Καλλιόπη Ζιώγου
« Να το χτυπήσω το tattoo τελικά κυρία;; », με ρώτησε μια μαθήτρια μου. Προηγήθηκε αμφιταλάντευσή της εν λόγω μαθήτριάς μου για έναν σχεδόν μήνα. Μια 15χρονη έφηβη, η οποία πριν αποφασίσει να συζητήσει το συγκεκριμένο θέμα μαζί μου, βρισκόταν σε ένα δίλημμα: Να ακούσει την άποψη της οικογένειάς της, που εναντιώθηκαν εξαρχής σε αυτήν την απόφασή της ή να κάνει αυτό που έκαναν και οι φίλες της, ένα tattoo; Κι έτσι ξαφνικά, λίγο πριν τελειώσει η σχολική χρονιά, μόλις χτύπησε το κουδούνι και σχολάσαμε, ήρθε να το συζητήσουμε..
« Μη με ζαλίσετε κυρία », μου είπε « με λεπτομέρειες ιατρικής φύσεως, για την πιθανότητα να είναι επιβλαβές κτλ. Ας μιλήσουμε απλά και χωρίς καβγάδες. Έχω ήδη μαλώσει και με τους γονείς μου επειδή δεν το θέλουν και με τις φίλες μου, επειδή αργώ να το κάνω », μου ξεκαθάρισε ορθά κοφτά. Ήταν εντελώς μπλοκαρισμένη. « Ένα μικρό, ένα αθώο λέω να κάνω κυρία, χέννα όχι μόνιμο αλλά διστάζω, κάτι μέσα μου κλωτσάει…δεν..δεν…».
Καμιά φορά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, αθώα και όμορφα όσο φαίνονται στην αρχή. Πολλοί, μα πάρα πολλοί πλέον και από μικρή ηλικία, ίσως και κάτω των δέκα ( 10 ) ετών έχουν tattoo. « Έλα μωρέ..έτσι για ομορφιά έκανα ένα μικρό λουλουδάκι στην κορούλα μου..με το πλύσιμο θα φύγει! ».. Κι όμως υπάρχει πνευματικό υπόβαθρο σε όλο αυτό το φαινομενικά απλό ζήτημα. Η λέξη προέρχεται από την πολυνησιακή διάλεκτο, δηλαδή « τα » σημαίνει σχέδιο και « αουάζ » σημαίνει αυτός που δίνει πνοή στα πλάσματα της γης ή « το σχέδιο που σου δίνει την προστασία των θεών ».
Θεολογικά προσβάλλεται το ανθρώπινο σώμα που είναι ο ναός του Αγίου Πνεύματος. Βαριές, πολύ « χτυπητές », ας μου επιτραπεί η έκφραση οι προηγούμενες λέξεις και θυμώνουν πολύ κάποιους. Όμως πρέπει να ειπωθούν αλλά και να εξηγηθούν. Ο Θεός μας έπλασε τον καθένα και την καθεμιά μας με το δικό του/της σώμα, που έχει τη δική του χάρη και ομορφιά για να το οδηγήσουμε μαζί με την ψυχή μας σε Εκείνον, όταν θα έρθει η ώρα.. Το ανθρώπινο σώμα έχει ΑΞΙΑ για τον Θεό, επειδή μέσα του κατοικεί η ψυχή του καθενός και οφείλουμε να το τιμούμε όσο πρέπει.. Πώς μπορεί να γίνει αυτό;
Φροντίζουμε το σώμα μας, το προσέχουμε αλλά ταυτοχρόνως έχουμε στο νου μας να μην γίνεται η εξωτερική μας εμφάνιση, η αφορμή να θεριέψουν μέσα μας πάθη, όπως ο εγωισμός, η υπερηφάνεια και η προσκόλληση σε κάθε τι υλικό. Εδώ η αγαπημένη μου μαθήτρια εξεγέρθηκε: « Μα τι μου λέτε κυρία!! Να σταματήσω να γυμνάζομαι; Να βγαίνω έξω, φορώντας κελεμπίες;; »..Την βάστηξα από τον ώμο και πάλι συζήτηση και πάλι έντονος διάλογος..και πάλι εξηγήσεις και όσο χρειαζόταν χρόνος για κουβέντα..
Σίγουρα δεν εννοούσα κάτι τέτοιο, όμως είναι δυνατόν, πολύ εύκολα η ενασχόληση με το σώμα να μας βλάψει πνευματικά, όπως κι ένα μικρό έστω tattoo, το οποίο όμως αργότερα μπορεί να φέρει ένα μεγαλύτερο και μόνιμο.. Δεν συζητάμε εδώ τις επιπτώσεις του ανεξίτηλου σημαδιού και πόσο δύσκολα αλλά και πολυέξοδα το δέρμα επανέρχεται στην προηγούμενη του κατάσταση..Ουσιαστικά καλύπτοντας το σώμα μου με tattoo αρνούμαι το σώμα που μου χάρισε ο Θεός, την εικόνα του και επεμβαίνω σε αυτό, δεν το αποδέχομαι όπως είναι και θέλω να το αλλάξω..Υπερβολές..θα μου πείτε..με ένα μικρό τατουάζ, όλα αυτή ζημιά; Ναι..διότι μπαίνουμε σε αυτή τη λογική (..« Έλα μωρέ τώρα..σιγά..ένα μικρό θα κάνω..δε χάλασε κι ο κόσμος..» ) και το μικρό θα φέρει το μεγάλο, διότι δεν θα υπάρχουν αντιστάσεις πλέον..
Στη συνέχεια χωρίς να το καταλαβαίνουμε..μπαίνουμε στη διαδικασία να επιδιώκουμε να βλέπουν οι γύρω μας και να θαυμάζουν το τατουάζ μας, οπότε αρχίζει σιγά σιγά η ψυχή να ενοχλείται από το φοβερό πάθος του εγωισμού, που είναι η μεγαλύτερη και πιο ύπουλη παγίδα του Διαβόλου προς τον άνθρωπο. Και όταν τελικά γίνει αυτό, δηλαδή προσελκύσουμε τον θαυμασμό όλων και το tattoo μας γίνει πόλος έλξης, η ζημιά σε πνευματικό επίπεδο πλέον είναι δεδομένη. « Μα είναι κακό κυρία να θέλω να αρέσω;; ». Ο αντίλογος της μικρής.. Εν μέρει όχι..αλλά με μέτρο και με τι τρόπο; Αλλοιώνοντας τα χαρακτηριστικά μας; Αλλοιώνοντας το σώμα μας; Ο Θεός μας το έδωσε να το προσέχουμε, να το φροντίζουμε όχι όμως και να γίνει το κέντρο της ζωής μας, να περιστρέφονται όλοι και όλα γύρω από αυτό..τότε χάνουμε την ουσία, όλοι θα εστιάζουν στο σώμα μας και θα χάσουν τα μάτια μας, που λένε τις αλήθειες..
Όταν η ενασχόληση γύρω από τη σάρκα γίνει αυτοσκοπός, τότε όλα γίνονται σαρκικά, οι λογισμοί μας, οι πράξεις μας, τα πάντα. « Μα κυρία θέλω να κάνω ένα τατουάζ με έναν Σταυρό και την Παναγία..κακό είναι;; ». Μα ο Χριστός δεν θέλει να τον χαράξουμε στο σώμα μας αλλά στην καρδιά μας.. Τι νόημα έχει να Τον έχουμε ως tattoo κάπου, στο χέρι, στο πόδι αλλά η ψυχούλα μας να είναι γεμάτη υπερηφάνεια, κακία κτλ; Μεγάλη πλάνη είναι η εγχάραξη αγίων πάνω μας αλλά και αγαπημένων μας προσώπων. Τι νόημα έχει να έχω χαραγμένο πάνω μου το όνομα του συζύγου μου και με τις πράξεις μου και τα λόγια μου να τον πληγώνω; Τι νόημα έχει να έχω χαραγμένα πάνω μου, τα ονόματα των φίλων μου, όταν στη σχέση μου μαζί τους υπάρχει το ψέμα και η κολακεία; « Νιώθεις άνετα έτσι; Αυτό θέλεις από τους γύρω σου, από τους φίλους σου; », τη ρώτησα. « Όχι..», μου απάντησε. « Θέλω την παρέα τους, θέλω να σηκώνουν το τηλέφωνο, όταν τους χρειάζομαι στις 2 τα ξημερώματα, θέλω την αγκαλιά τους και να με θέλουν όπως είμαι.. ». Σηκώθηκε να φύγει, κοιταχτήκαμε με νόημα...
Υπάρχει όμως και άλλη μια διάσταση στο συγκεκριμένο θέμα που με απασχόλησε και προέκυψε εκείνη την ώρα της συζήτησης με την Αθηνά. Δεν το μοιράστηκα μαζί της εκείνη τη στιγμή, ίσως αργότερα, όταν θα ξανασυζητήσουμε. Το τατουάζ χαράσσεται στο σώμα μας..μπαίνουμε έτσι στη διαδικασία να εξοικειωνόμαστε με παρόμοιες καταστάσεις και μήπως μας προετοιμάζει για κάτι « άλλο »; Μήπως δεν είναι απλά μια μόδα που υιοθετούν άκριτα οι νέοι, ακόμα και τα ανήλικα παιδιά αλλά κάτι πιο πονηρό και ύπουλο; Όπως συνηθίζουμε έτσι το τατουάζ, γιατί να μην αποδεχτούμε αργότερα το ίδιο άκριτα και αναντίρρητα και τον απόλυτο έλεγχό μας, μέσω ενός εμφυτευμένου μικροτσίπ στο σώμα μας; Να’ ναι άραγε η σκέψη μου υπερβολική και κακοπροαίρετη; Επιτρέψτε μου…οι καιροί είναι πολύ πονηροί και το target group είναι τα νέα παιδιά και ο απόλυτος έλεγχος του μυαλού τους, αυτό θέλουν, το μυαλό τους και θέλουν να το πετύχουν πάση θυσία.
Η μαγκιά λοιπόν είναι στην αντίσταση, όχι στην κοπαδοποίηση..
« Να το χτυπήσω το tattoo τελικά κυρία;; », με ρώτησε μια μαθήτρια μου. Προηγήθηκε αμφιταλάντευσή της εν λόγω μαθήτριάς μου για έναν σχεδόν μήνα. Μια 15χρονη έφηβη, η οποία πριν αποφασίσει να συζητήσει το συγκεκριμένο θέμα μαζί μου, βρισκόταν σε ένα δίλημμα: Να ακούσει την άποψη της οικογένειάς της, που εναντιώθηκαν εξαρχής σε αυτήν την απόφασή της ή να κάνει αυτό που έκαναν και οι φίλες της, ένα tattoo; Κι έτσι ξαφνικά, λίγο πριν τελειώσει η σχολική χρονιά, μόλις χτύπησε το κουδούνι και σχολάσαμε, ήρθε να το συζητήσουμε..
« Μη με ζαλίσετε κυρία », μου είπε « με λεπτομέρειες ιατρικής φύσεως, για την πιθανότητα να είναι επιβλαβές κτλ. Ας μιλήσουμε απλά και χωρίς καβγάδες. Έχω ήδη μαλώσει και με τους γονείς μου επειδή δεν το θέλουν και με τις φίλες μου, επειδή αργώ να το κάνω », μου ξεκαθάρισε ορθά κοφτά. Ήταν εντελώς μπλοκαρισμένη. « Ένα μικρό, ένα αθώο λέω να κάνω κυρία, χέννα όχι μόνιμο αλλά διστάζω, κάτι μέσα μου κλωτσάει…δεν..δεν…».
Καμιά φορά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, αθώα και όμορφα όσο φαίνονται στην αρχή. Πολλοί, μα πάρα πολλοί πλέον και από μικρή ηλικία, ίσως και κάτω των δέκα ( 10 ) ετών έχουν tattoo. « Έλα μωρέ..έτσι για ομορφιά έκανα ένα μικρό λουλουδάκι στην κορούλα μου..με το πλύσιμο θα φύγει! ».. Κι όμως υπάρχει πνευματικό υπόβαθρο σε όλο αυτό το φαινομενικά απλό ζήτημα. Η λέξη προέρχεται από την πολυνησιακή διάλεκτο, δηλαδή « τα » σημαίνει σχέδιο και « αουάζ » σημαίνει αυτός που δίνει πνοή στα πλάσματα της γης ή « το σχέδιο που σου δίνει την προστασία των θεών ».
Θεολογικά προσβάλλεται το ανθρώπινο σώμα που είναι ο ναός του Αγίου Πνεύματος. Βαριές, πολύ « χτυπητές », ας μου επιτραπεί η έκφραση οι προηγούμενες λέξεις και θυμώνουν πολύ κάποιους. Όμως πρέπει να ειπωθούν αλλά και να εξηγηθούν. Ο Θεός μας έπλασε τον καθένα και την καθεμιά μας με το δικό του/της σώμα, που έχει τη δική του χάρη και ομορφιά για να το οδηγήσουμε μαζί με την ψυχή μας σε Εκείνον, όταν θα έρθει η ώρα.. Το ανθρώπινο σώμα έχει ΑΞΙΑ για τον Θεό, επειδή μέσα του κατοικεί η ψυχή του καθενός και οφείλουμε να το τιμούμε όσο πρέπει.. Πώς μπορεί να γίνει αυτό;
Φροντίζουμε το σώμα μας, το προσέχουμε αλλά ταυτοχρόνως έχουμε στο νου μας να μην γίνεται η εξωτερική μας εμφάνιση, η αφορμή να θεριέψουν μέσα μας πάθη, όπως ο εγωισμός, η υπερηφάνεια και η προσκόλληση σε κάθε τι υλικό. Εδώ η αγαπημένη μου μαθήτρια εξεγέρθηκε: « Μα τι μου λέτε κυρία!! Να σταματήσω να γυμνάζομαι; Να βγαίνω έξω, φορώντας κελεμπίες;; »..Την βάστηξα από τον ώμο και πάλι συζήτηση και πάλι έντονος διάλογος..και πάλι εξηγήσεις και όσο χρειαζόταν χρόνος για κουβέντα..
Σίγουρα δεν εννοούσα κάτι τέτοιο, όμως είναι δυνατόν, πολύ εύκολα η ενασχόληση με το σώμα να μας βλάψει πνευματικά, όπως κι ένα μικρό έστω tattoo, το οποίο όμως αργότερα μπορεί να φέρει ένα μεγαλύτερο και μόνιμο.. Δεν συζητάμε εδώ τις επιπτώσεις του ανεξίτηλου σημαδιού και πόσο δύσκολα αλλά και πολυέξοδα το δέρμα επανέρχεται στην προηγούμενη του κατάσταση..Ουσιαστικά καλύπτοντας το σώμα μου με tattoo αρνούμαι το σώμα που μου χάρισε ο Θεός, την εικόνα του και επεμβαίνω σε αυτό, δεν το αποδέχομαι όπως είναι και θέλω να το αλλάξω..Υπερβολές..θα μου πείτε..με ένα μικρό τατουάζ, όλα αυτή ζημιά; Ναι..διότι μπαίνουμε σε αυτή τη λογική (..« Έλα μωρέ τώρα..σιγά..ένα μικρό θα κάνω..δε χάλασε κι ο κόσμος..» ) και το μικρό θα φέρει το μεγάλο, διότι δεν θα υπάρχουν αντιστάσεις πλέον..
Στη συνέχεια χωρίς να το καταλαβαίνουμε..μπαίνουμε στη διαδικασία να επιδιώκουμε να βλέπουν οι γύρω μας και να θαυμάζουν το τατουάζ μας, οπότε αρχίζει σιγά σιγά η ψυχή να ενοχλείται από το φοβερό πάθος του εγωισμού, που είναι η μεγαλύτερη και πιο ύπουλη παγίδα του Διαβόλου προς τον άνθρωπο. Και όταν τελικά γίνει αυτό, δηλαδή προσελκύσουμε τον θαυμασμό όλων και το tattoo μας γίνει πόλος έλξης, η ζημιά σε πνευματικό επίπεδο πλέον είναι δεδομένη. « Μα είναι κακό κυρία να θέλω να αρέσω;; ». Ο αντίλογος της μικρής.. Εν μέρει όχι..αλλά με μέτρο και με τι τρόπο; Αλλοιώνοντας τα χαρακτηριστικά μας; Αλλοιώνοντας το σώμα μας; Ο Θεός μας το έδωσε να το προσέχουμε, να το φροντίζουμε όχι όμως και να γίνει το κέντρο της ζωής μας, να περιστρέφονται όλοι και όλα γύρω από αυτό..τότε χάνουμε την ουσία, όλοι θα εστιάζουν στο σώμα μας και θα χάσουν τα μάτια μας, που λένε τις αλήθειες..
Όταν η ενασχόληση γύρω από τη σάρκα γίνει αυτοσκοπός, τότε όλα γίνονται σαρκικά, οι λογισμοί μας, οι πράξεις μας, τα πάντα. « Μα κυρία θέλω να κάνω ένα τατουάζ με έναν Σταυρό και την Παναγία..κακό είναι;; ». Μα ο Χριστός δεν θέλει να τον χαράξουμε στο σώμα μας αλλά στην καρδιά μας.. Τι νόημα έχει να Τον έχουμε ως tattoo κάπου, στο χέρι, στο πόδι αλλά η ψυχούλα μας να είναι γεμάτη υπερηφάνεια, κακία κτλ; Μεγάλη πλάνη είναι η εγχάραξη αγίων πάνω μας αλλά και αγαπημένων μας προσώπων. Τι νόημα έχει να έχω χαραγμένο πάνω μου το όνομα του συζύγου μου και με τις πράξεις μου και τα λόγια μου να τον πληγώνω; Τι νόημα έχει να έχω χαραγμένα πάνω μου, τα ονόματα των φίλων μου, όταν στη σχέση μου μαζί τους υπάρχει το ψέμα και η κολακεία; « Νιώθεις άνετα έτσι; Αυτό θέλεις από τους γύρω σου, από τους φίλους σου; », τη ρώτησα. « Όχι..», μου απάντησε. « Θέλω την παρέα τους, θέλω να σηκώνουν το τηλέφωνο, όταν τους χρειάζομαι στις 2 τα ξημερώματα, θέλω την αγκαλιά τους και να με θέλουν όπως είμαι.. ». Σηκώθηκε να φύγει, κοιταχτήκαμε με νόημα...
Υπάρχει όμως και άλλη μια διάσταση στο συγκεκριμένο θέμα που με απασχόλησε και προέκυψε εκείνη την ώρα της συζήτησης με την Αθηνά. Δεν το μοιράστηκα μαζί της εκείνη τη στιγμή, ίσως αργότερα, όταν θα ξανασυζητήσουμε. Το τατουάζ χαράσσεται στο σώμα μας..μπαίνουμε έτσι στη διαδικασία να εξοικειωνόμαστε με παρόμοιες καταστάσεις και μήπως μας προετοιμάζει για κάτι « άλλο »; Μήπως δεν είναι απλά μια μόδα που υιοθετούν άκριτα οι νέοι, ακόμα και τα ανήλικα παιδιά αλλά κάτι πιο πονηρό και ύπουλο; Όπως συνηθίζουμε έτσι το τατουάζ, γιατί να μην αποδεχτούμε αργότερα το ίδιο άκριτα και αναντίρρητα και τον απόλυτο έλεγχό μας, μέσω ενός εμφυτευμένου μικροτσίπ στο σώμα μας; Να’ ναι άραγε η σκέψη μου υπερβολική και κακοπροαίρετη; Επιτρέψτε μου…οι καιροί είναι πολύ πονηροί και το target group είναι τα νέα παιδιά και ο απόλυτος έλεγχος του μυαλού τους, αυτό θέλουν, το μυαλό τους και θέλουν να το πετύχουν πάση θυσία.
Η μαγκιά λοιπόν είναι στην αντίσταση, όχι στην κοπαδοποίηση..
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου