του
ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟΥ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ
ODIGOS_GONEIS
τοῦ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
Αφόρμηση δύναται να λάβη κανείς από την σύγχρονον αυτού συγκυρίαν, και τούτο πάλι είναι δυνατόν να επιφέρη και βιωματικότητα, ήτοι βίωσιν του μαθήματος εις τους μαθητάς. Αυτό πάντως που δέον να έχωμεν ημείς οι φιλόλογοι εις τον νου μας ιδίως εάν θέλωμε να μην καταστώμε ανιαροί και πληκτικοί επί της ψυχής των νεαρών που διδάσκομε, και ιδίως όταν πρόκειται να διδάξωμε γραμματικήν ή συντακτικόν,- τι όπερ είναι και ο μεγάλος μας κίνδυνος- είναι πώς θα πρέπει να συγχωνεύσωμε αυτήν την επιζητουμένην βιωματικότητα εις πράγματα ψυχρά. Διότι δι άλλα θερμαίνεται η ψυχή του εφήβου φυσικά παρά δια αυτά τα δύο, γραμματική και συντακτικόν. Τούτο εύκολα δύναται να καταστή πραγματικόν εάν συνδυάσωμε το περιεχόμενον μετά των νόμων και των τύπων. Ακόμα και μια μικρή πρότασις δύναται να έχη περιεχόμενον ανυπέρβλητον. Μην λησμονώμε ότι κατά το πάλαι εισέρχοντο εν τοις πανεπιστημίοις άνθρωποι γράφοντες ως έκθεσιν ανάπτυξιν ενός ρητού ή γνωμικού τουτέστιν μιας φράσεως μικράς. Κι όμως εδύναντο εξ αυτής της μικράς πράξεως να παράξουν νοήματα πάμπολα. Ημείς δέον να βγάζωμε εξ αυτού του ψυχρού του υλικού, εφ’ όσον δεν κάνωμε κείμενον ενιαίον, νοήματα που να αναπτερώνουν τας εφηβικάς ψυχάς, που θα τις κάμνη να θεωρούν ότι μετά από κάθε μάθημα έγιναν σοφότεροι εις την ανάγκη να αντιμετωπίσουν τον βίον.
