Ἡ μαντευομένη τῶν Φιλίππων

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

9 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013

Ἀπόστολος: Πράξ. ιστ´ 16 – 34

Εὐαγγέλιον: Ἰωάν. θ´ 1 – 38

Ἦχος πλ.α´ — Ἑωθινόν: Η´

ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

του

Μελετίου Ἀπ. Βαδραχάνη

Ἀρχιμανδρίτου

Μὲ τὴν ἄφιξή τους στοὺς Φιλίππους, ὁ Ἀπ. Παῦλος καὶ οἱ συνεργάτες του, συναντοῦν δύο γυναῖκες. Ἡ μία εἶναι ἡ Λυδία, ἡ ὁποία πιστεύει καὶ γίνεται χριστιανή, ἡ ἄλλη εἶναι μία δούλη, ἡ ὁποία εἶχε μαντικὸ πνεῦμα καὶ παρεῖχε μὲ τὶς μαντεῖες της κέρδη στοὺς κυρίους της. Ἡ Γραφὴ λέγει ὅτι ἡ δούλη αὐτὴ εἶχε «πνεῦμα πύθωνος». Ὁ Πύθων κατὰ τὴν μυθολογία ἦταν θεὸς μὲ μορφὴ φιδιοῦ. Τὸν σκότωσε ὅμως ὁ Ἀπόλλων καὶ κυριάρχησε αὐτὸς σὰν θεὸς στὴν Στερεὰ Ἑλλάδα, ὅπου προηγουμένως λατρευόταν ὁ Πύθων. Ἔτσι τὸ μαντεῖο τῶν Δελφῶν, ὅπου ἡ Πυθία (ἱέρεια καὶ μάντης) ἔδινε χρησμοὺς μὲ τὴν ἔμπνευση τοῦ Πύθωνα, τώρα ἔγινε ναὸς τοῦ Ἀπόλλωνα καὶ συνέχισε τὴν ἴδια ἀποστολή. Οἱ θεοὶ ὅμως τῶν ἐθνῶν δαιμόνια (Ψαλ. 95.5). Ἑπομένως «πνεῦμα πύθωνος»=πνεῦμα δαίμονος. Ἡ κοπέλλα εἶχε δαιμόνιο μὲ εἰδικὴ ἀποστολὴ νὰ χρησμοδοτεῖ, νὰ πληροφορεῖ, δηλαδὴ ἦταν μέντιουμ.

Ἡ Λυδία δέχεται, πιστεύει καὶ στηρίζει τοὺς ἀποστόλους καὶ καθίσταται ἔτσι συνεργός τους στὴν ἱεραποστολή. Ἡ δούλη στὴν ἀρχὴ τοὺς διαφημίζει καὶ τοὺς προβάλλει, μετὰ ὅμως οἱ κύριοί της, ὅταν αὐτὴ χάνει τὴν μαντική της ἱκανότητα, τοὺς δυσφημοῦν καὶ φανατίζουν τὸν ὄχλο ἐναντίον τους, κινοῦν δὲ τὶς κρατικὲς ἀρχές, ἀφοῦ τοὺς γδύσουν, ξευτελίζοντάς τους ἔτσι, νὰ τοὺς ραβδίσουν καὶ μετὰ νὰ τοὺς φυλακίσουν μὲ τὶς χειρότερες συνθῆκες, στὸ πιὸ βαθὺ καὶ ἀσφαλὲς μπουντρούμι.

Ἂς μελετήσουμε τὴν μαντευόμενη τῶν Φιλίππων. Ἦταν δούλη σωματικὰ καὶ ψυχικά. Σωματικὰ στοὺς κυρίους της καὶ ψυχικὰ στὸν Σατανᾶ. Οἱ κύριοί της κι αὐτοί, ἄσχετα ἂν δὲν τὸ καταλάβαιναν, ἦταν δοῦλοι στὸν Σατανᾶ, γιατί ἐξαρτῶντο χρηματικὰ ἀπὸ αὐτόν. Ὁ Σατανᾶς θέλησε νὰ κάνει καὶ τὸν Παῦλο καὶ τοὺς συνεργάτες του δούλους του διαφημίζοντάς τους. «Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ὑμῖν ὁδὸν σωτηρίας». Ἂς προσέξουμε ὅτι κι αὐτοὶ ποὺ μᾶς στηρίζουν, οὐσιαστικά, μᾶς ὑποδουλώνουν κι ὅποτε θέλουν, μποροῦν, σταματώντας τὴν στήριξή τους καὶ νὰ μᾶς ἐξουθενώσουν. Αὐτὸ συμβαίνει κι ὅταν ἄνθρωποι ὑλόφρονες, ἄπιστοι ἢ σατανιστὲς ἐνισχύουν τὴν ἱεραποστολή. Τὴν ἐνισχύουν γιὰ νὰ κάνουν τὴν δική τους τὴ δουλειά. Νὰ αὐξήσουν τὸ κῦρος τους καὶ τὴν ἐπιρροή τους καὶ μὲ ἐκκλησιαστικὲς περγαμηνὲς καὶ βραβεύσεις.

Πόσο προσεκτικοὶ πρέπει νὰ εἶναι οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἐκκλησίας καὶ πόσο πρέπει νὰ προσέχουν τὶς ἐνέργειές τους. Πόσο πρέπει νὰ βασίζονται μόνο στὸν παντοδύναμο Θεὸ καὶ σὲ κανένα ἄλλον!

Ὁ Ἀπ. Παῦλος χαρισματοῦχος στὸ ἔπακρον καὶ πολύπειρος στὴν ἀντιμετώπιση τοῦ Σατανᾶ καὶ τῶν ἀνθρώπων του, δὲν ἀνέχθηκε νὰ τὸν διαφημίζουν δαιμόνια. Ἀμέσως πῆρε ἀρνητικὴ καὶ ἐπιθετικὴ στάση κι ἔβγαλε τὸ δαιμόνιο ἀπὸ τὴν δούλη, στερώντας ἔτσι τὰ κέρδη ἀπὸ τοὺς κυρίους της, ἀλλὰ καὶ ἀπελευθερώνοντάς τους κι αὐτοὺς ἀπὸ τὴν ἐπήρεια καὶ ἐπιρροὴ τοῦ Σατανᾶ. Ἀλλὰ δυστυχῶς ἡ σκλαβιὰ τοῦ Σατανᾶ γιὰ μερικοὺς εἶναι τόσο γλυκειά. Ὁ Σατανᾶς, ποὺ ἔφυγε ἀπὸ τὴν δούλη, δὲν ἔφυγε ἀπὸ τοὺς κυρίους της, γιατί μὲ τὴ θέλησή τους τὸν κρατοῦσαν, χάριν τῶν οἰκονομικῶν κερδῶν. Εἶχαν ἐσωτερικό, ψυχικὸ δαιμονισμό. Ἐξωτερικὰ δὲν εἶχαν οὔτε τὴν ἄγρια συμπεριφορὰ τῶν δαιμονισμένων οὔτε δαιμονικὰ χαρίσματα, ὅπως ἡ ὑπηρέτριά τους. Ἀλλὰ εἶχαν τὴν ἁμαρτία τῆς θεοποιήσεως τοῦ χρήματος, ἀσχέτως ἀπὸ ποῦ προερχόταν. Κι ἔτσι ἡ ψυχὴ τους ἦταν κατεχόμενη ἀπὸ τὸν Σατανᾶ.

Ἂς θυμηθοῦμε τὸν Ἰούδα, στὸν ὁποῖον, λόγῳ τῆς φιλαργυρίας του μπῆκε ὁ Σατανᾶς μέσα του. Ἔτσι ὁ Σατανᾶς ἔπαψε νὰ μιλάει μὲ τὴν ὑπηρέτρια καὶ ἄρχισε νὰ μιλᾶ μὲ τὴ φωνὴ τῶν κυρίων της. «Οὗτοι οἱ ἄνθρωποι ἐκταράσσουσι ἡμῶν τὴν πόλιν Ἰουδαῖοι ὑπάρχοντες, καὶ καταγγέλλουσιν ἔθη ἃ οὐκ ἔξεστιν ἡμῖν παραδέχεσθαι οὐδὲ ποιεῖν Ρωμαίοις οὖσι». Χαλᾶνε τὰ ἤθη καὶ τὰ ἔθιμά μας. Τὴν παράδοσή μας. Πόσες φορὲς ζηλωτὲς κληρικοὶ προσπαθώντας νὰ ἐξαλείψουν εἰδωλολατρικὰ καὶ δαιμονικὰ ἔθιμα τῶν «πιστῶν» δὲν ἀκοῦν τὰ ἴδια λόγια! Ὁ Διάβολος διαχρονικὰ μιλᾶ κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο. Τὸ ἀποτέλεσμα τῶν ἐνεργειῶν τους· «Συνυπέστη ὁ ὄχλος κατʼ αὐτῶν. Καὶ οἱ στρατηγοὶ περιρρήξαντες αὐτῶν τὰ ἱμάτια ἐκέλευον ραβδίζειν». Στὸ τέλος, γιὰ νὰ ἱκανοποιηθεῖ πλήρως ὁ Σατανᾶς, τοὺς ἔβαλαν σὲ φυλακὴ ὑψίστης ἀσφαλείας, δεσμεύοντας τὰ πόδια τους μὲ τὸ βασανιστικὸ ξύλο, ὥστε νὰ μὴ μποροῦν νὰ περπατοῦν. Ὁ Σατανᾶς, χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνει, αὐτὴ τὴ φορὰ βοηθᾶ οὐσιαστικὰ τὸ κήρυγμα τῶν ἀποστόλων μὲ αὐτὲς του τὶς ἐνέργειες. Οἱ ἀπόστολοι εἶχαν σπείρει τὸν σπόρο. Τώρα τὸν ραντίζουν καὶ τὸν λιπαίνουν συγχρόνως μὲ τὸ αἷμα τους. Καὶ σπόρος, ποὺ ραντίζεται καὶ λιπαίνεται μὲ τὸ αἷμα ἢ τὰ δάκρυα τῶν ἀποστόλων, σίγουρα θὰ φυτρώσει καὶ θὰ παράγει καὶ ἄλλους καρπούς.

Θὰ περίμενε κανεὶς μετὰ ἀπὸ τὴν ἄσχημη ἐξέλιξη τῶν γεγονότων οἱ ἀπόστολοι νὰ ἀπελπισθοῦν, νὰ ἀπογοητευθοῦν, νὰ τὰ χάσουν, νὰ τὰ βάλλουν μὲ τὸ Θεό, νὰ βαρυγκωμήσουν, νὰ χάσουν κάθε ὄρεξη γιὰ τὴν ἱεραποστολή. Τίποτε ἀπὸ αὐτὰ ὅμως δὲν συνέβη. Οἱ ἀπόστολοι ἀτάραχοι, γαλήνιοι, νηφάλιοι καὶ εὑρίσκονται σὲ συνεχῆ ἐγρήγορση καὶ νήψη. Ὑμνοῦν τὸν Θεὸ κατὰ τὸ μεσονύκτιο, τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ ἄλλοι φυλακισμένοι βρίζαν τὴν ἄτιμη κοινωνία καὶ τὴν ἄδικη ζωὴ καὶ ἔκλαιγαν τὴ μοῖρα τους. Γνωρίζουν ὅτι ἀφοῦ ὁ Θεὸς τοὺς κάλεσε μὲ ὅραμα κι ἀφοῦ οἱ ἴδιοι κράτησαν ἀνόθευτο τὸ κήρυγμα καὶ σωστὴ την ἱεραποστολική τους ἐργασία, ἀργὰ ἢ γρήγορα θὰ θριαμβεύσουν.

Καὶ πράγματι ὁ Θεὸς μένει ἔκθαμβος ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο, τὴν ὑπομονή, τὴν ἐγκαρτέρηση, τὴν ψυχραιμία, τὴν ἀποφασιστικότητα καὶ γενναιότητα τῶν ἀποστόλων του. Ὀργίζεται μὲ τὴν ἄδικη μεταχείρισή τους καὶ μὲ τὴ λύσσα, ποὺ τοὺς καταδιώκει ὁ Σατανᾶς καὶ κάνει σεισμό. Σεισμὸ ποὺ σείει τὴν φυλακή, ἀνοίγει τὶς πόρτες της, σπάζει τὰ δεσμὰ τῶν φυλακισμένων ὅλων. Ὅπως μετὰ τὴ σταύρωση τοῦ Χριστοῦ ἔγινε σὺν τοῖς ἄλλοις καὶ σεισμὸς καὶ ἄνοιξαν τὰ μνήματα τῶν Ἱεροσολύμων καὶ ἐλευθερώθηκαν ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου αὐτοὶ ποὺ εἶχαν πεθάνει, ἔτσι συμβαίνει καὶ τώρα. Τὸ ἄδικο μαρτύριο τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ ἐνεργοποιεῖ τὰ μέγιστα τὴν δράση καὶ τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ καὶ μάλιστα ἐκδηλώνεται ἡ δράση αὐτὴ κατὰ ἐκπληκτικὸ καὶ μεγαλοπρεπῆ τρόπο πρὸς τοὺς ἀνθρώπους.

Ὁ Ἀπ. Παῦλος ὅμως συνεχίζει νὰ ἐκπλήττει τοὺς πάντας. Ὁ δεσμοφύλακας ξυπνώντας ἀπὸ τὸ σεισμὸ καὶ βλέποντας τὴ φυλακὴ ρημαδιὸ καὶ τὰ δεσμὰ ὅλων κατεστραμμένα, θεωρεῖ ὅτι θὰ τοῦ ζητηθοῦν εὐθύνες γιὰ τὴν ὅλη κατάσταση καὶ πάνω στὴν ταραχὴ του παίρνει τὸ ξίφος του καὶ ἐπιχειρεῖ νὰ αὐτοκτονήσει. Ὁποιοσδήποτε ἄλλος νὰ βρισκόταν στὴ θέση τοῦ Ἀπ. Παύλου θὰ ἔλεγε· «Ἄστο τὸ παλιόσκυλο νὰ πληρώσει· ὁ Θεὸς τὸ τιμωρεῖ». Ὁ Ἀπ. Παῦλος ὅμως γεμάτος ἐνδιαφέρον καὶ ἀγάπη τοῦ κραυγάζει· «Μὴ κάνεις κανένα κακὸ στὸν ἑαυτό σου. Ὅλοι εἴμαστε ἐδῶ». Ὁ δεσμοφύλακας τραντάζεται ὁλόκληρος. Ἕνας νέος σεισμός, αὐτὴ τὴ φορὰ ψυχικός, τὸν διαλύει. Παίρνει φῶτα καὶ βλέποντας ὅτι ὁ Ἀπ. Παῦλος τοῦ λέγει τὴν ἀλήθεια, ἔντρομος, πέφτει στὰ πόδια τῶν ἀποστόλων καὶ βγάζοντάς τους ἔξω ἀπὸ τὴ φυλακὴ τοὺς ρωτᾶ τί πρέπει νὰ κάνει γιὰ νὰ σωθεῖ... Νὰ ὁ θρίαμβος τῶν ἀποστόλων καὶ ἡ ὁλοσχερής ἧττα τοῦ Σατανᾶ!