Τό πρῶτον ἐπεισόδιον τῆς Ἀντιγόνης (στίχ. 162 - 381)



ΑΡΧΑΙΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟΝ
- ΛΕΞΙΛΟΓΙΚΑΙ & ΠΡΑΓΜΑΤΟΛΟΓΙΚΑΙ
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ

του
Π. Ν. Δημοπούλου





ΚΡΕΩΝ
ἄνδρες, τὰ μὲν δὴ πόλεος ἀσφαλῶς θεοὶ
πολλῷ σάλῳ σείσαντες ὤρθωσαν πάλιν.
ὑμᾶς δ᾽ ἐγὼ πομποῖσιν ἐκ πάντων δίχα
ἔστειλ᾽ ἱκέσθαι τοῦτο μὲν τὰ Λαΐου 165
σέβοντας εἰδὼς εὖ θρόνων ἀεὶ κράτη,
τοῦτ᾽ αὖθις, ἡνίκ᾽ Οἰδίπους ὤρθου πόλιν,
κἀπεὶ διώλετ᾽, ἀμφὶ τοὺς κείνων ἔτι
παῖδας μένοντας ἐμπέδοις φρονήμασιν.


Οἱ τρεῖς μέγιστοι φωστῆρες τῆς τρισηλίου θεότητος


του
Βασιλείου Σκούτερη


 
1.   Μέγας Βασίλειος


Κατὰ τὸν χρόνον τῆς προετοιμασίας . Ὁ Μέγας Βασίλειος ἐγεννήθη εἰς τὴν Καισάρειαν τῆς Καπαδοκίας τὸ 33Ο μ.Χ. Τὰ πρῶτα στοιχεῖα τῆς χριστιανικῆς ἀνατροφῆς τὰ ἔλαβεν ἀπὸ τήν μητέρα του. ᾽Αφοῦ ἐσπούδασεν εἰς τὰ σχολεῖα τῆς πατρίδος του καὶ τοῦ Βυζαντίου, ὄπου ἐδίδασκον σπουδαίοι ρήτορες, μετέβη εἰς ἡλικίαν 2Ο ἐτῶν εἰς τὰς ᾽Αθήνας χάριν εὐρυτέρων σπουδῶν. ᾽Εκεῖ συνεδέθη διὰ τῆς φιλίας μὲ τὸν Γρηγόριον τὸν Ναζιανζηνόν. Ὁ Βασίλειος ἐσπούδασεν εἰς τὰς ᾽Αθήνας ἐπὶ τέσσαρα καὶ ἔδειξεν ἐξαιρετικήν ἐπιμέλειαν. Ἔπειτα ἐπανῆλθεν εἰς την πατρίδα του, ὅπου ἐξήσκησε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ ρήτορως. Τέλος, ἀφοῦ διένειμε τὴν περιουσίαν του εἰς τοὺς πτωχούς, κατέφυγεν εἰς κάποιον ἐρημικὸν τοπίον, πλησίον τῆς Νεοκαισαρεῖας, ὅπου ἔζησεν ὡς ἀσκητής, μελετῶν, συγγράφων καὶ προσευχόμενος. Ἐκεῖ ἔμεινεν ὁ Βασίλειος πέντε ὁλόκληρα ἔτη. 


ΕΥΛΟΓΗΣΩ τὸν Κύριον ἐν παντὶ καιρῷ



Τῷ Δαυΐδ, ὁπότε ἠλλοίωσε τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ἐναντίον
᾿Αβιμέλεχ, καὶ ἀπέλυσεν αὐτόν, καὶ ἀπῆλθεν.




 2 ΕΥΛΟΓΗΣΩ τὸν Κύριον ἐν παντὶ καιρῷ, διὰ παντὸς ἡ αἴνεσις αὐτοῦ ἐν τῷ στόματί μου. 3 ἐν τῷ Κυρίῳ ἐπαινεθήσεται ἡ ψυχή μου· ἀκουσάτωσαν πρᾳεῖς, καὶ εὐφρανθήτωσαν. 4 μεγαλύνατε τὸν Κύριον σὺν ἐμοί, καὶ ὑψώσωμεν τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐπὶ τὸ αὐτό. 



Ἡ ἐποχή τοῦ Ναπολέοντος, τό συνέδριον τῆς Βιέννης καί ἡ ἵδρυσις τῆς Ἱερᾶς Συμμαχίας





των
Α. Ματαράση &
Σ. Παπασταματίου 







1.   Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΟΣ (1799 - 1815)


Κατὰ τὴν πρώτην δεκαπενταετίαν τοῦ 19ου αἱῶνος ἡ ζωὴ ἐκατομμυρίων Εὐρωπαίων ἐξηρτᾶτο ἀπὸ τὰς ἀποφάσεις τοῦ Ναπολέοντος.
῞Ετσι ἡ σύντομος αὐτὴ περίοδος λαμβάνει τὴν μορφὴν δράματος, εἰς τὸ ὁποῖον οἱ θεαταὶ παρακολουθοῦν τὴν ταχεῖαν ἀνύψωσιν τοῦ πρωταγωνιστοῦ του εἰς τὸ ἀποκορύφωμα τῆς ἀνθρωπίνης δυνάμεως καὶ δόξης, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐξ ἵσου ταχεῖαν πτῶσιν του εἰς τὸ βάραθρον τοῦ ὀλέθρου.
Τὴν Νοπολεόντειον ἐποχὴν θὰ τὴν διαιρέσωμεν εἰς τρεῖς φάσεις : τὴν ὑπατείαν, τὴν περίοδον τῆς ἀκμῆς καὶ τὴν περίοδον τῆς πτώσεως.



Η ΑΝΤΑΛΚΙΔΕΙΟΣ ΕΙΡΗΝΗ (387 π. Χ.) κατά τον ΞΕΝΟΦΩΝΤΑ




ἐπιμελεία τοῦ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας

πανεπιστημίου Ἀθηνῶν

-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς

πανεπιστημίου Ἀθηνῶν






22. Ἀποδοχὴ τῶν προτάσεων τῆς εἰρήνης παρὰ τῶν Ἀθηναίων καὶ τῶν συμμάχων.

( 1 , 25 — 36)

§25-26

Ὁ δὲ ᾽Ανταλκίδας κατέβη μὲν μετὰ Τιριβάζου διαπεπραγμένος συμμαχεῖν βασιλέα, εἰ μὴ ἐθέλοιεν ᾽Αθηναῖοι καὶ οἱ σύμμαχοι χρῆσθαι τῇ εἰρήνῃ, ᾗ αὐτὸς ἔλεγεν· ὡς δ’ ἤκουσε Νικόλοχον σὺν ταῖς ναυσὶ πολιορκεῖσθαι ἐν ᾽Αβύδῳ ὑπὸ ᾽Ιφικράτους καὶ Διοτίμου, πεζῇ ᾤχετο εἰς ῎Αβυδον. ᾽Εκεῖθεν δὲ λαβὼν τὸ ναυτικὸν νυκτὸς ἀνήγετο, διασπείρας λόγον ὡς μεταπεμπομένων τῶν Καλχηδονίων· ὁρμισάμενος δὲ ἐν Περκώτῃ ἡσυχίαν εἶχεν. Αἰσθόμενοι δὲ οἱ περὶ Δημαίνετον καὶ Διονύσιον καὶ Λεόντιχον καὶ Φανίαν ἐδίωκον αὐτὸν τὴν ἐπὶ Προκοννήσου. Ὁ δ᾽, ἐπεὶ ἐκεῖνοι παρέπλευσαν, ὑποστρέψας εἰς ῎Αβυδον ἀφίκετο· ἠκηκόει γάρ, ὅτι προσπλέοι Πολύξενος ἄγων τὰς ἀπὸ Συρακουσῶν καὶ ᾽Ιταλίας ναῦς εἴκοσιν, ὅπως ἀναλάβοι καὶ ταύτας.

§27

᾽Εκ δὲ τούτου Θρασύβουλος ὁ Κολλυτεὺς ἔχων ναῦς ὀκτὼ ἔπλει ἀπὸ Θρᾴκης, βουλόμενος ταῖς ἄλλαις ἀττικαῖς ναυσὶ συμμεῖξαι. Ὁ δὲ ᾽Ανταλκίδας, ἐπεὶ αὐτῷ οἱ σκοποὶ ἐσήμηναν, ὅτι προσπλέοιεν τριήρεις ὀκτώ, ἐμβιβάσας τοὺς ναύτας εἰς δώδεκα ναῦς τὰς ἄριστα πλεούσας καὶ προσπληρώσασθαι κελεύσας, εἴ τις ἐνεδεῖτο, ἐκ τῶν καταλειπομένων, ἐνήδρευεν, ὡς ἐδύνατο ἀφανέστατα. ᾽Επεὶ δὲ παρέπλεον, ἐδίωκεν· οἱ δὲ ἰδόντες ἔφευγον. Τὰς μὲν οὖν βραδύτατα πλεούσας ταῖς ἄριστα πλεούσαις ταχὺ κατειλήφει˙ παραγγείλας δὲ τοῖς πρωτόπλοις τῶν μεθ’ αὑτοῦ μὴ ἐμβαλεῖν ταῖς ὑστάταις, ἐδίωκε τὰς προεχούσας˙ ἐπεὶ δὲ ταύτας ἔλαβεν, ἰδόντες οἱ ὕστεροι ἁλισκομένους σφῶν αὐτῶν τοὺς πρόπλους ὑπ’ ἀθυμίας καὶ τῶν βραδυτέρων ἡλίσκοντο. ῝Ωσθ’ ἥλωσαν ἅπασαι.

§28

᾽Επεὶ δ’ ἦλθον αὐτῷ αἵ τε ἐκ Συρακουσῶν νῆες εἴκοσιν, ἦλθον δὲ καὶ αἱ ἀπὸ ᾽Ιωνίας, ὅσης ἐγκρατὴς ἦν Τιρίβαζος, συνεπληρώθησαν δὲ καὶ ἐκ τῆς ᾽Αριοβαρζάνους, (καὶ γὰρ ἦν ξένος ἐκ παλαιοῦ τῷ ᾽Αριοβαρζάνει), ὁ δὲ Φαρνάβαζος ἤδη ἀνακεκλημένος ᾤχετο ἄνω, ὅτε δὴ καὶ ἠγάγετο γυναῖκα τὴν βασιλέως θυγατέρα, ὁ Ἀνταλκίδας γενομέναις ταῖς πάσαις ναυσὶ πλείοσιν ἤ ὀγδοήκοντα ἐκράτει τῆς θαλάττης· ὥστε καὶ τὰς ἐκ τοῦ Πόντου ναῦς ᾽Αθήναζε μὲν ἐκώλυε καταπλεῖν, εἰς δὲ τοὺς,ἑαυτῶν συμμάχους κατῆγεν.

§29-30

Οἱ μὲν οὖν ᾽Αθηναῖοι, ὁρῶντες μὲν πολλὰς τάς πολεμίας ναῦς, φοβούμενοι δέ, μὴ ὡς πρότερον καταπολεμηθείησαν, συμμάχου Λακεδαιμονίοις βασιλέως γεγενημένου, πολιορκούμενοι δ’ ἐκ τῆς Αἰγίνης ὑπὸ λῃστῶν, διὰ ταῦτα μὲν ἰσχυρῶς ἐπεθύμουν τῆς εἰρήνης. Οἱ δ’ αὖ Λακεδαιμόνιοι, φρουροῦντες μόρᾳ μὲν ἐν Λεχαίῳ, μόρᾳ δ’ ἐν ᾽Ορχομενῲ, φυλάττοντες δὲ τὰς πόλεις, αἷς μὲν ἐπίστευον, μὴ ἀπόλοιντο, αἷς δὲ ἠπίστουν, μὴ ἀποσταῖεν, πράγματα δ’ ἔχοντες καὶ παρέχοντες περὶ τὴν Κόρινθον, χαλεπῶς ἔφερον τῷ πολέμῳ. Οἵ γε μὴν ᾽Αργεῖοι, εἰδότες φρουράν τε πεφασμένην ἐφ’ ἑαυτοὺς καὶ γιγνώσκοντες, ὅτι ἡ τῶν μηνῶν ὑποφορὰ οὐδὲν ἔτι σφᾶς ὠφελήσει, καὶ οὗτοι εἰς τὴν εἰρήνην πρόθυμοι ἦσαν. Ὥστ’ ἐπεὶ παρήγγειλεν ὁ Τιρίβαζος παρεῖναι τοὺς βουλομένους ὑπακοῦσαι τῇ εἰρήνῃ, ἣν βασιλεὺς καταπέμποι, ταχέως πάντες παρεγένοντο. ᾽Επεὶ δὲ συνῆλθον, ἐπιδείξας ὁ Τιρίβαζος τὰ βασιλέως σημεῖα ἀνεγίγνωσκε τὰ γεγραμμένα· εἶχε δὲ ὧδε.

§31

«Ἀρταξέρξης βασιλεὺς νομίζει δίκαιον τὰς μὲν ἐν τῆ Ἀσίᾳ πόλεις ἑαυτοῦ εἶναι καὶ τῶν νήσων Κλαζομενὰς καὶ Κύπρον, τὰς δὲ ἄλλας ῾Ελληνίδας πόλεις καὶ μικρὰς καὶ μεγάλας αὐτονόμους ἀφεῖναι πλὴν Λήμνου καὶ Ἴμβρου καὶ Σκύρου· ταύτας δὲ ὥσπερ τὸ ἀρχαῖον εἶναι ᾽Αθηναίων. ῾Οπότεροι δὲ ταύτην τὴν εἰρήνην μὴ δέχονται, τούτοις ἐγὼ πολεμήσω μετὰ τῶν ταὐτὰ βουλομένων καὶ πεζῇ καὶ κατὰ θάλατταν καὶ ναυσὶ καὶ χρήμασιν»

§32

Ἀκούσαντες οὖν ταῦτα οἱ ἀπὸ τῶν πόλεων πρέσβεις ἀπήγγελλον ἐπὶ τὰς ἑαυτῶν ἕκαστοι πόλεις. Καὶ οἱ μὲν ἄλλοι πάντες ὤμνυσαν ἐμπεδώσειν ταῦτα, οἱ δὲ Θηβαῖοι ἠξίουν ὑπὲρ πάντων Βοιωτῶν ὀμνύναι. Ὁ δὲ Ἀγησίλαος οὐκ ἔφη δέξασθαι τοὺς ὅρκους, ἐὰν μὴ ὀμνύωσιν, ὥσπερ τὰ βασιλέως γράμματα ἔλεγεν, αὐτονόμους εἶναι καὶ μικρὰν καὶ μεγάλην πόλιν. Οἱ δὲ τῶν Θηβαίων πρέσβεις ἔλεγον, ὅτι οὐκ ἐπεσταλμένᾳ σφίσι ταῦτ’ εἴη. «῎Ιτε τοίνυν», ἔφη ὁ ᾽Αγησίλαος, «καὶ ἐρωτᾶτε˚ ἀπαγγέλλετε δ’ αὐτοῖς καὶ ταῦτα, ὅτι, εἰ μὴ ποιήσουσι ταῦτα, ἔκσπονδοι ἔσονται». Οἱ μὲν δὴ ᾤχοντο.

§33

Ὁ δ’ ᾽Αγησίλαος διὰ τὴν πρὸς Θηβαίους ἔχθραν οὐκ ἔμελλεν, ἀλλὰ πείσας τοὺς ἐφόρους εὐθὺς ἐθύετο. ᾽Επεί δὲ ἐγένετο τὰ διαβατήρια, ἀφικόμενος εἰς τὴν Τεγέαν διέπεμπε μὲν τῶν ἱππέων κατὰ τοὺς περιοίκους ἐπισπεύσοντας, διέπεμπε δὲ καὶ ξεναγοὺς εἰς τὰς πόλεις. Πρὶν δὲ αὐτὸν ὁρμηθῆναι ἐκ Τεγέας, παρῆσαν οἱ Θηβαῖοι λέγοντες, ὅτι ἀφιᾶσι τάς πόλεις αὐτονόμους. Καὶ οὕτω Λακεδαιμόνιοι μὲν οἴκαδε ἀπῆλθον, Θηβαῖοι δ’ εἰς τὰς σπονδὰς εἰσελθεῖν ἠναγκάσθησαν, αὐτονόμους ἀφέντες τὰς Βοιωτίας πόλεις.

§34

Οἱ δ’ αὖ Κορίνθιοι οὐκ ἐξέπεμπον τὴν τῶν Ἀργείων φρουράν. ᾽Αλλ’ ὁ ᾽Αγησίλαος καὶ τούτοις προεῖπε, τοῖς μέν, εἰ μὴ ἐκπέμψοιεν τοὺς ᾽Αργείους, τοῖς δὲ, εἰ μὴ ἀπίοιεν ἐκ τῆς Κορίνθου, ὅτι πόλεμον ἐξοίσει πρὸς αὐτούς. ᾽Επεὶ δὲ φοβηθέντων ἀμφοτέρων ἐξῆλθον οἱ ᾽Αργεῖοι καὶ αὐτὴ ἐφ’ αὑτῆς ἡ τῶν Κορινθίων πόλις ἐγένετο, οἱ μὲν σφαγεῖς καὶ οἱ μεταίτιοι τοῦ ἔργου αὐτοὶ γνόντες ἀπῆλθον ἐκ, τῆς Κορίνθου˙ οἱ δ’ ἄλλοι πολῖται ἑκόντες κατεδέχοντο τοὺς πρόσθεν φεύγοντας.

§35

᾽Επεὶ δὲ ταῦτ’ ἐπράχθη καὶ ὠμωμόκεσαν αἱ πόλεις ἐμμενεῖν ἐν τῇ εἰρήνῃ, ἥν κατέπεμψε βασιλεύς, ἐκ τούτου διελύθη μὲν τὰ πεζά, διελύθη δὲ καὶ τὰ ναυτικὰ στρατεύματα. Λακεδαιμονίοις μὲν δὴ καὶ ᾽Αθηναίοις καὶ τοῖς συμμάχοις οὕτω μετὰ τὸν ὕστερον πόλεμον τῆς καθαιρέσεως τῶν Ἀθήνησι τειχῶν αὕτη πρώτη εἰρήνη, ἐγένετο.

§36

᾽Εν δὲ τῷ πολέμῳ μᾶλλον ἀντιρρόπως τοῖς ἐναντίοις πράττοντες οἱ Λακεδαιμόνιοι πολὺ ἐνδοξότεροι ἐγένοντο ἐκ τῆς ἐπ’ ᾽Ανταλκίδου εἰρήνης καλουμένης. Προστάται γὰρ γενόμενοι τῆς ὑπὸ βασιλέως καταπεμφθείσης εἰρήνης καὶ τὴν αὐτονομίαν ταῖς πόλεσι πράττοντες, προσέλαβον μὲν σύμμαχον Κόρινθον, αὐτονόμους δὲ ἀπὸ τῶν Θηβαίων τὰς Βοιωτὶας πόλεις ἐποίησαν, οὗπερ πάλαι ἐπεθύμουν, ἔπαυσαν δὲ καὶ Ἀργείους Κόρινθον σφετεριζομένους, φρουρὰ φήναντες ἐπ’ αὐτοὺς εἰ μὴ Κορίνθου.



Ἡ ραψωδία Α' τῆς Ἰλιάδος μετά σχολίων (ΜΕΡΟΣ Β')


των
Νικηφόρου &
Καλλιρρόης Ελεοπούλου




 

«ὤ μοι, ἀναιδείην ἐπιειμένε, κερδαλεόφρον,
πῶς τίς τοι πρόφρων ἔπεσιν πείθηται Ἀχαιῶν 150
ἢ ὁδὸν ἐλθέμεναι ἢ ἀνδράσιν ἶφι μάχεσθαι;
οὐ γὰρ ἐγὼ Τρώων ἕνεκ’ ἤλυθον αἰχμητάων
δεῦρο μαχησόμενος, ἐπεὶ οὔ τἴ μοι αἴτιοί εἰσιν·
οὐ γάρ πώ ποτ’ ἐμὰς βοῦς ἤλασαν οὐδὲ μὲν ἵππους,
οὐδέ ποτ’ ἐν Φθίῃ ἐριβώλακι βωτιανείρῃ 155
καρπὸν ἐδηλήσαντ᾽, ἐπεὶ ἦ μάλα πολλὰ μεταξὺ
οὔρεά τε σκιόεντα θάλασσά τε ἠχήεσσα·


Ἡ ραψωδία Α' τῆς Ἰλιάδος μετά σχολίων (ΜΕΡΟΣ Α')


τῶν
Νικηφόρου & 
Καλλιρρόης Ἐλεοπούλου






Μῆνιν ἄειδε, θεά, Πηληιάδεω Ἀχιλῆος 1
οὐλομένην, ἢ μυρί’ Ἀχαιοῖς ἄλγε’ ἔθηκε,
πολλὰς δ’ ἰφθίμους ψυχὰς Ἄιδι προΐαψεν
ἡρώων, αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν
οἰωνοῖσί τε πᾶσι, Διὸς δ’ ἐτελείετο βουλή, 5
ἐξ οὗ δὴ τὰ πρῶτα διαστήτην ἐρίσαντε
Ἀτρεῖδης τε ἄναξ ἀνδρῶν καὶ δῖος Ἀχιλλεύς. 7


Αἱ Διαφοραί τῆς Ὁμηρικῆς Γραμματικῆς


ἐπιμελεία τοῦ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν




Α΄. ΦΘΟΓΓΙΚΑΙ

α΄) Φωνηέντων.
1. Ἰωνικὸν η ἀντὶ α : ἀγορή, κλισίη, νηός, νηῦς.
2. ει ἀντὶ ε : ἐτελείετο, Ἑρμείας, πνείω.
3. ου ἀντὶ ο : οὐλόμενος, Οὔλυμπος, κούρη, κουλεός.
4. υ ἀντὶ ο : ἄγυρις (ἀγορά).
5. Ἀσυναίρετα φωνήεντα εἰς τὴν ρίζαν καὶ εἰς τὰς καταλήξεις: ἄεθλος, χρυσέῳ, δοκέει, φιλέουσα .
6. Συναίρεσις τοῦ ε+ο εἰς ευ : ἑμέο - ἐμεῦ, ῥύσκεο - ῥύσκευ .
7. Παρεμβολὴ τοῦ ο πρὸ τῶν συνῃρημένων καταλήξεων τῶν εἰς - άω ρημάτων : άντιόωσαν, εἰσορόωντες, ἀσχαλόωσι.



Ἀρχαία Γ' Γυμνασίου: Ἐνότης 6η "Ἡ μουσική ἐξημερώνει"


του
Στάθη Μανάτου


«Η μουσική εξημερώνει»

6.Α Ο συγγραφέας: Ο Πολύβιος είναι ο σημαντικότερος μετά το Θουκυδίδη ιστορικός της αρχαιότητας. Γεννήθηκε γύρω στο 202 π.Χ. στη Μεγαλόπολη της Αρκαδίας και πέθανε το 120 π.Χ.. Ήταν γιος του στρατηγού Λυκόρτα, ηγέτη της Αχαϊκής Συμπολιτείας. Η πολιτική και στρατιωτική μόρφωσή του ήταν επιμελημένη, αδιάκοπη και αποτελεσματική. Το 169 π.Χ. έγινε ίππαρχος της Αχαϊκής Συμπολιτείας. Έζησε αναγκαστικά στη Ρώμη, όπου κέρδισε τη συμπάθεια της φιλελληνικής υψηλής αριστοκρατίας. Τη συμπάθεια αυτή αξιοποίησε προς όφελος των κατακτημένων Ελλήνων. Πιστεύοντας ότι η Ρώμη αποτελούσε δύναμη ακατανίκητη, προσπάθησε να καταστήσει τα πνεύματα των Ελλήνων διαλλακτικότερα απέναντι στους Ρωμαίους. Για τις υπηρεσίες του πολλές πόλεις τον ανακήρυξαν ευεργέτη τους και τον τίμησαν με ανδριάντες. Άφησε πλούσιο συγγραφικό έργο, από το οποίο ξεχωρίζει η ιστορία του με τίτλο «Ίστορίαι».


Τέσσερα (4) αναγνώσματα ως παράλληλα στο «Μελαγχολία του Ιάσονος Κλεάνδρου»






 επιμελεία του 
Κων/νου Μάντη





Νίκος Καρούζος «Ρωμαϊκή οπτασία» (απόσπασμα)

...

Δεν είμαι θάλασσα να λιώσω με νύχτα τη σελήνη
και να την κάμω κομμάτια στα νερά
με νεκρώσιμη γαλήνη περίγυρα
ή με κύματα γοερά
με θρήσκευμα τον πόνο…
Το έαρ είναι άλυτο.
Πώς να διδάξω τη φλόγα στη σταγόνα;
Η αγωνία υπερβαίνει τη ζωή,
γι’ αυτό κι αχρηστεύει τις απολαύσεις.
Αχ, τι λάκκος από σκοτάδι που κάποτε
μ’ έναν κόκορα στο κεφάλι για να τρελάνω τη νύχτα
ούρλιασα ξαφνικά σαν να μου φύτεψαν βόλι:
-Μια τριανταφυλλιά στο φεγγαρόφωτο!
Τι φρίκη, την τρώνε τα δευτερόλεπτα! –
Πώς να κρατήσουμε απείραχτο το δαίμονα;
Μ’ αν δεν μπορούμε – τότε λέω πως αρκεί
για λίγη βλόγηση κι ίσως ίαση
κείνος ο σκύλος όνειρος, κείνος ο γκρίζος τύφος…
Χαίρε Καίσαρα!
Τα μάτια μου είναι ευρήματα του θανάτου».

Ο Νίκος Καρούζος αντικρίζει το πέρασμα του χρόνου με την οδύνη που αισθάνεται κάθε θνητός απέναντι σε ό,τι αποτελεί μια θανάσιμη αντίστροφη μέτρηση για την ύπαρξή του. Θεάται την αιώνια και άφθαρτη ομορφιά της σελήνης, και την αντιπαραβάλλει με τη γοργή παρακμή και απώλεια των εφήμερων όντων.



Ἡ Ἀξιοποίησις τοῦ Διαδικτύου


της 
Τερέζας Γιακουμάτου


 Αξιοποίηση του διαδικτύου
 
  • Η αξιοποίηση του διαδικτύου στην εκπαιδευτική διαδικασία Γιακουμάτου Τερέζα, Επιμορφώτρια ΤΠΕ 
  • Δεν είναι αυτό που η τεχνολογία καθιστά δυνατό. Είναι αυτό που η τεχνολογία καθιστά εύκολο.
  • Ακόμα με blanco;
  • Μήπως;
  • Η τεχνολογία αιχμής σε ένα σχολείο είναι ο καλός δάσκαλος
  • Αλλά…
  • Παγκοσμιοποίηση 3.0* •Η νέα εποχή –όπου θα αποκτούν ισχύ άνθρωποι από κάθε γωνιά του πλανήτη και θα διαδραματίζουν ρόλο όλα τα χρώματα του ανθρώπινου ουράνιου τόξου. • Οι άνθρωποι συνεργάζονται και ανταγωνίζονται σε παγκόσμιο επίπεδο. *Φρίντμαν Τόμας: Ο κόσμος είναι επίπεδος, Ωκεανίδα 


ΔΙΑΖΥΓΙΟ, ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΤΕΚΝΟΥ & ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΑΥΤΟ



ΔΙΑΖΥΓΙΟ, ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΤΕΚΝΟΥ & ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕ ΑΥΤΟ

Πώς μπορεί μια άρρωστη «μητέρα» και επικίνδυνη, να κλέψη ένα σπίτι, να εγκαταλείψη την οικογενειακή στέγη και το παιδί και από πάνω να έχει δικαιώματα αναφαίρετα.

Η κατάντια της ελληνικής δικαιοσύνης.

Αγαπητοί αναγνώστες θα σας παρουσιάσω απόφαση ελληνικού δικαστηριόυ, στο στάδιο προσωρινών διαταγών, κι ασφαλιστικών μέτρων που κάνει όλα όσα αναγράφησαν στον υπότιτλο. Και τούτο διότι πλέον υπάρχει δεδικασμένο.

Τώρα μπορεί κάθε γυναίκα έγγαμη, - πόσω μάλλον εφ’ όσον είναι υγιής κι όχι άρρωστη ψυχικά ως η γυναίκα της υποθέσεως – όταν της την βιδώσει, να αδειάσει το σπίτι της σε φορτηγό, μην αφήνοντας πίσω της ούτε ποτήρι για να πιής νερό, να υπάγη στο πατρικό της, ακόμα κι αν αυτό είναι εκτός έδρας, εκτός αθηνών, σε άλλη πόλη εν τέλει από εκεί που διέμενε, να ισχυρίζεται ότι της φερόντουσαν βαναύσως, έστω κι αν δεν έχει κανένα αποδεικτικό στοιχείο και εκτός από το να διεκδικά το παιδί, να λαμβάνη όλα τα δικαιώματα μιας μάνας. Τώρα το μπορούν όλες. Υπάρχει δεδικασμένο.


Κριτήριον ἀξιολογήσεως εἰς το "Μοιρολόγι τῆς Φώκιας"





επιμελεία της
Δήμητρας Φυτιλή



1.   Κείμενο: Το μοιρολόγι της φώκιας

Κάτω από τον κρημνόν, οπού βρέχουν τα κύματα, όπου κατέρχεται το μονοπάτι, το αρχίζον από τον ανεμόμυλον του Μαμογιάννη, οπού αντικρύζει τα Μνημούρια, και δυτικώς, δίπλα εις την χαμηλήν προεξοχήν του γιαλού, την οποίαν τα μαγκόπαιδα του χωρίου, οπού δεν παύουν από πρωίας μέχρις εσπέρας, όλον το θέρος, να κολυμβούν εκεί τριγύρω, ονομάζουν το Κοχύλι -φαίνεται να έχη τοιούτον σχήμα- κατέβαινε το βράδυ-βράδυ η γριά-Λούκαινα, μία χαροκαμένη πτωχή γραία, κρατούσα υπό την μασχάλην μίαν αβασταγήν, διά να πλύνη τα μάλλινα σινδόνια της εις το κύμα το αλμυρόν, είτα να ξεγλυκάνη εις την μικράν βρύσιν, το Γλυφονέρι, οπού δακρύζει από τον βράχον του σχιστολίθου, και χύνεται ηρέμα εις τα κύματα. Κατέβαινε σιγά τον κατήφορον, το μονοπάτι, και με ψίθυρον φωνήν έμελπεν εν πένθιμον βαθύ μοιρολόγι, φέρουσα άμα την παλάμην εις το μέτωπόν της, διά να σκεπάση τα όμματα από το θάμβος του ηλίου, οπού εβασίλευεν εις το βουνόν αντικρύ, κ' αι ακτίνες του εθώπευον κατέναντί της τον μικρόν περίβολον και τα μνήματα των νεκρών, πάλλευκα, ασβεστωμένα, λάμποντα εις τας τελευταίας του ακτίνας.


Ἀσκησις περί τῶν εἰδῶν τοῦ δοκιμίου




ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΤΟΧΑΣΤΙΚΟ ΔΟΚΙΜΙΟ

 της
Αλεξάνδρας Γερακίνη





 Σε ποιο είδος δοκιμίου κατατάσσονται τα παρακάτω κείμενα; Να αιτιολογήσετε την απάντηση σας.

 Κείμενο 1

 Όλοι σήμερα μιλάνε για διάλογο, στην κυριολεξία του και μεταφορικά· στο ιδιωτικό και στο δημόσιο επίπεδο κανένας δεν βρίσκεται που να μην τον διεκδικεί και να μην εξαίρει τις αρετές του. Φτάνει έτσι ν' αναρωτιέται ο γεμάτος καλή θέληση αφελής, πώς διάβολο γίνεται σε μιαν εποχήν τόσο παθιασμένη για διάλογο, να συνεννοούνται τόσο λίγο οι άνθρωποι μεταξύ τους. Είναι σα να ξεχνάμε την πασίδηλη ανθρώπινη διπροσωπία: Όποιος δια-τυμπανίζει την επιθυμία του για διάλογο, δεν θα πει και πως τον επιθυμεί· μεταμφιέζει έτσι την εγωλατρική  του προσήλωση στον μονόλογο. Προτείνω τον διάλογο μπορεί να σημαίνει: γυρεύω, με πρόσχημα την συνδιάλεξη, ακροατές· έχω πεποίθηση στην ρητορική μου δεινότητα ή στην δικολαβική μου ευελιξία και δεν μου κακοφαίνεται να εξασφαλίσω μιαν εύκολη νίκη· σ' αποκαλώ συνομιλητή μου αλλά σε κρατάω κάτω από την απειλή της εξουσίας μου: αν σου βαστάει, πες ό,τι πιστεύεις! Η τελευταία τούτη ποικιλία είναι η πασίγνωστη στο διεθνές επίπεδο «συνεννόηση» όπου ο ένας από του δύο συνομιλητές εκφράζεται από «θέσεως ισχύος», όπως λένε. Ισάριθμες εκδοχές του φαινομένου κακή πίστη Ο σύγχρονος κόσμος δεν κατορθώνει να συνεννοηθεί γιατί κάνει κατάχρηση αυτής της τακτικής. Είναι ένας κακόπιστος κόσμος. [...]


Οἱ Χρόνοι τοῦ Ρήματος τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς καί ἡ σημασία τους




ΟΙ ΧΡΟΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΡΗΜΑΤΟΣ


του Σ. Τσέλικα




§3.67. Οι χρόνοι του ρήματος της αρχαίας ελληνικής δηλώνουν, όπως και στα νέα ελληνικά, (α) τη χρονική βαθμίδα, αν δηλ. το περιεχόμενο του ρήματος τοποθετείται στο παρελθόν, στο παρόν ή στο μέλλον.
(β) την όψη ή τον τρόπο ενέργειας, δηλ. την ιδιαίτερη οπτική γωνία από την οποία το περιεχόμενο του ρήματος μπορεί να παριστάνεται (i) ως εξελισσόμενο, (ii) ως στιγμιαίο και (iii) ως συντελεσμένο.



Τά ἀνώμαλα οὐσιαστικά τῆς Ἀρχαίας Ἑλληνικῆς




ΑΝΩΜΑΛΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ


Επιμελεία της
Μπογατσάς Αλεξάνδρας



Τα ουσιαστικά της αρχαίας ελληνικής που δεν κλίνονται ομαλά διακρίνονται σε:
1.                            Ετερόκλιτα.
2.                            Μεταπλαστά.
3.                            Ανώμαλα κατά το γένος.
4.                            Ιδιόκλιτα.
5.                            Άκλιτα.
6.                            Ελλειπτικά.



Ἐννέα(9) δραστηριότητες για το γεγονός τοῦ θανάτου τοῦ Θηραμένους



επιμελεία της
Αλεξάνδρας Γερακίνη


Η Δίκη και ο θάνατος του Θηραμένη


O Θηραμένης συνέχιζε τις επικρίσεις του εναντίον της πολιτικής του Kριτία και των Tριάκοντα Tυράννων και παρατήρησε ότι ετοιμάζονταν να κάνουν πολύ χειρότερα από όσα έκαναν οι συκοφάντες εκβιάζοντας τους πλούσιους επί δημοκρατίας.
Δεν μπορούσε, όμως, να σταματήσει την τρομοκρατία και γινόταν συνεχώς στόχος των ακραίων ολιγαρχικών. Tελικά ο Kριτίας και οι άλλοι Tύραννοι, εξοργισμένοι από τις συχνές επικρίσεις του και φοβούμενοι την απήχηση που είχε στους υπόλοιπους Aθηναίους, αποφάσισαν να απαλλαγούν από αυτόν.



Διεθνής & Ἑλληνική Βιβλιογραφία περί τῆς Θεωρίας τοῦ Ἐγγραματισμοῦ


66 ΒΙΒΛΙΑ

ἐπιμελεία τοῦ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν


 
1.    ΒΑΡΝΑΒΑ-ΣΚΟΥΡΑ, Τ., (1978), «Αντιλήψεις των παιδιών για τον κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας», Περ. Σύγχρονα Θέματα, τ. 2.
2.    ΒΡΕΤΤΟΣ, Ι. και ΚΑΨΑΛΗΣ, Α., (1992), «Σκοποί και ιδεώδη της αγωγής», Παιδαγωγική και Ψυχολογική Εγκυκλοπαίδεια Λεξικό, τ. 8, Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.
3.    ΓΕΜΤΟΣ, Π., (1987), Μεθοδολογία των κοινωνικών επιστημών, Αθήνα: Παπαζήσης.
4.    ΓΡΟΛΛΙΟΣ, Γ., (1999), Ιδεολογία, Παιδαγωγική και εκπαιδευτική πολιτική, Αθήνα: Gutenberg.
5.    ΔΕΡΒΙΣΗΣ, Σ., (1998), Οι μαθητές μιας τάξης ως κοινωνική ομάδα και η ομαδοκεντρική διδασκαλία, Αθήνα: Gutenberg.


Μάθησις δεν σημαίνει ἁπλῶς ἀπόκτησις πληροφοριῶν



του
ΗΛΙΑ ΜΑΤΣΑΓΓΟΥΡΑ
Αναπληρωτή καθηγητή
Διδακτικής Πανεπιστημίου Αθηνών

ἐπιμελεία τοῦ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν                         




Η γνώση και η μάθηση είναι κοινωνικά προσδιορισμένες

Το ομαδοσυνεργατικό κίνημα θεωρεί ότι μάθηση δεν σημαίνει απλώς απόκτηση πληροφοριών, αλλά μία συνεχή διαδικασία επίλυσης εσωτερικών γνωστικών συγκρούσεων. Οι συγκρούσεις αυτές δημιουργούνται, αλλά και επιλύονται μέσα στο πλαίσιο της επικοινωνίας και της αλληλεπίδρασης του ατόμου με το φυσικό και κοινωνικό του περιβάλλον. Ακόμη θεωρεί ότι η γνώση δεν είναι ακριβής αναπαράσταση της πραγματικότητας, αλλά κοινωνική κατασκευή, έχει τις ρίζες της στο φιλοσοφικό έργο του Wittgenstein (1953) και του Mead (1934), και βρήκε επιστημολογική στήριξη από τον Κuhn (1987) και ψυχολογική από τον Vygotsky (1993, 1997) και τους σύγχρονους εποικοδομιστές κοινωνιολόγους της γνώσης, που τονίζουν το ρόλο της κοινωνικής αλληλεπικοινωνίας στη συνεχή διαδικασία οικοδόμησης και ανοικοδόμησης της γνώσης (βλ. και Good and Brophy 2000, 421).



Αἱ Θεωρητικαί Θέσεις τῆς Ομαδοσυνεργατικῆς Διδασκαλίας καί το ἐρώτημα περί Ἀτομοκεντρικῆς ή κοινωνικοκεντρικῆς ἀνάπτυξης


του
ΗΛΙΑ ΜΑΤΣΑΓΓΟΥΡΑ
Αναπληρωτή καθηγητή
Διδακτικής Πανεπιστημίου Αθηνών
 
ἐπιμελεία τοῦ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν


 
Θεωρητικές θέσεις

Το ομαδοσυνεργατικό κίνημα εξελίχθηκε στη σημερινή του μορφή μέσα από τη σύνθεση πολλών και διαφορετικών θεωρητικών σχολών. Η σχολή του Dewey και των άλλων εκπροσώπων της Νέας Αγωγής, εισηγήθηκαν και εφάρμοσαν την ομαδοσυνεργατική διδασκαλία για δύο βασικούς λόγους: πρώτον, διότι προωθούσε την κοινωνικοποίηση του ατόμου και τον εκδημοκρατισμό της κοινωνίας και, δεύτερον, διότι εξασφάλιζε με αυθεντικό τρόπο συνθήκες βιωματικής μάθησης, την οποία θεωρούσαν ως τη μόνη αξιόλογη μορφή μάθησης (βλ. και Καμαρινού 2000, 24). Δεύτερη μεγάλη σχολή θεωρητικής στήριξης της ομαδοσυνεργατικής διδασκαλίας είναι η κοινωνική ψυχολογία, η οποία διαπιστώνει ότι, για να ξεπερασθούν οι κοινωνικές προκαταλήψεις και επιθέσεις προς τους «διαφορετικούς», όπως είναι οι λλοδαποί, οι έγχρωμοι και τα άτομα με ειδικές ανάγκες, είναι ανάγκη από πολύ νωρίς να εξασφαλισθούν συνθήκες φυσικής και ισότιμης αλληλεπικοινωνίας μαζί τους.
Πρωτοπόρος αυτής της θεωρητικής κατεύθυνσης υπήρξε ο G. Allport (1954/1979) και συνεχιστές του όσοι προσπαθούν σήμερα να εντάξουν ομαλά και δημιουργικά την κάθε λογής ανομοιογένεια του μαθητικού δυναμικού με τη βοήθεια ομαδοσυνεργατικών σχημάτων οργάνωσης της σχολικής ζωής. 



"Το μόνον τῆς ζωῆς του ταξείδιον" ὡς παράλληλον ἀνάγνωσμα εἰς "Το ἁμάρτημα τῆς μητρός μου"





Γεώργιος Βιζυηνός 
«Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» 
παραλληλίες με «Το αμάρτημα της μητρός μου»

επιμελεία του
Κων/νου Μάντη




Ο Βιζυηνός ακολουθεί και στο διήγημα «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον» την αφηγηματική επιλογή των εισαγωγικών ενοτήτων του αμαρτήματος∙ έχουμε δηλαδή κι εδώ έναν ομοδιηγητικό δραματοποιημένο αφηγητή που αφηγείται τα γεγονότα της παιδικής του ηλικίας με εσωτερική εστίαση, αντικρίζοντάς τα απ’ την οπτική γωνία της παιδικής του συνείδησης. Επιλογή που του επιτρέπει να αποδώσει τα γεγονότα και τα συναισθήματα που τα συνόδευσαν, όπως τα βίωσε τότε, διατηρώντας ανέπαφη την άγνοιά του -και μαζί το ενδιαφέρον των αναγνωστών- για βασικά σημεία που, αν τα γνώριζε εξαρχής, θα του είχαν επιτρέψει μια τελείως διαφορετική αντιμετώπιση.  



Πέντε (5) Κριτήρια Ἀξιολογήσεως εἰς τά Λατινικά Β' & Γ' Λυκείου




επιμελεία
Πέτρου Μυλωνά

 





ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ
ΣΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ Β΄ΛΥΚΕΙΟΥ
Ι

ΘΕΜΑΤΑ

Α. ΚΕΙΜΕΝΑ

α. " Τarquinius Superbus, septimus atque ultimus regum, hoc modo imperium perdit. Filius eius Sextus Tarquinius pudicitiam Lucretiae, uxoris Collatini, laedit. Maritus et pater et Iunius Brutus eam maestam inveniunt. Illis femina cum lacrimis iniuriam aperit et cultro se ipsam interficit."

b. " Post trecentos annos Ilia duos filios, Romulum et Remum, pariet, quos lupa nutriet. Romulus moenia Martia condet Romanosque de suo nomine appellabit. Romanis imperium sine fine erit. Caesar Augustus, ab Iulo ortus, Belli portas claudet et Saturnium regnum restituet. Hunc tu, ut Aeneam, in caelo accipies."

                                       


Δύο(2) Κείμενα διά τήν Μαζοποίησι







Ο Παγκόσμιος πόλεμος της κουλτούρας

ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ

Ο ΠΡΩΤΟΣ παγκόσμιος πόλεμος της κουλτούρας έχει ήδη αρχίσει. Και σε αυτόν τον πόλεμο δεν υπάρχει κάποιος «άξονας του κακού» (ή του καλού). Η Αμερική μάχεται εναντίον όλων και όλοι μάχονται εναντίον της Αμερικής. Τις κρίσιμες μάχες αυτού του πολέμου, που διεξάγονται για τον έλεγχο των ονείρων και των εικόνων, περιγράφει ο γάλλος κοινωνιολόγος Φρεντερίκ Μαρτέλ στις σελίδες του βιβλίου του «Mainstream» (Flammarion, 2010).



Αναγνωστάκη: Μέρες του 1969 μ.Χ.



της 
Άννας Καρτάλη 



Κάθε πρωί
 Καταργούμε τα όνειρα
Χτίζουμε με περίσκεψη τα λόγια
Τα ρούχα μας είναι μια φωλιά από σίδερο
Κάθε πρωί
Χαιρετούμε τους χθεσινούς φίλους
Οι νύχτες μεγαλώνουν σαν αρμόνικες
- Ήχοι, καημοί, πεθαμένα φιλιά.
Ασήμαντες
Απαριθμήσεις
 Τίποτα, λέξεις μόνο για τους άλλους.
 Μα που τελειώνει η μοναξιά;




Τό Ἀριστοτελικόν Ἐκπαιδευτικόν Σύστημα καί ἡ Ἀνθρωπιστική Παιδεία





του
Αναστασίου Δασταυρίδη



1.   Πολίτης - Πόλη ως συγκοινωνούντα δοχεία στην αρχαία ελληνική γραμματεία