Άρθρον του
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-φιλολόγου-
Συγκεντρώθησαν λοιπόν, με πρωτοβουλία κυρίως των δύο μεγάλων οικογενειών, ήτοι του Π. Μαυρομιχάλη και των Δεληγιανναίων, με αμοιβαίες συνεννοήσεις, πρόκριτοι και αρχιερείς, το τρίτο δεκαήμερον του Μαίου του 1821 στην μονή των Καλτετζών δια να συσκεφθούν δια τα κοινά της πατρίδος ζητήματα. Έτσι συστήσανε την Πελοπονησιακή Γερουσία. Οι φιλικοί, οι στρατιωτικοί και περισσότερο οι χωρικοί, στους οποίους έπεφτε το μεγαλύτερον βάρος της φορολογίας ησθάνθησαν δυσφορία και αγανάκτησιν. Οι στρατιωτικοί έτσι μαζί με τους φιλικούς περιστοίχισαν και ενίσχυσαν τον Δημ. Υψηλάντη στην διεκδίκησιν της εξουσίας που ήθελαν να αφαιρέσουν από τους προκρίτους, όταν αυτός ως εκπρόσωπος της Αρχής έφτασεν στην επαναστατημένην Ελλάδα στις 8 Ιουνίου 1821. Απειλήθησαν και επεισόδια, πρώτα στα Βέρβενα κι έπειτα στην Ζαράκοβα, όταν οργισμένοι στρατιώτες που εμπιστεύονταν τον Υψηλάντη, κινήθησαν να σκοτώσουν τους προκρίτους. Και τις δυό φορές καταπράυνε τα πνεύματα ο Κολοκοτρώνης που ασκούσε μεγάλην επιρροήν σ’ αυτούς.
ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ ΣΤΗΝ ΖΑΡΑΚΟΒΑ
«Έλληνες. Τι ζητάτε; Να φονεύσετε τους άρχοντες θέλετε πάλιν; Ακούσατε με πρώτον και αν δεν εγκρίνετε την γνώμην μου, φονεύσατε και αυτούς και εμέ μαζί… ό,τι και αν είναι τούτοι που γυρεύετε να σκοτώσωμε, θα έλθη η ώρα να μας χρειασθούνε και αν τους σκοτώσωμε, θα έλθη ο καιρός που δεν θα τους έχωμε, όταν θα χρειασθούνε και θα λυπούμαστε γιατί τους είχαμε και τους σκοτώσαμε. Δεν ηξεύρομεν εμείς όσα ξεύρουν τούτοι ψέματα. Έρχεται ώρα που χρειάζονται και τα ψέματα. Έπειτα εμείς λέμε ότι επιάσαμε τα’ άρματα να ελευθερώσωμε την πατρίδα και να γίνωμε και μείς έθνος σαν και πρώτα και σαν τ’ άλλα της Ευρώπης. Τι θα πή η Ευρώπη, αν ακούση ότι σκοτωνόμαστε αναμεταξύ μας; Και ότι σκοτώσαμε μάλιστα εκείνους, οπού είχαμεν έως τώρα ως καλύτερους και φρονιμώτερους και αξιώτερούς μας; Ποιος θα μας βοηθήση ή θα γυρίση να μας ιδή πλέον;» (Μ. Οικονόμου, Ιστορικά, Ελλην. Σειρά Α, Α21, τόμ. 14)
Α’ ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (20 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1821)
Η Συνέλευσις εκτός των άλλων, με διακήρυξίν της που έστειλεν και στις ξένες κυβερνήσεις τόνιζε ότι η ελληνική επανάστασις δεν έχει σχέσιν με κοινωνικές ανατροπές (καρμπονάρους), αλλά αποβλέπει στην εθνικήν ανεξαρτησίαν και μόνον. Προς τούτο αγνόησε και σιωπηρά κατήργησεν την σημαίαν των φιλικών. Η Εταιρεία που είχεν οργανώσει τον ελληνισμόν και είχεν αρχίσει τον αγώνα πρίν από δέκα μήνες επρόκειτο πλέον να ξεχαστή. Ήθελαν οι Έλληνες απέναντι στην Ευρώπη και την Ιεράν Συμμαχίαν να δείξουν και με πράξεις, ότι δεν είχαν καμιά σχέσιν με μυστικές εταιρείες, που θύμιζαν γιακωβινισμόν.
ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΤΗΣ ΕΝ ΕΠΙΔΑΥΡΩ Α’ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΣ
«Ο κατά των Τούρκων πόλεμος ημών, μακράν του να στηρίζηται εις αρχάς τινάς δημαγωγικάς και στασιώδεις, ή ιδιοφελείς μέρους τινός του σύμπαντος ελληνικού έθνους σκοπούς, είναι πόλεμος εθνικός, πόλεμος ιερός, πόλεμος του οποίου η μόνην αιτία είναι η ανάκτησις των δικαίων της προσωπικής ημών ελευθερίας, της ιδιοκτησίας και της τιμής, τα οποία, ενώ την σήμερον όλοι οι ευνοούμενοι και γειτονικοί λαοί της Ευρώπης τα χαίρουσιν, από ημάς μόνον η σκληρά και απαραδειγμάτιστος των Οθωμανών τυραννία επροσπάθησεν με βίαν να αφαιρέση και εντός του στήθους ημών να τα πνίξη. Είχομεν ημείς τάχα ολιγώτερον παρά τα λοιπά έθνη λόγον δια να στερώμεθα εκείνων των δικαίων, ή είμεθα φύσεως κατωτέρας και αχρειεστέρας δια να νομιζώμεθα ανάξιοι τούτων και καταδικασμένοι εις αιώνιον δουλείαν να έρπωμεν ως κτήνη και αυτόματα εις την άλογον θέλησιν ενός απηνούς τυράννου, όστις ληστρικώς και άνευ τινός συνθήκης ήλθεν μακρόθεν να μας καθυποτάξη; Δίκαια τα οποία η φύσις ανέσπειρεν βαθέως εις την καρδίαν των ανθρώπων και τα οποία οι νόμοι, σύμφωνοι με την φύσιν καθιέρωσαν, όχι τριών ή τεσσάρων, αλλά και χιλίων και μυρίων αιώνων τυραννία δεν δύναται να εξάλείψει. Και αν η βία ή ισχύς προς καιρόν τα καταπλακώση, ταύτα πάλιν απαλαίωτα και ανεξάλειπτα καθ’ εαυτά, η ισχύς ημπορεί ν αποκαταστήση και ανδείξη οία και πρότερον και απ’ αιώνων ήσαν. Δίκαια τέλος πάντων, τα οποία δεν επαύσαμεν με τα όπλα να υπερασπιζώμεθα εντός της Ελλάδος, όπως οι καιροί και οι περιστάσεις επέτρεπον. Από τοιαύτας αρχάς των φυσικών δικαίων ορμώμενοι, και θέλοντες να εξομοιωθώμεν με τους λοιπούς συναδέλφους μας Ευρωπαίους χριστιανούς, εκινήσαμεν τον πόλεμον κατά των Τούρκων…»
ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΕΜΦΥΛΙΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ
Κατά την διάρκειαν της επαναστάσεως υπήρξεν πρόβλημα εξουσίας. Αυτό ήταν φυσικόν. Όταν μια επανάστασις οδηγεί στην δημιουργίαν κράτους, τα ισχυρά πρόσωπα και οι ισχυρές ομάδες της κοινωνίας προσπαθούν να ελέγχουν την κατάστασιν, ώστε να καταλάβουν την εξουσίαν στο νέο κράτος. Αυτό δεν σημαίνει καθόλου βέβαια πως απ’ όλα αυτά τα πρόσωπα έλειπεν ο πατριωτισμός και πως αγωνίζονταν μόνον δια τα συμφέροντα των. Τους ήταν όμως αδύνατον να φανταστούν ένα ελληνικόν κράτος χωρίς αυτούς στην εξουσίαν. Τους ήταν αδύνατον να πιστέψουν ότι κάποιοι άλλοι γνώριζαν καλύτερα το συμφέρον του έθνους. Αυτή η φιλαρχία, από το να θεωρηθή η ελληνική επανάστασις, υπόθεσις μόνον μερικών τάξεων και κοινωνική και όχι εθνική, απέχει όσο η νύχτα από την μέρα.
ΠΗΓΕΣ
(από τον Ο.Ε.Δ.Β)
1.Βασίλης Κρεμμυδάς «Ιστορία νεώτερη και σύγχρονη»
2.Β. Σκουλάτου- Ν. Δημακοπούλου- Σ. Κόνδη «Ιστορία νεώτερη και σύγχρονη»
3. Φ. Κ. Βώρου «Θέματα νεώτερης και σύγχρονης Ιστορίας»
ΤΕΛΟΣ
-το παρόν άρθρον εδημοσιεύθη
εις δύο μέρη στην εφημερίδα «Ελεύθερος» την Παρασκευή 25 Μαρτίου
και την Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου