Πώς το καινούργιο περνάει στην ιστορία

Άρθρον του

ΝΙΚΟΛΆΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΎΛΗ

-φιλολόγου-

Το καινούργιο φυτρώνει πρώτα στον κόσμο των ιδεών και μάλιστα συχνά κατά τρόπον αφανή.Πολύ αργότερα,όταν κατακτηθούν πλήθος συνειδήσεις,μεταφυτεύεται στον κόσμον της ιστορίας.Πώς όμως καθετί το νέο από τον κόσμο των ίδεων περνάει στον κόσμον της ιστορίας;Για να γίνη αυτή η μετάβασι ,τι προυποθέσεις απαιτούνται;

Η παρέλευσι κάθε έτους και η ταυτόχρονη έλευσι ενός νέου δίδουν αφορμή στον κάθε άνθρωπο αφ’ενός μεν να προσπεράση κάθε τι το επώδυνον απ’το αδιέξοδον παρελθόν του και αφ’ετέρου δε να ελπίση σε κάτι πλέον ελπιδοφόρον.

Ο καθένας τέτοιες μέρες αναλογίζεται τα υπ’αυτού πεπραγμένα,ασκεί κριτική στον εαυτό του και λαμβάνει όρκους για όσα δεν επιθυμεί να ξαναπράξη.Λαμβάνει δε ριζικές αποφάσεις για αλλαγή πλεύσης στη ζωή του,μερικές φορές και πέραν του πραγματοποιήσιμου,εν ώ δεικνύει αποφασισμένος ν’αλλάξη σελίδα,μέχρις ότου όμως η ίδια η ζωή ή η πρώτη δυσκολία να τον αποθαρρύνη και να επιστρέψη στον ίδιο τρόπο ζωής,στα ίδια λάθη,στα ίδια πάθη.Φαίνεται πως η ιστορία,το παρελθόν,διαιωνίζεται μέσω του μέλλοντος και η ελπίς δι’αλλαγή να παραμένη απατηλόν όνειρον.Είναι όμως έτσι;Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι καταδικασμένος να βαδίζη απ’το κακό στο χειρότερο άνευ επιστροφής;

Ο μύθος της Πανδώρας

Ο Ησίοδος γράφει για τις δυσκολίες της ζωής:’Οι θεοί,κρατούν κρυμμένα τα μέσα της ζωής από τους ανθρώπους.Αλλοιώς θα μπορούσες εύκολα να εργάζεσαι μιαν ημέρα και να’χης να τρώς για όλον τον χρόνον μένοντας άεργος…γι’αυτό εσχεδίασε βαρειές θλίψεις για τους ανθρώπους και τους έκρυψε την φωτιά.Τούτην όμως την έκλεψε για τους ανθρώπους από τον συνετό Δία ο μεγαλόκαρδος Προμηθέας.Τότε επειδή θύμωσε ο Δίας είπε:θα είναι μεγάλη συμφορα στους ανθρώπους που θα γεννηθούνε.Σ’αυτούς θα δώσω ένα κακό,που όλοι θα το έχουν κρυφή χαρά,εν ώ θα σφιχταγκαλιάζουν το κακό τους.’’

Κι έφτιαξε την γυναίκα,την Πανδώρα.’’Πρωτύτερα,ζούσαν οι άνθρωποι πάνω στη γή μακριά και έξω από βάσανα,κι έξω από βαρειούς κόπους κι απο αρρώστιες γεμάτες πόνους που φέρνουν τους θανάτους στους ανθρώπους.’’Μα οι θεοί που στο μεταξύ έστειλαν την Πανδώρα στον Επιμηθέα,βρήκαν τον τρόπον να χαλάσουν την ευδαίμονα ζωή των ανθρώπων.Ο Επιμηθεύς έδωκε στην Πανδώρα τον πίθον,με όσα καλα είχε να μοιράση στους ανθρώπους αλλά αυτή τον άνοιξε και ταύτα διεσπάρησαν εις τον κόσμον προλαβαίνοντας μονάχα να κρατήση την ελπίδα.

Έκτοτε μύρια πάθια γυρίζουν ανάμεσα στους ανθρώπους,αλλά απέμεινε η ελπίδα.Άρα υπάρχει κάτι το ευοίωνο που δεικνύει ότι ο άνθρωπος δεν είναι καταδικασμένος ν’ανακυκλώνη το γεμάτο πάθη παρελθόν του.Κάθετι που διέρχεται πρέπει να γίνεται μάθημα και να μην επαναλαμβάνεται.Τούτο όμως θα συμβή μόνον αν πιστεύση σ’αυτό ο Νους και λάβη εδραιωμένη απόφαση.Η φευγαλέα σκέψι δηλαδή ότι ορθώς πρέπει όλα ν’αλλαχθούν,άνευ της κραταιάς βουλήσεως για πραγματικήν αλλαγή δεν υφίσταται παρα μόνον παροδικά.Συνήθως,όσα η λογική του ανθρώπου αποφασίσει,παρ’όλο που είναι και φαίνονται ισχυρά,δεν μετέρχονται,μετουσιώνονται σε πράξι.

Αντιδρά το αισθάνεσθαι

Τούτο πιθανώς οφείλεται στο ότι και η καρδιά,το συναίσθημα δεν συναποφασίζει τα ίδια με την λογική.Ναι,ο άνθρωπος αποφασίζει την αλλαγή της ζωής του,αποφασίζει να εγκαταλείψη το ένοχο και αμαρτωλό παρελθόν του,ή όσες ημέρες και στοιχεία εν τέλει απ’αυτό αμαυρώνουν το παρόν του και στοιχειώνουν και το μέλλον του,αλλά συνάμα δεν το επιθυμεί το ίδιο σφόδρα.

Και όμως ο Σολωμός είχεν αναφωνήσει κάποτε προς τον δάσκαλον του Μόντη ‘’δεν πρέπει κανείς να συναισθάνεται χωρίς να συλλογίζεται’’,για να λάβη την απάντησι του έμπειρου δασκάλου:’’ναι,πρεπει πρώτα με δύναμη να συλλάβη ο νούς αλλά και πρέπει να αισθάνεται,να αισθάνεται’’.Η λογική από μόνη της δίχως την απόφασι της καρδιάς δεν έχει αποτέλεσμα.

Οφείλει κανείς συνάμα με την απόφασι του νού του για αλλαγή και απομάκρυνσι από τα κακώς πραττόμενα να συναισθανθή και να επιθυμήση τούτο δια όλης της δυνάμεως του.Η αλλαγή είναι ο σπόρος που φυτρώνει στο νού,αλλα γίνεται δένδρον που αποφέρει καρπούς μόνον μέσω της συναισθήσεως.

Όσα απαιτούν αλλαγή

Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει μάθει να έχη μόνον επιθυμίες.Καταναλώνει και συνεχώς νοιώθει κενός εάν δεν εκπληρωθούν αυτές του οι επιθυμίες.Κανείς ωστόσο δεν αναλογίζεται ότι στην εποχή των πατέρων αυτά που τώρα θεωρεί αυτονόητα και στοιχειώδη,εκείνοι τα θεωρούσαν πολυτέλεια και επι πλέον του μέσου όρου διαβιώσεως υπάρχοντα.

Η ευτυχία δεν υπάρχει στο έχειν και κατέχειν αλλα στο διάγειν,στον τρόπον διαβιώσεως.Ως ελέχθη τον σύγχρονον άνθρωπο τον έχουν μάθει,διδάξει.Ποιος;Η ίδια η κοινωνία που λέγεται πολυπολιτισμική ή παγκοσμιοποιημένη.Το ίδιο το κράτος ως εξουσία,η οποία ανηλώθη στο να είναι ευάρεστη,στο να είναι διεφθαρμένη,στο να ζή μες την πολυτέλεια και την χλιδή χωρίς να παράγη πλούτον,ωδήγησεν τον σύγχρονον άνθρωπο στον ίδιον τρόπο ζωής,της κραιπάλης και του επιθυμείν.

Ήρθε καιρός όμως να μην επιθυμούμε παρα τον δύσκολο δρόμον της αρετής,της εργασίας,του κόπου και του μόχθου και της ευχαρίστησής μας με τα λίγα και τα επαρκή.Το επιπλέον οφείλει ο σύγχρονος άνθρωπος να το θεωρή εχθρόν του,ο οποίος τον ωδήγησεν στη δεινή και γεμάτα πάθη ζωή.

Πώς όμως θα πάψη να επιθυμή το επιπλέον και θ’αρχίση να συναισθάνεται με όλην την δύναμιν του αυτό που ήδη σκέπτεται,περι αλλαγής της ζωής του και του τρόπου αυτής;

Αλλαγή του έθους

Συνεπάγεται αλλαγή ζωής

Η επιθυμία του πλεονάζοντος και η αντικατάστασίς ου με την επιθυμίαν της αλλαγής είναι δυνατόν να συντελεστή με την αλλαγή των συνηθειών.Ο καθένας οφείλει ν’αλλάξη συνήθειες.Η συνήθεια των αγορών,ας γίνη συνήθεια εσωτερικού διαλογισμού.Εκεί που ο σύγχρονος άνθρωπος ψωνίζει,ας διαβάζη.Εκεί που θαυμάζει το λαμπερόν,ας κρίνη εάν το φαίνεσθαι είναι το είναι.Με λίγα λόγια ας ξεφύγη απ’τον εξωτερικόν κόσμο.Έχει να μάθη πολλά από μιαν τοιάυτην εξερεύνησι.Αλλά τούτο να του γίνη έθος,συνήθεια.Μόνον τότε θ’αποφύγη τις άλλες συνήθειες,που ως ειπώθη σχετίζονται με το επιθυμείν μάταια υλικά του μάταιου τούτου κόσμου.Βέβαια τούτο είναι δύσκολον,πόπω μάλλον,εν ώ διαπράττεται εν μέσω ζοφερών και αντιθέτων προς το επιθυμητέον αποτέλεσμα συνθηκών.Πώς δηλαδή μπορεί κάποιος ν’αλλάξη,όσο και να προσπαθή,εν’όσω πέριξ αυτού άπαντα συνωμοτούν ώστε να μην αλλάξη;Πώς εν ώ κανείς επιχειρεί ν’αλλάξη συνήθειες,μπορεί και να το επιτύχη αυτό,εν ώ τριγύρω του άπαντες συνιθίζουν να πράττουν τις παλαιές αυτού συνήθειες;Μπορεί φερ’ειπείν ένας χρήστης ναρκωτικών να πάψη να είναι εθισμένος στην συνήθεια του θανάτου του εαυτού του,εν ώ ζει ακόμη και αναπνέει σ’ένα περιβάλλον γεμάτο από ναρκομανείς;

Το καινούργιο σε πλήθος συνειδήσεις

Η αλλαγή δηλαδή πρέπει να καταστή μαζική.Πρέπει ν’αρχίση η αλλαγή σε μεγάλο τμήμα της κοινωνίας,ώστε να επέλθη η ατομική ευόδωσι η επιζητουμένη εξ αρχής.Και ο τρόπος εδείχθη ήδη.

Πρωτίστως απαιτείται απόφασι του νού του καθενός,άρα ενδυνάμωσι του πνεύματος,αφύπνισι αυτού,καλλιέργεια της λογικής και παιδεία και ύστερα καλλιέργεια ψυχική και στερέωσι του συναισθάνεσθαι,ώστε η καρδιά να εδραιώση τα αποφασισθέντα του νού.

Παιδεία και πάλι παιδεία λοιπόν.Το πλήθος συνειδήσεων που επιθυμούν την αλλαγή του απαισίου σήμερα,μόνον έτσι θα γράψη ιστορία και το παρελθόν,το κακό παρελθόν,θα πάψη να διαιωνίζεται και στο μέλλον.

Ευχές προς όλους τους Έλληνες για ένα ευτυχές νέον έτος,όπου το καινούργιο θα γράψη νέαν ένδοξην ιστορία για το γένος και την κοινωνία τους.

Το παρον άρθρον εδημοσιεύθη την Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

στην εφημερίδα ‘ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ’

Διαβάστε Περισσότερα

Οι παραμονές των επαναστάσεων

Άρθρον του

 Νικολάου Γεωρ. Κατσούλη,

-Φιλολόγου-

«Κόσμος πόλει μεν ευανδρία, ψυ-

χή δε σοφία, πράγματι δε αρετή»

(ΓΟΡΓΙΑΣ)

Η ανάπτυξη των οικονομικών συνθηκών, και δη του φιλελεύθερου μοντέλου, οι ελεύθερες αγορές, οι κερδοσκοπικοί στόχοι και η λιγότερη μεσολάβηση του κράτους μεταμορφώνουντην κοινωνία, με κυριότερο χαρακτηριστικό αυτής το γενικό δυνάμωμα μιας ολιγάριθμης τάξεως εις βάρος των πολλών και του συνόλου. Ωςεμψυχωτής και οργανωτής των οικονομικών πραγμάτων, η δυνατή αυτή μικρή κοινωνική τάξη γίνεται ο ρυθμιστής της ζωής.

Οι κοινωνίες, ως σύνολο, παρουσιάζουνπολλά προβλήματα που οφείλονται στην εξήςγενική αντίφαση: από τη μία, υπάρχει αυτή η ισχυρή τάξη που έχει στα χέρια της όλες τις οικονομικές δραστηριότητες και το κράτος με τους νόμους του εξακολουθεί να σέβεται αυτήνκαι να εντολοδοχείται από αυτή και, από την άλλη, ο υπόλοιπος λαός, που δεν έχει κανέναν λόγο και δικαίωμα, ούτε για τις οικονομικές συνθήκες που τον αφορούν και που αποτελούν βασική πηγή πλούτου της χώρας του και που είναι πολυάριθμος και δεν λαμβάνεται υπόψη του από τους κρατικούς μηχανισμούς, τους οποίους όμως αυτός θεμελιώνει και δίνει τη συγκατάθεσή του για να σχηματιστούν ως οντότητα.

Υπάρχουν, λοιπόν, δύο πολύ μικρές αριθμητικά ομάδες, ο μικρός αριστοκρατικός-ολιγαρχικός αριθμός των εχόντων και ο δεύτερος των εξυπηρετούντων αυτών. Στη γαλλική Επανάσταση ήταν ένα ποσοστό περίπου 1,5% του πληθυσμού. Αυτοί οι λίγοι κατέχουν τεράστιο πλούτο, τεράστια εξουσία και ποικίλα δικαιώματα πάνω στον υπόλοιπο πληθυσμό, ενώ ο λαός –το υπόλοιπο 98,5% (!) του πληθυσμού– δεν έχει εξουσία, αλλά απεναντίας πολλές υποχρεώσεις. Είναι χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, ότι μεσούσης της «κρίσεως» για τον ελληνικό λαό, οι Έλληνες εφοπλιστές πραγματοποίησαν το δεκάμηνο του 2011 επενδύσεις συνολικού ύψους 11 δισ. δολαρίων για παραγγελίες νεότευκτων πλοίων, τη στιγμή μάλιστα που –σύμφωνα με στοιχεία– εξακολουθούν ναέχουν τον μεγαλύτερο στόλο στον κόσμο. Οι υποχρεώσεις της τρίτης αυτής πολυάριθμης τάξης είναι οι βαριοί φόροι, ούτως ώστε ναεξουθενώνεται από τη φτώχεια.

Πριν γίνει έκρυθμη, όμως, η κατάσταση, τα συμπτώματα αυτής είναι τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα. Η όποια ευημερία πάντα αρχίζεικάποια στιγμή να παραχωρεί τη θέση της σε οικονομικές κρίσεις που βαθαίνουν ολοένα καιπερισσότερο. Οι κρίσεις αυτές οφείλονται βεβαίως σε συγκεκριμένες αιτίες και σε ατυχείς χειρισμούς, αλλά δεν έχουν να κάνουν με το αιτιατό του πλήθους των εξαγριωμένων από την πείνα πολιτών, που είναι ασυγκράτητο, το οποίο και είναι το βέβαιο απόληξη της ιστορίας. Τα τελευταία χρόνια, οι προϋπολογισμοίείναι ελλειμματικοί, τα ελλείμματα των κρατικών προϋπολογισμών είναι τεράστια, χωρίς ναέχουν μειωθεί οι πολυτελείς σπατάλες των ολιγάριθμων ανώτερων τάξεων, ενώ τα μέλη των κυβερνήσεων καθίστανται μισητά στον λαό.

Όλα αυτά, σε συνδυασμό με το κήρυγμαφωτισμένων ανθρώπων για την ανάγκη μεταρρυθμίσεων στην κοινωνία και στο πολίτευμα, είναι περισσότερο από βέβαιο ότι οδηγούν σε ανατροπή του ήδη γνωστού πολιτικού σκηνικού και μάλιστα βιαίως. Βέβαια, ποτέ έως τώρα στην Ιστορία, όταν τα πράγματα οδηγούνταν σ’ αυτό το κρίσιμο σημείο του ξεσπάσματος μιας επαναστάσεως του πολυάριθμου λαού,κανείς από τους λίγους έχοντες δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς ήταν αυτή η λαϊκή αγανάκτηση. Ούτε και τώρα ίσως να το καταλαβαίνει.

Διαβάστε Περισσότερα

Διδαχή προς τον εκάστοτε υπουργόν παιδείας

Άρθρον του 
ΝΙΚΟΛΆΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΎΛΗ
-φιλολόγου-

 

Δεν είναι ντροπή το να μην γνωρίζης.
Ντροπή είναι να μην θέλης να μάθης.

Κατα τον Κ.Δ.Γεωργούλη,ευρυτέρα και αρχικωτέρα κατα την ιεραρχική τοποθέτησιν των παιδαγωγικών επιστημών είναι η ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ της ΑΓΩΓΗΣ (ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ).Άυτη εξετάζει τα πράγματα θεωρητικώς και προσπαθή να συλλάβη τον σκοπόν της αγωγής.Τα πορίσματα δε αυτής ως θεωρητική επιστήμη,θα εφαρμοσθώσι επι της πραγματικότητος δια της εφηρμοσμένης επιστήμης της ΓΕΝΙΚΗΣ ΔΙΔΑΚΤΙΚΗΣ,ήτις και θα ασχοληθή με τον καθορισμόν των μέσων,δι'ών θα πραγματοποιηθή ο σκοπός της αγωγής.

Εις τον πολιτικόν παράγοντα επιπίπτει η ευθύνη της επιβιώσεως της πολιτικής κοινότητος του έθνους και δια τούτο και εις αυτόν ανήκει αποκλειστικώς ο καθορισμός του σκοπού της αγωγής.Προυποτίθεται δε ορθώς συντεταγμένη πολιτεα,ήτις θα δώση εν προκειμένω έμφασιν εις τα ήδη κληροδοτηθέντα δια της ιστορικής παραδόσεως ιδεώδη,άνευ της αλλοιώσεως της ουσίας των.Προσοχή!Ο ελβετός Κλαπαρέντ,δια τουτο το σπουδαίον πρόβλημα της παιδαγωγικής,την έυρεσιν του σκοπού της αγωγής είπεν πως δεν χωρούν πειραματισμοί.Η αποτελεσματικότης αυτού δύναται να ελεγχθή μόνον ιστορικώς.Αλλά διατί ο πολιτικός παράγων εν τέλει εστί ο καταλληλότερος δια τούτο και ποία εστί η ιστορική παράδοσις,η ουσία και τα ιδεώδη του ελληνικού έθνους,άτινα δεν επιτρέπεται ο σκοπός της αγωγής να αλλοιώση;

Οι πολιτικοί σαφώς,λόγω της αδυναμίας των άλλων,δύνανται να κατανοήσωσι την επείγουσαν πολιτικήν ανάγκην και τον τρόπον επιβιώσεως του έθνους.Ως παράδειγμα δύναται κανείς να αναφέρη τους μοναχούς εις την Δημητσάνα,οι οποίοι δεν ήσαν πρόθυμοι να θυσιάσωσι τα βιβλία της σχολής δια να κατασκευασθούν απ'αυτά φυσίγγια.Ο Θεοδ. Κολοκοτρώνης τότε τους επέπληξε ειπών:''άμα σκοτωθούν οι ζωντανοί έλληνες,ποιός θα διαβάση τα βιβλία σας;''

Ο ηγέτης δε πολιτικός,οφείλει να είναι και αυτός που φανερώνει η ίδια η λέξη,ήτοι να ηγείται του λαού του,να τον καθοδηγή,να τον διδάσκη.Ο τύπος του Περικλέους,ως μας τον περιγράφει ο Θουκιδίδης (ΙΙ,65),είναι διαφωτιστικότατος...''ο λαός τον εθεώρει πολυ άξιον για ν'αντιμετωπίση αυτά που στο σύνολον της η πόλις είχε ανάγκη....ως πολιτικός δε,είχεν την δύναμην εξαιτίας του κύρους του και της συνέσεως του,να υπάρχη εντελώς αδιάφθορος απο χρήματα,να συγκρατή τον λαό χωρίς να παραβιάζη την ελευθερίαν του,να μην παρασύρεται απ'αυτον αλλ'απεναντίας αυτος ο ίδιος να τον οδηγή,διότι δεν έλεγε τίποτα για να τον κολακέψη προσπαθώντας ετσι ν'άποκτήση δύναμη με αθέμιτα μέσα''.

Μα είναι ετσι ο πολιτικός παράγων της σύγχρονης εποχής και δη ο ενασχολούμενος με τα θέματα της παιδείας;Ο Χαρίσης Γιάκης αγανακτισμένος γράφει :''επι τέλους πρέπει να αντιληφθούν οι πάντες πως η εκπαίδευσις δεν αποτελεί ούτε τον ευτελέστερο,ούτε τον ευχερέστερο κοινωνικό μας θεσμό,αλλά τον τιμαλφέστερο,τον δυσχερέστερο,τον πολυπλοκότερο,τον κοινωνικότερο-αυτό το μέλλον της κοινωνίας στηρίζεται σ'αυτην-,τον κρισιμότερον αλλά και τον ανθρωπινότερο και σαν τέτοιον πρέπει να τον αντιμετωπίζωμεν απο το πρόσωπον του υπουργού παιδείας μέχρι τον νεώτερο εκπαιδευτικο και τον τελευταίον πολίτη.Κάποτε στην Ελλάδα δεν εύρισκαν εύκολα υπουργόν παιδείας,γιατι οι πολιτικοί εθεώρουν υποτιμητικόν τον τίτλον αυτόν δια το πρόσωπό των.Εις την πραγματικότητα οι περισσότεροι έπρεπε να δουν ανάξιον τον απαίδευτον εαυτόν των δια το λειτούργημα τούτο.Και τί να πούμε για τους πολιτικούς μηχανικούς που το διηύθυναν;Μήπως έγινε σύγχυσις με το υπουργείο δημοσίων έργων ή εκείνο των συγκοινωνιών;''

Όσον αφορά τους συμβούλους και το ανώτατον εκπαιδευτικό συμβούλιον,συνεχίζει ο αγαθός φιλόλογος,δάσκαλος και κοινωνιολόγος και λέγει λόγια σκληρά.''Ο πολιτικός κόσμος,οι παράγοντες της δημόσιας ζωής,αλλά και το κοινό,πρέπει να γνωρίζουν ότι καμιά σωστή εκπαιδευτική απόφασι δεν λαμβάνεται ερήμην των εκπαιδευτικών,παρα τις οποιεσδήποτε καλλιεπείς και πειστικές προφανώς εισηγήσεις συμβούλων και μυστικοσυμβούλων,που δεν ανέβηκαν ποτέ σε έδρα,και αν ανέβηκαν,δεινοπάθησαν απο την ανικανότητα,την αδεξιότητα και την αδιαφορία,που χαρακτήριζε την στάσι τους απέναντι στα παιδιά και περιδεείς αναζήτησαν την οδό των συμβούλων,εν ώ οι ίδιοι είχαν ανάγκη επιμορφώσεως για το πώς θα επιβάλλονται στην τάξι και για το τί πρώτο και τί ύστατο θα διδάξουν.Σε αντίθεσι με τα σημερινά συμβούλια και παρασυμβούλια το παλαι ανώτατο εκπαιδευτικό συμβούλιο,το αποτελούσαν άνδρες με ήθος,κύρος,κατάρτισι,εκπαιδευτικοί που είχαν περάσει απ'όλες τις βαθμίδες της εκπαιδεύσεωςκαι όταν έφταναν εκεί,είχαν επίγνωσι και της θέσεώς των και της αποστολής των.Η σπονδυλική των στήλη δεν είχε πάθει αρτηριοσκλήρωσιν,ήταν δύσκολη σε υποκλίσεις,γι'αυτό,σε δύσκολους καιρούς και χρόνους,όταν δεν είχαμε ούτε μίαν αίθουσαν σχεδόν στην επαρχία κι ούτε ένα δειδακτικό εγχειρίδιο,κρατήθηκε ψηλά η φλόγα της παιδείας,εν ώ σήμερα,παρα την σχετικήν άνεσι σε υλικά μέσα και την δωρεάν χορήγησι βιβλίων,η παιδεία μας υποβαθμίζεται επικίνδυνα και κανείς δεν ξέρει που θα σταματήση το κατρακύλισμα.''

Όποιας ποιότητος ωστόσο κι αν είναι ο πολιτικός παράγων της χώρας δεν πρέπει να λησμονά την βασική προυπόθεσι ενος σκοπού της αγωγής,που αναγκαίον είναι να εκπληροί,ήτοι την ιστορική παράδοσι,τα κληροδοτηθέντα ιδεώδη του έθνους.Και ποιά είναι αυτά στ'αλήθεια;Μα εκείνα που συνετέλεσαν στην λάμψιν εις εποχάς ακμής ή στην επιβίωσιν εις εποχάς παρακμής του έθνους.Δυο πυλώνες είναι που κράτησαν όρθιον το έθνος στο πέρασμα των αιώνων και κάποτε δε και εξύψωσαν αυτό,ως φάρον εις την οικουμένη,απο την μιά ο ελληνικός πολιτισμός της αρχαιότητος και το ελληνικό κλασσικό πνεύμα και απο την αλλη το χριστιανικόν ήθος.Αρχές,αξίες,καννες και αρετές και οδηγοί της σύγχρονης ζωής δεν πρέπει να είναι τίποτα άλλο παρα το στενό δέσιμο των ατόμων με την οικογένεια,η πίστη στο δημοκρατικό πολίτευμα,η λατρεία της ελευθερίας,η ολιγάρκεια,ως αντίβαρον του ευδαιμονισμού,η προσήλωσι στις παραδόσεις και ταυτόχρονα η προσήλωσις στα πανανθρώπινα ιδεώδη και αρετές,όπως η ανθρωπιά,η καλοσύνη,η ευγένεια,η αγάπη,η ειρήνη.

Αυτά έχοντας κατα νου ο πολιτικός,ο αρμόδιος για θέματα παιδείας,ως άλλος Νικόδημος οφείλει να πλησιάση,έστω και εν κρυπτώ,εν μέσω νυκτός,τον λόγο του ευαγγελίου και δη το κεφάλαιον Γ',στιχ.1-21,του κατα Ιωάννου και να ορίση πως σκοπος της αγωγής,τω όντι είναι να κατορθώση ο διδασκόμενος να κατακτήση την αιώνιον ζωήν,ν'αποφύγη την απώλειαν και εν τέλει να σωθή.Ποιά είναι άρα η αιώνιος ζωή;Μήπως το να ζή κανείς αιωνίως;Και δύναται κανείς εις την κοιλίαν της μητρός του για δεύτερην φορά να εισέλθη και να ξαναγεννηθή;Ασφαλώς όχι.''Το γεγεννημένον εκ της σαρκός,σάρξ εστί''.Δεν ομιλούμε για ύλην.Η αιώνιος ζωή είναι πνευματική.''Δει τον άνθρωπον γεννηθήναι άνωθεν.''Οφείλει ο άνθρωπος να γεννηθή,ή μαλλον να αναγεννηθή,ωσαν να έρχεται απο τον ουρανόν,ωσαν να μην ανήκει εις τον κόσμον,αλλά να ενδιαφέρεται μόνον για τα ουράνια,για τα πνευματικά,για τα σπουδαία.Μονον τότε ζει δια παντός.Όταν κερδίση κανείς την ψυχή του,το πνεύμα του και δεν το αφίει να κυλήση στον χωμάτινο και λασπωμένον  κόσμον,τότε τω όντι έχει ζωήν αιώνιον.Και αν αναρωτιέται κανείς το πώς είναι δυνατόν να γνωρίση τα ουράνια,τα πνευματικά ώστε ν'αποκτήση ζωήν αιώνιον και να μην χαθή εδώ  κι εκεί,και δίχως νόημα σπαταλήση την ζωήν του και τον εαυτόν του,η απάντησι είναι κι εδώ απλή.Τα ουράνια γίνονται φανερά μέσω Εκείνου που κατέβηκε απ'τον ουρανόν.

Λεγει ο κύριος,ότι ο θεός πολυ ηγάπησεν τον κόσμον,ώστε απέστειλεν τον υιόν του όχι για να κρίνη αλλά ίνα σώση τον κόσμον.Τα επίγεια,όσα είπεν,όσα είδομεν και ηκούσαμε,είναι εν τω άμα και τα ουράνια και τα αέναα.Ωστε εναι απλόν πλέον.Όπως ο Μωυσής ύψωσεν εν τη ερήμω τον όφιν,ούτως υψώθη και ο Ιησους εν τω μέσω του κόσμου,ώστε ο ενατενίζων αυτόν,η διαρκής και με κόπον ποσήλωσις προς αυτόν και όσα έδωκεν ως αρχάς εις τους ανθρώπους,να αρκή δια την σωτηρίαν του.Δια μέσου της Καινής διαθήκης λοιπον επέρχεται η σωτηρία,δια μέσου του λόγου Αυτού αποφέυγεται η απώλια,δια μέσου του Σωτήρος κατακτιέται η ζωή.Σκοπός της αγωγής,η αιώνιος ζωη.

Πώς επερχεται όμως η σωτηρία,και τι νοούμεν ως τέτοια;Λεγει πάλι ο Κύριος,ότι ο πιστέυων εις αυτόν,ουδόλως κρίνεται,εν ώ απεναντίας ο μη πιστεύων ήδη τελεί εν κρίσει,εν ζωή ευρισκόμενος.Με πιο απλα λόγια,εκείνος που δεν ασκείται εις τον λόγον της χριστιανικής αληθείας,ήδη απο το στάδιον της ζωής βιώνει την αγωνία της απωλείας.Ευρίσκεται πάς μη πιστεύων εις εκείνην την κατάστασιν,που δεν αισθάνεται ευτυχία πουθενά,όσο κι αν την αναζητά.Τρέχει εδώ κι εκεί,νομίζει ότι κερδίζει τα πάντα κι όμως δεν νοιώθει ικανοποίησι.Κερδίζει χρήματα,δόξα και ο,τιδήποτε το υλικό μα στο τέλος,ένα κενό τον καταπιέζει και τον αγχώνει.Και η κρίσις,η δική του αυτή είναι.Διότι ήλθεν το φώς στον κόσμο και οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος περισσότερον,ηγάπησαν τα πονηρά έργα.Ποιά είναι παλι αυτά;Τα έργα που κάθε φαύλος απεργάζεται κρυφίως και ουδέποτε επιθυμεί να έρθουν στο φώς,διότι τότε όλοι οι άλλοι θα κραυγάσουν εναντίον του.Τα έργα που κρύβουν συμφέροντα,τα άδικα,τα ανήθικα ασφαλώς είναι πονηρών ανθρώπων,εν ώ τα έργα των δικαίων γίνονται στο φώς και δεν έχουν να κρύψουν τίποτα.

Κάποιος που δεν κατανοεί τον θρησκευτικό λόγο θα θεωρήση όλα αυτά αποκύημα θρησκευτικού φονταμενταλισμού.Ας μη βιασθή.Και με επιστημονικό λόγο να εκφρασθώμεν θα δούμε ότι η χριστιανική ηθική όχι μόνον αντιμάχεται τον ανθρωπιστικό σκοπόν της αγωγής αλλά επιπλέον συμπίπτει μ’αυτόν.Τυπικώς η πολιτεία με την αναγνώρισι της εορτής των τριών ιεραρχών ως σχολίκη αναγνωρίζει το ανωτέρω.Οι ιεράρχες συνεταίριαξαν τον κλασσικόν ανθρωπισμόν της ελληνικής αρχαιότητος με την χριστιανικήν ηθική και απαραμίλλως εδημιούργησαν την πλέον ψυχοφελή παιδείαν όλων των εποχών.

Οι κλασσικοί φιλόλογοι και ιδίως ο WOLF εδίδαξαν,ότι δια της ασκήσεως επι των κλασσικών κειμένων επιτυγχάνεται ανύψωσις της αποδοτικότητος απασών των πνευματικών του ανθρώπου δυνάμεων.Ο Κερτσενστέινερ,μέγας εισηγητής του σχολείου εργασίας στην Γερμανία,έλεγεν ότι τα κλασσικά γράμματα δημιουργούν εις τον νέον ανθρωπο,μιαν δεξιότητα,ήτις και τους απομένει τελικώς ως μόνιμο κτήμα,όταν πλέον έχουν λησμονήσει τας επι μέρους γνώσεις.Και η δεξιότης αυτή δεν είναι άλλο παρα η τάσις δια δημιουργικήν έρευνα.Επανερχόμενοι εις την αρχαιότητα επιδιώκομεν ν’ανατοποθετηθώμεν εις την δημιουργική πηγήν του ανθρωπίνου πολιτισμού.Ταυτόχρονα όμως μια τοιαύτη δεξιότης είναι ελλιπής,εάν δεν καταφέρωμεν κάθε προσωπικότητα να καταστή ικανή να δράση εντος μιας εξυψωμένης ηθικώς πολιτικής κοινότητος.Και πως μια δεδομένη πολιτεία εξυψούται ηθικώς,πλησιάζουσα το ιδεώδες κράτος;Μα δια της παιδεύσεως των πολιτών,δια της ηθικοποιήσεως αυτών.Ο Werner Jaeger και ο γ’ ανθρωπισμός πρεσβεύουν κατ’επέκτασιν αυτός ,ως ομόφωνος του,να ίσταται ευλαβώς έναντι της θρησκείας του χριστιανισμού.

Μα πάνω απ’όλους ο Κομένιος,ήδη απ’το 1627,καθώρισεν μ’ακρίβειαν αυτόν τον σκοπόν της αγωγής.Είπεν ούτος ο μεγάλος ανήρ τα εξής:’’η ανθρώπινη ψυχή,έλκει την καταγωγή της απ’τον Ύψιστο.Υψιστος είναι ο θεός.Η αποκατάστασις του ανθρώπου και ο σκοπός δι’ον προωρίσθη επιτυγχάνεται δια της επιστροφής του στον θεό.Τούτο θα καταστή δυνατόν μόνον αν δια της παιδείας ο άνθρωπος αποκτήση πανσοφίαν και παντοδυναμίαν-κατά το μέτρον αυτού-καθ’ομοίωσιν προς τον θεό.Αρα σκοπός της Αγωγής καθορίζεται η πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου προκειμένου να καταστή πάνσοφος και δια της τέχνης-δεν λησμονούμε και την επαγγελματικήν εκπαίδευσιν-να γίνη παντοδύναμος.

Ιδού πως νοείται η πνευματική καλλιέργεια κατά τον Εδουάρδο Σπράνγκερ.Εισηγήθη,ότι υπάρχουν διάφορα αιτήματα τα οποία πρέπει να πραγματώσωμεν.Πρωτίστως οφείλει η Αγωγή να επιτύχη τον εθισμόν των μαθητών εις πνευματικάς πράξεις.Πνευματικαί δε πράξεις είναι εκείναι-προσέξατε-αίτινες αναφέρονται εις την πραγματοποίησιν των αξιών π.χ της εννοίας του δικαίου.Χρέος της πνευματικής καλλιέργειας είναι να προσανατολίση τον τρόφιμον,ούτως ώστε να καταστή αυτός ικανός να θεωρή τα δεδομένα του εξωτερικού κόσμου και της πνευματικής ζωής μετ’επιγνώσεως δυο σχημάτων.Πρώτον βάσει του σχήματος αίτιον-αποτέλεσμα(ήτοι αιτιοκρατικώς) και δεύτερον βάσει του μέσα-σκοπός(ήτοι τελολογικώς).Η θεώρησις του βάσει των σχημάτων αυτών συνιστά πνευματική πράξις,αφ’ού εστί επίγνωσις της αξίας της αληθείας(!).Δευτερευόντως μια Αγωγή οφείλει να επιτελέση αποκάθαρσιν της εσωτερικής συνειδήσεως,ήτοι ψυχολογικήν αποκάθαρσιν και εκκαθάρισιν του εσωτερικού κόσμου από αταξίας,αωμαλίας ή ορμάς και γενικώς συμπλέγματα,αποκάθαρσιν του γνωσιολογικού πεδιου,ήτοι μιαν τακτοποίησι των γνώσεων,διότι και το περιβάλλον προκαλεί σύγχυσι αυτών και μίαν απομυθοποίησι,ήτοι αποκάθαρσιν από τας δαιμονικάς προλήψεις και τας λαικάς φαντασιώσεις,απελευθέρωσιν της ψυχής απ’την ‘μυθολογίαν του ψυχισμού’,ένθα το παιδί δίδει ζωήν εις άψυχα όντα της φύσεως αλλα και από ‘κοινωνιολογικά μυθεύματα’ ως ο χιλιασμός,ο μύθος της αταξικής κοινωνίας κ.α

Ως τελευταίον αλλα όχι και αμελητέον,αίτημα της πνευματικής καλλιέργειας είναι ο εξευγενισμός των εσωτερικών,ψυχικών λειτουργιών του ανθρώπου,ήτοι της λογικής,του συναισθήματος και της βουλήσεως.Η αγωγή οφείλει να δώση προσοχή στις ανορθολογικές τάσεις,να προωθήση την ααξιολογική ευαισθησίαν και να εθίση τους νέους ις την συστηματικήν εργασίαν.Αλήθεια τώρα,υπάρχει κανείς που να πιστεύη ακόμα ότι η διπολικότητα του σκοπού της αγωγής,τα κλασσικά γράμματα και ο ανθρωπισμός αλλά και η χριστιανική ηθική δεν υπερκαλύπτει τα σύγχρονα αιτήματα και παντοτινά του ανθρώπου;Υπάρχει κανείς που να θεωρή ακομα ότι δεν είναι στ’αλήθεια σκοπος της αγωγής,η αιώνιος ζωή,η μη απώλεια;

Λέγεται ξεκάθαρα και περίτρανα:΄΄εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή΄΄.Απλώς χρειάζεται λιγη προσοχή να το ιδή κανείς,ότι το σωστόν του δίδεται απλόχερα και έτοιμο.Μη ρωτάμεπλέον:΄΄πώς δύναται ταύτα γενέσθαι΄΄.Διότι τότε ασφαλώς Εκείνος θα έχη κάθε δικαίωμα να μας απαντήση:΄΄Συ εί ο διδάσκαλος του Ισραήλ και ταύτα ου γιγνώσκεις;΄΄.Η εκάστοτε πολιτική ηγεσία,η επι της παιδείας,δεν χρειάζεται παρα να έχη κατά νου τα του κατά Ιωάννου ευαγγελιου,όσα αναγράφονται εκεί,στο γ΄κεφ.,στιχ. 1-21,δια να έχη πάντοτε μπροστά της τον αέναο σκοπόν της Αγωγής των νέων,έναν σκοπό που θα τη δικαιώση ιστορικώς.

Διαβάστε Περισσότερα

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Είθε η γέννησις του θεανθρώπου να φέρη ελπίδα δια ό,τι καλλίτερο σε εσάς και τις οικογενειές σας.

http://www.youtube.com/watch?v=mb3ZEcJyE4A/

Διαβάστε Περισσότερα

Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

τοῦ
κ. Χρήστου Λιβανοῦ

Χριστούγεννα. Μιὰ λέξι, στὸ ἄκουσμα τῆς ὁποίας πλημμυρίζουν ἀπὸ χαρὰ οἱ ψυχὲς τῶν πιστῶν χριστιανῶν. Καὶ πῶς νὰ μὴ συμβαίνῃ αὐτό, ἐφ᾿ ὅσον τὰ Χριστούγεννα, ἡ γέννησι τοῦ Χριστοῦ, εἶναι τὸ πλέον χαρμόσυνο γεγονὸς τῆς ἱστορίας τοῦ κόσμου. Θλιμμένες καὶ μελαγχολικὲς ἦταν οἱ ψυχὲς προτοῦ
ἔλθῃ ὁ Χριστός, κυρίως τῶν λαῶν ἐκείνων, ποὺ ζοῦσαν μέσα στὸ ζοφερὸ σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας, στοὺς ὁποίους συμπεριελαμβάνοντο καὶ οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας. «Κοιτάξετε τὰ ἀγάλματα τῆς ἀρχαιότητος», ἔλεγε ὁ μακαριστὸς μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστῖνος σὲ κάποιο ἀπὸ τὰ ἀνεπανάληπτα κηρύγματά του· ὅλων τὰ πρόσωπα εἶναι θλιμμένα καὶ μελαγχολικά. Πουθενὰ χαμόγελο. Γιατί; Διότι οἱ περίφημοι ἐκεῖνοι γλύπτες σμιλεύοντας τὸ ἄψυχο μάρμαρο, τοῦ μετέδιδαν τὴν ἴδια ἀκριβῶς μορφὴ καὶ ὄψι, ποὺ εἶχαν τὰ πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων γύρω τους, μιὰ ὄψι, στὴν ὁποία ἀντικατοπτρίζονταν τὰ αἰσθήματα, ποὺ κυριαρχοῦσαν στὶς ψυχές τους, αἰσθήματα θλίψεως καὶ μελαγχολίας. Αἰσθάνονταν βεβαίως κάπου - κάπου καὶ μερικὲς χαρὲς παρακολουθώντας ἀγῶνες στὰ στά δια, διοργανώνοντας συμπόσια καὶ συμμετέχοντας σὲ εἰδωλολατρικὲς ἐκδηλώσεις καὶ ὄργια, ἀλλὰ οἱ ψεύτικες αὐτὲς καὶ συντόμου διαρκείας χαρὲς δὲν ἦσαν ἱκανὲς νὰ διώξουν τὴ θλῖψι, τὴν ἀνησυχία καὶ τὸν φόβο, ποὺ δημιουργοῦσε ὁ θάνατος, ὁ σωματικὸς καὶ ὁ πνευματικός, στὶς ψυχὲς τῶν μακρὰν τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ εὑρισκομένων ἀνθρώπων.

Διαβάστε Περισσότερα

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ,Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Τοῦ κ. Δημητρίου Κ. Κουτσουλέλου,

Ἐπιτ. Ἐπόπτου Δημοτικῆς Ἐκπαιδεύσεως

«Χριστούγεννα! Περίχαρα ἡ καμπάνα

κράζει κι ἡ Μάνα τὸ παιδὶ καὶ τὸ παιδὶ

«Χριστούγεννα» στὴ Μάνα κι ὁ κό-

σμος ὅλος τραγουδεῖ»

Κωστὴς Παλαμᾶς

Οἱ Χριστουγεννιάτικες μέρες, μεγάλες γιορτὲς τῆς πίστεώς μας, ἀλλάζουν τὴ ζωή μας, ποὺ σμιλεμένη ἀπ᾽ τὸ χρόνο, τὶς ἀγωνίες καὶ τὶς δοκιμασίες, γίνεται ἐλπιδοφόρα καὶ χαρούμενη. Τὰ πρόσωπα αἰθριάζουν καὶ τὰ μάτια λάμπουν. Μὲ ὅλη τὴ σκέψη μας, γυρίζουμε νοσταλγικὰ στὰ ὡραῖα παιδικά μας χρόνια καὶ ἡ ψυχή μας ὁλόκληρη πλημμυρίζει ἀπὸ εὐλογημένες ἀναμνήσεις

τῆς ὄμορφης παιδικῆς ἡλικίας.

Ἄφησαν μέσα μας οἱ Ἅγιες αὐτὲς μέρες τὸ μεγαλύτερο ἀπόθεμα ἀπὸ ψυχικὲς ἐξάρσεις, ἀπὸ ὑπέροχη μαγεία καὶ ἀπὸ μυστικὰ ρίγη. Σ᾽ ὅλων μας τὶς καρδιές, ἡ νοσταλγία, δειλὴ Ἑστιάδα, συντηρεῖ, στὴ διαδρομὴ τοῦ χρόνου, τὸ θεῖο καὶ αἰώνιο Φῶς τῆς Γεννήσεως, ὅπως τὸ ἄναψε μπροστά μας ἡ πρώτη ἁπλοϊκὴ ἀφήγηση τοῦ ὑπέροχου θαύματος, ποὺ ἔγινε, πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια, σὲ μιὰ ταπεινὴ Φάτνη, κάτω ἀπ᾽ τὴ φωτοβολία ἑνὸς θείου ἄστρου.

Ἡ Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου σημαίνει τὴν ἀρχὴ μιᾶς νέας ζωῆς καὶ ἑνὸς καινούργιου κόσμου, ποὺ δημιουργεῖται ζωντανὸς καὶ ὄμορφος, ἠθικὸς καὶ ἰδανικός, αἰώνιος καὶ ἄφθαρτος. Ἡ χιονισμένη νύχτα καὶ τὰ μαυριδερὰ ἔλατα, ἡ ἱερὴ Φάτνη καὶ τὸ λαμπρὸ ἄστρο, τὸ θεῖο Βρέφος, οἱ πιστοὶ ποιμένες καὶ οἱ εὐλαβικοὶ Μάγοι ζωντανεύουν μέσα μας ὁλόκληρο τὸ πανάχραντο μυστήριο τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Τὸ ὑπέρλαμπρο καὶ μεγάλο χριστιανικὸ γεγονὸς ἐμπνέει ὅλους τοὺς τεχνίτες τοῦ λόγου. Ἡ πέννα τους βουτιέται στὸ θαῦμα καὶ μᾶς χαρίζει πραγματικὰ ἀριστουργήματα. Ἡ Χριστουγεννιάτικη φιλολογία εἶναι, κυρίως, φιλολογία γιὰ τὸ παιδί. Ντύνεται μιὰ ἀστραφτερὴ λαμπρότητα, γιὰ νὰ προσφέρει τὰ ὡραῖα ἑορταστικά της δῶρα καὶ νὰ τονίσει τὴ μεγάλη Μέρα, τὴ γιορτή τῆς καρδιᾶς μας. Ἐμπνέεται ἀπ᾽ τὸ παιδὶ καὶ τὸ παιδί, ἰδιαίτερα, συγκινεῖ. Ἐξυμνεῖ τὴ χρυσὴ παιδικὴ ἡλικία, μὲ τὶς ὀπτασίες καὶ τὶς προσδοκίες, τὶς συγκινήσεις καὶ τὰ ψυχικά της φτερουγίσματα. Τὸ Θεῖο Βρέφος τῆς Βηθλεὲμ φέρνει στὸν κόσμο τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀπολύτρωση. Μέσα στὴν ἀντάρα καὶ στὴν σκοτεινιά, γεννιέται ὁ τρυφερὸς Κρίνος. Συγκινεῖ κάθε ἀνθρώπινη ψυχή, ποὺ κουρασμένη στρέφεται στὸ Θεῖο Σπήλαιο, ὅπου ἄστραψε τὸ προαιώνιο φῶς.

Καὶ τὸ παιδί, τὸ κάθε παιδί, συγκινεῖται ἀπ᾽ τὴ Γέννηση, γιατὶ βρίσκεται πιὸ κοντὰ στὸ μυστήριό της. Γι᾽ αὐτὸ ὅλα τὰ ὡραῖα λογοτεχνήματα τῶν ἡμερῶν αὐτῶν δονοῦν πραγματικὰ τὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ, ποὺ ἀποτελεῖ τὴ μελλοντικὴ ἐθνικὴ ἀναδημιουργία. Ἕνα Θεῖο Παιδὶ γεννιέται, μέσα στὴ χιονισμένη νύχτα, γιὰ νὰ ὁδηγήσει τὴν ἀνθρωπότητα στὸ δρόμο τοῦ ἠθικοῦ μεγαλείου καὶ τῆς αἰώνιας νίκης, στὴν ὁλόλαμπρη μέρα τῆς χαρᾶς καὶ τοῦ θείου χριστιανικοῦ πνεύματος. Εἶναι μιὰ νέα δύναμη ζωῆς, ποὺ συνεχίζει τὴν αἰώνια πάλη μὲ τὴ φθορὰ καὶ τὸ θάνατο, τὴν ἁμαρτία καὶ τὸ γερασμένο κόσμο.

Γύρω μας καὶ παντοῦ ἐπικρατεῖ ἡ ὕλη, βασιλεύει ἡ ἀδικία, κυριαρχεῖ τὸ σκοτάδι. Δύσκολος καὶ ἀνηφορικὸς ὁ δρόμος τῆς ζωῆς μας σήμερα. Ἡ ἀνθρωπότητα πορεύεται πάλι, μέσα στὰ πολλὰ χιόνια, στοὺς φοβεροὺς πάγους καὶ στὴν ἄγρια νύχτα. Βαρὺς ὁ χειμώνας καὶ τοῦ βοριᾶ τὰ κύματα παγώνουν τὶς ἀνθρώπινες καρδιές.

«Μακάριοι –γράφει ὁ Ἰ. Μ. Παναγιωτόπουλος– ὅσοι κατορθώνουν, τὴ νύχτα τούτη τῶν Ἀγγέλων καὶ τῶν ποιμένων, νὰ ξαναγυρίζουν στοὺς παράδεισους τῶν παιδιάστικων χρόνων καὶ νὰ γεμίζουν ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ λαμπροῦ ἄστρου τῆς Βηθλεέμ τὰ λαίμαργα μάτια τους… Τὸ ἀχυρωμένο χάνι τῆς Βηθλεὲμ δὲν

ἀνοίγει τὶς πόρτες του, γιὰ νὰ δεχτεῖ ὅσους ξεσήκωσε ἡ καισαρικὴ προσταγή. Ἀνάμεσα στοὺς καπνισμένους του τοίχους, ἔχουν τὴ θέση τους ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ποὺ πηγαίνουν ν᾽ ἀποθέσουν στὰ πόδια τοῦ «νέου Παιδιοῦ» ὄχι δῶρα πολύτιμα, τὴ σμύρνα, τὸ χρυσάφι καὶ τὸ λιβάνι, μὰ τὴν κούρασή τους, τὴ δυσπιστία τους καὶ τὴν ἀγωνία τους, κομμάτι – κομμάτι, τὸν ταπεινότερο καὶ πιὸ φθαρμένο ἑαυτό τους…».

Πέρα ἀπ᾽ τοὺς Ἀγγέλους, τοὺς ποιμένες καὶ τοὺς Μάγους, διακρίνουμε τὸ θεῖο σύμβολο τῆς Μάνας καὶ τοῦ Παιδιοῦ. Μάνα καὶ παιδὶ φέρνουν στὸν κόσμο τὴ στοργὴ καὶ τὴν εὐτυχία.

Ἡ Μάνα! Συγκλονίζει ὅλη τὴ ζωή μας. Πλάθει τὶς γενιὲς καὶ τοὺς κόσμους, ἔχοντας μέσα της τὸ εὐλογημένο μυστήριο τῆς δημιουργίας.

Ἡ Μάνα – πνεῦμα, ἡ Μάνα –στοργή, ἡ Μάνα – θυσία. Καὶ τὸ Παιδί! Ὁ καρπὸς τῆς Μάνας. Τὸ στήριγμα τοῦ Ἔθνους. Ζωντανὸ καὶ ἁγνό, μᾶς ἀγκαλιάζει. Ἀφετηρία, σκοπός, σύμβολο, ἰδανικό μας. Μέσα στὴ σιγαλιὰ τῆς θείας νύχτας, γυρίζοντας στὰ παιδικά μας χρόνια καὶ δακρύζοντας ἀπὸ ἱερὴ συγκίνηση, πρέπει νὰ ἐκπληρώσουμε τὸ μεγάλο χρέος μας στὸ

παιδί, στὸ ἁγνὸ Ἑλληνόπουλο, κατὰ τὴν προσταγὴ τοῦ Pestalozzi:

«Στὰ χέρια τοῦ παιδιοῦ εἶναι ἡ μοῖρα

τῆς ἀνθρωπότητας. Αὐτὰ τὰ χέρια

πρέπει νὰ κάνουμε ἰσχυρά, γιὰ ν᾽ ἀγω

νισθοῦν καὶ νὰ νικήσουν».

Διαβάστε Περισσότερα

Μεταξοσκώληκες,μάγισσες και μάταια στιχάκια

ποίημα του
ΝΙΚΟΛΆΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΎΛΗ
-φιλολογου-

Και σύρθηκε ξανά απαλά απάνω

στο πράσινο το φύλλο

για δικό μου το χατήρι.

ο μεταξοσκώληκάς μου

ελάτρευε στον ήλιο

να μου κάνη πανηγύρι.

Και μ'έβλεπε και κοίταζε

και μου γέλαγε,μου έγνεφε

και του γέλαγα και γω

ρίχνοντάς του που και που

δροσοσταλίδες για να πιή

και τότε έλεγε

''νέκταρ δίνεις,ασήμι θα σου δώσω''

Και πώς πρόσμενα,ώ πώς πρόσμενα

να πάρω αυτο,εκείνες τις μεταξένιες ίνες

που μού 'χε υποσχεθεί,

να τις πάω στις μάγισσες

να μου κάνουνε

την νύχτα με πανσέληνο γιορτη.

Και πώς τότε υμνολογούσαν

παράξενα λόγια λέγοντας

και το νού μου αχολογούσαν

με τραγούδια ανείπωτα,

με ανεμίζοντα στις αύρες τα μαλλιά

σαν ύφαιναν

με τα δικά τους παράξενα ραβδιά.

Και παράπονο το 'χω γιατι

ποτέ δεν τα 'δα να γίνονται σιγα σιγά.

Μόνο σ' εκείνηνε

σαν τά 'δινα εκείνα τα μεταξωτά

-στιχάκια ήτανε-

μόνο τότε καταλάβαινα.

Και ήτανε,ναι τότε το 'βλεπα

πως ήτανε μπόλικα

τα περπατήματα του μεταξοσκώληκα

και τα ξενύχτια στα βουνά

παρέα με τις μάγισσες

να πλέκουν στιχάκια,μεταξένια υφαντά.

Όμως ποιος ενα χαμόγελο

στο μικρο το μεταξοσκώληκά μου

να αφήση;

γλυκά και τις νεράιδες μου να φιλήση

που πια εμέ με ξεχνούν

που τους τα φέρνω;Δεν χρωστούν.Ξεχνούν.

το τραγούδι:

Διαβάστε Περισσότερα