Σ’ ΑΓΑΠΑΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ

Καλλιόπη Ζιώγου
Θεολόγος

Ο Χριστός μας αγαπάει και αυτούς που δεν τον θέλουν.. 

Ποιους αγαπάει; Τους πάντες, τους πάντες, τους πονεμένους, τους ταλαιπωρημένους, τους αδύναμους και τους δυνατούς, όλους αρκεί να Τον φωνάξεις, να Τον ζητήσεις. Ναι, να τον φωνάξεις δυνατά, επειδή η αμαρτία, η α – στοχία σου σε κρατά σε απόσταση από Εκείνον. Κι αν νομίζεις πως φωνάζεις αλλά δεν σε ακούει, κάνεις λάθος, εκεί είναι στη σιωπή σου, απλά θέλει να του δοθείς ολοκληρωτικά, να αφήσεις τα πάντα στα χέρια Του για να σε καθοδηγήσει εκεί που είναι καλό για σένα. Συχώρα με, πες του, δυο λέξεις και θα βρεις τη χαρά και την ειρήνη που λαχταρούσες. 

Κι άμα φωνάξεις, « συχώρα με » και μετανοήσεις αληθινά, να δεις πως ομορφαίνουν όλα και στρογγυλεύουν όλα. Είσαι ένας άνθρωπος της μετάνοιας..και όχι της μεταμέλειας. Έχει διαφορά! Μεταμελούμαι σημαίνει στενοχωριέμαι και ντρέπομαι για ό,τι έχω κάνει και...μέχρι εκεί, ενώ μετα –νοώ σημαίνει πως και στενοχωριέμαι για ό,τι έχω κάνει αλλά και είμαι αποφασισμένος/η να αλλάξω τρόπο ζωής και να αποδείξω στην πράξη, την ειλικρινή συγγνώμη μου. 

Ο άγιος Ιωάννης ο Καρπάθιος μας αναφέρει παραμυθητικά: « Χειρότερο από το να αμαρτάνει κανείς είναι να απελπίζεται. Ο Ιούδας ο προδότης ήταν μικρόψυχος και δεν είχε πείρα του πολέμου και γι’ αυτό απελπίστηκε. Έπεσε πάνω του με ορμή ο διάβολος και τον έβαλε να απαγχονιστεί. Ο Πέτρος, όμως, ως στερεά πέτρα, έπεσε σε σοβαρό παράπτωμα, της αρνήσεως του Χριστού, ως εμπειροπόλεμος που ήταν δεν παρέλυσε, ούτε απελπίστηκε από τη λύπη του. Αφού σηκώθηκε προσέφερε πικρά δάκρυα μέσα από την καρδιά θλιμμένη και ταπεινωμένη. Και αμέσως ο εχθρός, όταν τα είδε αυτά, σαν να τον έκαψαν δυνατές φλόγες στο πρόσωπο έφυγε με ορμή μακριά, με φοβερούς θρήνους. […] Κι αν αμαρτήσεις πάλι;; Θα σηκωθείς και πάλι..Έπεσες; Σήκω και πάλι! Με όλη σου τη δύναμη προφύλαγε τον εαυτό σου να μην πέφτεις· γιατί η πτώση δεν αρμόζει στο δυνατό αθλητή. Αν όμως συμβεί να πέσεις, πετάξου επάνω αμέσως και στάσου πάλι στον καλό αγώνα· και αν μύριες φορές πέσεις από υποχώρηση της χάρης, άλλες τόσες φορές σήκω επάνω· κι αυτό μέχρι του θανάτου σου. Γιατί είναι γραμμένο: “ Αν ο δίκαιος πέσει εφτά φορές - δηλαδή διαρκώς σε όλη του τη ζωή του - άλλες τόσες θα σηκωθεί ” ». 

Στο Προοίμιο του έργου του αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου σημειώνεται ότι « όλοι οι χριστιανοί είναι στρατιώτες και αρχιστράτηγος τούτων ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, στάδιον δε και πολεμίστρα η ίδια μας η καρδιά και καιρός του πολέμου όλη μας η ζωή ». Όλη μας η ζωή; Ναι, όλη μας η ζωή είναι ένα μετερίζι. Χωρίς αγώνα, κόπο και προσευχή, εκ βαθέων δεν αντιμετωπίζεται τίποτε, μόνο κύκλους κάνεις γύρω από αυτό που σε απασχολεί, ένα βήμα μπροστά, δυο πίσω. 

Επίσης στο έργο του αγίου Νικοδήμου Αόρατος πόλεμος τονίζεται το εξής: « Κάνε εκείνα που σου είπα στο κστ΄ κεφάλαιο του πρώτου µέρους, δηλαδή όλες τις φορές που θα δεις τον εαυτό σου να πέφτει σε κάποιο ελάττωµα από τα συγγνωστά, µικρότερο ή µεγαλύτερο και χίλιες φορές την ηµέρα να το κάνης αυτό και πάντοτε µε την θέληση σου και εν γνώσει σου, µη συγχυσθείς µε ενοχλητική λύπη και µη ταραχτείς, ούτε να χάνεις πολύ καιρό εξετάζοντάς το, αλλά αµέσως γνωρίζοντας εκείνο που έκανες, ταπεινώσου, και βλέποντας την αδυναµία σου, να στραφείς µε αγάπη στον Θεό σου και µε το στόµα ή και µε τον νου, να πεις προς αυτόν: «Κύριέ µου, εγώ έκανα σαν αυτός που είµαι. Και από εµένα δεν µπορούσε κανείς να περιµένει τίποτε άλλο, παρά αυτά τα ελαττώµατα και άλλα ακόµη. Και δεν θα παρέµενα µόνο σ’ αυτά, αν δεν ήταν η αγαθότητά σου να µε βοηθά και να µη µε εγκαταλείπει. Σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό, γιατί µε ελευθέρωσες, και πονώ για εκείνο που έκανα, µη ανταποκρινόµενος στην χάρη σου. Συγχώρεσέ µε και δός µου την χάρη ώστε να µη σε λυπήσω πλέον, και να µη µε χωρίσει κανένα πράγµα από σένα, τον οποίον πάντοτε θέλω να υπηρετώ και να υπακούω ». Και αφού κάνεις αυτό, µη χάνεις τον καιρό να σκέπτεσαι ή να νοµίζεις ότι ο Θεός δεν σε συγχώρεσε. Αλλά µε πίστη και ανάπαυση προχώρα µπροστά, ακολουθώντας πάντοτε τα συνηθισμένα σου γυμνάσματα, σαν να µη έπεσες σε κανένα σφάλµα. Αυτό πρέπει να το κάνεις όχι µία φορά, αλλά αν είναι ανάγκη και εκατό φορές, και σε κάθε στιγµή και µε τόσο θάρρος και ανάπαυση την τελευταία φορά, όπως και την πρώτη. Γιατί µε τον τρόπο αυτόν τιµάς πολύ την αγαθότητα του Θεού, τον οποίο πάντοτε οφείλεις να εννοείς ότι είναι όλος αγαθός και απείρως σπλαγχνικός και περισσότερο από εκείνο που µπορείς εσύ να σκεφτείς. Και έτσι δεν θα εµποδιστεί ποτέ η πρόοδός σου και η υποµονή σου και η πορεία σου προς τα εµπρός ». 

Τόση λοιπόν δύναμη έχει η συγγνώμη. Η συγγνώμη η ατόφια, αυτή που βγαίνει μέσα από τα στήθια σου, που αδημονεί να βγει από τα σωθικά σου, επειδή το βάρος της αδικίας, του ψέματος, που διέπραξες και είπες είναι ασήκωτο και θέλεις κάποιον να το πάρει από μέσα σου. Μα πουθενά δεν βρίσκεις ανταπόκριση, κανείς δεν σε απαλλάσσει από αυτό. Στον Χριστό..δοκίμασες να του μιλήσεις; Κάντο, μη διστάσεις και μην ακούς πως τάχα είναι απών και πως δεν σε βλέπει που υποφέρεις. Σε βλέπει, δεν φταίει Εκείνος όμως που ξεστράτισες. Έκαμες λάθος και αξιοποίησες την ελευθερία που μας έδωσε με τέτοιον τρόπο που δεν σου βγαίνει σε καλό. Και λοιπόν; Άντε, χτύπα Του την πόρτα..σε περιμένει..σε ακούει κι αν νομίζεις πως δεν είναι εκεί, κάμεις λάθος. Σε ασκεί στην υπομονή, στην επιμονή και σου ετοιμάζει όχι απλά το καλύτερο..αλλά το τέλειο! 

Γνωστή είναι και η ιστορία εκείνη με τον άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, που αναφέρεται στα αρεοπαγιτικά συγγράμματα. Με τον επίσκοπο εκείνο, τον Κρίσπο, ο οποίος είχε δύο ειδωλολάτρες στην επισκοπή του και του είχαν βγάλει την ψυχή. Και αν τον είχαν σκάσει τόσο πολύ, που πέφτοντας μια μέρα να κοιμηθεί, είπε: « Κύριε, σε παρακαλώ, εξάλειψέ τους πια, τιμώρησέ τους, πάρ τους, κάνε τους ότι θες, εγώ δεν τους αντέχω ». Κι έπεσε και κοιμήθηκε. Και βλέπει στον ύπνο του πώς βρισκόταν σε ένα ψηλό βουνό στην κορυφή και δίπλα έχασκε χαράδρα, μεγάλο φαράγγι. Και εκεί, καθώς κοίταζε, βλέπει αυτούς τους δύο ταλαίπωρους, να είναι στο χείλος του γκρεμού, έτοιμοι να πέσουν μέσα στο χάος. Και πάει τρέχοντας και τους « διευκολύνει ». Τους δίνει μια λέγοντας: « άντε να ησυχάσω πια » και αναστέναξε ανακουφισμένος. « Σ’ ευχαριστώ Χριστέ μου, που γλίτωσα από αυτούς ». 

Σε λίγο, καθώς πήγαινε να ευχαριστηθεί περισσότερο, βλέπει τον Ιησού Χριστό, τον Κύριο να βγαίνει από αυτό το χάος, από αυτή τη χαράδρα, κρατώντας στο ένα χέρι τον έναν και στο άλλο, τον άλλον. Και τα έχασε. « Κύριε! » - « Ε Κρίσπε! » του αποκρίνεται ο Χριστός, « εγώ είμαι έτοιμος να πεθάνω και να αναστηθώ πάλι γι’ αυτούς και για όποιον άλλον θελήσει. Εγώ έδωσε γι’ αυτούς το αίμα μου και τη ζωή μου, εσύ δεν έδωσες τίποτα… Και με πονάνε και μου λείπουνε. Κι είμαι έτοιμος να ξανακάνω τα πάντα ». 

Κι εκεί ξύπνησε ο επίσκοπος. Η παρουσία του Κυρίου του έδωσε χαρά. Πέρασε την υπόλοιπη νύχτα προσευχόμενος και δοξολογώντας. Κι όταν ξημέρωσε, άκουσε χτυπήματα στην πόρτα της επισκοπής. Κατεβαίνει, ανοίγει και βλέπει τους δύο ειδωλολάτρες να πέφτουν στα πόδια του και να τον παρακαλούν να τους βαπτίσει. 

Η αληθινή συγγνώμη βαδίζει μαζί με την μετάνοια. Ο ηγούμενος, μέχρι σήμερα Εφραίμ ο Δίκαιος, της Ιεράς Βατοπαιδινής Κοινοβιακής Σκήτης Ισαποστόλου Ανδρέου & Μεγάλου Αντωνίου μας παρακινεί: « Γνωρίζοντας ο Χριστός ότι δεν μπορούμε να κρατήσουμε όλοι μας σχεδόν, την Χάριν του Αγίου Βαπτίσματος, έδωσε την χάριν μετά την χάριν, την δευτέρα χάριν της μετανοίας, εκφράζεται και φανερώνεται σε μας και σε όλους, στον καθένα ξεχωριστά με τους ταπεινούς λογισμούς, τα λόγια τα ταπεινά, τα έργα τα ταπεινά, αυτά που φαίνονται και αυτά που δεν φαίνονται, κυρίως αυτά που δεν φαίνονται.. Αλλά μέσα σε αυτά τα ταπεινά πράγματα, τα οποία είναι καρπός γνήσιας μετάνοιας, την πρώτη θέση, δίχως ίχνος αμφιβολίας, την κατέχει το δάκρυ και μάλιστα της μετανοίας το δάκρυ. Αυτό το δάκρυ, αυτή η στάλα, αυτή η σταλαγματιά έχει τόση δύναμη, να την πω χρωστικά, ώστε εάν ήταν χρωματισμένο κόκκινο – κόκκινο υποθετικά – θα ήταν σε θέση να χρωματίσει όλον τον ωκεανό, κόκκινο ». 

Ο ιερός Χρυσόστομος λέει: « τη Δευτέρα Παρουσία θα μας κοιτάξουν εκείνα τα γλυκύτατα μάτια, τα γεμάτα ανείπωτη αγάπη και στοργή και τρυφερότητα, θα μας κοιτάξουν παραπονεμένα και τότε θα’ ναι που δεν θα ξέρουμε που να πάμε να κρυφτούμε ». 

Ο Χριστός μας αγαπάει και αυτούς που δεν τον θέλουν.. 

Βιβλιογραφία – Δικτυογραφία :

- Από το βιβλίο του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου « Αόρατος πόλεμος », κεφ. ΚΖ’
- Από το βιβλίο του Ιερομονάχου Εφραίμ « Λόγοι Πενιχροί εξ’ Αγίου Όρους », Ιερά Βατοπαιδινή  

  Κοινοβιακή Σκήτη Ισαποστόλου Ανδρέου & Μεγάλου Αντωνίου, 2007
- Από το βιβλίο ΛΟΓΟΙ Α’ Εκδ. ΑΡΜΟΣ
- https://ziogoukalliopi.blogspot.com ( ΑΠΟΣΤΑΓΜΑΤΑ ΦΩΤΟΣ )