Ποιος ο σκοπός της αγωγής;



του 
Νικολάου Γεωρ. Κατσούλη
Φιλολόγου



Γράμμα στην εξουσία
Προς: Υπουργείο Παιδείας

Κυρία υπουργέ,
Δεχτείτε υπό τη μορφή αυτής της ανοιχτής επιστολής να απαντήσετε εις ένα φλέγον ζήτημα, το οποίο κατακαίει πολλούς σύγχρονους Έλληνες εκπαιδευτικούς της δύσμοιρης αυτής χώρας. Το ερώτημα δε είναι «ποιος είναι ο σκοπός της Αγωγής, του σύγχρονου ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος;» Καλώ δε εσάς, να απαντήσετε, διότι τον σκοπό της αγωγής τον καθορίζει θεσμικώς και μόνο η πολιτική ηγεσία ενός έθνους και ουδείς άλλος.



Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ: Τις πταίει;




Καθοριστικό γεγονός της νεώτερης συλλογικής αυτοσυνειδησίας η Μικρασιατική εκστρατεία, έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό και την πολιτική αυτοσυνειδησία των Νεοελλήνων, αφού σχηματικά έχει επικρατήσει το politically correct σχήμα "ο καλός Βενιζέλος μας πήγε στη Μικρασία, ο κακός Κωνσταντίνος έφερε τη Μικρασιατική καταστροφή".

Είναι όμως πράγματι έτσι;

Η επισταμένη διερεύνηση των γεγονότων οδηγεί στο ακριβώς αντίθετο συμπέρασμα. Το πολιτικό-διπλωματικό σκέλος της Μικρασιατικής εκστρατείας συνδυάζεται βεβαίως με τη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Διχασμό στην Ελλάδα, με αφορμή αυτό ακριβώς το θέμα.

Ο Βενιζέλος ήταν ένας πανέξυπνος, αλλά και αδίστακτος άνθρωπος. Η αλαζονεία του και η προσωπική του ματαιοδοξία ήταν παροιμιώδεις. Είναι ο κύριος υπαίτιος του διχασμού. Είναι λάθος να πιστεύεται σήμερα ότι ο Κωνσταντίνος ήθελε την ουδετερότητα επειδή ήταν Γερμανόφιλος. Όχι ότι δεν συμπαθούσε τους Γερμανούς, αλλά ήξερε ποια ήταν τα συμφέροντα της Ελλάδος και ότι στη δεδομένη χρονική στιγμή δεν ήταν δυνατόν να ευνοηθεί η Ελλάδα από έξοδο στον πόλεμο.

Χαρακτηριστικά, υπέρ της ορθότητας της πολιτικής της ουδετερότητας του Κωνσταντίνου (και όχι μόνο), πρέπει να αναφερθεί ότι σύμφωνα με τις διαπραγματεύσεις που γινόταν κατά το 1915, η Ελλάδα θα έδινε ένα μέρος της Ανατολικής Μακεδονίας στους Βούλγαρους ως αντάλλαγμα της συμμετοχής τους στο πλευρό της Αντάντ και θα έπαιρνε "αντίστοιχο" έδαφος στη Μικρά Ασία. Δηλαδή πόσο, 5000 ή 10000 τετραγωνικά χιλιόμετρα;;;


ΑΝΗΚΟΥΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΩΝ ΤΟ 1916 στην ΑΠΕΙΡΑΝΘΟ ΝΑΞΟΥ

Χειμώνας του 1916 και στην Ελλάδα ο λεγόμενος Εθνικός Διχασμός.

Το κείμενο που παρατίθεται είναι παρμένο από το αρχείο του κυρίου Ταϋγέτη, και γίνεται μία λεπτομερής και εκτενής αναφορά στα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο γνωστό και όμορφο χωριό της Απείρανθου στη Νάξο στην περίοδο που αναφερόμαστε. Ένα έγκλημα, μία μελανή σελίδα στη νεότερη ελληνική Ιστορία. (Διατηρήθηκε η αρχική ορθογραφία του κειμένου, ενώ έγινε μετατροπή σε μονοτονικό).


Ο Ταϋγέτης γράφει εισαγωγικά :

Εισαγωγή

Σαν αυτό το γεγονός που περιγράφω υπάρχουν πολλά.
Καλά να είμαι να έχω όρεξη να βάλω τι ΕΓΙΝΕ σε όλη την Ελλάδα για να μάθουν όσοι δεν γνωρίζουν .
Το εγκλημα εδώ έγινε από <<Έλληνες>>Βενιζελικους
Στην Κοζάνη πχ η επιχείρηση με ανάλογα εγκλήματα έγινε από μαύρους ΖΟΥΑΒΟΥΣ(που ανήκαν στον Γαλλικό στρατό) ΣΕΝΕΓΑΛΕΖΟΥΣ(που ανήκαν στον Γαλλικό στρατο), βενιζελικούς βρακοφόρους χωροφυλακες (ναι αυτούς που ο Βενιζελος έκανε από τσοπάνηδες χωροφύλακες και σάρωναν τα πάντα στο πέρασμα τους) και <<Έλληνες>> Βενιζελικους

Διαβάστε τώρα να δείτε <<Πώς επικράτησε το ... δημοκρατικό κίνημα στα νησιά του Αιγαίου.>> Φυσικά απορία παραμένει πως διάολο ένας μικρός ΤΑΥΓΕΤΗΣ τα βρίσκει αυτά με λίγο ψάξιμο και οι ...Βαρύγδουποι καθηγητές πανεπιστημίου ΔΕΝ τα βρίσκουν (πλην ελάχιστων που τους πολεμά το σύστημα)

Τι λαός είμαστε λοιπόν; ΜΟΝΟ εγκληματίες υμνούμε ;
Μάλιστα αυτόν που διέταξε αυτό το έγκλημα σαν της Απειράνθου τον κάναμε και ΕΘΝΑΡΧΗ;; Και γέμισαν οι οδοί και οι πλατείες με αγάλματα του; Και παραχαράχτηκε η ιστορία για χάρη του; Ποιος ο λόγος να γίνει τόση παραχαραξη; Αν καποιος θέλει να με διαψεύσει αν ψαξει και να μου πει <<ότι δεν έγιναν έτσι τα πράγματα οτι προέβαλαν αντίσταση τα γυναικόπαιδα που πολυβολήθηκαν κτλ>>

Υπάρχει άραγε στην Απείρανθο της Νάξου (πατρίδα του πρωθυπουργού Πρωτοπαπαδάκη και του Γλεζου ενα μνημείο για αυτά τα θύματα ; Αν δεν υπάρχει ο Γλέζος γιατί δεν έστησε ένα όταν ήταν πρόεδρος της κοινότητος;;;

Μήπως υπήρχε και οι ...προοδευτικές (Βενιζελικες- ΠΑΣΟκικές) δυνάμεις το γκρέμισαν;;

Τελικά αυτά τα γυναικόπαιδα ΔΕΝ ήταν άνθρωποι;;ΔΕΝ αξίζουν της μνημοσύνης μας;;



Eν των νήσων των Κυκλάδων η Νάξος και ιδιαιτέρως η κωμόπολις αυτής Aπείρανθος είναι η πληρώσασα τον μεγαλείτερον φόρον του αίματος εις τον Κρητικόν Μινώταυρον, ερχόμενη και προ της Σάμου ακόμη.

Αι φανταστού τραγικότητος περιπέτειαι των κατοίκων της θα ήναι το αντικείμενον του παρόντος κεφαλαίου μου.

Η εμφάνισις Γερμανικών υποβρυχίων εις το Αιγαίον είχε συνέπειαν την υπό των Άγγλων εγκατάστασιν εις όλας τας νήσους λογοκρισίας (κοντρόλ), ήτις εξηκολουθησε καθ' όλην την διάρκειαν του πολέμου. Οι τον τοιούτον έλεγχόν ασκούντες απέβησαν οι πραγματικοί κύριοι και δέσποται των νήσων, διαλύσαντες και την σκιάν ακόμη τής Κρατικής κυριαρχίας, και χαρακτηριστικών περιφρόνησιν μαρτυρούντες προς το εν ουδετερότητι Κράτος.

Τοιαύτη τις λογοκρισία εγκατεστάθη και εις Νάξον, με πρώτον αυτής Διευθυντήν τον Άγγλον Ρίσβεθ, προς τον οποίον παρέσχον τας έντιμους υπηρεσίας των οι κυκλώσαντες αυτόν πολιτικοί χαφιέδες.
Και πρώτη έμπρακτος εκδήλωσις των τοιούτων υπηρεσιών των, ήτο να καταπλεύση εις Νάξον κατά τα τέλη Νοεμβρίου 1916 συμμαχικόν πολεμικόν του οποίου επέβαιναν και 75 στασιασταί της Θεσσαλονίκης, οι οποίοι και απεβιβάσθησαν εις την νήσον.

Και πρώτη πράξις αυτών ήτο η εν καιρώ νυκτός επιδρομή κατά των οικιών του βουλευτού Μανούσου Δερλερέ και του Εμμανουήλ Ναυπλιώτη, αφού προηγουμένως τας εκύκλωσαν πάντοθεν. Αμφότερους συνέλαβον αφού τους αφύπνισαν και τους ωδήγησαν εις το εν τω λιμένι σταθμεύον αντιτορπιλλικόν - θά τους συναντήσωμεν εν τω στρατοπέδω του Μούδρου - χωρίς να παραλείψωσι να απογυμνωσωσι και τας οικίας των.

Προς την Απείρανθον.

Αλλά ας βαδίσωμεν ταχέως προς την Απείρανθον, όπως γίνωμεν μάρτυρες της αγρίας και αναίτιου ανθρωποσφαγής αθώων γυναικοπαίδων.

Την 2αν Δεκεμβρίου του 1916, έφθασεν εις Νάξον το ατμόπλοιον «'Ελδα» με δυναμιν 80 περίπου ανδρών υπό τον ανθυπολοχαγόν Ρουσάκην Ν. και τον πολιτικον αντιπρόσωπον της Κυβερνήσεως Θεσσαλονίκης Τσιμωνάκην, συνοδευόμενον υπό αγγλικού ανιχνευτικού αλιευτικού.

Επί τη διαβεβαιώσει τοϋ Προέδρου της Κοινότητος Νάξου και του αστυνόμου, ότι ο στρατός θα γίνη δεκτός άνευ αντιστάσεως, απεβιβάσθη ούτος. Εκλήθησαν τότε εις Νάξον οι Πρόεδροι των λοιπών Κοινοτητων εν οις οι της Μονής και της Απειράνθου, όπως δηλώσωσιν ότι άναγνωρίζουσιν ως Κυβέρνησιν την της Θεσσαλονίκης. Οι πρόεδροι των Κοινοτήτων Μονής και Απειράνθου αντέταξαν άρνησιν έπίμονον, λόγω της εκπεφρασμένης ομόθυμου θελήσεως των κατοίκων ους αντεπροσώπευον.

Ο ανθυπολοχαγός Ρουσάκης Ν. μετά της υπ'αυτόν στρατιωτικής δυνάμεως λόγω φαίνεται εκφοβισμοϋ, εξεκίνησε κατά της Μονής και της Απειράνθου. Εν τω μικρώ χωρίω Μονής άμα τη εισόδω του αποδοκιμάζεται υπό των κατοίκων δια γιουχαϊσμών και ύβρεων «κάτω οι προδόται, ζήτω ο Βασιλεύς» ένεκα δε τούτου συνέλαβον τον Πρόεδρον της Κοινότητος και 18 άλλους ακόμη, ους έστειλαν δι' αγγλικού αλιευτικού εις Σύρον, ένθα εφυλακίσθησαν απαγγελθείσης κατ' αυτών κατηγορία, επί εξυβρίσει και έσχατη προδοσία.

Συνταξειδιώτης των ατυχών Μονιατών ήτο και ο βουλευτής των, κύριος Σωκράτης Παπαβασιλείου. Άμα δε τη εξόδω των εις Σύρον ο μεν Πρόεδρος της Κοινότητος εδάρη υπό του Στρατιωτικού Διοικητού του Αιγαίου Νικοστράτου Καλομενοπούλου, πάντες δε διεπομπεΰθησαν και επτύσθησαν υπό τών βενιζελικών της Ερμουπόλεως, εφυλακίσθησαν δε επί αρκετόν χρόνον.

Μετά τας ανωτέρω συλλήψεις, υπεγράφη εν Μονή το επιθυμητόν πρωτόκολλον αναγνωρίσεως, ο δε ανθυπολοχαγός Ρουσακης Ν. μετέβη μετά των ανδρών του εις Απείρανθον. Εκεί εγένετο δεκτός φιλοφρoνέστατα υπό των φύσει φιλοξένων Απειρανθίων, επί τετραήμερον όλον, καθ' ο οι στρατιώται του συνδιεσκέδαζον αδελφικώς μετά των Απειρανθίων, πολλούς των οποίων εγνώρισαν εν τω στρατώ.

* * *

Ο Ρουσάκης αντιληφθείς ότι δεν ηδύνατο να πείση τους Απειρανθίους να προσχωρήσωσιν εις την Κυβέρνησιν Θεσσαλονίκης και ότι δεν ήτο δυνατόν να μετέλθη βίαν, λόγω της ανεπαρκούς δυνάμεως του, του ενθουσιασμού
των ανδρών του με τους ευγενείς κατοίκους και του μη ευαρίθμου των Απειρανθίων βενιζελικών, οκτώ έως δέκα τον αριθμόν, ανεχώρησε την τετάρτην ημέραν μετά της δυνάμεως του δια Νάξον, αφού ολίγοι άνδρες εκ ταύτης συνώδευσαν εις τον όρμον Μουτσούνης τρεις Άγγλους αξιωματικούς.

Διαρκούσης πράγματι της παραμονής του Ρουσάκη εν Απειράνθω, το Αγγλικόν κοντρόλ δι απεσταλμένων αξιωματικών Άγγλων, ήλθεν εις συμφωνίαν μετά του λαού της Απειράνθου, εν υπαίθρω προσκληθέντος. Της συμφωνίας βάσις ήτο ν' αναγνωρισθή ούτος ουδέτερος καθ' όλην την διάρκειαν του πολέμου, υπό τους όρους, να παραδίδη σμύριδα ως και πρότερον, να δεχθή αστυνομίαν βενιζελικήν και να δύναται να εφεσιβάλλη τας αποφάσεις ταύτης εις τον Άγγλον Ναύαρχον του Αιγαίου.

Ανελπίστως όμως η συμφωνία εκείνη δεν υπεγράφη, δια λόγους άγνωστους μέχρι σήμερον εις τους Απειρανθίους.
Η μεταβάσα εις την πρωτεύουσαν της νήσου στρατιωτική δύναμις, αφού έμεινεν εκεί επί τινας ημέρας αναμένουσα ατμόπλοιον όπως απέλθη, παραδόξως επέστρεψεν οπίσω και εστάθμευσεν εις τον Δήμον Τραγαίας. Μετά συνεννοήσεις τινάς των ευαρίθμων βενιζελικών της νήσου μετά των αντιπροσώπων της Κυβερνήσεως Θεσσαλονίκης, η Απείρανθος απεκλείσθη από πάσης επικοινωνίας προς τα λοιπά μέρη της νήσου, ίνα δια της πείνης υποκύψη.

Ο στρατός όμως του αποκλεισμού, εκ χιμαιρικού εντελώς φόβου, εστάθμευε πάντοτε κάτω της οροσειράς των δυτικών συνόρων του τέως Δήμου Απειρανθίας.

Μετά την τοιαύτην τροπήν οι Απειράνθιοι επείσμωσαν και εφανατίσθησαν
έτι περισσότερον, φαινομενικώς δε μόνον κατέλαβον στρατιωτικώς δήθεν την δυτικήν οροσειράν του Δήμου, επί της οποίας την νύκτα ήναπτον πυράς, ενίοτε δε καί έρριπτον φυσίγγια δυναμίτιδος ουχί κατά των εις απόστασιν 1)2 της ώρας και πλέον έτι ευρισκομένων στρατιωτών του αποκλεισμού, αλλά διασκεδάζοντες μεταξύ των και ίνα εμπνεύσωσιν αμοιβαίον θάρρος. Σημειωτέον ότι ούτοι δυνάμει ειδικών νόμων κατέχουσι πάντοτε δυναμίτιδα χρησιμοποιούντες αυτήν δια την εξόρυξιν της σμύριδος. Την μεταχειρίζονται δε και εις γάμους και διασκεδάσεις αντί πυροβολισμών.

Η κατάστασις εξηκολούθησεν οώτω μέχρι του τελευταίου δεκαημέρου του Δεκεμβρίου 1916, ότε αφίκετο εις Νάξον εκ Σύρου η όλη εν τω Αιγαίω υπό τον υπολοχαγόν της Αμύνης Σαμαρτζήν Δ. στρατιωτική δύναμις της Κυβερνήσεως Θεσσαλονίκης (250 περίπου άνδρες). Η δύναμις εκείνη, ενωθείσα μετά της εν Τραγαία ήδη ευρισκομένης, κατέστησεν απηνέστερον τον αποκλεισμόν της Απειράνθου, ο δε υπολοχαγός Σαμαρτζής ματαίως προσεπάθησε δια προσκλήσεως εις Τραγαίαν Απειρανθίων, θεωρουμένων υποκινητών του λαού, να πείση τους Απειρανθίους να υπογράψωσι πρωτόκολλον αναγνωρίσεως της Κυβερνήσεως Θεσσαλονίκης.

Το τελεσιγράφον δια την αναγώρισιν της Επαναστατικής Κυβερνήσεως.

Την 1ην Ιανουαρίου 1917 ημέραν Κυριακήν και ώραν 10 π,μ. απέστειλεν ούτος εκ του τορπιλλοβόλου «Θέτις» εμφανισθέντος προ του όρμου Μουτσούνης της Νάξου, τελεσίγραφον εις τον λαόν της Απειράνθου δι' ου εδήλου εν τέλει, ότι «εάν μέχρι της έκτης μεταμεσημβρινής ώρας της ιδίας ημέρας δεν δήλωση ο Λαός ομοθύμως προσχώρησιν και δεν παραδώση τα υπάρχοντα οπλα, θά θεωρηθή ως εχθρός, το χωρίον θα κηρυχθη εις κατάστασιν πολιορκίας, θα κηρυχθή ο Στρατιωτικός Νόμος, θα συσταθή εκτακτον Στρατοδικείον και θα κτυπηθή από ξηράς και θαλάσσης».

Το τελεσίγραφον τούτο ανεγνώσθη τω Λαώ εν πανδήμω συναθροίσει και τη προτάσει του γέροντος καφεπώλου Εμμ. Ζευγώλη ή Κολέα απεφασίσθη να κριθή «ανάξιον οιασδήποτε απαντήσεως».

Την επομένην 2 Ιανουαρίου 1917 ημέραν Δευτέραν περί τα εξημερωματα, ενεφανίσθη η υπό τον Σαμαρτζήν στρατιωτική δύναμις, επί της νοτιοδυτικής οροσειράς της κωμοπόλεως κατερχόμενη εν τάξει μάχης και πλησιάζουσα τα άκρα της κωμοπόλεως χωρίς ουδαμοΰ να συνάντηση ουδέ την έλαχίστην αντίστασιν. Οι Απειράνθιοι άμα αντελήφθησαν τούτο εξήλθον και εθεώντο εκ των δωμάτων των οικιών και εκ των άκρων της κωμοπόλεως, ιδίως δε εξ Αγίας Παρασκευής ένθα πολύς κόσμος ευρέθη, διότι εκείθεν θα εισήρχοντο εις την κωμόπολιν.

Τη προτροπή τίνων ο Πρόεδρος της Κοινότητος ανεχώρησεν αμέσως και έσπευσε προς συνάντησιν του Σαμαρτζή, όστις εδήλωσεν αυτώ ότι τάσσει προθεσμίαν 15 λεπτών της ώρας προς εκτέλεσιν του τελεσιγράφου της προηγουμένης ημέρας, άλλως θα καύση το χωρίον.

Ο πρόεδρος απήντησεν, ότι πλην των ολίγων βενιζελικών του χωρίου ουδείς άλλος προσχωρεί, διότι οι κάτοικοι θεωρούσι την προσχώρησιν ως αλλαξοπιστίαν. Δεν βλέπει όμως και τον λόγον δια τον οποίον ο αξιωματικός θέλει να καύση το χωρίον, αφού δύναται κάλλιστα να εισέλθει, εγκαταστήση τας Αρχάς του και αν τις των ανδρών του πάθη τι να κρατηθή ο Πρόεδρος και άλλοι έτι ως όμηροι και ως υπεύθυνοι δια
πάσαν παρεκτροπήν.

Ο υπολοχαγός απήντησεν ότι θα εκτέλεση το τελεσίγραφον.
Ο Πρόεδρος επέστρεψεν και ανεκοίνωσεν εις τον λαόν την αμετάτρεπτον απόφασιν του Σαμαρτζή να καύση το χωρίον εάν δεν προσχωρήση και παραδώση όσα όπλα έχει

Ο λαός μια φωνή ηρνήθη προτιμήσας τον θάνατον και την καταστροφήν του χωρίου, παρά να προσχώρηση, απείχε δε του στρατού της Αμύνης περί τα 50 ή 80 βήματα εις την θέσιν «Αγία Παρακευή». Ο στρατός εκαλύπτετο υπό ξηροτοίχων, το δε πλήθος ήτο καθ' ολοκληρίαν εκτεθειμένον και εζητωκραύγαζεν όπερ του Βασιλέως του, χωρίς ουδαμώς να προσβάλλη, ουδαμού, ουτε δια λόγων, ούτε δι' έργων τους άνδρας της Αμύνης.

Ο βομβαρδισμός. Η επακολουθήσασα ανθρωποσφαγή.

Μίαν ώραν προ της λήξεως της νέας προθεσμίας του τελεσιγράφου του Σαμαρτζή, ήτοι περί την 9ην π. μ. το τορπιλλοβόλον Θέτις υπό τον αξιωματικόν Βουλγαρην Π. εκ του όρμου Μουτσούνης ήνοιξε πυρ κατά της αοράτου εις αυτό Απειράνθου. Δία του χαμηλότερου αυχένος της ανατολικής πλευράς της κωμοπόλεως διηύθυνε δύο βολάς των 75, αίτινες έπεσαν περί την Βυζαντινήν Μητρόπολιν της κωμοπόλεως άνευ ουδενός αποτελέσματος.
Πριν παρέλθη το υπό του Σαμαρτζή ταχθέν τέταρτον της ώρας, ήτοι περί την 10ην π. μ. ήρχισαν πυρά ομαδόν.

Τα δραματικά γεγονότα της Απειράνθου θα παραμείνουν ως μία μελανή κηλίς εις την ιστορίαν της Ελλάδος κατά τα έτη του αλληλοσπαραγμού. Ουδέποτε και ουδαμού αναφέρεται η σφαγή γυναικόπαιδων εντελώς αόπλων και χωρίς να προβάλλουν ουδεμίαν αντίστασιν, υπό ομοεθνών στρατιωτών. Και μόνη αυτή η πράξις θα ήτο ικανή να επισύρει εις τους δράστας την ποινήν της αγχόνης, όπως δικαίως παρετήρησαν οι Άγγλοι, κατάπληκτοι από την πρωτοφανή αιματοχυσίαν.

Αλλά ας έλθωμεν εις τα γεγονότα.

Ο υπολοχαγός Σαμαρτζής είχε τάξει δια του τελεσιγραφου προθεσμίαν εις τους κατοίκους δια να δηλώσουν ότι προσχωρούν εις το κίνημα του Βενιζέλου. Οι κάτοικοι όμως είχον συγκεντρωθή παρά την θέσιν "Αγία Παρασκευή", τελείως άοπλοι και εζητωκραύγαζον.

Εν τέταρτον προ της λήξεως της προθεσμίας του τελεσιγράφου ό Σαμαρτζής ευρισκόμενος με άνδρας του εις απόστασιν 50 έως 80 βημάτων από των κατοίκων και άνευ ουδεμιάς νεωτέρας είδοποιήσεως, ήρχισε πυρά ομαδόν δια επαναληπτικών γκρα, μάνλιχερ, και ενός πολυβόλου, ούτινος η δευτέρα ταινία, θεία πρόνοια, δεν λειτούργησε λόγω βλάβης. Οι άνδρες έβαλλον κατά του εις εγγυτάτην άπόστασιν ευρισκομένου εις διαφορα μέρη πλήθους, Εξηκολούθησαν δε το πυρ περί το τέταρτον της ώρας περίπου. Υψώθη τότε λευκή σημαία εκ μέρους του πρωθιερέως του χωρίου Φραγκίσκου και ο στρατός της Αμύνης εισήλθεν εις το χωρίον, ένθα προέβη εις καταατροφάς και διαρπαγάς, εφόνενσε δε δια μεν ξιφολόγχης επί της αυλοθύρας του τον 70ετή γέροντα Μπελιώτην, δια δε χειροβομβίδος εντός της οικίας του τον 72 ετών γέροντα Σταυρ. Ν. Σταυριανόν, εσκύλευσε δε και αρκετούς εκ των φονευθέντων, ως την Ειρήνην Εμμ. Κώτσου ης άπέκοψε τον δάκτυλον προς αφαίρεσιν δακτυλιδίου, τον Δημ. Μανώλη Βάσιλαν και τον Βασίλειον Ιωάν. Καραπάτην. Αφήρεσαν προσέτι και τα αφιερώματα του Ναού της Αγίας Παρασκευής.

Η εκ των επαναληπτικών όπλων και του πολυβόλου ανθρωποθυσία ανήλθε εις 32 νεκρούς και 14 πληγωμένους, εξ ων οι 15 έμειναν ανάπηροι ως λεπτομερώς αναφέρομεν παρακατιόντες.

Μετά την καταστροφήν, συνέλαβον περί τους 120 άνδρας ους αφού εχρησιμοποίησαν δια την μεταφοράν των φονευομένων (ήνοιξαν κοινόν λάκκον έξω του Νεκροταφείου, ένθα έρριψαν εις δυο επικείμενας σειράς 25 άνδρας γέροντας, γυναίκας και παιδία άνευ ουδεμίας θρησκευτικής τελετης) εφυλάκισαν επί εβδομάδα πολλούς εντός της Μητροπόλεως. Εξ αυτών δε ωδηγηθησαν 80 εις Νάξον. Εκεί τους εκράτησαν περί τας 10 ημέρας και τους απέλυσαν αφού αφίκετο εκ Σύρου ο τότε Στρατιωτικός Διοικητής Αιγαίου Νικόστρατος Καλομενόπουλος, τη επεμβάσει βενιζελικών φοβούμενων αντίποινα.

Μόλις έγνώσθη η ανωτέρω ανθρωποθυσία έφθασεν εις Απείρανθον στρατιωτικός ιατρός του Αγγλικού Ναυτικού μετά νοσοκόμων και ειδών νοσηλείας. Ο ιατρός εκείνος αφού επεσκέφθη λεπτομερώς τους εγχώριους πληγωμένους, εζήτησεν από τον Σαμαρτζήν να δη και τους της Αμύνης, ο τελευταίος του απήντησεν ότι ουδένα πληγωμένον έχει. Τότε ο Άγγλος του είπε τα εξής χαρακτηριστικά. «Διατί εφονεύσατε και επληγώσατε αυτούς τους άοπλους ανθρώπους ; Θα ήσθε κρεμασμένος και σεις και ο αρχηγός σας, αν εκακουργείτε ούτως υπό Αγγλικήν Δικαιοσύνην».

Ενώ ουτωσί εσφαγιάζοντο οι Απειράνθιοι, ο Βενιζέλος απέστελλεν εκ Θεσσαλονίκης προς τον εν Σύρω Ν. Καλομενόπουλον την 7ην Ιανουαρίου το εξής τηλεγραφημα.

«Γεγονότα Νάξου έθλιψαν ημάς. Αποστείλατε ενισχύσεις εις μαχόμενους άνδρας μας κατά επιστράτων Νάξου. Ανάγκη αποσπάσωμεν ωραίαν νήσον από Κράτος προδοτών Αθηνών. Μη φεισθήτε ουδενός».

Τα ονόματα των θυμάτων.
Ιδού ήδη και τα ονόματα των επιστράτων καθ' ων τόσον ηρωικώς εμάχοντο οι άνδρες του Καλομενσπούλου.

Α') 32 νεκροί, οι εξής:

1.Δημήτριος Αντωνίου Ζευγώλης 13 ετών, εφονεύθη εν Αγία Παρασκευή, 2. Ιωάννης Μιχέλη Αναματερός 12 ετών, εφονεύθη εν Αγία Παρασκευή, 3. Ιωάννης Αντωνίου Κώτσος 16 ετών, εφονεύθη επί του δώματος Δημ. Σταυριανού, 4. Μανώλης Δημ. Κατσουρός 17 ετών, εφονεύθη εις το αυτό μέρος 5. Βασίλειος Κωνστ. Μπαρδάνης 18 ετών, εφονεύθη εν Άγια Παρασκευή", 6. Δημήτριος Εμμ. Βάσιλας 18 Ατων, εν Αγία Παρασκευή, 7. Βασίλειος Ιωάννης Καραπάτης 25 ετών, εφονεύθη εν Αγία Παρασκευή, 8. Μανώλης Μιχ. Καμπούρης ετών 27, εφονεύθη επί του δώματος Σταυριανού, 9. Μανώλης Γεωργ. Ζαφείρης 30, εφονεύθη επί του δώματος Σταυριανού αφήκε 2 ορφανά και χήραν, 10. Λογοθέτης Εμμ. Αρχοντάκης 35 ετών, εφονεύθη εν Αγία Παρασκευή, 11. Μανώλης Ιωαν. Μάρκος 37 ετών, εφονεύθη εν Αγία Παρασκευή αφήκε 2 ορφανά και χήραν, 12. Γεώργιος Εμμ. Οικονόμου 43 ετών, εφονεύθη επί του δώματος Σταυριανού, αφήκεν 7 ορφανά και χήραν, 13, Φλώρος Δημ. Δέτσης 45 ετών εφονεύθη εις το αυτό μέρος, αφήκε 4 ορφανά χήραν και ταύτην άναπηρον εκ των τραυμάτων τα οποία έλαβε, 14. Μανώλης Ηλ. Γρατσίας 56 ετών, εφονεύθη εις την θέσιν Θεοτόκος, αφήκε 5 ορφανά και χήραν, 15. Αντωνιος Ι. Καγιάς 45 ετών, εφονεύθη επί του δώματος Σταυριανού, αφήκε 5 ορφανά και χήραν, 16. Ιωάννης Μαν. Πριμηκυρίου 68 ετών, εφονεύθη εις θέσιν Θεοτόκος, αφήκε 3 ορφανά και χήραν, 17. Στέφανος Δημ. Μπελιώτης 70 ετών εφονεύθη επί της αυλοθύρας του, αφήκε 3 ορφανά και χήραν, 18. Ιωάννης Γεωργ. Ρωμανός 70 ετών, εφονεύθη επί του δώματος Σταυριανού, 19. Σταύρος Ν. Σταυριανός 72 ετών, εφονεύθη επί του δώματος Σταυριανού, 20. Ειρήνη Εμμ., Κώτσου 16 ετών εφονεύθη εν Αγ. Παρασκευή, 21. Αικατερίνη Παναγ. Μάρκου 20 ετών εφονεύθη εν Αγ. Παρασκευή, 22. Μαργαρίτα σύζυγος Γεωργ. Τραυλού 24 ετών εφονεύθη εν Αγ. Παρασκευή έγκυος, 23. Εργίνα σύζυγ, Νικ.Γλέζου 26 ετών, εφονεύθη εν Αγ. Παρασκευή έγκυος, 24.Καλλιόπη σύζυγος Μαν. Κρητικού 27 ετών εφονεύθη εν Αγ. Παρασκευή έγκυος, 25. Καλή σύζυγος Μαν. Γιακουμή ετών 37, εφονεύθη εν Αγ. Παρασκευή, αφήκε 4 ορφανά, 26. Ειρήνη σύζυγος Ζαφειρ, Σκευοφύλακος, 38 ετών, εφονεύθη εν Αγ. Παρασκευή, αφήκε 4 ορφανά, 27. Σοφία σύζυγος Ιωάν. Δεουδέ 28 ετών, εφονεύθη εν Αγ. Παρασκευή, αφήκε 4 ορφανά, έγκυος, 28. Ευδοκία σύζυγος Β. Γιακουμη 40 ετών, εφονεύθη εν Αγ. Παρασκευή αφήκε 4 ορφανά 29. Μαρίνα σύζυγος Δημ. Παπαδάκη 48 ετών, εφονεύθη εν τη θέσει Θεοτόκος, αφήκε 4 ορφανά, 30. Κυριακή σύζυγος Εμμ. Καραπάτη ετών 56 εφονεύθη εν Αγ. Παρασκευή, αφήκε 3 ορφανά, 31. Μαρία χήρα Δ. Σουλέ 62 ετών εφονεύθη εν Αγ. Παρασκευή.


Β') 15 ανάπηροι μέχρι πλήρους άνικανότητος, οι : 1. Μάρκος Γ. Ρωμανός 13 ετών, 2. Νικόλαος Δ. Παναγιώτου 13 ετών, 3. Ιωάννης Δημ. Μπουγιούκας 16 ετών, 4. Δημήτριος Μαν. Ζευγώλης 20 ετών, 5. Φλώριος Iω. Πιτυλάκης 24 ετών, 6. Μιχαήλ Στ. Πολυκράτης 43 ετών, 7. Μανώλης Μιχ. Νανούρης 46 ετών, 8. Παρασκευή Μαν. Γεροντή 17 ετών, 9. Σοφία σύζυγος Δημ. Οικονόμου 22 ετών, 10. Παρασκευή χήρα Βασ. Καραπάτη ετών 25, 11. Ειρήνη σύζυγος Μιχ. Κριμιτζά 37 ετών, 12. Αικατερίνη σύζ. Βασ. Γιακουμη 40 ετών, 13. Αικατερίνη σύζυγος Ιωάννου Μάρκου 45 ετών 14. Μαρίνα χήρα Φλωρ. Δέτση 45 ετών, 15. Αικατερίνη σύζυγος Αντ. Ποθητού 45 ετών.

Γ') 27 τραυματισθέντες καιρίως οι : 1. Αντώνιος Ζ. Σκευοφύλαξ 9 ετών, 2. Αριστείδης Νικ. Σερβεταλής 10 ετών, 3. Δημήτριος Εμμ. Γιακουμής 12 ετών, 4. Ζαφείρης Ιωαν. Πριμηκύρης 14 ετών, 5. Ιωαν. Βασ. Οικονόμου 18 ετών, 6. Δημήτριος Εμμ. Φελάς 18 ετών, 7. Βασίλειος Δημ. Φραγκίσκο 26 ετών, 8. Ιωάννης Εμμ. Πρωτοπαπάς 28 ετών, 10. Βασίλειος Μπαρδάνης 44 ετών, 11. Λογοθέτης Γ. Νανούρης 51 ετών, 12. Εμμανουήλ Δημ. Κριμιτζάς 56 ετών, 13. Ματθαίος Ιωαν. Πρωτονοτάριος 66 ετών, 14. Δημήτριος Δάμιτσος 71 ετών, 15. Σοφία Αντ. Αρχοντάκη 10 ετών, 16. Μαρία Β. Μπαρδάνη 16 ετών, 17. Ευδοκία Αντ. Ελευθερίου 17 ετών, 18. Αικατερίνη Ιωαν. Ποθητου 20 ετών, 19. Μαρία Γ. Πολυκράτη 21 ετών, 20. Σουλτάνα Εμμ. Καραπάτη 23 ετών, 21. Καλή σύζυγος Ιωαν. Ελευθερίου 32 ετών, 22. Ελένη σύζυγος Βασ. Μπαρδάνη 41 ετών, 23. Αικατερίνη σύζυγος Μαν. Νανούρη 43 ετών, 24. Παρασκευή σύζυγος Κ. Μπαρδάνη 45 ετών, 25. Σεβαστή σύζυγος Αντ. Σταυριανού 55 ετών, 26) Σοφία σύζυγος Φλώρ. Καρτσάτου 62 ετών, 27) Παρασκευή σύζ. Ιωαν. Μπαρδάνη 66 ετών.

Εις πατριωτικός λόγος.

Όταν οι επαναστάται της Θεσσαλονίκης μετά των Άγγλων κατά το χωρίον Χαλκί, πρωτεύουσαν της Τραγαίας, ο βενιζελικός ιατρός Μάρκος Βαλληνδράς εξεφώνησε προς τους χωρικούς τον εξής βαρυσήμαντον και μεστόν ουσιαστικών επιχειρημάτων πατριωτικότατον λόγον:

«Τώρα με την κατάληψιν της νήσου υπό των Άγγλων θα ζήσετε αλά Αμερικάνα. Οι Άγγλοι θα σας διορθώσουν τους δρόμους, θα σας κουβαλήσουν αυτοκίνητα δια τάς συγκοινωνίας σας, δεν θα πληρώνετε κανένα φόρον, θα περάσετε ζωή και κότα, δεν θα σπάζετε στη δουλειά.

Κατέληξε δε ερωτών τους ακροατάς του. «Είπατε μου σας παρακαλώ επί 70 χρόνια τι μας έκαμεν η Ελλάς ; Μόνον στους φόρους μας έσπασε». Μετά το τέλος του λόγου του εζητωκραύγασεν υπέρ του Βενιζέλου, ουδείς όμως εκ των κατοίκων απήντησε.

Διότι ο πρώην βουλευτής των κ. Ναυπλιωτης απεπειράθη να τον αντικρούση συνελήφθη αμέσως και ωδηγήθη εις την Αστυνομίαν. Οι συγχώριοί του Δαμαργιανίται επετέθησαν κατά των χωροφυλάκων και τον απηλευθέρωσαν. Την νύκτα όμως, στασιασται μετ' εντοπίων τινών ως οδηγών, μεταξύ των οποίων ήσαν ο Λεωνίδας Βαλληνδράς, κάποιος Περιστεράκης κρεωπώλης εκ Κρήτης, φυγόδικος εκ ταύτης και από ετών διαμένων εις Νάξον, τον συνέλαβον και πάλιν μεταβαίνοντα να κοιμηθη εις άλλο χωρίον και τον ωδήγησαν εις Νάξον, χάρις όμως εις την παρέμβασιν δυτικών φίλων του αφέθη ελεύθερος.


ΠΗΓΗ:

ΠΡΩΤΟΠΑΠΑΔΑΚΗΣ ΕΜΜ. ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ: Η τραγωδία της Απειράνθου, Εν Αθήναις, τυπογραφείον Εστία, 1921



ΔΌΛΙΟΝ ΕΚΡΗΚΤΙΚΌΝ ΜΕΊΓΜΑ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚΘΕΜΕΛΙΏΣΙΝ ΤΩΝ ΙΔΕΩΔΏΝ ΤΟΥ ΓΈΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΊΣΤΕΩΣ



ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ ΕΡΜΗΣ


Η εκπτώχευσις και η μεθοδευμένη απομείωσις των αξιών, που συγκροτούν την ελληνοχριστιανική υποδομή και παράδοσι της Χώρας αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο από τους εγκαθέτους της Νέας Τάξεως, από τους διατάκτες και τους υπεργολάβους των Μ.Μ.Ε., που πριμοδοτούνται από τον διεθνιστικό παράγοντα αλλά και από τα «περιώνυμα» μυστικά κονδύλια των κρατικών εντεταλμένων υπηρεσιών. Στο πλαίσιο αυτό εντάσσονται η καταστρατήγησις των διατάξεων του Συντάγματος και η δήθεν πλουραλιστική και πολυπολιτισμική εκκοσμίκευσις που στοχεύει στην διάλυση των δεσμών κοινωνίας και αλληλοπεριχωρήσεως του Έθνους και της Εκκλησίας.


Η φραγκοκρατία της νέας εποχής (Μέρος Δ')


ἐπιμελεία τοῦ
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-πτυχιούχου κλασσικῆς φιλολογίας
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν
-μεταπτυχιακοῦ ἐφηρμοσμένης παιδαγωγικῆς
πανεπιστημίου Ἀθηνῶν






Ο πολιτικός φιλελευθερισμός που προήλθε αργότερα με την συνθήκη του Μάαστριχ, την 7 Φεβρουαρίου 1992 ανάγκασε τα κράτη μέλη να εκχωρήσουν κι άλλα κυριαρχικά τους δικαιώματα, προκειμένου να επιτευχθεί η πολυθρήνητη πολιτική ένωση. Οι αποφάσεις πλέον ελαμβάνοντο στις Βρυξέλλες. Τα εθνικά κοινοβούλια δεν μπορούσαν να παράξουν τίποτα, που να ξεπερνούσε τα όρια και τις γραμμές, ήδη πεσυμφωνημένες, στα ανακτοβούλια των Βρυξελών.


Όσον αφορά την Ελλάδα, ο β' παγκόσμιος πόλεμος, η περίοδος της κατοχής και ο εμφύλιος πόλεμος προκάλεσαν μεγάλες υλικές καταστροφές στην χώρα. Για να πετύχουν την ανασυγκρότηση και να θέσουν τις βάσεις για ανόρθωση της οικονομίας, οι κυβερνήσεις της χώρας χρησιμοποίησαν στην αρχή την αμερικάνικη οικονομική βοήθεια, και το δανεισμό στο εξωτερικό στην συνέχεια. Με τον σφιχταγκαλιασμό των Φράγκων, ίσως η οικονομία της χώρας και να είχε ωφεληθεί, αν όλοι αυτοί οι τρόποι εξεύρεσης κεφαλαίων είχαν χρησιμοποιηθεί για την προγραμματισμένη αναδιάρθρωση της παραγωγής. Δυστυχώς όμως, επειδή δεν χρησιμοποιήθηκαν έτσι, η οικονομική ανάπτυξη της χώρας καθυστέρησε και η οικονομική εξάρτησή της από ξένο κεφάλαιο έγινε καθεστώς. Έμεινε δηλαδή ο σφικτός εναγκαλισμός των φράγκων και η πλήρης εξάρτηση απ αυτούς. Διετυπώθηκε δε ωμά πως «η Ελλάς ανήκει στη Δύση». Ποιος νομίζει λοιπόν, ότι είναι ελεύθερος και ζεί με όνειρα δια ύπαρξη ανεξάρτητου έθνους με κυριαρχικά δικαιώματα ; Αυτή η μορφή φραγκοκρατίας, ίσως να σημάνει και το τέλος του ελληνισμού, αφού δεν εμφανίζεται στον ορίζοντα, ο τρόπος που θα γλυτώσουμε απ αυτήν. Θα αναμειχθούμε λοιπόν και εμείς στα φραγκικά- τεκτονικά φύλα; Ίδωμεν.


Υστερολόγιον:


1.Γιατί ενώ όλοι οι λαοί καλούν τους Γάλλους «Φράγκους» (εκ του France<Φραγκιά), εμείς μόνοι φωνάζουμε αυτούς «Γάλλους» δηλαδή γαλάτες;


2.Μήπως από την γαλλική επανάσταση και εξής, οι καταπιεσμένοι γαλάτες κυριάρχησαν της τάξεως των φράγκων και εμείς μόνο τους αναγνωρίζουμε ως γαλάτες; Μήπως η γαλλική επανάσταση ήταν εθνική και όχι μόνο κοινωνική;


3.Η κοσμική εξουσία του πάπα, δεν είναι και αυτή άλλο ένα έγκλημα των Φράγκων; Μια μηχανή που χρησιμοποιούν;


4.Ο κόσμος τελικά δεν φαίνεται να αποτελείται από Φράγκους, Σλάβους, Αφρικανούς, Άραβες, Σινο-ιάπωνες και στην μέση όλων κάποιο απειροελάχιστοι «Έλληνες», που όλοι φωνάζουν «Γραικούς» (Greeks) είναι όμως Ρωμηοί, απόγονοι των ανατολικών Ρωμαίων και Βυζαντινών, που χαλάνε το μωσαϋκό και δια τούτου οφείλουν να εξαφανιστούν;


5.Μήπως γι αυτά όλα, στην τελική μεγάλη αναμέτρηση, μεταξύ Φράγκων-Σλάβων, Φράγκων-Αράβων, Φράγκων-Σινοϊαπώνων παρανυχίδες, ως αυτές των Γραικών, δεν πρέπει να υφίστανται αλλά να ενσωματωθούν στον μεγάλο κορμό των Φράγκων;


6.Εμπόδια όπως η γλώσσα- γι αυτό και η αλλοίωση με greeklish-, η θρησκεία- γι αυτό και η λύσσα κατά της ορθοδοξίας- και το αίμα- γι αυτό και οι επιμιξίες και η εισροή ατελείωτων μεταναστών- δεν φαίνεται, ότι τείνουν να εξαφανισθούν;


7.Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι πολιτισμικός πολιορκητικός κροιός των Φράγκων κατά των άλλων λαών; Με την παγκοσμιοποίηση δεν προσπαθούν να επιβληθούν κατά των Σλάβων, Αράβων και Σινο-ιαπώνων και Ινδών;







Αυτό που έχουν οι Πάριοι

«Ημών μεν όνειδος η πατρίς τίνες δε τη πατρίδι»
Μερικές φορές το να μιλά κανείς με βίους παράλληλους είναι ό,τι καλύτερο, ώστε να κατανοείς τα πράγματα και περισσότερο τον χαρακτήρα των ανθρώπων που σε περιβάλλουν. Ιδίως δε αν αυτά τα πρόσωπα επιδρούν στην κοινωνία λόγω της θέσης τους ή της φήμης τους. Κυρίως μια σύγκριση προσώπων μπορεί να καταδείξει πτυχές της πραγματικότητας, που ίσως δεν διαφαίνονται με μια πρώτη ματιά αλλά απαιτείται κριτικό μάτι και προσοχή για να τις φανερώσει. Η ζωή και η πολιτεία του ποιητή Αρχιλόχου (α' μισό 17ου αι. π.Χ.) από το νησί της Πάρου και ενός σύγχρονου Έλληνα πολιτικού από το ίδιο νησί θα δείξει μερικές τέτοιες πτυχές.
Ο ποιητής καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια της Πάρου, ο πατέρας του ήταν αποικιστής στη Θάσο, ενώ ο ίδιος πήρε μέρος σε μερικές στρατιωτικές αποικιστικές επιχειρήσεις. Ο σύγχρονος πολιτικός, εάν δεν ήταν, φρόντισε να γίνει της ανώτερης τάξης του νησιού, αφού διετέλεσε δυο φορές δήμαρχός του. Φτωχό νησί η Πάρος, προφανώς δεν ευδοκιμούν σε αυτήν οι έχοντες φιλοδοξίαν κάποιαν νέοι, γι' αυτό και ο πρώτος ανεζήτησε την τύχη του μέσα στις εκστρατείες και ο άλλος στην πρωτεύουσα, αφού πρώτα διετέλεσε και στη Δύση σύμβουλος άλλου πολιτικού-επιτρόπου στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πριν ο Αρχίλοχος γράψει λυρικά ποιήματα, κυριαρχούσε η αριστοκρατία με την τέχνη της, την ηρωική ποίηση, το έπος. Βέβαια, τούτο δεν προσιδίαζε σ' αυτόν τον ταπεινό άρχοντα του άσημου νησιού κι έτσι ανεζήτησε τη χειραφέτηση απ' αυτήν την τάξη και την τέχνη της, αναζητώντας την προσωπική του φυσιογνωμία, μέσω μιας άλλης τέχνης, της λυρικής, πιο προσωπικής αυτής. Έτσι, ως αντίλογο στους ηρωικούς μύθους, τα ιδεώδη των έπων, το «ταν ή επί τας» του Λεωνίδα, εκείνου που δεν υποχώρησε και που προτίμησε τον θάνατο, πράγματα που εκθειάζουν με την τέχνη τους οι αριστοκράτες, αυτός δεν δίστασε να ειπεί ότι υπήρξε ρίψασπις σε μια μάχη, δηλαδή δειλός που πέταξε την ασπίδα του για να σωθεί.
Ο νέος πολιτικός, εμβαίνοντας σε μια κάστα αριστοκρατική πολιτικών, είδε κι αυτός ότι άλλη κουλτούρα, άλλη πολιτική σκέψη εξέφραζε αυτή η οικογενειοκρατία και προσπάθησε να χειραφετηθεί κι αυτός, αναζητώντας τη δική του φυσιογνωμία. Έφτασε να γίνει το νούμερο δύο μιας κυβερνήσεως κυρίως μη πιστεύοντας στα ιδεώδη και τους μύθους που αυτή η κάστα πρέσβευε από παλαιότερα. Ο σοσιαλισμός και η κοινωνική πολιτική δεν τον εξέφραζαν και προτίμησε τον φιλελευθερισμό και τη μεταρρυθμιστική πολιτική.
Και όπως ο Αρχίλοχος κάγχασε έμμεσα τον ήρωα Λεωνίδα, που όλοι τον είχαν ήρωα και όλοι συμφωνούσαν σε αυτό, έτσι κι αυτός εκεί που όλοι ήταν σύμφωνοι, ήρθε αυτός και προσπάθησε να δώσει τη δική του οπτική γωνία στην έννοια «απελευθέρωσης».
Ο ποιητής δε κάποτε ερωτεύτηκε τη Νεοβούλη, αλλά αποπέμφθηκε από τον πατέρα της τον Λυκάμβη και έτσι ο αθεόφοβος έπιασε και έγραψε στίχους που τους κατηγορούσε όλους εκείνους τους προδότες της αγάπης του, ώστε κατάφερε τελικά να τους οδηγήσει στην αυτοκτονία. Ήδη δε πάλι και ο δικός μας πολιτικός αποπέμφθηκε από την υψηλή δεύτερη θέση του στην ιεραρχία και έχοντας υπάγει σε κάποια άλλη, όχι τόσο διακεκριμένη, δεν είχε παρά να κάνει το ίδιο. Να εκφραστεί με αγανάκτηση για την προδομένη φιλία και να καταφερθεί εναντίον εκείνων που τον πρόδωσαν. Το έχουν φαίνεται αυτό οι Πάριοι.


Η φραγκοκρατία της νέας εποχής (Μέρος Γ')

του
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-φιλολόγου

«ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΕΛΑΒΑΝ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ ΑΠ' ΤΟΥΣ ΤΕΥΤΟΝΕΣ, (TEUTSCH Η' DEUTSCH) ΑΠΟ ΤΟ ΛΑΤΙΝΙΚΟΝ DEUS < ΘΕΟΣ, ΟΝΟΜΑ ΠΟΥ ΕΠΕΖΗΣΕ ΚΑΙ ΔΟΘΗΚΕ Σ' ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΦΥΛΗΣ»


Οι Τεύτονες ήταν αρχαίο γερμανικό φύλο, που κατοικούσε στη Γιουτλάνδη, στις δυτικές ακτές της Βαλτικής. Στο τέλος του 2ου π.Χ και κάτω από την πίεση άλλων γερμανικών λαών, οι Τεύτονες μετακινήθηκαν προς τον Δούναβη και εισέβαλαν μαζί με τους Κίμβρους στη Γαλάτια και την Ιταλία (114 έως 101 π.Χ). Το 102 π.Χ κατανικήθηκαν από τον Ρωμαίο στρατηγό Μάριο στην Προβηγκία και μετά τη συντριβή τους, οι εναπομείναντες Τεύτονες αναμείχθηκαν με άλλα γερμανικά φύλα και οι παραδόσεις τους άσκησαν μεγάλη επίδραση στον γερμανικό πολιτισμό. Μπορεί οι Φράγκοι να έγιναν το κυρίαρχο φύλο των γερμανών – ιδέ και πρβλ το α' μέρος των σημειώσεών μας – ωστόσο οι Τεύτονες είχαν επιζήσει μετά την ανάμειξη στο πνεύμα.




Η φραγκοκρατία της νέας εποχής (Μέρος Α')


του
ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΓΕΩΡ. ΚΑΤΣΟΥΛΗ
-φιλολόγου 




«Οι βυζαντινοί έλεγαν Φράγκους όλους τους δυτικούς ευρωπαίους, χωρίς διάκριση». Από τους παλαιούς λαούς ήταν οι Γαλάτες. Πολύ πριν την γέννηση του Χριστού κατέβηκαν και απλώθηκαν στην Κεντρική Ευρώπη, στα Βρετανικά νησιά, κατέλαβαν την Βόρειο Ιταλία και ίδρυσαν το Γαλατικό κράτος. Στα 280 π.Χ έκαναν εκστρατεία στην Ελλάδα για να καταλάβουν τους Δελφούς και να τους λεηλατήσουν, μα δεν το κατόρθωσαν γιατί οι Λοκροί και οι Αιτωλοί τους έδιωξαν. Τότε υποχώρησαν προς την Θεσσαλία και έφτασαν ως την Θράκη. Μα κι από κει οι Θράκες τους έδιωξαν και οι Γαλάτες τράβηξαν για την Μικρά Ασία. Ωστόσο η Γαλατική φυλή, όσο περισσότερο απλωνόταν τόσο έχανε και τη δύναμή της. Τέλος, οι Ρωμαίοι, πιο δυνατοί, τους νίκησαν και ο Ιούλιος Καίσαρ με τους Γαλατικούς του πολέμους, τους υπέταξε ολοκληρωτικά. Οι Γαλάτες σιγά-σιγά αφομοιώθηκαν, πήραν τη γλώσσα, τα έθιμα και τη θρησκεία των Ρωμαίων και από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους μάλιστα, έπαψαν να είναι ειδωλολάτρες και έγιναν χριστιανοί.

Από τον 4οαι.μ.Χ αρχίζουν οι εισβολές των βαρβάρων που λεηλατούν την Γαλάτια. Αυτοί είναι κυρίως οι Φράγκοι. Έτσι λέγονταν οι διάφορες γερμανικές φυλές, που απ' τον 3οαι.μ.Χ είχαν εγκατασταθεί γύρω από στις χώρες του κάτω Ρήνου. Οι Φράγκοι με τον αρχηγό τους, τον Κλόβις, πέτυχαν να ενοποιήσουν προσωρινά την Γαλάτια. Οι μετακινήσεις αυτές των γερμανικών φυλών στον ευρωπαϊκό χώρο τον 5οαι.μ.Χ –που έλαβαν την ονομασία «μεγάλη μετανάστευση των λαών» είχε ως αποτέλεσμα την ίδρυση του κράτους των Φράγκων στο Β.Δ μέρος της Γαλλίας αλλά και άλλων γερμανικών κρατών, όπως των Βουργουνδίων (Ν.Α Γαλλία), Άγγλων, και Σαξόνων (Βρετανία), Βησιγότθων και Οστρογότθων. Το 476 μ.Χ ο διοικητής των Γερμανών μισθοφόρων εκθρόνισε τον τελευταίο αυτοκράτορα του δυτικού ρωμαϊκού κράτους, Ρωμύλο Αύγουστο. Στο Βυζαντινό κράτος, ο γερμανικός κίνδυνος εξοντώθηκε.

Η κατάκτηση της Ιταλίας από γερμανικά φύλα (Λογγοβάρδοι κατ'αρχήν) έκανε τον Πάπα, Αρχιεπίσκοπο Ρώμης, περισσότερο ανεξάρτητο, ο οποίος, σιγά-σιγά, εξελίχτηκε σε αυτοδύναμο εκκλησιαστικό ηγεμόνα με κοσμική εξουσία, αφού είχε κατορθώσει να αντιμετωπίσει με επιτυχία την πολιορκία της Ρώμης. Ωστόσο, η Δύση περιερχόταν εξ ολοκλήρου στα χέρια των γερμανών κατακτητών της και το Βυζάντιο, μόνο στην Ανατολή, ακολουθούσε το δρόμο του. Όταν, στους επόμενους αιώνες, εμφανίζεται ο κίνδυνος των Αράβων και το 711μ.Χ περνούν στην Ισπανία, οι Φράγκοι τους νικούν σε αποφασιστική μάχη στο Πουατιέ της Γαλλίας και τους γυρνούν πίσω στα Πυρηναία.

Τί είχε μεσολαβήσει απ'τον 5ο αι.μ.Χ έως τον 8ο αι.μ.Χ και την μάχη στο Πουατιέ; Από ένα μικρό τμήμα της Β.Δ. Γαλάτιας άπλωσαν σιγά-σιγά την κυριαρχία τους. Στις αρχές του 6ου αι., υπέταξαν και το βασίλειο των Βουργούνδιων και έτσι το κράτος τους περιέλαβε όλη σχεδόν την σημερινή Γαλλία. Στα χρόνια που ακολούθησαν, το βασίλειο των Φράγκων πέρασε μια εσωτερική κρίση. Την πραγματική εξουσία πήραν στα χέρια τους οι μαγιορδόμοι, δηλαδή οι αυλάρχες της βασιλικής αυλής, και το αξίωμα τους πήρε κληρονομική μορφή. Το 715 μ.Χ έγινε μαγιορδόμος ο Κάρολος Μαρτέλος, αυτός που κατόρθωσε να αντιμετωπίσει με επιτυχία τους Άραβες στο Πουατιέ. Ο γιός του Πεπίνος ο Βραχύς έγινε ο ίδιος βασιλιάς των Φράγκων και έτσι ανέβηκε στο θρόνο η δυναστεία των Καρολιδών.

Από τον 5ο αι.μ.Χ, όταν ο Πάπας είχε αποκρούσει επιτυχώς τα γερμανικά φύλα των Λογγοβάρδων,η δυναστεία αυτή είχε μια ανεξαρτησία κατέχοντας την Ρώμη. Τον 8ο αι.μ.Χ όμως οι Λογγοβάρδοι μεγάλωσαν ακόμη περισσότερο τις κτήσεις τους στην Ιταλία και πίεσαν περισσότερο τον Πάπα. Ο τελευταίος ζήτησε την βοήθεια του Πεπίνου. Ο Πάπας στράφηκε στους Φράγκους βλέποντας ότι το Βυζάντιο δε μπορούσε να τους βοηθήσει σε τίποτα. Ο Φράγκος Πεπίνος, λοιπόν, δέχτηκε την πρόσκληση του Πάπα, νίκησε τους Λογγοβάρδους, τους περιόρισε στην Β.Α. Ιταλία και παραχώρησε στον Πάπα τις περιοχές , εκτός από την Ρώμη και αυτές της Ραβέννας και της Πεντάπολης. Έτσι δημιουργήθηκε στα μέσα του 8ου αι. το παπικό κράτος και ο πάπας, εκτός από θρησκευτικός ηγέτης, έγινε και κοσμικός άρχοντας ενός συγκεκριμένου κράτους.

Τον Πεπίνο, διαδέχτηκε ο γιός του Κάρολος, που είναι γνωστός ως Καρλομάγνος (768-814). Αυτός είναι ο πρώτος μεγάλος ηγέτης που παρουσιάστηκε στη Δύση, μετά την κατάλυση του δυτικού ρωμαϊκού κράτους. Διαθέτοντας μεγάλες ικανότητες και ανεξάντλητη δραστηριότητα, κατόρθωσε να πραγματοποιήσει με επιτυχία μια σειρά από κατακτητικούς πολέμους και να ιδρύσει ένα μεγάλο κράτος στη Δύση. Στο επόμενο σημείωμά μας θα δούμε πώς ο Καρλομάγνος επιχείρησε να βάλει πόδι στην Ανατολή, πώς τελικά τα κατάφεραν οι Φράγκοι με τις σταυροφορίες, πώς εξαπλώθηκαν με τις αποικίες σε όλο τον κόσμο, την δράση τους στο νεοελληνικό χώρο και στο νέο ελληνικό κράτος, την επάνοδό τους με το γ' ράιχ του Χίτλερ και τη σημερινή παγκόσμια διακυβέρνησή τους.