Ἡ ἀποικιακή ἐπέκτασις καί ὁ ἀνταγωνισμός τῶν μεγάλων δυνάμεων






επιμελεία τοῦ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν




ΑΠΟΙΚΙΑΚΗ ΕΠΕΚΤΑΣΙΣ - ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

 

1.     Η ΔΙΕΙΣΔΥΣΙΣ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ ΕΙΣ ΚΙΝΑΝ


᾽Ολίγον μετὰ τὴν ἄφιξιν τοῦ Βάσκο ντε Γκάμα εἰς τὰς ᾽Ινδίας, (1498) οἱ Εὐρωπαῖοι προσωρμίσθησαν καὶ εἰς τὴν Καντῶνα καὶ ἠρχισαν νὰ ἐμπορεύωνται καὶ μὲ τοὺς Κινέζους. ῎Ετσι ἀπὸ τότε ὑπῆρχε μία ἀνοικτὴ θύρα διὰ τὴν εἴσοδον τοῦ εὐρωπαίκοῦ πολιτισμοῦ εἰς τὴν Κίναν.
Κυρίως ὅμως μετὰ τὸ 1840, ὁπότε οἱ Ἄγγλοι κατέλαβον τὸ Χὸγκ Κὸγκ καὶ ἠνοίχθησαν περισσότεροι λιμένες εἰς τοὺς Δυτικούς, ἦλθεν ἡ Κίνα εἰς μεγαλυτέραν ἐπαφὴν μὲ τὴν Δύσιν. ᾽Αλλὰ ἡ χώρα αὐτὴ ἀπεδείχθη ἀνίκανος νὰ ἀφομοιώση τὰ ἀγαθὰ τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ καὶ νὰ ὀργανωθῆ εἰς ἰσχυρὰν δύναμιν τῆς ῎Απω ᾽Ανατολῆς. ᾽Απὸ τήν ἀδυναμίαν αὐτὴν τῆς Κίνας ἐπωφελήθη ἡ Ρωσία (περὶ τὸ 1860) καὶ ἔθεσε πόδα εἰς τὸν λιμένα τοῦ Βλαδιβοστὸκ καὶ εἰς μέγα μέρος τῆς Μαντζουρίας.
Τὸ 1894 οἱ Κινέζοι συνεκρούσθησαν μὲ τοὺς ᾽Ιάπῳνας ἐξ ἀφορμῆς τῆς Κορέας. Οἱ ᾽Ιάπωνες μὲ τὸν συγχρονισμένον στρατόν των τοὺς ἐνίκησαν καὶ τοὺς ἀφήρεσαν τὴν Φορμόζαν, τὴν Κορέαν καὶ μέρος τῆς Μαντζουρίας. ῾Η Ρωσία ὅμως, ἡ Γερμανία καὶ ἡ Γαλλία ἠνάγκασαν τὴν ᾽Ιαπωνίαν νὰ ᾽εκκενώση τὴν Μαντζουρίαν. Τότε ἡ Ρωσία ἔπεισε τὴν Κίναν νὰ τῆς ἐκμισθώση τὸ Πὸρτ ῎Αρθουρ καὶ νὰ τῆς ἐπιτρέψη νὰ προεκτείνη τὸν ὑπερσιβηρικὸν σιδηρόδρομον μέχρι τοῦ λιμένος αὐτοῦ. Τὸ παράδειγμα τῶν Ρώσων ἐμιμήθησαν καὶ οἱ Γερμανοὶ καὶ οἱ Γάλλοι καὶ κατώρθωσαν νὰ ἐπιτύχουν καὶ αὐτοὶ οἰκονομικὰς παραχωρήσεις ἀπὸ τοὺς Κινέζους.
Οἱ Κινέζοι ὑπωπτεύθησαν ὅτι οἱ Εὐρωπαῖοι μὲ τὴν, ἐντατικὴν αὐτὴν διείσδυσιν ἐπεδίωκον νὰ διαμελίσουν τὴν χώραν των καὶ νὰ ἐκμεταλλευθοῦν τοὺς πόρους καὶ τὰς ἀγοράς της. ῾Η ὑποψία αὐτὴ ἐγέννησε τὸ ἔντονον μῖσος τῶν κατοίκων τοῦ «οὐρανίου κράτους», οἱ ὁποῖοι μὲ ἐπικεφαλῆς τὴν οργάνωσιν τῶν «Μπόξερς» ἐπανεστάτησαν τὸ 1900 καὶ ἐπολιόρκησαν τοὺς Εὐρωπαίους εἰς τὰς πρεσβείας τοῦ Πεκίνου.Αὐτοὶ ὅμως ἔστειλαν ἕνα ἰσχυρὸν ἐκστρατευτικὸν σῶμα κατὰ τῶν ἐπαναστατῶν καὶ τοὺς διέλυσαν. ῎Ετσι ἡ Κίνα ἔμεινεν «ἀνοικτὴ» εἰς τὰς ξένας οἰκονομικὰς αὶ πολιτικὰς ἐπιρροάς.
῾Η κατάστασις ὅμως αὐτὴ ἐπλήγωσε τὴν ἐθνικὴν φιλοτιμίαν μερικῶν μορφωμένων Κινέζων, οἱ ὁποῖοι θεωροῦντες ὑπεύθυνον τὴν ἀπολυταρχίαν ἐπέβαλον εἰς τὴν χώραν των τὴν συνταγματικὴν μοναρχίαν διὰ νὰ φθάσουν τὸ 1912 εἰς τὴν δημοκρατίαν.


2.     Η ΕΞΑΠΛΩΣΙΣ ΤΟΥ ΔΥΤΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΑΠΩΝΙΑΝ


῾Η ᾽Ιαπωνία ἐπὶ μακρὸν ἀπέφευγε νὰ ἀνοίξη τὰς πύλας της εἰς τὸν πολιτισμὸν τῆς Δύσεως καὶ εἶχε μείνει ἔξω τοῦ ρεύματος τοῦ προόδου. Πρῶται αἱ Η. Π.Α. ὡδήγησαν τὴν ᾽Ιαπωνίαν πρὸς τὰς προόδους τῆς Δύσεως. Τὸ 1853 συνήφθη συμφωνία μεταξὺ τῶν δύο χωρῶν διὰ τὴν χρησιμοποίησιν δύο ἰαπωνικῶν λιμένων πρὸς διεξαγωγὴν τοῦ ἐμπορίου μὲ τὰς Η. Π. Α. Κατόπιν ἔφθασαν ἀντιπροσωπεῖαι καὶ ἄλλων χωρῶν διὰ νὰ ἐξασφαλίσουν παρόμοια προνόμια. Μὲ τὴν ἐπαφὴν αὐτὴν οἱ πλέον προοδευτικοὶ ἐκ τῶν ᾽Ιαπώνων ἀντελήφθησαν ὅτι ἔπρεπε νὰ εἰσαχθοῦν καὶ εἰς τὴν χώραν των αἱ ἐπιτεύξεις τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, διὰ νὰ δυνηθῆ νὰ εἰσέλθη καὶ αὐτὴ εἰς τὴν λεωφόρον τῆς προόδου.
῾Η ἐπανάστασις ποὺ ἀνύψωσε τὴν ᾽Ιαπωνίαν εἰς μεγάλην δύναμιν εἶναι στενῶς συνδεδεμένη μὲ τὴν βασιλείαν τοῦ μεταρρυθμιστοῦ αὐτοκράτορος Μουτσουχίτο (1867 - 1912). Αὐτὸς ἀνέλαβε νὰ προσαρμόση τὸν καθυστερημένον στρατὸν καὶ τοὺς ἄλλους κλάδους τῆς οἱκονομικῆς καὶ πολιτικῆς ζωῆς πρὸς τὰ πρότυπα τῶν λαῶν τῆς Δύσεως καὶ κατώρθωσεν ἐντὸς 30 ἐτῶν νὰ ἐπιτύχη τὴν πλήρη μεταμόρφωσιν τῆς χώρας τοῦ «ἀνατέλλοντος ἡλίου».
Αἱ ἄλλαί χῶραι παρηκολούθουν μὲ θαυμασμὸν τὴν προσπάθειαν τῆς ᾽Ιαπωνίας πρὸς ἐκσυγχρονισμὸν χωρὶς νὰ εἶναι εἰς θέσιν νὰ προβλέψουν ὅτι κάποτε καὶ αὐταὶ θὰ ἐδοκίμαζον τὴν ἱσχύν της. Πραγματικῶς ἡ αὔξησις τοῦ πληθυσμοῦ τῆς ᾽Ιαπωνίας καὶ αἱ ἀνάγκαι τοῦ ἐμπορίου καὶ τῆς βιομηχανίας της τὴν ὤθησαν νὰ ἐπεκταθῆ διὰ πολέμου πρὸς τὴν Κορέαν καὶ τὴν Κίναν, ὅπου εῖχεν, ὅπως εἴδομεν, σπουδαίας ἐπιτυχίας εἰς βάρος τῶν Κινέζων καὶ τῶν Ρώσων. ῎Ετσι ἡ ᾽Ιαπωνία διὰ τῶν μεγάλων αὐτῶν μεταρρυθμίσεων καὶ τῶν νικῶν της κατὰ ξηρὰν καὶ κατὰ θάλασσαν ἀπέβη δύναμις μὲ παγκόσμιον γόητρον εἰς τὴν περιοχὴν τῆς ῎Απω ᾽Ανατολῆς.


3.     ΑΦΡΙΚΗ. ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΙΚΙΑΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΕΥΣΙΣ


῾Η «Μαύρη ἤπειρος» μὲ τὰς μυστηριώδεις ἐκτάσεις της ἦτο σχεδὸν ἄγνωστος εἰς τοὺς Εὐρωπαίους μέχρι τοῦ 1850. Μόνον ἡ Αἴγυπτος καὶ αἱ ἀκταὶ τῆς ᾽Αφρικῆς ἦσαν γνωσταί. ᾽Εκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι μὲ τὰς ἀκαμάτους προσπαθείας των ἔσχισαν τὸν σκοτεινὸν πέπλον, ποὺ ἐκάλυπτε τὴν «μαύρην ἡπειρον», εἶναι οἱ ἐξερευνηταί. Αἱ ἐξερευνήσεις αὐταί, ποὺ ἔγιναν μὲ πολλοὺς κινδύνους, ἀποτελοῦν λαμπρὰ κατορθώματα ἀνθρωπίνης θελήσεως καὶ ἡρωισμοῦ. ᾽Απὸ τοὺς ἐξερευνητὰς τῆς ᾽Αφρικῆς οἱ πλέον σημαίνοντες εἶναι:
῾0 Δαβὶδ Λίβινγκστον (1813 - 1873), Σκῶτος ἱεραπόστολος, ὁ ὁποῖος μὲ μεγάλας δυσκολίας εἶχε κατορθώσει νὰ σπουδάση ίατρικήν. ᾽Ιδανικόν του ἦτο νὰ άνακαλύψη ἀγνώστους χώρας, διὰ νὰ διαδώση τὸν Χριστιανισμὸν καὶ νὰ ἀνακουφίση τὸν ἀνθρώπινον πόνον διὰ τῆς καταπολεμήσεως τῶν ἀσθενειῶν καὶ τῆς δουλεμπορίας. Τὰς ἐξερευνήσεις του ἤρχισε ἀπὸ τὸ 1840 καὶ τὰς ἐσυνέχισε μέχρι τοῦ θανἀτου του. Διέδραμε 48.000 χιλιόμετρα ἐν μέσῳ ἀγνώστων εἰς τοὺς λευκοὺς χωρῶν καὶ άπέκτησε μεταξὺ τῶν Ιθαγενῶν τὴν λατρείαν ἡμιθέου.
῾Ο Στάνλεϋ ἦτο ᾽Αμερικανὸς καὶ ἧλθεν εἰς τὴν ᾽Αφρικἠν,τὸ 1870 διὰ νὰ εὕρη τὸν Λίβινγκστον, ὁ ὁποῖος ἐπὶ μακρὸν δὲν ἔδιδε σημεῖα ζωῆς. Διήνυσε τὴν ᾽Αφρικὴν ἀπὸ δυσμῶν πρὸς ἀνατολάς, καὶ τελικὰ τὸν εὗρεν. ᾽Αφοῦ ἔφθασεν εἰς τὰς πηγἀς τῆς Βικτωρίας λίμνης, ἀπὸ ὅπου πηγάζει ὁ Νεῖλος, επέστρεψεν εἰς ν δυτικὴν ᾽Αφρικὴν ἀκολουθῶν τὸ ρεῦμα τοῦ ποταμοῦ Κογκό. Μᾶς ἀφῆκεν ἕνα θαυμάσιον ἔργον Διὰ μέσου τῆς σκοτεινῆς ᾽Αφρικῆς», ὅπου μᾶς δίδει μερικὰς ἀπὸ τὰς πλέον περιέργους περιπετείας.
᾽Ολίγον χρόνον ἔπειτα ἀπὸ τὸν θάνατον τοῦ Λίβινγκστον οἱ ἀποικιακοὶ λαοὶ τῆς Εὐρώπης ὥρμησαν, διὰ νὰ διανείμουν ὄ, τι ἀπὸ τὴν «μαύρην ἥπειρον» δὲν εἶχε περιέλθει εἰς τὴν κατοχὴν ἄλλων ἀποικιοκρατῶν. ῾Η ᾽Αφρικὴ ἡτο τὸ τελευταῖον ἀχανὲς οἰκόπεδον, ὅπου ῎Αγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Βέλγοι κλ. συνηνώθησαν, διὰ νὰ ἱδρύσουν ἀποικίας ἢ νὰ στερεώσουν σταθμοὺς ἐμπορίου.
***
Η ΑΚΜΗ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑΣ (1871-1914)

(μέσα 19ου μέχρι τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο) – Ο ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ

Α)      Τα αίτια του αποικιακού επεκτατισμού

·        Αναζήτηση νέων αγορών και πηγών πρώτων υλών (οικονομικά οφέλη).
·        Η ιδέα της ανωτερότητας του δυτικού πολιτισμού («χρέος του λευκού ανθρώπου») χρέος του να «εκπολιτίσει» τον υπόλοιπο κόσμο !
·        Επέκταση του κύρους και της ισχύος της μητροπολιτικής αρχής, ως τοπικής αλλά και παγκόσμιας δύναμης.
·        Πολιτιστικός ιμπεριαλισμός και κατάληψη εδαφών.

 Ο αποικισμός της Μ. Βρετανίας, της Ολλανδίας, της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, της Γαλλίας από τον 16ο αι.  εγκατάσταση εποίκων από τις μητροπόλεις με σκοπό να οργανώσουν κοινότητες που θα ελέγχουν οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά και πολιτικά τη ζωή στις αποικίες.
Βασικά χαρακτηριστικά, όσον αφορά την σχέση μητρόπολης-αποικίας:
       Πολιτική υποταγή των ιθαγενών κοινωνικών ομάδων των αποικιών.
       Οικονομική και πολιτική εξάρτηση της αποικίας.
       Πολιτιστική και πληθυσμιακή ανισότητα και αλλοίωση της αποικίας.
       Εκμετάλλευση των φυσικών της πόρων.


Imperium (αυτοκρατορία)  Ιμπεριαλισμός (= πολιτική επέκτασης του ελέγχου και της εξουσίας μέσω εδαφικής κατάκτησης ή εποικισμού ή έμμεσης παρέμβασης στα οικονομικά ή πολιτικά πράγματα μιας άλλης χώρας).
ΣΥΝΕΠΩΣ
Δεν έχει τα χαρακτηριστικά των αποικισμών των παλαιότερων χρόνων (τότε λόγω υπερπληθυσμού ή πολιτικών- θρησκευτικών ανταγωνισμών)

Οι ανεπτυγμένες οικονομικά και βιομηχανικά χώρες (ευρωπαϊκές και οι ΗΠΑ) εισέβαλαν βίαια στις ανίσχυρες περιοχές του κόσμου που είχαν πλούσιο υπέδαφος και σπουδαία γεωπολιτική θέση ώστε να τις εκμεταλλευτούν.

Β) ΕΘΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Ο εθνικισμός ήταν η δύναμη που κέρδιζε έδαφος στου λαούς και στις πολιτικές των χωρών στο 19ο και 20ο αι. Η απόκτηση εδαφών στις υπανάπτυκτες χώρες ήταν η επιβράβευση των δυνατοτήτων και η επίδειξη ισχύος μιας χώρας.
Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΗΚΤΑ ΔΕΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ.

Συνοδεύουν αυτήν την πολιτική Ο ΜΕΣΣΙΑΝΙΣΜΟΣ και ιδέας της  ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ, π.χ. Οι Έλληνες μέσα από τη Μ. Ιδέα επιθυμούν να απελευθερώσουν «την καθ’ ημάς Ανατολή», ως φορείς ενός φωτοδότη πολιτισμού.

Η Βρετανία δίπλα στις παλιές αποικίες (Ινδία, Πακιστάν) προσθέτει την Αίγυπτο, το Σουδάν, τη Νότιο Αφρική. Ο Καναδάς και η Αυστραλία μπορεί να κερδίζουν αυτοδιοίκηση αλλά είναι μέρος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας.

Γαλλία ΒΔ Αφρική
Ιταλία , Γερμανία, Βέλγιο κεντρική Αφρική
Ρωσία Κάυκασος, Σιβηρία
ΗΠΑ, Ιαπωνία Α. Ασία


Γ) Η ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ ΣΤΟΝ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΚΟΣΜΟ

1.       Οι αποικιοκράτες δημιούργησαν θεσμούς διακυβέρνησης (πολίτευμα, οργάνωση, εκπαίδευση κ.τ.λ.) και εθνικές κοινότητες  εκεί όπου υπήρχαν διαλυμένα γλωσσικά και θρησκευτικά σύνολα ανθρώπων. Δηλαδή με πολιτικούς όρους επέβαλαν στους γηγενείς να ενωθούν μεταξύ τους, έστω και αν δεν είχαν ισχυρούς πολιτισμικούς δεσμούς.

2.       Εκεί που οι αποικιοκράτες δεν κατάφεραν να εδραιώσουν ισχυρούς θεσμούς, στον 20ο αι. , με την πτώση της αποικιοκρατίας, οι περιοχές αυτές παραδόθηκαν στους εμφύλιους πολέμους και στη διάλυση. Στο μεταξύ οι δυτικοί είχαν καταστρέψει τους παλιούς παραδοσιακούς θεσμούς των γηγενών , είχαν διαλύσει τη συνοχή των κοινοτήτων και είχαν κλέψει το φυσικό πλούτο των περιοχών αυτών.

3.       Δυστυχώς, και μετά την πτώση της αποικιοκρατίας, οι γηγενείς ηγέτες αρκετών περιοχών εξακολουθούσαν να κλέβουν τον πλούτο των χωρών αυτών με αντάλλαγμα προσωπικά οικονομικά οφέλη από μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες. 

ΠΑΡΑΘΕΜΑΤΑ

1.         α) «Ο Ουίστον Τσώρτσιλ πολύ σοφά είχε κάποτε υποστηρίξει ότι «οι αυτοκρατορίες του μέλλοντος είναι οι αυτοκρατορίες του μυαλού». Αμ’ έπος αμ’ έργον: (...) Η ίδρυση του Βρετανικού Συμβουλίου το 1934 και η προώθηση της αγγλικής γλώσσας ως της πρώτης χρηστικής γλώσσας στον κόσμο δεν ήταν άσχετη με την επίτευξη αυτού του διαρκούς στόχου, αλλά και άλλων παρεμφερών στόχων εξωτερικής πολιτικής. Αλλά και πέραν της γλώσσας, οι Βρετανοί και οι λοιποί Ευρωπαίοι αποικιοκράτες φρόντιζαν να διαμορφώνουν τα κατάλληλα εκπαιδευτικά συστήματα στις αποικίες.»
         β) Η Κύπρος όμως δεν είναι ιδιαίτερα πλούσια σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους (αν εξαιρέσουμε τα αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου που βρίσκονται, ανεκμετάλλευτα ακόμη, στα νότια παράλια της νήσου). Αντί αυτού, η βρετανική νεο-αποικιοκρατία προσβλέπει στην διαμόρφωση πολιτικών συνθηκών που να ευνοούν τα διαρκή γεωπολιτικά της συμφέροντα: Όπως και πριν την ανεξαρτησία, έτσι και μετέπειτα, η γεωγραφική θέση της Κύπρου είναι που καθιστά κομβικής σημασίας για τα βρετανικά συμφέροντα την διαιώνιση του πολιτικού ελέγχου της. Οι δομές υπάρχουν: Το εκπαιδευτικό σύστημα της Κύπρου «δουλεύει» για την παραγωγή αποφοίτων από βρετανικά πανεπιστήμια, μυημένων στην προσφιλή κουλτούρα του «συσταρισμένου» και οργανωμένου Λονδίνου. Με αυτό τον τρόπο, παράγονται και αναπαράγονται οι πρόθυμες ελίτ, εντολοδόχοι του λονδρέζικου νέο-ιμπεριαλισμού.
γ) «Ο βασικός σκοπός του αποικιακού σχολικού συστήματος ήταν να εκπαιδεύσει τους Αφρικανούς στο να συμμετέχουν στην κυριαρχία (επί) και εκμετάλλευση της ηπείρου στο σύνολό της. (…) Η αποικιακή εκπαίδευση αποσκοπούσε στην υποτέλεια, την εκμετάλλευση, την δημιουργία πνευματικής σύγχυσης και στην ανάπτυξη της υπανάπτυξης» «Οι μορφωμένοι Αφρικανοί ήταν οι πιο αποξενωμένοι της ηπείρου. Σε κάθε περεταίρω στάδιο της εκπαίδευσης πιέζονταν και ενέδιδαν στο καπιταλιστικό σύστημα των λευκών και αφού λάμβαναν μισθούς, μπορούσαν να επωμιστούν την διατήρηση ενός εισαγόμενου τρόπου ζωής. (…) Αυτό, στην συνέχεια, μετασχημάτισε την νοοτροπία τους».

2.
Το 2006 – 2007 είχαμε τη στυγνή στρατιωτική επέμβαση ΗΠΑ – Αιθιοπίας κατά της Σομαλίας, με δραματικές συνέπειες για το σομαλικό λαό, καθώς κόστισε εκατοντάδες νεκρούς και πολλές δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες. Η αμερικανοκίνητη επέμβαση βαφτίστηκε στη συνέχεια «Αποστολή της Αφρικανικής Ενωσης στη Σομαλία» (AMISOM) όπου 6.000 με 9.000 Αφρικανοί στρατιώτες υποτίθεται πως προσπαθούν να επιβάλουν την «ειρήνη», σκοτώνοντας ισλαμιστές και πολλές χιλιάδες αμάχους. Μόνον το πρώτο εξάμηνο του 2010 υπολογίζεται ότι σκοτώθηκαν πάνω από 4.000 άμαχοι κάθε ηλικίας από τις σφοδρές συγκρούσεις ισλαμιστών, στρατιωτών της (διορισμένης από τη Δύση και χώρες της Ανατολικής Αφρικής) Σομαλικής Μεταβατικής Κυβέρνησης και της AMISOM…

3. Η φυλή των Χούτου εγκαταστάθηκε στη Ρουάντα τον 14ο αιώνα και οι Τούτσι τον 15ο. Από το 1890 αρχικά οι Γερμανοί και μετά οι Βέλγοι έκαναν την χώρα αποικία τους μέχρι το 1962 οπότε και η Ρουάντα έγινε ανεξάρτητο κράτος. Για 500 περίπου χρόνια οι Τούτσι ήταν οι πολιτικά κυρίαρχοι στην χώρα και καταπίεζαν τους Χούτου. Η χρησιμοποίηση της μειονότητας των Τούτσι από τους αποικιοκράτες ως άρχουσα τάξη της χώρας και η καταπίεση της πλειοψηφίας των Χούτου απ αυτούς ήταν ακόμα ένας λόγος της διαμάχης μεταξύ των δύο φυλών. Από το 1959 υπάρχει ένοπλη διαμάχη μεταξύ τους. Το 1994 με αφορμή τον θάνατο του τότε προέδρου της χώρας ξέσπασαν ταραχές που οδήγησαν στην γνωστή και ως Γενοκτονία της Ρουάντα πάνω απο 1/2 εκατομμυρίου Τούτσι από τούς Χούτου. Λόγω των ταραχών εκατομμύρια κάτοικοι εγκατέλειψαν την χώρα. Το γεγονός αυτό έχει χαρακτηριστεί από τον ΟΗΕ ως γενοκτονία.




DMCA.com Protection Status Copyrighted.com Registered & Protected


author image

About the Author

This article is written by: Φιλόλογος Ερμής - He has already written over 2.200 articles for Φιλόλογος Ερμής. He has Graduate Diploma in Classical Philology, Postgraduate Diploma in Applied Pedagogic, and is Candidate Doctor(Dph) of Classical Philology. Stay touch with him or email him