου, ἡμέρα τοῦ θανάτου του το 1254). Λόγῳ τῆς βαθυτάτης πίστεώς του καί τῆς φιλανθρώπου καί ἐλεήμονος πολιτείας του κατετάγη μετά τήν κοίμησή του στό ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας καί ὀνομάσθηκε

Ἅγιος Ἰωάννης Βατάτζης ὁ Ἐλεήμων. Ὡς Αὐτοκράτωρ τῆς Νικαίας ὁ Ἰ. Βατάτζης ἐργάσθηκε γιά τήν ἀνακατάληψη τῶν ἑλληνικῶν ἐδαφῶν καί πολέμησε κατά τῶν Φράγκων Σταυροφόρων καί κατά τῶν Τούρκων τοῦ Ἰκονίου. Καλλιέργησε την μελέτη τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων, εἶχε δέ καί ὁ ἴδιος στερεά κλασσική παιδεία καί ἑλληνική συνείδηση.

Τό συγκλονιστικό κείμενο, το ὁποῖο διαφωτίζει τήν ἑλληνική και ὀρθόδοξη συνείδηση τῶν «Ρωμαίων βασιλέων», διασώζει ὁ ἀείμνηστος καθηγητής τῆς Ἱστορίας Ἀπόστολος Βακαλόπουλος (1) καί ἔχει τίτλο «Τοῦ ἀοιδίμου βασιλέως κυροῦ Ἰωάννου τοῦ Δούκα πρός τον τε (γράφε ἴσως τόν τότε) Πάπαν Γρηγόριον». Ὁ Βακαλόπουλος γράφει στόν Πρόλογό του: «Ἡ παρατιθέμενη ἐπιστολή τοῦ Ἰωάννου Γ΄ Βατάτζη (1222–1254) πρός τόν πάπα Γρηγόριο Θ΄ (1227–1241) εἶναι πολύ χαρακτηριστική γιά τίς ἰδέες, πού ἐπικρατοῦν στούς βασιλεῖς τῆς Νίκαιας μετά τό 1204. Ἔντονη εἶναι ἡ ἑλληνολατρία καί ἡ ἐθνική ἑλληνική συνείδησή τους, πού βαθμιαῖα ταυτίζεται μέ τήν Ὀρθοδοξία… Ἐδῶ παρατηροῦμε καθαρά πὼς γεννιοῦνται καί δροῦν οἱ πολιτικές ἐκεῖνες ἀντιλήψεις, πού ἀποβλέπουν στήν ἀπελευθέρωση τῶν σκλαβωμένων ἑλληνικῶν χωρῶν, καί οἱ ὁποῖες προσαρμοσμένες ἐπιζοῦν ἐπί Τουρκοκρατίας μέσα σέ νέες συνθῆκες. Καί τελικά πώς διαμορφώνουν τό περιεχόμενο τῆς λεγόμενης Μεγάλης Ἰδέας».

Τό κείμενο ξεκινᾶ μέ τήν ἔκπληξη τοῦ Βατάτζη πῶς τόλμησε ὁ Πάπας νά τοῦ ζητήσει νά παύσει να διεκδικεῖ τήν Κωνσταντινούπολη ἀπό τόν Φράγκο ἡγεμόνα , ὁ ὁποῖος τήν κατέχει ἀπό τό 1204. Γράφει με ἑλληνική ἀξιοπρέπεια καί διπλωματική εἰρωνεία ὁ Βατάτζης, ἀφοῦ προσδιορίσει στή ἀρχή ποιός εἶναι ὁ γράφων: «Ἰωάννης ἐν Χριστῷ τῷ Θεῷ πιστός βασιλεύς καί αὐτοκράτωρ Ρωμαίων ὁ Δούκας τῷ ἁγιωτάτῳ πάπᾳ τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης Γρηγορίῳ σωτηρίας καί εὐχῶν αἴτησιν». Ἀποδίδουμε στήν νεοελληνική ὁρισμένα ἀπό τά κυριώτερα σημεῖα τῆς ἐπιστολῆς:

 «Ἐγώ ὡς βασιλεύς θεωρῶ ἄτοπα τά ὅσα μοῦ γράφεις καί δέν ἤθελα νά πιστεύσω ὅτι εἶναι δικό σου τό γράμμα, ἀλλά ἀποτέλεσμα τῆς ἀπελπισίας κάποιου, πού βρίσκεται κοντά σου, καί ὁ ὁποῖος ἔχει τήν ψυχή του γεμάτη κακότητα καί αὐθάδεια. Ἡ ἁγιότητά σου κοσμεῖται ἀπό φρόνηση καί διαφέρει ἀπό τούς πολλούς ὡς πρός την σωστή κρίση. Γι᾽ αὐτό δυσκολεύθηκα πολύ νά πιστεύσω ὅτι εἶναι δικό σου τό γράμμα, ἄν καί ἔχει σταλεῖ πρός ἐμέ».

Ἀξίζει νά θαυμάσουμε τήν ἔλλειψη δουλικότητος τοῦ Βατάτζη πρός τόν Πάπα, ἄν καί την ἐποχή ἐκείνη οἱ Ἕλληνες τῆς Νικαίας ἦσαν οἱ ἀδύναμοι καί ὁ Πάπας ἦταν ἡ ὑπερδύναμη τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν. Καί συνεχίζει ὁ Ἰωάννης Βατάτζης διατρανώνοντας τήν ἐθνική συνείδησή του:

«Γράφεις στό γράμμα σου ὅτι στό δικό μας γένος τῶν Ἑλλήνων ἡ σοφία βασιλεύει… Ὅτι, λοιπόν, ἀπό τό δικό μας γένος ἄνθη σε ἡ σοφία καί τά ἀγαθά της καί διεδόθησαν στούς ἄλλους λαούς, αὐτό εἶναι ἀληθινό. Ἀλλά πῶς συμβαίνει νά ἀγνοεῖς, ἤ ἄν δέν τό ἀγνοεῖς πῶς καί τό ἀπεσιώπησες ὅτι μαζί μέ την βασιλεύουσα Πόλη καί ἡ βασιλεία σέ αὐτόν τόν κόσμο κληροδοτήθηκε στό δικό μας γένος ἀπό τόν Μέγα Κωνσταντῖνο, ὁ ὁποῖος ἐδέχθη τήν κλήση ἀπό τόν Χριστό καί κυβέρνησε μέ σεμνότητα καί τιμιότητα; Ὑπάρχει μήπως κανείς, πού ἀγνοεῖ ὅτι ἡ κληρονομιά τῆς δικῆς του διαδοχῆς (σ.σ. τοῦ Μ. Κωνσταντίνου) πέρασε στό δικό μας γένος καί ἐμεῖς εἴμαστε οἱ κληρονόμοι και διάδοχοί του; Ἀπαιτεῖς νά μή ἀγνοοῦμε τά προνόμιά σου. Καί ἐμεῖς ἔχουμε τήν ἀντίστοιχη ἀπαίτηση να δεῖς καί νά ἀναγνωρίσεις τό δίκαιό μας ὅσον ἀφορᾶ τήν ἐ ξουσία μας στό κράτος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τό ὁποῖο ἀρχίζει ἀπό τῶν χρόνων τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου καί …ἔζησε ἐπί χίλια χρόνια, ὥστε ἔφθασε μέχρι καί τήν δική μας βασιλεία. Οἱ γενάρχες τῆς βασιλείας μου, ἀπό τίς οίκογένειες τῶν Δουκῶν καί τῶν Κομνηνῶν, γιά νά μη ἀναφέρω τοὺς ἄλλους, κατάγονται ἀπό ἑλ ληνικά γένη. Αὐτοί λοιπόν οἱ ὁμο εθνεῖς μου ἐπί πολλούς αἰῶνες κατεῖχαν τήν ἐξουσία στήν Κωνσταντινούπολη. Καί αὐτούς ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρώμης καί οἱ προϊστάμενοί της τούς ἀποκαλοῦσαν Αὐτοκράτορες Ρωμαίων… Διαβεβαιοῦ με δέ τήν ἁγιότητά σου καί ὅλους τούς Χριστιανούς ὅτι οὐδέποτε θά παύσουμε νά ἀγωνιζόμαστε καί νά πολεμοῦμε κατά τῶν κατακτητῶν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Θά ἀσεβούσαμε καί πρός τούς νόμους τῆς φύσεως καί πρός τούς θεσμούς τῆς Πατρίδος καί πρός τούς τάφους τῶν πατέρων μας καί πρός τους Ἱερούς Ναούς τοῦ Θεοῦ, ἐάν δεν ἀγωνιζόμασταν γι᾽ αὐτά μέ ὅλη μας τήν δύναμη… Ἔχουμε μαζί μας τον δίκαιο Θεό, ὁ ὁποῖος βοηθεῖ τους ἀδικουμένους καί ἀντιτάσσεται στούς ἀδικοῦν τας…».

Ἕνας «βασιλεύς Ρωμαίων», ὁ Ἰωάννης Βατάτζης μᾶς ἄφησε ἔνα ἐξαιρετικό γραπτό μνημεῖο ἑλληνορθόδοξης αὐτοσυνειδησίας. Τέτοια κείμενα ἀξίζει νά διδάσκουμε στούς νέους μας. Ἄς ἔχουμε την εὐλογία τοῦ εὐλαβοῦς Χριστιανοῦ καί πατριώτου Ἁγίου Ἰωάννου

Γ΄Δούκα Βατάτζη (2).

Ὑποσημειώσεις

(1) Ἀπ. Βακαλοπούλου, Πηγές Ἱστορίας τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ, Α´ τόμος, Θεσσαλονίκη 1965, σελ. 50–53. Τό κείμενο ἀνακάλυψε γιά πρώτη φορά στήν Πάτμο στά τέλη τοῦ 19^ου αἰῶνος ὁ ἱστορικός ἐρευνητής Ἀντώνιος Μηλιαράκης, ὁ ὁποῖος ἀσχολήθηκε ἐπισταμένως μέ τήν Αὐτοκρατορία τῆς Νικαίας.

(2) Τό Συναξάρι τοῦ Βατάτζη ὡς Ἁγίου ἔχει συγγράψει ὁ Ἅγιος

Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στόν δίτομο Συναξαριστή του. Ὁ ἴδιος συνέθεσε και τήν Ἀκολουθία τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Βατάτζη. Στό Διδυμότειχο ὑπάρχει καινούργιος Ἱερός Ναός στό ὄνομα τοῦ Ἁγίου Αὐτοκράτορος καί ἡ Ἱ. Μητρόπολις Διδυμοτείχου ὀργανώνει κάθε χρόνο τά «Βατάτζεια» μέ ἐπίκεντρο τήν ἑορτή τοῦ Ἁγίου στίς 4 Νοεμβρίου.

Διαβάστε Περισσότερα

Γλωσσικές και επικοινωνιακές γνώσεις που αναπτύσσει το παιδί

Γλωσσικές και επικοινωνιακές γνώσεις που αναπτύσσει

το παιδί κατά την προσχολική και σχολική ηλικία και

πώς αυτές σχετίζονται με τη χρήση του γραπτού λόγου

στο Δημοτικό Σχολείο

Βασίλειος Γιάντσιος

Δάσκαλος,

Διευθυντής Δημοτικού Σχολείου

Ζαγκλιβερίου

Γλωσσικές και επικοινωνιακές γνώσεις

Διαβάστε Περισσότερα

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΩΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ

Καλεῖ τοὺς μαθητὰς νὰ τὴν ἐκμανθάνουν πολὺ καλῶς

Ἐτάχθη ἐναντίον τῆς ἐκπαιδευτικῆς μεταρρυθμίσεως τοῦ 1976 καὶ τῆς καταργήσεως τῶν τόνων καὶ τῶν πνευμάτων κατὰ τὸ 1982.

 

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος εἰς πρόσφατον συνάντησίν του μὲ μαθητὰς καὶ μαθητρίας τοῦ Λυκείου ἀπὸ τὴν Σίδνον τῆς Θεσσαλονίκης εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον τοὺς ὑπενθύμισε τὸ χρέος των νὰ ἐκμανθάνουν πολὺ καλῶς τὴν Ἑλληνικὴν γλῶσσαν, ἡ ὁποία ἐπλούτισε τόσας ἄλλας γλώσσας τοῦ κόσμου. Ὡς εἶπε θὰ «πρέπει νὰ αἰσθανόμεθα ἐντροπὴ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι δυστυχῶς δὲν ἐκτιμοῦμε τὸν θησαυρὸ τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης ὅσο τὸν ἐκτιμοῦν οἱ ξένοι». Συμφώνως πρὸς ὅσα μετέδωσεν ὁ στενὸς συνεργάτης του καὶ φωτογράφος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κ. Νικόλαος Μαγγίνας, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εἶπεν:

«“Θὰ ἔπρεπε νὰ αἰσθανόμεθα ἐντροπὴν”

“Ἔχουμε ἕνα θησαυρό, ποὺ λέγεται ἑλληνικὴ γλῶσσα τοῦ ὁποίου τὴν ἀξία δὲν ἐκτιμοῦμε ἐμεῖς τόσο ὅσο τὴν ἐκτιμοῦν οἱ ξένοι, οἱ ὁποῖοι τὴν ἐκμανθάνουν ἐμβαθύνοντας σὲ αὐτήν. Εἶναι ἕνα γεγονός, τὸ ὁποῖο πρέπει νὰ μᾶς κάνει νὰ αἰσθανόμεθα ἐντροπήν, ὅτι οἱ ξένοι ἀσχολοῦνται περισσότερον μὲ τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν, μὲ αὐτὸν τὸν ἀνεκτίμητον καὶ ἀνεξάντλητον θησαυρόν, παρὰ ἐμεῖς», συνέχισε ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς μαθητές.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ ἔκανε ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στὴ γλωσσικὴ μεταρρύθμιση τοῦ 1976 καθὼς καὶ στὴν κατάργηση τῶν τόνων καὶ τῶν πνευμάτων ἀπὸ τὸν Ἰανουάριο τοῦ 1982.

“Ἔκτοτε ὁλοένα καὶ φτωχαίνει, καὶ στὶς τηλεοράσεις ποὺ παρακολουθοῦμε καὶ στὰ σχολεῖα καὶ γενικὰ στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία αὐτὸς ὁ θησαυρὸς διαρκῶς καὶ καθίσταται φτωχότερος, πιὸ ἀδύναμος, γι᾽ αὐτὸ καὶ πάντοτε ἀπευθύνομαι στοὺς φιλολόγους καθηγητὰς καὶ στοὺς μαθητὰς καὶ ὑπενθυμίζω τὸ χρέος νὰ ἐκμανθάνουν καλὰ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, ἡ ὁποία πλούτισε τόσες ἄλλες γλῶσσες τοῦ κόσμου δανείζοντας ἐπιστημονικοὺς ὅρους καὶ πάρα πολλὲς ἄλλες λέξεις. Σὲ μερικὲς περιπτώσεις ἔχουν ἐκδοθεῖ βιβλία, στὰ ὁποῖα ἀπαριθμοῦνται αὐτὲς οἱ λέξεις, ποὺ ἔχουν δανεισθεῖ οἱ ξένες γλῶσσες ἀπὸ τὴ δική μας τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα”. “Οἱ ἐξαιρέσεις μᾶς δίνουν ἐλπίδα ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα μας δὲν θὰ σβήσει”.

Καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης διερωτήθηκε: “Γιατί οἱ Γάλλοι δὲν κατήργησαν τοὺς τόνους στὴ γλῶσσα τους; Γιατί οἱ Ρῶσοι ἐπιμένουν καὶ ἐξακολουθοῦν νὰ ἔχουν τὸ κυριλλικὸ ἀλφάβητο καὶ δὲν υἱοθετοῦν τὸ λατινικὸ ἀλφάβητο; Καὶ αὐτοὶ θὰ μποροῦσαν, γιὰ νὰ φανοῦν πιὸ μοντέρνοι καὶ πιὸ σύγχρονοι νὰ ἀλλάξουν οἱ Ρῶσοι τὸ ἀλφάβητο, νὰ καταργήσουν οἱ Γάλλοι τοὺς τόνους στὴ γλῶσσα τους, ὅπως τοὺς καταργήσαμε ἐμεῖς, νομίζοντας ὅτι θὰ γίνουμε πιὸ σύγχρονοι καὶ πιὸ προοδευτικοί.

Μὲ ἱκανοποίηση παρακολουθῶ ὅτι πολλὰ συγγράμματα καὶ λεγομένων προοδευτικῶν συγγραφέων, καὶ σήμερα μετὰ τριακονταετία, ποὺ πέρασε ἀπὸ τὴν τελευταία γλωσσικὴ μεταρρύθμιση, ἐξακολουθοῦν νὰ τυπώνονται στὸ πολυτονικό. Εὐτυχῶς, ποὺ ὑπάρχουν αὐτὲς οἱ ἐξαιρέσεις, ποὺ μᾶς δίνουν τὴν ἐλπίδα ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα μας δὲν θὰ σβήσει τελικά, ἀλλὰ θὰ ἀντέξει σὲ αὐτοὺς τοὺς πειρασμοὺς καὶ σὲ αὐτὲς τὶς θύελλες τοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ».

Διαβάστε Περισσότερα

Το φάσμα της παγκόσμιας διακυβέρνησης

Ὁ ρόλος τοῦ διεθνοῦς Σιωνισμοῦ, τῆς Μασωνίας, τῶν κλειστῶν λεσχῶν, τοῦ ΔΝΤ, τῆς λέσχης Μπίλντενμπεργκ, τῆς παγκοσμίου τραπέζης, τῆς εὐρωπαϊκῆς κεντρικῆς τραπέζης κ.λπ.

τοῦ προηγουμένου τοῦ Μεγ. Μετεώρου*

Ἀρχιμ. Ἀθαν. Ἀναστασίου

επιμελεία του

ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ

-φιλολόγου-παιδαγωγού

του πανεπιστημίου Αθηνών

 

Εἶναι πλέον διαπιστωμένη, κοινῶς πανθομολογούμενη καί ὁρα τη διά γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ ἡ συντονισμένη ἐπιχείρηση ἰσοπεδώσεως τῆς ἐ θνικῆς καί θρησκευτικῆς ἰδιοπροσωπίας μας, ἐξαθλιώσεως τοῦ λαοῦ μας καί ἀφανισμοῦ τῆς Πατρίδος μας.

Πρόκειται γιά καταστροφή και ὄλεθρο. Πρόκειται γιά τή σύγχρο νη βιολογική καί πνευματική γενοκτονία τοῦ Ἔθνους μας, πού στυγνά καί ἀπροκάλυπτα ἐπιβάλλονται στά πλαίσια τῆς Παγκοσμιοποιήσεως καί τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων ἀπό τούς Παγκοσμιοκράτες ἐξουσιαστές μέ τίς μεθόδους καί τις πρακτικές τῆς Νέας Ἐποχῆς.

Οἱ πρακτικές αὐτές ἐφαρμόζονται κυρίως μέ τήν ἠλεκτρονική παρακολούθηση τῶν πολιτῶν, γιά τον ἔλεγχο καί τήν χειραγώγηση τῶν φρονημάτων τους, γιά τήν καλλιέργεια τῆς ἀνασφάλειας, τοῦ φόβου καί τοῦ πανικοῦ, ἐν τέλει γιά τήν ἀκύρωση τῆς θεοσδότου ἐλευθερίας καί τοῦ αὐτεξουσίου τοῦ προσώπου τους, γιά τήν καταστολή κάθε ἀντιδράσεως σ᾽ ἐκείνους, πού ἐπιβουλεύονται τήν ὑπόστασή τους. Ἡ ἠλεκτρονική παρακολούθηση εἶναι ὁ καταλύτης γιά τήν ὑποταγή καί τήν ἀφομοίωσή τους στό “σύστημα” τῆς Παγκοσμιοποιήσεως. Εἶναι ἡ αἰχμή τοῦ δόρατος, πού φαλκιδεύει τίς ἐλευθερίες τῶν πολιτῶν, πού κατευθύνει τή δίωξη τῶν δραστηριοτήτων τους, πού ἐνοχοποιεῖ τά πιστεύματά τους, πού ἐπιβάλλει τήν τελική ὑποδούλωσή τους στήν παγκόσμια ἠλεκτρονική Δικτατορία, ἡ ὁποία εἶναι ἡ σημερινή ἐξελιγμένη μορφή τοῦ ἀπόλυτου Ὁλοκληρωτισμοῦ.

Αὐτὴ τὴ Δικτατορία διοργανώνουν καί κατευθύνουν ὁ Διεθνὴς Σιωνισμός καί ἡ Μασωνία μέ κλειστές ὁμάδες ἀποφάσεων (λέσχες), ὅπως μέ τήν Τριμερῆ Ἐπιτροπή (διηπειρωτική συνεργασία Ἀμερικῆς, Εὐρώπης καί Ν.Α. Ἀσίας – Ἰαπωνίας), μέ τήν περιβόητη Λέσχη Μπίλντενμπεργκ, μέ τό Διεθνές Νομισματικό Ταμεῖο, μέ τήν Εὐρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μέ τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, μέ τήν Παγκόσμια Τράπεζα, μέ τόν Παγκόσμιο Ὀργανισμό Ἐμπορίου, μέ τόν Παγκόσμιο Ὀργανισμό Διατροφικοῦ Ἐλέγχου, μέ τίς Ὁμάδες τῶν ἀνεπτυγμένων χωρῶν G8 καί G 20, μέ τό Διεθνές Δικαστήριο τῆς Χάγης, μέ τόν Παγκόσμιο Ὀργανισμό Ὑγείας, μέ την Παγκόσμια Διάσκεψη γιά τό Περιβάλλον, καί μέ πολλούς ἄλλους διεθνεῖς ὀργανισμούς πλανητικῆς ἰσχύος καί ἐμβελείας, πού ἐπιβάλλουν τήν πολιτική τῆς διεθνοῦς ὀλιγαρχίας ἐρήμην τῶν λαῶν. Κατασκευάζουν καί ἐπιβάλλουν ἡγέτες–μαριονέττες, πειθήνια ἀνδρείκελά τους καί ἐκτελεστικά ὄργανα τῶν σχεδίων τους.

Εἶναι, βεβαίως, γνωστές ἀπό πολύ παλιά οἱ πρακτικές καί οἱ μέθοδοι ὅλων αὐτῶν, τῶν διαφόρων κλειστῶν ὁμάδων καί ἐλίτ, πού κινοῦν τά νήματα τῆς ἱστορίας τοῦ πλανήτη. Χρησιμοποιοῦν τά ἐλεγχόμενα ἀπό τούς ἴδιους εἰδησεογραφικά δίκτυα, τηλεοπτικούς σταθμούς, διεθνοῦς κυκλοφορίας ἐφημερίδες καί μία πλειάδα δῆθεν φιλανθρωπικῶν ἱδρυμάτων, ἀλλά καί φιλοσοφικῶν, κοινωνικῶν, ἀθλητικῶν καί ἄλλων φορέων, κινήσεων καί σωματείων. Μέ τόν τρόπο αὐτό προβάλλουν καί ἀναδεικνύουν, ἐν τέλει, οἱ ἴδιοι τούς “ἐκλεκτούς” τῶν λαῶν πρίν ἀκόμη οἱ λαοί τούς γνωρίσουν, τούς ἐπιλέ ξουν καί τούς ψηφίσουν.

Αἱ προετοιμασίαι

Προκατασκευάζουν καί ἐπιβάλλουν ἔτσι τό παγκόσμιο πολιτικό, κοινωνικό καί οἰκονομικό σύστημα.

Μέσῳ αὐτῶν τῶν ἐκλεκτῶν και δοτῶν ἡγετῶν κυβερνᾶ τόν κόσμο ἡ πανίσχυρη πολιτική, οἰκονομική, κοινωνική καί θρησκευτική ὀλιγαρχία τῆς σιωνιστικῆς καί τῆς μασωνικῆς Παγκοσμιοκρατίας, πού προορίζεται νά γίνει ἡ Παγκόσμια Κυβέρνηση, ἡ ὁποία συστηματικά προβάλλεται καί στήν Χώρα μας ἐπισήμως ἀπὸ τούς πολιτικούς ὅλων τῶν παρατάξεων!

Ἐν ὄψει τῆς προετοιμαζομένης “Παγκόσμιας Κυβερνήσεως”, οἱ

Παγκοσμιοκράτες προωθοῦν καί ἀσκοῦν τήν ἐξουσία τους μέσα ἀπό τήν λεγόμενη “Παγκόσμια Διακυβέρνηση”, χρησιμοποιώντας μία σειρά κηδεμονευομένων καί καθοδηγουμένων ἀπό... τούς ἴδιους διεθνῶν καί ἐθνικῶν ὀργανισμῶν, φορέων, κινήσεων, μή–κυβερνητικῶν ὀργανώσεων (ΜΚΟ), ἱδρυμάτων, σχηματισμῶν καί ὁμάδων παραγωγῆς καί ἀναπαραγωγῆς τῆς νεοεποχίτικης ἰδεολογίας. Αὐτός ὁ μηχανισμός τῆς Παγκοσμιοποιήσεως ἀποτελεῖ τό “πολυεργαλεῖο” τῆς “Παγκόσμιας Διακυβερνήσε ως”.

Εἶναι ὁ κεντρικός ἀγωγός, ἡ γιγαντιαία πολιτιστική, θρησκευτική, οἰκονομική, ἐθνική καί οἰκονομική χοάνη, ὅπου ὁμογενοποιοῦνται, νοθεύονται, παραλύουν, ἀποδυναμώνονται, ἀποσυνθέτονται καί ἐν τέλει με ταλλάσσονται, θεσμοί, πιστεύματα, παραδόσεις, πολιτισμοί, ἤθη, ἀρχές, ἀξίες, ἐθνότητες, λαοί καί πατρίδες.

Μετά καί τήν κατάρρευση τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ ἑδραιώθηκε μέ ταχεῖς ρυθμούς ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων, δηλαδή ἡ Pax Americana τῶν Η.Π.Α. καί τῶν συμμάχων της, ἡ ὁποία κατασκευάζει καί προβάλλει ὡς τεχνη τή ἀνάγκη τό ἰδεοληπτικό καί ὑποκριτικό κατασκεύασμα τῆς διεθνοῦς ἀσφάλειας, τῆς πατάξεως τῆς τρομοκρατίας, τῆς ἐκτονώσεως τῶν ἐντάσεων, τῆς ἐξομαλύνσεως τῶν ἀντιπαλοτήτων, τῆς ἐπιλύσεως τῶν διαφορῶν καί τῆς ἐπικρατήσεως τάχα τῆς παγκόσμιας εἰρήνης.

Συγχρόνως —καί ἀντιθέτως πρὸς τά προηγούμενα— προκαλεῖ τεχνητές καί προκατασκευασμένες πολιτικές, οἰκονομικές, κοινωνικές καί στρατιωτικές περιφερειακές κρίσεις και συγκρούσεις ἀνά τήν ὑφήλιο, δημιουργώντας σκοπίμως ἀνασφάλεια καί ἀγωνία στούς πολίτες, οἱ ὁποῖοι καταλήγουν νά “ἀποζητοῦν” τήν σιγουριά στήν ἐπίπλαστη “προστασία” τῶν νατοϊκῶν δυνάμεων καί νά “ἐκλιπαροῦν” τήν ἐπέμβασή τους για τήν ἐπίλυση τῶν διεθνῶν καί ἐθνικῶν προβλημάτων, ἀκόμα καί για τήν ἴδια τήν ἀτομική ἐπιβίωσή τους.

Τὸ ΝΑΤΟ

Τό εἶχε, ἄλλωστε, διατυπώσει πολύ εὔστοχα καί προφητικά, πάνω ἀπό ἑκατό χρόνια πρίν, ὁ μεγάλος Ρῶσος καί ὀρθόδοξος συγγραφέας Φιοντόρ Ντοστογιέφσκυ στόν ἀπαράμιλλο μύθο τοῦ Μεγάλου Ἱεροεξεταστῆ, ὁ ὁποῖος λέει:

“Καμμιά ἐπιστήμη δέν θά τούς δώ-

σει ψωμί ὅσο θά μένουν ἐλεύθεροι, μά

στό τέλος θάρθουν νά καταθέσουν

τήν ἐλευθερία τους στά πόδια μας καί

θά μᾶς ποῦν: "Κάντε μας σκλάβους,

μά χορτάστε μας».

(Φ. Ντοστογιέφσκυ, Ἀδελφοί Καραμαζόβ, ἐκδ. Γκοβόστη, τ. Β, σελ. 107).

Τό ΝΑΤΟ, στρατιωτικό κυρίως ὄργανο τῆς Pax Americana, μέ την “νέα δομή” καί τόν διευρυμένο ρόλο του ἔχει μετασχηματιστεῖ στον ἐντεταλμένο παγκόσμιο στρατοχωροφύλακα γιά τήν ἐπιβολή τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων κατά την κρίση καί τά συμφέροντα τῆς Παγκοσμιοποιήσεως. Ἔτσι ρυθμίζει τήν ἱστορία τῶν λαῶν καί τῶν ἐθνῶν καί ἀποφασίζει ποιοί ἀπό αὐτούς θά παραμείνουν ἤ θά διαγραφοῦν ἀπό τόν παγκόσμιο χάρτη, ποιά παλιά κράτη θά καταστραφοῦν καί ποιά νέα κράτη θά δημιουργηθοῦν! . ..

Στά πλαίσια αὐτά προκλήθηκε, ὑποδαυλίστηκε καί ἐπιβλήθηκε ἡ λεγομένη “Ἀραβική Ἄνοιξη” (Αἴγυπτος, Λιβύη, Συρία κ.λπ. ). Πρόκειται γιά τήν ἁλυσιδωτή τεχνητή πολιτική ἀστάθεια μέ τήν πρόκληση ἐμφυλίων συρράξεων δῆθεν γιά την ἀνατροπή τῶν αἱμοσταγῶν καθεστώτων πού, ὡστόσο, ὁδηγοῦν στήν ἐπιβολή νέων χειρότερων καθεστώτων, ἀρεστῶν καί “χρήσιμων”, ὅμως στήν Νέα Τάξη Πραγμάτων.

Τό σχέδιο προβλέπει τήν ἄνοδο τῶν ἀκραίων ἰσλαμικῶν δυνάμεων —ποὺ δῆθεν πολεμᾶ ὡς “τρομοκρατικὲς” ἡ Δύση!—, οἱ ὁποῖες ἔχουν ἐξαπολύσει κυριολεκτικά γενοκτονικό διωγμό ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν καί γιά τόν ὁποῖο ἐλάχιστοι μιλοῦν καί ὑποτονικά διαμαρτύρονται! . .. Ὡστόσο μεγαλοσχήμονες ταγοί μας προσφέρουν ὡς ἐπίσημο δῶρο τό “ἱερό” Κοράνιο, πού προτρέπει τους μουσουλμάνους να σφάζουν τους ἀλλοπίστους, γιά νά πᾶνε στόν “παράδεισό” τους!

Δέν εἶναι λοιπόν “ἀθῶες τοῦ αἵματος” οἱ τελευταῖες ἔξαλλες ταραχές στόν ἀραβικό κόσμο, μέ ἀγριότατες καί φονικές ἐπιθέσεις ἐναντίον καί αὐτῶν τῶν ἀμερικανικῶν πρεσβειῶν, πού σκοπίμως και ὀργανωμένα προκλήθηκαν ἀπό ἀπεχθῆ κινηματογραφική ταινία προσβλητική τοῦ Ἰσλάμ. “Συμπίπτουν” —ὅλως “τυχαίως”— μέ την προεκλογική περίοδο στίς Η.Π.Α.,

ὥστε τελικά ἡ ἐπιλογή τῶν ἀμερικανῶν ψηφοφόρων νά γίνει ὑπό το κράτος τοῦ πανικοῦ, τοῦ φόβου και τῆς ἀνασφάλειας, πού προκαλοῦν αὐτά τά γεγονότα.

Ἡ Παγκοσμιοποίηση μέ τά ὄργανά της καί μέ πρόφαση τήν διεθνῆ καί ἐθνική οἰκονομική κρίση, πού σκοπίμως αὐτά δημιουργοῦν κυρίως στίς χριστιανικές χῶρες, παγιδεύουν τούς λαούς καί καταργοῦν τήν ἐθνική ἀνεξαρτησία καί κυριαρχία, τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα, τήν δημοκρατία, τήν ἐλευθερία, τά ἀνθρώπινα δικαιώματα καί τίς πολιτικές ἐλευθερίες, τό κοινωνικό κράτος καί τήν δικαιοσύνη.

Ἐν τέλει καταλύουν τό σύνταγμα τῆς χώρας–θῦμα καί ἐπιβάλλουν διά τοῦ οἰκονομικοῦ ἐλέγχου ὁλοκληρωτική κατοχή, καθιστώντας τούς μέν λαούς δουλοπάροικους τόν δέ πλοῦτο τους λεία πρός διαμοιρασμό μεταξύ τῶν διεθνῶν τραπεζιτῶν καί τοκογλύφων, χρησιμοποιώντας γι᾽ αὐτόν τό σκοπό τίς “ἐθνικές” κυβερνήσεις —πού ἡ Παγκοσμιοποίηση ἐπιβάλλει— ὡς πειθήνια καί ἄβουλα ἐκτελεστικά ὄργανά τους.

Ἡ Νέα Ἐποχή Σέ οἰκονομικό ἐπίπεδο, πολυεθνικές ἑταιρεῖες, οἰκονομικοί κολοσσοί, ἑταιρεῖες κατασκευῆς ὁπλικῶν συστημάτων, πανίσχυρα οἰκονομικά συμφέροντα καί νεόκοποι κροῖσοι, “λόμπυ” ἐπηρεασμοῦ καί ἐξαγορᾶς συνειδήσεων —μέ ἐπικεφαλῆς τό διεθνές τραπεζικό καί χρηματιστηριακό κεφάλαιο, πού κυριολεκτικά ληστεύει λαούς, καταστρέφει χῶρες καί διαλύει κράτη— ἔχουν ἤδη ἀναλάβει και διεκπεραιώνουν τήν οἰκονομική Παγκοσμιοποίηση.

Ἡ παγκόσμια οἰκονομία εἶναι πλέον μία ἀδηριτη πραγματικότητα, πού ἐπιβάλλει τούς δικούς της ἄτεγκτους καί ἰσοπεδωτικούς κανόνες στά ἐθνικά κράτη καί στους λαούς, χωρίς νά τούς ἐπιτρέπεται δυνατότητα ἐπιλογῆς ἤ ἄλλης διεξόδου.

Τό γεγονός αὐτό ἐπιβεβαίωσε, μέ τόν πιό ἀπροκάλυπτο τρόπο, και ὁ Πρόεδρος τοῦ Ἰσραήλ (μιᾶς χώρας “κλειδί” στό παγκόσμιο σύστημα ἐξουσίας) Σιμόν Πέρες, πού σε πρόσφατη συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό MEGA καί στον δημοσιογράφο κ. Ἀντώνη Φουρλή (3 Αὐγούστου 2012), τόνισε:

“Ὅλες οἱ χῶρες ἀλλάζουν, διότι ἄλλαξε ὁ κόσμος. Κανεὶς δὲν ἔχει ἐπιλο γή. Εἴτε θὰ περάσει στὴ νέα ἐποχὴ ἢ θὰ μείνει πίσω, φτωχὸς καὶ ἀσήμαντος.

Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει εἶναι ὅτι οἱ κυβερνήσεις δὲν ἐλέγχουν τὶς οἰκονομίες τους. .. Ἀντὶ γιὰ ἐθνικὴ οἰκονομία, ἔχουμε παγκόσμια οἰκονομία. Καμία χώρα δὲν μπορεῖ νὰ γλυτώσει ἀπὸ τὶς ἐπιπτώσεις τῆς παγκόσμιας οἰκονομίας. Καὶ καμία χώρα δὲν μπορεῖ νὰ ἐλέγξει τὴν παγκόσμια οἰκονομία. Ἔχουμε παγκόσμια οἰκονομία χωρὶς παγκόσμια κυβέρνηση καὶ ἐθνικὲς κυβερνήσεις χωρὶς ἔλεγχο τῶν οἰκονομιῶν τους. Ἐὰν θέλετε νὰ συμμετέχετε πρέπει νὰ ἀκολουθήσετε τοὺς καινούργιους κανόνες, οἱ ὁποῖοι εἶναι παγκοσμιοποιημένοι, βασίζονται στὴν ἐπιστήμη, εἶναι δημιουργικοὶ καὶ δεκτικοὶ στὶς προσδοκίες τῆς νέας γενιᾶς”.

Εὔκολα γίνεται ἀντιληπτό, ὅτι ἕνα παγκόσμιο σύστημα ἐξουσίας, ὅπως τό περιγράψαμε, δέν εἶναι δυνατόν νά διαμορφωθεῖ, νά ἑδραιωθεῖ καί νά λειτουργήσει χωρίς τόν ἔλεγχο τῶν φρονημάτων, τῶν ἐπιλογῶν καί τῶν δραστηριοτήτων τῶν πολιτῶν καί τῶν λαῶν, χωρίς τήν ἀστυνόμευση, τόν χαρακτηρισμό, τόν στιγματισμό καί ἐν τέλει τήν ἐνοχοποίηση τῶν ἀντιφρονούντων.

Ὁ ἔλεγχος, λοιπόν, τῶν προσωπικῶν δεδομένων τῶν πολιτῶν μέ σῳ τοῦ ἠλεκτρονικοῦ φακελώματος ἀπό τήν χρήση ἠλεκτρονικῶν καρτῶν καί ταυτοτήτων εἶναι το “κλειδί” στήν ὅλη ὑπόθεση, εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος, ὅπου στηρίζεται τό παγκόσμιο οἰκοδόμημα ἐξουσίας καί ἐλέγχου.

Παρά τόν οὐσιαστικά ἀρνητικό, ἐπικίνδυνο καί ἀπάνθρωπο χαρακτήρα της, ἡ ἠλεκτρονική παρακολούθηση προβάλλεται καί προπαγανδίζεται ὡς ἡ πανάκεια τῆς ἐξυπηρετήσεως τῶν πολιτῶν καί ἐπενδύεται μέ τόν μανδύα τῆς ἀσφάλειας και τῆς προστασίας δῆθεν τῶν κοινωνικῶν τους δικαιωμάτων. Εἶναι ἡ γνωστή τακτική τῆς Νέας Ἐποχῆς, πού διαστρέφει τήν πραγματικότητα καί παρουσιάζει το ψέμα ὡς ἀλήθεια καί τήν ἀλήθεια ὡς ψέμα.

Ἕνα πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα εἶναι ἡ παροχή ἀδείας ἐκ μέρους τῆς Ἀρχῆς Προστασίας Προσωπικῶν Δεδομένων γιά την τοποθέτηση καί χρήση ἔξυπνων συσκευῶν γεωεντοπισμοῦ καί παρακολουθήσεως (τά γνωστά GPS) σε εὐαίσθητες ὁμάδες, ὅπως ἀνήλικα παιδιά, ὑπερήλικες καί ἀσθενεῖς. Μέ τό πρόσχημα λοιπόν τῆς ἀσφάλειας ὑποβάλλουμε τά παιδιά μας σέ μία διαδικασία διαρκοῦς παρακολούθησης μέ τρομακτικές συνέπειες γιά τήν ζωή τους, τήν ψυχολογική, τήν πνευματική καί κοινωνική κατάστασή τους, καθώς ἔχοντας ἐθισθεῖ σέ μία τέτοια ἐξάρτηση θά τήν ἀποδέχονται καί ἀπό τρίτους ἤ κυβερνητικές ὑπηρεσίες, χωρίς νά ἀντιλαμβάνονται καί νά ἀξιολογοῦν τούς κινδύνους, πού αὐτό ἐγκυμονεῖ.

 

*Από την ἡμερίδα  μὲ θέμα: «Νέα ταυτότητα – εἰσιτήριο χωρὶς ἐπιστροφή».

Διαβάστε Περισσότερα

Σχολικά εγχειρίδια ιστορίας: μια πολιτική διακύβευση

Ηλίας Μαδεμλής

Δάσκαλος

 

Ορισμός και χρήση των σχολικών εγχειριδίων

Υπάρχουν πολλοί ορισμοί των σχολικών εγχειριδίων, αλλά η διαχρονική έρευνα καθώς και οι πηγές της δικής μας έρευνας, όπως τα σχετικά λεξικά, μας επιβάλλουν να ορίσουμε τα σχολικά εγχειρίδια όχι με βάση τη χρήση τους αλλά με βάση την προσέγγιση ότι «ως σχολικά εγχειρίδια ορίζονται όλα τα βιβλία, με αποκλειόμενα τα περιοδικά, τα οποία άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο χρησιμοποιούνται στην εκπαίδευση» (Choppin, 1993, σ. 9). Τα σχολικά εγχειρίδια αναφέρονται κυρίως σε μία επιστήμη, απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο πληθυσμό –μαθητές και εκπαιδευτικούς–, απευθύνονται σε μια συγκεκριμένη ηλικία μαθητών και εντάσσονται σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα σπουδών. Τα χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν ένα σχολικό εγχειρίδιο από ένα άλλο είναι πέντε: ο τίτλος, το όνομα του/των συγγραφέα/-ων, η τάξη στην οποία απευθύνεται, για ποιον προορίζεται (μαθητές ή εκπαιδευτικούς) και το όνομα του εκδοτικού οίκου.

Σήμερα δε γνωρίζουμε το βαθμό αποτελεσματικότητας των σχολικών εγχειριδίων στην εκπαιδευτική διαδικασία. Απουσιάζουν οι μετρήσιμες επιστημονικές αποδείξεις και όλοι οι ειδικοί μιλούν με υποθέσεις για το βαθμό στον οποίο επηρεάζουν τις στάσεις, τις διαθέσεις και τις αξίες των μαθητών. Παρά τις μεθοδολογικές δυσκολίες, όμως, που αντιμετωπίζει η έρευνα των σχολικών εγχειριδίων, μπορούμε εμπειρικά να αποδεχτούμε ότι η χρήση τους είναι πιο συχνή τόσο από τους χάρτες όσο και από τις άλλες πηγές, καθώς και από τα οπτικοακουστικά μέσα. Κατά συνέπεια, τα σχολικά εγχειρίδια έχουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, εκπαιδευτικό και παιδαγωγικό (Καψάλης και Χαραλάμπους, 1993, σ. 95).

Η επανάληψη και ο συστηματικός χαρακτήρας των εργασιών και των ασκήσεων των σχολικών εγχειριδίων αποβλέπουν στη διοχέτευση της γνώσης και, κατά συνέπεια, στη διαμόρφωση της συνείδησης των μαθητών (Gerard και Roegiers, 1993, σ. 201). Η εικονογράφηση των σχολικών εγχειριδίων έχει, επίσης, ένα ιδιαίτερο επιστημονικό ενδιαφέρον, γιατί οι εικόνες απευθύνονται κυρίως στο συναίσθημα. Η εικονογράφηση –εικόνες και σκιτσογραφίες– παρουσιάζει με άλλο τρόπο, συχνά συνοπτικό, το περιεχόμενο του εγχειριδίου. Η επιλογή των χρωμάτων και του μεγέθους τους και ο συνδυασμός τους με άλλα οπτικοακουστικά μέσα συμβάλλουν καθοριστικά στην κατανόηση του κειμένου και των μηνυμάτων που το εγχειρίδιο θέλει να μεταδώσει (Gerard και Roegiers,1993, σ. 185).

Η ύλη των σχολικών εγχειριδίων οφείλει να συμβαδίζει, στο ελάχιστο, με την ύλη που επιβάλλει το εθνικό πρόγραμμα διδασκαλίας, το οποίο διαφέρει από χώρα σε χώρα. Για το λόγο αυτό, σε όλες τις χώρες υπάρχει ένας επίσημος φορέας ο οποίος αναλαμβάνει τον έλεγχο της συνέπειας των σχολικών εγχειριδίων προς το εθνικό πρόγραμμα (Gerard και Roegiers, 1993, σ. 24). Η διεθνής εμπειρία, όπως και η ελληνική, δείχνει ότι, για να εξασφαλιστεί το καλύτερο εκπαιδευτικό και πολιτικό αποτέλεσμα, οι αρμόδιες κρατικές εκπαιδευτικές υπηρεσίες εκδίδουν τα σχολικά εγχειρίδια, ώστε καθένα από αυτά να είναι ο «κρίκος μιας αλυσίδας» σχολικών εγχειριδίων.Πιο συγκεκριμένα, ο κάθετος συντονισμός των εγχειριδίων εξασφαλίζει τη συνέχεια ως προς το περιεχόμενο των εγχειριδίων, ως προς τη μεθοδολογία τους και ως προς τον τρόπο διδασκαλίας τους από τάξη σε τάξη. Ο οριζόντιος συντονισμός εξασφαλίζει τη διαθεματικότητα, δηλαδή τη συγγένεια του περιεχομένου του εγχειριδίου με τα άλλα εγχειρίδια της ίδιας τάξης (Gerard και Roegiers, 1993, σ. 59).

Πολιτική διάσταση των σχολικών εγχειριδίων

Παράλληλα, όμως, με το παιδαγωγικό και εκπαιδευτικό ενδιαφέρον τους, εδώ και δυο αιώνες τα σχολικά εγχειρίδια αποτελούν αντικείμενο ενδιαφέροντος της πολιτικής εξουσίας. Η δημιουργία των εθνικών κρατών και η ανάγκη μιας ενιαίας, λαϊκής εκπαίδευσης είχαν ως αποτέλεσμα τα σχολικά εγχειρίδια να εκδίδονται «σύμφωνα με πολιτικές επιλογές, ιδεολογικές αξίες και γλώσσα την οποία η εξουσία επιδίωκε να προωθήσει» (Choppin, 1992, σ. 79). Η κεντρική εξουσία επιδιώκει τον έλεγχο της παραγωγής τους, του πολιτικού, ιδεολογικού, ηθικού και θρησκευτικού τους περιεχομένου, καθώς και της οικονομικής τους χρηματοδότησης. Κατά συνέπεια, «τα σχολικά εγχειρίδια δεν είναι μόνο ένα παιδαγωγικό εργαλείο: αποτελούν επίσης και δημιουργήματα κοινωνικών και εθνικών ομάδων, οι οποίες μέσω αυτών επιδιώκουν να διαωνίσουν την ταυτότητά τους, τις αξίες τους, τις παραδόσεις και τον πολιτισμό τους» (Choppin, 1993, σ. 5.).

Ο ρόλος των σχολικών εγχειριδίων επηρεάζει καθοριστικά τις αξίες, τις στάσεις, τις προκαταλήψεις και τις παρανοήσεις των μαθητών. Οι ερευνητές έχουν εντοπίσει τις πηγές των προκαταλήψεων και παραποιήσεων μέσα στα σχολικά εγχειρίδια. Αυτές είναι:

• Οι εκφράσεις που δημιουργούν και συντηρούν συγκεκριμένες προδιαθέσεις και στάσεις απέναντι στους άλλους λαούς και πολιτισμούς· για παράδειγμα, «Η επέκταση των βαρβάρων (Τούρκων) στην Ευρώπη». Το κίνημα για την ειρήνη του 19ου αιώνα θεώρησε ότι πολύ συχνά στην Ευρώπη τα «εχθρικά» έθνη παρουσιάζονται στα σχολικά εγχειρίδια με αμοιβαίες προκαταλήψεις και εθνικιστικές εικόνες. Οι Γάλλοι εκπαιδευτικοί τύπωσαν μια «μαύρη λίστα» των εχθρικών προς τους Γερμανούς σχολικών εγχειριδίων και ζήτησαν την αναθεώρηση ή την αντικατάστασή τους. Οι σκανδιναβικές χώρες ακολούθησαν την ίδια πολιτική (Kαψάλης και Χαραλάμπους, 1993, σ. 143).

• Οι λανθασμένες ιστορικές αναλογίες· για παράδειγμα, η αναφορά στο εκπολιτιστικό ενδιαφέρον μιας εκστρατείας και η απόκρυψη μιας άλλης ή η αναφορά στην επιρροή των κατακτητών στους κατακτημένους αλλά όχι και το αντίστροφο.

• Η παράλειψη της ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ των λαών και του ρόλου των γυναικών. Παρότι στην εποχή μας παρατηρείται μια επανατοποθέτηση της ιστορικής αφήγησης από τα στρατιωτικά γεγονότα προς τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές εξελίξεις, εντούτοις αυτή η «στροφή» δεν είναι αρκετή και η ιστορική αφήγηση είναι συχνά μονοδιάστατη. Η παραμέληση της κοινωνικής ιστορίας έχει ως συνέπεια την απουσία από τις ιστορικές εξελίξεις του ρόλου των γυναικών, της λογοτεχνίας, της τέχνης και των επιστημών. Το αποτέλεσμα αυτών των παραλείψεων είναι να ταυτίζεται στην ιστορική συνείδηση των μαθητών η ιστορική εξέλιξη με πολεμικά γεγονότα και διπλωματικές δολοπλοκίες, και να μην παρουσιάζεται ως μια διαλεκτική εξέλιξη που περιλαμβάνει, επίσης, πνευματικές, επιστημονικές, πολιτιστικές και οικονομικές εξελίξεις. Έτσι, η ιστορία δε συμβάλλει στη διάδοση των ειρηνικών δραστηριοτήτων της ανθρωπότητας και στην καλλιέργεια των ειρηνικών αισθημάτων των μαθητών.Όσον αφορά τις γυναίκες, η ιστορική εξέλιξη στο σύνολό της παρουσιάζεται ως έργο των ανδρών και οι γυναίκες δεν καταλαμβάνουν τη θέση που τις αξίζει στην ιστορία και κυρίως στη συνείδηση της κοινωνίας και των ίδιων των γυναικών. Το αποτέλεσμα αυτής της απουσίας είναι, με τη δράση, βέβαια, και άλλων παραγόντων, η μειονεκτική θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία.

• Συνειδητές παραλείψεις και αποσιωπήσεις, που δε συμβάλλουν στην αντικειμενική παρουσίαση των ιστορικών γεγονότων (Καψάλης και Χαραλάμπους, 1993, σ. 144).

Όσον αφορά την Ελλάδα, η πολιτική των σχολικών εγχειριδίων αντανακλά τα ιδεολογικά και πολιτικά διακυβεύματα στο χώρο της εκπαίδευσης. Η πολιτική του ελληνικού κράτους ως προς τα σχολικά εγχειρίδια, που χαρακτηρίζεται από μετατοπίσεις μεταξύ πλουραλισμού και κρατικού ελέγχου, αντανακλά σε μεγάλο βαθμό τη διαμάχη ανάμεσα στις κοινωνικές και πολιτικές ομάδες, τα συμφέροντα και οι αντιλήψεις των οποίων διαφέρουν. Οι συχνές νομοθετικές παρεμβάσεις ως προς τα σχολικά εγχειρίδια πραγματοποιούνται σύμφωνα με τις πολιτικές αλλαγές και αντανακλούν τις ιδεολογικές προτιμήσεις της πολιτικής εξουσίας. Το 1973 το ελληνικό κράτος δημιούργησε τον Οργανισμό Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, ο οποίος υπάγεται στο Υπουργείο Παιδείας. Ο οργανισμός αυτός, ο οποίος υπάρχει μέχρι και σήμερα, αποτελεί την απόδειξη της συγκεντρωτικής αυτής πολιτικής. Οι συχνές αλλαγές των σχολικών εγχειριδίων αποτελούν απόδειξη του ιδιαίτερου ενδιαφέροντος που επιδεικνύει η πολιτική εξουσία για τη διαμόρφωση στάσεων και συμπεριφορών και τη γενικότερη παιδεία που λαμβάνουν οι νέοι (Coulouri και Ventoura, 1993, σ. 25).

Τα σχολικά εγχειρίδια της ιστορίας

Αρχικά πρέπει να γίνει μια θεμελιώδης διάκριση: η ιστορία, στην οντολογική της διάσταση, διαφέρει από την ιστοριογραφία και τις ιδεολογικές της χρήσεις. Η κρατική εξουσία μέσω της επίσημης ιστοριογραφίας επιδιώκει να διαχειριστεί σύγχρονα προβλήματα, ανταγωνισμούς και ιδεολογικές ανάγκες, επιβάλλοντας συχνά τη μυθική παραποίηση των ιστορικών γεγονότων (Ηλιού, 1983, σ. 22).

Η παραπάνω διάκριση οφείλεται στο ότι το μάθημα της ιστορίας, αναπαράγοντας την επίσημη ιστοριογραφία, παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της κουλτούρας, των αξιών, των αρετών και των ελαττωμάτων του ανθρώπου. Η ιστορία, η οποία βρίσκεται στο κέντρο του εκπαιδευτικού συστήματος και, σε σχέση με τις άλλες «κοινωνικές επιστήμες», συμβάλλει καθοριστικά στη γνώση του κόσμου και στη σύλληψη των κοινωνιών και της πολιτικής τους μορφοποίησης, συμβάλλει στη διαμόρφωση της γνώσης των μαθητών και της ικανότητάς τους να κατανοούν και να ασκούν κριτική. Κατά συνέπεια, η ιστορία αποκτά ένα συνεχές παιδαγωγικό και πολιτικό ενδιαφέρον (Ferro, 1997, σ. 41), γιατί «η εικόνα που έχουμε για τους άλλους λαούς ή και για μας τους ίδιους συνδέεται με την Ιστορία που μας διδάξανε όταν ήμαστε παιδιά» (Ferro, 1992, σ. 7).Η ιστορία επηρεάζει καθοριστικά τις στάσεις, τις αντιδράσεις, την εύνοια ή την εχθρότητα απέναντι σε άλλους λαούς και πολιτισμούς. Οι κυρίαρχες δυνάμεις –κράτη, Εκκλησίες, πολιτικά κόμματα, καθεστώτα, συλλογικά ή ατομικά συμφέροντα–, οι οποίες κατέχουν την οικονομική, πολιτική και ιδεολογική εξουσία, χρηματοδοτούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τις κινηματογραφικές ταινίες, τις τηλεοπτικές εκπομπές και όλα τα μέσα αναπαραγωγής της γνώσης. Παρεμβαίνουν, άμεσα ή έμμεσα, στην έκδοση των σχολικών εγχειριδίων της ιστορίας και όχι μόνο.

«Η θεσμική ιστορία βασιλεύει γιατί εκφράζει ή νομιμοποιεί μια πολιτική, μια ιδεολογία, ένα καθεστώς. Στο όνομα του Χριστού ή του Σουλτάνου, της Δημοκρατίας, μιας εκκλησίας ή ενός κόμματος, η θεσμική ιστορία επιβάλλεται πάνω στη ιστορία» (Ferro, 1992, σ. 310). Η ιστορική αφήγηση, ανάλογα με την ιδεολογία της, τον εθνικισμό, την ανεκτικότητα (ή εχθρότητα), το ρατσισμό (ή αντιρατσισμό) που προβάλλει, συμβάλλει στη δημιουργία των κοινωνικών και εθνικών προτύπων και στην καλλιέργεια κλίματος συνεργασίας ή εχθρότητας ανάμεσα σε χώρες ή και πολιτισμούς. «Εξαιτίας της επέκτασης του κόσμου με την ενοποιημένη οικονομία του αλλά και τις πολιτικές εκρήξεις του, το παρελθόν των κοινωνιών είναι περισσότερο από ποτέ μια διακύβευση αντιπαραβολών ανάμεσα σε κράτη, σε έθνη, σε κουλτούρες και εθνότητες…άρα η ιστορία είναι μια πολιτική υπόθεση. Αν και η έρευνα και η ανάλυση του παρελθόντος παραμένουν τα αντικείμενα της ιστορίας, εντούτοις, στην επιλογή των θεμάτων, των πηγών, των μεθόδων και της βιβλιογραφίας εντάσσονται στοιχεία υποκειμενικά, ιδεολογικά και πολιτικά. Αυτό το οποίο ερμηνεύει ως θετικό η ιστορία, ερμηνεύεται ως θετικό κι από εμάς. Άρα, ο πρώτος καθοριστικός πολιτικός παράγοντας της ιστορίας είναι: η πολιτική συνείδηση την οποία αυτή διδάσκει» (Ferro, 1992, σ. 7). Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα μπορούμε να αναφέρουμε τα σχολικά εγχειρίδια των περισσότερων ευρωπαϊκών εθνών, τα οποία, λίγο πολύ όλα, διαχέουν τις αρχές και τα στερεότυπα της «λευκής» ιστορίας – αναφέρονται στις βασικές αρχές των λευκών και στις σχέσεις τους με τον υπόλοιπο κόσμο.Οι αρχές αυτές είναι: o σεβασμός στην τάξη και στο νόμο, η εθνική ενότητα, η έννοια της οργάνωσης, ο μονοθεϊσμός, η δημοκρατία, η μόνιμη εγκατάσταση σε ένα τόπο (Sedentarisme), η εκβιομηχάνιση, η επιδίωξη της προόδου (Preiswerk και Perrot, 1973, σ. 187).

Τέλος, πολύ συχνά παρατηρείται μια «ιερή σιωπή» της επίσημης ιστορίας. Κάθε κράτος, κάθε θεσμός, κάθε εθνότητα ή έθνος έχει τα «οικογενειακά του μυστικά». Άλλοτε για το συμφέρον του κράτους και τη διατήρηση της εξουσίας αυτών που κυβερνούν, άλλοτε για να εξασφαλιστεί η ομοιογένεια της κοινωνίας και η εικόνα που έχει η ίδια για τον εαυτό της, η θεσμική ιστορία εκθειάζει τη σιωπή (Ferro, 1985, σ. 60).

Στην Ευρώπη, από το 19ο αιώνα και μετά, κυριαρχεί η ιδέα ενός έθνους ενιαίου, μονοπολιτισμικού, μονογλωσσικού, με ισότητα των μελών του και με κεντρική εξουσία. Το κράτος θέλοντας να διατηρήσει, να υπερασπιστεί και να διαδώσει την εθνική ιστορία δημιουργεί μια «θεσμική ιστορία», η οποία είναι συνεκτική, ενοποιημένη και μονοπολιτιστική. Κατά συνέπεια, κάθε έθνος προβάλλει μια ιστορία εθνοκεντρική, η οποία βρίσκεται στη βάση της εθνικής και πολιτικής του συνείδησης. Ασφαλώς εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι η ιστορία των χωρών της Ευρώπης είναι πολυπολιτισμική, πολυεθνοτική και με αξιοσημείωτους εξωτερικούς επηρεασμούς, «ώστε είναι δύσκολο να γνωρίζεις ποιο στοιχείο της είναι περισσότερο ξένο και ποιο εθνικό». Συχνά, όμως, εξαιτίας ιστορικών συνθηκών (για λόγους οικονομικούς, ιστορικούς και κοινωνικούς) τα κράτη περνούν από την «εθνική ιστορία» στην «εθνικιστική», η οποία αποτελεί εργαλείο προπαγάνδας για την ενίσχυση της εξουσίας. Ενώ η «εθνική ιστορία» αναδεικνύει ενοποιητικά στοιχεία και πατριωτικές αξίες για να εξηγήσει την ύπαρξή της, η «εθνικιστική ιστορία» ορίζεται πάντα σε σχέση με κάποιον εξωτερικό εχθρό, υπερτονίζοντας τις επικές και μυθικές πλευρές της καθώς και τα «εθνικά» χαρακτηριστικά. Εξυμνεί την ομοιογενοποίηση, τονίζει τις διαφορές με τις γειτονικές χώρες, υποβιβάζει τις διαφορές και τις ετερογένειες μέσα στη χώρα, αποσιωπά τις ομοιότητες, τις εξωτερικές επιρροές, τις επιμειξίες, καθώς και τις τοπικές ιστορίες και τις ιστορίες των μειονοτήτων (Ferro, 1997, σ. 18). Ως παράδειγμα μπορούμε να αναφέρουμε την έρευνα του Νίκου Αχλή (1983), η οποία έδειξε ότι τα ελληνικά σχολικά εγχειρίδια του Γυμνασίου και του Λυκείου παρουσιάζουν τους Τούρκους και τους Βούλγαρους ως εχθρικούς, με πολλά μειονεκτήματα και κατώτερους από τουςΈλληνες. Αντίθετα, οιΈλληνες, στο πλαίσιο του συλλογικού ναρκισσισμού, παρουσιάζονται ως λαός ενάρετος (Καψάλης και Χαραλάμπους, 1993, σ. 148).

Παράλληλα, όμως, με την αποσιώπηση και την παραποίηση των γεγονότων, η επίσημη ιστοριογραφία επιβάλλει «επινοημένες παραδόσεις», οι οποίες μάλιστα μπορεί να έχουν νομιμοποιηθεί και θεσπιστεί μόλις τα τελευταία χρόνια (Hobsbawm και Ranger, 2004, σ. 1). Συχνά οι παραδόσεις αυτές παίζουν ρόλο πιο σημαντικό από την ιστορική πραγματικότητα, γιατί εξυπηρετούν μια σύγχρονη πραγματικότητα ή ένα σχέδιο για το μέλλον (Dimitrijevic, 2004, σ. 10).

Η χρήση της ιστορίας, ωστόσο, μπορεί να συμβάλει στην πρόοδο και την ειρηνική συνύπαρξη της ανθρωπότητας, καθώς και στη χειραφέτηση του ανθρώπου και των κοινωνικών τάξεων, γιατί περικλείει όλη τη γνώση, την ιστορική εμπειρία και μνήμη του παρελθόντος. Το πέρασμα από τη σκλαβιά στην ελευθερία, από την εκμετάλλευση, την αδικία και την υποταγή στην κοινωνική δικαιοσύνη και τη δημοκρατία δείχνει ότι η συμμετοχική δράση των ανθρώπων συνέβαλε και μπορεί να συμβάλει στην ιστορική εξέλιξη και πρόοδο.Όταν η εξουσία δε χρησιμοποιεί την ιστορία για την υπεράσπιση μιας δεσποτικής, αντιδημοκρατικής ή αντικοινωνικής ιδεολογίας, αυτή αποτελεί φορέα ορθού λόγου και πολιτικών επιχειρημάτων (Ferro, 1997, σ. 148).

Ωστόσο, ο προβληματισμός για τη συμβολή τής κάθε μορφής εξουσίας στη διαμόρφωση εθνικής ταυτότητας των μαθητών δεν είναι δυνατόν να σταματά στα σχολικά εγχειρίδια. Δεν μπορούμε, ασφαλώς, να παραλείψουμε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, την τέχνη και τα μουσεία, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και το θέατρο, καθώς και τον κοινωνικό μας περίγυρο.Όλοι οι παραπάνω κοινωνικοί και πολιτισμικοί παράγοντες, λειτουργώντας και αυτοί ως φορείς εξουσίας, συμβάλλουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, στη διαμόρφωση του περιεχομένου της εθνικής ταυτότητας των μαθητών και αυριανών πολιτών (Mademlis, 2005, σ. 23).

Βιβλιογραφία

Ηλιού, Φ. (1983). Ιδεολογικές χρήσεις του Κοραϊσμού στον 20ό αιώνα, Αθήνα: Βιβλιόραμα.

Καψάλης, A. & Χαραλάμπους, Δ. (1993). Σχολικά εγχειρίδια. Θεσμική εξέλιξη και σύγχρονη προβληματική, Θεσσαλονίκη: Έκφραση.

Choppin, A. (1992). Les manuels scolaires en France. Emmanuelle textes officiels 1791-1992, Paris: INRP.

Choppin, A. (1993). Manuels scolaires. Etat et societes. XIXe et XXe siecle, Paris: INRP.

Coulouri, C. & Ventoura, E. (1993). «Les manuels scolaires dans l’Etat grec», in: A. Choppin (ed.), Manuels scolaires, Etat et societes. XIXe et XX siecles, Paris: INRP.

Dimitrijevic, D. (2004). Fabrication des traditions. Invention de modernite, Paris: Maison des sciences de l’homme.

Ferro, M. (1985). L’histoire sous surveillance, Paris: Folio-Ηistoire.

Ferro, M. (1992). Comment on raconte l’histoire aux enfants a travers le monde entier, Paris: Payot.

Ferro, M. (1997). Histoires et interpretations, Strasbourg: Conseil de l’Europe.

Hobsbawm, E.&Ranger, T. (2004). H επινόηση της παράδοσηs (Invention de tradition) (μτφρ. από τα αγγλικά Αθανασίου Α.), Αθήνα: Θεμέλιο.

Gerard, F.M. & Roegiers, X. (1993). Concevoir et evaluer des manuels scolaires, Bruxelles: De  Boeck-Universite.

Mademlis, I. (2005). Manuels scolaires et attitudes de discrimination en Grece contemporaine, Μemoire DEA, Paris: Universite Paris 8.

Preiswerk, R. & Perrot, D. (1973). Ethnocentrisme et Histoire, Paris: Anthropos.

Διαβάστε Περισσότερα