«Χριστούγεννα!
Περίχαρα ἡ καμπάνα
κράζει
κι ἡ Μάνα τὸ παιδὶ καὶ τὸ παιδὶ
«Χριστούγεννα»
στὴ Μάνα κι ὁ κό-
σμος
ὅλος τραγουδεῖ»
Κωστὴς Παλαμᾶς
Οἱ
Χριστουγεννιάτικες μέρες, μεγάλες γιορτὲς τῆς πίστεώς μας, ἀλλάζουν τὴ ζωή μας,
ποὺ σμιλεμένη ἀπ᾽ τὸ χρόνο, τὶς ἀγωνίες καὶ τὶς δοκιμασίες, γίνεται ἐλπιδοφόρα καὶ
χαρούμενη. Τὰ πρόσωπα αἰθριάζουν καὶ τὰ μάτια λάμπουν. Μὲ ὅλη τὴ σκέψη μας,
γυρίζουμε νοσταλγικὰ στὰ ὡραῖα παιδικά μας χρόνια καὶ ἡ ψυχή μας ὁλόκληρη
πλημμυρίζει ἀπὸ εὐλογημένες ἀναμνήσεις
τῆς
ὄμορφης παιδικῆς ἡλικίας.
Ἄφησαν
μέσα μας οἱ Ἅγιες αὐτὲς μέρες τὸ μεγαλύτερο ἀπόθεμα ἀπὸ ψυχικὲς ἐξάρσεις, ἀπὸ
ὑπέροχη μαγεία καὶ ἀπὸ μυστικὰ ρίγη. Σ᾽ ὅλων μας τὶς καρδιές, ἡ νοσταλγία, δειλὴ
Ἑστιάδα, συντηρεῖ, στὴ διαδρομὴ τοῦ χρόνου, τὸ θεῖο καὶ αἰώνιο Φῶς τῆς
Γεννήσεως, ὅπως τὸ ἄναψε μπροστά μας ἡ πρώτη ἁπλοϊκὴ ἀφήγηση τοῦ ὑπέροχου
θαύματος, ποὺ ἔγινε, πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια, σὲ μιὰ ταπεινὴ Φάτνη, κάτω ἀπ᾽ τὴ
φωτοβολία ἑνὸς θείου ἄστρου.
Ἡ
Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου σημαίνει τὴν ἀρχὴ μιᾶς νέας ζωῆς καὶ ἑνὸς καινούργιου
κόσμου, ποὺ δημιουργεῖται ζωντανὸς καὶ ὄμορφος, ἠθικὸς καὶ ἰδανικός, αἰώνιος καὶ
ἄφθαρτος. Ἡ χιονισμένη νύχτα καὶ τὰ μαυριδερὰ ἔλατα, ἡ ἱερὴ Φάτνη καὶ τὸ λαμπρὸ
ἄστρο, τὸ θεῖο Βρέφος, οἱ πιστοὶ ποιμένες καὶ οἱ εὐλαβικοὶ Μάγοι ζωντανεύουν μέσα
μας ὁλόκληρο τὸ πανάχραντο μυστήριο τοῦ Χριστιανισμοῦ.
Τὸ
ὑπέρλαμπρο καὶ μεγάλο χριστιανικὸ γεγονὸς ἐμπνέει ὅλους τοὺς τεχνίτες τοῦ
λόγου. Ἡ πέννα τους βουτιέται στὸ θαῦμα καὶ μᾶς χαρίζει πραγματικὰ ἀριστουργήματα.
Ἡ Χριστουγεννιάτικη φιλολογία εἶναι, κυρίως, φιλολογία γιὰ τὸ παιδί. Ντύνεται
μιὰ ἀστραφτερὴ λαμπρότητα, γιὰ νὰ προσφέρει τὰ ὡραῖα ἑορταστικά της δῶρα καὶ νὰ
τονίσει τὴ μεγάλη Μέρα, τὴ γιορτή τῆς καρδιᾶς μας. Ἐμπνέεται ἀπ᾽ τὸ παιδὶ καὶ τὸ
παιδί, ἰδιαίτερα, συγκινεῖ. Ἐξυμνεῖ τὴ χρυσὴ παιδικὴ ἡλικία, μὲ τὶς ὀπτασίες
καὶ τὶς προσδοκίες, τὶς συγκινήσεις καὶ τὰ ψυχικά της φτερουγίσματα. Τὸ Θεῖο
Βρέφος τῆς Βηθλεὲμ φέρνει στὸν κόσμο τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν ἀπολύτρωση. Μέσα στὴν
ἀντάρα καὶ στὴν σκοτεινιά, γεννιέται ὁ τρυφερὸς Κρίνος. Συγκινεῖ κάθε ἀνθρώπινη
ψυχή, ποὺ κουρασμένη στρέφεται στὸ Θεῖο Σπήλαιο, ὅπου ἄστραψε τὸ προαιώνιο φῶς.
Καὶ
τὸ παιδί, τὸ κάθε παιδί, συγκινεῖται ἀπ᾽ τὴ Γέννηση, γιατὶ βρίσκεται πιὸ κοντὰ
στὸ μυστήριό της. Γι᾽ αὐτὸ ὅλα τὰ ὡραῖα λογοτεχνήματα τῶν ἡμερῶν αὐτῶν δονοῦν πραγματικὰ
τὴν ψυχὴ τοῦ παιδιοῦ, ποὺ ἀποτελεῖ τὴ μελλοντικὴ ἐθνικὴ ἀναδημιουργία. Ἕνα Θεῖο
Παιδὶ γεννιέται, μέσα στὴ χιονισμένη νύχτα, γιὰ νὰ ὁδηγήσει τὴν ἀνθρωπότητα στὸ
δρόμο τοῦ ἠθικοῦ μεγαλείου καὶ τῆς αἰώνιας νίκης, στὴν ὁλόλαμπρη μέρα τῆς χαρᾶς
καὶ τοῦ θείου χριστιανικοῦ πνεύματος. Εἶναι μιὰ νέα δύναμη ζωῆς, ποὺ συνεχίζει
τὴν αἰώνια πάλη μὲ τὴ φθορὰ καὶ τὸ θάνατο, τὴν ἁμαρτία καὶ τὸ γερασμένο κόσμο.
Γύρω
μας καὶ παντοῦ ἐπικρατεῖ ἡ ὕλη, βασιλεύει ἡ ἀδικία, κυριαρχεῖ τὸ σκοτάδι.
Δύσκολος καὶ ἀνηφορικὸς ὁ δρόμος τῆς ζωῆς μας σήμερα. Ἡ ἀνθρωπότητα πορεύεται πάλι,
μέσα στὰ πολλὰ χιόνια, στοὺς φοβεροὺς πάγους καὶ στὴν ἄγρια νύχτα. Βαρὺς ὁ
χειμώνας καὶ τοῦ βοριᾶ τὰ κύματα παγώνουν τὶς ἀνθρώπινες καρδιές.
«Μακάριοι
–γράφει ὁ Ἰ. Μ. Παναγιωτόπουλος– ὅσοι κατορθώνουν, τὴ νύχτα τούτη τῶν Ἀγγέλων
καὶ τῶν ποιμένων, νὰ ξαναγυρίζουν στοὺς παράδεισους τῶν παιδιάστικων χρόνων καὶ
νὰ γεμίζουν ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ λαμπροῦ ἄστρου τῆς Βηθλεέμ τὰ λαίμαργα μάτια τους… Τὸ
ἀχυρωμένο χάνι τῆς Βηθλεὲμ δὲν
ἀνοίγει
τὶς πόρτες του, γιὰ νὰ δεχτεῖ ὅσους ξεσήκωσε ἡ καισαρικὴ προσταγή. Ἀνάμεσα
στοὺς καπνισμένους του τοίχους, ἔχουν τὴ θέση τους ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ποὺ πηγαίνουν
ν᾽ ἀποθέσουν στὰ πόδια τοῦ «νέου Παιδιοῦ» ὄχι δῶρα πολύτιμα, τὴ σμύρνα, τὸ
χρυσάφι καὶ τὸ λιβάνι, μὰ τὴν κούρασή τους, τὴ δυσπιστία τους καὶ τὴν ἀγωνία
τους, κομμάτι – κομμάτι, τὸν ταπεινότερο καὶ πιὸ φθαρμένο ἑαυτό τους…».
Πέρα
ἀπ᾽ τοὺς Ἀγγέλους, τοὺς ποιμένες καὶ τοὺς Μάγους, διακρίνουμε τὸ θεῖο σύμβολο
τῆς Μάνας καὶ τοῦ Παιδιοῦ. Μάνα καὶ παιδὶ φέρνουν στὸν κόσμο τὴ στοργὴ καὶ τὴν
εὐτυχία.
Ἡ
Μάνα! Συγκλονίζει ὅλη τὴ ζωή μας. Πλάθει τὶς γενιὲς καὶ τοὺς κόσμους, ἔχοντας
μέσα της τὸ εὐλογημένο μυστήριο τῆς δημιουργίας.
Ἡ
Μάνα – πνεῦμα, ἡ Μάνα –στοργή, ἡ Μάνα – θυσία. Καὶ τὸ Παιδί! Ὁ καρπὸς τῆς Μάνας.
Τὸ στήριγμα τοῦ Ἔθνους. Ζωντανὸ καὶ ἁγνό, μᾶς ἀγκαλιάζει. Ἀφετηρία, σκοπός,
σύμβολο, ἰδανικό μας. Μέσα στὴ σιγαλιὰ τῆς θείας νύχτας, γυρίζοντας στὰ παιδικά
μας χρόνια καὶ δακρύζοντας ἀπὸ ἱερὴ συγκίνηση, πρέπει νὰ ἐκπληρώσουμε τὸ μεγάλο
χρέος μας στὸ
παιδί,
στὸ ἁγνὸ Ἑλληνόπουλο, κατὰ τὴν προσταγὴ τοῦ Pestalozzi:
«Στὰ χέρια τοῦ παιδιοῦ εἶναι ἡ μοῖρα
τῆς ἀνθρωπότητας. Αὐτὰ τὰ χέρια
πρέπει νὰ κάνουμε ἰσχυρά, γιὰ ν᾽ ἀγω
νισθοῦν καὶ νὰ νικήσουν».
