της Δρος Αριστονίκης Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου
Επιχειρώντας να διακρίνει κανείς τις δυσκολίες προσαρμογής από την ομαλή συμπεριφορά ακολουθεί δύο είδη κριτηρίων: τα λειτουργικά και τα στατιστικά.
Όσον αφορά τα λειτουργικά κριτήρια εξετάζουμε κατά πόσον μια συμπεριφορά έχει ή όχι δυσάρεστες επιπτώσεις στη ζωή του παιδιού ή του εφήβου. Στην ουσία δηλαδή εξετάζουμε την ενδοπροσωπική και την διαπροσωπική προσαρμογή του.
Όταν λέμε, ενδοπροσωπική προσαρμογή, εννοούμε το πώς νιώθει και το τι σκέπτεται το ίδιο το παιδί ενώ όταν λέμε, διαπροσωπική προσαρμογή, εννούμε τη σχέση του παιδιού με τα άλλα πρόσωπα.
Ένα παιδί που παρουσιάζει δυσχέρειες στην νοημοσύνη, στις κοινωνικές του σχέσεις, συναίσθημα, αυτοαντίληψη, αυτοέλεγχος τότε έχει δυσπροσαρμοστικότητα που οφείλεται σε θέματα δυσλειτουργικότητας.
Από την άλλη πλευρά, όσο περισσότερο αποκλίνει μια συμπεριφορά από τον μέσο όρο της ανθρώπινης συμπεριφοράς, τόσο πιο προβληματική θεωρείται. Με βάση τα στατιστικά κριτήρια κανείς εξετάζει την συχνότητα εμφάνισης καθώς και την ένταση της «προβληματικής» συμπεριφοράς.
Μερικά από τα στατιστικά κριτήρια θα μπορούσαν να είναι:
1. Η συμπεριφορά του παιδιού ή του εφήβου πόσο καιρό διαρκεί;
2. Όταν εκδηλώνεται η συμπεριφορά αυτή τι ένταση έχει;
3. Είναι κατάλληλη αυτή η συμπεριφορά για την ηλικία και το φύλο του;
4. Ποιες συνθήκες στη ζωή του παιδιού ή του εφήβου συντελούν στην εμφάνιση αυτού του προβλήματος και πως;
5. Πώς το κοινωνικό περιβάλλον συντελεί στην συνέχιση αυτών των συμπεριφορών;
6. Πόσο μεγάλη είναι η δυσπροσαρμοστικότητα;
7. Σε ποια περιβάλλοντα εκδηλώνεται η συμπεριφορά αυτή;
8. Για ποιους είναι «προβληματική» αυτή η συμπεριφορά;
9. Πώς μπορεί να συνεχισθεί αυτή η συμπεριφορά;
10. Πόσο δυσχεραίνει την καθημερινότητα του παιδιού;
11. Ποιοι παραπονιούνται για αυτή τη συμπεριφορά;
Η ετικέτα του «προβληματικού» παιδιού μπορεί να δείχνει την στάση του περιβάλλοντος απέναντι στο παιδί. Πολλές φορές η αντιμετώπιση του «προβήματος» είναι αυτή που γενά το πρόβλημα!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου