Η Λησμονημένη Ιστορία του "Μεγάλου Στρατιώτη" του Μορέως






ἐπιμελεία τοῦ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν




Όταν οι Φράγκοι, γύρω στα 1205, πήγαν στην Πελοπόννησο, παρουσιάζεται μια ομάδα από δυνατούς γενναίους Έλληνες άρχοντες, που μάταια  προσπάθησαν να συγκρατήσουν το νέο κύμα. Ανεδείχθησαν τότε μερικές πραγματικά ηρωικές φυσιογνωμίες που τα ονόματά τους και η ηρωική τους δράση έμειναν για αρκετούς κατοπινούς αιώνες θρυλικά.



Διαγώνισμα Λατινικῶν Α’ (ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ 2016)



Λατινικά Ομάδας Προσανατολισμού
Ανθρωπιστικών Σπουδών

*




ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΘΕΩΡ. ΚΑΤ. - ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ I (ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ 2016)


ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΘΕΩΡ. ΚΑΤ. - ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ I
(ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ 2016)
*



 


Δημ. Βερναρδάκη "Φαύστα": το κύκνειο άσμα του μεγαλοϊδεατικού και καθαρευουσιάνικου θεάτρου





ἐπιμελεία τοῦ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν







Ο Δημήτριος Βερναρδάκης[1] υπήρξε μεγάλος δραματικός συγγραφέας με διεθνές για την εποχή του κύρος αλλά παράλληλα μεγάλος λόγιος, ιστορικός, θεολόγος, δημοσιογράφος και φιλόλογος.

Γεννήθηκε στην Αγ. Μαρίνα της Λέσβου από πατέρα κρητικό τω 1834 και απέθανεν τω 1907. Υπήρξεν καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών στην έδρα της Γενικής Ιστορίας και Φιλολογίας. Στην Γερμανία, ο Βερναρδάκης μαθήτευσε κοντά στους μεγάλους φιλοσόφους Χέγκελ και Σέλιγκ και στους μεγάλους φιλολόγους Μπερντχάρντυ και Μπέχ.



«Βόσπορος»: Το τραγούδι του Νίκου Ζούδιαρη & Αλκίνοου Ιωαννίδη περιέχει στίχους ενός φρενοβλαβούς !!!





ἐπιμελεία τοῦ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν


 
Το 1884 ο Γεωργιος Βιζυηνός ένα χρόνο πρίν γίνει υφηγητής της Ιστορίας της Φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Αθήνας με την ανυπέρβλητη φιλοσοφική και αισθητική μελέτη του «Φιλοσοφία παρά Πλωτίνω» έγραψε το διήγημά του «Αι συνέπειαι μιας παλιάς ιστορίας».



Ο Τελευταῖος Ἓλλην



ἐπιμελεία τοῦ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν  


Filopemen", mármol de David D'anger



Η Ομοσπονδία των αχαϊκών πόλεων απ αρχαιοτάτων χρόνων υπάρχουσα έγινε πολύ δυνατή τον 3ο π.Χ αι. Εκτός από τις πόλεις της κυρίως Αχαίας έπαιρναν μέρος στην συμπολιτεία η Σικυώνα και η Κόρινθος.

Δύο φορές τον χρόνο οι αντιπρόσωποι των ομόσπονδων πόλεων συγκεντρώνονταν στην εκκλησία που υπήρχε προς τιμήν του Ομαγύριου Δία[1] κοντά στο Αίγιο και στην συγκέντρωση αυτήν εξελέγοντο οι δύο στρατηγοί και ο γραμματεύς της συμπολιτείας, που ο σκοπός της ήταν ειρηνικός.



Τό ξερες πώς ο χορός της Αρκούδας μπορεί να σε κάνει καλύτερο δάσκαλο;



ἐπιμελεία τοῦ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν





Δύο πηγές διαθέτουμε για την προέλευση της αρκούδας, του γνωστού σε όλους θηλαστικού ζώου, του σαρκοφάγου και με σώμα χοντρό και βραδυκίνητο αλλά με μεγάλη δύναμη. Η μία είναι η αρχαία ελληνική μυθολογία και η άλλη η ελληνική μας παράδοση.

Κατά την πρώτη η αρκούδα σχετίζεται με την Καλλιστώ. Αυτή ήταν θεά των Αρκάδων και είχε ερωτικές σχέσεις με τον Δία. Όταν το έμαθε όμως η Ήρα για να την εκδικηθή, την μεταμόρφωσε σε αρκούδα. Καθώς περιπλανιόταν στα δάση με την μορφή του θηρίου, η άτυχη Καλλιστώ συνάντησε κάποτε τον έφηβο πια γιό της που είχε κάνει με τον Δία τον Αρκάδα. Έτρεξε τότε γεμάτη στοργή για να τον αγκαλιάση, αλλ’ εκείνος επειδή δεν ήξερε πως είναι μητέρα του και νομίζοντας ότι ένα θηρίο του κάνει επίθεση σήκωσε το δόρυ για να την σκοτώση. Τότε ο Δίας μεταμόρφωσε μαζί με την Καλλιστώ και τον Αρκάδα σε μικρότερη αρκούδα και τους έβαλε και τους δύο ανάμεσα στους αστερισμούς. Εκεί ψηλά από τότε η Καλλιστώ είναι η μεγάλη Άρκτος κι ο Αρκάδας η μικρή Άρκτος.



Ἡ Εὐρώπη «καταβροχθίζει τὶς σάρκες» τῶν ἀδύναμων λαῶν της





Ὁ μύθος τοῦ γερο-Αἰσώπου λέει πὼς «λέων γηράσας», ἕνα λιον­τάρι ποὺ γέρασε καὶ δὲν μποροῦσε μὲ τὴ δύναμή του νὰ βρίσκει τὴν τροφή του, σκέφτηκε «δι᾿ ἐπινοίας τοῦτο πρᾶξαι», νὰ τὸ πετύχει αὐτὸ μὲ κάποιο τέχνασμα. Ἔτσι μπῆκε σὲ μιὰ σπηλιά, ξάπλωσε καὶ «προσεποιεῖτο νοσεῖν», παρίστανε ὅτι εἶναι ἄρρωστο. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ συνελάμβανε καὶ ἔτρωγε τὰ ζῶα ποὺ πήγαιναν νὰ τὸ ἐπισκεφτοῦν. Ἀφοῦ λοιπὸν φαγώθηκαν πολλὰ ζῶα, ἡ ἀλεπού, καταλαβαίνοντας τὸ τέχνα­σ­μά του, πῆγε καὶ αὐτή. Στάθηκε ὅμως μακριὰ ἀπὸ τὴ σπηλιά, καὶ ρώτησε τὸ λιοντάρι πῶς τὰ πάει μὲ τὴν ὑγεία του. «Κακῶς»! Πολὺ ἄσχημα, εἶπε τὸ λιον­τάρι, καὶ τὴ ρώτησε γιὰ ποιὸν λόγο δὲν μπαίνει μέσα. «Ἀλλ᾿ ἔγωγε εἰσῆλθον ἄν, εἰ μὴ ἑώρων πολλῶν εἰσιόντων ἴχνη, ἐξιόντος δὲ οὐδενός»· θὰ ἔμπαινα βέβαια, τοῦ ἀπάν­τησε ἡ ἀλεπού, ἂν δὲν ἔβλεπα πολλὲς πατημασιὲς εἰσερχόμενων ζώων, κανενὸς ὅμως ἐξερχόμενου.


    «Γέρασε» στοὺς καιρούς μας καὶ ἡ Εὐρώπη. Γέρασε. Καὶ ἀφοῦ ἐπὶ αἰῶνες «κατασπάραξε» λαοὺς καὶ ἔθνη μὲ τὴν ἀποικιοκρατικὴ μανία της, τώρα στὰ γηρατειά της κλείστηκε ἀνήμπορη στὴν εὐρωζωνικὴ σπηλιά της καὶ «καταβροχθίζει τὶς σάρκες» τῶν ἀδύναμων λαῶν της, ποὺ ἀνυποψίαστοι σπεύδουν νὰ μποῦν σ᾿ αὐτήν.


    Κι ἀφοῦ ἐπιπόλαια μπαίνουν, διαπιστώνουν πὼς πιὰ δὲν ὑπάρχει «ἔξοδος», δὲν ὑπάρχει τρόπος νὰ βγοῦν ζωντανοὶ ἀπὸ τὴ σπηλιὰ τοῦ ἀδηφάγου τέρατος. Ἂν ἐπιχειρήσουν ἔξοδο, ξέρουν πὼς δὲν θὰ κατορθώσουν νὰ περισώσουν παρὰ μόνο τὰ «τσακισμένα κόκκαλά» τους καὶ τὰ «κουρελιασμένα ροῦχα» τους.


    Ἔτσι μένουν μέσα, καὶ τὸ ἀχόρταγο γέρικο «λιοντάρι» τοὺς «ἀλέθει». Ἀλέθει τὴν ψυχή τους, καταβροχθίζει τὴν ἐλευθερία τους, λιανίζει τὸ Σύνταγμά τους, κατασπαράζει τὶς παραδόσεις τους, τὰ ἤθη, τὸν πολιτισμό, τέλος καὶ τὶς πλουτοπαραγωγικὲς πηγές τους. Οἱ ἡγεσίες τους δὲν ἔχουν καμιὰ δύναμη μέσα στὴ θανατερὴ σπηλιά. Εἶναι ἁπλὰ ἀσπόνδυλα ἀνδρείκελα, ὑποχρεωμένα νὰ ἐκτελοῦν τὶς ἐντολὲς ἀόρατου Διευθυντήριου.


    Κάπου ἐδῶ τελειώνει ἡ ὅποια ἀναλογία τοῦ Αἰσώπειου μύθου μὲ τὴ σημερινὴ κατάσταση τῆς Εὐρώπης καὶ τὶς δραματικὲς ἐπιπτώσεις της στὴ ζωή μας.


    Ὅμως αὐτὸ δὲν εἶναι καὶ τὸ τέλος τῆς ἱστορίας. Αὐτὴ ἡ ἱστορία δὲν τελειώνει μὲ κατασπαραγμένα κόκκαλα. Μόνο ἕνα πολὺ μυωπικὸ ἀνθρώπινο βλέμμα θὰ ἑστιάσει καὶ θὰ περιοριστεῖ στὸν ὄγκο τῶν ὑπολειμμμάτων ποὺ συσσωρεύει ἡ μανία τοῦ γερασμένου λιονταριοῦ.


    Ἂν ὅμως μπορέσουμε νὰ ἀνεβοῦμε λίγο ψηλότερα, ἂν μπορέσουμε νὰ συν­τονίσουμε, ἔστω στιγμιαῖα, τὸ βλέμμα μας μὲ τὴν ὅραση καὶ τὴν προοπτικὴ τοῦ οὐρανοῦ, τότε πίσω ἀπὸ τὸν ἄμορφο σωρὸ τῶν εὐρωζωνικῶν ἐρειπίων θὰ δοῦμε νὰ ξεπροβάλλει ὁ ὁλόλαμ­προς κόσμος τὸν ὁποῖο κτίζει ὁ Θεὸς μὲ τὰ «κατεστραμμένα ὑλικὰ» τῆς δαιμονοκρατούμενης τούτης ἐποχῆς.


    Θὰ δοῦμε τὰ ἀθέατα. Θὰ δοῦμε τὸ μεγαλειῶδες τέλος. Τὸ σωτηριῶδες τοῦ κό­σμου σχέδιο ποὺ ἐργάζεται μυστικὰ καὶ ἀθόρυβα «ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ» (Ἐφεσ. γ΄ 10). Κάθε δοκιμασία ποὺ ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς εἴτε στὴν προσωπικὴ καὶ οἰκογενειακή μας ζωὴ εἴτε στὴ ζωὴ τῶν ἐθνῶν καὶ τῶν λαῶν τους, τὴν ἐπιτρέπει πάντα γιὰ τὸ καλό, γιὰ νὰ συν­εργήσει στὴ σωτηρία ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερων. Καὶ τὴν τωρινὴ ἀκαταστασία τῆς Εὐρώπης ἐκεῖ τὴν ὁδηγεῖ. Ἐμεῖς βλέπουμε μόνο τὸ κάτω μέρος τοῦ ὑφαντοῦ ποὺ ὑφαίνει ὁ Θεὸς στὸν μεγάλο ἀργαλειὸ τοῦ κόσμου· βλέπουμε τὰ κρόσσια ποὺ κρέμονται, τὴν ἀκαταστασία, τὸ χάος. Τὸ ὑπέροχο ὅμως σχέδιο γίνεται στὸ ἐπάνω μέρος τοῦ ὑφαντοῦ, ἀθέατο ἀπὸ τὰ δικά μας μάτια. Ἀθέατο, ναί. Ὑπαρκτὸ ὅμως! Αὐτὴ ἡ βεβαιότητα εἶναι τὸ πολικὸ ἀστέρι, ἡ πυξίδα ποὺ κατευθύνει σωστὰ τὴ ζωὴ τῶν πιστῶν. Τὸ ἀντίθετο θὰ ἦταν παραφροσύνη.


    Κι ἔτσι πιὰ κατανοοῦμε γιὰ ποιὸν λόγο ἔδωσε ὁ Θεὸς τοῦτο τὸν καιρὸ τὴν ἄδεια στὸ διάβολο νὰ σκάψει μὲ γιγαν­τιαῖο ἀλέτρι τὴν κατάξερη εὐρωπαϊκὴ γῆ. Γιὰ νὰ μπορέσει Ἐκεῖνος, ὁ οὐράνιος Γεωργός, νὰ σπείρει ἁπλόχερα στὸ φρεσκοσκαμμένο ἔδαφος τῆς γηραιᾶς ἠπείρου τὸν σπόρο τοῦ Εὐαγγελίου, καὶ νὰ ἀναστήσει τὴν ἐδῶ καὶ χίλια τόσα χρόνια τώρα νεκρωμένη της πίστη.


    Νὰ σηκωθοῦμε λοιπὸν λίγο ψηλότερα ὅλοι. Τὴν Ἱστορία δὲν τὴν καθορίζει ἡ καταστροφικὴ μανία τῶν δαιμόνων καὶ τῶν ὀργάνων τους στὸν κόσμο τοῦτο. Τὴν κατευθύνει μόνο Αὐτὸς ποὺ εἶναι ὁ Κύριος τῆς Ἱστορίας καὶ ὁ μόνος Κυβερνήτης τοῦ κόσμου. Γι᾿ αὐτὸ καὶ δὲν χρειάζεται ἄλλο κλάμα πάνω στὰ ἐρείπια τοῦ κόσμου ποὺ χάνεται. Ἂς χύνουμε τώρα δάκρυα μετάνοιας στὸ ὀργωμένο χῶμα, γιὰ νὰ βλαστήσει σύντομα ὁ σπόρος τῆς νέας ζωῆς.


    Πίσω ἀπὸ τὰ κατάμαυρα σύννεφα τῆς παρανοϊκῆς ἀποστασίας τῆς Εὐρώπης ἂς βλέπουμε τὸν ἥλιο τῆς Ὀρθοδοξίας νὰ ἀνατέλλει. Καὶ μέσα ἀπὸ τὸν τάφο στὸν ὁποῖο συσσωρεύονται τὰ κατασπαρα­γμένα ἀπὸ τὸ γέρικο εὐρωπαϊκὸ λιοντάρι κόκκαλα τῶν λαῶν, νὰ προσ­μένουμε τὴν ἀνάσταση. Τὴ δόξα τοῦ Σταυροῦ καὶ τὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας σὲ ὅλο τὸν κόσμο.


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ / ΠΗΓΗ
via ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ ΕΡΜΗΣ