Καλλιόπη Ζιώγου
Ποτέ δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς πως τα ένδοξα ιστορικώς χώματα της Βοιωτίας θα έκρυβαν τέτοιους πνευματικούς θησαυρούς. Όταν επισκέπτεται κάποιος τις Ιερές Μονές της, έστω και για ένα πέρασμα, σύντομα, αμέσως δένεται δυνατά πνευματικά. Νιώθει κανείς σα στο σπίτι του..στην αρχή ίσως ανεξήγητα.
Αισθάνεται κανείς, αμέσως αναπαυμένος πνευματικά στη Βοιωτική γη. Όπου και να πατήσεις, όπου και να κοιτάξεις, όπου και να σταθείς, η Βοιωτία ευωδιάζει αγιότητα. Στο Σαγμάτιο όρος που λέγεται πως ονομάστηκε έτσι, λόγω του σχήματός του, σα σαμάρι ( σάγμα ), αγωνίστηκε ο άγιος Κλήμης και ο άγιος Γερμανός, στον Κιθαιρώνα, ο άγιος Μελέτιος, στους πρόποδες του Ελικώνα, στην πόλη της Λιβαδειάς, ο άγιος Ρηγίνος, στα βουνά που ατενίζουν τον Κορινθιακό κόλπο, ο όσιος Νικήτας. Μέσα στην πόλη της Θήβας ο άγιος Ρούφος, ο πρώτος επίσκοπος της πόλης, ο άγιος Ιωάννης ο Καλοκτένης, ο ευαγγελιστής Λουκάς, ο όσιος Σεραφείμ, ο όσιος Λουκάς στο Στείρι.
Στην περιοχή μας τιμώνται από κοινού όλοι οι Βοιωτοί άγιοι, το τελευταίο Σάββατο του Μαΐου κάθε έτους και έχει ανεγερθεί περικαλλής Ιερός Ναός στην περιοχή του Ελαιώνα, ( Μάιος του 2011 ), όπου συνεορτάζονται πανηγυρικά. Όμως γι’ αυτόν τον πνευματικό πλούτο δεν αρκεί μια μέρα τιμής φυσικά.. Ουσιαστικά όλοι οι άγιοί μας πρέπει να τιμώνται από μας καθημερινά. Πώς; Μα με τον τρόπο της ζωής μας, των λογισμών μας, των πράξεών μας, των λόγων μας.
Όλοι οι άγιοι – προστάτες μας έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Όλοι έζησαν το Σταυρό και γνώρισαν την Ανάσταση, γι’ αυτό και η ζωή τους άλλαξε κατεύθυνση και προορισμό. Άλλο ένα βασικό χαρακτηριστικό της ζωής ενός αληθινού χριστιανού, ακόμη και σήμερα είναι ο διωγμός. Η αλήθεια και το φως Του διώκονται και θα διώκονται για πάντα. Ο άγιος Ρούφος το έζησε αυτό από μικρή ηλικία. Η οικογένειά του γνώριζε και ζούσε ανάμεσα στους Αποστόλους, τους μαθητές του Χριστού και την πρώτη Εκκλησία. Και μετά ξέσπασε ο πρώτος, ο μεγάλος διωγμός. Για να μείνουν, έπρεπε να αρνηθούν..Ποιον να αρνηθούν; Εκείνον; Τον Σταυρό Του; Την Ανάστασή Του; Όχι, δεν ήταν δυνατόν..Κι έφυγε ο άγιος και πήγε στη Ρώμη. Κι εκεί έζησε μέσα στις κατακόμβες και γνωρίστηκε με τον Παύλο, ο οποίος γρήγορα τον ξεχώρισε και με μια επιστολή του, του έδωσε την εντολή να μεταβεί στη Θήβα, ως επίσκοπός της, ο πρώτος της επίσκοπος..
Μα κι εδώ διώχθηκε ο άγιος Ρούφος. Αγάπησε την πόλη πολύ..δέθηκε με τους κατοίκους της καρδιακά, πρόσφερε αγόγγυστα σε όλους κι αυτό ενοχλούσε και δεν το άντεχαν. Τον κυνήγησαν, τον κλότσησαν, τον χτύπησαν..πού; Στο στόμα του..ήθελαν να του κλείσουν το στόμα του, να μην μιλά για τον Χριστό. Κι όταν τα χτυπήματα πολλαπλασιάστηκαν, έφτασε το τέλος του, το αίμα του έβαψε τη γη που τόσο αγάπησε, που είχε ως πατρίδα του, μια που όπου ήταν ο Χριστός, εκεί ήταν και η πατρίδα του..έτσι έλεγε. Και αυτή η πατρίδα τρυφερά δέχτηκε στα σπλάχνα της το αιματοβαμμένο μαρτυρικό σώμα του. Η μνήμη του τιμάται στις 8 Απριλίου.
Σε καιρούς διωγμών της χρ. πίστης αναδεικνύονται εις τους αιώνες των αιώνων, άγιοι. Το χρυσάφι, όσο περισσότερο το τρίβεις, τόσο περισσότερο γυαλίζει. Έτσι είναι και η πίστη μας. Αυτό το αντιλαμβάνεσαι αμέσως, εδώ στην αγιασμένη Βοιωτική γη. Καθοδηγητής και πάλι ένας διωκόμενος άγιος, ο άγιος Λουκάς, ο Ευαγγελιστής. Άριστος γνώστης της ελληνικής γλώσσας, άριστος αγιογράφος και γνωστός ως ο « Ευαγγελιστής της Παναγίας » διότι μας παρέχει πολύτιμες πληροφορίες για την Θεοτόκο, περισσότερο από τους άλλους Ευαγγελιστές. Έζησε την μεγάλη αύξηση του αριθμού των χριστιανών της πρώτης Εκκλησίας, μα και τον μεγάλο διωγμό που προέκυψε μετά τον μαρτυρικό θάνατο του Πρωτομάρτυρα αγίου Στέφανου. Ο συγκεκριμένος διωγμός αποτέλεσε τον συνδετικό κρίκο του αγίου Ρούφου και με τον άγιο Λουκά και με τη Θήβα.
Μα πάντα ο Θεός, ακόμη και από το κακό, βγάζει καλό. Ο Λουκάς κατέφυγε στην Αντιόχεια για να σωθεί αυτός και άλλοι χριστιανοί από τους διώκτες τους, στα Ιεροσόλυμα. Στην Αντιόχεια δεν κάθισαν με σταυρωμένα τα χέρια αλλά το φλογερό τους κήρυγμα έφερε θεαματικά αποτελέσματα, τα οποία πληροφορήθηκε ο απόστολος Βαρνάβας και εισηγήθηκε στον Παύλο, την ενίσχυση της προσπάθειας του Λουκά. Έτσι γνωρίστηκαν ο Παύλος με τον Λουκά και προέκυψε μια δυνατή φιλία και ένας ανεπανάληπτος πνευματικός δεσμός που στάθηκε καταλυτικός για τη διάδοση του Χριστιανισμού στα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου.
Έζησε συγκλονιστικά γεγονότα, συνοδεύοντας τον Απόστολο των εθνών Παύλο. Διέβλεπε παντού το Θείο θέλημα της εξάπλωσης του Χριστιανισμού, μέσα από τη πνευματική δίψα των κατοίκων, των περιοχών που επισκέπτονταν. Μεταξύ αυτών των πόλεων ήταν και η Θήβα. Όντας εξαιρετικά εύφορη πνευματικά η Θήβα, με θαυμαστά, τα αποτελέσματα του κηρύγματος των Παύλου και Λουκά, οι οποίοι φεύγοντας από την πόλη για να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους, άφησαν πίσω ως επίσκοπο της νέας χρ. κοινότητας, που μόλις είχε ιδρυθεί, τον Ρούφο. Τελικά, ο Λουκάς ξαναγύρισε στη Θήβα, μετά από πολλά κι επικίνδυνα ταξίδια, χωρίς τον Παύλο, ο οποίος είχε ήδη μαρτυρήσει στη Ρώμη. Με πόση αγάπη και ζεστασιά αγκάλιασαν οι κάτοικοι της Θήβας, τον Λουκά..μα κι εκείνος τους αγάπησε τόσο πολύ. Κάποιοι όμως δεν άντεξαν το φως της ύπαρξής του και του λόγου του και τον οδήγησαν σε μαρτυρικό θάνατο, κρεμώντας τον από μιαν ελιά, στην ηλικία των ογδοντατεσσάρων ( 84 ) ετών. Η μνήμη του τιμάται στις 18 Οκτωβρίου.
Επίσης εντυπωσιάζει βαθιά, πνευματικά το εξής γεγονός: Όταν μικρά παιδιά έχουν πάρει από νωρίς την καλή στροφή και είναι αποφασισμένα να τηρήσουν σταθερά την πορεία τους, υπηρετώντας Τον, όπως ο άγιος Ρηγίνος που κατάγεται από τη Λιβαδειά. Γεννήθηκε στις αρχές του 4ου αιώνα και πέθανε το 362 μ. Χ. Μεγάλωσε πλατσουρίζοντας στις πηγές της Έρκυνας και ο πόθος του για τον Χριστό είχε την ορμή των νερών της. Τον φόβιζε λίγο η σπηλιά της, μα η μητέρα του βρήκε τον τρόπο να τον ημερέψει και να του μιλήσει για τον Θεό:
- « Γιατί σε φόβισε η σπηλιά, Ρηγίνε μου; ».
- « Γιατί είναι σκοτεινή, μητέρα ».
- « Έφτασες στο θησαυρό της, που καλά κρύβεται στο βάθος; ».
- « Όχι δεν έβλεπα να φτάσω ».
- « Σπηλιά, παιδί μου είναι η ψυχή μας. Ο θησαυρός είναι η Βασιλεία του Θεού μας και βρίσκεται στο βάθος της. Χωρίς φως δεν θα φτάσεις. Να πάρεις φως του Χριστού, για να βαδίσεις και να φωτίσεις τα σκοτάδια της κι έτσι θα φτάσεις στον προορισμό. Έτσι θα βρεις τον θησαυρό ».
Άσκηση, προσευχή και πάλι προσευχή και πάλι άσκηση για τον έφηβο Ρηγίνο που πλέον με τον θείο του, τον άγιο Αχίλλειο, τον επίσκοπο της Λάρισας γίνονται ταυτόσημοι της αγάπης, της προσευχής, της ταπείνωσης.
- « Πάτερ, τι είναι η αγάπη; » ρωτούσε. Και ο άγιος ιεράρχης του έδειχνε τον Σταυρό.
- « Και συγχώρεση τι είναι; ». Ο γέροντας τότε έστρεφε, όπως ο καλό καπετάνιος το τιμόνι, την ψυχή του παιδιού στον Εσταυρωμένο. […]
- « Πάτερ, τι είναι ιεροσύνη; ».
- « Εσύ θα μου πεις, παιδί μου…».
- « Ποθώ γέροντα, αλλά είμαι ανάξιος για τη μεγάλη αυτή του Χριστού δωρεά ».
Μα ήταν άξιος..οικονόμησε ο Θεός και χειροτονήθηκε επίσκοπος Σκοπέλου. Στον επίσκοπο, πλέον Ρηγίνο αναπαύεται ο λογισμός όλων, όταν ταράζεται από την μανιώδη άρνηση του Θεού, στις μέρες μας..όχι από την αθεΐα, που στο κάτω κάτω, δικαίωμα του καθενός είναι να πιστεύει όπου θέλει αλλά από την λυσσαλέα επίθεση στην αγάπη Του και στην αλήθεια Του. Γι’ αυτήν την αλήθεια πάλεψε και ο Ρηγίνος. Είχε να κάνει με τους οπαδούς του Αρειανισμού, εκείνη την εποχή, είτε απλούς πολίτες, είτε τον ίδιο τον αυτοκράτορα. Κι έδωσε τον αγώνα του, μέχρις εσχάτων.
Ο Ιουλιανός διώκει τους χριστιανούς και φυσικά, μέσω του έπαρχου, συλλαμβάνεται και ο Ρηγίνος. Μα δεν δειλιάζει, υπομένει καρτερικά στη φυλακή τα πάντα, τα πάντα..σωματικά βασανιστήρια απίστευτης αγριότητας και ψυχολογικό πόλεμο, ώσπου να καμφθεί το φρόνημά του. Μα ο Ρηγίνος ακλόνητος, ακόμη και όταν τον χτύπησαν στα μάτια και τον έσερναν αιμόφυρτο στους δρόμους του νησιού, ώσπου τον αποκεφάλισαν στην Αγία Τράπεζα.. Η μνήμη του τιμάται στις 25 Φεβρουαρίου.
Βοιωτῶν τούς Ἐφόρους ἀνευφημήσωμεν, Λουκᾶν Ἀπόστολον
Ροῦφον, Στειρίου κλέος Λουκᾶν, Σεραφείμ, Νικήταν, Κλήμεντα, Μελέτιον, Ρηγῖνον
καί σύν Γερμανῷ Ἰωάννην τόν σοφόν ἐπίσκοπον, Καλοκτένην, αὐτῶν λιτάς τάς ἀόκνους
πρός τόν Σωτῆρα ἐκδεχόμενοι.
Βιβλιογραφία: Π. Σπυρίδων Βασιλάκος – Αθ. Καραπέτσας, « Στα μονοπάτια της
αγάπης του Θεού », εκδ. Αρχονταρίκι
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου