Καλλιόπη Ζιώγου
Είναι γνωστό σε όλους θαρρώ, πως ο Χριστός μετά την Ανάστασή Του εμφανιζόταν στους μαθητές του για σαράντα (40) μέρες προκειμένου να τους βοηθήσει να καταλάβουν το θαυμαστό γεγονός της Ανάστασης και να τους ενθαρρύνει, να τους προετοιμάσει και να τους ενδυναμώσει στην πίστη τους για τις δύσκολες μέρες που έρχονταν για κείνους, εφ’ όσον πλέον δεν θα ήταν μαζί τους σωματικά. Είναι επίσης γνωστό πως οι μαθητές του Χριστού αμφισβητούσαν την αξιοπιστία της μαρτυρίας της Μαρίας της Μαγδαληνής πως είδε, προσκύνησε και μίλησε με τον Αναστημένο Δάσκαλό τους.
Το γεγονός αυτό ήταν το θέμα των συζητήσεών τους διαρκώς..ώσπου το απόγευμα της Κυριακής του Ιουδαϊκού Πάσχα, ο Λουκάς και ο Κλεόπας, δύο από τους μαθητές Του πηγαίνοντας προς τους Εμμαούς ( χωριό της Παλαιστίνης που βρίσκεται σε απόσταση περίπου 10 χιλιομέτρων από την Ιερουσαλήμ ) φανερά αναστατωμένοι και σαστισμένοι συζητούσαν για το γεγονός της Σταύρωσης του Κυρίου τους, όταν εμφανίστηκε δίπλα τους κάποιος με τον οποίο άρχισαν να μιλούν για τα τεκταινόμενα. Εκείνος ήταν ο Ιησούς..μα δεν τον κατάλαβαν..και αφού τους άκουσε, τους επέπληξε για τους λογισμούς τους, διότι έτσι έπρεπε να γίνει, όπως το έλεγαν οι Γραφές.
Τους άρεσαν τόσο πολύ αυτά που τους έλεγε κι έτσι όταν έφτασαν στους Εμμαούς, τον προσκάλεσαν να μείνει μαζί τους..κι εκείνος έμεινε. Και ήρθε η ώρα του δείπνου..και είδαν τον Χριστό να κόβει το ψωμί, να το ευλογεί και να τους το δίνει, όπως στον Μυστικό Δείπνο…και τότε, ω του θαύματος..κατάλαβαν ποιον είχαν ανάμεσά τους..μα τότε ο Χριστός εξαφανίστηκε! Και οι δύο μαθητές συνειδητοποίησαν πως θα έπρεπε να έχουν περισσότερη εμπιστοσύνη στον Κύριο τους.. ( Λκ. 24, 13-35 )
Κάπως έτσι είναι και η δική μας πορεία, πάνω κάτω..σαν την πορεία του Λουκά και του Κλεόπα προς τους Εμμαούς. Περνά ο καιρός, οι ώρες, οι μέρες και δεν απολαμβάνουμε τις στιγμές της ζωής μας που είναι γεμάτες Χριστό, μα δεν το καταλαβαίνουμε. Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε, αν δεν το θελήσει Εκείνος..ούτε μέχρι το διπλανό δωμάτιο του σπιτιού μας..Είναι κάθε μέρα, κάθε στιγμή δίπλα μας, μα εμείς τον ψάχνουμε αλλού. Είναι στο αγριολούλουδο που τυχαία θα πέσει το μάτι μας, στην άκρη του δρόμου και που το φροντίζει κι εκείνο, είναι εκεί μαζί μας, ακόμη και όταν απολαμβάνουμε τον πρωινό καφέ μας και νιώθουμε ήρεμοι κι έτοιμοι και κατακτήσουμε τη μέρα μας..
Τίποτα δεν γίνεται χωρίς Εκείνον, μα και χωρίς εμάς! Δεν στέκεται δίπλα μας, με το ζόρι. Οι δικοί μας Εμμαοί, ποιοι είναι;; Η ζωή μας, η ζωή του καθενός μας. Θα έρθει δίπλα μας, όπως και στους μαθητές, θα μας μιλήσει με τις πράξεις αγάπης, πρόνοιας, συγκατάβασης, υπομονής Του και περιμένει την δική μας αντίδραση κι αποδοχή, όπως έκαναν ο Λουκάς και ο Κλεόπας. Οι δύο μαθητές τον άκουσαν και τον προσκάλεσαν να συνφάγουν κι εκεί αποκαλύφθηκε. Έτσι περιμένει και την δική μας πρόσκληση, μέσα από τη δική Του « πρόκληση ». Κι όταν κι εμείς συναισθανθούμε αληθινά και ταπεινά, την αμαρτωλότητά μας, τότε έρχεται και γίνεται Σώμα κι Αίμα και κοινωνούμε μαζί Του και ανοίγονται οι οφθαλμοί μας, όπως και των δύο μαθητών..
Ας αφήσουμε το Αναστάσιμο Φως να κατακλύσει κάθε σκοτεινή γωνιά της ψυχής μας και να μας δείξει το δρόμο για να Τον συναντήσουμε. Όχι εθιμοτυπικά, κάθε Πάσχα..αλλά καθημερινά..κάθε μέρα της ζωής μας είναι Πάσχα!!
«Χριστός Ανέστη εκ νεκρών,
θανάτω θάνατον πατήσας
και τοις εν τοις μνήμασιν,
ζωήν χαρισάμενος..»
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου