ΠΕΡΙ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ: ΤΙ; ΠΩΣ; ΓΙΑΤΙ;

ΤΗΣ ΒΙΚΥΣ ΣΙΑΜΑΝΤΑ

Μια Παιδαγωγική Έκθεση συντάσσεται από γενικό ή ειδικό εκπαιδευτικό ή και από τους δύο. Στόχος είναι η λεπτομερής περιγραφή του ατομικού προφίλ ενός μαθητή ώστε να βρεθεί η κατάλληλη παρέμβαση που να ανταποκρίνεται σε αυτό. Σε μια παιδαγωγική έκθεση είναι σημαντικό να αναφέρονται τα εξής:

Προσωπικά Στοιχεία Μαθητή: Ονοματεπώνυμο, Ηλικία, Τάξη φοίτησης, Πλαίσιο φοίτησης, Ιατρική (Κλινική) Διάγνωση εάν υπάρχει, Φορέας Διάγνωσης.

Ερευνητικά Εργαλεία Συλλογής Δεδομένων- Πλαίσιο Συλλογής Δεδομένων: Ο παιδαγωγός συνήθως συλλέγει πληροφορίες για το μαθητή μέσω παρατήρησης, προσωπικού ημερολογίου, συνέντευξης με τους γονείς, συνέντευξης με τον ίδιο το μαθητή.

ΤΟΜΕΙΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ:

Επίπεδο Αυτοεξυπηρέτησης Μαθητή: Αφορά ατομικές ανάγκες (τουαλέτα, φαγητό, ντύσιμο)

Κινητική Εξέλιξη: Αφορά τρεις τομείς, αδρή, λεπτή και αρθρωτική κινητικότητα.

Γνωστική Εξέλιξη: Αφορά τις γνωστικές λειτουργίες της πρόσληψης, αντίληψης, σκέψης, προσοχής και μνήμης

Γλωσσική Εξέλιξη: Αφορά τη φώνηση του μαθητή-εάν ο λόγος του είναι κατανοητός, τη δομή και τη σημασιολογία του (συντακτικό-γραμματική) σε επίπεδο γραφής και ανάγνωσης.

Επίπεδο Εξέλιξης Παιχνιδιού: Αφορά τις διάφορες μορφές παιχνιδιού, εξατομικευμένο, συνεργατικό, συμβολικό. Το συμβολικό παιχνίδι αποτελεί το πιο σύνθετο και πολυεπίπεδο παιχνίδι.

Αισθητική Εξέλιξη: Αφορά την αντίληψη σχημάτων, χρωμάτων, υφών κλπ

Συναισθηματική και Κοινωνική Συμπεριφορά: Αφορά την αλληλεπίδραση του με άλλους ενήλικες και ομηλίκους, τη σχέση του στο οικογενειακό πλαίσιο, τρόπους αυτοδιαχείρισης και διαχείρισης των συναισθημάτων του.

Ενδιαφέροντα και Προτιμήσεις.

Τελική Γενική Περιληπτική Εικόνα Μαθητή: Με συντομία περιγράφονται οι παραπάνω τομείς, με έμφαση στα πιο σημαντικά τα οποία αποτελούν και πηγή καθορισμού των στόχων της παρέμβασης.

Βραχύχρονοι Στόχοι Παιδαγωγικής Παρέμβασης ανά Τομέα Εξέλιξης.

Μακρόχρονοι Στόχοι Παιδαγωγικής Παρέμβασης ανά Τομέα Εξέλιξης.

Στην Παιδαγωγική Έκθεση περιγράφεται η συμπεριφορά του παιδιού και αποφεύγονται οι χαρακτηρισμοί. Η δομή και η γραφή της πρέπει να είναι ξεκάθαρες και να δίνονται παραδείγματα αναλυτικά για κάθε τομέα που τίθεται υπό ανάλυση. Αυτός που τη διαβάζει θα πρέπει να μπορεί να σχηματίσει μια συνολική εικόνα για το μαθητή χωρίς να τον έχει απέναντί του. Η σημασία του κειμένου αυτού είναι μεγάλη, καθώς δημιουργεί πρόσφορο έδαφος στη δημιουργία καταλληλότερων περιβαλλόντων μάθησης, αλλά και διευκόλυνσης αυτής λόγω των πλούσιων πληροφοριών που περιλαμβάνει.

Διαβάστε Περισσότερα

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΙΣΜΟΣ

ΤΗΣ ΒΙΚΥΣ ΣΙΑΜΑΝΤΑ

      

     

      Η εκπαίδευση συμπεριφοράς και η χρήση κανόνων για τη διαχείριση ενός παιδιού με αυτισμό είναι κομβικά για την αντιμετώπιση διαταρακτικών συμπεριφορών, αλλά και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής του παιδιού, (Κωνστανταρέα, 2001). Η εκπαίδευση, επίσης, όλων των ανθρώπων που έχουν επαφή με το παιδί για να εξασφαλιστεί μια ολιστική προσέγγιση αυτού, καθώς και η γενίκευση των κοινωνικών δεξιοτήτων που έχουν διδαχθεί σε όλες τις περιστάσεις και τα περιβάλλοντα αποτελούν καίρια σημεία αυτής (Anderson, Taras,Cannon,1996).

Τι μπορούμε, λοιπόν, να κάνουμε σε περίπτωση εκδήλωσης διαταρακτικής συμπεριφοράς; Πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας τα εξής:

1. Η συμπεριφορά αυτή έχει επικοινωνιακό σκοπό: Οι Carr & Durand (1985b) ήταν οι πρώτοι αναλυτές της συμπεριφοράς που υποστήριξαν ότι οι περισσότερες αντιδράσεις ενός παιδιού με αναπηρία πηγάζουν από προσπάθειες επικοινωνίας όσο άστοχες και αν φαίνονται. Αν, λοιπόν, εντοπίσουμε το μήνυμα που μεταφέρει η συμπεριφορά του, μπορούμε να το βοηθήσουμε να την αντικαταστήσει με μια κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά που να επιτελεί τον ίδιο επικοινωνιακό στόχο. 
2. Πρέπει να διατηρήσουμε τη ψυχραιμία μας: Οι σπασμωδικές κινήσεις των ατόμων που βρίσκονται μαζί με το παιδί θα έχουν ως αποτέλεσμα την ενίσχυση της συμπεριφοράς και όχι την καταστολή της. 
3. Να βεβαιωθούμε ότι όλοι είναι ασφαλείς: Σε τέτοιες περιπτώσεις οφείλουμε να διασφαλίσουμε ότι όλα τα άτομα που είναι παρόντα, συμπεριλαμβανομένου του παιδιού με αυτισμό δεν κινδυνεύουν σωματικά από την εκδήλωση αυτής της συμπεριφοράς. 
4. Η παρέμβαση έπεται: Ποτέ δεν προσπαθούμε να μάθουμε στο παιδί την ώρα που βρίσκεται σε ένταση. Αφού ηρεμήσει, τότε μπορούμε να παρέμβουμε διδάσκοντάς του τρόπους διαχείρισης των συμπεριφορών του. 
5. Η τιμωρία δε βοηθά: Είναι σημαντικό να κατανοήσει ότι οι ανάγκες του γίνονται σεβαστές και να μάθει πώς να τις διαχειρίζεται χωρίς να νιώσει ενοχικά που τις εξέφρασε, έστω και με αυτόν τον τρόπο. 

ΣΥΝΤΟΜΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ

Ένας μαθητής με αυτισμό παρακολουθεί το μάθημα στο σχολείο και έχει αρχίσει να κουράζεται.

ΠΙΘΑΝΗ ΔΙΑΤΑΡΑΚΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ:

Αρχίζει να φωνάζει, να κουνιέται έντονα, να σηκώνεται από την καρέκλα.

ΤΡΟΠΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ: 

• Εφαρμογή κοινών κωδίκων: Έχει εξαρχής συμφωνηθεί με το παιδί ένας κοινός κώδικας, που όταν εφαρμόζεται από τον ενήλικα, -στη συγκεκριμένη περίπτωση εκπαιδευτικό-, σημαίνει ότι το παιδί δεν ακολουθεί τους κανόνες. Για παράδειγμα, μέτρημα από το 1 έως το 3, παρουσίαση οπτικού κανόνα (κόκκινο φανάρι, κόκκινο Χ κλπ), πίεση στους ώμους ώστε να απομακρυνθεί η ένταση. 
• Αφού ηρεμήσει το παιδί, του προτείνουμε εναλλακτικούς τρόπους συμπεριφοράς. Η οπτικοποίηση συμπεριφορών, η δραματοποίηση διαλόγων βοηθούν σε αυτό το στάδιο. Αντί να φωνάξει, μπορεί να πει κουράστηκα ή θέλω διάλειμμα. Αντί της έντονης κίνησης μπορεί να πει ότι θέλει να βγει για λίγο έξω. Μπορούμε να δώσουμε στο παιδί τη δυνατότητα να επιλέξει σταδιακά ποια συμπεριφορά του ταιριάζει καλύτερα ώστε αυτή να γενικεύσει. 
• Επιβραβεύουμε το παιδί για την εφαρμογή αποδεκτής συμπεριφοράς εκ μέρους του. Σε περίπτωση συνέχισης της διαταρακτικής συμπεριφοράς συζητούμε μαζί του τις συνέπειές της επιλογής του.

     Το πρώτο, επομένως, βήμα στην αντιμετώπιση των διαταρακτικών συμπεριφορών είναι η κατανόηση και ανάλυση των συνθηκών υπό τις οποίες ενισχύεται η εμφάνισή τους. Εν συνεχεία, είναι σημαντικό να διδάξουμε κοινωνικά αποδεκτούς τρόπους που να ικανοποιούν τις συγκεκριμένες επικοινωνιακές ανάγκες του παιδιού, ώστε να μη χρειάζεται να καταφεύγει σε ανεπιθύμητους τρόπους επικοινωνίας. Απώτερος στόχος βραχυπρόθεσμα είναι η βελτίωση της καθημερινότητάς του και η επιτυχής ένταξη του στο σχολικό και κοινωνικό σύνολο, με σεβασμό στις ανάγκες του, ενώ μακροπρόθεσμα είναι η εκμάθηση από το παιδί τεχνικών διαχείρισης του εαυτού του σε παρόμοιες καταστάσεις.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Anderson S., Taras M. ,Cannon B. , (1996). Teaching new skills to young children with autism. In C. Maurice (Ed.), G. Green, S. Luce. Behavioral intervention for young children with autism: A manual for parents and proffesionals. (pp. 181-194) Austin, TX: pro-ed publications.

Carr, E. G. & Durand, V. M. (1985).Reducing behavior problems through functional communication training. Journal of Applied Behavior Analysis, 18, 111-126.

Κωνστανταρέα, Μ. (1988). Παιδικός αυτισμός, Σύγχρονα Θέματα Παιδοψυχιατρικής. Αθήνα: Καστανιώτη, Επιμέλεια: Τσιάντης Γ., Μανωλόπουλος, Σ.

Διαβάστε Περισσότερα

Όταν η Νοηματική Γλώσσα συναντά το παραμύθι...!!!

ΤΗΣ ΒΙΚΥΣ ΣΙΑΜΑΝΤΑ

   
     Την 1/3/2017, την Τετάρτη το βράδυ έλαβε χώρα ποιητική αγρυπνία στο Τρίπορτο στον Κεραμεικό. Ποιήματα της Παναγιώτας Μπλέτα και παραμύθια της Εύας Πετροπούλου-Λιανού αναγνώστηκαν, ενώ υπήρχε παράλληλη διερμηνεία αυτών στη νοηματική γλώσσα. 

     Για άλλη μια φορά, η σχολή νοηματικής γλώσσας της Σχοιναράκη Χρυσάνθης και οι εκπαιδευτικοί της, πρωτοπόροι για τις δράσεις τους, ένωσαν τον κόσμο της νοηματικής με τον κόσμο της ποίησης και του παραμυθιού. Σε συνεργασία με δύο εκπαιδευόμενες διερμηνείς της νοηματικής γλώσσας, η Σχοιναράκη Χρυσάνθη απέδωσε με τρόπο θεατρικό και παραστατικό τα παραμύθια για τα οποία γινόταν λόγος στη συνάντηση αυτή. 

       Πιο συγκεκριμένα, χρησιμοποιήθηκε η τεχνική του «καθρέπτη», κατά την οποία ένας ακούοντας πραγματοποιεί τη διερμηνεία του κειμένου που ακούγεται σε έναν κωφό, ο οποίος εμπλουτίζει την απόδοση αυτού στη νοηματική γλώσσα. Ο ακούοντας λειτουργεί ως «καθρέπτης», ως δίοδος ώστε ο κωφός να μπορεί να έχει πρόσβαση στο γραπτό και ακουστικό κείμενο. Δύο παράλληλες διερμηνείες ουσιαστικά λαμβάνουν χώρα, αναδεικνύοντας τον πολυδιάστατο χαρακτήρα της νοηματικής γλώσσας και τις δυνατότητές της. Η απόδοση ποιητικής και μεταφορικής γλώσσας στη νοηματική αποτελεί μια πολύπλοκη διαδικασία, και επιβάλλει πολύ καλή γνώση τόσο της ελληνικής γλώσσας όσο και της νοηματικής, λόγω των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της.

     Το ταίριασμα της γλαφυρής γλώσσας του «παραμυθόκοσμου», όπως ανέφερε και η ίδια η Εύα Πετροπούλου-Λιανού, με την παραστατικότητα της νοηματικής δημιουργούσαν ποικίλα συναισθήματα σε όσους ήταν παρόντες σε αυτή την ποιητική βραδιά. Λέξεις, εικόνες, χρώματα, αισθήματα, κινήσεις σε αλλεπάλληλους κύκλους εμπλούτιζαν το περιεχόμενο των κειμένων δίνοντας του μια άλλη διάσταση.

Διαβάστε Περισσότερα

"ΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ ΣΚΛΑΒΩΝ" ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΩΝ ΘΕΑΤΩΝ

ΤΗΣ ΒΙΚΥΣ ΣΙΑΜΑΝΤΑ

Το Θέατρο Κωφών παρουσιάζει «Το Νησί των Σκλάβων» του Μαριβώ σε σκηνοθεσία του Βασίλη Βηλαρά. Ένα θέμα πολιτικής φύσεως, που θέτει υπό διαπραγμάτευση ζητήματα κοινωνικής ανισότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης έρχεται να παρουσιαστεί μέσα από τη νοηματική και την ομιλούμενη γλώσσα. Κωφοί και ακούοντες ηθοποιοί σε απίστευτη αρμονία μοιράζονται ρόλους, ερμηνεύουν παράλληλα, συνδέουν τον κόσμο των κωφών με τον κόσμο των ακουόντων, αναδεικνύοντας ότι δεν αποτελούν δύο διαφορετικούς κόσμους. Σκλάβοι και άρχοντες εναλλάσσουν ρόλους με στόχο την ανάδειξη των ζητημάτων που σχετίζονται με την εξουσιολαγνεία και την υποτίμηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

            Παρακολουθώντας την παράσταση ποικίλα συναισθήματα ήρθαν στην επιφάνεια, τα οποία στη συνέχεια συζητήθηκαν με άλλους θεατές αυτής, τις απόψεις μερικών εκ των οποίων παραθέτω στο συγκεκριμένο άρθρο.

Απόψεις μαθητή Γυμνασίου: «Η πρώτη επαφή μου με τη νοηματική γλώσσα ήταν μια εντελώς καινούρια εμπειρία. Είναι αξιοθαύμαστο το πώς έχει εξελιχθεί τόσο  και το πώς ξεκίνησε και έχει διαδοθεί σε όλους τους τομείς, όπως και στο θέατρο. Ταυτόχρονα το να βλέπεις νοηματική και να ακούς είναι κάτι το εντελώς νέο για μένα. Μου κέντρισε αμέσως την προσοχή. Ένιωσα αμήχανα στην αρχή γιατί δε μπορούσα να καταλάβω. Δε ξέρω τη γλώσσα. Αλλά σιγά-σιγά το συνήθισα. Θέλω να δω και ένα έργο μόνο στη νοηματική. Νομίζω θα είναι μια τέλεια εμπειρία, παρόλο που δε ξέρω νοηματική. Κινητοποιήθηκα μέσα από την παράσταση και θέλω να μάθω όμως. Έβλεπα τους κωφούς ηθοποιούς να κάνουν τη διερμηνεία, αν το λέω και σωστά δε ξέρω, τόσο καλά. Οι εκφράσεις τους, η στάση του σώματος σε βοηθούσε να καταλάβεις το έργο και ας μην ήξερες τη γλώσσα. Ήταν απίστευτο. Και συντονίζονταν τόσο καλά με τους ηθοποιούς τους ακούοντες. Αυτοί φαινόταν ότι είχαν ασχοληθεί πολύ, γιατί φαντάζομαι θα είναι δύσκολο εφόσον έπρεπε να συντονιστούν τόσο καλά δύο γλώσσες. Το έργο μου άρεσε πολύ. Μιλούσε για την ανισότητα στους ανθρώπους την οικονομική και την κοινωνική. Έδειχνε ότι δεν είναι σωστό να μη σέβεσαι τους άλλους ακόμα και αν είσαι πλούσιος. Θέλω πολύ να ξαναπάω. Όταν τελειώνει η παράσταση νιώθεις ευχαριστημένος και φεύγεις χαρούμενος.»

Απόψεις κωφού θεατή: «Ήταν μια πολύ ωραία παράσταση. Δείχνει αυτήν την ανισότητα που πολλές φορές και εμείς οι κωφοί βιώνουμε στις σχέσεις μας με τους ακούοντες. Το θέατρο έχει εξελιχθεί πολύ και χάρηκα που είδα γνωστούς μου να παίζουν αυτό το έργο. Η δουλειά τους είναι δύσκολη. Αλλά μέσα από το έργο φάνηκε η προσπάθειά τους. Γέλασα, χάρηκα, μου άρεσε πολύ. Φυσικά και οι ακούοντες ηθοποιοί ήταν πολύ καλοί. Όποιος βλέπει την παράσταση βλέπει τη πολλή δουλειά που έχουν κάνει τόσο οι κωφοί όσο και οι ακούοντες ηθοποιοί για αυτό το έργο. Εξαιρετική δουλειά!»

Απόψεις ακούοντα θεατή: «Τα μηνύματα που περνά είναι πολλαπλά. Σχέσεις με βάση την εξουσία, την έμφυλη ταυτότητα, τη διαφορετικότητα. Η Κοινωνική Αδικία και η προσπάθεια αλλαγής αυτής αποτυπώνονται μέσα από δύο γλώσσες, τη νοηματική και την ομιλούμενη. Σαν σε καθρέπτης κωφοί και ακούοντες ηθοποιοί σε απόλυτο συντονισμό δημιουργούν μια υπέροχη ατμόσφαιρα και σε καλούν να μπεις σε πολλαπλούς προβληματισμούς για την κοινωνία και το πώς αυτή διαμορφώνεται. Πολύ καλά δομημένο έργο, πολύ φυσική η παρουσίαση του, εξαιρετικός ο συνδυασμός των δύο γλωσσών!»

            Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές ηλικίες και όμως το ίδιο συναίσθημα! Συνιστώ ανεπιφύλακτα την παρακολούθηση της παράστασης, λοιπόν, και εύχομαι να αφήσει και σε εσάς την ίδια αίσθηση!!

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:

ΘΕΑΤΡΟ ΚΩΦΩΝ

Διεύθυνση: Σαχτούρη 8-10, Πλατεία Κουμουνδούρου Ψυρρή, Αθήνα: 10553

Τηλέφωνο: 210-3214708 και 6945390799

Τηλέφωνο κρατήσεων (ΜΟΝΟ ΜΕ SMS): 6981167502

Συντελεστές της παράστασης:

Μετάφραση: Μαριάννα Κάλμπαρη

Σκηνοθεσία: Βασίλης Βηλαράς

Διερμηνεία/χρονισμός: Σοφία Ρομπόλη

Φωτισμοί: Ανδριάνα Δακανάλη

Σκηνικά/Κοστούμια: Βασίλης Βηλαράς

Φωτογραφίες: Γκέλυ Καλαμπάκα

Βίντεο: Αλέξανδρος Βηλαράς

Βοηθοί σκηνοθέτη: Βούλα Βερδελή, Άννα Παπαδάκη

Κωφοί ηθοποιοί: Απόστολος Γιαννόπουλος, Πάνος Κατσής, Κώστας Μητσιόπουλος, Μάρθα Μπάμπη, Φωτεινή Ταχά

Ακούοντες ηθοποιοί: Σοφία Καρρά, Ιάσων Bitter Κουρούνης, Ονησίφορος Ονησιφόρου, Χριστίνα Ροκαδάκη, Βασιλική Σουρρή

Διαβάστε Περισσότερα

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΚΑΙ ΜΑΘΗΣΗ

ΤΗΣ ΒΙΚΥΣ ΣΙΑΜΑΝΤΑ

        Ένα από τα πολυτιμότερα δώρα που μπορούν οι γονείς να προσφέρουν στα παιδιά τους είναι η παιδεία, και όχι απαραίτητα γνωστικές πληροφορίες. Συνήθως, οι γονείς, αγχωμένοι για τη σχολική επίδοση των παιδιών τους, γίνονται αρκετά πιεστικοί, αντικαθιστώντας τη διδακτική διαδικασία της μελέτης στο σπίτι με έναν εξουθενωτικό αγώνα διαβάσματος τόσο για τους ίδιους όσο και για τα παιδιά. Για να είναι αποτελεσματική όλη αυτή η διαδικασία, στόχος των γονέων θα πρέπει να είναι η προσωπική ευτυχία και ηρεμία του παιδιού και όχι η σχολική επίδοση. Η δημιουργία εσωτερικών κινήτρων θα οδηγήσουν στην ουσιαστική μάθηση του παιδιού. Σε αντίθεση, η πίεση, το άγχος και η επιμονή έχει παρατηρηθεί ότι οδηγούν σε ρήξη τις σχέσεις γονέα-παιδιού. 

      Στο τελευταίο είναι σημαντικό να δίνεται ο κατάλληλος χρόνος και χώρος ώστε να δρα αυτόνομα, να αποκτήσει το ίδιο την επιθυμία για γνώση, να αναπτύξει προσωπικές δεξιότητες με βάση τις οποίες θα μπορέσει να ανταπεξέλθει στις σχολικές απαιτήσεις.Σε αυτό, βέβαια, δε συμβάλει ο τυποποιημένος- παραδοσιακός τρόπος διδασκαλίας στο σχολείο, με το φόρτο εργασίας και τις πολλαπλές ασκήσεις για το σπίτι που δε χαρακτηρίζονται από προσωποποίηση σε κανένα επίπεδο. 

        Ωστόσο, είναι καίριο το παιδί να γνωρίζει τις υποχρεώσεις του, αλλά και να τις διαχειρίζεται κατάλληλα. Πολλές φορές έρχεται αντιμέτωπο με δυσκολίες που το οδηγούν να «σηκώσει τοίχους» και να αρνείται το διάβασμα. Και εκεί έρχεται ο γονέας, έχοντας το άγχος ότι η επίδοση του παιδιού συνδέεται άμεσα με τη δική του εικόνα προς το σχολείο –και όχι μόνο- να επιφορτίσει την όλη κατάσταση ερχόμενος σε σύγκρουση με το παιδί του. 

       Τα άγχη αυτά είναι αναμενόμενα και απολύτως δικαιολογημένα. Το ζήτημα, όμως, είναι να λειτουργούν παραγωγικά. Οι γονείς να αποδέχονται το παιδί τους για αυτό που είναι, κατανοώντας το όταν αυτό προβάλλει αρνητικά συναισθήματα απέναντι στη μάθηση. Έχοντας ρεαλιστικές απαιτήσεις και ενθαρρύνοντας το διάλογο μαζί του, να τονίζουν τα θετικά του σημεία και να το ενθαρρύνουν να συνεχίσει δίνοντας του και εναλλακτικές δράσεις όταν το ίδιο πιέζεται. Έτσι, διαχωρίζουν το ρόλο τους από το ρόλο του «δασκάλου», βρίσκονται κοντά στο παιδί τους και το αντιμετωπίζουν σα μια ξεχωριστή προσωπικότητα, με την οποία μπορούν να μοιραστούν προβληματισμούς. 

         Το παιδί, κατά αυτόν τον τρόπο, καταλαβαίνει ότι έχει δίπλα του ανθρώπους που το αγαπούν, το σέβονται και το υπολογίζουν. Τότε, ακόμα και οι αποτυχίες του θα είναι κάτι που από μικρή ηλικία θα ξέρει να αντιμετωπίζει, καθώς θα γνωρίζει ότι ό,τι κατάφερε, το κέρδισε στηριζόμενο στις δικές του δυνάμεις και ότι δε θα είναι λιγότερο αγαπητό εξαιτίας αυτών.

        Δίνοντας έμφαση, λοιπόν, στην ενίσχυση της αυτοεκτίμησης και της θετικής αυτοεικόνας του παιδιού, αυτό μπορεί να οδηγηθεί σε υψηλές σχολικές επιδόσεις, αλλά και στην αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση κάθε δυσκολίας που θα συναντήσει σε όλο το εύρος της ζωής του. 

      Η έννοια της υπευθυνότητας και της ανεξαρτησίας που θα καλλιεργηθεί στους κόλπους της οικογένειας θα αποτελέσουν τις ρίζες για να κτίσει μια ζωή ποιοτική, ουσιώδη και ευτυχισμένη.

Διαβάστε Περισσότερα

"HOW TO DANCE IN OHAIO": ΑΥΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΦΗΒΕΙΑ

 ΤΗΣ ΒΙΚΥΣ ΣΙΑΜΑΝΤΑ

        

      Το ντοκιμαντέρ της Alexandra Shiva «How to dance in Ohaio» περιγράφει την εμπειρία εφήβων και νέων στο φάσμα του αυτισμού από την προετοιμασία τους για τον πρώτο επίσημο χορό τους. Επικεντρώνεται σε τρεις κοπέλες, τη Τζέσικα 22 ετών, την Καρολίνα 19 ετών και τη Μέρεντιθ 16 ετών, ενώ και άλλα άτομα εμφανίζονται περιγράφοντας τα ενδιαφέροντά τους και στοιχεία από τη ζωή τους. 

     Σε ένα κέντρο συμβουλευτικής διοργανώνονται κάθε χρόνο δραστηριότητες που βασίζονται στην ανεξαρτητοποίησή των νέων με αυτισμό στο πλαίσιο της καθημερινής ζωής. Στη συγκεκριμένη περίπτωση διοργανώνεται ένας σχολικός χορός, με τη βασίλισσα και το βασιλιά του, τα κορσάζ, τα λουλούδια, τα επίσημα ενδύματα. Κατά τη διάρκεια των συνεδριών των συμμετεχόντων στο κέντρο αυτό, προβάλλεται το πώς τα άτομα με αυτισμό αντιμετωπίζουν τις κοινωνικές καταστάσεις και την αλληλεπίδραση τους με άλλα άτομα, το πώς βιώνουν και εκφράζουν τα συναισθήματά τους, το πώς δημιουργούν νέες σχέσεις. Οι πρωταγωνιστές παρουσιάζονται κατά τη διάρκεια παρακολούθησης συμβουλευτικών θεραπειών, αλλά και σε όλη την προετοιμασία τους μέχρι την ημέρα του χορού. 

     Η κοινωνική συνθήκη του χορού, πολύ απαιτητική κοινωνικά για τους ίδιους, χαρακτηρίζεται με ποικίλες προκλήσεις που καλούνται να αντιμετωπίσουν και να φέρουν εις πέρας. Η εκμάθηση χορού, η γνωριμία με το χώρο διεξαγωγής του, με τα άτομα που θα βρίσκονται εκεί ελαχιστοποιεί το άγχος τους για τη μεγάλη ημέρα. Σχέσεις δημιουργούνται, συναισθήματα εκδηλώνονται και όλα αυτά προβάλλονται μέσα από τα μάτια των ίδιων των εφήβων με αυτισμό. Το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ εστιάζει στις δυνατότητες των συμμετεχόντων, αναδεικνύει τα οφέλη μέσα από την κατάλληλη προσέγγισή τους και δίνει λόγο στα ίδια τα άτομα με αναπηρία. Προβάλλεται η ζωή τους μέσα από τα δικά τους μάτια, και όχι μέσα από τρίτα πρόσωπα, που λειτουργούν ως διαμεσολαβητές. 

   

     Η χειραφέτηση των ατόμων με αναπηρία αποτελεί βασικό στοιχείο για την ανεξαρτητοποίηση και την αυτονόμηση τους στην καθημερινότητα και η ενίσχυση τους προς αυτήν την κατεύθυνση είναι καίριας σημασίας, κάτι το οποίο προβάλλεται έντονα στα πλαίσια του συγκεκριμένου ντοκιμαντέρ.

Διαβάστε Περισσότερα

ΑΥΤΟ-ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΜΑΘΗΤΩΝ ΚΑΙ ΣΧΟΛΕΙΟ

ΤΗΣ ΒΙΚΥΣ ΣΙΑΜΑΝΤΑ

    Στο σχολείο η έμφαση δίνεται στο σωστό αποτέλεσμα κάθε φορά, άποψη που απορρέει από την εφαρμοσμένη εκπαιδευτική πολιτική. Η τελευταία τείνει να δίνει έμφαση στην αποτελεσματικότητα της εκπαίδευσης. Αυτή με τη σειρά της συνδέεται με την αποδοτικότητα των μαθητών, οι οποίοι πρέπει να έχουν κατακτήσει συγκεκριμένες γνώσεις και δεξιότητες σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές. Εξάλλου, είναι γνωστός ο προσανατολισμός του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος στις αρχές της επίδοσης και απομνημόνευσης, που κατηγοριοποιεί τους μαθητές σε αυτούς που μπορούν να ανταπεξέλθουν και σε αυτούς που δε μπορούν. 

    Η ακαδημαϊκή αυτή αυτο-αποτελεσματικότητα συντελείται ουσιαστικά μέσα από διαδικασίες κοινωνικής σύγκρισης. Ο μαθητής κατατάσσει τον εαυτό του σε σχέση με τους άλλους, με βάση όμως τα κριτήρια που τίθενται αδιαφοροποίητα από το κυρίαρχο πλειοψηφικά πληθυσμό. Αυτή η πρακτική φυσικά βρίσκεται μακριά από τις αρχές της προσωποποιημένης και ενταξιακής εκπαίδευσης δημιουργώντας εκπαιδευτικό και κοινωνικό αποκλεισμό στους μαθητές εκείνους που δε συμβαδίζουν με αυτά τα κριτήρια. 

    Έρευνες αναδεικνύουν το γεγονός ότι οι αντιλήψεις των παιδιών για την αυτο- αποτελεσματικότητά τους καθορίζουν την κινητοποίησή τους για προσπάθεια και κατάκτηση στόχων. Για παράδειγμα, παιδιά με χαμηλή αίσθηση αυτό-αποτελεσματικότητας συχνά αποφεύγουν να εμπλακούν σε δραστηριότητες που θεωρούν ότι θα αποτύχουν με αποτέλεσμα να αυξάνονται τα ποσοστά σχολικής αποτυχίας για τα ίδια. Οι αξιολογικές αυτές κρίσεις που το σύστημα ορίζει χαρακτηρίζοντας τους μαθητές λειτουργούν με τη μορφή αυτο-εκπληρούμενης προφητείας για τους ίδιους, αυξάνοντας ή μειώνοντας τις προσπάθειες που καταβάλλουν και τον τρόπο που διαχειρίζονται τα δρώμενα στα πλαίσια του σχολείου.

       Για αυτό το λόγο, είναι καίριας σημασίας η διαφοροποιημένη και προσωποποιημένη αξιολόγηση, ώστε να αποφεύγεται αυτή η κοινωνική σύγκριση. Η διαχείριση συναισθημάτων που σχετίζονται με την επιτυχία και την αποτυχία, η αντιμετώπιση της τελευταίας προς όφελος τους, η εκμάθηση ανάπτυξης στρατηγικών αυτο-ρύθμισης συνιστούν σημαντικά συστατικά ώστε οι μαθητές να αναπτύσσονται ομαλά και συναισθηματικά δυνατοί. Η αποτελεσματικότητα θα πρέπει να εξεταστεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο και όχι μόνο στο επίπεδο των μαθητών. 

Διαβάστε Περισσότερα