Καθισμένη στο γραφείο μου αρκετή ώρα προσπαθώντας να τελειώσω με τις εργασίες των παιδιών, μια που τελειώνει το Α΄ Τετράμηνο και κοντοζυγώνει η ώρα να βαθμολογήσω, το μυαλό μου μονίμως στριφογυρνάει σε κάτι..Νέο Πρόγραμμα Θρησκευτικών φέτος..τί να βαθμολογήσω και πώς..χωρίς βιβλία..μα με διαγωνίσματα, tests, ατελείωτες εργασίες, εργασίες..δυο στοίβες, ομαδοσυνεργατικές και ατομικές..Πώς να αξιολογήσω, χωρίς να αδικήσω;
Κι ενώ οι σκέψεις μου έγιναν κουβάρι, ξάφνου η ματιά μου πέφτει στην πρώτη-πρώτη εργασία που ζήτησα από τα παιδιά με το Νέο Πρόγραμμα Σπουδών. Απευθύνεται στα παιδάκια της Α΄ Γυμνασίου: « Όλοι θέλουν το καλό μου! Εγώ ποιος ονειρεύομαι να γίνω;» και αυτομάτως η σκέψη μου γαληνεύει και η ματιά μου ξεκουράζεται, επειδή θυμήθηκα την απάντηση του Γιώργου Ε.. καθώς και την συζήτηση που ακολούθησε στην συνέχεια, στην τάξη.
Γράφει ο Γιώργος: «Εγώ ονειρεύομαι να γίνω δέκα (10) φορές καλύτερος άνθρωπος, απ’ ό, τι είμαι τώρα»..Ανέμενα μιαν απάντηση, προσανατολισμένη στην μελλοντική του επαγγελματική αποκατάσταση, μα τούτη..με εξέπληξε ευχάριστα! Αιφνιδιάστηκα.. μα τι ομολόγησε τούτο το 13χρονο πλάσμα; Να γίνει καλύτερος άνθρωπος, απ’ ό, τι είναι τώρα..που σημαίνει πως έχω ή προσπαθώ να έχω επίγνωση του εαυτού μου και παλεύω με τα πάθη μου..
Μα αυτό δεν μας καταδεικνύουν οι Πατέρες της Εκκλησίας μας; Να έχουμε αυτογνωσία, να προσπαθούμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας; Ο αγώνας για το «γνώθι σ’ αυτόν» είναι πιθανόν να αποτελέσει και σκοπό ολάκερης της ζωής μας. Πολλοί από μας φεύγουμε από τη ζωή και ποτέ δεν μπήκαμε στη διαδικασία να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Ο Όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι αρετές είναι δεμένες μεταξύ τους αποτελώντας μια ιερή αλυσίδα. Έτσι η προσευχή ξεκινάει από την αγάπη. Η αγάπη από τη χαρά. Η χαρὰ απὸ την πραότητα. Η πραότητα απὸ την ταπεινοφροσύνη. Η ταπεινοφροσύνη απὸ τη διακονία. Η διακονία απὸ την ελπίδα. Η ελπίδα απὸ την πίστη. Η πίστη απὸ την υπακοή. Η υπακοὴ απὸ την απλότητα. Επίσης και οι κακίες είναι αλυσίδα μεταξύ τους: Το μίσος απὸ το θυμό. Ο θυμός απὸ την υπερηφάνεια. Η υπερηφάνεια απὸ την κενοδοξία. Η κενοδοξία απὸ την απιστία. Η απιστία απὸ τη σκληροκαρδία. Η σκληροκαρδία απὸ την αμέλεια. Η αμέλεια απὸ τη χαύνωση. Η χαύνωση απὸ την ολιγωρία. Η ολιγωρία απὸ την ακηδία (=αφροντισιά). Η ακηδία απὸ την ανυπομονησία. Και τέλος η ανυπομονησία απὸ τη φιληδονία».
Ο μικρός Γιώργος, ο μαθητής μου εξέφρασε μιαν μεγάλη θεολογική αλήθεια, την οποία ίσως να μην κατάλαβε, η καθαρή του καρδιά όμως, την ένιωσε και στη συνέχεια την ομολόγησε: Να αγωνίζομαι να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, δηλαδή να έρθω αντιμέτωπος με τις αδυναμίες μου. Ο δρόμος αυτός είναι που θα αποκαλύψει τη γύμνια της ψυχής μας. Ο δρόμος αυτός, της γνωριμίας μας με τον αληθινό εαυτό μας είναι που θα μας οδηγήσει να δούμε καθαρά πως είμαστε ο καθένας και η καθεμιά μας, Εικόνες Εκείνου, πλασμένες να φτάσουμε στο « καθ’ ομοίωσιν ».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου