ΡΙΑΛΙΤΙ - ΚΡΙΤΗΡΙΟΝ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΕΩΣ




  επιμελεία της

Δήμητρας Φυτιλή

 

 

Τα reality βλάπτουν σοβαρά την υγεία... των πρωταγωνιστών τους, οδηγώντας συχνά σε νευρικό κλονισμό, κατάθλιψη, ακόμη και σε αυτοκτονία. Αναλώσιμοι «διάττοντες αστέρες» της μιας νύχτας, οι εν λόγω (δι)άσημοι εισέρχονται, στην πλειονότητά τους, στο τηλεοπτικό τοπίο φορτωμένοι εκ των προτέρων με ψυχολογικά «βάρη» για να εξέλθουν από αυτό, μερικούς μήνες μετά, με διαταραχές και τάσεις αυτοκτονίας, οι οποίες έχουν κοστίσει τη ζωή σε 11 άτομα τα τελευταία χρόνια. 



Ἀντιγόνη Σοφοκλέους - Ἡ ἐξοδος (στίχ. 1155 - 1352)






 Π. Ν. ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ





ΑΓΓΕΛΟΣ
Κάδμου πάροικοι καὶ δόμων Ἀμφίονος, 1155
οὐκ ἔσθ᾽ ὁποῖον στάντ᾽ ἂν ἀνθρώπου βίον
οὔτ᾽ αἰνέσαιμ᾽ ἂν οὔτε μεμψαίμην ποτέ.
τύχη γὰρ ὀρθοῖ καὶ τύχη καταρρέπει
τὸν εὐτυχοῦντα τόν τε δυστυχοῦντ᾽ ἀεί·
καὶ μάντις οὐδεὶς τῶν καθεστώτων βροτοῖς. 1160


Τό Ε' Ἐπεισόδιον τῆς Ἀντιγόνης (στίχ. 988-1114)




Π. Ν. ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ






ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ
Θήβης ἄνακτες, ἥκομεν κοινὴν ὁδὸν
δύ᾽ ἐξ ἑνὸς βλέποντε· τοῖς τυφλοῖσι γὰρ
αὕτη κέλευθος ἐκ προηγητοῦ πέλει. 990
ΚΡ. τί δ᾽ ἔστιν, ὦ γεραιὲ Τειρεσία, νέον;
ΤΕΙ. ἐγὼ διδάξω, καὶ σὺ τῷ μάντει πιθοῦ.


Το Θέατρο ως μέσο διδασκαλίας





Πέτρος Mουγιακάκος, 
Aντιγόνη Mώρου, 
Xρήστος Παπαδημούλης, 
Mαρία Φραγκή





Το θέατρο υποστηρίζει τη βιωματική μάθηση και τη διδασκαλία που βασίζεται στην ομαδικότητα και τη συνεργασία.
Οι θεατρικές εφαρμογές οδηγούν το μαθητή να φωτίσει από μια άλλη πλευρά το γνωστικό αντικείμενο. Δίνοντας το προβάδισμα στη δραστηριοποίηση των μαθητών επιτυγχάνεται πιο αποτελεσματική προσέγγιση του περιεχομένου ενός μαθήματος.
Το θέατρο, και κυρίως η πρακτική του, ενισχύει σημαντικά τη γλωσσική καλλιέργεια και την αφηγηματική ικανότητα. Οι μαθητές με την κατάκτηση των θεατρικών αρχών επικοινωνούν με τη γλώσσα του σώματος, της χειρονομίας, του βλέμματος, των εκφράσεων, των σιωπών. Αναπτύσσουν διανοητικές και πνευματικές ικανότητες αλλά και διερευνούν τις αισθήσεις τους, ενώ ταυτόχρονα κοινωνικοποιούνται. Στην παιδαγωγική πράξη, οι θεατρικές δραστηριότητες μπορούν να ξεκινήσουν από τη μίμηση και την αναπαράσταση, τις οποίες γνωρίζει και απολαμβάνει το παιδί από πολύ μικρό στα παιχνίδια του.



Τό Δ' Ἐπεισόδιον τῆς Ἀντιγόνης (στίχ. 801-943)

Π. Ν. ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ 


 
νῦν δ᾽ ἤδη ᾽γὼ καὐτὸς θεσμῶν
ἔξω φέρομαι τάδ᾽ ὁρῶν ἴσχειν δ᾽
οὐκέτι πηγὰς δύναμαι δάκρυ
τὸν παγκοίτην ὅθ᾽ ὁρῶ θάλαμον
τήνδ᾽ Ἀντιγόνην ἀνύτουσαν. 805


Τό Γ' Ἐπεισόδιον τῆς Ἀντιγόνης (στίχ. 626-780)

Π. Ν. ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ
 ὅδε μὴν Αἵμων, παίδων τῶν σῶν
νέατον γέννημ᾽· ἆρ᾽ ἀχνύμενος
τάλιδος ἥκει μόρον Ἀντιγόνης,
ἀπάτης λεχέων ὑπεραλγῶν; 630
ΚΡ. τάχ᾽ εἰσόμεσθα μάντεων ὑπέρτερον.
ὦ παῖ, τελείαν ψῆφον ἆρα μὴ κλύων
τῆς μελλονύμφου πατρὶ λυσσαίνων πάρει;
ἢ σοὶ μὲν ἡμεῖς πανταχῇ, δρῶντες φίλοι;


Ἡ ραψωδία ε' τῆς Οδύσσειας μετά σχολίων (ΜΕΡΟΣ Β') (στίχ. 145-493)


ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ Ξ. ΕΛΕΟΠΟΥΛΟΥ 
& ΚΑΛΛΙΡΡΟΗΣ Ν. ΕΛΕΟΠΟΥΛΟΥ




Ὁ Ὀδυσσέυς μανθάνει τὴν ἀπὸφασιν τῶν θεῶν
*
Ὥς ἄρα φωνήσας ἀπέβη κρατὺς ἀργεϊοφόντης· 148
ἡ δ’ ἐπ’ ᾽Οδυσσῆα μεγαλήτορα πότνια νύμφη
ἤι ἐπεὶ δὴ Ζηνὸς ἐπέκλυν ἀγγελιάων, 150
τὸν δ’ ἄρ’ ἐπ’ ἀκτῆς εὗρε καθήμενον˙ οὐδέ ποτ’ ὄσσε
δακρυόφιν τέρσοντο, κατείβετο δὲ γλυκὺς αἰὼν
νόστον ὀδυρομένῳ ἐπεὶ οὐκέτι ἥνδανε νύμφη,
ἀλλ’ ἦ τοι νύκτας μὲν ἰαύεσκεν καὶ ἀνάγκῃ
ἐν σπέεσι γλαφυροῖσι παρ’ οὐκ ἐθέλων ἐθελούσῃ˙ 155
ἤματα δ’ ἄμ’ πέτρῃσι καὶ ἠιόνεσσι καθίζων
δάκρυσι καὶ στοναχῇσι καὶ ἄλγεσι θυμὸν ἐρέχθων
πόντον ἐπ’ ἀτρύγετον δερκέσκετο δάκρυα λείβων.