Το φάσμα της παγκόσμιας διακυβέρνησης




Ὁ ρόλος τοῦ διεθνοῦς Σιωνισμοῦ, τῆς Μασωνίας, τῶν κλειστῶν λεσχῶν, τοῦ ΔΝΤ, τῆς λέσχης Μπίλντενμπεργκ, τῆς παγκοσμίου τραπέζης, τῆς εὐρωπαϊκῆς κεντρικῆς τραπέζης κ.λπ.

τοῦ προηγουμένου τοῦ Μεγ. Μετεώρου*
Ἀρχιμ. Ἀθαν. Ἀναστασίου

επιμελεία του
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-φιλολόγου-παιδαγωγού
του πανεπιστημίου Αθηνών


 
Εἶναι πλέον διαπιστωμένη, κοινῶς πανθομολογούμενη καί ὁρα τη διά γυμνοῦ ὀφθαλμοῦ ἡ συντονισμένη ἐπιχείρηση ἰσοπεδώσεως τῆς ἐ θνικῆς καί θρησκευτικῆς ἰδιοπροσωπίας μας, ἐξαθλιώσεως τοῦ λαοῦ μας καί ἀφανισμοῦ τῆς Πατρίδος μας.
Πρόκειται γιά καταστροφή και ὄλεθρο. Πρόκειται γιά τή σύγχρο νη βιολογική καί πνευματική γενοκτονία τοῦ Ἔθνους μας, πού στυγνά καί ἀπροκάλυπτα ἐπιβάλλονται στά πλαίσια τῆς Παγκοσμιοποιήσεως καί τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων ἀπό τούς Παγκοσμιοκράτες ἐξουσιαστές μέ τίς μεθόδους καί τις πρακτικές τῆς Νέας Ἐποχῆς.
Οἱ πρακτικές αὐτές ἐφαρμόζονται κυρίως μέ τήν ἠλεκτρονική παρακολούθηση τῶν πολιτῶν, γιά τον ἔλεγχο καί τήν χειραγώγηση τῶν φρονημάτων τους, γιά τήν καλλιέργεια τῆς ἀνασφάλειας, τοῦ φόβου καί τοῦ πανικοῦ, ἐν τέλει γιά τήν ἀκύρωση τῆς θεοσδότου ἐλευθερίας καί τοῦ αὐτεξουσίου τοῦ προσώπου τους, γιά τήν καταστολή κάθε ἀντιδράσεως σ᾽ ἐκείνους, πού ἐπιβουλεύονται τήν ὑπόστασή τους. Ἡ ἠλεκτρονική παρακολούθηση εἶναι ὁ καταλύτης γιά τήν ὑποταγή καί τήν ἀφομοίωσή τους στό “σύστημα” τῆς Παγκοσμιοποιήσεως. Εἶναι ἡ αἰχμή τοῦ δόρατος, πού φαλκιδεύει τίς ἐλευθερίες τῶν πολιτῶν, πού κατευθύνει τή δίωξη τῶν δραστηριοτήτων τους, πού ἐνοχοποιεῖ τά πιστεύματά τους, πού ἐπιβάλλει τήν τελική ὑποδούλωσή τους στήν παγκόσμια ἠλεκτρονική Δικτατορία, ἡ ὁποία εἶναι ἡ σημερινή ἐξελιγμένη μορφή τοῦ ἀπόλυτου Ὁλοκληρωτισμοῦ.
Αὐτὴ τὴ Δικτατορία διοργανώνουν καί κατευθύνουν ὁ Διεθνὴς Σιωνισμός καί ἡ Μασωνία μέ κλειστές ὁμάδες ἀποφάσεων (λέσχες), ὅπως μέ τήν Τριμερῆ Ἐπιτροπή (διηπειρωτική συνεργασία Ἀμερικῆς, Εὐρώπης καί Ν.Α. Ἀσίας – Ἰαπωνίας), μέ τήν περιβόητη Λέσχη Μπίλντενμπεργκ, μέ τό Διεθνές Νομισματικό Ταμεῖο, μέ τήν Εὐρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μέ τήν Εὐρωπαϊκή Ἕνωση, μέ τήν Παγκόσμια Τράπεζα, μέ τόν Παγκόσμιο Ὀργανισμό Ἐμπορίου, μέ τόν Παγκόσμιο Ὀργανισμό Διατροφικοῦ Ἐλέγχου, μέ τίς Ὁμάδες τῶν ἀνεπτυγμένων χωρῶν G8 καί G 20, μέ τό Διεθνές Δικαστήριο τῆς Χάγης, μέ τόν Παγκόσμιο Ὀργανισμό Ὑγείας, μέ την Παγκόσμια Διάσκεψη γιά τό Περιβάλλον, καί μέ πολλούς ἄλλους διεθνεῖς ὀργανισμούς πλανητικῆς ἰσχύος καί ἐμβελείας, πού ἐπιβάλλουν τήν πολιτική τῆς διεθνοῦς ὀλιγαρχίας ἐρήμην τῶν λαῶν. Κατασκευάζουν καί ἐπιβάλλουν ἡγέτες–μαριονέττες, πειθήνια ἀνδρείκελά τους καί ἐκτελεστικά ὄργανα τῶν σχεδίων τους.
Εἶναι, βεβαίως, γνωστές ἀπό πολύ παλιά οἱ πρακτικές καί οἱ μέθοδοι ὅλων αὐτῶν, τῶν διαφόρων κλειστῶν ὁμάδων καί ἐλίτ, πού κινοῦν τά νήματα τῆς ἱστορίας τοῦ πλανήτη. Χρησιμοποιοῦν τά ἐλεγχόμενα ἀπό τούς ἴδιους εἰδησεογραφικά δίκτυα, τηλεοπτικούς σταθμούς, διεθνοῦς κυκλοφορίας ἐφημερίδες καί μία πλειάδα δῆθεν φιλανθρωπικῶν ἱδρυμάτων, ἀλλά καί φιλοσοφικῶν, κοινωνικῶν, ἀθλητικῶν καί ἄλλων φορέων, κινήσεων καί σωματείων. Μέ τόν τρόπο αὐτό προβάλλουν καί ἀναδεικνύουν, ἐν τέλει, οἱ ἴδιοι τούς “ἐκλεκτούς” τῶν λαῶν πρίν ἀκόμη οἱ λαοί τούς γνωρίσουν, τούς ἐπιλέ ξουν καί τούς ψηφίσουν.

Αἱ προετοιμασίαι

Προκατασκευάζουν καί ἐπιβάλλουν ἔτσι τό παγκόσμιο πολιτικό, κοινωνικό καί οἰκονομικό σύστημα.
Μέσῳ αὐτῶν τῶν ἐκλεκτῶν και δοτῶν ἡγετῶν κυβερνᾶ τόν κόσμο ἡ πανίσχυρη πολιτική, οἰκονομική, κοινωνική καί θρησκευτική ὀλιγαρχία τῆς σιωνιστικῆς καί τῆς μασωνικῆς Παγκοσμιοκρατίας, πού προορίζεται νά γίνει ἡ Παγκόσμια Κυβέρνηση, ἡ ὁποία συστηματικά προβάλλεται καί στήν Χώρα μας ἐπισήμως ἀπὸ τούς πολιτικούς ὅλων τῶν παρατάξεων!
Ἐν ὄψει τῆς προετοιμαζομένης “Παγκόσμιας Κυβερνήσεως”, οἱ
Παγκοσμιοκράτες προωθοῦν καί ἀσκοῦν τήν ἐξουσία τους μέσα ἀπό τήν λεγόμενη “Παγκόσμια Διακυβέρνηση”, χρησιμοποιώντας μία σειρά κηδεμονευομένων καί καθοδηγουμένων ἀπό... τούς ἴδιους διεθνῶν καί ἐθνικῶν ὀργανισμῶν, φορέων, κινήσεων, μή–κυβερνητικῶν ὀργανώσεων (ΜΚΟ), ἱδρυμάτων, σχηματισμῶν καί ὁμάδων παραγωγῆς καί ἀναπαραγωγῆς τῆς νεοεποχίτικης ἰδεολογίας. Αὐτός ὁ μηχανισμός τῆς Παγκοσμιοποιήσεως ἀποτελεῖ τό “πολυεργαλεῖο” τῆς “Παγκόσμιας Διακυβερνήσε ως”.
Εἶναι ὁ κεντρικός ἀγωγός, ἡ γιγαντιαία πολιτιστική, θρησκευτική, οἰκονομική, ἐθνική καί οἰκονομική χοάνη, ὅπου ὁμογενοποιοῦνται, νοθεύονται, παραλύουν, ἀποδυναμώνονται, ἀποσυνθέτονται καί ἐν τέλει με ταλλάσσονται, θεσμοί, πιστεύματα, παραδόσεις, πολιτισμοί, ἤθη, ἀρχές, ἀξίες, ἐθνότητες, λαοί καί πατρίδες.
Μετά καί τήν κατάρρευση τοῦ ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ ἑδραιώθηκε μέ ταχεῖς ρυθμούς ἡ Νέα Τάξη Πραγμάτων, δηλαδή ἡ Pax Americana τῶν Η.Π.Α. καί τῶν συμμάχων της, ἡ ὁποία κατασκευάζει καί προβάλλει ὡς τεχνη τή ἀνάγκη τό ἰδεοληπτικό καί ὑποκριτικό κατασκεύασμα τῆς διεθνοῦς ἀσφάλειας, τῆς πατάξεως τῆς τρομοκρατίας, τῆς ἐκτονώσεως τῶν ἐντάσεων, τῆς ἐξομαλύνσεως τῶν ἀντιπαλοτήτων, τῆς ἐπιλύσεως τῶν διαφορῶν καί τῆς ἐπικρατήσεως τάχα τῆς παγκόσμιας εἰρήνης.
Συγχρόνως —καί ἀντιθέτως πρὸς τά προηγούμενα— προκαλεῖ τεχνητές καί προκατασκευασμένες πολιτικές, οἰκονομικές, κοινωνικές καί στρατιωτικές περιφερειακές κρίσεις και συγκρούσεις ἀνά τήν ὑφήλιο, δημιουργώντας σκοπίμως ἀνασφάλεια καί ἀγωνία στούς πολίτες, οἱ ὁποῖοι καταλήγουν νά “ἀποζητοῦν” τήν σιγουριά στήν ἐπίπλαστη “προστασία” τῶν νατοϊκῶν δυνάμεων καί νά “ἐκλιπαροῦν” τήν ἐπέμβασή τους για τήν ἐπίλυση τῶν διεθνῶν καί ἐθνικῶν προβλημάτων, ἀκόμα καί για τήν ἴδια τήν ἀτομική ἐπιβίωσή τους.

Τὸ ΝΑΤΟ

Τό εἶχε, ἄλλωστε, διατυπώσει πολύ εὔστοχα καί προφητικά, πάνω ἀπό ἑκατό χρόνια πρίν, ὁ μεγάλος Ρῶσος καί ὀρθόδοξος συγγραφέας Φιοντόρ Ντοστογιέφσκυ στόν ἀπαράμιλλο μύθο τοῦ Μεγάλου Ἱεροεξεταστῆ, ὁ ὁποῖος λέει:
“Καμμιά ἐπιστήμη δέν θά τούς δώ-
σει ψωμί ὅσο θά μένουν ἐλεύθεροι, μά
στό τέλος θάρθουν νά καταθέσουν
τήν ἐλευθερία τους στά πόδια μας καί
θά μᾶς ποῦν: "Κάντε μας σκλάβους,
μά χορτάστε μας».
(Φ. Ντοστογιέφσκυ, Ἀδελφοί Καραμαζόβ, ἐκδ. Γκοβόστη, τ. Β, σελ. 107).
Τό ΝΑΤΟ, στρατιωτικό κυρίως ὄργανο τῆς Pax Americana, μέ την “νέα δομή” καί τόν διευρυμένο ρόλο του ἔχει μετασχηματιστεῖ στον ἐντεταλμένο παγκόσμιο στρατοχωροφύλακα γιά τήν ἐπιβολή τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων κατά την κρίση καί τά συμφέροντα τῆς Παγκοσμιοποιήσεως. Ἔτσι ρυθμίζει τήν ἱστορία τῶν λαῶν καί τῶν ἐθνῶν καί ἀποφασίζει ποιοί ἀπό αὐτούς θά παραμείνουν ἤ θά διαγραφοῦν ἀπό τόν παγκόσμιο χάρτη, ποιά παλιά κράτη θά καταστραφοῦν καί ποιά νέα κράτη θά δημιουργηθοῦν! . ..
Στά πλαίσια αὐτά προκλήθηκε, ὑποδαυλίστηκε καί ἐπιβλήθηκε ἡ λεγομένη “Ἀραβική Ἄνοιξη” (Αἴγυπτος, Λιβύη, Συρία κ.λπ. ). Πρόκειται γιά τήν ἁλυσιδωτή τεχνητή πολιτική ἀστάθεια μέ τήν πρόκληση ἐμφυλίων συρράξεων δῆθεν γιά την ἀνατροπή τῶν αἱμοσταγῶν καθεστώτων πού, ὡστόσο, ὁδηγοῦν στήν ἐπιβολή νέων χειρότερων καθεστώτων, ἀρεστῶν καί “χρήσιμων”, ὅμως στήν Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Τό σχέδιο προβλέπει τήν ἄνοδο τῶν ἀκραίων ἰσλαμικῶν δυνάμεων —ποὺ δῆθεν πολεμᾶ ὡς “τρομοκρατικὲς” ἡ Δύση!—, οἱ ὁποῖες ἔχουν ἐξαπολύσει κυριολεκτικά γενοκτονικό διωγμό ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν καί γιά τόν ὁποῖο ἐλάχιστοι μιλοῦν καί ὑποτονικά διαμαρτύρονται! . .. Ὡστόσο μεγαλοσχήμονες ταγοί μας προσφέρουν ὡς ἐπίσημο δῶρο τό “ἱερό” Κοράνιο, πού προτρέπει τους μουσουλμάνους να σφάζουν τους ἀλλοπίστους, γιά νά πᾶνε στόν “παράδεισό” τους!
Δέν εἶναι λοιπόν “ἀθῶες τοῦ αἵματος” οἱ τελευταῖες ἔξαλλες ταραχές στόν ἀραβικό κόσμο, μέ ἀγριότατες καί φονικές ἐπιθέσεις ἐναντίον καί αὐτῶν τῶν ἀμερικανικῶν πρεσβειῶν, πού σκοπίμως και ὀργανωμένα προκλήθηκαν ἀπό ἀπεχθῆ κινηματογραφική ταινία προσβλητική τοῦ Ἰσλάμ. “Συμπίπτουν” —ὅλως “τυχαίως”— μέ την προεκλογική περίοδο στίς Η.Π.Α.,
ὥστε τελικά ἡ ἐπιλογή τῶν ἀμερικανῶν ψηφοφόρων νά γίνει ὑπό το κράτος τοῦ πανικοῦ, τοῦ φόβου και τῆς ἀνασφάλειας, πού προκαλοῦν αὐτά τά γεγονότα.
Ἡ Παγκοσμιοποίηση μέ τά ὄργανά της καί μέ πρόφαση τήν διεθνῆ καί ἐθνική οἰκονομική κρίση, πού σκοπίμως αὐτά δημιουργοῦν κυρίως στίς χριστιανικές χῶρες, παγιδεύουν τούς λαούς καί καταργοῦν τήν ἐθνική ἀνεξαρτησία καί κυριαρχία, τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα, τήν δημοκρατία, τήν ἐλευθερία, τά ἀνθρώπινα δικαιώματα καί τίς πολιτικές ἐλευθερίες, τό κοινωνικό κράτος καί τήν δικαιοσύνη.
Ἐν τέλει καταλύουν τό σύνταγμα τῆς χώρας–θῦμα καί ἐπιβάλλουν διά τοῦ οἰκονομικοῦ ἐλέγχου ὁλοκληρωτική κατοχή, καθιστώντας τούς μέν λαούς δουλοπάροικους τόν δέ πλοῦτο τους λεία πρός διαμοιρασμό μεταξύ τῶν διεθνῶν τραπεζιτῶν καί τοκογλύφων, χρησιμοποιώντας γι᾽ αὐτόν τό σκοπό τίς “ἐθνικές” κυβερνήσεις —πού ἡ Παγκοσμιοποίηση ἐπιβάλλει— ὡς πειθήνια καί ἄβουλα ἐκτελεστικά ὄργανά τους.
Ἡ Νέα Ἐποχή Σέ οἰκονομικό ἐπίπεδο, πολυεθνικές ἑταιρεῖες, οἰκονομικοί κολοσσοί, ἑταιρεῖες κατασκευῆς ὁπλικῶν συστημάτων, πανίσχυρα οἰκονομικά συμφέροντα καί νεόκοποι κροῖσοι, “λόμπυ” ἐπηρεασμοῦ καί ἐξαγορᾶς συνειδήσεων —μέ ἐπικεφαλῆς τό διεθνές τραπεζικό καί χρηματιστηριακό κεφάλαιο, πού κυριολεκτικά ληστεύει λαούς, καταστρέφει χῶρες καί διαλύει κράτη— ἔχουν ἤδη ἀναλάβει και διεκπεραιώνουν τήν οἰκονομική Παγκοσμιοποίηση.
Ἡ παγκόσμια οἰκονομία εἶναι πλέον μία ἀδηριτη πραγματικότητα, πού ἐπιβάλλει τούς δικούς της ἄτεγκτους καί ἰσοπεδωτικούς κανόνες στά ἐθνικά κράτη καί στους λαούς, χωρίς νά τούς ἐπιτρέπεται δυνατότητα ἐπιλογῆς ἤ ἄλλης διεξόδου.
Τό γεγονός αὐτό ἐπιβεβαίωσε, μέ τόν πιό ἀπροκάλυπτο τρόπο, και ὁ Πρόεδρος τοῦ Ἰσραήλ (μιᾶς χώρας “κλειδί” στό παγκόσμιο σύστημα ἐξουσίας) Σιμόν Πέρες, πού σε πρόσφατη συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό MEGA καί στον δημοσιογράφο κ. Ἀντώνη Φουρλή (3 Αὐγούστου 2012), τόνισε:
“Ὅλες οἱ χῶρες ἀλλάζουν, διότι ἄλλαξε ὁ κόσμος. Κανεὶς δὲν ἔχει ἐπιλο γή. Εἴτε θὰ περάσει στὴ νέα ἐποχὴ ἢ θὰ μείνει πίσω, φτωχὸς καὶ ἀσήμαντος.
Αὐτὸ ποὺ συμβαίνει εἶναι ὅτι οἱ κυβερνήσεις δὲν ἐλέγχουν τὶς οἰκονομίες τους. .. Ἀντὶ γιὰ ἐθνικὴ οἰκονομία, ἔχουμε παγκόσμια οἰκονομία. Καμία χώρα δὲν μπορεῖ νὰ γλυτώσει ἀπὸ τὶς ἐπιπτώσεις τῆς παγκόσμιας οἰκονομίας. Καὶ καμία χώρα δὲν μπορεῖ νὰ ἐλέγξει τὴν παγκόσμια οἰκονομία. Ἔχουμε παγκόσμια οἰκονομία χωρὶς παγκόσμια κυβέρνηση καὶ ἐθνικὲς κυβερνήσεις χωρὶς ἔλεγχο τῶν οἰκονομιῶν τους. Ἐὰν θέλετε νὰ συμμετέχετε πρέπει νὰ ἀκολουθήσετε τοὺς καινούργιους κανόνες, οἱ ὁποῖοι εἶναι παγκοσμιοποιημένοι, βασίζονται στὴν ἐπιστήμη, εἶναι δημιουργικοὶ καὶ δεκτικοὶ στὶς προσδοκίες τῆς νέας γενιᾶς”.
Εὔκολα γίνεται ἀντιληπτό, ὅτι ἕνα παγκόσμιο σύστημα ἐξουσίας, ὅπως τό περιγράψαμε, δέν εἶναι δυνατόν νά διαμορφωθεῖ, νά ἑδραιωθεῖ καί νά λειτουργήσει χωρίς τόν ἔλεγχο τῶν φρονημάτων, τῶν ἐπιλογῶν καί τῶν δραστηριοτήτων τῶν πολιτῶν καί τῶν λαῶν, χωρίς τήν ἀστυνόμευση, τόν χαρακτηρισμό, τόν στιγματισμό καί ἐν τέλει τήν ἐνοχοποίηση τῶν ἀντιφρονούντων.
Ὁ ἔλεγχος, λοιπόν, τῶν προσωπικῶν δεδομένων τῶν πολιτῶν μέ σῳ τοῦ ἠλεκτρονικοῦ φακελώματος ἀπό τήν χρήση ἠλεκτρονικῶν καρτῶν καί ταυτοτήτων εἶναι το “κλειδί” στήν ὅλη ὑπόθεση, εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος, ὅπου στηρίζεται τό παγκόσμιο οἰκοδόμημα ἐξουσίας καί ἐλέγχου.
Παρά τόν οὐσιαστικά ἀρνητικό, ἐπικίνδυνο καί ἀπάνθρωπο χαρακτήρα της, ἡ ἠλεκτρονική παρακολούθηση προβάλλεται καί προπαγανδίζεται ὡς ἡ πανάκεια τῆς ἐξυπηρετήσεως τῶν πολιτῶν καί ἐπενδύεται μέ τόν μανδύα τῆς ἀσφάλειας και τῆς προστασίας δῆθεν τῶν κοινωνικῶν τους δικαιωμάτων. Εἶναι ἡ γνωστή τακτική τῆς Νέας Ἐποχῆς, πού διαστρέφει τήν πραγματικότητα καί παρουσιάζει το ψέμα ὡς ἀλήθεια καί τήν ἀλήθεια ὡς ψέμα.
Ἕνα πρόσφατο χαρακτηριστικό παράδειγμα εἶναι ἡ παροχή ἀδείας ἐκ μέρους τῆς Ἀρχῆς Προστασίας Προσωπικῶν Δεδομένων γιά την τοποθέτηση καί χρήση ἔξυπνων συσκευῶν γεωεντοπισμοῦ καί παρακολουθήσεως (τά γνωστά GPS) σε εὐαίσθητες ὁμάδες, ὅπως ἀνήλικα παιδιά, ὑπερήλικες καί ἀσθενεῖς. Μέ τό πρόσχημα λοιπόν τῆς ἀσφάλειας ὑποβάλλουμε τά παιδιά μας σέ μία διαδικασία διαρκοῦς παρακολούθησης μέ τρομακτικές συνέπειες γιά τήν ζωή τους, τήν ψυχολογική, τήν πνευματική καί κοινωνική κατάστασή τους, καθώς ἔχοντας ἐθισθεῖ σέ μία τέτοια ἐξάρτηση θά τήν ἀποδέχονται καί ἀπό τρίτους ἤ κυβερνητικές ὑπηρεσίες, χωρίς νά ἀντιλαμβάνονται καί νά ἀξιολογοῦν τούς κινδύνους, πού αὐτό ἐγκυμονεῖ.

 

*Από την ἡμερίδα  μὲ θέμα: «Νέα ταυτότητα – εἰσιτήριο χωρὶς ἐπιστροφή».





Σχολικά εγχειρίδια ιστορίας: μια πολιτική διακύβευση



Ηλίας Μαδεμλής
Δάσκαλος


 
Ορισμός και χρήση των σχολικών εγχειριδίων

Υπάρχουν πολλοί ορισμοί των σχολικών εγχειριδίων, αλλά η διαχρονική έρευνα καθώς και οι πηγές της δικής μας έρευνας, όπως τα σχετικά λεξικά, μας επιβάλλουν να ορίσουμε τα σχολικά εγχειρίδια όχι με βάση τη χρήση τους αλλά με βάση την προσέγγιση ότι «ως σχολικά εγχειρίδια ορίζονται όλα τα βιβλία, με αποκλειόμενα τα περιοδικά, τα οποία άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο χρησιμοποιούνται στην εκπαίδευση» (Choppin, 1993, σ. 9). Τα σχολικά εγχειρίδια αναφέρονται κυρίως σε μία επιστήμη, απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο πληθυσμό –μαθητές και εκπαιδευτικούς–, απευθύνονται σε μια συγκεκριμένη ηλικία μαθητών και εντάσσονται σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα σπουδών. Τα χαρακτηριστικά που ξεχωρίζουν ένα σχολικό εγχειρίδιο από ένα άλλο είναι πέντε: ο τίτλος, το όνομα του/των συγγραφέα/-ων, η τάξη στην οποία απευθύνεται, για ποιον προορίζεται (μαθητές ή εκπαιδευτικούς) και το όνομα του εκδοτικού οίκου.
Σήμερα δε γνωρίζουμε το βαθμό αποτελεσματικότητας των σχολικών εγχειριδίων στην εκπαιδευτική διαδικασία. Απουσιάζουν οι μετρήσιμες επιστημονικές αποδείξεις και όλοι οι ειδικοί μιλούν με υποθέσεις για το βαθμό στον οποίο επηρεάζουν τις στάσεις, τις διαθέσεις και τις αξίες των μαθητών. Παρά τις μεθοδολογικές δυσκολίες, όμως, που αντιμετωπίζει η έρευνα των σχολικών εγχειριδίων, μπορούμε εμπειρικά να αποδεχτούμε ότι η χρήση τους είναι πιο συχνή τόσο από τους χάρτες όσο και από τις άλλες πηγές, καθώς και από τα οπτικοακουστικά μέσα. Κατά συνέπεια, τα σχολικά εγχειρίδια έχουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, εκπαιδευτικό και παιδαγωγικό (Καψάλης και Χαραλάμπους, 1993, σ. 95).
Η επανάληψη και ο συστηματικός χαρακτήρας των εργασιών και των ασκήσεων των σχολικών εγχειριδίων αποβλέπουν στη διοχέτευση της γνώσης και, κατά συνέπεια, στη διαμόρφωση της συνείδησης των μαθητών (Gerard και Roegiers, 1993, σ. 201). Η εικονογράφηση των σχολικών εγχειριδίων έχει, επίσης, ένα ιδιαίτερο επιστημονικό ενδιαφέρον, γιατί οι εικόνες απευθύνονται κυρίως στο συναίσθημα. Η εικονογράφηση –εικόνες και σκιτσογραφίες– παρουσιάζει με άλλο τρόπο, συχνά συνοπτικό, το περιεχόμενο του εγχειριδίου. Η επιλογή των χρωμάτων και του μεγέθους τους και ο συνδυασμός τους με άλλα οπτικοακουστικά μέσα συμβάλλουν καθοριστικά στην κατανόηση του κειμένου και των μηνυμάτων που το εγχειρίδιο θέλει να μεταδώσει (Gerard και Roegiers,1993, σ. 185).
Η ύλη των σχολικών εγχειριδίων οφείλει να συμβαδίζει, στο ελάχιστο, με την ύλη που επιβάλλει το εθνικό πρόγραμμα διδασκαλίας, το οποίο διαφέρει από χώρα σε χώρα. Για το λόγο αυτό, σε όλες τις χώρες υπάρχει ένας επίσημος φορέας ο οποίος αναλαμβάνει τον έλεγχο της συνέπειας των σχολικών εγχειριδίων προς το εθνικό πρόγραμμα (Gerard και Roegiers, 1993, σ. 24). Η διεθνής εμπειρία, όπως και η ελληνική, δείχνει ότι, για να εξασφαλιστεί το καλύτερο εκπαιδευτικό και πολιτικό αποτέλεσμα, οι αρμόδιες κρατικές εκπαιδευτικές υπηρεσίες εκδίδουν τα σχολικά εγχειρίδια, ώστε καθένα από αυτά να είναι ο «κρίκος μιας αλυσίδας» σχολικών εγχειριδίων.Πιο συγκεκριμένα, ο κάθετος συντονισμός των εγχειριδίων εξασφαλίζει τη συνέχεια ως προς το περιεχόμενο των εγχειριδίων, ως προς τη μεθοδολογία τους και ως προς τον τρόπο διδασκαλίας τους από τάξη σε τάξη. Ο οριζόντιος συντονισμός εξασφαλίζει τη διαθεματικότητα, δηλαδή τη συγγένεια του περιεχομένου του εγχειριδίου με τα άλλα εγχειρίδια της ίδιας τάξης (Gerard και Roegiers, 1993, σ. 59).

Πολιτική διάσταση των σχολικών εγχειριδίων

Παράλληλα, όμως, με το παιδαγωγικό και εκπαιδευτικό ενδιαφέρον τους, εδώ και δυο αιώνες τα σχολικά εγχειρίδια αποτελούν αντικείμενο ενδιαφέροντος της πολιτικής εξουσίας. Η δημιουργία των εθνικών κρατών και η ανάγκη μιας ενιαίας, λαϊκής εκπαίδευσης είχαν ως αποτέλεσμα τα σχολικά εγχειρίδια να εκδίδονται «σύμφωνα με πολιτικές επιλογές, ιδεολογικές αξίες και γλώσσα την οποία η εξουσία επιδίωκε να προωθήσει» (Choppin, 1992, σ. 79). Η κεντρική εξουσία επιδιώκει τον έλεγχο της παραγωγής τους, του πολιτικού, ιδεολογικού, ηθικού και θρησκευτικού τους περιεχομένου, καθώς και της οικονομικής τους χρηματοδότησης. Κατά συνέπεια, «τα σχολικά εγχειρίδια δεν είναι μόνο ένα παιδαγωγικό εργαλείο: αποτελούν επίσης και δημιουργήματα κοινωνικών και εθνικών ομάδων, οι οποίες μέσω αυτών επιδιώκουν να διαωνίσουν την ταυτότητά τους, τις αξίες τους, τις παραδόσεις και τον πολιτισμό τους» (Choppin, 1993, σ. 5.).
Ο ρόλος των σχολικών εγχειριδίων επηρεάζει καθοριστικά τις αξίες, τις στάσεις, τις προκαταλήψεις και τις παρανοήσεις των μαθητών. Οι ερευνητές έχουν εντοπίσει τις πηγές των προκαταλήψεων και παραποιήσεων μέσα στα σχολικά εγχειρίδια. Αυτές είναι:
• Οι εκφράσεις που δημιουργούν και συντηρούν συγκεκριμένες προδιαθέσεις και στάσεις απέναντι στους άλλους λαούς και πολιτισμούς· για παράδειγμα, «Η επέκταση των βαρβάρων (Τούρκων) στην Ευρώπη». Το κίνημα για την ειρήνη του 19ου αιώνα θεώρησε ότι πολύ συχνά στην Ευρώπη τα «εχθρικά» έθνη παρουσιάζονται στα σχολικά εγχειρίδια με αμοιβαίες προκαταλήψεις και εθνικιστικές εικόνες. Οι Γάλλοι εκπαιδευτικοί τύπωσαν μια «μαύρη λίστα» των εχθρικών προς τους Γερμανούς σχολικών εγχειριδίων και ζήτησαν την αναθεώρηση ή την αντικατάστασή τους. Οι σκανδιναβικές χώρες ακολούθησαν την ίδια πολιτική (Kαψάλης και Χαραλάμπους, 1993, σ. 143).
Οι λανθασμένες ιστορικές αναλογίες· για παράδειγμα, η αναφορά στο εκπολιτιστικό ενδιαφέρον μιας εκστρατείας και η απόκρυψη μιας άλλης ή η αναφορά στην επιρροή των κατακτητών στους κατακτημένους αλλά όχι και το αντίστροφο.
Η παράλειψη της ειρηνικής συνύπαρξης μεταξύ των λαών και του ρόλου των γυναικών. Παρότι στην εποχή μας παρατηρείται μια επανατοποθέτηση της ιστορικής αφήγησης από τα στρατιωτικά γεγονότα προς τις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές εξελίξεις, εντούτοις αυτή η «στροφή» δεν είναι αρκετή και η ιστορική αφήγηση είναι συχνά μονοδιάστατη. Η παραμέληση της κοινωνικής ιστορίας έχει ως συνέπεια την απουσία από τις ιστορικές εξελίξεις του ρόλου των γυναικών, της λογοτεχνίας, της τέχνης και των επιστημών. Το αποτέλεσμα αυτών των παραλείψεων είναι να ταυτίζεται στην ιστορική συνείδηση των μαθητών η ιστορική εξέλιξη με πολεμικά γεγονότα και διπλωματικές δολοπλοκίες, και να μην παρουσιάζεται ως μια διαλεκτική εξέλιξη που περιλαμβάνει, επίσης, πνευματικές, επιστημονικές, πολιτιστικές και οικονομικές εξελίξεις. Έτσι, η ιστορία δε συμβάλλει στη διάδοση των ειρηνικών δραστηριοτήτων της ανθρωπότητας και στην καλλιέργεια των ειρηνικών αισθημάτων των μαθητών.Όσον αφορά τις γυναίκες, η ιστορική εξέλιξη στο σύνολό της παρουσιάζεται ως έργο των ανδρών και οι γυναίκες δεν καταλαμβάνουν τη θέση που τις αξίζει στην ιστορία και κυρίως στη συνείδηση της κοινωνίας και των ίδιων των γυναικών. Το αποτέλεσμα αυτής της απουσίας είναι, με τη δράση, βέβαια, και άλλων παραγόντων, η μειονεκτική θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία.
Συνειδητές παραλείψεις και αποσιωπήσεις, που δε συμβάλλουν στην αντικειμενική παρουσίαση των ιστορικών γεγονότων (Καψάλης και Χαραλάμπους, 1993, σ. 144).
Όσον αφορά την Ελλάδα, η πολιτική των σχολικών εγχειριδίων αντανακλά τα ιδεολογικά και πολιτικά διακυβεύματα στο χώρο της εκπαίδευσης. Η πολιτική του ελληνικού κράτους ως προς τα σχολικά εγχειρίδια, που χαρακτηρίζεται από μετατοπίσεις μεταξύ πλουραλισμού και κρατικού ελέγχου, αντανακλά σε μεγάλο βαθμό τη διαμάχη ανάμεσα στις κοινωνικές και πολιτικές ομάδες, τα συμφέροντα και οι αντιλήψεις των οποίων διαφέρουν. Οι συχνές νομοθετικές παρεμβάσεις ως προς τα σχολικά εγχειρίδια πραγματοποιούνται σύμφωνα με τις πολιτικές αλλαγές και αντανακλούν τις ιδεολογικές προτιμήσεις της πολιτικής εξουσίας. Το 1973 το ελληνικό κράτος δημιούργησε τον Οργανισμό Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων, ο οποίος υπάγεται στο Υπουργείο Παιδείας. Ο οργανισμός αυτός, ο οποίος υπάρχει μέχρι και σήμερα, αποτελεί την απόδειξη της συγκεντρωτικής αυτής πολιτικής. Οι συχνές αλλαγές των σχολικών εγχειριδίων αποτελούν απόδειξη του ιδιαίτερου ενδιαφέροντος που επιδεικνύει η πολιτική εξουσία για τη διαμόρφωση στάσεων και συμπεριφορών και τη γενικότερη παιδεία που λαμβάνουν οι νέοι (Coulouri και Ventoura, 1993, σ. 25).

Τα σχολικά εγχειρίδια της ιστορίας

Αρχικά πρέπει να γίνει μια θεμελιώδης διάκριση: η ιστορία, στην οντολογική της διάσταση, διαφέρει από την ιστοριογραφία και τις ιδεολογικές της χρήσεις. Η κρατική εξουσία μέσω της επίσημης ιστοριογραφίας επιδιώκει να διαχειριστεί σύγχρονα προβλήματα, ανταγωνισμούς και ιδεολογικές ανάγκες, επιβάλλοντας συχνά τη μυθική παραποίηση των ιστορικών γεγονότων (Ηλιού, 1983, σ. 22).
Η παραπάνω διάκριση οφείλεται στο ότι το μάθημα της ιστορίας, αναπαράγοντας την επίσημη ιστοριογραφία, παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της κουλτούρας, των αξιών, των αρετών και των ελαττωμάτων του ανθρώπου. Η ιστορία, η οποία βρίσκεται στο κέντρο του εκπαιδευτικού συστήματος και, σε σχέση με τις άλλες «κοινωνικές επιστήμες», συμβάλλει καθοριστικά στη γνώση του κόσμου και στη σύλληψη των κοινωνιών και της πολιτικής τους μορφοποίησης, συμβάλλει στη διαμόρφωση της γνώσης των μαθητών και της ικανότητάς τους να κατανοούν και να ασκούν κριτική. Κατά συνέπεια, η ιστορία αποκτά ένα συνεχές παιδαγωγικό και πολιτικό ενδιαφέρον (Ferro, 1997, σ. 41), γιατί «η εικόνα που έχουμε για τους άλλους λαούς ή και για μας τους ίδιους συνδέεται με την Ιστορία που μας διδάξανε όταν ήμαστε παιδιά» (Ferro, 1992, σ. 7).Η ιστορία επηρεάζει καθοριστικά τις στάσεις, τις αντιδράσεις, την εύνοια ή την εχθρότητα απέναντι σε άλλους λαούς και πολιτισμούς. Οι κυρίαρχες δυνάμεις –κράτη, Εκκλησίες, πολιτικά κόμματα, καθεστώτα, συλλογικά ή ατομικά συμφέροντα–, οι οποίες κατέχουν την οικονομική, πολιτική και ιδεολογική εξουσία, χρηματοδοτούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τις κινηματογραφικές ταινίες, τις τηλεοπτικές εκπομπές και όλα τα μέσα αναπαραγωγής της γνώσης. Παρεμβαίνουν, άμεσα ή έμμεσα, στην έκδοση των σχολικών εγχειριδίων της ιστορίας και όχι μόνο.
«Η θεσμική ιστορία βασιλεύει γιατί εκφράζει ή νομιμοποιεί μια πολιτική, μια ιδεολογία, ένα καθεστώς. Στο όνομα του Χριστού ή του Σουλτάνου, της Δημοκρατίας, μιας εκκλησίας ή ενός κόμματος, η θεσμική ιστορία επιβάλλεται πάνω στη ιστορία» (Ferro, 1992, σ. 310). Η ιστορική αφήγηση, ανάλογα με την ιδεολογία της, τον εθνικισμό, την ανεκτικότητα (ή εχθρότητα), το ρατσισμό (ή αντιρατσισμό) που προβάλλει, συμβάλλει στη δημιουργία των κοινωνικών και εθνικών προτύπων και στην καλλιέργεια κλίματος συνεργασίας ή εχθρότητας ανάμεσα σε χώρες ή και πολιτισμούς. «Εξαιτίας της επέκτασης του κόσμου με την ενοποιημένη οικονομία του αλλά και τις πολιτικές εκρήξεις του, το παρελθόν των κοινωνιών είναι περισσότερο από ποτέ μια διακύβευση αντιπαραβολών ανάμεσα σε κράτη, σε έθνη, σε κουλτούρες και εθνότητες…άρα η ιστορία είναι μια πολιτική υπόθεση. Αν και η έρευνα και η ανάλυση του παρελθόντος παραμένουν τα αντικείμενα της ιστορίας, εντούτοις, στην επιλογή των θεμάτων, των πηγών, των μεθόδων και της βιβλιογραφίας εντάσσονται στοιχεία υποκειμενικά, ιδεολογικά και πολιτικά. Αυτό το οποίο ερμηνεύει ως θετικό η ιστορία, ερμηνεύεται ως θετικό κι από εμάς. Άρα, ο πρώτος καθοριστικός πολιτικός παράγοντας της ιστορίας είναι: η πολιτική συνείδηση την οποία αυτή διδάσκει» (Ferro, 1992, σ. 7). Ως χαρακτηριστικό παράδειγμα μπορούμε να αναφέρουμε τα σχολικά εγχειρίδια των περισσότερων ευρωπαϊκών εθνών, τα οποία, λίγο πολύ όλα, διαχέουν τις αρχές και τα στερεότυπα της «λευκής» ιστορίας – αναφέρονται στις βασικές αρχές των λευκών και στις σχέσεις τους με τον υπόλοιπο κόσμο.Οι αρχές αυτές είναι: o σεβασμός στην τάξη και στο νόμο, η εθνική ενότητα, η έννοια της οργάνωσης, ο μονοθεϊσμός, η δημοκρατία, η μόνιμη εγκατάσταση σε ένα τόπο (Sedentarisme), η εκβιομηχάνιση, η επιδίωξη της προόδου (Preiswerk και Perrot, 1973, σ. 187).
Τέλος, πολύ συχνά παρατηρείται μια «ιερή σιωπή» της επίσημης ιστορίας. Κάθε κράτος, κάθε θεσμός, κάθε εθνότητα ή έθνος έχει τα «οικογενειακά του μυστικά». Άλλοτε για το συμφέρον του κράτους και τη διατήρηση της εξουσίας αυτών που κυβερνούν, άλλοτε για να εξασφαλιστεί η ομοιογένεια της κοινωνίας και η εικόνα που έχει η ίδια για τον εαυτό της, η θεσμική ιστορία εκθειάζει τη σιωπή (Ferro, 1985, σ. 60).
Στην Ευρώπη, από το 19ο αιώνα και μετά, κυριαρχεί η ιδέα ενός έθνους ενιαίου, μονοπολιτισμικού, μονογλωσσικού, με ισότητα των μελών του και με κεντρική εξουσία. Το κράτος θέλοντας να διατηρήσει, να υπερασπιστεί και να διαδώσει την εθνική ιστορία δημιουργεί μια «θεσμική ιστορία», η οποία είναι συνεκτική, ενοποιημένη και μονοπολιτιστική. Κατά συνέπεια, κάθε έθνος προβάλλει μια ιστορία εθνοκεντρική, η οποία βρίσκεται στη βάση της εθνικής και πολιτικής του συνείδησης. Ασφαλώς εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι η ιστορία των χωρών της Ευρώπης είναι πολυπολιτισμική, πολυεθνοτική και με αξιοσημείωτους εξωτερικούς επηρεασμούς, «ώστε είναι δύσκολο να γνωρίζεις ποιο στοιχείο της είναι περισσότερο ξένο και ποιο εθνικό». Συχνά, όμως, εξαιτίας ιστορικών συνθηκών (για λόγους οικονομικούς, ιστορικούς και κοινωνικούς) τα κράτη περνούν από την «εθνική ιστορία» στην «εθνικιστική», η οποία αποτελεί εργαλείο προπαγάνδας για την ενίσχυση της εξουσίας. Ενώ η «εθνική ιστορία» αναδεικνύει ενοποιητικά στοιχεία και πατριωτικές αξίες για να εξηγήσει την ύπαρξή της, η «εθνικιστική ιστορία» ορίζεται πάντα σε σχέση με κάποιον εξωτερικό εχθρό, υπερτονίζοντας τις επικές και μυθικές πλευρές της καθώς και τα «εθνικά» χαρακτηριστικά. Εξυμνεί την ομοιογενοποίηση, τονίζει τις διαφορές με τις γειτονικές χώρες, υποβιβάζει τις διαφορές και τις ετερογένειες μέσα στη χώρα, αποσιωπά τις ομοιότητες, τις εξωτερικές επιρροές, τις επιμειξίες, καθώς και τις τοπικές ιστορίες και τις ιστορίες των μειονοτήτων (Ferro, 1997, σ. 18). Ως παράδειγμα μπορούμε να αναφέρουμε την έρευνα του Νίκου Αχλή (1983), η οποία έδειξε ότι τα ελληνικά σχολικά εγχειρίδια του Γυμνασίου και του Λυκείου παρουσιάζουν τους Τούρκους και τους Βούλγαρους ως εχθρικούς, με πολλά μειονεκτήματα και κατώτερους από τουςΈλληνες. Αντίθετα, οιΈλληνες, στο πλαίσιο του συλλογικού ναρκισσισμού, παρουσιάζονται ως λαός ενάρετος (Καψάλης και Χαραλάμπους, 1993, σ. 148).
Παράλληλα, όμως, με την αποσιώπηση και την παραποίηση των γεγονότων, η επίσημη ιστοριογραφία επιβάλλει «επινοημένες παραδόσεις», οι οποίες μάλιστα μπορεί να έχουν νομιμοποιηθεί και θεσπιστεί μόλις τα τελευταία χρόνια (Hobsbawm και Ranger, 2004, σ. 1). Συχνά οι παραδόσεις αυτές παίζουν ρόλο πιο σημαντικό από την ιστορική πραγματικότητα, γιατί εξυπηρετούν μια σύγχρονη πραγματικότητα ή ένα σχέδιο για το μέλλον (Dimitrijevic, 2004, σ. 10).
Η χρήση της ιστορίας, ωστόσο, μπορεί να συμβάλει στην πρόοδο και την ειρηνική συνύπαρξη της ανθρωπότητας, καθώς και στη χειραφέτηση του ανθρώπου και των κοινωνικών τάξεων, γιατί περικλείει όλη τη γνώση, την ιστορική εμπειρία και μνήμη του παρελθόντος. Το πέρασμα από τη σκλαβιά στην ελευθερία, από την εκμετάλλευση, την αδικία και την υποταγή στην κοινωνική δικαιοσύνη και τη δημοκρατία δείχνει ότι η συμμετοχική δράση των ανθρώπων συνέβαλε και μπορεί να συμβάλει στην ιστορική εξέλιξη και πρόοδο.Όταν η εξουσία δε χρησιμοποιεί την ιστορία για την υπεράσπιση μιας δεσποτικής, αντιδημοκρατικής ή αντικοινωνικής ιδεολογίας, αυτή αποτελεί φορέα ορθού λόγου και πολιτικών επιχειρημάτων (Ferro, 1997, σ. 148).
Ωστόσο, ο προβληματισμός για τη συμβολή τής κάθε μορφής εξουσίας στη διαμόρφωση εθνικής ταυτότητας των μαθητών δεν είναι δυνατόν να σταματά στα σχολικά εγχειρίδια. Δεν μπορούμε, ασφαλώς, να παραλείψουμε τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, την τέχνη και τα μουσεία, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και το θέατρο, καθώς και τον κοινωνικό μας περίγυρο.Όλοι οι παραπάνω κοινωνικοί και πολιτισμικοί παράγοντες, λειτουργώντας και αυτοί ως φορείς εξουσίας, συμβάλλουν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, στη διαμόρφωση του περιεχομένου της εθνικής ταυτότητας των μαθητών και αυριανών πολιτών (Mademlis, 2005, σ. 23).

Βιβλιογραφία

Ηλιού, Φ. (1983). Ιδεολογικές χρήσεις του Κοραϊσμού στον 20ό αιώνα, Αθήνα: Βιβλιόραμα.
Καψάλης, A. & Χαραλάμπους, Δ. (1993). Σχολικά εγχειρίδια. Θεσμική εξέλιξη και σύγχρονη προβληματική, Θεσσαλονίκη: Έκφραση.
Choppin, A. (1992). Les manuels scolaires en France. Emmanuelle textes officiels 1791-1992, Paris: INRP.
Choppin, A. (1993). Manuels scolaires. Etat et societes. XIXe et XXe siecle, Paris: INRP.
Coulouri, C. & Ventoura, E. (1993). «Les manuels scolaires dans l’Etat grec», in: A. Choppin (ed.), Manuels scolaires, Etat et societes. XIXe et XX siecles, Paris: INRP.
Dimitrijevic, D. (2004). Fabrication des traditions. Invention de modernite, Paris: Maison des sciences de l’homme.
Ferro, M. (1985). L’histoire sous surveillance, Paris: Folio-Ηistoire.
Ferro, M. (1992). Comment on raconte l’histoire aux enfants a travers le monde entier, Paris: Payot.
Ferro, M. (1997). Histoires et interpretations, Strasbourg: Conseil de l’Europe.
Hobsbawm, E.&Ranger, T. (2004). H επινόηση της παράδοσηs (Invention de tradition) (μτφρ. από τα αγγλικά Αθανασίου Α.), Αθήνα: Θεμέλιο.
Gerard, F.M. & Roegiers, X. (1993). Concevoir et evaluer des manuels scolaires, Bruxelles: De  Boeck-Universite.
Mademlis, I. (2005). Manuels scolaires et attitudes de discrimination en Grece contemporaine, Μemoire DEA, Paris: Universite Paris 8.
Preiswerk, R. & Perrot, D. (1973). Ethnocentrisme et Histoire, Paris: Anthropos.





Ο Παπαδιαμάντης για τον κλήρο


ΙΕΡΕΙΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΕΙΣ ΤΩΝ ΧΩΡΙΩΝ


του
Α. ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗ

επιμελεία του
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-κλασσικού φιλολόγου
του πανεπιστημίου Αθηνών
-μεταπτυχιακού της γενικής διδακτικής
του πανεπιστημίου Αθηνών


Ἡ ἐφημερίδα «Ἀκρόπολις» τοῦ Βλ. Γαβριηλίδη ἐξέδωσε τὸ 1896, ἐπ᾽ εὐκαιρίᾳ τῶν πρώτων συγχρόνων Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων, μιὰ πολύτιμη ἐπισκόπηση τῆς καταστάσεως τῆς Ἑλλάδος, τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους καὶ τῆς Ἑλληνικῆς κοινωνίας μὲ τὸν τίτλο: «Ἡ Ἑλλὰς κατὰ τοὺς Ὀλυμπιακοὺς Ἀγῶνας τοῦ 1896, Πανελλήνιον εἰκονογραφημένον ΛΕΥΚΩΜΑ». Σ᾽ αὐτὸ γράφουν προσωπικότητες τῶν Γραμμάτων καὶ τοῦ Τύπου τῆς ἐποχῆς, τῶν ὁποίων οἱ συμβουλὲς εἶναι πολὺ ἐνδιαφέρουσες. Στὸν Α´ τόμο πολλὲς σελίδες ἀφιερώνονται στὴν Ἐκκλησία, σ᾽ αὐτές δέ, περιέχεται καὶ ἕνα κείμενο – συμβολὴ τοῦ Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, μὲ τὸν τίτλο: «Ἱερεῖς τῶν Πόλεων καὶ Ἱερεῖς τῶν Χωρίων”, ποὺ θὰ ἐνόμιζε κανεὶς ὅτι ἐγράφη σήμερα καὶ περιγράφει τὴν κατάσταση τῆς ἐποχῆς μας


Καὶ τίς ὁ τρόπος τῆς διακρίσεως; Ποῖον τὸ ὅριον τὸ χωρίζον τοὺς πρώτους ἀπὸ τῶν δευτέρων; Μήπως εἶνε τὰ φαρδομάνικα; – Ἀλλὰ τὰ φαρδομάνικα εἶνε κακόζηλα, καὶ δὲν ἁρμόζουν περισσότερον εἰς τοὺς ἱερεῖς τῶν πόλεων ἢ ὅσον εἰς τοὺς ἱερεῖς τῶν χωρίων. Μήπως εἶνε τὰ πράσινα ἢ κόκκινα ζωστικά; – Ἀλλὰ τὰ πράσινα ἢ κόκκινα ζωστικά εἶνε ἀνοίκεια, καὶ πρέπει, οἱ ἀρχιερεῖς πρῶτοι, εἶτα οἱ ἱερεῖς, νὰ τὰ καταργήσωσι.
Μήπως εἶνε τὸ ἔγγαμον ἢ ἡ ἀγαμία τῶν κληρικῶν; Διότι εἰς τὰς
Ἀθήνας, τὴν μεγίστην πόλιν τῆς ἐλευθέρας Ἑλλάδος, βλέπω πλείστους ἱερομονάχους ἐφημερεύοντας, θὰ ὑπάρχωσι δὲ τοὐλάχιστον δωδεκὰς τούτων φέροντες τὸ ὀφφίκιον «ἀρχιμανδρῖται». – Ἀλλ' ἱερομόναχοι ἢ ἀρχιμανδρῖται ὀφείλουσι ν' ἀπέλθωσιν εἰς τὰς Ἱ. Μονάς των, καὶ ν' ἀφήσωσι τὰς κατὰ πόλεις ἐφημερίας εἰς τοὺς ἐγγάμους κληρικούς, εἰς οὕς καὶ μόνους ἀνήκουσιν αὗται. Ἂν ἄλλως εἶχε, δὲν θὰ ἐπετρέπετο ποτὲ ὁ γάμος εἰς τὸν Κλῆρον.

* * *

Μανθάνω περί τινος νομοσχεδίου, ὁρίζοντος περὶ μισθοδοσίας τῶν ἐφημερίων, καὶ τὸ ὁποῖον διαιρεῖ τοὺς ἱερεῖς εἰς τρεῖς τάξεις, α´, β´ καὶ γ´, ἀπαράλλακτα ὅπως τοὺς γραμματοκομιστὰς ἢ τοὺς κλητῆρας. Τὸ πρᾶγμα μοῦ φαίνεται ἀνάρμοστον, καὶ μάλιστα κακόδοξον.
Πῶς νὰ διαιρεθῶσιν οἱ ἱερεῖς εἰς τάξεις; Ἐκτὸς ἂν ἡ διάκρισις γείνῃ κατὰ τὸ μῆκος τῶν περιχειρίδων, ὡς εἶπα ἐν ἀρχῇ, ἢ κατὰ τὸ χρῶμα τῶν ἐνδυμάτων.
Φρονῶ ὃτι δὲν ἔχει καμμίαν ὑποχρέωσιν ἡ πολιτεία νὰ δίδῃ μισθὸν εἰς τοὺς ἱερεῖς. Ἔχει ὅμως τὴν ὑποχρέωσιν ν' ἀποδώσῃ ὅσα κατὰ καιροὺς αὐθαιρέτως ἐδήμευσεν ἢ ἐσφετερίσθη ἐκ τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας, διὰ νὰ ἱδρυθῇ ἐκκλησιαστικὸν ταμεῖον. Καὶ ἐκ τοῦ ταμείου τούτου, πλουτιζομένου καὶ δι' ἄλλων πόρων, νὰ δίδωνται συντάξεις καὶ βοηθήματα εἰς γέροντας, ἀσθενεῖς ἢ ἀνικάνους ερεῖς, εἰς χήρας καὶ ὀρφανὰ ἱερέων. Ὅσον ἀφορᾷ τοὺς νέους καὶ ἱκανοὺς νὰ ἐκτελῶσι τὰ χρέη των ἱερεῖς, δὲν εἶνε καμμία ἀνάγκη νὰ δοθῇ μισθὸς εἰς αὐτούς. Ἀρκετὰ τοὺς ἔχουν ἐξευτελίσει ἤδη. Μὴ ζητοῦν νὰ τοὺς ὑποδουλώσουν καὶ ὅλως διόλου εἰς τὴν πολιτικήν.
Ἂς μὴ προσποιοῦνται ὅτι κήδονται τῆς τύχης τοῦ Κλήρου, καὶ ὅτι θέλουν τὸ καλὸν τῆς Ἐκκλησίας. Ἂν ἐκήδοντο τοῦ Κλήρου καὶ τῆς Ἐκκλησίας, οἱ πολιτευταὶ δὲν θὰ ὑπέσχοντο καὶ τὴν ἱερωσύνην ὡς ρουσφέτι εἰς τὰς ἐκλογάς, καὶ δὲν θὰ ἐπίεζον τοὺς ἐπισκόπους νὰ χειροτονῶσι φαύλους καὶ ἀγραμμάτους. Καὶ οἱ σεβασμιώτατοι ἐπίσκοποι, ἂν περισσότερον ἐπόνουν καὶ οὗτοι, δὲν θὰ προέβαινον ποτὲ εἰς χειροτονίαν ἀναξίων, εἴτε ἀφ᾽ ἑαυτῶν, εἴτε ὑπείκοντες εἰς πιέσεις.
Τοῦτο καὶ μόνον ὀφείλουν νὰ πράξωσι. Νὰ μὴ χειροτονῶσιν ὑπεραρίθμους, παρ᾽ ἐνορίαν καὶ ὑπὲρ ἐνορίαν. Ὁ ἀριθμὸς τῶν οἰκογενειῶν, τῶν ἀποτελουσῶν ἐνορίαν, ὁ ἀριθμὸς τῶν ἱερέων, δύο ἢ τριῶν τὸ πολύ, δι᾽ ἕκαστον ἐνοριακὸν ναόν, νὰ εἶνε ὡρισμένος, ἀλλὰ νὰ μὴ ὑπερπηδᾶται ποτέ. Καὶ ὅταν αἱ ἐνορίαι εἶνε κανονισμέναι, καὶ αἱ θέσεις τῶν ἱερέων μόνιμοι, τότε οἱ χριστιανοί, οἱ μὲν ἐκ τοῦ περισσεύματος, οἱ δὲ ἐκ τοῦ ὑστερήματος, θὰ δίδωσιν εἰς τοὺς ἱερεῖς των ὃσα ἀρκοῦσιν, ἄνευ ἀπρεποῦς πολυτελείας, διὰ νὰ ζήσωσιν αὐτοὶ καὶ τὰ τέκνα των.

* * *

Ἀλλ' ὁμιλοῦσι περὶ μορφώσεως τοῦ Κλήρου. Τί ἐννοοῦσι μόρφωσιν λέγοντες; Μὴ ἐννοοῦσι τὰ πολλὰ γράμματα; Οἱ πρὸ τῆς παρούσης γενεᾶς ἱερεῖς ἤξευραν ὀλίγα κολλυβογράμματα. Δὲν ἦσαν εὐπαίδευτοι, ἀλλ' ἦσαν μορφωμένοι. Μορφωμένοι διὰ
τὸ ἔργον των. Ἦσαν σεβάσμιοι καὶ ἐνάρετοι. Ἀλλὰ δὲν ἠμποροῦσαν νὰ ἐκφωνοῦν λόγους ; Τόσον τὸ καλλίτερον δι᾽ αὐτοὺς καὶ διὰ τοὺς πιστούς. Ἐδίδασκον διὰ τοῦ παραδείγματος.
Ἔφευγον τὰς μωρὰς ζητήσεις καὶ τὰς ἐπιδείξεις, τὰς ἀπηγορευμένας ὑπὸ τῆς ἱερᾶς Γραφῆς. Ἐάν τινες ἐξ αὐτῶν ἤξευραν ὀλίγα ἑλληνικὰ γράμματα, ὡμίλουν διὰ βραχέων, ἔλεγον ὀλίγα, ἀλλ᾽ ἐνεποίουν βαθεῖαν ἐντύπωσιν.
Ἀλλὰ χρειάζονται, λέγει, ἱερατικαὶ σχολαὶ διὰ νὰ μορφωθῇ ὁ Κλῆρος. Ὑπῆρχον τρεῖς ἢ τέσσαρες ἱερατικαὶ σχολαί, ὑπῆρχε, καὶ ὑπάρχει ἀκόμη, ἡ ῾Ριζάρειος. Ἀπὸ τὰς ἱερατικὰς σχολὰς ἐβγῆκε σμῆνος δικολάβων, δημοδιδασκάλων, δικαστικῶν κλητήρων καὶ δημοσίων ὑπαλλήλων.
Ἀπὸ τὴν ῾Ριζάρειον ἐβγῆκεν ὁλόκληρος σφηκυιὰ δικηγόρων, ἀγέλη καθηγητῶν, ἰατρῶν, χρηματιστῶν καὶ πολιτευομένων. Ποῦ ἠκούσθη αὐτό, μοναστήρια νὰ ἔχωσιν ὑποτρόφους εἰς τὴν Εὐρώπην δικηγόρους, καὶ μάλιστα ἰατρούς, διὰ νὰ διδάσκωνται ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἐβγῆκεν ἀπὸ τὸν πίθηκον, κατερχόμενοι δὲ νὰ διδάσκωσι καὶ εἰς ἄλλους τὰ σοφὰ ταῦτα; Μόνον εἰς τὴν Ἑλλάδα γίνονται αὐτά. Ἀλλὰ καὶ τί δὲν γίνεται εἰς τὴν Ἑλλάδα; Ἀπὸ τὰς ἱερατικὰς σχολάς, καὶ ἀπὸ τὴν ῾Ριζάρειον, ἐβγῆκαν ὀλίγιστοι καλοὶ ἱερεῖς, περισσότεροι ἴσως ὄχι πολὺ καθὼς πρέπει.
Μὴ πλανᾶσθε. Τὸ ράσον δὲν κάμνει τὸν μοναχὸν καὶ τὸ ἱεροδιδασκαλεῖον δὲν κάμνει τὸν ἱερέα. Πρέπει ὁ ἱερεὺς νὰ ἔχῃ κλίσιν μὲ ἰῶτα καὶ πρὸ πάντων κλῆσιν μὲ ἦτα… Πρέπει νὰ ἔχη πῦρ μέσα του.

* * *

Τίς θὰ κλέψῃ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ αὐτὸ τὸ πῦρ; Τίς θὰ ἐμφυσήσῃ τὴν πίστιν, τὴν πνοήν, τὴν ζωήν; Τίς θὰ θερμάνῃ τὴν τέφραν; Διὰ τοῦ μισθαρίου θὰ μορφωθῇ ὁ Κλῆρος; Διὰ μισθαρίου καὶ δοξαρίου διεφθάρησαν ἤδη τὰ πολλά.
Νὰ τοὺς φωτίσῃ ὁ Θεός, ν' ἀφήσουν τὰ πράγματα ὅπως εἶνε, μὴ τὰ κάμουν χειρότερα. Μὴ κίνει κακὸν εὖ κείμενον. Μεταξὺ τῶν ὑπαρχόντων ἱερέων ὑπάρχουσιν ἀκόμη πολλοὶ ἐνάρετοι καὶ ἀγαθοί, εἰς τὰς πόλεις καὶ εἰς τὰ χωρία. Εἶναι τύποι λαϊκοί, ὠφέλιμοι, σεβάσμιοι. Ἂς μὴ ἐκφωνῶσι λόγους. Ἠξεύρουσιν αὐ τοὶ ἄλλον τρόπον πῶς νὰ διδάσκωσι τὸ ποίμνιον.
Γνωρίζω ἕνα ἱερέα εἰς τὰς Ἀθήνας. Εἶναι ὁ ταπεινότερος τῶν ἱερέων καὶ ὁ ἁπλοϊκότερος τῶν ἀνθρώπων. Διὰ πᾶσαν ἱεροπραξίαν ἂν τοῦ δώσῃς μίαν δραχμὴν ἢ πενῆντα λεπτὰ ἢ μίαν δεκάραν, τὰ παίρνει. Ἂν δὲν τοῦ δώσῃς τίποτε, δὲν ζητεῖ. Διὰ τρεῖς δραχμὰς ἐκτελεῖ ὁλόκληρον παννύχιον ἀκολουθίαν. Ἀπόδειπνον, Ἑσπερινόν, Ὄρθρον, Ὥρας, Λειτουργίαν. Τὸ ὅλον διαρκεῖ ἐννέα ὥρας. Ἂν τοῦ δώσῃς μόνον δύο δραχμάς, δὲν παραπονεῖται.
Κάθε ψυχοχάρτι, φέρον τὰ μνημονευτέα ὀνόματα τῶν τεθνεώτων, ἀφοῦ ἅπαξ τοῦ δώσῃς, τὸ κρατεῖ διὰ πάντοτε. Ἐπὶ δύο, τρία, τέσσαρα, πέντε ἔτη ἐξακολουθεῖ νὰ μνημονεύῃ τὰ ὀνόματα, δι᾿ εἴκοσι λεπτὰ τὰ ὁποῖα τοῦ ἔδωκες εἰσάπαξ. Εἰς κάθε προσκομιδὴν μνημονεύει δύο ἢ τρεῖς χιλιάδας ὀνόματα. Δὲν βαρύνεται ποτέ. Ἡ προσκομιδὴ παρ᾿ αὐτῷ διαρκεῖ δύο ὥρας. Ἡ Λειτουργία ἄλλας δύο. Εἰς τὴν ἀπόλυσιν τῆς Λειτουργίας, ὅσα κομμάτια ἔχει ἐντὸς τοῦ ἱεροῦ, ἀπὸ πρόσφορα ἢ ἀρτοκλασίαν, τὰ μοιράζει ὅλα εἰς ὅσους τύχουν. Δὲν κρατεῖ σχεδὸν τίποτε.
Μίαν φορὰν ἔτυχε νὰ χρεωστῇ μικρὸν χρηματικὸν ποσόν, καὶ ἤθελε νὰ τὸ πληρώσῃ, εἶχε δέκα ἢ δεκαπέντε δραχμάς, ὅλα εἰς χαλκόν, ἐπὶ δύο ὥρας ἐμετροῦσεν, ἐμετροῦσε καὶ δὲν ἠμποροῦσε νὰ τὰ εὕρῃ πόσα ἦσαν. Τέλος, εἷς ἄλλος χριστιανὸς ἔλαβε τὸν κόπον καὶ τοῦ τὰ ἐμέτρησεν. Εἶνε ὀλίγον τι βραδύγλωσσος, καὶ περισσότερον ἀγράμματος. Εἰς τὰς εὐχάς, τὰς περισσοτέρας λέξεις τὰς λέγει ὀρθάς, εἰς τὸ Εὐαγγέλιον τὰς
περισσοτέρας ἐσφαλμένας. Θὰ εἰπῆ τε, διατί ἡ ἀντίθεσις αὕτη; Ἀλλὰ τὰς εὐχὰς τὰς ἰδίας ἀπαγγέλλει καθ᾿ ἑκάστην, ἐνῷ τὴν δεῖνα περικοπὴν τοῦ Εὐαγγελίου θὰ τὴν ἀναγνώσῃ ἅπαξ ἢ δίς ἢ τὸ πολύ, τρὶς τοῦ ἔτους, ἐξαιρέσει ὡρισμένων περικοπῶν συχνὰ ἀλλ᾿ ἀτάκτως ἐπανερχομένων, ὡς εἰς τοὺς Ἁγιασμοὺς καὶ τὰς Παρακλήσεις.
Τὰ λάθη, ὅσα κάμνει εἰς τὴν ἀνάγνωσιν, εἶναι πολλάκις κωμικά. Καὶ ὅμως ἐξ ὅλων τῶν ἀκροατῶν του, ἐξ ὅλου τοῦ ἐκκλησιάσματος, κανείς μας δὲν γελᾷ. Διατί; Τὸν ἐσυνηθίσαμεν, καὶ μᾶς ἀρέσει. Εἶναι ἀξιαγάπητος. Εἶναι ἁπλοϊκὸς καὶ ἐνάρετος. Εἶναι ἄξιος τοῦ πρώτου τῶν Μακαρισμῶν τοῦ Σωτῆρος.

* * *

Τώρα, ὑποθέσατε δύο ὑποθέσεις, μίαν ἀδύνατον, καὶ μίαν δυνατήν, ὑποθέσατε ὅτι αὐτὸς ὁ ἴδιος ἱερεὺς εἶχεν ἐξέλθῃ ἀπὸ ἱεροδιδασκαλεῖον, παλαιὸν ἢ νέον· θὰ εἶχε διαφορὰν ἐπὶ τὸ βέλτιον; Θὰ ἦτο πασσαλειμμένος μὲ ὀλίγα ἀτελῆ, κακοχώνευτα καὶ συγκεχυμένα γράμματα, μὲ περισσοτέραν οἴησιν καὶ ἀξιώσεις. Θὰ ἦτο διὰ τοῦτο καλύτερος; Θὰ ἐξεφώνει λόγους ἐπ᾽ ἐκκλησίας; —Ἐάν οἱ λόγοι ὡμοίαζον μὲ ὅσους ἔχω ἀκούσει κατὰ καιροὺς ἀπὸ πολλοὺς ἱερωμένους μὲ ἀξιώσεις, μὲ διπλώματα, μὲ πράσινα καὶ μὲ γαλάζια ζωστικά, ὑποψηφίους ἀρχιερεῖς, καὶ τὰ λοιπά, καλλίτερον ὁποῦ λείπουν.
Πρέπει νὰ τηρηθῇ κατὰ γράμμα ὁ ἱερὸς κανών. Ἐὰν ὑπάρχη κάπου ἱερεύς τις μὲ ἀληθῆ παιδείαν καὶ μὲ ἀληθῆ ἀρετήν, ἂς ὁμιλῇ. Ἄλλως ἂς ἀναγινώσκονται ἐπ᾽ ἐκκλησίας αἱ ὁμιλίαι τῶν Χρυσοστόμων καὶ Βασιλείων μεταφρασμέναι εἰς τὸ ἁπλοῦν, τὰ Κυριακοδρόμια τοῦ Θεοτόκη, κ.λπ. Αὐτὸ εἶνε τὸ καλλίτερον, τὸ προχειρότερον καὶ τὸ ἀσφαλέστερον.
Τώρα, ὑποθέσατε, σχετικῶς μὲ τὸν ἱερέα περὶ οὗ ἀνωτέρω ὁ λόγος, καὶ μίαν ὑπόθεσιν δυνατήν. Ὑποθέσατε ὅτι μισθοδοτοῦνται πράγματι οἱ ἱερεῖς ἐκ τοῦ δημοσίου ταμείου, ὑποθέσατε ὅτι ὁ ἱερεὺς οὗτος λαμβάνει τὸν μισθόν του, εἰς χαρτίον ἢ εἰς χαλκόν. Δὲν θὰ εἶνε ἱκανὸς νὰ τὰ μετρήσῃ, καὶ γινόμενος εὐπορώτερος, δὲν θὰ γείνη καλλίτερος.
Τὸ χειρότερον εἶνε ὅτι θὰ πλάσῃ διακρίσεις μεταξὺ ἱερέων καὶ ἱερέων, τὸ μωρὸν αὐτὸ σχέδιον τῆς διαιρέσεως τῶν ἐφημερίων εἰς τάξεις, θὰ ὑποθάλψῃ ἀντιζηλίας, παραλόγους ἀξιώσεις καὶ ὑπεροψίαν. Ἐλπίζομεν ὅτι, καὶ ἂν ψηφισθῇ, ὅπερ πιθανὸν –διότι τόσα καὶ τόσα τερατώδη ψηφίζονται–, ὅμως δὲν θὰ ἐφαρμοσθῇ.

* * *

Τώρα, ἴσως εἴπῃ τις: –Ὅλα αὐτὰ καλὰ δυνατὸν νὰ εἶνε ἀλλὰ τὸ ἄρθρον σου εἶνε ἀρνητικὸν καὶ ὄχι θετικόν. Οἱ παλαιοὶ ἱερεῖς ἦσαν ἀγράμματοι, ἀλλ' ἦσαν ἁπλοϊκοὶ καὶ ἐνάρετοι. Σήμερον ἡ ἁπλότης καὶ ἡ ἀρετὴ ἐξέλιπε, μόνον δὲ ἡ ἀγραμματωσύνη πλεονάζει. Ἐπὶ τίνος βάσεως στηρίζεις τὴν βελτίωσιν τοῦ Κλήρου; Μήπως ἐπὶ μόνης τῆς ἀγραμματωσύνης;
Μὴ γένοιτο. Δὲν εἶπα ὅτι ἀποκρούω καθόλου πᾶσαν ἐξ ἀγαθῆς προαιρέσεως γινομένην ἀπόπειραν. Καλὰ εἶνε καὶ τὰ ἱεροδιδασκαλεῖα, καλὸν καὶ τὸ ἐκκλησιαστικὸν ταμεῖον, πρὸς χορηγίαν βοηθημάτων εἰς τοὺς ἀνικάνους καὶ εἰς τὰς χήρας καὶ τὰ ὀρφανὰ τοῦ Κλήρου.
Πλὴν ὅλα ταῦτα μόνον σχετικὴν ἀξίαν ἔχουσι. Πολὺ οὐσιωδέστερα καὶ λυσιτελέστερα εἶνε ἄλλα, τὰ ὁποῖα δὲν ἀνάγονται εἰς τὴν σφαῖραν τῆς νομοθετικῆς προνοίας, ἀλλ᾽ εἶνε ὅλως ἠθικὰ καὶ διὰ τοῦτο δὲν ἐπιβάλλονται. Νὰ παύσῃ π.χ. ἡ συστηματικὴ περιφρόνησις τῆς θρησκείας ἐκ μέρους πολιτικῶν ἀνδρῶν, ἐπιστημόνων, λογίων, δημοσιογράφων καὶ ἄλλων. Ἡ λεγομένη ἀνωτέρα τάξις, νὰ συμμορφωθῆ μὲ τὰ ἔθιμα τῆς χώρας, ἂν θέλῃ νὰ ἐγκλιματισθῇ ἐδῶ. Νὰ γείνῃ προστάτις τῶν πατρίων, καὶ ὄχι διώκτρια. Νὰ ἀσπασθῆ καὶ νὰ ἐγκολπωθῇ τὰς ἐθνικὰς παραδόσεις.
Νὰ μὴ περιφρονῇ ἀναφανδὸν ὅ,τι παλαιόν, ὅ,τι ἐγχώριον, ὅ,τι ἑλληνικόν. Νὰ καταπολεμηθῇ ὁ ξενισμός, ὁ πιθηκισμός, ὁ φραγκισμός. Νὰ μὴ νοθεύωνται τὰ θρησκευτικὰ καὶ τὰ οἰκογενειακὰ ἒθιμα. Νὰ καλλιεργηθῇ ἡ σεμνοπρεπὴς βυζαντινὴ παράδοσις εἰς τὴν λατρείαν, εἰς τὴν διακόσμησιν τῶν Ἱ. Ναῶν, τὴν μουσικὴν καὶ τὴν ζωγραφικήν.
Νὰ μὴ μιμώμεθα πότε τοὺς Παπιστὰς καὶ πότε τοὺς Προτεστάντας. Νὰ μὴ χάσκωμεν πρὸς τὰ ξένα. Νὰ στέργωμεν καὶ νὰ τιμῶμεν τὰ πάτρια.
Εἶνε τῆς ἐσχάτης ἐθνικῆς ἀφιλοτιμίας νὰ ἔχωμεν κειμήλια, καὶ νὰ μὴ φροντίζωμεν νὰ τὰ διατηρήσωμεν. Ἂς σταθμήσωσι καλῶς τὴν εὐθύνην των, οἱ ἔχοντες τὴν μεγίστην εὐθύνην.

* * *

Ἡμεῖς οἱ ἄλλοι, ἂς εὐχηθῶμεν μόνον οἱ ἱερεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας νὰ εἶνε ἄξιοι τοῦ εὐκλεοῦς παρελθόντος, καὶ διὰ τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ἐν Χριστῷ παιδείας ν᾽ ἀναδειχθῶσιν ἱκανοί, ὅπως διδάσκωσι τὸν χριστώνυμον λαόν, καὶ διὰ τοῦ λόγου, ἀλλὰ πρὸ πάντων διὰ τοῦ παραδείγματος, τὰς ὁδοὺς τοῦ Κυρίου.





ΝΕΕΣ ΠΡΟΣΛΗΨΕΙΣ ΑΝΑΠΛΗΡΩΤΩΝ ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ 2012-2013




Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων
Πολιτισμού και Αθλητισμού

Γραφείο Τύπου

Δελτίο Τύπου, 26-10-2012

Πρόσληψη 41 αναπληρωτών εκπαιδευτικών δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σχολικού έτους 2012-2013

Από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού ανακοινώνεται ότι για το σχολικό έτος 2012-2013 προσλαμβάνονται 41 εκπαιδευτικοί, κλάδων ΠΕ02, ΠΕ03, ΠΕ04.01, ΠΕ04.02 και ΠΕ04.04, ως αναπληρωτές πλήρους ωραρίου για τα σχολεία Γενικής Παιδείας και Επαγγελματικής Εκπαίδευσης των Διευθύνσεων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Δωδεκανήσου και Κυκλάδων, για να καλύψουν τα κενά εκπαιδευτικών που προσλήφθηκαν ως αναπληρωτές με προηγούμενη Υπουργική απόφαση και δεν προσήλθαν να αναλάβουν υπηρεσία.

Οι προσλαμβανόμενοι (17 ΦΙΛΟΛΟΓΟΙ) οφείλουν να παρουσιαστούν στους προϊστάμενους των Διευθύνσεων Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης για ανάληψη υπηρεσίας από Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2012 μέχρι και Τετάρτη 31  Οκτωβρίου 2012




1          ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ        ΗΡΑΚΛΗΣ    ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ Β-Α΄ Δωδεκανήσου
2          ΠΡΑΣΟΥΛΙΔΗ         ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ            ΣΤΕΡΓ           Β-Β΄ Δωδεκανήσου
3          ΠΑΣΧΟΥ      ΕΛΕΝΗ          ΑΝΔΡΕΑΣ     Β-Γ΄ Δωδεκανήσου
4          ΔΑΝΔΑΚΗ    ΜΥΡΩ            ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Β-Δ΄ Δωδεκανήσου
5          ΚΑΡΑΜΠΕΛΑ         ΕΛΕΝΗ          ΝΙΚΟΛΑΟΣ  Β-Γ΄ Κυκλάδων
6          ΚΟΥΡΤΙΔΟΥ            ΙΩΑΝΝΑ       ΚΥΡΙΑΚΟΣ Β-Δ΄ Δωδεκανήσου
7          ΕΥΑΓΓΕΛΙΝΟΣ      ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΜΙΧΑΗΛ Β-Δ΄ Δωδεκανήσου
8          ΜΕΛΑ            ΦΩΤΕΙΝΗ     ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ        Β-Δ΄ Δωδεκανήσου
9          ΛΥΝΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ ΔΗΜΗΤ Β-Δ΄ Δωδεκανήσου
10        ΑΚΡΙΒΟΥΣΗ           ΔΗΜΗΤΡΑ    ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Β-Α΄ Δωδεκανήσου
11        ΛΙΤΟΥ           ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑ ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ            Β-Δ΄ Δωδεκανήσου
12        ΑΡΣΕΝΙΟΥ   ΕΛΛΗ            ΑΧΙΛΛΕΥΣ  Β-Α΄ Δωδεκανήσου
13        ΒΟΥΤΣΙΝΑ  ΑΦΡΟΔΙΤΗ   ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ           Β-Δ΄ Δωδεκανήσου
14        ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ    ΙΣΜΗΝΗ       ΗΛΙΑΣ Β-Δ΄ Δωδεκανήσου
15        ΜΠΕΚΟΥ     ΦΑΝΗ            ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ  ΠΕ02  Β-Β΄ Δωδεκανήσου
16        ΠΑΠΠΑ         ΟΛΓΑ ΜΙΧΑΗΛ       ΠΕ02  Β-Δ΄ Δωδεκανήσου
17        ΠΥΡΟΜΑΛΛΗ         ΑΘΑΝΑΣΙΑ  ΝΙΚΟΛΑΟΣ  Β-Δ΄ Δωδεκανήσου





Ένας πανηγυρικός της επετείου του «ΟΧΙ»


«Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΝΥΚΤΑ ΤΟΥ ΟΧΙ ΤΟΥ 1940»

Τοῦ κ. Ἀλεξ. Μυγδαναλεύρου,
Θεολόγου-Ἱεροκήρυκος

επιμελεία
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-κλασσικού φιλολόγου


 
«Ἕλληνες μές στά σκοτεινά δεί-
χνουν τόν δρόμο: Ἐλευθερία, γιά
σένα θά δακρύσει ἀπό χαρά ὁ
ἥλιος»..
Ὀδυσσέας Ἐλύτης

Ἡ 28ῃ Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ὑπῆρξε διά τήν Ἑλλάδα καί διά τόν
κόσμον ὁλόκληρον ἡ σημαντικωτέρα ἱστορική χρονολογία. Εἰς την λεωφόρον τῶν χρόνων τῆς μνήμης, καθάριος ὁ νοῦς τῶν Ἑλλήνων, μέ Ἐθνικήν ὑπερηφάνειαν και ὀρθόδοξον πίστιν, θυμίζει εἰς τους λαούς τό ἀδιάκοπον καί ἀστείρευτον φῶς τῆς ἐλευθερίας καί διδάσκει εἰς τούς δυνατούς τῆς γῆς το ὄχι εἰς τήν δουλείαν τό ναί εἰς την ἀνδρείαν, δι᾽ ἐλευθερίαν.
Ἡ Ἑλλάς τοῦ ΟΧΙ, ἡ ἀστείρευτος πηγή τοῦ πολιτισμοῦ καί τῶν ἰδανικῶν, ψηλά ὕψωσε τήν δάδα και φώτισε καί ἀφύπνισε τήν κεκοιμημένην ἀνθρωπότητα. Ἡ 28ῃ Ὀκτωβρίου εἶναι ἡ ἐπέτειος τῆς ἐλευθερίας, ἡ ὁποία κατ᾽ ἔτος μᾶς «ξεναγεῖ» εἰς τά ἱστορικά δρώμενα ἐκείνου τοῦ τιτανίου ἀγῶνος τῶν ἐνόπλων δυνάμεων, ἐναντίον τῶν κατακτητικῶν βλέψεων τῶν ἐχθρῶν τῆς Πατρίδος μας. Ἦτο Τιτάνιος ὁ ἀγών, δεδομένου ὅτι τρομεραί δυσχέρειαι ὑπῆρχον κατά τήν χρονικήν ἐκείνην περίοδον. Τό Ἑλληνικόν Ἔθνος εἶχε νωπάς εἰσέτι τάς πληγάς ἐκ τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς καί εἰς δυσχερῆ οἰκονομικήν κατάστασιν εὑρίσκετο.
Δέν πτοεῖται ὅμως οὐδέ λησμονεῖ ὅτι τό μικρόν αὐτό Ἔθνος δέν εἶναι τυχαῖον καί ἄγνωστον, ἀλλ᾽ ἡ ἰδία, ἡ αἰώνιος Ἑλλάς, ἡ Ἑλλάς τῶν Μαραθώνων, τῶν Σαλαμίνων, τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς Τραπεζοῦντος, τοῦ Σουλίου, τοῦ Μεσολογγίου καί τοῦ Ζαλόγγου. Ἡ Ἑλλάς «τοῖς κείνων ρήμασι πειθόμενοι» προσέφερε καί θά προσφέρη ἐσαεί μεγάλας ὑπηρεσίας πρός τήν ἀνθρωπότητα, ἱκανή να διαψεύδη τούς βιολογικούς νόμους τῆς ἱστορίας καί τάς γνώμας τῶν ἰσχυρῶν τοῦ κόσμου. Κατά τήν ἱστορικήν ἐκείνην νύκτα τοῦ ᾽40, εἰς το ΟΧΙ τοῦ τότε Πρωθυπουργοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ, ὁλόκληρος ὁ κόσμος μέ σεβασμόν καί συγκρατημένην ἀναπνοή, ἐστάθη μέ θαυμασμόν και συγκίνησιν, ἀλλά καί εὐγνωμοσύνην εἰς τό μικρόν αὐτό Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων. Μέσα εἰς μίαν ἀνθρωπότητα, τήν ὁποίαν εἶχε καταλάβει ὁ φόβος καί ὁ τρόμος πρό τῶν μηχανοκινήτων δυνάμεων τῆς βίας, ἕνα κόσμον, ὁ ὁποῖος, ὡς ἐφαίνετο, εἶχε ἀπωλέσει πλέ ον τήν πίστιν εἰς τον ἑαυτόν του. Ἐμφανίζεται ἀδρανής, ἀδύναμος, ψοφοδεής, ἕτοιμος να δεχθῆ τήν τελικήν αὐτοῦ καταστροφήν. Μέσα εἰς τήν διαγραφομένην κατάστασιν εὑρέθη ἕν μικρόν Ἔθνος ὀνομαζόμενον ΕΛΛΑΣ νά ὑψώσῃ ὑπερήφανον ἀνάστημα ἐναντίον τῶν δυνάμεων τῆς βίας.
Διετράνωσε τήν ἀκλόνητον πίστιν του ποῦ; εἰς τά ὑψηλά ἰδανικά και τάς ἠθικάς ἀρετάς τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς ἐλευθερίας καί τοῦ πολιτισμοῦ τάς ἀρχάς καί ἀξίας, καταρρίπτοντας τόν μῦθον περί τοῦ ἀνικήτου ἐ χθροῦ. Μέ τήν θαρραλέαν στάσιν του, τά κατορθώματά του καί μέ τάς ἡρωϊκάς νίκας του, ἐνέπνευσε τήν ἐλπίδα εἰς τήν φοβισμένην καί κυρτωμένην ἀνθρωπότητα, μέ ἀπο τέλεσμα νά ἐπέλθῃ ἡ ἀποφασιστική καμπή εἰς τήν πορείαν τοῦ παγκοσμίου πολέμου. Ἡ σωτηρία τῶν ἐθνῶν, τῆς Δημοκρατίας, τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς ἐλευθερίας εἶναι πλέον ἐμφανής καί ἡ ἀναπνοή τοῦ κόσμου ἐπανέρχεται εἰς τούς φυσιολογικούς ρυθμούς της.

«Ἡ Ἐλευθερία ἀπαιτεῖ θυσίας καί πίστιν εἰς τόν Θεόν»

Ὁ Θεός τῆς Ἑλλάδος, ναί ἔχει ἰδικόν του ἀληθινόν Θεόν τό Ἑλληνικόν ΕΘΝΟΣ– εἶναι ὁ Θεός τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, εἶναι το ΕΘΝΟΣ τῆς Παναγίας καί τῶν Ἁγίων καί τάς ὑψωμένας χεῖρας τοῦ λαοῦ καί τῶν στρατιωτικῶν Ἑλληνικῶν δυνάμεων εὐλογεῖ ὁ Κύριος καί κραταιώνει, ἵνα κρατοῦν καί φυλάττουν ἀμώμητον τήν πίστιν και τῆς Παρίδος τήν ἐλευθερίαν να ὑπερασπίζονται. Εἰς τήν κρισιμοτάτην περίοδον τῆς ἐποποιΐας τοῦ πολέμου τοῦ 40, ἡ ἀποφασιστικότητα, ἡ ταχύτητα λήψεως τῶν ἀποφάσεων ἐκ τῶν ἁρμοδίων πολιτικῶν ὀργάνων καί στρατιωτικῶν δυνάμεων ἔπαιξαν τόν σημαντικώτατον ρόλον διά τήν ἔκβασιν τοῦ πολέμου.
Ὁ Σπαρτιάτης Συνταγματάρχης ἥρωας τῆς Πίνδου Δαβάκης γράφει καί κοινοποιεῖ διαταγήν πρός τους Ἀξιωματικούς καί ὁπλίτας:

«…Φανῆτε Ἕλληνες καί κρα τῆστε γερά τά ὅπλα, μέ πίστιν εἰς τόν Θεόν … Ζήτω ἡ Ἑλλάς…».

Τήν πρώτην Νοεμβρίου τοῦ 1940 ἑτοιμάζει την ἀντεπίθεσιν, ὁ δέ Ὑπασπιστής αὐτοῦ τόν ἐρωτᾶ: «μέ ποίας δυνάμεις θά κάνωμεν τήν ἀντεπίθεσιν κ. Διοικητά;». Ἀπάντησις:

«Ἐγώ, ἐσύ, αὐ τοί πού μαζεύεις, οἱ ἡμιονηγοί, οἱ φουρναραῖοι, οἱ γραφιᾶδες καί ὁ Θεός μαζί μας».

 Διά νά ἀποκτήσουν θάρρος, δύναμιν καί ἐλπίδα νίκης, εἰσῆλθον καί διανυκτέρευσαν προσευχόμενοι εἰς τό Μοναστήριον τῆς Παναγίας τῆς Κλαδόρμης. Τάμα εἰς τήν Παναγίαν ἀπό το Δαβάκη, λάδι, Ἅγια σκεύη, κανδήλια, ὅπερ καί ἐξεπλήρωσε μετά την πρώτην νίκην, τήν πρώτη νίκη τοῦ Β. Παγκοσμίου Πολέμου εἰς την Πίνδον, ἀπό τόν ἥρωα Συνταγμα-
τάρχην Δαβάκην.
Ὁ Διοικητής τῆς 8ης Μεραρχίας Ὑποστράτηγος Χαρ. Κατσιμῆτρος, τήν παραμονήν τῆς μεγάλης μάχης τοῦ Καλπακίου (30.10.1940), εἰς την μνημιώδη διαταγήν του ἔλεγε:

«… Ὁ ἀγών θά διεξαχθεῖ μετά πείσματος καί ἐπιμονῆς ἀκαταβλήτου. Ἄμυνα κρατερά ἐπί τῶν θέσεών μας μέχρις ἐσχάτων. Οὐδεμία ἰδέα εἰς οὐδένα νά ὑπάρχει περί ὑποχωρήσεως. Πάντες, ἀπό τοῦ Στρατηγοῦ Δ/τοῦ τῆς Μεραρχίας μέχρι τοῦ τελευταίου στρατιώτου, θά ἀγωνισθῶμεν ἐπί τῶν θέσεών μας καί ἐν ἀνάγκῃ θά πεθάνωμεν ὅλοι ὑπερασπιζόμενοι αὐτάς. Ὁ Θεός μαζί μας».

 Ἅπαντες εἶχον τόν σταυρόν εἰς τό στῆθος τους καί τό εἰκόνισμα τῆς Παναγίας, ὅπου ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Χρύσανθος ἐφρόντισε καί ἀπέστειλε εἰς τά μαχόμενα τέκνα τῆς Ἑλλάδος εἰς το Ἀλβανικόν μέτωπον. Ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, γράφει ὁ Σπ. Μελᾶς:

«… εἶναι ἡ μόνη γυναικεία μορφή, πού κυκλοφορεῖ σέ χιλιάδες εἰκονίτσες στό Μέτωπο. Εἶναι μικρογραφίες τῆς Μεγαλόχαρης τῆς Τήνου, διαβασμένες στήν Ἐκ κλησία, κρεμασμένες στό λαιμό τῶν παλληκαριῶν. Σ᾽ ὅλες τίς δύσκολες στιγμές, φέρουν τό χέρι στό στῆθος καί ἐγγίζουν αὐτό τό φυ λαχτό, μ᾽ ἐνδόμυχη παράκληση, νά κάμη τό θαῦμα της. Καί εἶναι τόσο καλή, πού δέν τό παραλείπει ποτέ».

Τά τέκνα σου Ἑλλάδα καί τό μεγαλεῖο σου βασίλευμα δέν γνωρίζουν. Ἄς σέ φθονοῦν, ἄς σέ ζηλεύουν καί παγίδας ἄς σοῦ στήνουν. Ἐσύ μέ τάς σελίδας δόξης τῆς ἱστορίας τῆς ζωῆς σου, πορεύεσαι, καί μέ τό Ἅγιον Εὐαγγέλιον. Με τήν πίστιν εἰς τόν Θεόν προχωρεῖς, σταυρώνεσαι καί ἀνασταίνεσαι, καταβαραθρώνεσαι, ἀλλά καί πάλιν ἀπό τήν τέφραν σου ἀναγεννᾶσαι καί γράφεις νέαν ἱστορίαν εἰς τάς κορυφάς τῆς Πίνδου. Τά ἡρωϊκά σου κατορθώματα αἱ Οὐράνιαι Δυνάμεις ὑπερθαυμάζουν. Ἐκείνη ἡ ἡρωϊκή ἀπάντησις τοῦ Διοικητοῦ Δαβάκη ἀπό τήν Πίνδον πρός τον τότε Ἀντιστράτηγον Ἰ. Πιτσίκα «Πρῶ τα ὁ Θεός θά νικήσωμεν» ἀντηχεῖ καί σήμερον μετά ἀπό 72 ἔτη ἀπό τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, εἰς τά ὦτα τῶν Ἑλλήνων ὅτι καὶ πάλιν θά νικήσωμεν δεδομένου ὅτι δεν ἐξέλιπον αἱ προκλήσεις καί οἱ κίνδυνοι δι᾽ ἀπώλειαν ἐδαφικήν και Ἐθνικήν ἀνεξαρτησίαν.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ: Θάρρος – Αἰσιοδοξία

«Δέν χάνομαι στά τάρταρα, μονάχα ξαποσταίνω. Στή ζωή ξανα-
φαίνομαι καί λαούς ἀνασταίνω»
Κ. Παλαμᾶς

Ὅταν εἷς ἄνθρωπος, εἷς λαός, ἕν ΕΘΝΟΣ ζεῖ καί ἀνέρχεται τήν βαθμίδα τῆς κλίμακος, πού ὁδηγεῖ εἰς τόν Θεόν, μεταρσιώνεται, καθίσταται μέλος τῆς οἰκογενείας τῶν Οὐρανίων δυνάμεων, ὁπλίζεται με θάρρος, μέ αἰσιοδοξία, μέ ἐλπίδα, μέ τόλμη καί μέ Θείαν ὑπερθαύμαστον προστασίαν καλύπτεται. Αὐτή ἡ αἰώνιος ΕΛΛΑΣ παρέμεινε καί παραμένει, ἀκλόνητος, ἀμετάβλητος, ἀμετακίνητος, ἀμεταγλώττιστος, ἀφοσιωμένη, πιστή εἰς τά ἱερά, τά ὅσια τῆς πίστεως καί εἰς τά ἰδανικά τῶν προγόνων της, ἀνύστακτος ναοφύλαξ τῆς ἐλευθερίας καί τῆς Δημοκρατίας. Συνεχίζει διαφυλάττουσα Θερμοπύλας, ἀμώμητον πίστιν, πορευομένη ἐντός τοῦ κόσμου, μη φοβουμένη καταιγίδας, δοκιμασίας, ἀποδοκιμασίας, ἔχουσα ἐν ἀγκάλαις τήν κιβωτόν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως τῶν ἀρετῶν, καί τῆς πατρίδος τῶν ἰδανικῶν «καταστολισμένη ἄθλων στίγμασιν» λαούς διδάσκουσα. «Εἰρήνη μέν μέγα ἀγαθόν δοκεῖ τοῖς ἀνθρώποις εἶναι, πόλεμος δέ μέγα κακόν». Ἄν δε τοῦτο -μή γένοιτο- ἀπαιτήσουν δύσκολοι καιροί, διά τήν πίστιν καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερίαν, τά τέκνα αὐτῆς ἐν ὁμονίᾳ, μὲ ἐθνικήν φωνήν διατρανώνουν καί λέγουν:

«Ἅμμες δέ γʼ ἐσόμεθα πολλῷ κάρρονες»,

«…τοῖς κείνων ρήμασι πειθόμενοι…» γνωρίζοντα τήν τοῦ Περικλέους (490-429) ἀρχηγοῦ τῆς Δημοκρατίας τῶν Ἀρχαίων Ἀθηνῶν ρῆσιν: «Εὔδαιμον τό ἐλεύθερον, το δʼ ἐλεύθερον τό εὔψυχον κρίναντες μή περιορᾶσθε τούς πολεμικούς κινδύνους».

ΠΗΓΗ: ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ
26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2012