<Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ ΣΤΟΥΣ ΠΛΑΤΩΝΙΚΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ ΤΗΣ ΜΕΣΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ>
Της
Αικατερίνης Καραΐσκου*
Στους διαλόγους της μέσης συγγραφικής περιόδου του Πλάτωνα, η έννοια της ηδονής είναι σ’όλους παρούσα. Κατ’αρχάς ,στον «Φαίδωνα» υπάρχει μια ασυνήθιστη μίξη ηδονής και πόνου. Για παράδειγμα, στην περίπτωση της τραγωδίας οι συμμετέχοντες γελούν και κλαίνε .Πιο συγκεκριμένα, ο Σωκράτης σ’αυτόν τον διάλογο υποστηρίζει το μη διαχωρισμό ηδονής και πόνου. Ο «Φαίδων» περιγράφει τη μίξη ηδονής και πόνου ως μια κατάσταση στην οποία βρέθηκε ο ίδιος και άλλοι ,την ίδια μέρα κιόλας. Μάλιστα ,αυτή η μίξη αποκαλείται «άτοπον» (πρβ. «Φαίδων» 59 Α5,60 Β4).Λόγω αυτής της μίξης ,οι ηδονές καθίστανται ακάθαρτες και ψευδείς και προϋποθέτουν στέρηση και φθορά της φύσης (πρβ. «Φαίδων» 60 B έως D). Αντιθέτως ,υπάρχουν εκτός από τις ακάθαρτες και ψευδείς ηδονές ,που τις χαρακτηρίζει η αμετρία, η αφροσύνη, η κακία, η έλλειψη νου και σοφίας ,και οι καθαρές και αληθείς ηδονές ,που διακρίνονται από εμμετρία, ψυχική υγεία, σωφροσύνη και γενικώς αρετή (πρβ. «Φαίδων» 66 BCD).