Αἱ λειτουργίαι



ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΖΩΗ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΘΗΝΑΣ

ΤΟΥ
ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΛΛΙΑΡΟΥ



Αἱ μεγάλαι ἑορταί, περὶ τῶν ὁποίων ἔγινε λόγος, ἀπῄτουν καὶ μεγάλα ἔξοδα. Διὰ νὰ ἀνακουφίζεται ἀπὸ τὰς δαπάνας αὐτὰς τὸ δημόσιον ταμεῖον, ἡ ἀθηναϊκὴ πολιτεία ἐπέβαλλεν εἰς τοὺς εὐπόρους πολίτας ὡρισμένας ἐκτάκτους ὑποχρεώσεις. Οἱ Ἀθηναῖοι προθύμως ἀνελάμβανον τὰ πρόσθετα αὐτὰ βάρη. Ἐφιλοτιμοῦντο νὰ συντελέσουν καὶ αὐτοὶ εἰς τὴν μεγαλοπρεπεστέραν ἐμφάνισιν τῶν ἑορτῶν, αἱ ὁποῖαι προσέδιδον αἴγλην καὶ μεγαλεῖον εἰς τὴν πατρίδα. Διὰ τοῦτο ὄχι σπανίως τὰ ἀνελάμβανον μόνοι των. Αἱ ἰδιαίτεραι αὐταὶ ὑποχρεώσεις τῶν εὐπόρων ἈΘηναίων πολιτῶν ἐλέγοντο λειτουργίαι καὶ ἀπετέλουν τρόπον τινὰ εἰδικὴν φορολογίαν τῶν πλουσίων. Αἱ σπουδαιότεραι ἐξ αὐτῶν ἦσαν: ἡ χορηγία , ἡ γυμνασιαρχία , ἡ ἀρχιθεωρία καὶ ἡ τριηραρχία .
Ἡ χορηγία ἦτο πολὺ δαπανηρὰ λειτουργία. ῾Ο ἀναλαμβάνων αὐτὴν ὠνομάζετο χορηγός. ῾Εκάστη φυλὴ ἐξέλεγε μεταξὺ τῶν πλουσίων πολιτῶν ἰδικόν της χορηγόν. Αὐτὸς ὑπεχρεοῦτο νὰ εὕρῃ τὰ κατάλληλα πρόσωπα διὰ τὸν χορόν, ὁ ὁποῖος προωρίζετο διὰ τοὺς λυρικοὺς ἢ δραματικοὺς ἀγῶνας, νὰ δίδῃ μισθὸν εὶς τοὺς χορευτάς, νὰ τοὺς συντηρῇ ἐφ’ ὅσον χρόνον ἠσκοῦντο. ᾽Επὶ πλέον ὑπεχρεοῦτο νὰ εὕρῃ καὶ νὰ μισθοδοτῇ τὸν κατάλληλον χοροδιδάσκαλον. ῎Επρεπεν ἀκόμη νὰ ἑτοιμάσῃ μὲ ἔξοδά του τὰς εἰδικὰς ἐνδυμασίας, τὰς προσωπίδας κλπ., αἱ ὁποῖαι ἐχρειάζοντο διὰ τὴν παράστασιν τοῦ ἔργου.
᾽Εὰν τὸ δρᾶμα, διὰ τὸ ὁποῖον προωρίζετο ὁ χορός, ἐνίκα εἰς τὸν δραματικὸν ἀγῶνα, ὁ χορηγὸς ἐλάμβανεν ὡς βραβεῖον ἁπλοῦν στέφανον ἀπὸ κισσόν. Πρὸς διαιώνισιν τῆς νίκης του ἀνέθετε χάλκινον τρίποδα μἐ ἀναμνηστικὴν ἐπιγραφὴν εἰς τὸν Διόνυσον ἢ τὸν Ἀπόλλωνα εἰς τὴν ὁδὸν Τριπόδων. Αὐτοὶ οἱ τρίποδες ἐλέγοντο χορηγικοὶ καὶ τὰ καλλιτεχνικὰ μνημεῖα, ἐπὶ τῶν ὁποίων τοὺς ἐτοποθέτουν, χορηγικά . Σῴζεται ὑπὸ τὸν ἀνατολικὸν βράχον τῆς Ἀκροπόλεως ὡραιότατον χορηγικὸν μνημεῖον τοῦ Λυσικράτους , τὸ ὁποῖον ὀνομάζεται κοινῶς Φανάρι τοῦ Διογένους .
Ὁ πολίτης, ὁ ὁποῖος ἀνελάμβανε τὴν λειτουργίαν τῆς γυμνασιαρχίας, ἐλέγετο γυμνασίαρχος . Κυριώτατον ἔργον του ἦτο ἡ προετοιμασία τῆς λαμπαδηδρομίας, ἡ ὁποία ἐγίνετο κατὰ τὰ Παναθήναια καὶ εἰς ἄλλας ἑορτάς. Ὁ γυμνασίαρχος κατέβαλλεν ὅλα τὰ ἔξοδα διὰ τὴν ἄσκησιν καὶ τὴν διατροφὴν τῶν ἀγωνιστῶν τῆς λαμπαδηδρομίας.
Ἡ ἀρχιθεωρία συνίστατο εἰς τὴν ἀνάληψιν τῆς δαπάνης διὰ τὰς θεωρίας . ᾽Ελέγετο δὲ θεωρία ἡ ἀποστολὴ ἀντιπροσώπων ἐκ μέρους τῶν ῾Ελληνικῶν πόλεων εἰς τὰς πανελληνίους ἑορτὰς ἢ τοὺς ἱεροὺς τόπους, ὅπως εἰς τὴν Δῆλον. Οἱ ἀντιπρόσωποι ὠνομάζοντο θεωροί .
᾽Εκ τῶν δαπανηροτέρων λειτουργιῶν ἦτο ἡ τριηραρχία . ῾Ο τριήραρχος παρελάμβανεν ἀπὸ τὴν πολιτείαν κενὴν τριήρη καὶ ὑπεχρεοῦτο νὰ τὴν ἐξοπλίσῃ καὶ νὰ τὴν συντηρῇ ἐξ ἰδίων του. Βραδύτερον ἡ ὑποχρέωσις τοῦ τριηράρχου συνίστατο μόνον εἰς τὴν συντήρησιν τῆς τριήρους. ᾽Επειδὴ μάλιστα καὶ μετὰ τὸν περιορισμὸν αὐτὸν τὰ ἔξοδα ἦσαν μεγάλα, ἡ λειτουργία αὕτη ἀνετίθετο πολλάκις εἰς δύο πολίτας, οἱ ὁποῖοι ἐλέγοντο συντριήραρχοι.

Διαβάστε Περισσότερα


Οἱ Ἀχαιοὶ καὶ ὁ πολιτισμός των




των
ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ  & ΚΑΛΛΙΡΡΟΗΣ ΕΛΕΟΠΟΥΛΟΥ




Οἱ Ἀχαιοί ἦσαν ἀπὸ τὰ ἀκμαιότερα ἑλληνικά φῦλα, τὰ ὀποῖα κατῆλθον ἀπὸ Βορρᾶ συγχρόνως ἢ ὀλίγον βραδύτερον ἀπὸ τοὺς Ἴωνας. Ἀφοῦ ὑπέταξαν ἢ ἐξεδίωξαν τοὺς παλαιοτέρους κατοίκους τῆς ἑλληνικῆς γῆς, οἱ ὁποῖοι εἰς τὴν ἱστορίαν ὀνομάζονται Πελασγοί ἢ Προέλληνες, ἐγκατεστάθησαν εἰς τὰ μεγαλύτερα κέντρα τοῦ προελληνικοῦ κόσμου καὶ ἵδρυσαν νέα ἰσχυρὰ κράτη, ὅπως τοῦ Ἄργους, τῶν Μυκηνῶν, τῆς Τίρυνθος, τῆς Πύλου, τῆς Σπάρτης καὶ ἄλλα.

Διαβάστε Περισσότερα


Η σχολή του Ισοκράτους και αι παιδαγωγικαί του ιδέαι



της
ΣΤΕΛΛΑ ΜΠΑΖΑΚΟΥ - ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ





Κατὰ το 380 π.Χ. ἡ οἰκονομική του κατάσταση τοῦ ἐπέτρεψε νὰ ἀφήση τὸ ἐπάγγελμα τοῦ λογογράφου καὶ νὰ ἀνοίξη στὴν Ἀθήνα μιὰ σχολή, γιὰ νὰ γίνη δάσκαλος καὶ ὁδηγητὴς τῶν νέων σὲ μιὰ δύσκολη ἐποχή.
Ἡ σχολὴ αὐτὴ λειτουργοῦσε ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη τῆς Ἀθήνας ἀνάμεσα στὸ Κυνόσαργες καὶ στὸ Λύκειο, τὸ ἄλσος δηλαδὴ τοῦ Λυκείου Ἀπόλλωνα, κοντὰ στὸν Ἰλισσό, ὅπου ἦταν ἡ περιπατητικὴ Σχολὴ τοῦ Ἀριστοτέλη. Εἶχε γύρω στοὺς 14-15 μαθητές Ἀθηναίους στὴν ἀρχὴ καὶ ὕστερα, μετὰ τὴ δημοσίευση τοῦ Πανηγυρικοῦ τὸ 380 π.Χ., ποὺ τὸν ἔκαμε διάσημο, ἀπὸ πολλὰ μέρη τῆς Ἑλλάδας. Ἔμεναν κοντά του 3-4 χρόνια, καὶ ἀνάμεσα στὸ δάσκαλο καὶ στοὺς μαθητὲς ἀναπτύσονταν πάντοτε ἰσχυροὶ δεσμοὶ φιλίας ποὺ βοηθοῦσαν νὰ καρποφορήση ἄμεσα καὶ ἀποδοτικὰ ὁ σπόρος τῆς διδασκαλίας του. Μετὰ τὸ τέλος τῶν σπουδῶν ὅλοι σχεδὸν ἀποχωρίζονταν μὲ μεγάλη θλίψη τὸν Ἰσοκράτη. Τὰ δίδακτρα ποὺ πλήρωναν δὲν εἶναι ἀκριβῶς γνωστά, φαίνεται ὅμως πὼς μὲ τὶς εἰσπράξεις τῆς Σχολῆς ἀλλὰ καὶ μὲ διάφορες δωρεὲς τῶν φίλων του, κατόρθωσε νὰ ξαναφτιάξη μιὰ περιουσία.
Τὸν 4ο αἰώνα λειτουργοῦν καὶ ἄλλες σχολὲς στὴν Ἀθήνα· ἦταν μιὰ ἀνάγκη γιὰ τὴν ἀνήσυχη αὐτὴ ἐποχὴ, ἀφοῦ οἱ ἄνθρωποι δὲν ἔχουν ποῦ νὰ στηριχτοῦν καὶ διψοῦν νὰ ἀκούσουν καὶ νὰ μάθουν. Σὲ τρεῖς βασικὲς κατηγορίες μποροῦμε νὰ χωρίσουμε τὶς σχολὲς αὐτές: Πρῶτα εἶναι οἱ καθαρὰ ρητορικές, ὅπως τοῦ Γοργία, πού σκοπὸ ἔχουν νὰ διδάξουν στοὺς νέους κυρίως τὴ ρητορικὴ τέχνη, γιὰ νὰ τοὺς ἑτοιμάσουν γιὰ τὴν πολιτικὴ σταδιοδρομία. Ὕστερα εἶναι οἱ φιλοσοφικές, ὅπως τοῦ Πλάτωνα καὶ τοῦ Ἀριστοτέλη ποὺ ἀσχολοῦνται ἰδιαίτερα μὲ θεωρητικὰ προβλήματα, χωρὶς νὰ ἔχουν πρακτικὴ κατεύθυνση, καὶ τέλος οἱ ἐνδιάμεσες ἂς ποῦμε, σὰν τὴ σχολὴ τοῦ Ἰσοκράτη, πού, χωρὶς νὰ ἀδιαφορῆ γιὰ τὴ ρητορικὴ κατάρτιση τῶν μαθητῶν, φιλοδοξεῖ καὶ ἐπιδιώκει νὰ δημιουργήση ὁλοκληρωμένες ἠθικὲς προσωπικότητες, ἀνθρώπους ἄξιους, ποὺ δὲ θὰ ἐξαντλοῦνται στὴ θεωρητικὴ συζήτηση, ἀλλὰ θὰ εἶναι σὲ θέση νὰ ἀντιμετωπίσουν ὅλα τὰ προβλήματα τοῦ καιροῦ τους, ἀτομικὰ καὶ πολιτικά, μὲ τὰ ἐφόδια τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς πρακτικῆς γνώσης, ποὺ θὰ ἀποχτοῦσαν στὴ Σχολή.
Εἶχε δηλαδὴ περισσότερο πρακτικὴ κατεύθυνση ἀπὸ μιὰ καθαρὴ φιλοσοφικὴ σχολὴ καὶ ἀντίμετώπιζε σοβαρότερα τὰ ἠθικὰ καὶ θεωρητικὰ προβλήματα ἀπὸ μιὰ ρητορικὴ σχολή. Βοηθοῦσε τοὺς νέους νὰ καλλιεργήσουν τὴν ψυχὴ καὶ τὸ πνεῦμα τους καὶ νὰ ἀποχτήσουν ἠθικὰ καὶ πρακτικὰ ἐφόδια, γιὰ νὰ τὰ βγάλουν πέρα σὲ ὁποιαδήποτε κατάσταση καὶ νὰ βοηθοῦν καὶ τὴν πολιτεία ἀποτελεσματικά. Γιατί, γιὰ τὸν Ἰσοκράτη, τὰ ἐφόδια, ποὺ ἀποχτοῦμε σὰν ἄτομα, δὲν ἔχουν καμιὰ ἀξία, ἂν δὲν τὰ χρησιμοποιοῦμε γιὰ τὸ καλὸ τῶν συνανθρώπων μας.
Κατὰ τὴ γνώμη του λοιπόν, ἀληθινὰ μορφωμένοι ἄνθρωποι δὲν εἶναι αὐτοὶ ποὺ εἶναι φορτωμένοι γνώσεις καὶ σοφία εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ μποροῦν νὰ ἀντιμετωπίσουν κάθε κατάσταση, σὰν ἄτομα ἢ σὰ μέλη μιᾶς πολιτείας, καὶ νὰ προσφέρουν πολύτιμη βοήθεια στὸ σύνολο καὶ στὸ συνάνθρωπό τους· ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὰ ἐλαττώματα καὶ τὶς ἀδυναμίες τῶν ἄλλων, ἀλλὰ τὰ βλέπουν ὅλα μὲ ἀνθρωπιὰ καὶ κατανόηση· ἐκεῖνοι ποὺ σὲ κάθε τους κίνηση, σὲ κάθε ἐκδήλωσή τους, προσέχουν νὰ μὴν πληγώνουν, νὰ μὴν προσβάλουν τὸν ἄλλο· ἐκεῖνοι ποὺ ξέρουν νὰ βάζουν χαλινάρι στὰ πάθη τους καὶ δὲν παρασέρνονται ἀπὸ εὔκολες ἀπολαύσεις ὥστε νὰ μὴν μποροῦν νὰ ξεχωρίσουν τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό, τί ἔχει ἀξία στὴ ζωὴ καὶ τί δὲν ἔχει· ἐκεῖνοι ποὺ δὲν κλονίζονται ἀπὸ τὶς συμφορὲς ποὺ τοὺς τυχαίνουν, ἀλλὰ τὶς ἀντιμετωπίζουν μὲ γενναιότητα, χωρὶς νὰ ξεχνοῦν ὅτι ὑπάρχουν πάντα καὶ χειρότερες καταστάσεις καὶ ὅτι εἶναι ντροπὴ νὰ μὴν τὶς λογαριάζουν καὶ νὰ σκέφτωνται ἐγωϊστικὰ μόνο τὸν ἑαυτό τους· τέλος ἐκεῖνοι ποὺ δὲ διαφθείρονται ἀπὸ τὴν εὐτυχία καὶ τὴν καλή τους τύχη, ὥστε νὰ ἀποχτήσουν ἔπαρση καὶ ἀνόητη περηφάνια.
Γιὰ νὰ φτάσουμε ὅμως σὲ ἕνα τέτοιο ἀποτέλεσμα, ἀπαραίτητες εἶναι τρεῖς προϋποθέσεις: Οἱ ἔμφυτες ἱκανότητες τοῦ νέου — χωρὶς αὐτὲς τίποτα δὲν μπορεῖ νὰ φέρη οὐσιαστικὸ ἀποτέλεσμα — ἡ κατάλληλη ἀγωγή , ποὺ θὰ δεχτῆ στὰ χρόνια ποὺ διαπλάθεται καὶ διαμορφώνεται ὁ χαρακτήρας του, καὶ τέλος ἡ πείρα, ποὺ θὰ ἀποχτήση ὁ ἴδιος χρησιμοποιώντας τὰ ἐφόδια αὐτὰ πάνω στὴν πράξη, σὰν ἄτομο καὶ σὰ μέλος μιᾶς κοινωνίας.
Τὸ βασικὸ ὑλικὸ γιὰ τὴ διδασκαλία του ἀποτελοῦσαν οἱ πανηγυρικοὶ καὶ οἱ συμβουλευτικοὶ λόγοι. Οἱ πρῶτοι προορίζονταν νὰ ἀπαγγελθοῦν σὲ πανηγύρεις καὶ σὲ συγκεντρώσεις καὶ εἶχαν γιὰ κέντρο τὸν ἔπαινο τῶν προγόνων καὶ τῆς πολιτείας· οἱ δεύτεροι ἀπευθύνονταν σὲ διάφορα πρόσωπα καὶ ἔδιναν συμβουλὲς κάθε λογῆς. Οἱ λόγοι αὐτοὶ τοῦ ἐξασφάλιζαν πλούσιο παιδευτικὸ ὑλικό, γιὰ νὰ ἐφαρμόση τὶς παιδαγωγικὲς καὶ ἠθικές του ἀρχές στὶς εὔπλαστες μυχὲς τῶν νέων, ποὺ τὶς χειρίζονταν μὲ προσοχὴ καὶ ἀληθινὸ σεβασμό. Ἀντίθετα εἶχε ἀποκλείσει ἀπὸ τὴ διδασκαλία τοὺς δικανικοὺς λόγους, ποὺ ἀπαγγέλλονταν στὰ δικαστήρια, γιατὶ τοὺς περιφρονοῦσε, ἀφοῦ παρουσίαζαν τὰ πάθη καὶ τὶς ἀντιδικίες τῶν ἀνθρώπων, καὶ τοὺς θεωροῦσε ἀκατάλληλους γιὰ παιδαγωγικοὺς σκοπούς.
Μὲ τὸ φωτεινό της πρόγραμμα, μὲ τὸ μελετημένο περιεχόμενό της καὶ μὲ τὴν προσωπικότητα τοῦ δασκάλου, δὲν ἦταν δύσκολο ἡ Σχολὴ νὰ πραγματοποιήση τὸ σκοπό της: Νὰ δημιουργήση δηλαδὴ ἀνθρώπους ἄξιους ἀπὸ κάθε ἄποψη, ἱκανοὺς νὰ βοηθήσουν τὴν πολιτεία, ἰδίως τὴν κρίσιμη ἐκείνη ἐποχή. Καὶ πράγματι οἱ μαθητὲς τῆς πρώτης δεκαεταίς, 390 — 380 π.Χ. — ὁ Εὔνομος, ὁ Κάλιππος, ὁ Ὀνήτορας, ὁ Ἀντικλής, ὁ Λυσιθείδης, ὁ Φιλωνίδης καὶ ἄλλοι — τιμήθηκαν ἀπὸ τὴν πολιτεία μὲ τὸ χρυσὸ στέφανο γιὰ τὶς ὑπηρεσίες, ποὺ τῆς πρόσφεραν· οἱ κατοπινοὶ πάλι — ὁ Τιμόθεος, ὁ Λεωδάμας, ὁ Θεόπομπος, ὁ Ἔφορος, ὁ Διόδοτος, ὁ Πύθωνας, ὁ Ἱερώνυμος — ἐργάσθηκαν ὅλοι γιὰ τὸν ἰδιο πολιτικὸ σκοπὸ ποὺ ἐπιδιώκει καὶ ὁ δάσκαλός τους στὰ διάφορα δημοσιεύματά του.

Διαβάστε Περισσότερα


Ερωτόκριτος, Το όνειρο στη μυθιστορία




της
 Αναστασίας Γεωργούλα*





Μια νύκτα, μιαν βαθειάν αυγή το γάμον εμιλούσα
και τότες όνειρον βαρύ είδεν η Αρετούσα.
Εφάνιστή τση να θωρή νέφαλο βουρκωμένο,
και μ’ αστραπές και με βροντές καιρό ανακατωμένο.

Διαβάστε Περισσότερα


Η θεωρία που δεν φοβάται τους πληθυντικούς



χρονογράφημα του
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-φιλολόγου





Συνάντησα στις γιορτές κάποιον φίλο από τα παλιά. Καθίσαμε και πίνοντας, θυμηθήκαμε τα περασμένα, τότες που ήμασταν φοιτητές, νέοι με όνειρα και οράματα. Μου είπε αυτολεξί το εξής, που ακόμα ηχεί στ’ αυτιά μου…
«- Άλλαξα κοσμοθεωρία…» μου ‘πε. «Πέρασα από το εγώ στο εμείς. Τότε ζούσα για εμένα. Τώρα για εμάς.»
Σαν τον ρώτησα τι εννοούσε μου αποκρίθηκε:
«- Έτρωγα, έπινα, διασκέδαζα. Ερωτεύτηκα πολλές κοπέλες. Νόμιζα ΄ζούσα. Όμως πάντοτε σκεπτόμουν την ικανοποίηση του «εγώ» μου. Ό,τι επιθυμούσα αυτό έκανα. Τι είναι η επιθυμία; Πόθοι. Καλοί και κακοί. Αρκεί να εκπληρώνονταν κι αμέσως γεννιόντουσαν άλλοι. Κυνηγούσα κι αυτούς και ξαναερχόντουσαν άλλοι. Ακόρεστος. Δίψα για ζωή. Ώσπου συνάντησα τον άγγελό μου, την Αγγελική μου. Τότε αγάπησα.»
«- Και τι αγάπησες; Τι είναι αγάπη;» ρώτησα εγώ.
«- Αγάπη είναι να σκέπτεσαι το «εμείς» κι όχι το «εγώ». Ποτέ ξανά δεν σκέπτηκα ότι έπρεπε να κάνω ό,τι θέλω εγώ. Σκεπτόμουν πως έπρεπε να κάνω, ότι θα ευχαριστούσε και τους δυό μας.»
Χαμογέλασα. «Δώσ’ μου ένα παράδειγμα για να καταλάβω», του είπα.
«- Δεν ήθελα να βγώ, να πάω κάπου, δίχως πρώτα να σκεπτώ, ότι εκεί που θα πάμε δεν θα άρεσε στην Αγγελική. Ούτε η ίδια μου πρότεινε ποτέ κάτι που δεν άρεσε και σε μένα. Ήταν η χημεία που λένε.»
«- Και είναι μόνον αυτό η αγάπη;» επέμεινα.
«- Όχι μόνο αδερφέ», μου είπε. «Αγάπη είναι να μην φοβάσαι. Να μην φοβάσαι τι θα σου συμβή, αλλά τι θα ΜΑΣ συμβή. Φοβάσαι μην πάθη κάτι η πολυτιμούλα σου, η αγάπη σου. Για σένα δεν σε νοιάζει τίποτα. Φοβάσαι μην συμβή κάτι κι αύριο δεν υπάρχει αυτό το εμείς»
«-Τίποτα άλλο;»
«- Αυτό το εμείς ναι γενικεύτηκε. Φοβάσαι μετά μην χαθή και ο κόσμος που ζεί μέσα του αυτό το «εμείς», οι οικογένειές σου, ο κόσμος σου γύρω. Δεν πρέπει λές αυτός να είναι άσχημος, για να μην χαλάση το ωραίο «εμείς», μαζί του. Το άσχημο και το κακό γύρω τότε σε πληγώνει.»
«- Ναι, αλλά δίπλα τότε με το να βλέπεις την δυστυχία, δεν σου καταστρέφει και το ωραίο «εμείς», σου; Η δυστυχία δεν σου γιγάντωσε το φόβο;»
Άναψε σιγάρο. «- Τότε φίλε γίνεται κάτι παράδοξο. Σταματάς να φοβάσαι ξαφνικά. Βλέποντας την αγάπη σου από την μια και από την άλλη την απέραντη θλίψη, σταματάς να φοβάσαι. Λές, πως αφού εμείς αγαπιόμαστε, κι ο κόσμος όλος να γυρίση ανάποδα, κι αν ακόμα έρθουν μπόρες και απέραντη δυστυχία, εμείς θα ζούμε ευτυχισμένοι»
Κι εκεί πλέον θαύμασα. Μ’ άρεσε η θεωρία του φίλου μου. Η θεωρία του πια δεν φοβόταν τίποτα. Είχε βρεί την θεωρία που δεν φοβάται τους πληθυντικούς!!!




Διαβάστε Περισσότερα


Λεξικόν αντιθέτων της ελληνικής γλώσσης



 
ΤΑ ΑΝΤΩΝΥΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ
(ΣΥΜΒΟΛΗ)

αντώνυμο < από τις λέξεις ἀντί και ὄνυμα, όνομα.

του
Γ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ



Α
αβαρία/κέρδος
αβγατίζω/μειώνω
αβελτηρία/ευφυΐα
αβρός/αγροίκος

Διαβάστε Περισσότερα


ΝΕΑ ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΣΧΟΛΗ (1880-1922)




(Εισαγωγή από το β΄ τεύχος, σελ. 7-16)

Επιμελεία της
Δώρας Ραβανίδου 

 

Από το 1880 η ποίηση και η πεζογραφία στρέφονται προς άλλες κατευθύνσεις και χρησιμοποιούν νέα εκφραστικά μέσα. Ο καινούργιος αυτός προσανατολισμός οφείλεται:

Διαβάστε Περισσότερα