ΓΙΑΤΙ ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΘΗ Η ΕΛΛΑΣ ΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΝ;

;Άρθρον του

ΝΙΚΟΛΆΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΎΛΗ

-φιλολόγου-

Η απομάκρυνσις από το πνεύμα του ελληνικου πολιτισμού και από το ήθος του χριστιανισμού και της ορθοδοξίας επέφερεν την απώλειαν.Ταύτα όμως δεν φαίνεται να εγένοντο άνευ της υποκινήσεως ανθρώπων.

΄΄Κατόπιν του θαύματος του Λαζάρου συνεκάλεσαν οι αρχιερείς και οι φαρισαίοι εις σύσκεψιν τα μέλη του συνεδρίου και έλαεγον:-Τι θα κάμωμεν;Ο κίνδυνος που μας παρουσιάζεται είναι μεγάλος,διότι αυτός ο άνθρωπος ενεργεί πολλά θαύματα.Εαν αφήσωμεν αυτόν ελεύθερον,όπως τον είχομεν ως τώρα,όλοι θα πιστεύσουν εις αυτόν ότι είναι ο μεσσίας και επόμενον είναι να γίνη κάποια επανάστασις.Και τότε θα έρθουν οι Ρωμαίοι και θα μας πάρουν και τον τόπον του ναού τον άγιον και την ανεξαρτησίαν του έθνους μας θα καταλύσουν.(κατά Ιωάννου,ΙΑ,47 κε). 

Εαν ταυτισθή ο Ιησούς,ως ο τέλειος άνθρωπος,ο διαθέτων τέλειον νού και τέλειον ήθος,με αυτόν τον άνθρωπον,όπως τον διαπλάθει,κατ’αναλογίαν φυσικά και στα ανθρώπινα μη ιδανικά μέτρα,το ελληνοχριστιανικόν ιδεώδες,τότε η ανωτέρα περικοπή,μας δίδει την απάντησιν.Μια δολοπλοκία φαίνεται πως εξυφάνθη κατόπιν των θαυμάτων.Το ελληνοχριστιανικόν ιδεώδες μεσουράνησεν επι Βυζαντίου,ως εκ θαύματος ωδήγησεν έν έθνος μετα από τετρακόσια έτη σκλαβιάς εις την ελευθερίαν και πρόσφατα στα βουνά της Πίνδου έδωκεν νέας δάφνας.Ταύτα,όπως και τα θαύματα του θεανθρώπου,εθορύβησαν τους εις την εξουσίαν ευρισκομένους.Προσέξατε τι λέγουν:΄΄εάν αφήσωμεν αυτόν ελεύθερον,όπως τον είχομεν ως τώρα,όλοι θα πιστεύσουν εις αυτόν,ότι είναι ο μεσσίας΄΄.Εαν άφηναν αυτό το ιδεώδες,την σύμπραξιν του ελληνικού πνεύματος με το ήθος το χριστιανικόν ελεύθερον,τότε άπαντες θα μάθαιναν τι είναι το σωτήριον και το ορθόν και όχι μόνον δεν θα είχον ανάγκη διευθυντηρίων και μεντόρων αλλά θα έλεγχον ταύτα και τούτους ανηλεώς εις πάσαν κινησίν των.

Να το ήθελον άρα τι τοιούτο;Όχι ασφαλώς.Τι τοιούτο θα τους υφάρπαζεν την κοσμικήν των εξουσίαν,΄΄τον τόπον του ναού και την ανεξαρτησίαν.Φαίνεται περίτρανα,ότι κάθε κοσμικόν κράτος φοβάται παρα πολύ την θεοκρατίαν,ουχί άλλης θρησκείας,αλλα αυτην της ορθοδόξου χριστιανοσύνης.Μόνη λύσις δια αυτούς λοιπόν απέμενεν η θανάτωσις του Ιησού,ή ο θάνατος του ελληνικού πνεύματος,της γλώσσης,της φιλοσοφίας και του χριστιανικού ήθους,της θεάρεστης αρετής λέμε για το σήμερα.΄΄Απ’εκείνης της ημέρας συνεβουλεύσαντο,ίνα αποκτείνωσιν αυτόν΄΄.Και τον Ιησούν βέβαια τον ωδήγησαν εις τον σταυρόν,αλλα και το ελληνικόν έθνος το σκότωσαν,ως αι ίδιαι αι εξελίξεις σήμερον δεικνύουν.

Είναι όμως αίμα αθώο αυτό που εχύθη και χύνεται και σήμερα απ’ένα ολόκληρον λαόν.΄΄Κατόπιν από την εντύπωσιν και τον ενθουσιασμόν αυτόν του πλήθους ο Ιησους- είχεν μόλις μεσολαβήσει ο πολλαπλασιασμός των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων-επειδή αντελήφθη,ότι σκοπεύουν να έλθουν και να τον αρπάσουν δια να τον κάμουν βασιλέα,ανεχώρησεν,αφ’ού προηγουμένως ηνάγκασεν τους μαθητάς του ν’αναχωρήσουν με πλοίον΄΄(κατά Ιωάννου,ΣΤ,15).Είναι φανερόν ότι το ήθος το χριστιανικόν δεν ενδιαφέρεται δια την κοσμικήν εξουσίαν.Η εσωτερική αρετή δεν συμβιβάζεται με την κατάκτησιν της εφήμερης δόξης του κόσμου τούτου.Και το ελληνικόν πνεύμα παλι,η κατάκτησις της ελληνικής παιδείας δεν αφίει τους κατέχοντες αυτην να ενδιαφέρονται δια την εξουσίαν.Ποτέ ο Έλλην δεν κατέστη επιθετικός και εγένετο κατακτητής άλλων.Ο Περικλής στον επιτάφιον του λέγει ως γνώρισμα των ανθρώπων σαν αυτούς πως είναι μία γενναιοψυχία που ξεπηδά μέσα απ’τα στήθη τους και δεν τους επιτρέπει να καταντούν μίζεροι,δολοπλόκοι και φοβικοί.

Αλήθεια!Αυτή η γενναιοψυχία έπρεπε να φονευθή διότι ήταν επικίνδυνη;Οι φαρισαίοι,η κοσμική εξουσία του παρόντος καιρού φαίνεται δεν κατάλαβε τίποτα.Άλλο αι πνευματικαί κατακτήσεις και άλλο η εξουσία.

Διαβάστε Περισσότερα

Ο,ΤΙ ΔΕΝ ΔΡΑ,ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ

Άρθρον του

ΝΙΚΟΛΆΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΎΛΗ

-φιλολόγου-

Εκείνος που δεν δημιουργει είναι καταδικασμένος να μην είναι τίποτα

(ΓΙΑΣΠΕΡ)

Η δράσις εμπεριέχει ως όρος την κίνησιν και η κίνησις την παραγωγή και το έργον.Γενεσιουργός αιτία της κινήσεως εινα πρωτίστως η εκ φύσεως απέχθεια προς την στασιμότητα και άρα την μη πρόοδον και η έλξις προς την εξελισιμότητα,αλλά και δευτερευόντως η εκουσία,έλλογη και συνειδητή επιθυμία δια το ζήν.Η επιβίωσις μόνον μέσω του παραγομένου έργου συντελείται,εν ώ ανευ αποτελεσματικού παραγωμένου έργου ουδεν επιτυγχάνεται.Δεν θα είναι δύσκολον ν’αποδειχθή ότι το αδρανές είναι καταδικασμένον να πεθάνη.

Το παράδειγμα του εμβρύου

Ο άνθρωπος ευθύς εξαρχής εν όσω ακόμα τυγχάνει να κείται εντος της κοιλίας της μητρός του,ενέχει μηχανισμούς εξελίξεως-και άρα κινήσεως-οι οποίοι του επιτρέπουν να διέλθη εκ πολλών σταδίων μεχρις ότου να καταστή έτοιμος και ως μορφήν κυρίως αλλά και ως εσωτερικώς κατέχον τα εχέγγυα του βίου-πνέυμα και ψυχικόν πυρήνα,να φανερωθή στη ζωή.Τούτο ωνόμαζεν ο Αριστοτέλης ενδελέχειαν,ήτοι σπόρον ενυπάρχοντα εντός παντός όντος,όστις περιέχει άπασαν την εξελιξιμότητα του ευθύς εξαρχής και που του επιτρέπει να αναπτυχθή ως του καθορίζει ο κώδιξ αυτού.Το αυτό συμβαίνει και με τον σπόρον του δένδρου.Ευθύς αμέσως αφ’ού τεθή εις κίνησιν η διαδικασία εξελίξεως εντός της γής,τούτο επιτρέπει να γεννηθή μικρόν φυτόν,αργότερα δενδρύλλιον και μετέπειτα δένδρον γιγάντιον με κορμόν και κλάδους ίσως πελωρίους.Εάν ωστόσο ο μυστικός αυτός μηχανισμός της ενδελεχείας που ωθεί κάθε όν να επιτελέση τον σκοπόν της υπάρξεώς του ,ήτοι να φθάση εις την τελείωσιν του,δεν ενεργοποιηθή δια ποικίλλους λόγους,τούτο θνήσκει και αφανίζεται.Το έμβρυον παύει να κυοφορείται,ο σπόρος μένει άγονος εντός της γής και δεν παράγει δένδρον.

Η των ανθρώπων πολιτεία

Ο άνθρωπος ωθούμενος υπο της δικής του ενδελεχείας έχει σκοπόν του να επιτύχει την τελείωσιν του,που δεν είναι άλλη από το εύ ζήν.Προς το τούτο κινούμενος εκ του εωτερικού του κώδικα,ως όν κοινωνικόν,εν αρχή εποίησεν οίκον-οικογένεια-,υστέρως συνενώθη εις κώμας και αργότερα εις πόλεις και κράτη μόνον και μόνον για να ικανοποιήση την εσωτερικήν του ανάγκην δια κάλυψιν των σωματικών,πνευματικών και ηθικοσυναισθηματικών του αναγκών.Διότι ο κώδιξ αυτού,η ενδελέχεια του,πάντοτε του καθώριζεν,ότι με την κατορθουμένην υπ’αυτού εως εκείνην την χρονικήν στιγμήν κατάστασιν δεν ήτο αρκετή ίνα καλύψη εκείνα δια τα οποία επροορίζετο.Ούτως παρατηρείται μια αέναη κίνησις του ανθρώπου δια συνεχώς βελτίωσι των συνθηκών ζωής του,των πολιτειακώς οργανωμένων κοινωνιών του και των γύρω του.Παράγει συνεχώς ιδέας,θέτει αυτάς εις κίνησιν ενεργειών και επιτυγχάνει έργα,κατορθώνει μεγαλεία και υπηρετεί έναν πολιτισμόν,αυτόν τον ανθρώπινον,που ίσως δεν έχει τέλος κάπου,παρα μόνον όταν αυτός ο ίδιος πάψει να δρα.

Κοινωνίαι αδρανείς και τεθνεώσαι

Η Ρώμη και πριν απ’αυτήν η δυναστεία του Αλεξάνδρου,εν όσω δρούσε,κυρίευε και προχωρούσε εις την εξάπλωσιν,ζούσε.Μόλις όμως τούτο σταμάτησε το μέγαν οικοδόμημα κατέρρευσεν.Ο Αλέξανδρος σταμάτησεν την κίνησιν του σ’έναν ποταμόν της Ινδίας και η Ρώμη ευθύς αμέσως όταν έπαψε να λειτουργή η σύγκλητος και εγεννήθη η ιδέα του αυτοκρατόρος.Όσο και αν λάμπουν τα έργα της εποχής του Αυγούστου,αυτά δεν ήσαν παρα ο απότοκος της συζεύξεως του ελληνορωμαικού πολιτισμού της δημοκρατικής Ρώμης.Η μετέπειτα ύστερη ρωμαική εποχή των αυτοκρατόρων θεών,των οινοποσιών και ακολασιών και της νεκρής κινητικότητος είναι ταυτόσημος του μεσαίωνος,της θνησιμότητος.Αλλά και εις την εποχήν του χρυσού αιώνος του Περικλέους,αυτό που φαίνεται ότι απετέλεσεν το έναυσμα,ώστε να αποκαλεσθή ούτως,ήτο η δράσις,η παραγωγή ιδεών.Πότε άλλοτε το ανθρώπινον πνεύμα παρήγαγεν τοιαύτα μεγαλείαν όσο τότε;Ταύτα ήσαν και αξεπέραστα και κέκληνται κλασσικά,δια τούτο ακριβώς,διότι ήσαν αξεπέραστα.

Η δράσις έχει να κάμνη με το πνεύμα

Μια κοινωνία ως φαίνεται δρά,εν όσω παράγει ιδέας,παράγει πνευματικόν πλούτον,αφ’ού αυτός είναι και το λάκτισμα της πράξεως.Εάν δεν υπήρχεν το κίνημα –αμιγώς πνευματικόν-του διαφωτισμού,δεν θα υπήρχεν και η γαλλική επανάστασις.Εάν δεν υπήρχαν ο Κοραής και ο Ρήγας,δεν θα υπήρχεν και η εθνεγερσία.Οπότε συμπεραίνεται ότι η παραγωγή ιδεών είναι το κύριον συστατικόν της ενδελεχείας του ανθρώπου,αυτό που τον κάνει να διασφαλιζει την εξέλιξίν του.Οφείλει λοιπόν ο άνθρωπος,αφ’ού συνειδητοποιήση ότι ο νούς είναι αυτός που θα τον διασφαλίση απ’τον αφανισμόν,να φροντίση να τον καλλιεργήση,ώστε να δυνηθή να παράγη την ωφέλιμην κινητικότητα του πολιτισμού.

Η σύγχρονη Ελλάς

Διερωτάται κανείς,εάν η σύγχρονη Ελλάς δρα και παράγη έργον ως κοινωνία και άρα κατοχυρώνη την κινητικότητά της στον χρόνο και απομακρύνη την ανυπαρξίαν.Εύκολα ή θα μειδιάση κανείς ή θα τεθή σε εγρήγορσι εκ τινός αιφνιδίας ανησυχίας,ήτις είναι και ο στόχος του παρόντος.Θα ιδή κανείς την έλλειψιν έργου εις πάντα τομέαν.Οικονομικώς το ελληνικόν κράτος βυθίζεται και οδεύει εις ένα νέον ΄΄δυστυχώς επτωχεύσαμεν΄΄.Η πολιτεία σπάταλη ούσα,ακόμη και τώρα δεν κατάφερε τον χρόνον μετα την μεταπολίτευσιν να χαράξη έναν αναπτυξιακόν τρόπον ζωής.Εχρεώνετο αφειδώς και διεσκόρπιζεν ταύτα,όχι ινα οικοδομήση μηχανισμούς παραγωγής έργου αλλά απλώς προς τέρψιν και τρυφήν των επωφεληθέντων της ευνοιοκρατίας.Άπαντα εισίν γνωστά.Σημασία έχει,ότι προεκρίθη η αδράνεια εκ της κινήσεως.Ποιός είναι αυτός,όστις δεν επιθυμεί,άεργος ών να καρπούται τα οφέλη του μόχθου;Είναι όμως δυνατόν να γίνεται τούτο;Κι όμως εγένετο.Η σύγχρονη Ελλάς έμαθε να και ευαρεστείτο να καταναλίσκη δίχως να παράγη.Και τούτο εξαπλώθη παντού.Εις όλους τους τομείς.Δεν κινείται τίποτα.Άρα ας αναρωτηθή ο νεοέλλην,εάν υφίσταται και ο ίδιος ως υπόστασις,εάν υπάρχη.Ως εδείχθη όμως ανωτέρω,τούτο οφείλεται εις την παντελήν έλλειψιν γενεσιουργού νού.Ειπώθη,ότι κινητήριος μοχλός της κινήσεως και της ζωής είναι η παραγωγή ιδεών,παντοίων ιδεών.Την εποχην του Σόλωνος υποθήκην στην σύναψιν δανείων ετοποθέτουν τα σώματα των.Ήλθεν όμως ο αγαθός νομοθέτης και επίλυσεν τούτο εν μία νυκτί.Έλεξεν ΄΄σεισάχθεια΄΄ και αίφνις εγένοντο πάλιν δια παντός ελεύθεροι.Υπάρχουν πολιτικαί ιδέαι στην σύγχρονον Ελλάδαν;Η απάντησις είναι όχι.Ακόμη και εις την πολιτικήν ακολουθείται εισαγωγή ιδεών.Άλλος προσκομίζει ένα σοσιαλιστικόν μοντέλον αναπτύξεως-κοινωνικόν άρα γε καλείται εις την ελληνικήν-άλλος έναν κοινωνικόν φιλελευθερισμόν-κι αυτό κοινωνικό πάλι-ακομη δε και για γερμανικόν μοντέλο εκλογής μιλήσαν.Ελληνικό πνεύμα υπάρχει;Παράγει ο νους των νεοελλήνων ιδέας;Όταν οι αρχαίοι Έλληνες εδημιούργησαν την αξεπέραστην ΄΄άμεσην΄΄ δημοκρατίαν και η δύσι στην νεωτέραν εποχήν ετροποποίησεν ταύτην εις ΄΄έμμεσον κοινοβουλευτικήν δημοκρατίαν΄΄ διατί η Ελλάς έσπευσε να υιοθετήση ξένες ιδέες;Και αν υποθέση κανείς,ότι ηκολούθει τότε την ΄΄μετακένωσιν΄΄ ιδεών,ως ωραματίζετο ο Κοραής,δηλαδή την εισροήν ιδεών εκ της πολιτισμένης εσπερίας εις το άδειο καλάθι της φτωχής Ελλάδος,ως πότε θα υφίσταται αυτή η ΄΄μετακένωσις΄΄;Ως πότε εισαγωγή πνευματικού πλούτου και μη παραγωγή και θάνατος και αδράνεια στην δύσμοιρη Ελλάδα;

Το παρον εδημοσιεύθη στην εφημερίδα ΄΄ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ΄΄ την Παρασκευή 9 Απριλίου 2010

Διαβάστε Περισσότερα

ΕΥΧΕΣ

 

ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

ΤΟ BLOG EYXETAI EIΣ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΟΥ

ΥΓΕΙΑ,ΕΡΓΑΣΙΑ ,ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ Ο,ΤΙ

ΚΑΛΛΙΤΕΡΟ

ΓΙΑ ΤΟ ΕΤΟΣ ΠΟΥ ΕΦΤΑΣΕ

ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΩΣ ΣΩΤΗΡΙΟΝ

Διαβάστε Περισσότερα

ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ (ΜΕΡΟΣ Β’)-Απ’την κακήν γνώσιν τελικώς θα προέλθη το κακόν

Άρθρον του
ΝΙΚΟΛΆΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΎΛΗ
-φιλολόγου-

 

Η επι του όρους ομιλία

Ιδών ο Ιησούς τους όχλους ανέβη εις το όρος και εκάθησεν κάπου και αφ’ού τον πλησίασαν οι μαθητές του ήρχισεν και έίπεν:

-Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτών έστιν η βασιλεία των ουρανών.

Ο πρώτος μακαρισμός και απευθύνεται εις ποίους;Εις εκείνους που το πνεύμα τους δεν επλουτίσθη με γνώσιν.Διότι σαν να φαίνεται ότι η γνώσις επηρεάζει κάπως και θολώνει την καρδίαν,τα συναισθήματα του ανθρώπου.΄΄Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία ότι αυτοι τον θεόν όψονται.΄΄.Όπως οι πρωτόπλαστοι,οι οποίοι είχον καθαράν την καρδίαν και δεν εντρέποντο δια καμμίαν μη καθαράν σκέψιν ή κανένα βδελυρόν συναίσθημα,έβλεπον τον θεόν κάθε δειλινόν,το ίδιο λέγει και ο θεάνθρωπος Ιησους.Θα ιδούν τον θεόν,όσοι δεν παράγουν ακαθάρτους λογισμούς και όσοι δεν μολύνουν την ψυχήν των με πάθη και ανόσια συναισθήματα.Και ασφαλώς γεμεί η καρδία με πάθη,εφ’όσον πριν ονους γνωρίση το κακόν και επιτρέψη εις αυτό να το καταλάβη.Δηλαδή πρωτίστως μανθάνει κανείς και σχεδιάζει το κακόν και τας συνεπείας του και προφανώς πιστεύει ότι αυτά όλα θ’αποβούν προς όφελος του και κατόπιν συναισθάνεται εν τη καρδία του και το πάθος,την ορμήν και την τέρψιν που υποτίθεται του αποφέρει και αφίεται.Εαν δεν γνωρίσω πως υπάρχουσι  οίκοι ανοχής εις την βιοτεχνικήν ζώνην της πολεώς μου,κύριε δήμαρχε Θες/νίκης και που ακριβώς και ότι εν τέλει νομίμως υπάρχουσι,είναι δυνατόν να επιθυμήσω κάτι που δεν γνωρίζω την υπαρξίν του;Άπαξ όμως και το κακόν μαθευτεί,είτε από περιέργεια,είτε από αδυναμίαν λόγω της ανθρώπινής μου υποστάσεως,τούτο είναι δυνατόν να επαναληφθή εφ’όσον μίαν φοράν υποκύψω εις αυτό.

Και τι μας λέγεις λοιπόν;Να μην γνωρίζωμεν,ίνα μη κινδυνεύωμεν;Και δεν είναι τούτο πιο επικίνδυνον;Να μην γνωρίζωμεν ότι υπάρχει κίνδυνος κλοπής και άρα να προφυλασσώμεθα από τους κλέπτες;Να λέγωμεν ότι δεν υπάρχει διάβολος εν ώ αυτος υπάρχει και ίσα ίσα που τούτο επιθυμεί να πιστεύωμεν,δια να κάνη καλλίτερα την δουλειάν του;Όχι ασφαλώς.Απλώς λέγω ότι η γνώσις του κακού,το οποίον εμφυλλοχώρησεν εις την φύσιν μας ήδη απ’την εποχήν των πρωτοπλάστων,εστί η αιτία της πτώσεως.Ο αθώος,ο μη έχων γνώσιν του κακού είναι και ο μοναδικός ευτυχής.

Το μυστήριον του χρίσματος

Χρίσμα αποκαλείται το μυστήριον της ορθοδόξου εκκλησίας,το οποίον τελείται αυθύς αμέσως μετα το βάπτισμα και δια καθηγιασμένου μύρου και σημειώσεως του σταυρού στα νεοφώτιστα μέλη,στο μέτωπον και τα χέρια.Έτσι χρίσμα είναι το μυστήριον κατά το οποίον δίδεται η μεταβίβαση της χαρισματικής εξουσίας από το Άγιον Πνεύμα στα βαπτισμένα μέλη της εκκλησίας και σαν στόχον έχει την ενίσχυσίν του μέλους κατά των δαιμονικών δυνάμεων αλλά υπερ και της τελειώσεως και προκοπής του.Είναι το σφράγισμα του Χριστού και θεού στους πιστούς Του.

Το σφράγισμα του Αντιχρίστου

΄΄Και είδον΄΄,λέγει ο Ιωάννης εις την αποκάλυψιν του,΄΄άλλο θηρίον ν’ανεβαίνη εκ της γής και να συναγάγη πάσαν εξουσίαν ενώπιον αυτού-εξουσίαν που είχεν και ο πρόδρομος αυτού-και να κάνη όλην την γήν και τους κατοίκους της να το προσκυνούν΄΄.Τον Αντίχριστον αυτόν ,τον είδεν ο Ιωάννηςνα κάμνη μεγάλα πράγματα και θαύματα,ώστε να καταφέρη εν τέλει να εξαπατήση τους περισσοτέρους κατοίκους της γής και να βγάλη και διάταγμα! Μάλιστα να τον προσκυνούν ως θεόν,και την εικόνα του,όποιον δε να μην συμβιβάζεται μ’αυτόν τον νόμον,να θανατώνεται.Αυτός ο Αντίχριστος φθάνει στο σημείον να κάμνη τους πάντας-πάρεξ των ολίγων ακόμη πιστών εις τον αληθινόν θεόν-και πλουσίους και φτωχούς και ελευθέρους και δούλους να λάβουν το χάραγμα και σφραγίδα του στο χέρι τους ή στο μέτωπό των,ώστε να μην μπορεί χωρίς αυτό κανείς ν’αγοράση ή να πωλήση,παρα μόνον οι σφραγισμένοι με το απεχθές νούμερον 6.6.6(αποκάλυψις Ιωάννου,κεφ.ΙΓ,11-18).Ομιλούμεν ασφαλώς δια ένα άλλο βάπτισμα εδώ ή καλλίτερα δια μίαν διαδικασίαν αντίθετην του χρίσματος,σφραγίδαν που λαμβάνουν οι πιστεύοντες στον αντίθεον εκείνον.Λόγω δε της μαζικότητος στην πίστιν αυτού του τέρατος και λόγω των όσων ήδη είδομεν δια την ΄΄κακήν΄΄ γνώσιν,ίσως ενθάδε να ομιλώμεν πάλιν δια αυτήν.Το παιδί στην σύγχρονην εποχήν στην ηλικίαν των 6 ετών αναγκαστικώς και υποχρεωτικώς αποστέλλεται στο σχολείον,ίνα παρακολουθήση την στοιχειώδην εκπαίδευσιν.Φοιτά εν αυτήν 6 έτη,εν ώ αργότερα δια την μέσην εκπαίδευσιν ,γυμνάσιον και λύκειον,απαιτούνται απ’αυτό αλλα 6 ετη μαθήσεως.Δηλαδή έχομεν 6+6 έτη (μήπως ο αριθμός του σφραγίσματος του Αντιχρίστου;) και ο νέος των 18 ετών,ήδη έχει γνώσιν των καλών και των κακών.

Ενας νέος δηλαδή,ο οποίος μανθάνει να χρησιμοποιεί το χέρι του ινα γράφει,να λογαριάζει,ή και μετέπειτα και μιαν δεξιότητα,ένα επάγγελμαεις μίαν μέσην επαγγελματικήν σχολήν (το χέρι),να διαβάζη,να κατανοεί,να καταλαβαίνει πράγματα (το μέτωπον),στα 18 έτη,δεν έχει λάβει την σφραγίδαν της γνώσεως;Δεν έχει λάβει την σφραγίδαν της μαθήσεως;Και ιδού το επικίνδυνον του πράγματος!Εαν δεν γνωρίζεις στις μέρες μας,εάν δεν έχεις γνώσεις,μπορεις να αγοράσης κάτι ή να πωλήσης;Με άλλα λόγια μπορείς να γράφης το όνομά σου,να υπογράφης,να εργάζεσαι,να πληρώνεσαι,να ζής,να τρώς,να διαβάζης όσες δικαιοπραξίες θα αναγκαστής να συντάξης;Ασφαλώς όχι.Και ο λαός γνωρίζει ότι στις μέρες μας και οδηγός απορριματοφόρου να επιθυμήσης να γίνης χρειάζεσαι χαρτί λυκείου.Ούτως δεν λένε;

Ο Πατροκοσμάς και ο Σωκράτης

Εκ της γνώσεως θα μας βρή,ως λέγει και ο άγιος Κοσμάς το κακόν.Τότε να μην γνωρίζουμε τίποτα,να μην μανθάνωμεν τίποτα.Εδώ ευρίσκεται και η λεπτή διάκρισις του πράγματος.Ο Σωκράτης έλεγεν ότι η γνώσις λύει όλα τα προβλήματα και ότι ΄΄ουδείς εκών κακός΄΄,με άλλα λόγια ότι κανένας που δεν γνωρίζει το καλόν δεν μπορει να το πράξη,ή αν γνωρίζη κανείς ότι ό,τι πράττει είναι κακόν,ποτέ δεν θα το έπραττεν.Πρέπει να επιθυμήσωμεν την καλήν γνώσιν και όχι την κακήν.Εφ’όσον από τους πρωτοπλάστους η γνώσις μπήκε στην ζωή μας και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι γι’αυτό,μπορούμεν μόνο να επιζητώμεν την γνώσιν που οδηγεί στο αγαθόν.Φαίνεται πως εκείνος ο διάβολος και θηρίον θα έρθη ,όταν εμείς ως γένος ανθρώπων θα μανθάνωμεν μόνον το κακόν.Και μάλλον προς τα εκεί οδεύομεν αφ’ού μια απλή παρατήρησις αρκει να μας γνωστοποιήση ότι οι γνώσεις στην σύγχρονην εκπαίδευσιν,μόνον το αγαθόν δε διδάσκουν και δεν προωθούν.

Ιδέ και πρβλ

1.΄΄ιερά ιστορία της παλαιάς Διαθήκης΄΄Κων. Παπαναγιώτου

2.κατα Ματθαίον ευαγγέλιον

3.Αποκάλυψιν του Ιωάννου

Το παρόν εδημοσιεύθη την Παρασκευήν  5 Αυγούστου στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Διαβάστε Περισσότερα

ΝΑ ΣΩΣΩΜΕΝ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟΝ, ΑΥΤΗ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ

Το κυπριακὸ εἶναι μιὰ ἱστορία

κατὰ συρροὴν καὶ κατʼ ἐξακολού-

θηση λαθῶν, συχνὰ ἀσύγνωστων.

Ἡ Ἑλλὰς δὲν διαμόρφωσε ποτὲ μιὰ

συμπαγῆ, σταθερή, μακροπρόθε-

σμη καὶ διαυγῆ ἐθνικὴ στρατηγική.

Ὁ ἐξ ἀνατολῶν γείτων εἶναι

στρατιωτικὸς εἰσβολέας καὶ κατο-

χικὴ δύναμη, ἐνῶ καθημερινῶς

προσβάλλει ἔργῳ τὰ κυριαρχικά

μας δικαιώματα, ἀσκώντας εἰς βά-

ρος μας ἀδιάκοπο καὶ διαρκῶς κλι-

μακούμενο στρατιωτικὸ ἐκβιασμό.

Ἡ ἐπικυρίαρχη σχολὴ σκέψης,

στὴν ὁποία ὀμνύουν πολιτικοί, δια-

νοούμενοι, δημοσιογραφοῦντες

καὶ λοιποὶ ἡγέτες γνώμης, ποὺ ἀνή-

κουν σʼ ὅλο τό πολιτικὸ φάσμα ἀπὸ

τὴ δεξιὰ μέχρι καὶ κυρίως τὴν λάϊτ

ἀριστερά, εἶναι ἡ κατευναστικὴ

σχολή.

Γιʼ αὐτοὺς ὁ διάλογος καὶ οἱ

«μπίζνες» ἔχουν ἀντικαταστήσει

στὶς παροῦσες διακρατικὲς σχέ-

σεις τὸν πόλεμο. Μιὰ τέτοια

ἐκδοχὴ θὰ ἦταν εὐκταία ἂν δὲν

ἦταν ἐντελῶς ρομαντική.

Εἶναι πολιτικὰ ἀβάσιμη καὶ πρα-

κτικὰ ἐπικίνδυνη.

Ἡ ζωὴ διδάσκει ὅτι οἱ συμπερι-

φορὲς τῶν κρατῶν δὲν ὑπαγο-

ρεύονται δυστυχῶς ἀπὸ τὴ λογική,

τὸ δίκαιο καὶ τὴν ἠθική, ἀλλὰ ἀπὸ

τὸ ὠμὸ συμφέρον καὶ τοὺς γεωπο-

λιτικοὺς συσχετισμοὺς, ποὺ ἐξυπη-

ρετοῦν αὐτὸ τὸ συμφέρον.

Ἡ Τουρκία ἀσφαλῶς ὑπερέχει

ποσοτικὰ ἔναντι τῆς Ἑλλάδος. Γε-

ωγραφικά, πληθυσμιακά, ἐξοπλι-

στικά. Ἐφʼ ᾧ καὶ οἱ κατευναστὲς

εἰσηγοῦνται νὰ σπεύσουμε σὲ διά-

λογο καὶ συμβιβασμὸ πρὶν αὐτὴ

ἰσχυροποιηθεῖ ἔτι περαιτέρῳ.

Ἀκόμη καὶ ὁ ὀξύνους Παναγιώ-

της Κονδύλης (Ἀπὸ τὸν 20ο στὸν

21ο αἰώνα, σ. 180 ἐπ., Θεμέλιο

1998), παρότι ἐπικρίνει τὸν κατευ-

νασμό, ὑποκύπτει στὸν πειρασμὸ

ἑνὸς Ἑλληνοτουρκικοῦ συμβιβα-

σμοῦ ἐνʼ ὄψει τοῦ ὅτι ἡ διαφορὰ

τοῦ γεωπολιτικοῦ δυναμικοῦ

Ἑλλάδος-Τουρκίας αὐξάνεται συν -

εχῶς ὑπὲρ τῆς Τουρκίας καὶ σὲ 20-

30 χρόνια (τά μισὰ ἔχουν ἤδη πε-

ράσει) θὰ εἶναι, ἐπισημαίνει, ἀβά-

σταχτη γιὰ τὴν ἑλληνικὴ πλευρά. Ὁ

Κονδύλης βλέπει ὅτι ἕνας συμβι-

βασμὸς θὰ ἀποτελοῦσε γιὰ τὴν

Ἑλλάδα «τὸ μικρότερο κακό, ἀκό-

μη καὶ ἂν παραχωροῦσε κάτι ἀπʼ

ὅ,τι θεωρεῖ αὐτὴ τὴ στιγμὴ κυριαρ-

χικά της δικαιώματα»!

Τὸ ἀπόσπασμα ἀπομονούμενο

θὰ ἀδικοῦσε τὸν Κονδύλη, ὁ

ὁποῖος λίγο πιὸ κάτω (σ.186) διευ-

κρινίζει ὅτι «γιὰ νὰ συναφθεῖ ἕνας

τέτοιος συμβιβασμὸς ἀπαιτεῖται ἡ

βεβαιότητα ὅτι αὐτὸς θὰ εἶναι τε-

λειωτικός». Ποιὸς ὅμως μπορεῖ νὰ

ἐγγυηθεῖ τέτοια βεβαιότητα;

Ὅσοι παρακολουθοῦν τὴν τουρ-

κικὴ πολιτικὴ τὰ ἑκατὸ τελευταῖα

χρόνια, ἀδυνατοῦν νὰ κατονομά-

σουν καὶ μία περίπτωση ὅπου αὐτὴ

σεβάσθηκε τὰ συμπεφωνημένα.

Γιὰ μείζονα, ἀλλὰ καὶ γιὰ ἐλάσσονα

θέματα. Παράδειγμα ἡ πρόσφατη

τουρκοαρμενικὴ συμφωνία. Ὑπὸ

τὴν ἀφόρητη πίεση τῶν ΗΠΑ ἀπὸ

κοντὰ καὶ τῆς Ρωσίας, οἱ Ἀρμένιοι

ἐξαναγκάσθηκαν νὰ ὑπογράψουν

μιὰ συμφωνία μὲ τὴν Ἄγκυρα. Ξε-

σηκώθηκαν οἱ Ἀζέροι καὶ ὁ Γκιούλ

τοὺς διαβεβαίωσε ὅτι ὅπως δὲν τή-

ρησαν τὴ συμφωνία μὲ τὴν Κύπρο,

δὲν θὰ τηρήσουν καὶ αὐτὴν μὲ

τοὺς Ἀρμενίους. Ἔτσι ἁπλὰ καὶ φυ-

σικά!

Ὁ κανόνας pacta sunt servanda,

ἱστορικοστατιστικὰ δὲν ἰσχύει γιὰ

τοὺς Τούρκους.

Ἐπιπόλαιες προσεγγίσεις οἱ

ὁποῖες συνήθως διαπνέονται ἀπὸ

ἰδεολογικοδογματικὲς ἀφετηρίες

χαρακτηρίζουν τὶς ὄχι καὶ μόνιμες

ἀντιστάσεις τῆς κοινωνίας μας νὰ

δεχθεῖ ἐπιζήμιες παραχωρήσεις,

στὸ Κυπριακό, ἢ τὸ σκοπιανό,

«ἐθνικισμούς», ἢ κατὰ Τζούνη

«ἐθνικιστικὴν φρενίτιδα». Ἡ ρετσι-

νιὰ αὐτὴ εἶναι παρʼ ἡμῖν τὸ συνηθέ-

στερο καὶ πλέον ἀνέξοδο ἄλλοθι

τῶν ἀποτυχημένων διαχειριστῶν

τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων.

Στὴν πραγματικότητα τὸ πολι-

τικὸ ἔνστικτο τοῦ κόσμου ἀποδει-

κνύεται προδήλως ἰσχυρότερο, κα-

θαρότερο καὶ ἀσφαλῶς προορα-

τικὸ ἔναντι ἐκείνου τῶν ἐκπροσώ-

πων του.

Ἐπειδὴ οἱ ὁρίζοντες τῆς πολι-

τικῆς τάξης εἶναι κατὰ κανόνα οἱ

ἑπόμενες ἐκλογὲς καὶ ὄχι, ὡς ὀφεί-

λει, οἱ ἑπόμενες γενεές, τὸ κακό-

φημο πολιτικὸ κόστος ἄλλοτε τὴν

ὁδηγεῖ σὲ ἐπιβλαβεῖς ἐπιλογές,

σπανιότερα ὅμως τὴν προφυλάσ-

σει ἀπὸ τέτοιες.

Τὶς παραμονὲς τοῦ Πελοποννη-

σιακοῦ Πολέμου, ἡ Σπάρτη ζη-

τοῦσε ἀπʼ τὴν Ἀθήνα νὰ ἀκυρώσει

τὸ λεγόμενο Μεγαρικὸ Ψήφισμα,

μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Περικλῆς ἀπαγόρευ-

σε στοὺς Μεγαρεῖς τὸ ἐμπόριο στὰ

ὅρια τοῦ ἀθηναϊκοῦ κράτους μετὰ

τὴν προσχώρησή τους στὴν Πελο-

ποννησιακὴ συμμαχία. Οἱ ἀντίπαλοι

τοῦ μεγάλου πολιτικοῦ τὸν κατη-

γοροῦν ὅτι γιὰ ἀσήμαντο λόγο

(«περὶ βραχέος ἂν πολεμεῖν») ὁδη-

γεῖ τὴν Ἀθήνα σὲ πόλεμο. Ὁ σοφὸς

Θουκυδίδης (Α´,140) διὰ στόματος

Περικλέους, ξεκαθαρίζει ὅτι στὴν

ἐξωτερικὴ καὶ τὴν ἐθνικοαμυντικὴ

πολιτικὴ δὲν ὑπάρχει «βραχὺ» καὶ

«μεῖζον», σημαντικὸ καὶ ἀσήμαντο.

Διότι «τὸ γὰρ βραχὺ τι τοῦτο

πᾶσαν ὑμῶν ἔχει τὴν βεβαίωσιν καὶ

πεῖραν τῆς γνώμης». Δηλαδὴ «τὸ

ἀσήμαντον αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴν λυ-

δίαν λίθον πρὸς ἐξακρίβωσιν καὶ

δοκιμασίαν τῶν προθέσεών σας».

Γιʼ αὐτὸ «εἰ ξυγχωρήσετε καὶ ἄλλο

τι μεῖζον εὐθὺς ἐπιταχθήσεσθε ὡς

φόβῳ καὶ τούτῳ ὑπακούσαντες».

Ἄν, δηλαδή, “ὑποχωρήσετε ἀπέ-

ναντί των, θὰ εὑρεθῆτε ἐνώπιον

νέας καὶ ἐπαχθεστέρας ἀπαιτήσε-

ως, διότι θὰ νομίσουν ὅτι εἰς τοῦτο

θὰ ὑποκύψετε ἕνεκα φόβουʼ. Ἐνῶ

«ἀπισχυρισάμενοι δὲ σαφὲς ἂν κα-

ταστήσαιτε αὐτοῖς ἀπὸ τοῦ ἴσου

ὑμῖν μᾶλλον προσφέρεσθαι».

Ὅπερ σημαίνει, “ἂν ἀρνηθῆτε ἀπο-

φασιστικῶς, θὰ τοὺς δώσετε νὰ

ἐννοήσουν καθαρὰ ὅτι ὀφείλουν

νὰ συμπεριφέρονται ἀπέναντί σας

ὡς ἴσοι πρὸς ἴσους”. (Ὅλα τά νε-

οελληνικὰ λήμματα ἀπὸ τὴν μετά-

φραση Ἐλευθερίου Βενιζέλου).

Ὁ χρυσοῦς διεθνοπολιτικὸς κα-

νόνας εἶναι τελικά τό «ἀπὸ τοῦ

ἴσου ὑμῖν προσφέρεσθαι». Καὶ

αὐτὸ προϋποθέτει ἐθνικὴ ἀποφασι-

στικότητα.

Ἡ παθογένεια τῆς καχεκτικῆς

στρατηγικῆς μας στὸ Κυπριακό,

ἔχει βαρὺ ἱστορικό.

Πρῶτον: Ἀνοίξαμε μὲ τὸν εἰσβο-

λέα ἀπὸ τὴν ἑπομένη τῆς εἰσβολῆς

διάλογο. Γιὰ νὰ φανοῦμε πολιτι-

σμένοι ἐμεῖς καὶ τάχα βάρβαρος

ἐκεῖνος. Συρθήκαμε στὶς λεγόμε-

νες Δικοινοτικὲς, οἱ ὁποῖες συνεχί-

ζονται ἐπὶ 37 χρόνια. Αὐτὲς νομι-

μοποιοῦν de facto τὰ τετελεσμένα

τῆς εἰσβολῆς, ὁδηγοῦν τὸν Ἑλλη-

νισμὸ σὲ ἐπικίνδυνες παραχωρή-

σεις, τὸν προετοιμάζουν γιὰ ἑπό-

μενες, ἀδρανοποιοῦν τὰ πατριω-

τικὰ ἀνακλαστικά τῶν Ἑλληνοκυ-

πρίων καὶ τῶν Ἑλλαδιτῶν.

Κάθε ἑπόμενη «συνομιλία» ξε-

κινᾶ ἀπὸ τὸ σημεῖο στὸ ὁποῖο οἱ

ἡμέτεροι ὑποχώρησαν τὴν προ-

ηγούμενη.

Οἱ Δικοινοτικὲς δὲν εἶναι αὐτὸ

ποὺ λέει ὁ τίτλος τους, διότι ἀπὸ τὴ

μιὰ «παρίσταται» ἡ Τουρκία καὶ ἀπὸ

τὴν ἄλλη ὄχι ἡ Ἑλλὰς ἀλλὰ ἡ ἀκρω-

τηριασμένη Κύπρος. Ἡ Ἄγκυρα διὰ

τῶν Δικοινοτικῶν ἀποποινικοποιεῖ

τὸ κακούργημα τῆς εἰσβολῆς καὶ

ἑδραιώνει ἔκτοτε διεθνῶς τὴν

εἰκόνα χώρας, ποὺ ἀντὶ νὰ καθη-

λωθεῖ στὸ ἑδώλιο τοῦ κατηγορου-

μένου, προβάλλεται ὡς τρίτος καὶ

δὴ πρόθυμος νὰ συμβάλει στὴν

ἐπίλυση τοῦ προβλήματος, ποὺ

αὐτὴ ἐδημιούργησε.

Δεύτερον:Ἡ ἀδράνειά μας ὁδή-

γησε στὴν ἀλλοίωση τῆς οὐσίας

τοῦ Κυπριακοῦ, τὸ ὁποῖο ἀπὸ πρό-

βλημα Εἰσβολῆς, Κατοχῆς καὶ

Ἐποικισμοῦ, μετέπεσε σὲ ἐσωτε-

ρικὸ ζήτημα συμβίωσης δύο κοινο-

τήτων. Ἡ προαγωγὴ τῆς Τ/Κ μει-

ονότητας σὲ κοινότητα, εἶναι δικό

μας «ἐπίτευγμα», ἐνῶ ἡ προωθού-

μενη μετάπλασή της ἀπὸ ψευδο-

κράτος σὲ κράτος, ἐπιχειρεῖται ὑπὸ

τὰ ὄμματα τῆς ἀπραξίας μας.

Τρίτον: Τὸν ἀδιάκοπο καὶ κλιμα-

κούμενο στρατιωτικὸ ἐκβιασμὸ

τῆς Ἄγκυρας τὸν ἀντιμετωπίζουμε

μὲ μίγμα φοβικοῦ συνδρόμου καὶ

ἡττοπάθειας. Αὐτὸ εἶναι ψυχολο-

γικὸ νόσημα ξένο πρὸς τὴν ἑλλη-

νικὴ ἰδιοσυγκρασία. Οἱ Ἕλληνες

ἀπὸ τὶς ἀπαρχὲς τῆς ἱστορίας τους

μέχρι τοὺς ἐσχάτους χρόνους

ἀντιπαρατάχθηκαν πάντοτε μὲ με-

γέθη ἀντιστρόφως ἀνάλογα πρὸς

τὸ δικό τους. Ἀπὸ τὸν Μαραθώνα

πρὶν ἀκριβῶς 2.500 χρόνια ὡς τὸ

40-41 οἱ ἀπέναντί τους ἦταν ἀνέ-

καθεν πολλαπλάσιοι. Ὁ ἡρωισμὸς

μας ἀναμετρήθηκε μὲ τὸν ὄγκο

τοῦ ἀντιπάλου. Αὐτὸς ὑπερνίκησε

τὸν ἐχθρό.

Ἀλλὰ σὲ μιὰ κοινωνία ὅπου τό

σύστημα ἔχει εὐτελίσει «κατὰ σύ-

στημα» ὅλες τὶς μεγάλες διαχρο-

νικὲς ἀξίες της: ἡρωϊσμό, αὐτοθυ-

σία, ἀνδρεία, πίστη ποὺ παράγουν

τὸν πολλαπλασιαστῆ τῆς ἐθνικοα-

μυντικῆς θωράκισής της, ὁ λαὸς

της εἶναι αὐτοαφοπλισμένος.

(Πρβλ Παπαθεμελῆ Ἀντίσταση ἢ

ὑποτέλεια, σελ. 109).

Τέταρτον: Στρατεύματα κα-

τοχῆς καὶ Ἔποικοι στὸ ἔδαφος

μιᾶς χώρας μέλους τῆς ΕΕ καὶ τῆς

Εὐρωζώνης καὶ δὴ ἀπὸ χώρα σὲ

διαδικασία ἔνταξης, τί διαφορὰ

ἔχουν ἀπὸ τὰ ναζιστικὰ στρατεύ-

ματα στὰ Ἠλύσια Πεδία τοῦ Παρι-

σιοῦ;

Εἶναι ἀπίστευτο, ἀλλὰ ἐδῶ καὶ

χρόνια τό κραυγαλέα αὐτονόητο, ἡ

ἀπαίτηση ἀποχώρησης τοῦ Ἀττίλα

(καὶ τῶν Ἐποίκων), ἔχει ἐνταφια-

σθεῖ ἀπὸ μᾶς τοὺς ἴδιους. Ὅπως

ἐπίσης καὶ ὅλες οἱ ἔργῳ προσβολὲς

τῆς κυριαρχίας μας καὶ τῶν ἀνθρω-

πίνων δικαιωμάτων. Παραγράφου-

με μόνοι μας τὰ ἐγκλήματα τοῦ

ἐχθροῦ καὶ θέλουμε οἱ τρίτοι νὰ

ἐνδιαφερθοῦν νὰ μᾶς προστατεύ-

σουν.

Πέμπτον: Ἡ Ἑλλάδα εἶναι

ἐπεῖγον νὰ ἀπορρίψει τὸν κατευ-

νασμὸ υἱοθετώντας στρατηγικὴ

ἀποτρεπτικῆς ἰσχύος. Ὅπως ὑπο-

στήριζε ἐπίμονα ὁ λαμπρὸς διπλω-

μάτης καὶ στοχαστής ἀείμνηστος

Μ. Δούντας «ἡ σύγχρονη τεχνολο-

γία μπορεῖ νὰ προσφέρει στὴν

Ἑλλάδα ἀξιόπιστη ἀποτρεπτικὴ δυ-

νατότητα ἔναντι τῆς Τουρκίας»

(Εἶναι ἀνεξάρτητη ἡ Ἑλλάς; σ. 74).

Ἡ ἀξιοπιστία μας δύναται νὰ βασι-

σθεῖ σ΄ ἕνα ὑψηλῆς ποιότητας ἀπο-

τρεπτικὸ μηχανισμό.

Ἐπειδὴ σὲ ὁρατὸ χρόνο ἡ τουρ-

κικὴ ἐπιθετικότητα θὰ εἶναι

διαρκὴς καὶ κλιμακούμενη ἡ ἑλλη-

νικὴ ἀντεπίθεση ὀφείλει νὰ ἀναζη-

τήσει ἐπειγόντως στρατηγικὸ

ἑταῖρο.

ΝΑΤΟ, ΕΕ, Εὐρωζώνη, ΗΠΑ καὶ εἴ

τις ἄλλος ἀπεδείχθησαν ἀναξιό-

χρεοι καὶ κατὰ περίπτωση ταυτι-

σμένοι μὲ τὰ συμφέροντα τοῦ ἐπι-

τιθεμένου σουλτάνου, ὁ ὁποῖος ζη-

τεῖ συνεταιρισμὸ δύο κρατῶν ὑπὸ

τὴν ἐγγύηση καὶ τὸ ἐπεμβατικὸ δι-

καίωμα τῆς Ἄγκυρας.

Πρέπει νὰ σπεύσουμε σὲ ἀναζή-

τηση στρατηγικοῦ ἑταίρου.

Στρατηγικοὶ ἑταῖροι τῆς Ἑλλά-

δος σήμερα μποροῦν νὰ ἀναζητη-

θοῦν στὴ Ρωσία καὶ τὴν Κίνα. Μὲ

τὴν πρώτη ἡ κυβέρνηση Παπαν-

δρέου ἔχει ἤδη κακὲς σχέσεις

σπρώχνοντάς την ὅλο καὶ πιὸ πολὺ

πρὸς τὴν Τουρκία παρότι θὰ ἦταν ὁ

δυνάμει καὶ ἐνεργείᾳ ἐγγυητὴς τῆς

ἀκεραιότητάς μας. Μὲ τὴν δεύτε-

ρη ἀποφεύγει νὰ δημιουργήσει

σχέσεις, ἂν καὶ οἱ Κινέζοι περιμέ-

νουν νὰ στηρίξουν τὶς ἑλληνικὲς

ἀνάγκες μας συμμετέχοντας στὸ

Plan B.

Μιλᾶμε γιὰ τὴν Κύπρο. Πονᾶμε

γιὰ τὴν Κύπρο. Ἡ Κύπρος εἶναι

ἕνας τόπος, ὅπου κατὰ Σεφέρην,

μπορεῖ νὰ γίνει τὸ θαῦμα. Ἀπὸ μᾶς

ἐξαρτᾶται.

Τοῦ κ. Στυλιανοῦ Παπαθεμελῆ,

 Προέδρου Δημοκρατικῆς Ἀναγεννήσεως

Διαβάστε Περισσότερα

ΑΠΟΚΑΛΥΨΙΣ (ΜΕΡΟΣ Α’)-Η γνώσις ,αιτία απωλείας της ευτύχίας

Άρθρον του

ΝΙΚΟΛΆΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΎΛΗ

-φιλολόγου-

Με στοργικήν φροντίδα εφύτευσε ο θεός παράδεισον,δηλαδή κήπον,εις την τοποθεσίαν Εδέμ και εκεί έβαλεν τον Αδάμ.Τον κήπον αυτόν εστόλισε με τα πλέον πολύχρωμα και ευώδη άνθη και ωραία και καρποφόρα δένδρα,δια να ζή ευτυχής,ο πρώτος άνθρωπος.

Ο Αδάμ έλαβεν εντολήν απ’τον θεό να εργάζεται,να φυλάσση τον παράδεισον και ν’απολαμβάνη τα αγαθά του.Κατ’αυτόν τον τρόπον ο θεός ηυλόγησεν την εργασίαν,η οποία είναι απαραίτητος εις την ζωήν μας και αποτελεί αληθινήν χαρά και ευλογίαν.

Τα άμετρον ενδιαφέρον του θεού όμως επροχώρησεν ακόμη περισσότερον.Ινα ολοκληρώση την ευτυχίαν του ανθρώπου,εσκέφθη να δημιουργήση χάριν αυτού και σύντροφον δια να μην είναι μόνος.(΄΄Και είπεν Κύριος ο θεός:ου καλόν είναι τον ανθρωπον μόνον.Ποιήσωμεν αυτώ βοηθόν΄.΄)

Τότε ο θεός έπλασεν εκ της πλευράς του Αδάμ την Εύα,Όταν ο Αδάμ είδεν την Εύαν,εννόησεν,ότι αυτή προήλθεν εκ της πλευράς του,(΄΄Τούτο νυν οστούν εκ των οστών μου και σάρξ εκ της σαρκός μου.Αύτη κληθήσεται γυνή΄΄.)

Ο θεός όμως δεν έδωκεν μόνο υλικά αγαθά εις τον άνθρωπον.Την ιδιαιτέραν του αγάπην προς αυτόν έδειξεν κυρίως με τα πνευματικά αγαθά,με τα οποία τον εφωδίασεν και κατ’εξοχήν με το σπουδαιότερον των όλων,την αθάνατον ψυχήν.Η ψυχή δεν φθείρεται και δεν αποθνήσκει.Δεν είναι υλική,αλλά πνευματική και άυλος.Είναι η εικών του θεού και με αυτήν τείνει ο άνθρωπος να ομοιάση προς Αυτόν.Δύναται ναα γίνη τέλειος ψυχικώς κατά χάριν,όπως ο θεός.

Ολοι οι άνθρωποι οφείλομεν να καταστώμεν ύντες εις όλην την ζωήν μας,το θέλημα του επουρανίου πατρός.Όταν καταστώμεν άγιοι,θα τύχωμεν εις τον ουρανόν της θείας μακαριότητος και δόξης.Θα απολαύσωμεν της τιμής να βλέπωμεν τον θεόν πρόσωπον προς πρόσωπον.(΄΄Τότε οι δίκαιοι εκλάμψουσιν ως ο ήλιος εν τη βασιλεία του Πατρός αυτών΄΄)(Ματθ.ιγ.43)

Η ηθική πτώσις των πρωτοπλάστων

Εις τον παράδεισον υπήρχον φυτά και δένδρα παντός είδους.Ο Αδάμ και η Εύα,δια τους οποίους ο θεός είχεν φυτεύσει τον παράδεισον ήσαν ευτυχέις.

΄΄Να διαμένητε εδώ ευτυχείς.Όλα είναι ιδικά σας.Εξ όλων των δένδρων να λαμβάνητε τους καρπούς.Μόνον από το δένδρον το οποίον εφύτευσα εις το μέσον του κήπου προσέξατε να μην φάγητε εκ των καρπών του,διότι την ημέραν κατά την οποίαν θα παραβήτε την εντολήν μου και φάγητε,θα αποθάνητε.΄΄

Ο Αδάμ και η Εύα,εις την αρχήν επρόσεχον πολύ να μην παραβούν την εντολήν του θεού.Οσον πρόσεχαν,έζων ευτυχείς.Το δειλινόν ήρχετο ο θεός εις τον παράδεισον και συνωμίλει μετα των πρωτοπλάστων.Πόσον ευτυχείς ήσαν εκείνοι οι άνθρωποι!Ωσπου ήρθεν μιαν θλιβερήν ημέραν ο όφις στην Εύα που εκάθητο μόνη της και της είπεν:

-Αληθώς Εύα,ο θεος δεν σας επιτρέπει να απολαμβάνητε εκ των καρπών του παραδείσου;

-Ο θεός μας εδώρησεν όλα τα καλά του παραδείσου,απήντησεν η Εύα.Μόνον από τους καρπούς του δένδρου εκείνου,το οποίον ευρίσκεται εις το κέντρον του κήπου,μας είπεν ότι δεν πρέπει να φάγωμεν,δια να μην αποθάνωμεν.

-Όχι,δεν θα αποθάνετε,εάν φάγητε εξ αυτού.Ο θεός γνωρίζει ότι,όταν φάγητε,θα γίνετε και σεις θεοί και θα τα γνωρίζετε όλα.

Η Εύα έφαγε τον απηγορευμένον καρπόν και έδωκεν και εις τον Αδάμ.Οι πρωτόπλαστοι έχασαν την ευτυχίαν των.

Η ερμηνεία της παρακοής

Τα ο δένδρον το οποίον είχεν φυτεύσει ο θεός εν τω μέσω του παραδείσου ωνομάζετο ΄΄το δένδον του καλού και του κακού΄΄.Το ίδιονκαι ο καρπός του.Φαίνεται πολύ ξεκάθαρα ότι ο απηγορευμένος καρπός ήτο αυτός της γνώσεως.Προσέξατε τα λόγια του όφεως ΄΄όταν φάγητε εξ αυτού,θα γίνητε και σεις θεοί και θα τα γνωρίζητε όλα΄΄.Το δέλεαρ ήτο τω όντι μεγάλον.Η γνώσις και το να γνωρίζεις τα πάντα,ήτο ανέκαθεν ο διακαής πόθος του ανθρώπου.Η πρώτη γνώσις που εξέλαβεν;Μα φυσικά με ποιόν τρόπον δεν θα αποθάνη και πώς θα γίνη ένας ΄΄θεός΄΄.Έμαθε να συνευρίσκεται και να αναπαράγηται.Έμαθε να κάμνη κι αυτός ανθρώπους.Όπως ο θεός εδημιούργησεν αυτόν,ούτως κι αυτός θα δημιουργούσεν ανθρώπους,θα ήτο κι αυτός θεός.Όμως δεν του είπεν ο διάβολος,ότι θα κάμνη θνητούς ανθρώπους κι όχι αθανάτους.Τούτο φαίνεται,ότι δηλαδή η πρώτη γνώσις,απηγορευμένη εως τότε,ήτο η σμίξις,η συνεύρεσις ανδρός και γυναικός και από την πρώην ενέργειαν των πρωτοπλάστων.

Φόβος και τρόμος τους κατέλαβεν.Η αγάπη την οποίαν είχαν μεταξύ των ήρχισεν να ολιγοστεύη κι ο ένας απέδιδεν το κακόν εις τον άλλον.Μήπως,ως λέγουν ακόμη και σήμερα,η σμίξις και η συνεύρεσις δεν σκοτώνει τον έρωτα και την αγάπην,αν σκοπός είναι μόνον η σωματική χυδαίαν επαφή;Όταν επλησίαζεν η ώρα της επισκέψεως του θεού,έτρεμον εκ του φόβου των.Προσέξατε τας λεπτομερείας.

Όταν επιτέλους ηκούσθη η φωνη του θεού,η γλυκειά φωνή,τώρα τους εφαίνετο τρομερά.Αντί να τρέξουν,όπως πάντοτε,μετα χαράς δια να υποδεχθούν τον θεόν,έτρεξαν να κρυφτούν.

-Αδάμ,πού είσαι;εφώναζεν ο θεός

-Ηκουσα την φωνήν σου κι εφοβήθην και εκρύβην,διότι είμαι γυμνός!!!

Τότε μόλις εσυνειδητοποίησεν,εγνώρισεν ο άνθρωπος τι είναι η γενετήσια του έλξις κι ένοιωσεν ντροπήν.Η γνώσις της σμίξεως τον έκαμνε να αισθάνεται ντροπήν δια το έγκλημά του έναντι του θεού,διότι αντεποιήθη μίαν ιδιότητα Αυτού,την δύναμιν να δημιουργήση όντα,νέον άνθρωπον.Δια τούτο και Του είπεν τούτο.Ειδάλλως έως τότε ο Αδάμ ηυρίσκετο εντός του παραδείσου γυμνός.Ο θεός κατάλαβεν αμέσως.Ιδού ο λόγος Του:

-Ποιος σε επληροφόρησεν,Αδάμ,ότι είσαι γυμνός;Μήπως έφαγες εκ του καρπού,εκ του οποίου σου απηγόρευσα να φάγης;

Ποιος του δίδαξε,ποιος του είπε,ποιος τον επληροφόρησεν δια την γύμνια του;Πώς έμαθε τούτο;Άρα έλαβεν τον καρπόν της γνώσεως.

Και η απάντησις του Αδάμ τραγικοτάτη:

-Η γυνή την οποίαν μου έδωκες με παρέσυρεν και έφαγον.

Η πρώτη γνώσις είχεν να κάμνη με την συνεύρεσιν λοιπόν ανδρός και γυναικός.Ο θεός ελυπήθη και απεφάσισεν να τιμωρήση τον Αδάμ και την Εύα και διέταξεν να φύγουν αμέσως απ’τον παράδεισον.Εαν δεν περιέπιπτον οι πρωτόπλαστοι εις την αμαρτίαν,εις τον εμβόλιμον πόθον να μάθουν,πόσον καλύτερα θα ήταν δια αυτούς η ζωή…

Διαβάστε Περισσότερα

Χρόνου φείδου…

Άρθρον του
Νικολάου Γεωρ. Κατσούλη 

-φιλολόγου-

«Οι δε των πραγμάτων ου μένουσι καιροί
την ημετέραν βραδύτητα και ολιγωρίαν»
(Δημοσθένης)


«Γεννήθηκα το σωτήριον έτος 1632, στην Υόρκη της Αγγλίας» έτσι αρχίζει το μυθιστόρημα του Ντάνιελ Ντεφόε που έμεινε στον χρόνο ως «Ροβινσών Κρούσος». Ήταν η εποχή που οι χριστιανικοί λαοί της Δύσεως θεωρούσαν ότι κάθε έτος που περνάει τους οδηγεί όλο και πιο κοντά στη σωτηρία, στη λύτρωση από τα δεινά του κόσμου τούτου και στην προσδοκώμενη έλευση του Σωτήρος Χριστού για δεύτερη φορά στη Γη, όπως τους το είχε υποσχεθεί. Ήταν επίσης η εποχή, που ήταν εμφανής η πεποίθηση των ανθρώπων ότι η ζωή στον μάταιο αυτόν κόσμο είναι πλείστη δυστυχίας και νόημα είχε μόνο η ελπίδα για το πέρασμα σ’ έναν κόσμο ευτυχέστερο, πιο δίκαιο, εκεί όπου θα βασίλευε ο ουράνιος βασιλέας.

Διαβάστε Περισσότερα