ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΠΑΝΤΑ



 του
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-φιλολόγου



Ανοίγοντας το λεξικό βλέπουμε άτι η υπομονή είναι η ικανότητα κάποιου να ανέχεται, να εγκαρτερεί, να μη δυσανασχετεί και να μη βιάζεται. Και η μακροθυμία, το να έχει κάποιος υπομονή, καρτερικότητα, ανεξικακία και επιείκεια.
Θέλουμε να δούμε πως όποιος αγαπά πάντα περιμένει; Ιδού:
Α) αυτός που περίμενε τον θάνατο αγναντεύοντας την θάλασσα, επειδή αγαπούσε τους δικούς του που τους είχε χάσει…

«γ 'μως γι τ γνωστικ δυσσα χολοσκνω,
τν μοιρο, πο π δικος μακρθε τυραννιται
σ κυματζωστο νησ, στς θλασσας τ' φλι,
νησ δεντρτο, πο θε τν κατοικι της χει,
κρη το κακγνωμου το τλαντα, πο ξρει
τς θλασσας τ τρσβαθα, κα μ μακρις κολνες
π τ γς τν οραν φυλει ξεχωρισμνο.
κενου κρη τν κρατει τ δστυχο στ δκρυα,
κα μ γλυκεις μαγεει τον κουβντες, ν ξεχση
τν τπο του· μ πλε ατς, κα τν καπν μονχα
ν θρειε τς πατρδας του σν λαφροανεβανη,
κι ς πθαινε· μ μτ' σ, λυμπσε, δ σπλαχνισαι.»
(οδυσ., α, 50 κε)

Β) αυτός που περίμενε τον αφέντη του π’ αγαπούσε για να πεθάνη…

με το όνομα Άργος αναφέρεται ο πιστός σκύλος του Οδυσσέα που αναγνώρισε τον κύριό του ύστερα από είκοσι χρόνια. Αυτό έγινε παρά το γεγονός ότι ο Οδυσσέας ήταν μεταμφιεσμένος σε ζητιάνο προκειμένου να ανακαλύψει το τι συνέβαινε στο ανάκτορό του κατά τη μακρά απουσία του. Aμέσως μετά, ο Άργος πέθανε (Οδύσσεια, ρ 291 κ.ε.).

Ατ καθς λαλοσανε κι νμεσ τους λγαν,
σκυλ πο κοτουνταν, τ' ατι κα τ κεφλι ρθνει,
ργος, πο ντρψυχος Δυσσας τν εχε θρψει,
μως δν τνε χρηκε, γιατ' εχε φγει κενος
στ Τροα ττες τν ερ· σ' λλους καιρος ο νοι
τν παρνανε, ν κυνηγον λαγος, ζαρκδια, γδια.
Τρα, π' φντης λειπε, τν φηναν πεσμνο
στν σωριασμνη τν κοπρι βοδιν κα μουλαρινε,
πο μπρς στ θρα πλνονταν, κι ο παραγιο ποκεθε
τν σκωναν κα κπριζαν τος κπους το δυσσα.
πνω ατο κοιττανε τσιμπουριασμνος ργος.
Κα τρα, μα μυρστηκε σιμ τν δυσσα,
γοργοσαλεει τν ορ, τ' ατι του κατεβζει,
μ πι κοντ το φντη του δν μπρειε ν ζυγση.
Γρισ' ατς τν ψη του κα σφογγισ' να δκρυο
“Μεγλο θμα, στν κοπρι ν μνσκη ττοιος σκλος·
μορφος σκλος, μ ραγες ν 'ναι κα γοργοπδης
κοντ στν τση του μορφι, γι ν 'ναι δ π κενους
πο στ τραπζια στολισμ τος χουν ο φεντδες;”
Κι σ, Εμαιε χοιροβοσκ, το πολογθης κι επες·
“Εν' κεινο πο πθανε στ ξνα ατς σκλος.
ν ταν τσι στ κορμ, κα στ ργα του σν ττες
πο δυσσας τν φησε κινντας γι τν Τροα,
ττες θ κοτας δναμη κα γληγορδα, λθεια.
γρμι δν το ξφευγε μς στ βαθι το λγγου,
κθε κυνγι, πο βγαζε στ' χνρια μαθημνος.
Μ παθιασμνος τρ' ατς, φντης του στ ξνα
χαμνος, κα δ νοιζονται γι' ατν δ ο γυνακες.
Κι ο δολοι, σ δ βρσκεται ποπνω τους φντης,
δουλει ν κμουνε σωστ δ θλουνε πι ττες·
τ παρνει τ μισ ρετ το νθρπου βροντορχτης
Δας, μα τς σκλαβις μαρη το 'ρθη μρα.”

Γ) αυτός που περίμενε τον γιό που αγαπούσε για να κλείση τα μάτια του…

Ο Λαέρτης είναι ομηρικός ήρωας και βασιλιάς της Ιθάκης, γνωστότερος ως ο πατέρας του Οδυσσέα. Αφού είδε πια πως ο Οδυσσέας δεν γυρνούσε και στεναχωρημένος από τον θάνατο της Αντίκλειας, έφυγε από το παλάτι αφήνοντας την εξουσία στον εγγονό του Τηλέμαχο και πήγε να ζήσει στην εξοχή. Είχε μαζί του μόνο δυο υπηρέτες για να τον βοηθούν, επειδή ήταν πολύ γέρος. Επίσης, περνούσε όλη του την ημέρα σκάβοντας στα χωράφια, παρ' όλη την ηλικία του….

Μονάχο πέτυχε τον κύρη του στον όμορφο τους κήπο,
κάποιο δεντράκι εκεί που σκάλιζε᾿ λερός, κακοραμμένος,
κουρελιασμένος ο χιτώνας του᾿ κακοραμμένα έζωναν
πετσιά βοδίσια τ᾿ αντικνήμια του, να μη γδαρθεί στ᾿ αγκάθια᾿
και για τα βάτα είχε στα χέρια του χερόχτια, και γιδίσιο
σκουφί φορούσε στο κεφάλι του, να μην τον καίγει π γήλιος.
Ως ο αρχοντόγεννος, πολύπαθος τον είδεν Οδυσσέας,
να τυραννιέται απ᾿ τα γεράματα κι απ᾿ το βαρύ καημό του,
τον πήραν κλάματα και στάθηκε σε μια αχλαδιά από κάτω'
κι ο νους του δούλευε διχόγνωμος κι αναρωτιόταν, τάχα
να σφιχταγκαλιαστεί τον κύρη του, να τον φιλήσει, κι όλα
να του τα πει, πως ήρθε κι έφτασε στη γη την πατρική του,
για αρχή να κάνει ανερωτώντας τον και δοκιμάζοντας τον;
…..Είπε, κι εκείνον τον περίζωσε σα μαύρο γνέφι ο πόνος,
και διπλοπάλαμα αθαλόσκονη φουχτώνοντας τη ρίχνει πα
στο ψαρύ μεμιάς κεφάλι του με βόγγους και με θρήνους.
….


Δ) Αυτή που περίμενε τον άντρα που αγαπούσε για χρόνια πολλά

Η Πηνελόπη, εκτός από ομορφιά και πλούτη, είχε και όλες τις αρετές μιας ιδανικής συζύγου. Ήταν έξυπνη, συνετή, πιστή στον άντρα της και αφοσιωμένη στο γιο της, Τηλέμαχο, που ήταν βρέφος ακόμη, όταν έφυγε ο Οδυσσέας. Όταν ο Οδυσσέας έφυγε, της είπε να ξαναπαντρευτεί αν δε γύριζε. Παρόλα αυτά η Πηνελόπη τον περίμενε για 20 χρόνια, ακόμη και όταν όλοι τον θεωρούσαν νεκρό.

Τελικά:

Σύμφωνα με την Αγία Γραφή η υπομονή είναι χαρακτηριστικό και ιδιότητα και του Θεού και δίνεται ως δώρο στους πιστούς Του. Δεν είναι κάτι το παθητικό. Είναι ενεργητική αντιμετώπιση του κακού με το πνεύμα της αγάπης του Θεού. Μια από τις πρώτες αποκαλύψεις του Θεού στο δούλο Του το Μωυσή γίνεται ήδη διακήρυξη: "Κύριος, Κύριος ο Θεός, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος και αληθινός" (Έξοδος 34: 6).

Η υπομονή και η μακροθυμία του Θεού εκδηλώνονται στις σχέσεις Του με εμάς τους αμαρτωλούς ανθρώπους, ενώ αξίζουμε τη δίκαιη οργή Του. Το ερώτημα είναι, ως πότε κανείς περιμένει αυτόν που αγαπά; Όχι πάντως δια παντός…


DMCA.com Protection Status Copyrighted.com Registered & Protected


author image

About the Author

This article is written by: Φιλόλογος Ερμής - He has already written over 2.200 articles for Φιλόλογος Ερμής. He has Graduate Diploma in Classical Philology, Postgraduate Diploma in Applied Pedagogic, and is Candidate Doctor(Dph) of Classical Philology. Stay touch with him or email him