Οἱ Προάγοντες Ἐπετίμων Αὐτῷ Ἳνα Σιωπήσῃ




Τῷ καιρῷ εκείνω, εγένετο δὲ ἐν τῷ ἐγγίζειν Ἰησοῦν εἰς Ἱεριχὼ τυφλός τις ἐκάθητο παρὰ τὴν ὁδὸν προσαιτῶν· ἀκούσας δὲ ὄχλου διαπορευομένου ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. Ἀπήγγειλαν δὲ αὐτῷ ὅτι Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος παρέρχεται. Καὶ ἐβόησε λέγων· Ἰησοῦ υἱὲ Δαυίδ, ἐλέησόν με·
Τον καιρό εκείνο, καθὼς ἐπλησίαζε ὁ Ἰησοῦς εἰς τὴν Ἱεριχώ, ἕνας τυφλὸς ἐκαθότανε κοντὰ εἰς τὸν δρόμον καὶ ζητιάνευε. Ὅταν ἄκουσε νὰ περνᾷ πολὺς κόσμος, ἐρώτησε τί συμβαίνει. Τοῦ εἶπαν, ὅτι ὁ Ἰησοῦς ὁ Ναζωραῖος διαβαίνει. Τότε ἐφώναξε, «Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Δαυΐδ, ἐλέησέ με».


Μα δεν έχεις λίγο φιλότιμο ;



Ζιώγου Καλλιόπη,
θεολόγος



ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ ΕΡΜΗΣ


« Λίγο τσίπα δεν έχεις πάνω σου;; Ντροπή σου! »..φράση χιλιοειπωμένη και χιλιοακουσμένη, από γονείς, δασκάλους κτλ. ιδιαίτερα στη νεότητα, όταν κάναμε κάτι επονείδιστο και έπρεπε να συναισθανθούμε τι πράξαμε. Και μετά κατεβάζαμε το κεφάλι και ζητούσαμε συγγνώμη… μμμ μάλλον.. διότι επιλέγαμε κάποιες φορές να απαντούμε με αυθάδεια, να αντιμιλάμε, να μην υποχωρούμε. Και τότε θέριευε ο εγωισμός και ούτε που μας περνούσε από το μυαλό να κάνουμε ένα βήμα πίσω, το απαραίτητο βήμα για να έρθει η συγχώρηση και η ψυχή να βρει την ηρεμία της. Κακώς όμως θέτω το θέμα σε χρόνο παρελθοντικό. Και σήμερα το ίδιο κάνουμε. Απλά το πράγμα είναι πιο δύσκολο, όταν έχουμε ανατραφεί, χωρίς να έχουμε μάθει να ζητάμε συγγνώμη, όταν φταίμε, τότε το φιλότιμο είναι μιαν άγνωστη λέξη για μας. Αυτό το ρημάδι το φιλότιμο..σώζει ποικιλοτρόπως, ειδικά στο πνευματικό μετερίζι. 


ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ.. ΑΓΙΟΣ

Καλλιόπη Ζιώγου ,
θεολόγος


ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ ΕΡΜΗΣ


« Παντού ταραχή, σατανική ακολασία, αχορταγιά, άρπαγμα, ακούραστη κακία, ακοίμητη πανουργία, σιχαμερά πάθη »… γράφει ο Φώτης Κόντογλου ( 08/11/1896 – 13/07/1965 ) και περιγράφει χρόνια πριν, ωμά και αληθινά το….σήμερα. Μέσα σε ένα τέτοιον κόσμο καλούμαστε να μεγαλώσουμε παιδιά ως ευσυνείδητοι γονείς, να εμπνεύσουμε με το παράδειγμά μας ως παιδαγωγοί.



ΕΣΕΙΣ ΖΗΣΑΤΕ ΤΟ ΠΑΣΧΑ ;


Ζιώγου Καλλιόπη - θεολόγος


Εσείς πού κάνατε Πάσχα; Κάθε χρόνο και χειρότερα.. Πόλεις που κινητοποιούνται για το Πάσχα αντιμετωπίζοντάς το σαν ευκαιρία για αρπαχτές, « έθιμα » που « μαγνητίζουν » τουρίστες και « αναδεικνύουν » την παράδοση της περιοχής, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ξεζουμισμένα έθιμα, κομμένα και ραμμένα στις οικονομικές ανάγκες της περιοχής..Εσείς ζήσατε το Πάσχα;


ΤΟΝ ΝΥΜΦΩΝΑ ΣΟΥ ΒΛΕΠΩ....




Οι μελετητές των καλών τεχνών ανά τον κόσμο και στην προκειμένη περίπτωση της εκστατικής Εκκλησιαστικής λογοτεχνίας και ελεύθερης Ποίησης και της Βυζαντινής Μουσικής ·σαν συνέχεια της πανάρχαιας Ορφικής Μουσικής -δεν αμφισβητούν ότι, λόγω του λογοτεχνικού και ποιητικού ασύλληπτου κάλλους· του ασυνήθιστου φιλοσοφικού δυσανάβατου ύψους από τους ανθρώπινους λογισμούς ·του μοναδικού δυσθεώρητου και απύθμενου θεολογικού βάθους ακόμα και από των Αγγέλων τα μάτια και της μεθυστικής μουσικής μελωδίας, αυτές οι τέχνες δεν μπορεί παρά να μη είναι θεόπνευστες. 



Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ, Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΟΥ



Ζιώγου Καλλιόπη, θεολόγος

Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ, Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΟΥ


Ο πιο μεγάλος αντίπαλός μας είναι τελικά ο εαυτός μας. Πότε ήταν η τελευταία φορά που λαχτάρησες στιγμές αληθινής σιωπής για να δεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι; Ίσως εδώ και πολύν καιρό..ε; Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνουμε, όταν μπαίνουμε στο σπίτι μας; Πατάμε ένα οποιοδήποτε κουμπί του τηλεχειριστηρίου, να ανοίξουμε την τηλεόραση για να ακούμε κάτι, όχι απαραίτητα πως προσέχουμε ποιο κανάλι βάλαμε και τι λένε, απλά να ακούγεται μια φωνή, γιατί όμως..Μήπως επειδή δεν αντέχουμε ούτε λεπτό την ησυχία και την αναμέτρηση με τον εαυτό μας; Μήπως επειδή κατά βάθος δεν θέλουμε να μείνουμε μόνοι μας με τις σκέψεις μας; Τί είναι αυτό που μας ενοχλεί; Γιατί κάτι είναι, κάτι υπάρχει εκεί στα άραχλα σκοτάδια του νου και της ψυχής μας που κεντάει τη συνείδησή μας και δεν μας αφήνει, μας ενοχλεί. Γιατί δεν θέλουμε να ακούσουμε τη φωνή της συνείδησής μας..



Μάτια λαίμαργα, ψυχή χαμένη


Καλλιόπη Ζιώγου, θεολόγος

ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ ΕΡΜΗΣ

« Μάτια λαίμαργα, ψυχή χαμένη », λέει μια παροιμία.. Μα και αυτιά λαίμαργα, ψυχή χαμένη, σίγουρα μπορούμε να πούμε..Θέλεις να αρέσεις στους άλλους, αγωνιάς τι γνώμη έχουν για σένα..εντάξει, δεν είναι κακό ως ένα σημείο..κάποια στιγμή όμως γίνεται αυτή η σκέψη, εμμονή και διαρκής, καθημερινός στόχος. Όλα περιστρέφονται γύρω από την άκρατη επιθυμία να μιλούν όλοι για σένα πάντα θετικά, κάνεις όμως πολύ θόρυβο..σαν τον άδειο τενεκέ που κάνει πολύ ενοχλητικό θόρυβο, όταν τον χτυπάς, επειδή είναι άδειος..μήπως συμβαίνει το ίδιο και με σένα; Πολύς σαματάς για ένα τίποτα;