Νέφος ἁγίων




 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
30 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013
Ἀπόστολος: Ἑβρ. ια´ 33 – ιβ´ 2
Εὐαγγέλιον: Ματθ. θ´ 36 , ι´ 1 – 8
Ἦχος πλ. δ´ — Ἑωθινόν: 12 Ἀποστόλων Α

 
του
Μελέτιου Ἀπ. Βαδραχάνη
Ἀρχιμανδρίτου


Διαβάζουμε στὴν ἁγία Γραφὴ ὅτι ὁ προφήτης Ἠλίας, κάποια στιγμή, νόμισε ὅτι δὲν ὑπῆρχε ἄλλος ἄνθρωπος στὸν κόσμο, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, ποὺ νὰ πιστεύει στὸ Θεὸ καὶ νʼ ἀγωνίζεται γιὰ τὸ ἅγιο θέλημά του. Βλέποντας τὴ γενικὴ κατάπτωση καὶ ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων τοῦ καιροῦ του ἀπελπίστηκε, ἀπογοητεύτηκε καὶ γεμάτος παράπονο κραύγασε στὸ Θεό· «Ὑπολέλειμμαι ἐγὼ μονώτατος» (Γ ́ Βασ. 19,10). Κύριε ἀπέμεινα τελείως μόνος μου· κανένα ἄλλο δὲν βλέπω νὰ πιστεύει στὸ ὄνομά σου. Βέβαια ὁ προφήτης Ἠλίας ἔπεσε ἔξω στὶς ἐκτιμήσεις του. Ὁ Θεὸς τοῦ ἀπεκάλυψε ὅτι ὑπῆρχαν 7.000 ἀκόμη πιστοί, ποὺ δὲν «ἔκλιναν γόνυ τῷ Βάαλ».
Στὴν ἀρχὴ τοῦ 12ου κεφαλαίου τῆς πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολῆς ἐπίσης ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει· «Τοιγαροῦν καὶ ἡμεῖς, τοσοῦτον ἔχοντες περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων , ὄγκον ἀποθέμενοι πάντα (τὸν ὄγκο δηλαδὴ τῶν βιοτικῶν πραγμάτων καὶ ὑποθέσεων ποὺ κουβαλᾶμε πάνω μας) καὶ τὴν εὐπερίστατον ἁμαρτίαν, δι' ὑπομονῆς τρέχωμεν τὸν προκείμενον ἡμῖν ἀγῶνα, ἀφορῶντες εἰς τὸν τῆς πίστεως ἀρχηγὸν καὶ τελειωτὴν ̓Ιησοῦν...». Ἔχουμε δηλαδή, λέγει ὁ Ἀπ. Παῦλος, ἕνα νέφος μαρτύρων, ποὺ μᾶς περιτριγυρίζει, μᾶς περιβάλλει καὶ μᾶς ἐνθαρρύνει συγχρόνως, νὰ κάνουμε τὸν ἀγώνα μας, νὰ ζήσουμε τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ μὲ ὑπομονὴ ἔχοντας στὸ νοῦ μας τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ καὶ τίποτα ἄλλο.
Ἂς ἀναλύσουμε λίγο τὴν ἔννοια «νέφος». Ἐμεῖς, ὅταν ἀκούσουμε νέφος, συνήθως τὸ συνδέουμε μὲ ἄσχημα καὶ βλαβερὰ πράγματα γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Λέμε τὸ νέφος τῆς ἀτμοσφαιρικῆς ρυπάνσεως, τὸ ραδιενεργὸ νέφος, ποὺ σχηματίζεται ὄχι μόνο ἀπὸ τὶς βόμβες, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ ἀτυχήματα, ποὺ συμβαίνουν στὰ πυρηνικὰ ἐργοστάσια, τὸ νέφος ποὺ δημιουργεῖ ὁμίχλη ἢ μία παρατεταμένη κατάσταση βροχῆς καὶ ὑγρασίας καὶ κάνει τὸ κλίμα ἀνθυγιεινό. Πλὴν ὅμως στὴν ἁγία Γραφὴ τὸ νέφος εἶναι σημεῖο θείας παρουσίας.
Ἔτσι, στὴν ἔξοδο τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ συνεχὴς προστασία καὶ καθοδήγησή του ἐκδηλωνόταν μὲ τὴ νεφέλη. Ἕνα σύννεφο δηλαδὴ, ποὺ προπορεύοταν λίγο, γιὰ νὰ δείχνει τὸ δρόμο, ποὺ ἔπρεπε νὰ βαδίσουν καὶ συγχρόνως τοὺς σκέπαζε ἀπὸ τὸ κάψιμο τοῦ ἡλίου. Τὸ βράδυ τὸ σύννεφο αὐτὸ γινόταν φωτεινὸ καὶ τοὺς φώτιζε. Ἐπίσης ὅταν κατέβαινε καὶ στεκόταν ἔπρεπε νὰ σταματήσουν καὶ ὅταν σηκωνόταν καὶ προχωροῦσε ἔπρεπε νὰ προχωρήσουν.
Ἡ νεφέλη αὐτὴ κατὰ τὴν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, συμβολίζει καὶ τὴν Παναγία μας, ἡ ὁποία εἶναι «νεφέλη ὁλόφωτος ἡ τοὺς πιστοὺς ἀπαύστως ἐπισκιάζουσα», ὅπως λέγει ὁ ποιητὴς τοῦ Ἀκάθιστου Ὕμνου. Κι αὐτὴ ἡ γιορτὴ τῆς Ἁγίας Σκέπης, ποὺ ἡ Ἐκκλησία μας πανηγυρίζει τὸ θαῦμα, ποὺ ἔγινε στὴν Παναγία τῶν Βλαχερνῶν, ὅπου σὲ μία ἀγρυπνία κατέβηκε ἡ Παναγία μας καὶ παίρνοντας τὸ μαντίλι τῆς κεφαλῆς της, ποὺ φυλασσόταν στὸ ἱερό, τὸ ἅπλωσε πάνω ἀπὸ τοὺς πιστούς, δείχνοντάς τους συμβολικὰ μʼ αὐτὴ της τὴν ἐνέργεια ὅτι τοὺς σκεπάζει καὶ προστατεύει, πάλι στὴ νεφέλη τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μᾶς ὁδηγεῖ καὶ στὸν χαρακτηρισμὸ τῆς Παναγίας μας ὡς νεφέλης φωτεινῆς.
Ἄλλες περιπτώσεις ποὺ ἡ νεφέλη δηλώνει τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἐμφανίσθηκε ὁ Θεὸς στὸ Σινᾶ ἐμφανίσθηκε μέσα σὲ «νεφέλη» (Ἔξ. 19,9). Στὴ μεταμόρφωση τοῦ Χριστοῦ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐμφανίσθηκε σὰν «νεφέλη φωτεινὴ» (Ματθ. 17,6). Καὶ στὴν ἀνάληψή του ὁ Χριστὸς ἔφυγε στοὺς οὐρανοὺς πάνω σὲ νεφέλη (Πρξ. 1,9). Ἡ νεφέλη λοιπὸν εἶναι τὸ ὄχημα τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἐμεῖς ὅταν ἔλθει ἡ Β´ Παρουσία «ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα» (Α´ Θεσ. 3,17). Δηλαδὴ ἡ νεφέλη, ποὺ εἶναι τὸ ὄχημα τοῦ Θεοῦ, θὰ γίνει καὶ ὄχημα δικό μας. Ὁ Θεὸς θὰ στείλει τὸ ἁμάξι του νὰ μᾶς πάρει καὶ νὰ μᾶς φέρει κοντά του.
Ἔτσι λοιπὸν ἐκτὸς ἀπὸ τὴ νεφέλη, ποὺ δηλώνει τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ ἢ τὴν προστασία τῆς Παναγίας μας, ἔχουμε καὶ τὸ νέφος τῶν ἁγίων, ὅπως μᾶς ἀποκαλύπτει ἐδῶ ὁ Ἀπ. Παῦλος, ποὺ ὄχι μόνο μᾶς περιβάλλει καὶ μᾶς προστατεύει, ἀλλὰ καὶ μᾶς ἐμψυχώνει καὶ μᾶς ἐνθαρρύνει, ὅπως προαναφέραμε, νὰ συνεχίσουμε τὸν ἀγώνα μας.
Νέφος ἁγίων! Δηλαδὴ οἱ ἅγιοι εἶναι ἀναρίθμητοι, ὅπως καὶ οἱ ἄγγελοι. «Πόσοι εἶναι οἱ ἄγγελοι;», ρωτᾶ ὁ ἅγιος Δαμασκηνός, καὶ ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος «ὅσος καὶ ὁ ἀριθμὸς τους», τὸν ὁποῖο φυσικὰ δὲν γνωρίζουμε. Δηλαδὴ ἀναρίθμητοι! Τὸ ἴδιο καὶ οἱ ἅγιοι εἶναι ἀναρίθμητοι καὶ συγκροτοῦν τὴν παρεμβολὴ τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία συνεχῶς προστατεύει καὶ ὑποστηρίζει τοὺς χριστιανοὺς, ποὺ βρίσκονται στὸν κόσμο.
Στὸ βιβλίο Δ´ Βασιλειῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης (6,8-23) παρουσιάζεται ἡ ἑξῆς ἐνδιαφέρουσα ἱστορία.
Ὁ βασιλιὰς τῆς Συρίας προσπαθεῖ νὰ θέσει ὑπὸ τὸν ἔλεγχό του τὸ κράτος τοῦ Ἰσραήλ. Ἀλλὰ δυστυχῶς γιʼ αὐτόν, ὅλες οἱ ἐνέργειές του νὰ νικήσει τοὺς Ἰσραηλίτες μὲ δόλο γνωστοποιοῦνται στὸν βασιλέα τοῦ Ἰσραὴλ Ἰωρὰμ ἀπὸ τὸν προφήτη Ἐλισαῖο. Ὁ βασιλιὰς τῆς Συρίας, ὅταν τὸ ἔμαθε αὐτό, ἔστειλε κατὰ τὴν νύχτα ἱππικὸ καὶ ἅρματα καὶ ἰσχυρὴ δύναμη πεζικοῦ στὴν πόλη Δωθαΐμ, ὅπου ἔμενε ὁ Ἐλισαῖος, γιὰ νὰ τὸν συλλάβουν.
Ὅταν τὸ πρωὶ σηκώθηκε ὁ ὑπηρέτης τοῦ Ἐλισαίου καὶ εἶδε νὰ εἶναι περικυκλωμένοι ἀπὸ παντοῦ ἀπὸ ἰσχυρὲς δυνάμεις τοῦ συριακοῦ στρατοῦ εἶπε στὸν Ἐλισαῖο· «Ὢ κύριε, τί θὰ κάνουμε τώρα;». Καὶ ὁ Ἐλισαῖος ἀπάντησε· «Μὴ φοβᾶσαι, διότι αὐτοὶ ποὺ εἶναι μαζί μας εἶναι περισσότεροι ἀπʼ αὐτούς». Καὶ συγχρόνως προσευχήθηκε νʼ ἀνοίξει ὁ Θεὸς τὰ πνευματικὰ μάτια τοῦ ὑπηρέτη του. Καὶ ὁ Κύριος εἰσάκουσε τὴν προσευχὴ τοῦ Ἐλισαίου καὶ ὁ ὑπηρέτης εἶδε μὲ ἀνακούφιση, ἀλλὰ καὶ ἔκπληξη ὅλη τὴν περιοχὴ γύρω ἀπὸ τὸν Ἐλισαῖο νὰ εἶναι κατειλημμένη ἀπὸ ἱππικὸ καὶ πύρινα ἅρματα.
Ὅταν ἐπιτέθηκαν οἱ Σύριοι στρατιῶτες γιὰ νὰ συλλάβουν τὸν Ἐλισαῖο, ὁ Θεὸς τοὺς κτύπησε μὲ ἀορασία, ὅπως ζήτησε ὁ Ἐλισαῖος στὴν προσευχή του, καὶ ἔτσι ἐνῶ εἶδαν τὸν Ἐλισαῖο δὲν κατάλαβαν ὅτι εἶναι αὐτὸς καὶ κεῖνος, ἀφοῦ τοὺς εἶπε ὅτι βρίσκονται σὲ λάθος περιοχή, τοὺς ὁδήγησε στὴ Σαμάρεια, ὅπου ἦταν ὁ βασιλιὰς Ἰωράμ, ὅπου καὶ συνελήφθησαν ἀπὸ τοὺς Ἰσραηλίτες. Ὁ Ἐλισαῖος δὲν ἄφησε τὸν βασιλιὰ νὰ τοὺς σκοτώσει, ἀλλὰ εἶπε νὰ τοὺς παραθέσουν τραπέζι καὶ νὰ τοὺς ἀφήσουν νὰ φύγουν.
Νὰ ἡ δύναμη τῶν ἁγίων, ἡ ὁποία ἐνεργοποιεῖ τὴ θαυμαστὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ, ὅποτε χρειάζεται, καὶ ἀνατρέπει ὅλο τὸ σκηνικὸ καὶ τὴν κατʼ ἄνθρωπο προοπτική. Ἂς μὴ ξεχνᾶμε ποτὲ τὸ «νέφος τῶν μαρτύρων», ποὺ μᾶς περιβάλλει καὶ μᾶς προστατεύει καὶ μᾶς σκέπει, ὅπως ἄλλοτε ἡ νεφέλη στὴν ἔρημο τούς Ἰσραηλίτες.




Ἡ γλῶσσα κόκκαλα τσακίζει




τοῦ
κ. Γεωργίου Θ. Μηλίτση
διδασκάλου



Όλοι μας γνωρίζουμε ὅτι γλῶσσα ὀνομάζουμε τό μυῶδες, εὐκίνητο ὄργανο, πού βρίσκεται μέσα στη στοματική κοιλότητα καί πού εἶναι τό ὄργανο τῆς γεύσης. ̓Ακόμα ἡ γλῶσσα βοηθάει στή μάσηση και κατάποση τῶν τροφῶν καί συμμετέχει στήν ἄρθρωση τῆς ὁμιλίας. ̔Η γλῶσσα ἄν καί εἶναι μικρή στό μέγεθος καί δέν ἔχει κόκκαλα, ὅπως λέγει ὁ λαός μας, «κόκκαλα στακίζει».
Μέ τή γλῶσσα δοξολογοῦμε το Θεό, ἀλλά καί τόν ὑβρίζουμε. Με τή γλῶσσα ἐπαινοῦμε τό συνάνθρωπό μας ἀλλά καί τόν συκοφαντοῦμε. Μέ τή γλῶσσα ὁμολογοῦμε τήν πίστη μας στό Θεό ἀλλά και διακηρύττουμε τήν ἀπιστία μας. Με τή γλῶσσα ἐκδηλώνεται ὁ ἐγωϊσμός μας καί ἡ ὑπερηφάνειά μας, ἀλλά ἀποδεικνύεται καί τό ταπεινό μας φρόνημα. ̔
Η γλῶσσα ἀποκαλύπτει τόν ἐσωτερικό κόσμο τοῦ καθενός μας. Εἶναι γνωστά σέ ὅλους μας τά λόγια τοῦ Κυρίου: «ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τό στόμα λαλεῖ» (Ματθ. ιβ´, 35). Μέ λίγα λόγια ἡ γλῶσσα ἐκτός ἀπό καλά μπορεῖ να προξενήσει μεγάλα καί δυσκολοθεράπευτα κακά.
Στό βιβλίο Σοφία Σειράχ διαβάζουμε: «Παιδείαν στόματος ἀκούσατε, τέκνα, καὶ ὁ φυλάσσων οὐ μὴ ἁλῷ. Ἐν τοῖς χείλεσιν αὐτοῦ καταληφθήσεται ἁμαρτωλός, καὶ λοίδορος καὶ ὑπερήφανος σκανδαλιαθήσονται ἐν αὐτοῖς» (κγ´ 7–8). «Ὀλίσθημα ἀπὸ ἐδάφους μᾶλλον ἢ ἀπὸ γλώσσης» (κ´ 18). «Μακάριος ἀνήρ, ὃς οὐκ ὠλίσθησεν ἐν στόματι αὐτοῦ καὶ οὐ κατενύγη ἐν λύπῃ ἁμαρτίας» (ιδ´ 1).
Κι ὁ ̓Αδελφόθεος ̓Ιάκωβος στην ἐπιστολή του γράφει γιά τή γλῶσσα: « ̔Η γλῶσσα μικρόν μέλος ἐστί καί μεγαλαυχεῖ. ̓Ιδού ὀλίγον πῦρ ἡλίκην ὕλην ἀνάπτει! Καί ἡ γλῶσσα πῦρ, ὁ κόσμος τῆς ἀδικίας. Οὕτως ἡ γλῶσσα καθίσταται ἐν τοῖς μέλεσιν ἡμῶν ἡ σπιλοῦσα ὅλον τό σῶμα καί φλογίζουσα τόν τροχόν τῆς γενέσεως καί φλογιζομένη ὑπό τῆς γεέννης. Πᾶσα γάρ φύσις θηρίων τε καί ἑρπετῶν τε καί ἐναλίων δαμάζεται καί δεδάμασται τῇ φύσει τῇ ἀνθρωπίνῃ, τήν δέ γλῶσσαν οὐδείς δύναται ἀνθρώπων δαμάσαι· ἀκατάσχετον κακόν, μεστή ἰοῦ θανατηφόρου». ̔Ερμηνεία: « ̔Η γλῶσσα εἶναι μικρό μέλος κι ὅμως καυχᾶται γιά μεγάλα πράγματα. Πόσον μικρή φωτιά κατακαίει ἕνα τόσο μεγάλο δάσος. Καί ἡ γλῶσσα εἶναι μιά φωτιά, κόσμος κακίας. Μεταξύ τῶν μελῶν μας, ἡ γλῶσσα εἶναι ἐκείνη, πού μολύνει ὁλόκληρο τό σῶμα και πυρακτώνει τόν τροχό τῆς ζωῆς και πυρακτώνεται κι αὐτή ἀπό τήν γέεννα. Κάθε εἶδος θηρίων καί πτηνῶν, ἑρπετῶν καί θαλασσίων ζώων δαμάζεται καί ἔχει δαμασθεῖ ἀπό τόν ἄνθρωπο, ἀλλά τήν γλῶσσα κανείς ἀπό τούς ἀνθρώπους δέ μπορεῖ νά δαμάσει, εἶναι ἀσυγκράτητο κακό, γεμάτη ἀπό θανατηφόρο δηλητήριο» ( ̓Ιακώβ. 5-8).
̔Ο ῞Αγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος σέ μία του ἐπιστολή σημειώνει: « ̔Η γλῶσσα ἐκφράζει τό περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς, ἀλλά καί τό ἐπηρεάζει. ῎Ετσι, τό πάθος τοῦ θυμοῦ γιά παράδειγμα, μόνο ἡ σιωπή τό μαραίνει. Μερικές φορές, γιά νά ξεσπάσουμε δῆθεν καί νά ξελαφρώσουμε, ἀρχίζουμε νά βρίζουμε, νά κατηγοροῦμε, νά χλευάζουμε ἤ ἀναμασοῦμε συνεχῶς τίς ἀδικίες, πού κατά τή γνώμη μας ὑπέστημεν. Και ἀντί νά ἠρεμήσουμε, ἀνάβουμε και ξαναφορτιζόμαστε μέ μῖσος. ῎Ετσι συνεχίζεται ὁ φαῦλος κύκλος τοῦ ἀναβρασμοῦ, τῆς δῆθεν ἐκτονώσεως καί ἐν τέλει τῆς ἐπιδεινώσεως τοῦ πάθους μας».
Κατά τούς Πατέρας τῆς ̓Εκκλησίας μας τά μεγαλύτερα ἁμαρτήματα, πού διαπράττει ὁ ἄνθρωπος μέ τή γλῶσσα του εἶναι: Ἡ πολυλογία, ἡ αἰσχρολογία, ἡ συκοφαντία, τὸ ψεῦδος, ἡ διπλοπροσωπία ἤ ὑποκρισία, ὁ ὅρκος, ἡ κατάκριση, ἡ βλασφημία καί πολλά ἄλλα, τά ὁποῖα δυστυχῶς τά θεωροῦμε ὡς ἀνάξια λόγου. Τό πόσο μεγάλα εἶναι τά ἁμαρτήματα τῆς γλώσσας το φανερώνει τό παρακάτω γεγονός.
Στό Γεροντικό διαβάζουμε ὅτι ρώτησαν τόν Ὅσιο Σισώη τί γνώμη εἶχε γιά τά ἁμαρτήματα τῆς γλώσσης καί ὁ Ὅσιος τούς ἀπάντησε:
« ̓Εγώ, τριάντα χρόνια τώρα, ἕνα ἔχω προσευχή! Γιά ἕνα καί μόνο παρακαλῶ τόν Κύριο, νά μέ φυλάει ἀπό τή γλώσσα μου!»

̔Η κατάρα

 ῞Ενα ἀπό τά μεγαλύτερα ἁμαρτήματα τῆς γλώσσης εἶναι ἡ κατάρα. Πολλοί ἄνθρωποι μέ τό παραμικρό ἀρχίζουν καί καταριῶνται τους συνανθρώπους τους.
Ρώτησαν τόν μακαριστό π. Παΐσιο τόν ̔Αγιορείτη πότε πιάνει ἡ κατάρα καί ἡ ἀπάντησή του ἦταν: « ̔Η κατάρα πιάνει, ὅταν ὑπάρχει στη μέση ἀδικία. ῎Αν λ.χ. κάποιος κοροϊδέψει ἕνα πονεμένο συνάνθρωπό του ἤ τοῦ κάνει κάποιο κακό και ὁ πονεμένος τόν καταρασθεῖ, πάει, χάνεται τό σόϊ του. ῞Οταν δηλαδή κάνω κακό σέ κάποιον κι ἐκεῖνος με καταριέται, πιάνουν οἱ κατάρες του. ̓Επιτρέπει ὁ Θεός καί πιάνουν, ὅπως ἐπιτρέπει λ.χ. νά σκοτώση ἕνας κάποιον ἄλλον. ῞Οταν ὅμως δέν ὑπάρχει ἀδικία, τότε ἡ κατάρα γυρνᾶ πίσω σ ̓ αὐτόν, πού τήν ἔδωσε».
Στή συνέχεια ρώτησαν τόν ἅγιο Γέροντα, πῶς ἀπαλλάσσεται κάποιος ἀπό τήν κατάρα. ̔Η ἀπάντησή του ἧταν: «Μέ τή μετάνοια καί την ἐξομολόγηση. ῎Εχω ὑπόψιν μου πολλές περιπτώσεις ἀνθρώπων, πού ταλαιπωρήθηκαν ἀπό κατάρα, ὅταν τό κατάλαβαν ὅτι τούς καταράσθηκαν, γιατί εἶχαν φταίξει, μετάνοιωσαν, ἐξομολογήθηκαν και τακτοποιήθηκαν. Ἄν αὐτός, πού ἔφταιξε πεῖ: « Θεέ μου, συγχώρεσέ με ἔκανα αὐτό κι αὐτό ... καί ἐξομολογηθεῖ στόν πνευματικό μέ πόνο καί εἰλικρίνεια, τότε ὁ Θεός θα τόν συγχωρήσει».

̔Η κατάρα τῶν γονέων

῎Αν εἶναι μεγάλο ἁμάρτημα να καταρώμεθα τούς συνανθρώπους μας, εἶναι ἀπείρως μεγάλο καί βδελυκτό στό Θεό οἱ γονεῖς νά κατα-ριῶνται τά σπλάγχνα τους, τά παιδιά τους.
῞Ολοι οἱ Πατέρες τῆς ἐκκλησίας μας κακίζουν τούς γονεῖς, πού για ὁποιοδήποτε λόγο, σοβαρό ἤ ὄχι, καταριῶνται τά παιδιά τους, διότι ὅπως λέγει ὁ ἁγιορείτης ἀσκητής π. Παΐσιος «ἡ κατάρα τῶν γονέων πιάνει. Μάλιστα ὄχι μόνον ἡ κατάρα τους πιάνει, ἀλλά καί ἡ ἀγανάκτησή τους». Σέ ἄλλη συζήτηση πάνω
στό θέμα αὐτό εἶπε: «Καί νά μή το καταρασθεῖ ὁ γονιός τό παιδί του, ἀλλά μόνο νά ἀγανακτήση μαζί του, τό παιδί δέ βλέπει ἄσπρη μέρα, ἡ ζωή του εἶναι ὅλο βάσανα. Ταλαιπωρεῖται πολύ σ ̓ αὐτή τή ζωή. Φυσικά, στήν ἄλλη ζωή ξελαφρώνει, γιατί ξοφλάει ἐδῶ μερικά. Γίνεται αὐτό, πού λέγει ὁ ̓Αββάς ̓Ισαάκ: τρώγει τήν κόλαση, λιγοστεύει δηλαδή τήν κόλαση μέ τίς ταλαιπωρίες ἐδῶ, σ ̓ αὐτήν τή ζωή. Γιατί ἡ ταλαιπωρία σ ̓ αὐτήν τήν ζωή τρώει τήν κόλαση. Δηλαδή, ὅταν λειτουργοῦν οἱ πνευματικοί νόμοι, ἀφαιρεῖται λίγο ἀπό τήν κόλαση, ἀπό τά βάσανα».
Καί ὁ π. Παΐσιος συμπλήρωσε:
«Πολλοί γονεῖς στέλνουν τά παιδιά τους στόν ἔξω ἀπ ̓ ἐδῶ, τά τάζουν στό διάβολο κι ἔχει δικαιώματα μετά ὁ διάβολος. Μοῦ τόταξες, σοῦ λέγει. Μεγάλο κι αὐτό τό ἁμάρτημα, πρέπει οἱ γονεῖς, πού τό συνηθίζουν, νά κόψουν αὐτή τήν κακή συνήθεια».
Κάποιος ρώτησε τόν π. Παΐσιο: - «Γέροντα, ἄν οἱ γονεῖς καταρασθοῦν τά παιδιά ἀλλά μετά πεθάνουν, πῶς θά ἀπαλλαγοῦν τά παιδιά ἀπό τήν κατάρα;»
— «Πρῶτα πρέπει τά παιδιά να ἐξετάσουν τόν ἑαυτό τους, γιά να βροῦν τήν αἰτία, πού ἔκανε τους γονεῖς τους νά τά καταρασθοῦν. ῞Οταν βροῦν τό σφάλμα τους πρέπει νά μετανοήσουν εἰλικρινά, να πᾶνε σέ πνευματικό νά ἐξομολογηθοῦν καί ὅλα θά τακτοποιηθοῦν.
Δέν πρέπει νά παραλείψουν νά πᾶνε στό κοιμητήριο νά ἀνάψουν ἕνα κεράκι καί νά ζητήσουν συγγνώμη. ̓Ακόμα νά δείνουν τά ὀνόματα τῶν γονέων τους σέ ἱερεῖς, γιά νά τους μνημονεύουν.
Θά πρέπει νά ξέρετε ὅτι πολλές ἀρρώστιες, πού βασανίζουν πολλούς συνανθρώπους μας καί οἱ γιατροί δέν μποροῦν νά βροῦν την αἰτία, πού τίς προκαλεῖ, ἔχουν τή ρίζα τους στήν κατάρα τῶν γονέων τους».
῞Οταν εἶχε στό ὑπαίθριο ἀρχονταρίκι του ὁ π. Παΐσιος γονεῖς τους συμβούλευε ποτέ νά μή καταριῶνται τά παιδιά, ἀλλά πάντα νά τά δίνουν τήν εὐχή τους καί τούς ὑπενθύμιζε ὅτι «εὐχαί γονέων στηρίζουσι θεμέλια οἴκων».

̔Η εὐγενική κατάρα

̔Ο μεγάλος ἅγιος τῶν ἡμερῶν μας, π. Παΐσιος, ἀναφερόταν στίς
συζητήσεις του μέ τούς προσκυνητές καί γιά τήν εὐγενική κατάρα, ὅπως ἔλεγε. «Πολλοί συνηθίζουν να λένε ὅταν τούς ἀδικοῦν: «ἄς τό βρεῖ ἀπό τό Θεό. Κι αὐτό μποροῦμε να ποῦμε ὅτι εἶναι εὐγενική κατάρα. Δέν πρέπει νά ξεχνοῦμε ὅτι ὁ Χριστός πάνω ἀπό τό Σταυρό εἶπε γιά τούς σταυρωτές του: Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς, οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι. Κι ἐμεῖς πρέπει τό ἴδιο νά κάνουμε. Δέν πρέπει νά ξεχνοῦμε αὐτό, πού λέγει ἡ Γραφή: Εὐλογεῖτε καί μή καταρᾶσθε».  ̔Η γλῶσσα λοιπόν εἶναι πηγή πολλῶν καλῶν ἀλλά καί πολλῶν κακῶν· μπορεῖ νά βάλει τόν ἄνθρωπο στο Παράδεισο ἀλλά καί νά τόν στείλει στήν αἰώνια κόλαση· μπορεῖ νά τον ἐξυψώσει στήν κοινωνία ἀλλά και νά τό ρίξει στά τάρταρα τῆς ἀνυποληψίας.
Πολλά μπορεῖ νά κάνει τό μικρό αὐτό ὄργανο τοῦ σώματός μας γι ̓ αὐτό χρειάζεται μεγάλη ἐπαγρύπνηση, γιά νά μή μετανοήσουμε ἀργότερα γι ̓ αὐτά, πού εἴπαμε.




Γεώργιος Τυπάλδος - Ἰακωβάτος (ΜΕΡΟΣ Γ')




Ὁ πολιτικὸς τῆς Ρωμηοσύνης
τοῦ
πρωτοπρεσβυτέρου
π. Γεωργίου Δ. Μεταλληνοῦ




Ἀπὸ τὰ παραπάνω γίνεται φανερό, γιατί ὁ Ἰακωβάτος πολέμησε μὲ τόσο πάθος τὸ αὐτοκέφαλο τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀφομοίωση τῆς Ἑπτανήσου, ποὺ ἦταν μετὰ τὴν Ἕνωση ἡ φυσικὴ συνέπεια τῆς ἑλλαδικῆς αὐτοκεφαλίας. Οἱ σχετικοὶ ἀγῶνες του, μακροχρόνιοι —ἀνυποχώρητοι καὶ ἀκατάβλητοι— ἀπέβλεπαν στὴν στήριξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ποὺ ἦταν ὁ «δεσμός», ὁ ἑνοποιητικὸς παράγοντας τῆς Ρωμηοσύνης. Στὰ κείμενά του ἐμφανίζεται ὁ Ἰακωβάτος ἀπόλυτα πεπεισμένος ὅτι τὸ αὐτοκέφαλο, ἐπεκτεινόμενο στὶς ἐθνικὲς ρωμαίϊκες ἐκκλησίες, θὰ ἐπέφερε τὸ διαμελισμὸ τῆς Ρωμηοσύνης καὶ τὸν ἀφανισμό της. Αὐτὸ βέβαια προδίδει βαθειὰ γνώση τῶν μηχανισμῶν καὶ στόχων τῆς διεθνοῦς διπλωματίας τῆς ἐποχῆς του, τῶν σχεδίων δηλαδὴ τῆς εὐρωπαϊκῆς πολιτικῆς γιὰ τὴν τύχη τῆς ἀνατολικῆς αὐτοκρατορίας.
Ἔτσι, ἐνῶ ἡ δημιουργία μικρῶν ἀνεξαρτήτων κρατῶν στὴ Βαλκανική, ποὺ ἔβαινε παράλληλα μὲ τὴν αὐτονόμηση τῶν ἐθνικῶν ἐκκλησιῶν ἀπὸ τὴ δικαιοδοσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, χαιρετιζόταν ἀπὸ τοὺς ὀπαδοὺς τῆς ἀρχῆς τῶν ἐθνοτήτων ὡς ἐπιτυχία, ὁ Ἰακωβάτος τασσόταν φανερὰ ἀντίθετος σ' αὐτὲς τὶς ἐξελίξεις. Ἡ αὐτοκεφάλιση τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἰσοδυναμοῦσε γι' αὐτὸν μὲ ναρκοθέτηση
στὰ σπλάγχνα τῆς Ρωμηοσύνης.
«Μὴ πλανᾶσθε —θὰ διακηρύξει στὴ Βουλὴ τοῦ 1864— ἀπὸ μίαν μικροφιλοτιμίαν, ὅτι θέλουσι νὰ κάμωσιν αὐτοκεφάλους. Θέλουσι νὰ μᾶς περιορίσωσι, διὰ νὰ σβήσωμεν μεμονωμένοι 33
». Ὁ στόχος ἦταν συνεπῶς ἡ ἀποδυνάμωση καὶ αὐτῶν τῶν δημιουργουμένων μικρῶν κρατῶν. Ἡ διαπίστωση αὐτὴ τοῦ Ἰακωβάτου ἀποτελοῦσε ἀσφαλῶς μία ἀπὸ τὶς πιὸ βαρυσήμαντες ἀπόψεις, ποὺ ἀκούσθηκαν στὴν Ἑλληνικὴ Βουλὴ τοῦ 19ου αἰώνα. Γιατί ἀφοροῦσε ὅλη τὴν κατοπινὴ πορεία τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἀρκεῖ νὰ ἀναλογισθεῖ κανεὶς τὴν πορεία τῶν ἑλληνικῶν πραγμάτων μέχρι τὴν ἐθνικὴ τραγωδία τοῦ 1922, γιὰ νὰ χαρακτηρίσει ἀνεπιφύλακτα τὸν Ἰακωβάτο προφήτη. Δὲν ἦταν ὅμως παρὰ ἕνας εὐφυὴς ἐκτιμητὴς τῆς διεθνοῦς πολιτικῆς καὶ τῆς στάσης τῆς Φραγκιᾶς ἀπέναντι στὴ Ρωμηοσύνη. Τὰ ἐπιχειρήματά του ἀντλοῦνται ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα, ὅπως διαμορφώθηκε ἀπὸ τὸ 1833, κρινόμενη βέβαια μὲ βάση τὰ κριτήρια τῶν ὀπαδῶν τῆς οἰκουμενικῆς ρωμαίϊκης ἰδέας, ὅπως ὁ Ἰακωβάτος: Οἱ ὀπαδοὶ τοῦ αὐτοκεφάλου —ὑπενθυμίζει ὁ Ἰακωβάτος— ἔπεσαν θύματα τῆς ξένης προπαγάνδας καὶ ἀποδυνάμωσαν τὸ Οἰκ. Πατριαρχεῖο, χαλαρώνοντας τοὺς δεσμοὺς τῆς Ἑλλάδος μαζί του. Τὸ ἰσχυρότερο πλῆγμα ἐναντίον του εἶναι, κατὰ τὴν κρίση του, ἡ δήμευση τῶν Μοναστηρίων. Τὴν τονίζει ἰδιαίτερα, διότι ἡ ἀφομοίωση τῆς Ἑπτανήσου θὰ ἐπέφερε καὶ ἐκεῖ τὰ ἴδια ἀποτελέσματα. Ἔτσι, παρατηρεῖ μὲ ἀπροκάλυπτη ἀγανάκτηση: «Ἐνῶ ἔπρεπε νὰ προσφέρωμεν τὸ δηνάριόν μας ὡς ἐπὶ τῶν ἀποστόλων εἰς τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν, ἔστω καὶ εὑρισκομένην ὑπὸ δουλείαν πολιτείας, ποτὲ ὅμως ἐκκλησίας..., κατηργήσαμεν καὶ τὴν ἰδιοκτησίαν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας ἐν τῷ ἐδάφει τῆς Ἑλλάδος» 34.
Προβλέπει δὲ ὅτι ἀνάλογες ἐξελίξεις θὰ σημειωθοῦν καὶ στὶς ἄλλες βαλκανικὲς χῶρες. Ὁ Ἰακωβάτος στὸ σημεῖο αὐτὸ δὲν συμπεραίνει ἁπλῶς, χρησιμοποιώντας τὴν πολιτικὴ ὀξυδέρκειά
του. Γνώριζε καλὰ τὴν ἐξέλιξη τοῦ βουλγαρικοῦ ζητήματος, ποὺ ἀντιμετώπιζε στὸ Πατριαρχεῖο ὁ ἀδελφός του Κωνσταντῖνος. Ἔτσι, καταλήγει νὰ ἀποκαλεῖ τὸ αὐτοκέφαλο «ἀνόητο» καὶ «ἀντιχριστιανικό» 35.
Τὸ αὐτοκέφαλο, συνδυασμένο μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἀφομοίωση τῆς Ἑπτανήσου, θὰ μένει μόνιμο πρόβλημα τοῦ Ἰακωβάτου στὴν πολιτική του δράση. Ὅπως ὁ ἀδελφός του Κωνσταντῖνος 36 καὶ ὁ Οἰκονόμος, ἀλλὰ καὶ ὅλοι οἱ ὀπαδοὶ τῆς «ἀνατολικῆς παρατάξεως», θὰ θεωρεῖ ὁ Ἰακωβάτος τὸ αὐτοκέφαλο ὡς ἀρχὴ ὅλων τῶν μετέπειτα «ὠδίνων» τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους. Ἀπὸ μερικὲς πολὺ χαρακτηριστικὲς δηλώσεις του μποροῦμε νὰ συναγάγουμε τὸ πλαίσιο, στὸ ὁποῖο ἐκινεῖτο ὁ σχετικὸς Ἰακωβάτειος στοχασμός. Τὸ αὐτοκέφαλο συνδέθηκε πρώτιστα μὲ τὴν πολιτειοκρατία, στὶς σχέσεις Ἐκκλησίας – Πολιτείας μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταστεῖ ἡ Ἐκκλησία «ὑπηρέτρια τῆς διοικητικῆς ἀστυνομίας τῶν Βαυαρῶν». «Οἱ ἄτιμοι Ὀθωνικοὶ τόμοι —πρόκειται γιὰ γνήσια Ἰακωβάτεια διατύπωση— κατέστησαν (τοὺς Ἐπισκόπους) κλητῆρας Νομαρχίας καὶ Εἰσαγγελίας». Αὐτὰ γράφηκαν στὰ 1866 στὸ ἀνώνυμο ἐργίδιο τοῦ Ἰακωβάτου «ὁ Ντζαλίμης καὶ ὁ Μόσχος», ποὺ στόχο του ἔχει τὸ ἤδη λυμένο κατὰ τρόπο ἀντίθετο μὲ τὴν ἰδεολογία τοῦ Ἰακωβάτου ζήτημα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἀφομοίωσης τῆς Ἑπτανήσου μὲ τὸ ἑλλαδικὸ ἐκκλησιαστικὸ καθεστώς. Τὸ  tertium comparationis εἶναι ἐδῶ ὁ τρόπος ἐκλογῆς τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχῶν, ὅπως διαμορφώθηκε μὲ τὴν πολιτειοκρατία τοῦ 1833 καὶ τῶν Νόμων Σ´ καὶ ΣΑ´ τοῦ 1852 37. Ὁ Ἰακωβάτος, γνωρίζοντας τὴν κανονικὴ πράξη τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀλλὰ καὶ τὸ καθεστὼς τῆς Ἑπτανήσου, ἦταν ταγμένος ὑπὲρ τῆς ἐκλογῆς καὶ κατὰ τοῦ διορισμοῦ τῶν Ἐπισκόπων ἀπὸ τὴν Πολιτεία.
Βέβαια εἶναι περίεργο ὅτι ὁ Ἰακωβάτος δὲν ἐνθυμεῖται ἐδῶ ὅτι καὶ ὁ Κοραῆς στὰ 1822 εἶχε ζητήσει στὶς Σημειώσεις του γιὰ τὸ «Προσωρινὸν πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος», νὰ ὑπαχθεῖ ὁ ἐκκλησιαστικὸς ὀργανισμὸς στὸν Λειτουργὸ (ὑπουργὸ) τῆς Δημόσιας Παιδείας, μαζὶ μὲ τὴν ἀστυνομία καὶ τὴ δικαιοσύνη. Ἐνθυμεῖται ὅμως τοὺς κοραϊστὲς διανοουμένους, ποὺ εἶχαν συνεργασθεῖ μὲ τὸν Ὄθωνα στὴν ὑποδούλωση τῆς Ἐκκλησίας: «Ναί! Ψεύδομεν ἡμεῖς ἡμᾶς αὐτούς, εἰπόντας ὅτι οἱ Νόμοι ἐκεῖνοι, ἐπεβλήθησαν εἰς τὴν Ἑλλάδα ὑπὸ Ἑβραίων καὶ Διαμαρτυρομένων, διό τι οὐδὲν ψευδέστερον τούτου. Ὄντως ἐπέβαλον τοὺς Νόμους ἐκείνους ὀρθόδοξοι καὶ οἱονεὶ ὁμογενεῖς, ἀλλ ̓ ἄθρησκοι βολταιριανοί, πολυπρόσωποι καὶ πολυώνυμοι...».
Τὸ τελευταῖο παράθεμα ἀπαιτεῖ κάποια ἑρμηνευτικὴ προσέγγιση, γιατί συνιστᾶ ἕνα πολὺ δυνατὸ κείμενο, ποὺ συμπυκνώνει τὸ ρωμαίϊκο στοχασμὸ τοῦ Ἰακωβάτου γιὰ τὶς συ-νέπειες τοῦ αὐτοκέφαλου. Στοχεύοντας στὴν ἀπόκρουση τῶν πολιτικὰ καὶ ἰδεολογικὰ ἀντιπάλων του, τῶν ὀπαδῶν δηλαδὴ τῆς εὐρωπαϊκῆς ἰδέας, διορθώνει τὶς θέσεις, ποὺ εἶχε ὑποστηρίξει στὴν ἀγόρευσή του γιὰ τὸ Σύνταγμα τὸ 1864.
Ἐκεῖ εἶχε ἀποδώσει τὴ νομοθεσία, ποὺ ἀνέτρεπε τὴν ἐκκλησιαστικὴ τάξη, στοὺς Βαυαρούς 38, ἀποδίδοντας σ ̓ αὐτοὺς καὶ τὴν εὐθύνη. Τώρα ὅμως ἐπικεντρώνει τὴν εὐθύνη στοὺς δυτικόφιλους συνεργάτες τῶν Βαυαρῶν, τοὺς «ὁμοδόξους», ὀρθοδόξους δηλαδὴ τυπικά. Ὁ χαρακτηρισμὸς «οἱονεὶ ὁμογενεῖς» εἶναι τὸ λεπτότερο σημεῖο στὸ λόγο τοῦ Ἰακωβάτου. Δὲν τοὺς θεωρεῖ γνήσιους «ὁμογενεῖς», γιατί νομοθετώντας ἀντίθετα μὲ τὴν ρωμαίϊκη παράδοση, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ἀνήκουν στὸ «γένος». Ἔτσι δικαιολογοῦνται οἱ ἑπόμενοι χαρακτηρισμοί, ποὺ ἐκφράζουν τὴν κατὰ τὸν Ἰακωβάτο ἀπόχρωση τῆς ἀλλοτρίωσής τους (ὀπαδοὶ τοῦ Γαλλικοῦ Διαφωτισμοῦ).
Τὸ ὀρθόδοξο φρόνημα τοῦ Ἰακωβάτου φαίνεται νὰ συγκρούεται καὶ μὲ ὅλες τὶς ἄλλες ἀλλοιώσεις, ποὺ εἰσήγαγε ἡ πολιτειοκρατία συνεπείᾳ τοῦ αὐτοκεφάλου. Αὐτὸς πιστὸς στὴν παράδοση τῆς Ρωμηοσύνης δεχόταν Ἐκκλησία ἀνεξάρτητη ἀπὸ
τὴν πολιτικὴ ἐξουσία μέσα στὸ σχῆμα τῆς «συναλληλίας». Καὶ σ ̓ αὐτὸ τὸ σημεῖο θεωρεῖ τὴν ἑπτανησιακὴ ἐκκλησιαστικὴ παράδοση τελειότερη ἔναντι ἐκείνης τῆς μεταβαυαρικῆς Ἑλλάδος. Γιατί παρὰ τὴν δίωξη τῆς ὀρθοδοξίας «ἐπὶ τῆς δυτικοκρατίας», «οἱ Ἰόνιοι διετήρησαν τὴν Ἐκκλησίαν ἀνεξάρτητον ἀπὸ τὴν κοσμικὴν ἐξουσίαν» 39.
Δὲν μποροῦσε ἐπίσης νὰ δεχθεῖ τὴν βαυαρικὴ ὑπαλληλοποίηση τοῦ κλήρου, μὲ τὸ νὰ μισθοδοτοῦνται οἱ κληρικοὶ ἀπὸ τὸ κράτος
40, ἀπαιτοῦσε δὲ «νὰ χειρίζεται» ἡ Ἐκκλησία διὰ τῶν Ἐπισκόπων τὴν περιουσία της 41. Ἔτσι ἐξηγεῖται ἡ ἀντίθεσή του πρὸς κάθε ἔννοια «ἐπισήμου Ἐκκλησίας», θεσμοῦ δηλαδὴ τοῦ Κράτους, καὶ ἡ ἀπαίτησή του νὰ καταργηθεῖ 42. Τὴ «διαρκῆ», ἄλλωστε, πενταμελῆ σύνοδο τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας θεωρεῖ «ἀντικανονική», ὡς θεσμὸ «ξενικόν, ἀντεθνικὸν καὶ ἀντιεκκλησιαστικόν». 43
Τὸν θεσμὸ τῆς «διαρκοῦς συνόδου» θεωρεῖ ἐπιζήμιο στὴ διαποίμανση τοῦ ποιμνίου καὶ ὡς καταρράκωση τῆς αὐτοτελείας τῶν Ἐπισκόπων 44. Τὴν αὐτοτέλεια τῶν Ἐπισκόπων θέλησε, ἄλλωστε, νὰ στερεώσει μὲ τὴν τροπολογία του στὸ ἄρθρο 2 τοῦ Συντάγματος τοῦ 1864 45. Τὴν παρουσία τῶν Ἐπισκόπων κοντὰ στὸ ποίμνιό τους θεωρεῖ ἀπαράβατη, ὡς καὶ τὴν ἀνάγκη μεγάλου ἀριθμοῦ Ἐπισκόπων, εἰ δυνατὸν σὲ κάθε πόλη καὶ νησί. Τὸ διακόνημα-ἀξίωμα τοῦ Ἐπισκόπου θεωρεῖ πολὺ ὑψηλό, καὶ γι' αὐτὸ θὰ ἐναντιωθεῖ στὰ «σιμωνιακὰ» τοῦ 1879, θεωρώντας τὴ σιμωνία «ὡς τὴν πρώτην αἵρεσιν, τὴν ἀρνουμένην τὸν Χριστὸν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν». Τὴν διασφάλιση δὲ τοῦ κύρους καὶ πνευματικοῦ ὕφους τῆς Ἐκκλησίας θεωρεῖ ἀπόλυτη προϋπόθεση γιὰ τὴν ὀρθὴ διάπλαση τοῦ λαοῦ 46.
Τὴ σημασία τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ τὴν ἱστορικὴ ὕπαρξη καὶ συνέχεια τοῦ Ἑλληνισμοῦ συνοψίζει περαιτέρω ἡ ἀκόλουθη διακήρυξή του: «Ἂν δύσει ὁ ἥλιος τῆς ὀρθοδοξίας, ἄλλο τι δὲν μένει ἢ ὅτι συνήλθομεν ἐκ τῶν τεσσάρων περάτων τοῦ κόσμου, ἄλλο τι δὲν μένομεν, εἰμὴ ἀγέλη» 47.
Δὲ θὰ μποροῦσε νὰ διατυπωθεῖ παραστατικότερα ἡ ρωμαίϊκη ἰδεολογία τοῦ Ἰακωβάτου, τὴν ὁποία μάταια ἀγωνιζόταν νὰ διασώσει καὶ μεταδώσει στὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα τῆς ἐποχῆς του, ἡ ὁποία ὅμως προσδιοριζόταν οὐσιαστικὰ ἀπὸ πολιτικούς, ποὺ εἶχαν ὁριστικὰ πιὰ ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὴ δική του ἰδεολογικὴ τοποθέτηση, παραδομένοι χωρὶς ἀναστολὲς στὴν εὐρωπαϊκὴ πολιτικὴ γιὰ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ μέλλον της.

Ὑποσημειώσεις:

33. Στὸ ἴδιο, σ. 31.
34. Στὸ ἴδιο, σ. 20.
35. Στὸ ἴδιο. Εἶναι πραγματικὰ «προφητικὰ» τὰ λόγια του: «Ἀλλὰ μὴ ἀπαιτήσετε, ὅταν σεῖς κηρύττεσθε αὐτοκέφαλοι, καὶ ἄλλο ἔθνος, τὸ ὁποῖον ἔχει ὀλιγωτέρους δεσμοὺς μὲ τὴν Μεγάλην Ἐκκλησίαν, νὰ κηρύττεται αὐτοκέφαλον καὶ αὐτό [...] Θέλετε; δὲν θέλετε, διότι ἅμα ἠκούσατε ὅτι οἱ Βούλγαροι ἀπαιτοῦν τὴν Ἐκκλησίαν αὐτῶν ἀνεξάρτητον, ὠρύεσθε ὡς λέοντες, ἐνῶ ἔπρεπε νὰ χειροκροτήσετε τοὺς Βουλγάρους. Μόνον ἡμεῖς δὲν ὠφείλομεν νὰ χειροκροτήσωμεν αὐτούς, διότι δὲν ἐγκρίνομεν τὸ αὐτοκέφαλον τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας». (Ἀγορεύσεις, σ. 20). Καὶ σ ̓ ἄλλο σημεῖο: «Δημεύετε, δημεύετε τὰ μοναστήρια τῆς Ἑλλάδος. Ἔρχεται ἡ θεία δίκη καὶ θέλουσι δημευθεῖ καὶ ἀπὸ ἄλλα ἔθνη. Καὶ οἱ πρῶτοι, οἱ ὁποῖοι θὰ φωνάζετε, εἶσθε ὑμεῖς, ἀλλὰ θὰ εἶσθε ἀναπολόγητοι, διότι σεῖς εἶσθε τὸ σκάνδαλον, σεῖς ἐδώσατε τὴν ἀφορμήν, διότι πρῶτοι σεῖς ἐξεβιάσατε καὶ ἀπεσκυβαλίσατε τοὺς Πατριάρχας καὶ τὴν μεγάλην Ἐκκλησίαν, ὧν ἐδημεύσατε τὰ κτήματα. Σεῖς ἐζητήσατε τὸ αὐτοκέφαλον, τὸ ἀνόητον, τὸ ἀντιχριστιανικὸν αὐτοκέφαλον τῆς Ἐκκλησίας». (Ἀγορεύσεις, σ. 19/20).
36. 1795 – 1867. Καθηγητὴς τῆς Ἰονίου Ἀκαδημίας (1826 – 1839) καὶ πρῶτος Σχολάρχης τῆς Ἱ. Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης· (1844
– 1864).
37. Μὲ τὴν «Διακήρυξιν, Περὶ ἀνεξαρτησίας τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας» τῆς 23 Ἰουλίου/4 Αὐγούστου 1833 (ἄρθρ. 16) ἑδραιώνεται ἡ πολιτειοκρατία στὴν ἐκλογὴ τῶν Ἐπισκόπων, ποὺ «διορίζονται» οἱ ὑπάλληλοι, μὲ τὸν Νόμο δὲ Σ' τοῦ 1852 καθορίζονται τὰ «Περὶ Ἐπισκοπῶν καὶ Ἐπισκόπων...» καὶ τὸ «τριπρόσωπον» στὴν ἐκλογή τους (ἄρθρο Γ´). (Βλ. Θεοκλ. Α. Στράγκα, Ἐκκλησίας Ἑλλάδος Ἱστορία ἐκ πηγῶν ἀψευδῶν (1817-1967), τ. Α´, Ἀθῆναι 1969, σ. 62 καὶ 253).
38 . Ἀγορεύσεις, σ. 31: Ζητᾶ κατάργηση ἐκείνων, «τὰ ὁποῖα ἐγένοντο ἐπὶ τῆς εἰσβολῆς τῶν Βαυαρῶν». Καὶ στὰ 1865 (στὸ ἴδιο, σ. 121) θὰ μιλήσει «περὶ εἰσβαλόντων Βαυαρῶν καὶ Ἑβραίων». Τὸ «Ἑβραίων» ἐδῶ ἢ σημαίνει «τεκτόνων» ἢ —τὸ πιθανότερο— «ἐχθρῶν τῆς χριστιανικῆς πίστεως».
39. Ἀγορεύσεις, σ. 74. Γι ̓ αὐτο καὶ ζητοῦσε ἀφομοίωση τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν ἑπτανησιακή.
40. Ἀγορεύσεις, σ. 75, 76, 78.
41. Ἀγορεύσεις, σ. 75 ἑ., 80, 84.
42. Ἀγορεύσεις, σ. 248.
43. Ἀγορεύσεις, σ. 62: «Ἐὰν διαλυθῆ ἡ Σύνοδος, οὐδεμία ζημία· διαλύετε ἕνα θεσμὸν ξενικόν, διαλύετε ἕνα θεσμὸν ἀντεθνικὸν καὶ ἀντεκκλησιαστικόν, ὅπως συμμορφωθῆτε μὲ τοὺς κανόνας...».
44. Ἀγορεύσεις, σ. 230: «Κατεπατήθη τὸ ἀξίωμα τῶν Ἐπισκόπων ἐδῶ πέντε Ἐπίσκοποι ἐγκαταλείπουσι τὰς Ἐκκλησίας των καὶ ἐρχόμενοι εἰς τὴν Καπύην τῶν Ἀθηνῶν, λησμονοῦσι τὰ πάντα, νομίζοντες ὅτι εἶναι γενικοὶ Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, αἱ δὲ ἐπαρχίαι μένουν ἄνευ Ἐπισκόπων, τριῶν ἱερέων ἀποτελούντων ἕνα Ἐπίσκοπον, ὡς πρεσβυτεριανοί!». Γιὰ τὸ πρόβλημα τῆς ΔΙΣ βλ. Γερ. Ἰ. Κονιδάρη, «Ὁ θεσμὸς καὶ ὁ καταρτισμὸς τῆς Συνόδου ἐν τῇ αὐτοκεφάλῳ Ἐκκλησίᾳ τῆς Ἑλλάδος», Νέα Σιὼν Ι (1928) σ. 627 ἑ.ἑ. (καὶ ἀνάτυπο, Ἱεροσόλυμα 1929).
45. «...Οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἐνεργοῦσι τὰ ἀρχιερατικὰ αὐτῶν καθήκοντα κατὰ τοὺς κανόνας τῆς Ἐκκλησίας, ἀνεξαρτήτως ὁ εἷς ἀπὸ τοῦ ἄλλου» (Ἀγορεύσεις, σ. 8).
46. Ἀγορεύσεις, σ. 78.
47. Στὸ ἴδιο, σ. 35





Τά στατιστικά στοιχεῖα τῆς Θεωρητικῆς Κατεύθυνσης τῶν Πανελληνίων Ἐξετάσεων 2013




Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες από έγκριτους φροντιστηριούχους και εκπαιδευτικούς αναλυτές που έχουν συλλέξει βαθμολογικά δεδομένα εκατοντάδων μαθητών διαπιστώνονται πολλές ... χαμηλές έως και μέτριες βαθμολογίες στις βάσεις 2013 στις φετινές Πανελλήνιες 2013.

Τα επίσημα στατιστικά στοιχεία των βαθμολογιών των φετινών πανελλαδικών αναμένεται να ανακοινωθούν την ερχόμενη Τρίτη.

Από τις μέχρι στιγμής πληροφορίες για την πορεία των βαθμολογιών, τα μαθήματα στα οποία εντοπίζονται οι πιο χαμηλές βαθμολογίες είναι τα Μαθηματικά και Στοιχεία Στατιστικής Γενικής Παιδείας, για το οποίο η Μαθηματική Εταιρία είχε εκφράσει τις επιφυλάξεις της για το επίπεδο δυσκολίας. Αντίστοιχα μεγάλο ποσοστό χαμηλών βαθμολογιών εντοπίζουν φροντιστηριούχοι και στα Αρχαία Ελληνικά θεωρητικής κατεύθυνσης. Με βάσεις τις πρώτες εκτιμήσεις, φέτος αναμένεται πολύ μικρός αριθμός αριστούχων, καθώς ελάχιστοι είναι εκείνοι που έχουν ξεπεράσει τα 19.000 μόρια.

Σε πτώση οι βάσεις 2013

Τα θέματα των φετινών Πανελληνίων 2013 κρίνονται από τους εκπαιδευτικούς αλλά και τους υποψηφίους ως τα δυσκολότερα των τελευταίων ετών, καθώς σε αρκετά μαθήματα τα ερωτήματα ήταν ιδιαίτερα απαιτητικά. Οι χαμηλές βαθμολογίες αναμένεται να συμπιέσουν προς τα κάτω και τις βάσεις εισαγωγής. Αυτό όμως θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό και από τις επιλογές των υποψηφίων στο μηχανογραφικό.
Στις σχολές θεωρητικής κατεύθυνσης όπως οι νομικές, οι φιλολογικές και οι σχολές ψυχολογίας δεν αναμένονται μεγάλες διαφοροποιήσεις στις βάσεις.

Στο μεταξύ, αμέσως μετά την ανακοίνωση των στατιστικών των βαθμολογιών οι υποψήφιοι θα κληθούν να δηλώσουν τις προτιμήσεις τους στο μηχανογραφικό.

Ο αριθμός των εισακτέων είναι 69.288 από 76.094 που ήταν πέρυσι. Στα ΑΕΙ οι εισακτέοι αυξήθηκαν κατά 4,76%, ενώ στα ΤΕΙ μειώθηκαν κατά 28,1% εξαιτίας και της μείωσης των συγκεκριμένων ιδρυμάτων κατά 25%. Οι βάσεις θα ανακοινωθούν στα τέλη Αυγούστου.

Πηγή: http://www.fimes.gr/

Ακολουθούν τα στατιστικά στοιχεία*** των επιδόσεων των υποψηφίων των φετινών πανελληνίων, της Θεωρητικής Κατεύθυνσης έτσι όπως μας τα απέστειλε εις το forum του Φιλολόγου, ο stefsot για το οποίο τον ευχαριστούμε πολύ.

*** (ΠΡΟΣΟΧΗ: τα στατιστικά στοιχεία είναι ανεπίσημα και όχι αυτά του Υπουργείου που θα ανακοινωθούν την Τρίτη. Την ημέρα αυτή θα αναδημοσιευτούν εδώ και τα επίσημα στοιχεία)


*** 



1.     Γενικά Στατιστικά

Συνολικοί Υποψήφιοι: 122.991
Συνολικοί Υποψήφιοι που παρευρέθησαν: 81.501 (66,3%)

Συνολικοί Υποψήφιοι Θεωρητικής: 32.286 (39,6%)

Έδωσαν Ιστορία Γ.Π.: 642 (0,8%)
Έδωσαν Βιολογία Γ.Π.: 43.379 (53,2%)
Έδωσαν Μαθηματικά και Στοιχεία Στατιστικής: 35.715 (43,8%)


2.     Γενικοί Μέσοι Όροι

Θεωρητική Κατεύθυνση
Γεν. Μέσος Όρος Αρχαίων Ελληνικών: 9,41
Γεν. Μέσος Όρος Ιστορίας Κατεύθυνσης: 11,59
Γεν. Μέσος Όρος Λατινικών: 11,21
Γεν. Μέσος Όρος Νεοελληνικής Λογοτεχνίας: 11,93
Γεν. Μέσος Όρος Νεοελληνικής Γλώσσας: 13,31

Γενικής Παιδείας
Γεν. Μέσος Όρος Βιολογίας Γεν. Παιδείας: 12,98
Γεν. Μέσος Όρος Ιστορίας Γεν. Παιδείας: 9,29
Γεν. Μέσος Όρος Μαθηματικών και Στοιχείων Στατιστικής: 10,88

3.     Ευρος Βαθμολογίας

Θεωρητική Κατεύθυνση

Εύρος Βαθμολογίας Αρχαίων Ελληνικών:
0 - 4.99: 6843 (21,2%)
5 - 9.99: 9912 (30,7%)
10 - 11.99: 4741 (14,7%)
12 - 14.99: 6413 (19,8%)
15 - 17.99: 3827 (11,8%)
18 - 20: 550 (1,7%)

Εύρος Βαθμολογίας Ιστορίας Κατεύθυνσης:
0 - 4.99: 5.658 (17,5%)
5 - 9.99: 7.684 (23,8%)
10 - 11.99: 2.782 (8,6%)
12 - 14.99: 4.300 (13,3%)
15 - 17.99: 5.795 (17,9%)
18 - 20: 6.046 (18,7%)

Εύρος Βαθμολογίας Μέσος Λατινικών:
0 - 4.99: 7443 (23,1%)
5 - 9.99: 5113 (15,8%)
10 - 11.99: 2852 (8,8%)
12 - 14.99: 4996 (15,5%)
15 - 17.99: 5943 (18,4%)
18 - 20: 5896 (18,3%)

Εύρος Βαθμολογίας Νεοελληνικής Λογοτεχνίας:
0 - 4.99: 1601 (4,9%)
5 - 9.99: 8561 (26,5%)
10 - 11.99: 5206 (16,1%)
12 - 14.99: 8339 (25,8%)
15 - 17.99: 6925 (21,4%)
18 - 20: 1642 (5,1%)

Εύρος Βαθμολογίας Νεοελληνικής Γλώσσας:
0 - 4.99: 352 (1,1%)
5 - 9.99: 3647 (11,3%)
10 - 11.99: 4925 (15,2%)
12 - 14.99: 13239 (41%)
15 - 17.99: 9582 (29,6%)
18 - 20: 533 (1,6%)

 Γενικής Παιδείας

Εύρος Βαθμολογίας Βιολογίας Γεν. Παιδείας:
0 - 4.99: 4986 (11,5%)
5 - 9.99: 8164 (18,8%)
10 - 11.99: 3418 (7,8%)
12 - 14.99: 6300 (14,5%)
15 - 17.99: 10116 (23,3%)
18 - 20: 10287 (23,7%)

Εύρος Βαθμολογίας Ιστορίας Γεν. Παιδείας:
0 - 4.99: 151 (24%)
5 - 9.99: 223 (35,4%)
10 - 11.99: 75 (11,9%)
12 - 14.99: 73 (11,6%)
15 - 17.99: 57 (9,1%)
18 - 20: 50 (7,9%)

Εύρος Βαθμολογίας Μαθηματικών και Στοιχείων Στατιστικής:
0 - 4.99: 6526 (18,4%)
5 - 9.99: 8266 (23,3%)
10 - 11.99: 4276 (12,1%)
12 - 14.99: 6976 (19,6%)
15 - 17.99: 5454 (15,3%)
18 - 20: 3941 (11,1%)

4.     Εύρος Γεν. Μέσων Όρων Υποψηφίων

Θεωρητική Κατεύθυνση
0 - 4.99: 3079 (9,5%)
5 - 9.99: 8936 (27,6%)
10 - 11.99: 4414 (13,6%)
12 - 14.99: 7206 (22,3%)
15 - 17.99: 7322 (22,6%)
18 - 20: 1329 (4,1%)




ΤΑ ΕΠΙΣΗΜΑ ΣΤΑΤΙΣΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ:











ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ 2013: ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥΣ






ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΑΡΙΣΤΟΥΧΟΥΣ
ΤΩΝ ΦΕΤΙΝΩΝ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΝ

***



ΜΠΡΑΒΟ
!!!



Μπορεί οι εκτιμήσεις του υπουργείου Παιδείας να κάνουν λόγο για «βουτιά» στις φετινές βαθμολογίες, ωστόσο, τα δέκα παιδιά που συγκέντρωσαν τα περισσότερα μόρια στις Πανελλήνιες 2013 αποτελούν τις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Έντεκα από τους μαθητές που συγκέντρωσαν τη μεγαλύτερη βαθμολογία μίλησαν στα «Νέα» για την εμπειρία των Πανελλήνιων 2013 και τις θυσίες που χρειάστηκε να κάνουν προκειμένου να επιτύχουν τον στόχο τους.
Πρώτο στη λίστα των αριστούχων φιγουράρει το όνομα του Χαράλαμπου Ρισβά, ο οποίος κατάφερε να συγκεντρώσει 19.616 μόρια! Μαθητής του Λυκείου Θήρας, κατάφερε να εξασφαλίσει μια βαθμολογία που του ανοίγει την πόρτα για το Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών. «Άγχος εννοείται ότι υπήρχε, αλλά ήταν γόνιμο. Βοήθησε η καλή ψυχολογία. Βεβαίως και οι γονείς μου, οι οποίοι και οι δύο είναι φιλόλογοι» αναφέρει.
Υψηλές επιδόσεις στις Πανελλήνιες 2013 -γύρω στα 19.300 μόρια- πέτυχαν όμως και η Στέλλα Κουμπιάδη, ο Γιώργος Σκάμπουλος, η Μαρία-Χριστίνα Βλάχου οι οποίοι προέρχονται από τη Θεωρητική Κατεύθυνση. Τόσο η Στυλιανή Κουμπιάδη όσο και η Μαρία-Χριστίνα Βλάχου ήταν, όπως λένε, πιο χαλαρές απ” ό,τι περίμεναν, δεν αγχώθηκαν και κατάφεραν να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους.
Από τη μεριά του στις Πανελλήνιες 2013, ο Γιώργος Σκάμπουλος σημειώνει ότι «όλα είναι θέμα μεθοδικού διαβάσματος και συγκέντρωσης».
Ελάχιστα πιο χαμηλά στις Πανελλήνιες 2013 συναντάμε το όνομα της Τζίνας Γκουντουλιά, και της Μαριλέτας Κανάκη, που κατάφεραν να συγκεντρώσουν γύρω στα 19.100 μόρια.
Η Τζίνα Γκουντουλιά, από το Γενικό Λύκειο Νέας Κυδωνίας, προσδοκά να εισαχθεί στη Νομική. «Ελπίζω να περάσω στη Νομική Σχολή Αθηνών ή Θεσσαλονίκης.
Ακολούθησα ένα πρόγραμμα που περιελάμβανε επαρκείς ώρες διαβάσματος όσο και ξεκούρασης, για να “καθαρίζει” κάπως το μυαλό μου».
«Ο ύπνος ήταν η μεγαλύτερη θυσία που χρειάστηκε να κάνω» λέει η Μαριλέτα Κανάκη, η οποία επίσης επιθυμεί να περάσει την πόρτα της Νομικής στις Πανελλήνιες 2013.
Παρότι πολλοί συνομήλικοί της την επιλέγουν κυρίως επειδή είναι μια σχολή κύρους, εκείνη αντιμετωπίζει τη φιλοσοφία δικαίου και την εν λόγω επιστήμη ως πρόκληση.
Τη λίστα των πρώτων μαθητών στις Πανελλήνιες 2013 έχει ως εξής λοιπόν:
1.     Χαράλαμπου Ρισβά – 19.600 μόρια
2.     Στέλλα Κουμπιάδη – 19.300 μόρια
3.     Γιώργος Σκαμπούλος – 19.300 μόρια
4.     Μαρία Χριστίνα Βλάχου – 19.300 μόρια
5.     Τζίνα Γκουντούλια – 19.100 μόρια
6.     Μαριλέτα Κανάκη – 19.100 μόρια





....





Όποιοι μαθητές συγκέντρωσαν άνω των  18.500 μορίων στην θεωρητική κατεύθυνση  μπορούν να στείλουν την παρακάτω φόρμα  συμπληρωμένη, με μια φωτογραφία τους να αναρτηθούν στην πρώτη σελίδα του «ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ».

ΟΝΟΜΑ:
ΛΥΚΕΙΟ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΗΣ:
ΣΥΝΟΛΟ ΜΟΡΙΩΝ:
ΠΡΩΤΗ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ:

(Αποστολή στο filologos1999@gmail.com)

ΔΕΙΤΕ: ΕΔΩ το περυσινό αφιέρωμα του Φιλολόγου Ερμή