O "Καλός" μάγος απέθανε; Ζήτω ο "καλός" Βρυκόλακας!(ΜΕΡΟΣ Β')


Ιωάννου Μηλιώνη



Πέραν όμως απ' τα ιστορικά στοιχεία κι από τη λαϊκή μας παράδοση, που χαρακτηρίζει το βρυκόλακα δαιμονικό κι αποφευκταίο, η λαϊκή φιλολογία και ο κόσμος τού θεάματος αγκάλιασε, στις μέρες μας, με ενδιαφέρον την αντίστοιχη θεματολογία μετά τη συχνή προβολή αυτού τού συνδρόμου και την πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ. Έτσι, ενώ η προ­βολή τού βαμπιρισμού στη δεκαετία τού '50 έχει τρομακτικό και αποκρουστικό χαρακτήρα, προωθώντας στον αναγνώστη ή στο θεατή κυ­ρίως την τρομολαγνεία, σταδιακά τις επόμενες δεκαετίες αρχίζει να γίνεται ήπια αποδεκτή από το κοινό -προσλαμβάνοντας κάποτε και χιουμοριστική χροιά1-, μέχρι πρόσφατα, που προβάλλεται πλέον με τρόπο που να την κα­θιστά ευχάριστη και απόλυτα αποδεκτή από το μέσο άνθρωπο.Το θέμα των βρυκολάκων τροφοδοτεί και τροφοδοτείται κι από το Γκόθικ (Gothic), κί­νημα «υποκουλτούρας» του 20ου αιώνα, που υποκατέστησε το κίνημα Punk της δεκαετίας του '70 και που δανείζεται μεσαιωνικά βαρβα­ρικά στοιχεία, σκοτεινές και ανατριχιαστικές φιγούρες και δαιμονικές μορφές και λειτουρ­γεί σαν μέσο προσωπικής έκφρασης, τρόπος ενδυμασίας και είδος μυθιστοριογραφίας ή μουσικής. Κύριοι εκφραστές του είναι δυσαρε­στημένοι νέοι της μεσαίας κοινωνικής τάξης, νεόπλουτοι σε σχέση με τους γονείς τους, με αίσθημα αστάθειας και έλλειψης ταυτότητας.Το πέρασμα των βαμπίρ στον κινηματογρά­φο έγινε το 1922, όταν ο Γερμανός σκηνοθέτης Φ. Β. Μουρνάου (Friedrich Wilhelm Murnau) γύρισε το «Νοσφεράτου, μια συμφωνία τρό­μου» (Nosferatu, Eine Symphonie Des Grauens), το πρώτο βουβό ασπρόμαυρο φιλμ βαμπίρ. Από αυτό εμπνεύστηκε το 1968 ο Αμερικανός Γ. Α. Ρομέρο (George Andrew Romero) για την ταινία «Η νύχτα των ζωντανών νεκρών» (Night of the Living Dead). Ήταν το πρώτο από τρία «b-movies» τρόμου που δημιούργησαν μόδα. Είχε προηγηθεί το 1931 ο «Δράκουλας» τού Τόντ Μπράουνινγκ (Tod Browning) και το «Δράκουλας, ο Βρυκόλακας των Καρπαθίων», που γύρισε το 1958 ο Τέρενς Φίσερ (Terence Fisher) κι ανήκει στη «βρετανική σχολή τρό­μου», που εδραιώθηκε στα τέλη της δεκαετίας τού 1950 και στις αρχές τού '60.Η κουλτούρα της μάζας, εξηγούν πολλοί μελετητές, πήρε σήμερα τη θέση των αρχαίων μυθολογικών διηγήσεων. Έτσι τα βαμπίρ και τα ζόμπι γίνονται το σημερινό σύμβολο τού ταμπού των νεκρών και οι ζωντανοί νεκροί δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι σύγχρονοι απόγονοι του Δράκουλα και του Φρανκεστάϊν. Στα χρόνια που ακολουθούν εμφανίζονται δεκάδες σχε­τικοί τίτλοι από τους οποίους αναφέρουμε τυ­χαία μερικούς: «Κόρες τού σκότους» (Daughters of Darkness - 1971), «Βρυκόλακες» (Vampyres - 1974), «Τα χαμένα παιδιά» (Lost Boys - 1987), «Σχεδόν σκοτεινά» (Near Dark -1987), «Βασίλισ­σα των καταραμένων» (Queen of the damned - 2002), «Βάν Χέλσινγκ» (Van Helsing - 2004). Η πρώτη και πιό κραυγαλέα αποδοχή του «καλού» βρυκόλακα θα πρέπει να αναζητη­θεί στα γραπτά της Στέφενι Μέϊερ (Stephenie Meyer)2, της «φιλήσυχης, μορμόνου νοικοκυράς και πολύτεκνης μητέρας», που με την τετραλογία της: «Το Έπος τού Λυκόφωτος» (The Twilight Saga) έχει ξετρελάνει ειδικά τον κοριτσόκοσμο σε διεθνές επίπεδο. Το «Λυκό­φως», ένα ρομαντικό μυθιστόρημα φαντασί­ας, που κυκλοφόρησε το 2005, είναι το πρώτο βιβλίο της σειράς και περιγράφει την ζωή της δεκαεπτάχρονης Ιζαμπέλας (Μπέλας) Σουάν που ερωτεύεται ένα «νέο» και ωραίο βρυκόλα­κα, τον Έντουαρτ Κάλεν θέτοντας τη ζωή της σε κίνδυνο. Το μυθιστόρημα ακολουθείται από τη «Νέα Σελήνη» (New Moon), την «Έκλειψη» (Eclipse) και τη «Χαραυγή» (Breaking Dawn). Μέχρι σήμερα, τα βιβλία έχουν πουλήσει πά­νω από 85 εκατομμύρια αντίτυπα έχοντας μεταφραστεί σε 38 γλώσσες. Το Λυκόφως γυρίστηκε σε ταινία το 2008 και απέσπασε 382.133.300 δολλάρια στο διεθνές box office, ενώ η «Νέα Σελήνη», η δεύτερη ταινία, είχε κόψει 72,7 εκατ. εισιτήρια κατά το ντεμπούτο της στους κινηματογράφους. Τα βιβλία και τις ταινίες αυτές έσπευσαν φυσικά να ακολουθήσουν κι οι σχετικές τηλε­οπτικές σειρές (tv series) πολλές από τις οποίες είχαμε την ευκαιρία να «απολαύσουμε» κι απ' την ελληνική TV. Κάποιες διατήρησαν την τηλεθέασή τους επί πολλά χρόνια σε εβδομα­διαία ή και καθημερινή βάση. Δειγματοληπτικά αναφερόμαστε στις σει­ρές: α) «True Blood»3 («Γνήσιο αίμα»), μία αμε­ρικανική τηλεοπτική σειρά, δημιουργημένη από τον Άλαν Μπόλ, που περιγράφει τη συμ­βίωση ανθρώπων και βρυκολάκων σε μια μικρή πόλη της Λουιζιάνα. Το σενάριο αφορά στη Σούκι Στάκχαουζ, που είναι ερωτευμένη με το βρυκόλακα Μπίλ Κόμπτον. Η σειρά έκανε μέχρι σήμερα τρεις σεζόν και ακολουθεί και τέταρτη. Στην Ελλάδα η σειρά ξεκίνησε το Μάιο 2010 στον ΑΝΤΙ και μέχρι στιγμής έχουν προβληθεί οι τρεις πρώτοι κύκλοι. Είναι ενδιαφέρον ότι ο ΑΝΤΙ χαρακτηρίζει το είδος της σειράς ως «επιστημονική» φαντασία. β) Δεύτερη και με αρκετή τηλεθέασή μπορεί να αναφερθεί και η σειρά «Vampire Diaries» («Τα ημερολόγια των Βρυκολάκων») παραγω­γής των Kevin Williamson και Julie Plec. Η σει­ρά αναφέρεται στη ζωή της 17χρονης Έλενας Γκίλμπερτ, που ερωτεύεται τον «νεαρό» (162 χρονών) βαμπίρ Στέφαν Σαλβατόρε στη φα­νταστική Mystic Falls, της Virginia και στις πε­ριπέτειες που προκύπτουν από τη σχέση τους. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Star Channel, που εκμεταλλεύεται τη σειρά στη χώρα μας, στην επίσημη ιστοσελίδα του με τον τίτλο «Οι... γητευτές των γυναικών»4 αναφέρει για τους άρρενες βρυκόλακες της σειράς μεταξύ άλλων και: «Αυτό είναι το προφίλ των πιο σέξι ανδρών στον κόσμο, σύμφωνα με διαδικτυακή ψηφοφορία στην οποία πήραν μέρος αυστηρά και μόνο γυναίκες. Ο πιο σέξι άνδρας παγκοσμί­ως δεν είναι άλλος από τον "βρυκόλακα" Robbert Pattinson, που συγκέντρωσε την συντριπτική πλειοψηφία στην ψηφοφορία του αμερικανικού γυναικείου περιοδικού "Glamour". Και επειδή τα βαμπίρ φαίνεται πως έχουν μπει για τα καλά στη ζωή μας και έχουν γίνει must, στην δεύτερη θέση συναντάμε τον έτερο πρωταγωνιστή του «Twilight», τον 18χρονο, τίγκα στα μούσκουλα, Taylor Lautner... Είδες φίλε μου σουξέ τα βα­μπίρ;». Ίσως από τα λίγα αυτά κατανοούμε ποιοί προωθούν το σύνδρομο του καλού και ωραίου βρυκόλακα. Τα σενάρια όλων των τίτλων είναι εντυπωσιακά πανομοιότυπα. Ο ωραίος νεαρός βαμπίρ αρνείται στην αρχή να αποδεχθεί την ερωτική σχέση με την ωραία, θνητή, νεαρή πρωταγωνίστρια από αλτρουισμό γιατί γνω­ρίζει ότι δε θα μπορέσει τελικά να αντισταθεί και να μη τη δαγκώσει Εκείνη όμως, μετά πολλές αμφιταλαντεύσεις, αποφασίζει να τον ακολουθήσει και να δεχθεί να γίνει κι εκείνη βαμπίρ κι έτσι να επωφεληθεί κι από τα «πλεο­νεκτήματα» αυτής της «μορφής ύπαρξης», την υπεράνθρωπη δύναμη, την υπερταχύτητα, τη μεταμόρφωση (νυχτερίδα κ. α.), το «διάβασμα» της σκέψης του άλλου, την υπνωτιστική επι­βολή της θέλησης στους άλλους, την «αιώνια νιότη», την αιώνια «ζωή». Μήπως όλ' αυτά -συνδυαζόμενα με την αιμοποσία- ακούγονται σε μας κάπως... δαιμο­νικά και σατανιστικά; Ας μην ανησυχούμε... η «Νέα Εποχή» έχει φροντίσει να τα παρουσι­άσει ρομαντικά, όμορφα, ηθικά κι αγγελικά πλασμένα (φιλία, αλτρουισμός, θυσία μητρική, αγνός νεανικός έρωτας...). Κι ο χορός των ΜΜΕ φροντίζει να συμπορεύεται με συνέπεια σε όλα τα επίπεδα! Θα πρέπει να συμπληρώσουμε ότι στη λαί­λαπα του βαμπιρισμού δε μπορούσαν να μην ενδώσουν και τα video games και τα computer games που έτσι κι αλλιώς πάντα ακολου­θούν τις «επιτυχημένες» κινηματογραφικές παραγωγές και τηλεοπτικές σειρές. Από τα μάλλον χαζά online Vampire Games (παιχνί­δια μέσω διαδικτύου) μέχρι τα πιο σοφιστικέ, σαν το «bitefight» (δάγκωμα/μάχη) και το «Vampires and Werewolves... allies or enemies?» (Βρυκόλακες και Λυκάνθρωποι., σύμμαχοι η εχθροί;), το διαδίκτυο βρίθει προτάσεων. Μεταξύ των PC games αξίζει να αναφερθεί το κλασσικό τού είδους adventure game (παιχνίδι περιπέτειας) «Dracula: Origin» (Δράκουλας: η προέλευση) ακολουθούμενο από μεγάλη σει­ρά άλλων τίτλων. Μέχρι και το υποτιθέμενα αθώο simulation game (παιχνίδι προσομοίω­σης), «The Sims», στις εκδόσεις του 2 και 3, διαθέτει ικανό μερίδιο από τη ζωή των βαμπίρ με ιδιαίτερα αληθοφανή κι αποκρυφιστικά συνεπή προβολή. Θα κλείσουμε με μικρή αναφορά στη χα­μηλού επιπέδου εγχώρια show business, σε σχέση με τα «Καλλιστεία Sexy Vampire 2010», που διοργανώθηκαν στο «Club Ano Kato», το Δεκέμβριο του 2009 για την εκλογή της «Μίς Βαμπιρέλα 2010», τίτλο τον οποίο διεκδίκησαν αρκετές «χαριτόβρυτες» νεαρές υπάρξεις. Δε θα επιμείνουμε στο όλο kits της διοργάνω­σης, ούτε στο ευτελές επίπεδο διαγωνιζομέ­νων, κριτών και παρουσιαστών. Εκείνο που είναι εξοργιστικό είναι η προβολή που είχε το happening από τα ΜΜΕ. Οι «επικρατέστε­ρες»: Lady D, Lady Theodosia, Lady Julia και Diva Lady φιλοξενήθηκαν, τόσο στην εκπο­μπή «Φώτης και Μαρία Live» τού Star Channel (4/1/2010), όσο και στην εκπομπή «10 με 1» του Antenna TV (13/1/2010), αλλά και το «Βήμα της Κ.», το «Κυριακάτικο Veto» κι η «Espresso» πρόβαλαν το γεγονός με τετρασέλιδα αφιερώματα, όπως και δεκάδες άλλα έντυπα. Η Lady D δήλωσε μεταξύ άλλων ότι «ειδικεύεται στα Gothic Sex Shows αλλά και στα BDSM5 Shows», ενώ η Diva Lady εξέφρασε ενθουσιασμό όταν ερωτήθηκε αν θα δεχόταν «γυναίκα στο κρεβάτι της». Οι διοργανωτές δήλωσαν φυσικά απόλυτα ικανοποιημένοι κι ότι ετοιμάζουν τη δεύτερη διοργάνωση το Δεκέμβριο τού 2011. Δε θα επιμείνουμε άλλο στην παράθεση περιπτώσεων προβολής τού συνδρόμου, ούτε θα σχολιάσουμε περαιτέρω το θέμα. Ένα μόνο αξίζει να υπογραμμιστεί: Τέτοιο παγκόσμιο πρόβλημα όπως ο βαμπιρισμός, που οι ειδικοί τον κατατάσσουν στο χώρο του σατανισμού, που οι πρακτικές του εντάσσονται στο ευρύτε­ρο πλαίσιο της σατανολατρίας, με παραδείγμα­τα όπως του Άλιστερ Κρόουλι -που «είχε τροχίσει τους κυνόδοντες του για να δίνει το "φιλί τού φιδιού" σε γυναίκες, δαγκώνοντας τους λαιμούς και τους καρπούς τους6»- ή του Anton LaVey -που καθιέρωσε το μύθο του psy vamp (psychic vampire, «ψυχικού» βρυκόλακα)7-, το κατεστημένο της «Νέας Εποχής» και της «Νέας Τάξης» το προβάλλει θετικά, σαν μέσο ψυχαγωγίας καθ' όλους τους δυνατούς τρόπους. Είναι εμφα­νές για το που ο κόσμος μας οδηγείται...Μόνο η κραταιά πίστη μας στον Κύριο μας Ιησού Χριστό και στην Εκκλησία Του είναι και η τελική ελπίδα της επιβίωσης μας σ’αυτούς τους όντως πονηρούς καιρούς.


Υποσημειώσεις β' Μέρους
1. Με την ταινία και τις τηλεοπτικές σειρές της «Μπάφυ, της σφαγέως των βρυκολάκων» (Buffy the Vampire Slayer) κ. α.
2. Βλ. και: «Διάλογος», τ. 59, Ιανουάριος-Μάρτιος 2010, σελ. 27.
3. http://el.wikipedia.org/wiki/True_Blood
4. 28/9/2011. http://www.star.gr/hot_of_the_day/56740/
5. Bondage, Discipline / Dominance, Sado-Masochism.
Δουλεία, πειθαρχία/κυριαρχία, σαδο-μαζοχισμός. «Ερω­τικά παιχνίδια» εξουσίας κι επιβολής που εξελίσσονται σε βασανιστήρια και κάποτε και σε δολοφονία τού «ερω­τικού» συντρόφου.
6. Εφημ. «Χρυσή Αυγή», 1/2/2002, αρ.φύλ. 407, σελ. 6 και «Διάλογος», τ. 63, Ιαν.-Μάρ. 2011, σ. 23.
7. http://en.wikipedia.org/wiki/Psychic_vampire



DMCA.com Protection Status


author image

About the Author

This article is written by: Φιλόλογος Ερμής - He has already written over 2.200 articles for Φιλόλογος Ερμής. He has Graduate Diploma in Classical Philology, Postgraduate Diploma in Applied Pedagogic, and is Candidate Doctor(Dph) of Classical Philology. Stay touch with him or email him

7 σχόλια:

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ είπε...

(ΜΕΡΟΣ Α’)
«ΤΟ ΟΤΙ Ο ΒΑΜΠΙΡΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΣΙΦΑΝΕΣ. ΤΟ ΟΤΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΑΦΗΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟ ΘΙΓΕΙ»
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ
• Φιλόλογος
• Παιδαγωγός


Για του λόγου το αληθές σας παρουσιάζω τα ειδεχθή εγκλήματα αυτής της νόσου, της τόσο απαισίας, από την οποία αφήνουμε τα παιδιά μας απροφύλακτα:

Αληθινοί Βρυκόλακες Δολοφόνοι
Απίστευτα Εγκλήματα από «Απέθαντους»

Πολλά έχουν ειπωθεί κατά καιρούς για το σκοτεινό ζήτημα του βαμπιρισμού (βλ. mystery τ. 2, 3, 8, 9, 16). Ελάχιστα έχουν όμως γραφτεί στη χώρα μας για εκείνες τις αληθινές περιπτώσεις όπου ένας άνθρωπος, ισχυριζόμενος πως διαθέτει αυθεντική βαμπιρική φύση, κυνηγάει και σκοτώνει για να πιει ζεστό αίμα και να φάει ζωντανά κομμάτια σάρκας!
Το σκηνικό αυτό ίσως μοιάζει απίθανο, κι όμως ανήκει πέρα ως πέρα στη σφαίρα του πραγματικού. Υπάρχουν, βλέπετε, δεκάδες περιπτώσεις σχετικών εγκλημάτων από τα διεθνή αστυνομικά αρχεία. Περιπτώσεις που αφορούν αληθινά εγκλήματα από άτομα που ως επί το πλείστον πάσχουν από την ψυχολογική διαταραχή της αιματομανίας.
Πρόκειται για ένα είδος φετιχισμού όπου το άτομο κερδίζει την απόλαυση (συχνά και το σεξουαλικό ερεθισμό) μέσα από τη συστηματική πόση αίματος. Μερικές φορές τα άτομα αυτά πιστεύουν πως είναι αληθινοί βρυκόλακες, δίχως φυσικά να είναι!
Συνήθως οι αιματομανείς αποκτούν το πολύτιμο κόκκινο ποτό τους μέσω της νόμιμης οδού: συχνάζουν σε ειδικά club, στα οποία «δότες» προσφέρουν μικρές στάλες αίματος στα «βαμπίρ» που με ένα ειδικό και αποστειρωμένο ξυράφι χαράζουν ελαφρά το λαιμό ή το χέρι.
Άλλες πάλι φορές οι αιμοπότες αποκτούν μέσω χρημάτων τη δόση τους από τράπεζες αίματος. Ορισμένοι από αυτούς μάλιστα δουλεύουν incognito σε παρόμοιους οργανισμούς, έτσι ώστε να «τρέφονται» ανενόχλητα.
Οι εγκληματίες βαμπίρ όμως ανήκουν σε μια διαφορετική λίστα, σ’ ένα φρικτό κατάλογο φονικών που ξεκινά αναμφίβολα από την εποχή της κοντέσας Elizabeth Bathory (1560-1614), η οποία είχε σκοτώσει περισσότερα από 600 άτομα για να λουστεί στο αίμα τους!

«Βαμπίρ» Δολοφόνοι του 19ου Αιώνα
Ίσως η περισσότερο γνωστή, νεότερη καταγεγραμμένη περίπτωση «βρυκόλακα» δολοφόνου αφορά τον Sorgel, ένα Γερμανό που στις αρχές του 19ου αιώνα σκότωσε κάποιον άντρα σε ένα δάσος για να του πιει το αίμα και με αυτόν τον τρόπο να… θεραπεύσει τον εαυτό του από την επιληψία!
Την ίδια περίοδο, κάποιος Antoine Leger σκότωσε ένα 12χρονο κορίτσι, ήπιε το αίμα του και έφαγε την καρδιά του. Και στις δυο περιπτώσεις οι θύτες εκτελέστηκαν, ενώ στην περίπτωση του Sorgel παθολόγοι αφαίρεσαν τον εγκέφαλό του για να αναζητήσουν την πηγή της παράξενης συμπεριφοράς του… Μάταια!
Μια ακόμη πιο γνωστή ιστορία αφορά την ιδιόμορφη εγκληματική δράση του στρατιωτικού Francoise Bertrand τον οποίο οι αρχές συνέλαβαν το 1849 στο Παρίσι να ανοίγει τάφους και να τρώει τις σάρκες των νεκρών! Ο Bertrand τιμωρήθηκε με θάνατο, όπως επίσης και κάποιος Martin Dumollard από το Montluel της Γαλλίας, ο οποίος το 1861 είχε σκοτώσει αρκετά μικρά κορίτσια για να τους πιει το αίμα.
Το 1872, στο Bottanaucco της Ιταλίας, ο Vincenzo Verzeni καταδικάστηκε σε ισόβια φυλάκιση, αφού είχε σκοτώσει δύο ανθρώπους. Ο ίδιος δήλωσε αργότερα πως πίνοντας το αίμα των θυμάτων του ένιωθε μεγάλη απόλαυση.
Φαίνεται πως η συμπεριφορά αυτή εκστασιάζει τους «βρυκόλακες» δολοφόνους. Στην περίπτωση του Henri Blot (1886), ο εγκληματίας συνελήφθη σε νεκροταφείο, αφού πρώτα είχε φάει κομμάτια από τρία πτώματα. Η σύλληψή του κατέστη δυνατή καθώς ο Blot εκστασιασμένος από την πράξη του είχε «παγώσει» επί τόπου!
Πίσω στη Γαλλία του 1897, ένας διαφορετικός περιπλανώμενος «βρυκόλακας», ο Joseph Vacher, ταξιδεύοντας στη γαλλική επαρχία, σκότωσε συνολικά δώδεκα άτομα πίνοντας αίμα από δυο μικρές τρύπες που έκανε στο λαιμό των θυμάτων του.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ είπε...

(ΜΕΡΟΣ Β’)
«ΤΟ ΟΤΙ Ο ΒΑΜΠΙΡΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΣΙΦΑΝΕΣ. ΤΟ ΟΤΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΑΦΗΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟ ΘΙΓΕΙ»
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ
• Φιλόλογος
• Παιδαγωγός


Για του λόγου το αληθές σας παρουσιάζω τα ειδεχθή εγκλήματα αυτής της νόσου, της τόσο απαισίας, από την οποία αφήνουμε τα παιδιά μας απροφύλακτα:

Αληθινοί Βρυκόλακες Δολοφόνοι
Απίστευτα Εγκλήματα από «Απέθαντους»

1912-1947: Οι Πρώτοι Σύγχρονοι Αιμοπότες
Πολλοί θα μπορούσαν να σχολιάσουν πως η συμπεριφορά των δολοφόνων «βαμπίρ» οφείλεται στις κυριαρχούσες δεισιδαιμονίες της εποχής. Πιθανόν! Ο 20ός αιώνας όμως δεν ήταν λιγότερο αιμοβόρος.
Το 1916, στο Czinkota της Ουγγαρίας, όταν οι συγγενείς του Bela Kiss ενημερώθηκαν πως ο νεαρός άντρας είχε σκοτωθεί στο μέτωπο, βρήκαν κρυμμένα στο σπίτι του 31 άψυχα κορμιά ανθρώπων. Όλοι τους είχαν πεθάνει από αιμορραγία που προκλήθηκε από δυο μικρές τρύπες στο λαιμό…
Το 1920, ο βαρόνος Roman von Sternberg-Ungern της Ρωσίας αρέσκονταν να πίνει αίμα με τη δικαιολογία πως ήταν η μετενσάρκωση του στρατηλάτη Τζένγκινς Χαν! Η συνήθειά του αυτή (όπως και οι πολιτικές του πεποιθήσεις) τον έφερε τελικά σε σύγκρουση με τη νέα κυβέρνηση της Ρωσίας, οδηγώντας τον στο θάνατο.
Το 1924 στη Γερμανία εκτελέστηκε ο Fritz Haarmann. Πρόκειται για μια μάλλον γνωστή περίπτωση κανιβαλισμού η οποία όμως περιλάμβανε και την πόση αίματος. Τα θύματα του Haarmann ξεπερνούν τα είκοσι, σε αντίθεση με αυτά του επίσης Γερμανού Peter Kurten, ο οποίος την ίδια ακριβώς εποχή συνήθιζε να κατακρεουργεί τα θύματά του. Από ένα σημείο και μετά αρέσκονταν να πίνει το αίμα των διαμελισμένων πτωμάτων ακόμη και όταν η γεύση του τού προκαλούσε ναυτία!
Και στις δυο περιπτώσεις οι δολοφόνοι εκτελέστηκαν.
Στο μεταξύ, στο βομβαρδισμένο Λονδίνο της δεκαετίας του 1940, ο John George Haigh παραφυλούσε τα θύματά του έξω από ένα συγκεκριμένο σπίτι. Σκότωνε τους περαστικούς και, αφού τους στράγγιζε το αίμα, τους έριχνε μέσα σε οξύ για να καταστρέψει τα αποδεικτικά στοιχεία!
Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού τώρα, δυο χρόνια μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η αστυνομία ανακάλυψε κάπου στο Hollywood της Καλιφόρνιας το πτώμα της Elizabeth Short, στις φλέβες του οποίου δεν υπήρχε καθόλου αίμα. Ο δολοφόνος δεν βρέθηκε ποτέ.
1959-1969: Αντιγράφοντας τα Βαμπίρ του Cinema
Ποιος είπε πως ο κινηματογράφος δεν επηρεάζει τη νέα γενιά;
Το 1959, ένας 16χρονος με το όνομα Salvatore Agron, ντυμένος με τη στολή του γνωστού βρυκόλακα της μεγάλης οθόνης Bela Lugosi, τριγυρνούσε στους δρόμους της Νέας Υόρκης σκοτώνοντας ανυποψίαστους περαστικούς έως ότου συνελήφθη από την αστυνομία. Στο δικαστήριο δήλωσε απλώς πως ήταν βρικόλακας!
Ένα χρόνο αργότερα, στη χώρα της Αργεντινής, οι αρχές συνέλαβαν τον Florencio Roque Fernadez με την καταγγελία πως παραβίαζε σπίτια γυναικών, τις χτυπούσε και έπινε το αίμα τους.
Στο μεταξύ, στη Γερμανία του 1963, ο Alfred Kaser από το Μόναχο προσπάθησε να σκοτώσει ένα 10χρονο αγόρι. Τελικά μπόρεσε μονάχα να το χτυπήσει και να πιει λίγο αίμα από το λαιμό του…
Το 1967, η αμερικανική κοινή γνώμη σοκαρίστηκε όταν οι αρχές ανακάλυψαν πάνω σ’ ένα πλοίο με κατεύθυνση το Λαμπραντόρ κάποιον James Brown να τρέφεται από το αίμα ενός ναύτη, θυμίζοντας κάπως την περίπτωση του κινηματογραφικού Δράκουλα.
Ο Brown συνελήφθη και οδηγήθηκε στις φυλακές της γενέτειράς του Βοστόνης, όπου και δολοφόνησε δυο ακόμη ανθρώπους για να πιει το αίμα τους. Τελικά κλείστηκε ισόβια σε ψυχιατρικό άσυλο της Ουάσιγκτον…
Αντιστοίχως, παράξενη είναι η περίπτωση του Stanislav Modzieliewski από το Lodz της Πολωνίας, ο οποίος το 1969 καταδικάστηκε για εφτά φόνους και έξι απόπειρες. Η σύλληψή του κατέστη εφικτή χάρη σε μια κοπέλα, θύμα του Modzieliewski, η οποία προσποιήθηκε πως ήταν νεκρή όσο αυτός της έπινε αίμα!
Αργότερα περιέγραψε το φρικτό δράστη στις αρχές, ο οποίος δήλωσε εκστασιασμένος πως η γεύση του αίματος είναι εκπληκτική.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ είπε...

(ΜΕΡΟΣ Γ’)
«ΤΟ ΟΤΙ Ο ΒΑΜΠΙΡΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΣΙΦΑΝΕΣ. ΤΟ ΟΤΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΑΦΗΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟ ΘΙΓΕΙ»
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ
• Φιλόλογος
• Παιδαγωγός


Για του λόγου το αληθές σας παρουσιάζω τα ειδεχθή εγκλήματα αυτής της νόσου, της τόσο απαισίας, από την οποία αφήνουμε τα παιδιά μας απροφύλακτα:

Αληθινοί Βρυκόλακες Δολοφόνοι
Απίστευτα Εγκλήματα από «Απέθαντους»

Εγκληματολογία & Ψυχιατρικές Εξηγήσεις
Σε αρκετές περιπτώσεις ψευδο-βαμπιρικού εγκλήματος ο θύτης είναι κατά συρροή δολοφόνος, γεγονός που αποδεικνύει την παρουσία μιας ευρύτερης ψυχοπαθολογίας. Η αιμοποσία δηλαδή είναι μέρος του όλου δολοφονικού τελετουργικού και όχι αυτοσκοπός.
Κάπως έτσι συνέβη με τον Wayne Boden, ο οποίος συνελήφθη το 1971 για μια σειρά αποτρόπαιων φόνων που είχε διαπράξει ξεκινώντας από το 1968. Τα θύματά του –όλα γυναίκες– τα απήγε, αρχικά τα έδενε, μετά τα βίαζε και λίγο πριν τα σκοτώσει έπινε αίμα από το στήθος τους!
Άλλοτε πάλι η προσκόλληση στο αίμα είναι τόσο ισχυρή, ώστε οδηγεί το άτομο στην παράκρουση. Ο Richard Chase από το Σακραμέντο της Καλιφόρνιας, για παράδειγμα, συνελήφθη στα τέλη της δεκαετίας του 1970, αφού πρώτα πυροβόλησε και ήπιε αίμα από αρκετούς ανθρώπους.
Όπως ο ίδιος υποστήριξε, η εμμονή του για το κόκκινο υγρό ξεκίνησε το 1974, όταν πειραματιζόμενος έπινε αίμα από ζώα πιστεύοντας πως έτσι θα βελτιωνόταν η υγεία του.
Τελικά ο ίδιος αυτοκτόνησε στη φυλακή.
Δεν είναι γνωστό για ποιον ακριβώς λόγο ορισμένοι άνθρωποι αναπτύσσουν μια ψυχωτική δίψα για αίμα. Ασφαλώς το κόκκινο υγρό λειτουργεί στο μυαλό τους συμβολικά (mystery τ. 22). Το αίμα άλλωστε είναι η ίδια η ζωή. Πώς γίνεται όμως ένας άνθρωπος να αναζητά την ηδονή στις σαπισμένες σάρκες ενός νεκρού;
Αυτή ήταν η περίπτωση του Kuno Hoffman (1973) από τη Νυρεμβέργη της Γερμανίας, ο οποίος είχε σκοτώσει δυο άτομα για το αίμα τους, ενώ έπειτα ξέθαψε αρκετά πτώματα για να γευτεί το αίμα και τη νεκρή τους σάρκα.
Η νεκροφιλία, ο κανιβαλισμός και η αιμοποσία εμφανίζονται συχνά στις περιπτώσεις των δολοφόνων «βρυκολάκων». Όλα μαρτυρούν μια λανθάνουσα οργή και την ανάγκη για τεμαχισμό, ίσως γιατί και οι ίδιοι νιώθουν ψυχικά διαμελισμένοι!
Όσον αφορά τη δίψα τους για αίμα… αυτό πρέπει να σχετίζεται με μια συμβολική πράξη απολαβής, μια νοητική συνουσία αναζωογόνησης, όπου ο θύτης παίρνει το κόκκινο «σπέρμα» από το θύμα του.
Όλα εκτελούνται σ’ ένα συμβολικό επίπεδο. Όχι πως ο δολοφόνος εκείνη τη στιγμή έχει αντίληψη των εννοιών στις πράξεις του παρά σπρωγμένος από τις ασυνείδητες ορμές του εκτελεί όσο καλύτερα μπορεί μια μυστηριακή επαφή με το άλλο φύλο.
Οι «βρυκόλακες» δολοφόνοι θέλουν να ζήσουν, να ερωτευτούν και να νιώσουν πως έχουν μια ξεχωριστή θέση στο κοινωνικό σύνολο.
Τίποτα όμως στην ψυχοσύνθεσή τους δεν τους επιτρέπει να εκφραστούν με «υγιή» τρόπο: αδυνατούν να πλησιάσουν το άλλο φύλο, απαρνιούνται την ομοφυλοφιλία τους και νιώθουν ιδιαίτερα τιποτένιοι.
Κάπως έτσι, μισούν την εικόνα του ανθρώπου και τη ζωή την ίδια.
Και κάπου εκεί η ανάγκη για ερωτική επαφή διαστρεβλώνεται. Το ανθρώπινο άγγιγμα γίνεται δαγκωματιά και οι δυσλειτουργικές σχέσεις μητέρας-παιδιού μεταφράζονται σε περίπλοκα σαδιστικά παιχνίδια βιασμού και αιμοποσίας.
Αναλογιστείτε για παράδειγμα τη βαριά ψυχοπαθολογία του Richard Cottingham (1979). Σύμφωνα με τα αστυνομικά αρχεία, είχε σκοτώσει μια σειρά από ιερόδουλες, τις είχε βιάσει, τις είχε κομματιάσει και έπειτα ήπιε το χυμένο τους αίμα από το πάτωμα… Ποιες ερμηνείες αλήθεια να κάνουμε για ένα τέτοιο άτομο;
Δυστυχώς όμως τα χρονικά των βαμπιρικών εγκλημάτων δεν σταματούν εδώ.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ είπε...

(ΜΕΡΟΣ Δ’)
«ΤΟ ΟΤΙ Ο ΒΑΜΠΙΡΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΣΙΦΑΝΕΣ. ΤΟ ΟΤΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΑΦΗΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΝΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΤΟ ΘΙΓΕΙ»
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ
• Φιλόλογος
• Παιδαγωγός

1980-1988: Βιασμοί & Αποτρόπαιοι Φόνοι
Το 1980, ο James P. Riva πυροβόλησε τη γιαγιά του με σκοπό να πιει αίμα από τις πληγές της. Στην αστυνομία είπε πως άκουγε για μεγάλο διάστημα τη φωνή ενός αόρατου βρικόλακα να τον προτρέπει στο έγκλημα, καθώς έτσι θα κέρδιζε την αιώνια ζωή.
Στην Πολωνία, κάποιος Julian Koltun (1982) καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία βιασμού εφτά κοριτσιών και δυο ακόμη φόνων. Σε κάθε περίπτωση, ο Koltun έπινε αίμα από τα θύματά του.
Δυο χρόνια αργότερα, ο Renato Antonio Cirillo δικάστηκε και καταδικάστηκε για το βιασμό και τη βαμπιρική αιμοποσία σαράντα γυναικών!
Το 1985 ο John Crutchley συνελήφθη με την καταγγελία βιασμού. Η κοπέλα, που τελικά βρέθηκε ζωντανή, εξήγησε στην αστυνομία πως έπεσε θύμα απαγωγής και βαμπιρικής κακοποίησης. Όπως αποδείχτηκε ο Crutchley είχε γευτεί αίμα πολλές φορές στο παρελθόν, πάντα όμως από «δότες».
Στην πολιτεία του Σαν Φρανσίσκο, το 1987, ένας νεαρός άντρας οδηγήθηκε σε κάποιο φορτηγάκι όπου και του αφαίμαξαν μεγάλες ποσότητες αίματος. Οι υπεύθυνοι παραμένουν έως σήμερα άγνωστοι.
Επίσης, ασύλληπτη έμεινε μια νεαρή κοπέλα από το Σόχο του Λονδίνου, όταν το 1988 νάρκωσε με υπνωτικά ένα αγόρι με σκοπό να πιει αίμα από τις φλέβες του! Θα έλεγε κανείς πως η εν λόγω περίπτωση είναι η μοναδική παγκοσμίως όπου ο θύτης είναι γυναίκα. Κι όμως…

1991-2002: Κανιβαλισμός & Βαμπιρικές Ψευδαισθήσεις
Το 1991 στο Brisbane της Αυστραλίας κάποια Tracy Wigginton μαχαίρωσε το φίλο της για να πιει αίμα από τις πληγές του. Η ίδια δήλωσε πως ήταν λεσβία-βαμπίρ και πως συνήθιζε τακτικά να πίνει αίμα από ανθρώπους!
Ένα χρόνο αργότερα στο Rostov της Ρωσίας, ο Andrei Chikatilo καταδικάστηκε σε θάνατο με την κατηγορία της δολοφονίας 55 ανθρώπων, της αιμοποσίας και του κανιβαλισμού!
Στο μεταξύ, την ίδια ακριβώς χρονιά, κάποια Deborah Joan Finch μαχαίρωσε το γείτονά της 27 φορές, γλύφοντας έπειτα το αίμα που κυλούσε από το άψυχο κορμί του…
Το 1996 η αστυνομία έβαλε τέλος σε μια περίεργη σειρά από φόνους που εκτελούσε ένα club βρικολάκων στη Φλόριντα της Αμερικής. Αρχηγός τους ήταν ο 17χρονος Roderick Ferrell, ο οποίος καταδικάστηκε σε ισόβια το 1998.
Παράλληλα, ένα χρόνο νωρίτερα, ο νεαρός Christopher Michael Rowland από το Λος Άντζελες σκότωσε την κοπέλα του Roberta Mosenthiem καθώς πίστευε πως ήταν βαμπίρ και ήθελε κρυφά να του πιει το αίμα!
Το 2001, στο Anglesey της Ουαλίας, ο 17χρονος Mathew Hardman μπήκε στο σπίτι μιας κοπέλας, την έδεσε, τη σκότωσε, τοποθέτησε στο δάπεδο το γυμνό κορμί της με τρόπο τελετουργικό, και αφού ξερίζωσε την καρδιά της, ήπιε το αίμα όσο ακόμα ήταν ζεστό!
Όπως προέκυψε αργότερα από τις ανακρίσεις, ο Hardman είχε έντονη εμμονή με τον αποκρυφισμό και με οτιδήποτε σχετιζόταν με τους βρικόλακες. Πρόσφατα μάλιστα είχε γνωρίσει μια φοιτήτρια από τη Γερμανία, για την οποία πίστευε πως ήταν αληθινό βαμπίρ, και την είχε παρακαλέσει να τον δαγκώσει έτσι ώστε να μεταμορφωθεί και ο ίδιος!
Τέλος (;), το 2002 στο Fauldhouse της Σκοτίας ο 22χρονος Allan Menzies σκότωσε το φίλο του Thomas McKendrick όταν ο τελευταίος πρόσβαλε την Akasha, τη βασίλισσα των βρικολάκων, που πρωταγωνιστεί στη γνωστή ταινία Queen of the Damned (2002).
Μετά το φόνο, ο Menzies ήπιε το αίμα του φίλου του και έφαγε μέρος από το κεφάλι του! Όπως ο ίδιος δήλωσε, η Akasha τού είχε παρουσιαστεί, δίνοντάς του μάλιστα την υπόσχεση πως, αν πραγματοποιούσε ένα φόνο, θα κέρδιζε την αιωνιότητα των βαμπίρ.
Το δικαστήριο καταδίκασε τον Menzies σε 18 χρόνια φυλάκισης, ο ίδιος όμως πέθανε το 2004.

ΚΑΙ ΤΑ 4 ΜΕΡΗ ΠΟΥ ΣΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟ

Αληθινοί Βρυκόλακες Δολοφόνοι
Συγγραφέας: Γιώργος Ιωαννίδης
http://www.metafysiko.gr/?p=4760

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ είπε...

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


ΛΥΚΟΦΩΣ TWILIGHT
της Κάθριν Χάρντγουϊκ
με τους Κρίστεν Στιούαρτ, Ρόμπερτ Πάτινσον
Υπόθεση: Η νεαρή Ιζαμπέλα ανακαλύπτει μια μυστηριώδη οικογένεια και ερωτεύεται ένα από τα μέλη της, τον Έντουαρντ. Μια συγκλονιστική αποκάλυψη όμως την περιμένει: ο Έντουαρντ και η οικογένειά του είναι βρικόλακες, οι οποίοι έχουν επιλέξει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Παραμένουν αθάνατοι, αλλά δεν πίνουν ανθρώπινο αίμα λόγω του ηθικού τους κώδικα και μπορούν να κυκλοφορούν στον ήλιο. Η Ιζαμπέλα θα πρέπει να ρισκάρει τα πάντα για να είναι μαζί του, ενώ ο Έντουαρντ θα πρέπει να παλέψει με τη δίψα του για αίμα. Το φιλμ αυτό είναι μια ιστορία αγάπης που «δαγκώνει», σαν το "Ρωμαίος & Ιουλιέτα" στην πιο σκοτεινή του εκδοχή, ανάμεσα σε έναν βρικόλακα και μια κοινή θνητή.

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ είπε...

!!!!!!!!!!!!!!!!!

ΚΡΙΤΙΚΕΣ!!!!!!! Συνέντευξη με εναν Βρικόλακα

- Χρίστος Κολιάφας -H ταινια περιγραφει μια κοινωνια βρικολακων καθως δεν υπαρχει καποιος ανθρωπος που να παιζει καταλυτικο ρολο. Βρικολακες που περιπλανιουνται στον χρονο μεσα στη μοναξια τους στην απελπιδα προσπαθεια τους να βρουν αγαπη κατανοηση επικοινωνια την επαφη με καθε εποχη. Σ` αυτη την ταινια ο Νηλ Τζορνταν καταφερε να εμφυσησει συναισθημα και συγκινηση παρολο που προκειται για εργο του φανταστικου κινηματογραφου. Η ταινια μεταμορφωνει τους ανθρωπους σε τερατα και προσεγγιζει τα τερατα σαν ανθρωπους. Βοηθηθηκε παντως πολυ απο το βιβλιο της Αν Ραις. Η μουσικη του Έλιοτ Γκολντενταλ εξαιρετικη υποβλητικη φωτογραφια ιδιοφυεις διαλογοι και εξαιρετικες ερμηνειες αποτελουν τα ατου αυτης της ταινιας.
- Δημοσθενης Καραγιαννοπουλος – Ο Neil Jordan προσεγγιζει σ` αυτην την ταινια του το θεμα των βρικολακων απο μια διαφορετικη οπτικη απο την συνηθισμενη. Το casting ειναι εντυπωσιακο, παροτι, αν εξαιρεσεις αυτη του Brad Pitt, η μεταμορφωσεις των υπολοιπων πρωταγωνιστων σε βρυκολακων ξενιζουν λιγο. Η παρουσια του Banderas περιεργως προσδιδει κυρος στο γενος των βρικολακων, ενω ο Pitt ειναι εξαιρετικος σε εναν ιδιαιτερως αλλοπροσαλλο για τα δεδομενα του ρολο. Οπτικα η ταινια ειναι θεσπεσια, το κλιμα απο 1800 σε συνεπαιρνει, η μουσικη το ιδιο, τα κοστουμια, τα σκηνικα, ολα ειναι στην εντελεια. Μοναδικο μειον το οτι, παροτι οχι ιδιαιτερως μεγαλη σε διαρκεια, σε καποια σημεια σε κουραζει, καθως η πλοκη της αν και ενδιαφερουσα ειναι, σε σημεια παντα, "επιπεδη".
- Χρήστος Καλκάνης - Υπεροχη ταινια που ειχε μεγαλο σουξε το 1994 που προβληθηκε! Οι θριλεροφιλοι την αγαπησαν αμεσως! Όλοι οι διασημοι πρωταγονιστες ειναι αψογοι στους ρολους τους και απροβλεπτο σεναριο που διχαζει...!

ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ είπε...

UNDERWORLD
Με τους ίδιους δύο πρωταγωνιστές, στους ρόλους της βαμπίρας Σελίν και του υβριδιακού λυκάνθρωπου Μάικλ και τη δεξιοτεχνία του ίδιου σκηνοθέτη, η νέα ταινία βρίσκει τους ήρωες να προσπαθούν να ανακαλύψουν τις "γραμμές του αίματός τους", να ιχνηλατήσουν το παρελθόν και τις καταραμένες κληρονομιές τους. Η αφήγηση ξεκινάει από τις αρχαίες ρίζες αυτού του πολέμου και κόβει την ανάσα με τη φονική δράση της αλλά και τον μοιραίο, απαγορευμένο έρωτα μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών...
Το "Underworld" πριν από δύο χρόνια έγινε μια τεράστια παγκόσμια επιτυχία με έσοδα εκατό εκατομμυρίων δολαρίων γνωρίζοντας στο κινηματογραφικό κοινό τις δύο μεγάλες φυλές των Βρικολάκων και των Λυκανθρώπων και τον αιώνιο πόλεμο μεταξύ τους που έμεινε ανοιχτός..